ကံအ၀ယ္မွား အပါယ္သြား

ခ်မ္းသာဖုိ႔ရာ စီးပြားရွာ ၊ လူ႔ရြာသဘာ၀ ဟူသည္နွင့္အညီ ခ်မ္းသာသုခႏွင့္ ျပည့္စုံ လုိၾကသည့္သူတုိင္း ႀကီးပြားေရးအတြက္ ႀကိဳးစားေနၾကရသည့္ စီးပြားေရးသမားတုိ႔ ခ်ည္း သာတည္း။ ပစၥပၸန္စီးပြားေရးနွင့္ တမလြန္စီးပြားေရ(သုိ႔မဟုတ္) ေလာကစီးပြား ေရးႏွင့္ ေလာကုတၱရာစီးပြားေရး ေလာက္မွ်သာ ကြားျခားမႈရွိ၏။

စီးပြားေရးသမားမွန္လွ်င္ မည္သည့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း၌ မဆုိ ေရာင္းျခင္း၊ ၀ယ္ ျခင္း သေဘာတရားနွင့္ ကင္းကြာ၍ မရစေကာင္းေခ်။ ထုိသုိ႔ လုပ္ငန္းသေဘာအရ ၀ယ္ၾက၊ ေရာင္းၾကရာတြင္ မိမိ ၀ယ္ယူမည့္ ပစၥည္းသည္ ေစ်းကြက္တြင္ ေရာင္းပန္း လွ မလွ၊ အက်ိဳးျမတ္ ရ, မရ သာမက ပစၥည္း စစ္,မစစ္ အရည္အေသြး ျပည့္၀မႈ ရွိ,မရွိ ကုိလည္း စိစစ္ တြက္ခ်က္၍ ၀ယ္ယူၾကရေပသည္။ အမွားခံ၍ မျဖစ္ေပ။ အရင္းအႏွီး မ်ား လွ်င္ မ်ားသေလာက္ ဆုံးရႈံးနစ္နာမႈ ႀကီးမားႏုိင္၏။

undefined

မိမိမကြ်မ္းက်င္ေသာ အရာမ်ိဳးျဖစ္လွ်င္ နားလည္ ကြ်မ္းက်င္မႈရွိသူ၊ ၾကားပြဲစား ( အက်ိဳးေဆာင္သူ)ကုိ အားထားၾကရေလသည္။ ထုိသုိ႔ မဟုတ္မူ၍ မိမိနားမလည္ မကြ်မ္းက်င္သည့္ ပစၥည္းမ်ိဳးကုိ မစဥ္းစား တြက္ခ်က္မႈ လြဲမွား၍ ၀ယ္ယူမိလွ်င္ “ကုန္ရႈံးလွ်င္ တစ္ေခါက္” ဆုိသကဲ့သုိ႔ ႀကီးမားစြာ ဒုကၡေရာက္တတ္ေပသည္။

ထုိနည္းတူစြာ ဘ၀သံသရာ ခရီးသြားမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ မိမိတုိ႔သည္လည္း တမ လြန္စီးပြား ေရးသမားမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။ ဘ၀သံသရာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတြင္လည္း ကံအရင္းအႏွီး ကုန္ပစၥည္းႏွင့္ ကင္းကြာ၍ မရစေကာင္းေခ်။

ထုိသုိ႔ သံသရာ ( သုိ႔မဟုတ္) တမလြန္ စီးပြားေရး သေဘာအရ ကံကုိ ၀ယ္ၾက ေရာင္းၾကရာတြင္ ဤ ဘ၀၌ မိမိတုိ႔ ၀ယ္ယူၾကမည့္ ကံတည္းဟူေသာ ပစၥည္းသည္ ေနာင္ဘ၀ေစ်းကြက္တြင္ ေရာင္းပန္း လွ,မလွ အက်ိဳးအျမတ္ ရ,မရသာမက ပစၥည္း စစ္, မစစ္၊ အရည္အေသြး ျပည့္၀မႈ ရွိမရွိကုိလည္း စိစစ္ တြက္ခ်က္၍ ၀ယ္ယူၾကရေပ မည္။ လုံး၀ အမွားခံ၍ မရေပ။

ကံအေရာင္းအ၀ယ္ ကိစၥ၌ မိမိမကြ်မ္းက်င္ပါလွ်င္ နားလည္ ကြ်မ္းက်င္မႈရွိသူ ၾကားပြဲစား( သတိ၊ ပညာ)ကုိသာ အားထားၾကရေပမည္။ ထုိသုိ႔ မဟုတ္မူ၍ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အလုိသုိ႔ လုိက္ကာ မစဥ္းစား တြက္ခ်က္မႈ လြဲမွား၍ ကံတု၊ ကံမွား မေကာင္းသည့္ ကံမ်ားကုိ ၀ယ္ယူမိလွ်င္ “ ကုန္ရႈံးလွ်င္ တစ္ေခါက္၊ လင္ရႈံးလွ်င္ တစ္ဘ၀လုံးေမွာက္” ဆုိသကဲ့သုိ႔ ကံရႈံးလွ်င္ တစ္သံသရာလုံး ဒုကၡေရာက္ရပါလိမ့္မည္။

ထုိသုိ႔ ကံအ၀ယ္ မမွားမိၾကေစဖုိ႔ တိပိဋကဓရ(ေယာ)ဆရာေတာ္သည္ ေဖာ္ျပပါ ဓမၼပုံျပင္တစ္ခုကုိ ေဟာညြန္သမႈ ျပဳထားပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္ကာလက သာသနာေတာ္မွာ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ ဆုိတာ အားလုံး ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ သာကီ၀င္မင္းသားတစ္ပါး။ ဘုရားရွင္ရဲ့ ၀မ္းကြဲ ညီေတာ္တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ရဟန္းျပဳခါစက အင္မတန္ေတာ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပါ့။ ဘုရားရွင္ အဆုံးအမအတုိင္း ေကာင္းမြန္စြာ က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္လုိ႔ သမာဓိေတြ ရ၊ စ်ာန္၊ အဘိဉာဥ္ တန္ခုိးေတြ ေတာင္ ရပါသတဲ့။

ဒါေပမယ့္ ႏွလုံးသြင္းက လမ္းေခ်ာ္သြားတယ္။ ရထားတဲ့ စ်ာန္ တန္ခုိးေတြကုိ အလြဲသုံးစား လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ နွလုံးသြင္းေတြက မွားယြင္းစြာ ၀င္ေရာက္လာေတာ့….

“သိဒၶတၳမင္းလည္း တန္ခုိးရွင္၊ ငါလည္း တန္ခုိးရွင္၊ သိဒၶတၳေလာက္ေတာ့ ငါလည္း စြမ္းသား” ဆုိျပီးေတာ့ သူ ရထားတဲ့ တရားကေလးက ဘာမွ် မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ခုိရမယ့္ အရိပ္ရဲ့ အကုိင္း၊ အခက္ေတြကုိ ရုိက္ခ်ိဳးပါေလေရာ။

အမွန္ကေတာ့ အရိပ္ဆုိတာ ခုိရမွာပါ။ ဘုရားအရိပ္၊ တရားအရိပ္ ဆုိတာ ခုိရမွာ၊ ခုိရမယ့္ အရိပ္ကုိ အရွင္ေဒ၀ဒတ္က ရုိက္ခ်ိဳးတာ။

အဲဒါနဲ႔ ဘာမွ်မဟုတ္တဲ့ တန္ခုိးေလးကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီးေတာ့ ဘုရားကုိ ျပိဳင္ေတာ့တာေပါ့။ သာသနာတြင္း ပုန္ကန္မႈေတြ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ေတာ့တာေပါ့။ ဘုရာကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ိဳးစုံ အကုန္လုပ္ေတာ့တာေပါ့။ ဘုရားကုိ ျပိဳင္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ ေပၚလာကတည္းက ရထားတဲ့ စ်ာန္၊ တန္ခုိး၊ အဘိဉာဥ္ေတြ အကုန္လုံး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ အားထုတ္ အားထုတ္ ရလည္း မရေတာ့ဘူး။ ဗလာသုညႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။

ဗလာသုည ျဖစ္ေပမယ့္ မေလွ်ာ့ဘူး။ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈေတြက တစ္ခုျပီး တစ္ခု တုိးလာလုိက္တာ ကံႀကီးနွစ္ခု က်ဴးလြန္မိျပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။

သံဃာကုိ ကြဲျပားေစတဲ့ သံဃေဘဒက ကံရယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ေသြးစိမ္း တည္၊ ေသြးျခည္ဥေအာင္ ျပဳတဲ့ ေလာဟိတုပၸါဒက ကံရယ္၊ အ၀ိစိငရဲကုိ တန္းျပီး ေရာက္ေစႏုိင္တဲ့ အင္မတန္ ႀကီးေလးတဲ့ ကံႀကီး ႏွစ္ခုကုိေတာင္ အလုိဆုိး ေလာဘနဲ႔ မခံခ်င္စိတ္ ေဒါသ၊ ဒီႏွစ္ပါးက ဖ်က္ဆီးလုိ႔ သကၤန္း၀တ္ႀကီးနဲ႔ကုိ ၀ယ္မိသြားတယ္။ လြန္က်ဴးမိသြားတယ္။

ဒီလုိနဲ့ တုိတုိတုတ္တုတ္ ခ်ဳံေျပာရရင္ ေနာက္ဆုံး သူလုပ္တဲ့ အလုပ္ေတြဟာ ခ်မ္းသာေၾကာင္း၊ အေပၚကုိ တက္ေၾကင္း။ အထက္ကုိ တက္ေၾကာင္းက တစ္ခုမွ် မပါ ေတာ့၊ ၾကာေလ ဆုိးေလ၊ ၾကာေလ ဆုိးေလနဲ႔ ဆုိးလာလုိက္တာ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဟာ ေသြးပြက္ပြက္အန္၊ အိပ္ယာထဲက မထႏုိင္ေတာ့တဲ့ လူမမာႀကီး ျဖစ္ရရွာတယ္။ လူမမာႀကီးဘ၀နဲ႔ အိပ္ယာထဲမွာ လဲေနတာ ကုိးလနီးပါးေတာင္ ၾကာသြားတယ္။

အဲဒီလုိ ကုိးလလုံးလုံး အိပ္ရာထဲမွာ စိတ္လည္း ဆင္းရဲ၊ ကုိယ္ကလည္း ဆင္းရဲ၊ ဆင္းရဲလုိက္တာ ပင္ပန္းလုိက္တာတဲ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ ကုိးလ ျပည့္ခါနီးေတာ့ ဆင္းရဲပင္ပန္း ပူေလာင္လြန္းလုိ႔-

“ ေၾသာ္- ေလာကႀကီးမွာ ငါ့အဖုိ႔ ခုိစရာ အရိပ္ တစ္ခုမွ် မရွိေတာဘူး၊ ငါ သကၤန္း သာ ၀တ္ထားတာ၊ ေအးစရာအရိပ္ ဘာမွ်မရွိ၊ ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြကလည္း အရိပ္ မေပး ႏုိင္၊ တပည့္ေတြကလည္း ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ငါ့ကုိ ငါလည္း ေပးစရာအရိပ္ တစ္ခုမွ် မရွိေတာ့ဘူး” ဆုိျပီး အားကုိးရာ ရွာလုိက္တာ၊ “ဘုရားက လြဲရင္ ငါ အားကုိး စရာ မရွိဘူး”လုိ႔ အေျဖထြက္လာတယ္။

ေစာေစာတုန္းကေတာ့ ဘုရားကုိ ေတာ္လွန္တယ္၊ တရားေတြ ေထြးအန္ပစ္ တယ္။ ခု ေနာက္ဆုံး ေျဖစရာ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္၊ ဆင္းရဲ ဒုကၡ ႀကီးစြာရလုိ႔ ပူေလာင္

ပင္ပန္းလာတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္မွ ဘုရားကုိ သတိရလာတယ္။ တရားကုိ အားကုိးခ်င္ လာတယ္။

အဲဒီလုိ ဘုရားအရိပ္၊ တရားအရိပ္ေအာက္မွာ ခုိလႈံခ်င္တဲ့ စိတ္ ဆႏၵေတြ ျပင္းျပစြာ ျဖစ္ေပၚလာေတာ့ တပည့္တပန္းေတြ အနာေခၚျပီး “ငါကြာ ေနာင္ေတာ္ႀကီးဘုရားကုိ ဖူးခ်င္လုိက္တာ ေနာင္ေတာ္ႀကီးဘုရားရဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေမတၱာအရိပ္ပါတဲ့ တရားစကား ေတြ ငါ နာၾကားခ်င္လုိက္တာ၊ ငါ့ကုိ ေနာင္ေတာ္ႀကီးဘုရားထံ ပုိ႔ေပးၾကစမ္းပါ”လုိ႔

တပည့္ေတြကုိ ေနာင္တရသံနဲ႔ ပူွဆာေတာ့ တပည့္ေတြက“ ဆရာဘုရားဟာ အခ်ိန္ရွိ သမွ် ျမတ္စြာဘုရားကုိ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ ရန္လုပ္ေနခဲ့တာ ဆုိေတာ့ ဘုရားထံသြားဖုိ႔ ဆုိတာ မေတာ္ေတာ့ပါဘူး ဘုရား၊ ျမတ္စြာဘုရားထံ မသြားခ်င္ စမ္းပါနဲ့ေတာ့လုိ႔ ကန္႔ကြက္ၾကသတဲ့ ၊ ဒါေပမဲ့ အရွင္ ေဒ၀ဒတ္က-

“ မျဖစ္ဘူးကြယ္ ငါ့မွာ ေနာင္ေတာ္ႀကီးဘုရားကလြဲရင္ အားကုိးစရာ မရွိေတာ့ဘူး ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဘုရားကုိမွ မဖူးရရင္ ဒီဘ၀ ေအးခ်မ္းမွာလဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေနာင္ ေတာ္ႀကီးရဲ့ အင္မတန္ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ စကားေတြကုိမွ ငါမနာရရင္ ငါ့နွလုံးသားေတြ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ပူေလာင္ျပီးေတာ့မွ ကြ်မ္းကုန္ေတာ့မယ္ကြယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ နည္းနဲ႔ ေနာင္ေတာ္ႀကီးဘုရားထံ ပုိ႔ေပးၾကပါ။ ပုိ႔ေပးၾကစမ္းပါကြယ္လုိ႔ တတြတ္တြတ္ ပူဆာေတာ့ တပည့္ေတြကလဲ ဆရာကုိ သနားတာနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကပါတယ္။ လူမမယႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ ကုဋင္ေညာင္ေစာင္းေပၚမွာ တင္ျပီး ထမ္းစင္ အျဖစ္နဲ႔ တပည့္ ရဟန္းေလးပါးက ထမ္းျပီး ေျခက်င္ ကုန္းေၾကာင္းခရီးနဲ႔ ဘုရားရွင္ သီတင္းသုံးေတာ္မူရာ သာ၀တၳိျမိဳ႔ ၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ အေရာက္ ပုိ႔ေပးပါတယ္။

တစတစနဲ႔ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္နားကုိ ေရာက္လာျပီ၊ အဲဒီအေၾကာင္း ေဇတ၀န္ေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြက ၾကားရတဲ့အခါ ဘုရားထံ သြား ေလွ်ာက္ ၾကသတဲ့။

ျမတ္စြာဘုရား ရွင္ေဒ၀ဒတ္ႀကီးေတာ့ ယခု စိတ္ေကာင္းေတြ ၀င္လာျပီတဲ့ဘုရား၊ အခု ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဖူးေမွ်ာ္မယ္ဆုိျပီး သူလာေနျပီတဲ့ ဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားက ေဒ၀ဒတ္ဟာ ဒီဘ၀ ငါ့ဘုရားကုိ မဖူးထုိက္ေတာ့ပါဘူး၊ ဖူးထုိက္တဲ့ ကံ သူမွာ ကုန္သြားပါျပီလုိ႔ အမိန္႔ရွိသတဲ့။

ေလာကေျပာ ေျပာရရင္ အလာေတာ့ ေကာင္းပါရဲ့ ဦးေဒ၀ဒတ္ရယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခါေတာ့ ေႏွာင္းသြားျပီလုိ႔ ေျပာရမွာပါ။ ဒီေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ျမတ္စြာဘုရား ေက်ာင္းေပါက္၀ ေဟာဟုိ နားေတာင္ ေရာက္ျပီးတဲ့ဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္ေတာ့ ေက်ာင္းေပါက္၀ နားမက ေဟာဒီ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းထဲေရာက္ရင္ ေတာင္မွ ငါဘုရားကုိ မဖူး ထုိက္ေတာ့ပါဘူးကြာ၊ ဖူးထုိက္တဲ့ ကံ သူ့မွာ ကုန္ပါျပီလုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီလုိ မိန္႔ေတာ္ မူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ ထမ္းပုိ႔လာၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ မ်ားက ေျခက်င္ ကုန္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထမ္း လာခဲ့ၾက တာ ေမာလဲေမာ၊ ပင္ပန္းလဲ ပင္ပန္းလွျပီ။

ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေပါက္နားေရာက္ေတာ့ ေရကန္ႀကီး တစ္ကန္ ေတြ႔ရပါေရာ၊ ေရကန္နားေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္လြန္းလုိ႔ ေရလဲ ေသာက္မယ္၊ ေရလဲ ခ်ိဳးမယ္၊ ခဏ အပန္းေျဖအုံးမယ္ ဆုိျပီး အရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ တင္လာခဲ့တဲ့ ထမ္းစင္ ေညာင္ေစာင္းကုိ ေျမႀကီးေပၚ အသာခ်ထားျပီး ေရကန္ထဲ ဆင္းျပီး ေရေသာက္က် ခ်ိဳးၾကသတဲ့ ။

အရွင္ေဒ၀ဒတ္ကလဲ ထမ္းစင္ေပၚမွာ ပက္လက္အိပ္ရင္းက ဟယ္ ငါ့တပည့္ေတြ ကလည္း ၾကာလွခ်ည္လား ငါက ဘုရားဖူးခ်င္လွျပီ သူတုိ႔က အခ်ိန္တယ္ ဆြဲတာပဲ ငါ့ ဟာ ငါ သြားႏုိင္ရင္ ေကာင္းရဲ့လုိ႔ ေတြးမိသတဲ့ အဲဒါနဲ႔ အိပ္ေနရာက ရလုိ ရျငား ထုိင္စမ္း ၾကည့္တယ္၊ ထုိင္လုိ႔ရသတဲ့။ သူမထုိင္ႏိုင္တာ ၾကာလွျပီ။ ေနာက္ ေညာင္းလြန္းလုိ႔ ဆုိျပီး ေျမႀကီးေပၚ ေျခေထာက္ခ်စမ္းၾကည့္ေတာ့လဲ ခ်လုိ႔ရသတဲ့ ရပ္ၾကည့္ေတာ့လဲ ရပ္လုိ႔ ရသတဲ့၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနေကာင္းလာတယ္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းမသာနဲ႔အုံး ေလာက သဘာ၀၊ ေလာကမာယာဘဲေလ။

ရံဖန္ရံခါ ဘ၀မွာ အေကာင္း အာရုံေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရေပမယ့္ ရုပ္တစ္ရက္ေတာ့ ၀မ္းမသာနဲ႔အုံး ေကာင္းျခင္းသည္ ဆုိးဖုိ႔ေကာင္းေပးတာလဲ ျဖစ္တတ္တယ္၊ တစ္ခါတစ္ရန္ အဆုိး အာရုံေတြနဲ႔ ေတြ့တဲ့အခါ ရုတ္တစ္ရက္ စိတ္ဓာတ္မက်နဲ႔အုံး ၀မ္းမနဲ နဲ႔အုံး ၊ ဆုိးခ်င္းသည္ ေကာင္းဖုိ႔ ဆုိးေပးတာလဲ ရွိတတ္တယ္။ ေလာကမွာ အဲဒီ သေဘာတရားေလးေတြက ရွိတတ္တယ္။ အခု အရွင္ေဒ၀ဒတ္ႀကီး အိပ္ယာထဲ ဗုံးဗုံးလဲ ေနရာကလဲ ထလုိ႔ရ ထုိင္လုိ႔ရ ဆင္းလုိ႔ရတယ္ဆုိတာ ဆုိးဘုိ႔ေကာင္းလာတာ၊ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ႀကီး ေျမႀကီးေပၚ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္ခ်ျပီး မတ္တတ္ရပ္လုိ႔ ရတယ္လဲ ဆုိေရာ ေျမႀကီးက ပင့္ေတာ့တာပဲတဲ့။ ကုိယ္ေတာ္ၾကြေတာ့ ၾကြခဲ့ေတာ့ ဘယ္သူမွ် မလာေသးခင္ ကုိယ္ေတာ္တစ္ပါးတည္း ၾကြခဲ့ေတာ့ ဆုိျပီး ေျမႀကီးက ပင့္တဲ့သေဘာနဲ႔ ေျမမ်ိဳေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီလုိ ေျမမ်ိဳတဲ့အခါမွ အရွင္ေဒ၀ဒတ္က“ ဟယ္ ငါ့ေျခေထာက္ေတြ ေျမႀကီးထဲ နစ္၀င္ေနျပီေကာ အမေလး ေအာက္ကလဲ ပူလုိက္တာ ပူလုိက္တာ ဆုိျပီး ခုန္ၾကည့္တယ္၊ ခုန္လုိက္ေတာ့ ေျခမ်က္စိ ျမဳပ္သြား၊ ေနာက္တစ္ခါခုန္ ဒူးဆစ္ျမဳပ္သြား၊ တစ္ခါ ထပ္ခုန္ျပန္တယ္ ခါးျမဳပ္သြား၊ ဒီလုိနဲ႔ ခုန္ေလ ျမဳပ္ေလနဲ႔ ေနာက္ဆုံး လည္ပင္းအထိေရာက္လာျပီ ေအာ္သူလု့ပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ သူ၀ယ္ခဲ့တဲ့ ကံေတြက အထက္ေရာက္မယ့္ အလုပ္၊ အေပၚတက္မည့္ ကံေတြ မွ မဟုတ္ပဲကုိ အခုေတာ့ သူ႔မွာ ေခါင္းပုိင္းေလးပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ အဲဒီအခါ က်ေတာ့ မွ ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသုံးေတာ္မူရာ ဂႏၶကုဋီေက်ာင္းေတာ္ဘက္ကုိ အာရုံျပဳျပီးေတာ့ မွ ေလးေလးနက္နက္ ကန္ေတာ့ပါတယ္။

ေအာ္ ငါ့အသက္၊ ငါ့ခႏၶာ၊ ငါ့အရုိးေတြ အကုန္လုံး ငရဲမီးစာ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ငါ ေျမမ်ိဳ ခံရျပီ၊ ဤအသက္ ဤခႏၶာ ဤအရုိးေတြနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ေနာင္ေတာ္ႀကီးဘုရားကုိ ပူေဇာ္ခဲ့ေတာ့မယ္ဆုိျပီး ျမတ္စြာဘုရားကုိ လႈိ္က္လႈိက္လွဲလွဲ ရုိရုိ က်ုိဳးက်ိဳးနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ ခဲ့ေတာ့တယ္။ ကန္ေတာ့အျပီးမွာ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ရဲ့ တစ္ကုိယ္လုံးကုိ ေျမမ်ိဳသြားပါသတဲ့၊ အလာေကာင္းေပမယ့္ အခါေႏွာင္းသြားရရွာတာေပါ့ေလ။

အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဘ၀ ဘယ္ေလာက္ သနားစရာေကာင္းလုိက္တာလဲ ဆုိတာ အခု ထက္ထိ ငရဲမွာ ဒုကၡႀကီးစြာနဲ႔ ေျခာက္ေျခာက္ခ်ားခ်ား ခံစားေနရတုံး ရွိပါေသးတယ္၊ ငရဲ ခံရတဲ့အခါ မၾကား၀ံ့ မၾကည့္ရက္ စရာပါပဲ၊ အဲဒါ ဘာလဲ ဆုိရင္ ကံအ၀ယ္မွား အပါယ္သြားေပါ့၊ အဲဒီလုိ သတိ၊ ပညာ ပြဲစားမပါဘဲ ကံအ၀ယ္မွားမိရင္ျဖင့္ အပါယ္လား ၾကရမယ္ ဆုိတာ အရွင္ ေဒ၀ဒတ္က သခၤန္းစာ ေပးသြားတာပါပဲ။

ဤဓမၼပုံျပင္ျဖင့္ (ေယာ)ဆရာေတာ္သည္ -

(၁) ဘ၀သံသရာ ခရီးသြား တမလြန္ စီးပြားေရးသမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ မိမိတုိ႔အေနျဖင့္

ကံအ၀ယ္ မမွားဘုိ႔လုိေၾကာင္း။

(၂) မေကာင္းမႈ ဒုစရုိက္မ်ားသည္ အျပစ္ႏွင့္တကြ ျဖစ္ျခင္း၊ ဆုိးက်ိဳးေပးျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္

မ၀ယ္သင့္ မ၀ယ္ထုိက္သည့္ ကံညစ္ ကံမွား မ်ားျဖစ္၍ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ကံမ်ား သည္သာ အျပစ္ကင္း၍ ေကာင္းက်ိဳးသုခကုိ ေပးတတ္ေသာေၾကာင့္ ၀ယ္ယူသင့္

၀ယ္ယူထုိက္သည့္ ကံစစ္ ကံေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းနွင့္ ၊

(၃) မိမိတုိ႔သည္ သာသနာေတာ္ ပြင့္လင္းရာကာလ လူ႔ဘ၀ ရခုိက္ျဖစ္၍ အလာလည္း

ေကာင္းသကဲ့သုိ႔ အခါလည္းမေႏွာင္းေသး ေသာေၾကာင့္ က််ိဳးစားသေလာက္ ထြန္း

ေတာက္ႏုိင္ေၾကာင္းကုိ ေဖၚျပလုိရင္းျဖစ္ပါသည္။

စာရႈသူမ်ားလည္း ဆရာေတာ္ ေပးလုိသမွ် လက္ခံ ရယူႏုိင္ၾက၍ ကံအ၀ယ္မွား အပါယ္ သြားမည့္ေဘးမွ ကင္းေ၀းႏုိင္ၾကပါေစ။

ေတာ္၀င္ႏြယ္