မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္မလား ပေလြမႈတ္မလား ကိုယ့္လူတို႔...

တစ္ခါတုန္းက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
မုန္႔ဟင္းခါးကို အထမ္းနဲ႔ လိုက္ေရာင္းတယ္
သူက မုန္႔ဟင္းခါးကို က်က်နနခ်က္တတ္ေတာ့
သူ႔မုန္႔ဟင္းခါးက အင္မတန္ ေရာင္းေကာင္းတယ္...

စားေကာင္းလြန္းအားႀကီးေတာ့
သူ႔ မုန္႔ဟင္းခါးက အေစာႀကီးကုန္ကုန္သြားတယ္
သူကလည္း မုန္႔ဟင္းခါးကို ေစတနာပါပါနဲ႔ ခ်က္တယ္
သူ႔ မုန္႔ဟင္းခါးလည္း နာမည္ရလာတယ္...

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ ခါတိ္ုင္းထက္ ေစာၿပီးေတာ့ကို
မုန္႔ဟင္းခါးက ေရာင္းလို႔ ကုန္သြားတယ္
ဒီေတာ့ ေကာင္ေလးလည္း ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔
သူ႔မွာပါလာတဲ့ ပေလြကို ထိုင္မႈတ္တယ္...

ေကာင္ေလးက ပေလြမႈတ္တာ ဝါသနာပါတယ္
ဒါေပမဲ့ ပညာရွင္တစ္ေယာက္လို
မႈတ္တတ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး
သို႔ေသာ္ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းရံုေတာ့
အသင့္အတင့္ မႈတ္တတ္တယ္...

အဲ့ေတာ့ သူပေလြမႈတ္ေနတုန္းမွာ
ေဘးနားက ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူေတြက
သတိထားမိၿပီး လာနားေထာင္ၾကတယ္
လက္ခုပ္ၾသဘာေပးၾကတယ္
ဟိုသီခ်င္းေလးမႈတ္ျပပါ ဒီသီခ်င္းေလးမႈတ္ျပပါေပါ့...

သူကလည္း ႀကိဳးႀကိဳးစားစားနဲ႔ မႈတ္ျပတယ္
လူေတြကလည္း ဝိုင္းလို႔ နားေထာင္ၾကတယ္
ဒီလိုနဲ႔ သူက တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္
မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ဖို႔ကို စိတ္မပါေတာ့ဘူး
ပေလြကို ဘယ္သီခ်င္းေတြ မႈတ္ျပရမလဲပဲ
စဥ္းစားေတာ့တယ္ အဲ့ဒီမွာပဲ စိတ္ကေရာက္ေနတယ္...

မုန္႔ဟင္းခါးအိုးႀကီးကို ပစ္ထားတယ္
ခါတိုင္းလို စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ မခ်က္ေတာ့ဘူး
လူေတြလက္ခုပ္ၾသဘာေပးတဲ့ ပေလြမႈတ္တာကိုပဲ
သာယာၿပီး ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတယ္...

အဲ့ဒီမွာ သူ႔မုန္႔ဟင္းခါး နာမည္ပ်က္သြားတယ္
အရင္လို မေရာင္းရေတာ့ဘူး
ပေလြကလည္း ပညာရွင္မဟုတ္ဘူး
ဒီအတိုင္း ဝါသနာရွင္အဆင့္ မႈတ္တတ္႐ံုဆိုေတာ့
အဲ့ဒါနဲ႔လည္း အလုပ္မျဖစ္ဘူး
ေနာက္ဆံုး ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္ၿပီး
ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္နဲ႔ ဒုကၡေရာက္သြားတယ္...

ပံုျပင္ရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကိုေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ သာဓကျပပါ့မယ္
ကၽြန္ေတာ္က အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးတယ္
အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္နဲ႔ ကုမၸဏီမွာလုပ္တယ္
အဲ့ဒီက လစာရတယ္
ဒါကၽြန္ေတာ္ခ်က္ရတဲ့ မုန႔္ဟင္းခါးပဲ...

ေနာက္ Facebook ေပၚမွာ စာေရးတယ္
တခ်ိဳ႕ေတြ ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္
ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို သာယာမိတဲ့အခါရွိတယ္
ဒီစာေရးတာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
ပေလြမႈတ္တဲ့အလုပ္ပဲ...

Facebook ေပၚမွာ စာေရးတဲ့ ပေလြမႈတ္တာကို
သာယာၿပီး တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဘာေရးရမလဲ
ဘာတင္ရမလဲ like ေတြ ေသာင္းခ်ီေအာင္
Follower ေတြ သိန္းခ်ီေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုၿပီး
ေတြးေနၿပီးေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ရမယ့္
လစာရေနတဲ့ ကုမၸဏီက အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ကို
အာရံုမစိုက္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္ဘဝေရာက္သြားမယ္ထင္လဲ...

ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စဥ္းစားရမွာေပါ့
ငါ့ရဲ႕မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္တဲ့အလုပ္က ဘာလဲ
ငါ့ရဲ႕ပေလြမႈတ္တဲ့အလုပ္က ဘာလဲ
ငါမုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ေနတာလား
ငါပေလြမႈတ္ေနတာလားေပါ့...

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထူးခၽြန္ၾကပါတယ္
အလုပ္ႏွစ္ခု တၿပိဳင္တည္း အာရံုစိုက္ႏိုင္တယ္
မုန္႔ဟင္းခါးလည္း အခ်က္ေကာင္းတယ္
ပေလြလည္း အမႈတ္ေတာ္တယ္
သို႔ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ရွားပါတယ္...

တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အစက မုန္႔ဟင္းခါခ်က္တယ္
ေနာက္ေတာ့ ပေလြေျပာင္းမႈတ္တယ္
ပေလြကို ေသခ်ာေလ့လာသင္ယူၿပီး မႈတ္ေတာ့
ပညာရွင္အဆင့္ျဖစ္သြားတယ္
အဲ့ဒါနဲ႔ အသက္ေမြးသြားတယ္ ဒါမ်ိဳးလည္း ရွိႏိုင္တယ္...

ဆိုလိုတာက ေမ်ာက္သစ္ကိုင္း မလြတ္ေစနဲ႔ေပါ့
မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ရင္လည္း ေသခ်ာခ်က္
မဟုတ္ရင္လည္း ပေလြကို ေသခ်ာမႈတ္
အေရးႀကီးတာက ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ကာလမွာ
ေယာင္ဝါးဝါး လက္ခုပ္ၾသဘာေတြကို
နားမေယာင္မိေစနဲ႔ေပါ့ မသာယာမိေစနဲ႔ေပ့ါ...

ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ မုန္႔ဟင္းခါးလည္း အာရံုမစိုက္
ပေလြကိုလည္း ေသခ်ာမမႈတ္တတ္ဘဲ
ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတယ္ဆိုရင္
ကိုယ့္ဘဝလည္း ပံုျပင္ထဲက ေကာင္ေလးလိုပဲ
နိဂံုးခ်ဳပ္သြားႏိုင္တာေပါ့...

အခုေရးထားတဲ့ status ေလးဟာ
ဆရာေမာင္သာခ်ိဳရဲ႕ေဆာင္းပါးထဲက ပံုျပင္ေလးကို
ကိုးကားေရးသားထားတာျဖစ္ပါတယ္
ကိုယ့္ဘဝရဲ႕အဓိကနဲ႔ သာမညကို
ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ၾကပါေစ (ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ေပါ့)...

credit - Wai Phyo Maung
Admin-Khin Gone Ye Win