ေရွးတုန္းကရြာတစ္ရြာမွာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ရွိပါသတဲ့။ သူဟာ ညေနေစာင္း အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဆိုတိုင္း ရြာထိပ္ကဘုရားႀကီးေရွ႔မွာ ဘုရားရွိခိုးေလ့ရွိပါသတဲ့.။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက ဘုရားရွိခိုးတာဂုဏ္
ေတာ္ပြားတာ႐ုိး႐ုိးမလုပ္ပဲ လူအမ်ား ၾကားေကာင္းေအာင္ နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ ရက္တိုတိုနဲ႔ ေရာက္ရပါလို၏ ဘုရား လို႔ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ုယ္ အသံေကာင္း ဟစ္တတ္ပါသတဲ့.။
ေဘးကၾကားရတဲ့ လမ္းသြား လမ္းလာ လူတစ္ခ်ဳိ႕က ေၾသာ္ ဒီလူႀကီး နိဗၺာန္တကယ္ေရာက္ခ်င္ေနရွာတယ္။လို႔ခ်ီးမႊန္းၾက၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း သက္သက္ဟန္လုပ္ၿပီး အသံေကာင္း ဟစ္ၿပီး ေျပာတာပါကြာလို႔ေျပာ
တဲ့သူကလည္း ေျပာၾကနဲ႔ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔က်ေတာ့ အဲဒီနားမွာ အၿမဲႏြားေက်ာင္းရတဲ့ ႏြားေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က ဒီလူႀကီးကို သိပ္ၿပီး စိတ္၀င္စားလာတယ္။ ဒီလူႀကီး တကယ္ပဲ နိဗၺာန္ကိုျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္တာလား ဒါမွမဟုတ္အသံ
ေကာင္းဟစ္ေနတာလား ဆိုတာကိုသူသိပ္သိခ်င္လာတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲတစ္ေန႔က်ေတာ့ ဇာတ္ထဲကသိၾကားမင္း၀တ္စံုေတြ ခဏသြားငွါး၀တ္လာၿပီးေတာ့ အဲဒီလူႀကီးမလာခင္ ဘုရားေနာက္မွာ ၀င္ပုန္းေနတာေပါ့။ မၾကာခင္ လူႀကီးေရာက္လာၿပီး အာေပါင္အာရင္း သန္သန္နဲ႔ ရြတ္ေတာ့ဖတ္ေတာ့တာပဲကိုး၊ ရြတ္ဖတ္လို႔လည္းၿပီး
ေရာ နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ ရက္တိုတိုနဲ႔ေရာက္ရပါေစဘုရားလို႔ေအာ္ၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္ေတာ့တာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားေနာက္မွာပကြယ္ၿပီး ပုန္းေနတဲ့ သိၾကားမင္းေယာင္ ေဆာင္ထားတဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားက ဘြားကနဲေပၚလာၿပီး
အို အေမာင္လူသား ငါဟာ စတုမဟာရာဇ္၊ တာ၀တိ ံသာနတ္ႏွစ္ရြာကို အစိုးရတဲ့ သိၾကားကိုမာဃျဖစ္ေပတယ္။
ဟာ .. .သိၾကားမင္းပါလား၊ ၀မ္းသာလိုက္တာ၊ ဒါနဲ႔ သိၾကားမင္း ဘာေၾကာင့္လူ႔ျပည္ကို ဆင္းလာရပါလဲ
ေၾသာ္ အေမာင္လူသားက ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ျပဳၿပီး နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ ရက္တိုတိုနဲ႔ ေရာက္ရပါေစလို႕ ေန႔တိုင္း ဆုေတာင္းေနတာၾကားရလို႔ ငါသိၾကားမင္းက သင့္ကိုအခုခ်က္ခ်င္း နိဗၺာန္ကိုအေရာက္ပို႔ေပး
ေတာ့မယ္။ အေမာင္လူသား အခုခ်က္ခ်င္းလိုက္ခဲ့ေပေတာ့။
ဟာ......အခုခ်က္ခ်င္းေတာ့ လုိက္လို႔မရေသးဘူး ထင္တယ္ဘုရား၊ အိ္မ္မွာက ဇနီးရွိေလေသးေတာ့ အိမ္ကဇနီးနဲ႔ျပန္ၿပီး တိုင္ပင္ပါရေစဦးဘုရား။ ဆိုၿပီး အိမ္ကိုတစ္ခ်ဳိးတည္း လစ္ေျပးေတာ့တာပါပဲ။
ေမာႀကီးပန္းႀကီးနဲ႔ အိမ္ျပန္ေျပးလာတဲ့ဒီလူႀကီးကို ဇနီးနဲ႕ သားသမီးေတြက ၾကည့္ၿပီးလန္႔သြားၾကတာေပါ့ေလ။
ရွင္မေရ.....ရွင္မေရ။
ဘာလဲ ေတာ္ေရ...၊ အလန္႔တၾကားရွိလိုက္တာ။
ငါဘုရားမွာ သိၾကားနဲ႔ေတြ႔ခဲ့တယ္ဟ..။
ဟယ္......ဟုတ္လား။ ၀မ္းသာစရာေပါ့ေတာ္၊ ဒါနဲ႔ သိၾကားမင္း ေတာ့္ကို ဘာစကားေတြမ်ားေျပာလိုက္ေသးလဲ။
ဘာေျပာရမွာလဲကြယ္။ ငါက ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း နိဗၺာန္ မဂ္ဖိုလ္ကို ရက္တိုတုိနဲ႔ ေရာက္ပါရေစ ဆိုၿပီး ဆုေတာင္းေနတာ ၾကားရလို႔ အခုပဲနိဗၺာန္လိုက္ခဲ့ပါဆိုၿပီး အတင္းလာေခၚတာပဲကြဲ႕။
ဟယ္.၀မ္းသာစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ သိၾကားမင္းကေတာင္မွ လာေခၚရတယ္.။ ဒါနဲ႔ ေတာ္ကလိုက္မသြားပဲ အိမ္ျပန္လာရတာတုန္း။
ဟာ....ငါကနိဗၺာန္ကို အခုတစ္ခါတည္းလိုက္သြားသင့္ မသြားသင့္ မင္းနဲ႔ျပန္တိုင္ပင္ခ်င္လို႔ ေျပးလာခဲ့တာပဲကြဲ႕။
ေတာ္ကလည္းေတာ္ ....သိၾကားမင္းကေတာင္မွ လာေခၚေနၿပီပဲ၊ လိုက္သြားရင္ၿပီးတာပဲဟာ၊ ဘာတိုင္ပင္စရာ ရွိေသးလို႔လည္း။
ငါ မင္းတို႔ကို စိတ္ခ်တာ မဟုတ္ဘူးဟ။
အမေလးေတာ္... ..ေတာ္ရွိေနေတာ့ေရာ အိမ္မွာ ဘယ္ေလာက္ အားကုိးရလို႔တုန္း၊ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အိမ္အလုပ္ မလုပ္ပဲ ေဘးထိုင္ ဘုက် ဘူေျပာတဲ့အလုပ္ပဲ ေတာ္လုပ္ေနတာ။ ဒီမယားနဲ႕ ဒီသားသမီးေတြ ကုန္း႐ုန္းၿပီးအလုပ္ လုပ္ေနရလို႔သာ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားေနရတာ။
ဒါကိုမ်ား ေရးႀကီး ခြင္က်ယ္ ဘာစဥ္းစားေနစရာ ရွိေသးလို႔လဲ ေတာ္ရဲ႕၊ ေတာ္ ရွိရွိ၊ မရွိရိွ အိမ္မွာေတာ့ ဘာမွ မထူးပါဘူး။ ေတာ္လိုက္မွာသာ လိုက္သြားစမ္းပါ။
ဟဲ့....နင္တို႔ စဥ္းစားေနာ္၊ တို႔မွာက လယ္ေတြ ေျမာင္းေတြ ေခ်ာင္းေတြ ႏြားေတြ စပါးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔၊ နင္ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလား၊ ငါကနင့္ကို စိတ္မခ်လို႔ေျပာေနတာ။
အမေလးေတာ္....ေတာ္မရွိလည္း သားေတြသမီးေတြ အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီပဲ၊ ေတာ့အတြက္ အနစ္နာခံၾကရမွာေပါ့၊ ေတာ္သာ ေနာက္ေၾကာင္း ေအးေအးနဲ႔ ၾကြပါ။ အိမ္မွာ ရွင္မရွိရင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဟဲ့...နင္စဥ္းစားေနာ္၊ ငါကေယာက္်ားသား၊ ေယာက္်ားသားဆိုတာ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘဲနဲ႔ေတာင္ အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္ေနရင္းကို အဟမ္းလို႔ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လုိက္ရင္ အေတာ္က်က္သေရရွိေနၿပီ၊ အဲဒါက္ုိ နင္စဥ္းစား။
အိုဘာမွ စဥ္းစားစရာမရွိပါဘူး။ ေတာ္သြားမွာသာ စိတ္ေအးေအးနဲ႔ သြားစမ္းပါ။
ေအးေလ ... ဒီကိစၥမွာ နင္ကမစဥ္းစားဘူးဆိုေတာ့ ငါ့ဘက္ကျပန္ၿပီး ငါ့ဟာငါပဲ စဥ္းစားရေတာ့မွာေပါ့။
ကဲ...ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ။ နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ရက္တိုတိုနဲ႔ ေရာက္ခ်င္လွပါရဲ႕ဆိုၿပီး တစာစာ ေအာ္လို႔ ဆုေတာင္းေနခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း လိုက္ခဲ့ပါဆိုၿပီး အတင္းလာေခၚတာေတာင္မွ အိမ္ျပန္ တိုင္ပင္ရပါေစဦး ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္သြားတတ္ၾကတာပါေနာ္။
အရွင္အာစာရာလကၤာရ
အတုမရွိဗုဒၶျမတ္စြာမွ
No comments:
Post a Comment