ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီစကားလိုက်င့္ႏုိင္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ငယ္စဥ္ထဲက ေတြးမိ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကေရာ …
ေလာကထဲမွာ ေလွာ္ရင္းခတ္ရင္းနဲ႔ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ ၾကရပါတယ္။ လူတိုင္းဟာ ကိုယ္ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးရဲ႕ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳေပၚကေန ကိုယ္ပုိင္ဒႆနအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ထုတ္ျပလာၾကတယ္။
‘႐ိုး႐ိုးက်င့္ေနသမွ် ဘယ္ေတာ့မွ ျမင့္ျမင့္ပ်ံႏိုင္မွာ မဟုတ္’ တဲ့ … သိပ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အယူအဆေတြပါ။ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာ ဒါဟာ ေခတ္ကို မီးေမာင္းထိုးျပလိုက္တာပဲလို႔ က်ေနာ္က ယူဆပါတယ္။
ဘာသာတရားရဲ႕ အလိုအရ ဆုတ္ကပ္ႀကီးထဲမွာေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ကမၻာႀကီးဟာ အဆိုးဘက္ကို ပိုၿပီး တိမ္းေစာင္းေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အားလံုး သေဘာတူၾကမွာပါ။
မၾကာေသးခင္ကာလမ်ားဆီက ျမန္မာျပည္မွာ အသင့္အတင့္ စာေပၾသဇာရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးက သူ႔ အယူအဆတရပ္ကို ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ပဲ ခ်ျပခဲ့တယ္။
‘နာမည္ေသခ်င္ ေသပါေစ၊ လူ မေသပါေစနဲ႔’ တဲ့။ လူ မေသေသးရင္၊ နာမည္ျပန္ေကာင္းေအာင္ လုပ္လို႔ရသတဲ့၊ လူေသရင္ နာမည္ေကာင္းေအာင္ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူးဆိုၿပီး တရားေထာင္ခဲ့တယ္။
လူၿပိန္းႀကိဳက္တဲ့ဒီစကားဟာ ဟုတ္သေယာင္ေယာင္နဲ႔ အေမွာင္အားေပး ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ လူတိုင္းဟာ ပစၥဳပၸန္မွာ မွားခ်င္ရာမွားခြင့္ရွိတယ္။ ျပင္ခ်င္ရင္ ေနာက္မွျပင္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာပဲ။
သူခိုးႀကီးမွ ေဂါပကျဖစ္ခ်င္တဲ့သူေတြကို က်ေနာ္တို႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ေနရာ ေပးသင့္ရဲ႕လား။
႐ိုး႐ိုးက်င့္ပါဆိုတဲ့ ႐ိုးသားတဲ့စကားေလးကိုပဲ ကိုယ္လိုရာဆြဲဆန္႔ၿပီး ‘႐ိုး႐ိုးေနထိုင္က်င့္ၾကံတယ္ဆိုတာ ေခတ္မမီဘူး။ အစဥ္အလာေဟာင္းကို ဖက္တြယ္သူေတြ’ စသျဖင့္ ေျပာသူေတြလည္း ၾကံဳဖူးပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ … ႐ိုးသားမႈဆိုတာ အျမဲတမ္း ေခတ္မီေနတာပါ။ ႐ိုး႐ိုးေနပါဆိုတာ … အေဟာင္းကိုပဲ ဖက္တြယ္ေနဖို႔ လႈံ႔ေဆာ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
႐ိုး႐ိုးက်င့္ၾကပါဆိုတဲ့ လႈံ႔ေဆာ္မႈေတြကို တနပ္စားအဘိဓမၼာေတြက လႊမ္းမိုးသြားခဲ့ရင္ ေလာကႀကီး မ်က္ႏွာပ်က္မွာေပါ့။
ေနာက္တခုက ျမင့္ျမင့္ၾကံဆိုတဲ့ စကားေလးပါ။ လူတိုင္းဟာ ျမင့္ျမင့္မားမား ရည္မွန္းခ်က္ရွိသင့္တယ္။ ဘဝျမင့္မားတိုးတက္ေအာင္ ၾကံစည္ရမယ္ဆိုတာ အားေကာင္းတဲ့တရားပါ။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ျမင့္ျမင့္ၾကံရမွာလဲ။
က်ေနာ္တို႔ဟာ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ လက္ငင္းလက္ေတြ႔ကေပးတဲ့ အေျခအေနေတြ အေပၚမွာပဲရပ္ၿပီး ေရွ႕ကိုသြားၾကရတာပါ။ ဘယ္လို သေဘာတရားမ်ဳိးကမွ လက္ရွိအေျခအေနေတြေပၚကေန ကင္းလြတ္ၿပီး ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားၿပီး သြားၾကရတာမဟုတ္ပါဘူး။
ေအာက္သက္မေၾကဘဲနဲ႔ အလွမ္းက်ယ္ အလယ္လပ္ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးနဲ႔ ျမင့္ျမင့္မားမား ၾကံစည္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျမင့္ျမင့္ၾကံစည္တယ္ဆိုတာ ကံကိုယံုၿပီး ဆူးပံုနင္းရတဲ့ကိစၥမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။
အခ်ဳိ႕က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြကို ျမင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ စဥ္းစားရင္ အႀကီးႀကီး၊ ေတြးေခၚရင္ အႀကီးႀကီး၊ သူမ်ားကိုလည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္ဖို႔ လႈံ႔ေဆာ္ပါတယ္။
အခ်ဳိ႕ (အေရအတြက္ နည္းနည္းေလး) က ေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖစ္သြားၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕ (အမ်ားစုႀကီးက)ေတာ့ ဒံုရင္းဒံုရင္းပဲ။ လူတိုင္းက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေမွ်ာ္မွန္းခြင့္ရွိပါတယ္ … ဒါေပမယ့္ ေသးေသးေလးေတြကို မေၾကညက္ဘဲနဲ႔၊ ပန္းတိုင္ဆီကို တိုက္႐ိုက္မသြားသင့္ဘူး။ တဆင့္ၿပီး တဆင့္ စနစ္တက် မသြားတတ္ရင္ … ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး အက်နာတတ္တာကို ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။
အီဗရာဟင္လင္ကြန္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေဒဝူးပဲျဖစ္ျဖစ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေနရာကို ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ စနစ္တက် တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ျမင့္လာေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဝမ္းစာျပည့္စံုခဲ့တဲ့သူမွ သမိုင္းမွာ ေနရာရတတ္ၾကတာပါ …။
တက္က်မ္းေတြရဲ႕လႈံ႔ေဆာ္မႈအေပၚမွာ ဘာသာျပန္မွားခဲ့တဲ့အခါ … ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ႏွစ္လံုးတိုက္ခ်ဲသမားနဲ႔ အလြဲသံုးစား လုပ္တဲ့သူေတြ တမိုးလံုး ေဖ်ာက္ဆိပ္ ျဖစ္လာတယ္။
လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ျဖစ္ခ်င္ၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ။
လိမ္စရာရွိရင္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လိမ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဟစ္တလာ၊ သမိုင္းမွာ သူ ဘယ္ေနရာရခဲ့သလဲ။
ေနာက္ ဥပမာလြယ္လြယ္တခုက … အဂၤါၿဂိဳဟ္ဟာ ပန္းတိုင္ျဖစ္တယ္ဆိုပါစို႔။ ဆိုကၠားသမားက မီးပံုးပ်ံနဲ႔ သြားၿပီး သိပၸံပညာရွင္က ဒံုးပ်ံနဲ႔ သြားပါလိမ့္မယ္။
ဘယ္သူက အက်ဳိးျဖစ္ႏိုင္သလဲ။ ဘယ္သူက အက်ဳိးမဲ့ ျဖစ္ႏိုင္သလဲ။ ဒါဟာ ကိုယ့္လက္ရွိ အေျခခံ၊ ကိုယ္ပိုင္စြမ္းအင္ေပၚကသာ ျမင့္ျမင့္ၾကံသင့္တယ္ဆိုတာ စဥ္းစားႏိုင္ဖို႔ပါ။
လူတိုင္းဟာ ေရွ႕ကိုသြားဖို႔ မႀကိဳးစားရင္ အႏုတ္လကၡဏာေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ကုန္မွာေပါ့။ ဒါကိုက်ေနာ္တို႔ သေဘာတူၾကရမွာပါ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ျမင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။
ျမင့္ရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီး ရမ္းမခုန္ၾကရေအာင္ အားလံုးကဝိုင္းၿပီး တည့္မတ္ ေပးၾကရမွာပါ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ‘စြန္႔စားတယ္ဆိုတာ စြန္႔မွစားရတာကြ၊ မစြန္႔ရင္မစားရဘူး’ ဆိုတဲ့ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ အေတြးအေခၚေတြ၊ ခုန္လိုက္ရရင္ၿပီးေရာ လဲက်သြားလည္း ေနာက္မွ ျပန္ထမယ္ ဆိုတဲ့ တပြဲတိုးအယူအဆေတြ ေခါင္းေထာင္လာႏိုင္ပါတယ္။
(ေရစီးသံဂ်ာနယ္ အတြဲ ၆ အမွတ္ ၁မွ)
Posted by oway88
No comments:
Post a Comment