တန္ဖုိးသိမွ တန္ဖုိးရွိတယ္

ေလာကီရတနာေတြနဲ႔ လြဲရတယ္ဆုိရင္ တစ္ဘ၀၊ တစ္ခႏၶာပဲ နစ္နာတတ္တာပါ။

လာကုတၱရာ ရတနာေတြနဲ႔ လြဲသြားလုိ႔ကေတာ့ သံသရာနဲ႔ခ်ီျမီး ဆုံးရႈံးနစ္နာၾကမွာပါ။

ေလာကရဲ့ အမြန္အျမတ္ကုိ"ရတနာ"လုိ႔ ေခၚဆုိပါတယ္။ ရတနာဆုိတာ ပါဠိ စကားပါ။ သူ႔ရဲ့ ပင္ရင္းအနက္က " ေတြ႔ရျမင္ရ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရသူကုိ ၾကည္လင္ရႊင္ပ် ႏွစ္သက္အားရ ေက်နပ္မႈကုိျဖစ္ေစ ရေစတတ္ေသာအရာ"လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

ရတနာဆုိတာ ထုိက္တန္မွ"ရ" ၊ ျမတ္ႏုိးစြာပုိက္ေထြးမွ "ျမ" တတ္တာမ်ိဳးပါ။ သူနဲ႔ မထုိင္တန္ရင္ "လြဲ"တတ္သလုိ သူ႔ကုိ ျမတ္ႏုိးစြာ မပုိက္ေထြးရင္လည္း "ခြဲ"သြားတတ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ရတနာနဲ႔ ပတ္သက္၇င္ သူ႔ရဲ႔သဘာ၀ကုိ သိျပီး သူ႔ကုိ ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိး ထားတတ္ဖုိ႔ဆုိတာ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ ရတနာေတြရဲ႔ သဘာ၀ကုိ…

undefined

(၁) အေလးအျမတ္ျပဳအပ္ ျမတ္ႏုိးထုိက္တာေၾကာင့္ရယ္၊

(၂) အဖုိးအနဂၣထုိ္က္တန္တာေၾကာင့္ရယ္၊

(၃) အတုမဲ့ ျဖစ္္တာေၾကာင့္ရယ္၊

(၄) ေတြ႔ရျမင္ရ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရဖုိ႔ ခဲယဥ္းတာေၾကာင့္ရယ္၊

` (၅) အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္သူေတြရဲ့ အသုံးအေဆာင္ျဖစ္တာေၾကာင့္ရယ္၊

ဒီအေၾကာင္းငါးမ်ိဳးေၾကာင့္သာ အမြန္အျမတ္=ရတနာလုိ႔ ေခၚဆုိသတ္မွတ္ႏုိင္ပါေၾကာင္းကုိ ပါဠိစာေပမွာ အနက္အဓိပၸါယ္အက်ယ္ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထားပါတယ္။

ဒီအခ်က္အလက္ေတြကုိ အေသးစိတ္ စဥ္းစားသုံးသပ္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ရတနာေတြနဲ႔ ထုိ္က္တန္တဲ့ အဖုိးတန္ ႏွလုံးသားတစ္ခု ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ကူပါဘူး။ မိမိတုိ႔ သႏၱာန္မွာ ရတနာနဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ ကံ၊ ရတနာရဲ့ တန္ဖုိးမွန္ကုိ သိႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္ ၊ ရတနာရဲ့ တန္ခုိးအရွိန္အ၀ါကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ထားႏုိင္တဲံ ၀ီရိယ၊ သုံးပါးစလုံး ျပည့္စုံႏုိင္ပါမွ "ျခေသၤ့ဆီဟာ သိဂၤီေရႊခြက္ထဲမွာသာ တည္ႏုိင္တယ္" ဆုိတဲ့ စကားဥပမာ လုိ အမြန္အျမတ္ရတာဟာလည္း ကုိယ့္နွလုံးသားမွာအစဥ္အျမဲ ကိန္း၀ပ္ စံပယ္ တင့္တယ္ႏုိင္မွာပါ။

undefined

ေလာကမွာ အဖုိးတန္ ရတနာ(၂)ပါးရွိပါတယ္။ ေလာကီရတနာနဲ႔ ေလာကုတၱရာရတနာပါ။ လူမ်ားစုဟာ စိန္၊ ေရႊ၊ေငြစတဲ့ ေလာကီရတနာေတြကုိသာ ရတနာအျဖစ္နဲ႔ သုံးေဆာင္တတ္ၾကျပီး ဘုရား၊တရား၊သံဃာ ေလာကုတၱရာရတနာေတြကုိေတာ့ အဖုိးတန္ ရတနာအေနနဲ႔ မသုံးေဆာင္တတ္ၾကပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းကုိ ဆရာသမားေတြက ပုံဥပမာေလးနဲ႔ တင္စားျပီး ေျပာျပတတ္ပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းက ၾကက္မႀကီးတစ္ေကာင္ဟာ အမႈိက္ပုံတစ္ခုမွာ အစာရွာေနပါ တယ္။ အမႈိက္ပုံထဲမွာ စားစရာ ပုိးေကာင္၊ မႊားေကာင္း ကေလးေတြ ထြက္ေပၚ လာေအာင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ယက္ျပီးေတာ့ ရွာေနတာပါ။ အမႈိက္ေတြကုိ ယက္ယင္း၊ ယက္ယင္းနဲ႔ အမႈိက္ပုံထဲက နီနီရဲရဲ ပတၱျမားခဲႀကီးတစ္ခု ေပၚလာပါတယ္။ ဒီအခါ ၾကက္မႀကီးက ရတနာကုိ ရတနာမွန္ မသိႏုိင္ေတာ့ စားစရာမဟုတ္တဲ့ ဒီပတၱျမားခဲႀကီးကုိ "တယ္ရႈတ္တဲ့ ေက်ာက္ခဲႀကီးပဲ"ဆုိျပီး နံေဘးကုိ ယက္ထုတ္ပစ္ လုိက္ပါတယ္။ ဒီလုိ ေဘးထုတ္ခံရလုိ႔ ပတၱျမားခဲႀကီးက တန္ဖုိးေလ်ာ့သြားမွာ မဟုတ္ ပါဘူး။ တန္ဖုိးမွန္ မသိတဲ့ ၾကက္မႀကီးမွာသာ နစ္နာစရာရွိပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တန္ဖုိးသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အမႈိက္ပုံနံေဘးေရာက္လုိ႔ ပတၱျမားခဲႀကီးကုိ ေကာက္ယူသြားျပီး အသုံးခ်လုိက္တဲ့အခါ တကယ့္သူေဌးႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္သြားပါတယ္။

အဲဒီ ပုံပမာလုိပဲ၊ ယခုေခတ္ လူသားေတြဟာလည္း စား ေန ၀တ္ကိစၥအတြက္ ေလာကလူဘုံ အမႈိက္ပုံႀကီးထဲမ်ာ လုယက္ျပီးေတာ့ စီးပြားရွာေနၾကရတာပါ။ အဲဒီလုိ အလုအယက္ စီးပြားရွာေဖြရင္းက (သာသနာေတာ္ထြန္းလင္းတဲ့ ေခတ္အတြင္းမွာ လူလာျဖစ္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ) ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာ(၃)ပါး တုိ႔ကုိ ေတြ႔ႀကဳံၾကရပါတယ္။ ဒီလုိ ေတြ႔ႀကုံဆုံခြင့္ ရၾကေပမယ့္ မိမိကုိ္ယ္ကုိမိမိ မဟာကံ ထူးရွင္ေတြအျဖစ္ မျမင္ႏုျိင္ၾကတဲ့ သူေတြက ရတနာကုိ ရတနာမွန္း မသိႏုိင္ေတာ့ "တယ္ရႈတ္တဲ့ ေက်ာ္ကခဲေတြပါ၊ ဒီမွာ မအားေသးဘူး" ဆုိျပီး ဘ၀ထဲကေန ေဘးကန္ ခ်ထားတတ္ၾကပါတယ္။

အဲဒီအတြက္ ရတာနာသုံးပါးမွာ ဘာမွ်မျဖစ္သြားေပမယ့္ အဖုိးတန္အခြင့္ အေရးနဲ႔ လြဲသြားခဲ့ရတဲ့လူေတြရဲ႔ ဆုံးရႈံးနစ္နာမႈအတြက္ေတာ့့ကိုေတာ့ အင္မတန္ေၾကကြဲ ၀မ္းနဲဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ ဓမၼပုံျပင္ကေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ေျပာျပခ်င္ တယ္။

ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက ရြာႀကီးတစ္ရြာမွာ ဓမၼာနႏၵနဲ႔ ဓနာနႏၵတုိ႔အမည္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ဦးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြပီပီ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး အင္မတန္မွ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးဟာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ခင္မင္မႈ အရ ႏွစ္ဦးသား မကြဲမျပား တစ္သားတည္း ျဖစ္ၾကေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာေတာ့ ကြဲျပားျခားနာေနၾကတယ္။ ဓမၼာနႏၵက ရင့္က်င္မႈအားေကာင္းျပီး တရားဓမၼကုိ ရွာေဖြလုိတယ္။ ဓနာနႏၵကေတာ့ အေပ်ာ္အပါးမက္ေမာျပီး ဥစၥာဓနကုိ ရွာေဖြလုိတယ္ တဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးဟာ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဓမၼာနႏၵက တရား ရွာမယ္ဆုိျပီး သကၤန္း၀တ္နဲ႔ ေတာထြက္သါားတယ္။ ဓနာနႏၵကလည္း စီးပြားရွာမယ္ ဆိုျပီး ကုန္သည္တစ္စုနဲ႔ ျမိဳ႔တက္သြားတယ္။ ေလာကရဲ့သဘ၀ကလည္း ရွာေဖြတာ ကုိပဲ ရတတ္စျမဲပါ ဒါေၾကာင့္ တရားရွာတဲ့ ဓမၼာႏၵဟာ ေတာထဲမွာ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ တစ္ပါးနဲ႔ ေတြ႔ျပီး တရားေတာ္ကုိ သေဘာေပါက္ကာ တစ္ပါးတည္း ေတာရေဆာက္ တည္ေနေတာ့တယ္။ (၃-၄)ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ျမိ႔ကုိ တစ္ေခါက္တစ္ခါပဲ ေရာက္တတ္ သတဲ့။ ေရာက္ေတာ့လည္း အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေနေလ့မရွိဘဲ တစ္ရက္ေလာက္ ေနျပီး လုိ႔ ကိစၥျပီးတာနဲ႔ ေတာကုိပဲ ျပန္ၾကြေလ့ရွိတယ္။

စီးပြားရွာသြားတဲ့ ဓနာနႏၵကလည္း ျမိဳံေတာ္က သူေဌးႀကီးတစ္ဦးထံမွာ တပည့္ခံ ျပီး ႀကိုးစား စီးပြားရွာလုိက္တာ(၃-၄)နွစ္နဲ႔ သူလည္း သူေဌးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္လာသတဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ ျမိဳ႔ေပၚက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေတာထဲက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဆုံေတြ႔ခြင့္မရဘဲ ေနလာလုိက္ၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း(၂၀)ေလာက္ၾကာမွာ မထင္မွတ္ဘဲ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာာ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ၾကသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နွစ္ဦးစလုံးဟာ အသက္(၅၀) ေက်ာ္ေနၾကျပီေပါ့။

အဲဒါနဲ႔ သူေဌးႀကီး ဓနာနႏၵဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆရာေတာ္ ဓမၼာနႏၵကုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့ျပီး ေနအိမ္ကုိ ပင့္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ သူေဌးႀကီး ေနအိမ္မွာ တစ္ညက်ိန္းစက္ေစျပီး ေနအိမ္မွာ သီတင္းသုံးေနစဥ္အတြင္း ဆရာေတာ္ ဓမၼာနႏၵကုိ ပစၥည္းေလးပါးနဲ႔ လုိေသေသးမရွိ ျပဳစုလွဴဒါန္းပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဓမၼာနႏၵ ကလည္း သူေဌးႀကီး ဓနာနႏၵကုိ အနုေမာဒနာ ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ တရားတစ္ပုဒ္ေဟာၾကားခ်ီး ျမွင့္ခဲ့ပါတယ္။

တရားေစာၾကားလုိ႔ ျပီးတဲ့အခါ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာတဲ့အေနနဲ႔ "ဒါယကာ သူေဌး ႀကီး [B][I]ေလာကမွာ တာ၀န္သိသူဟာ တာ၀န္ရွိတယ္။ တန္ဖုိးသိသူဟာ တန္ဖုိးရွိတယ္။ တရားသိသူသဟာ တရားရွိတယ[/I][/B]္။ ဒီစကား(၃)ခြန္းကုိ မေမ့မေလ်ာ့ အျမဲတမ္းႏွလုံးသြင္း ျပီး က်င့္ႀကံအားထုတ္ပါေလ"လုိ႔ မွာၾကားျပီး ေတာထဲကုိ ျပန္ၾကြသြားပါတယ္။

ဆရာေတာ္ ဓမၼာနႏၵ ျပန္ၾကြသြားတဲ့အခါ သူေဌးႀကီး ဓနာနႏၵဟာ စဥ္းစားခန္း ၀င္ျပီး က်န္ရစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ မွာၾကားထားတဲ့ စကား(၃)ခြန္းမွာ ပထမစကား တစ္ခြန္းျဖစ္တဲ့ "တာ၀န္သိသူဟာ တာ၀န္ရွိတယ္"ဆုိတဲ့ စကားကေတာ့ ေလာကီစကား မုိ႔ သူနားလည္တယ္။ တာ၀န္၀တၱရားကုိ သိနားလည္သူဟာ(တာ၀န္မဲ့ မေနလုိေသာ ေၾကာင့္ ) ေရာက္ထာတဲ့ တာ၀န္ကုိ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္တတ္တာမုိ႔ တာ၀န္ ရွိေနတယ္ဆိုတာ သူသေဘာေပါက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္" တန္ဖုိးသိသူဟာ တန္ဖုိရွိတယ္"ဆုိတဲ့ ဒုတိယစကားကုိ သူေ၀့လည္ လည္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီစကားနားလည္ေအာင္ သူလက္ေတြ႔စမ္းသပ္မႈတစ္ခု ျပဳလပ္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ သူေဌးႀကီးဓနာနႏၵဟာ မီးခံေသတၱာထဲက သူပုိင္ တဲ့ အဖုိးတန္ စိန္ ရတနာတစ္ပြင့္ကုိ ထုတ္ယူလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သူ႔လူယုံ တပည့္ ကုိလည္း ေခၚလုိက္ပါတယ္။

လူယုံတပည့္ ေရာက္လာတဲ့အခါ သူေဌးႀကီးက "ကဲ.. ေမာင္ရင္၊ ေဟာဒီ စိန္ တစ္ပြင့္ကုိ ယူသြားျပီးရင္ ေစ်းထဲမွာ ေတြ႔တဲ့သူကုိ ေရာင္းၾကည့္စမ္း၊ ေရာင္းတဲ့အခါ သူေပးႏုိင္တဲ့ တန္ဖုိးထက္ နည္းနည္းပုိျပီးေတာ့ ေတာင္းပါ။ ျပီးရင္ ငါ့ထံလာျပီး အေၾကာင္းျပန္ေျပာပါ"လုိ႔ မွာၾကားျပီး ေစ်းထဲကုိ လႊတ္လုိက္ပါတယ္။

သူေဌးႀကီးရဲ့ လူယုံတပည့္ဟာ ေစ်းထဲေရာက္သြားတဲ့အခါ အဦးဆုံး ဖရဲသီး ေရာင္း ေနသူတစ္ဦးကုိ ေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ထံသြားျပီး စိန္ပြင့္ကုိျပကာ ၀ယ္ယူ မယ္ဆုိရင္ ေရာင္းလုိေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒီအခါ ဖရဲသီးသည္က ယခု ေလာေလာ ဆယ္၀ယ္ဖုိ႔ သူ့မွာ ေငြမရွိေသးေၾကာင္း၊ တကယ္လုိ႔ ဖရဲသီးနဲ႔ လဲလွယ္ ရမယ္ဆုိရင္ ဖရဲသီး(၉)လုံးအထိ ေပးႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္ သူေဌးႀကီးရဲ့ လူယုံကလည္း "ကဲ.. ဒါဆုိရင္ ေနာက္ထပ္ တစ္လုံးတုိးျပီး ဖရဲသီး (၁၀)လုံးေပးရင္ ေရာင္းမယ္လုိ႔ ထပ္ေျပာ ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဖရဲသီးသည္က "ဘာမဟုတ္တဲ့ ဒီေက်ာက္ေသးေသးေလးကုိ ဖရဲသီး(၉)လုံးပဲေပးႏုိင္တယ္။ ေရာင္းခ်င္ေရာင္း မေရာင္းခ်င္ေန၊ ဖရဲသီး (၁၀)လုံးေတာ့ မေပးႏုိင္ပဘူးလုိ႔ ေျပာျပီး ျငင္းဆုိလုိက္ပါတယ္။

သူေဌးႀကီးရဲ့တပည့္လည္း သူ့အရွင္သခင္ သူေဌးႀကီးထံျပန္လာျပီး ဖရဲသီးသည္နဲ႔ ေျပာဆုိခဲ့သမွ် ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ အကုန္တင္ျပပါတယ္။ သူေဌးႀကီးက ဘာမွ်ျပန္မ ေျပာဘဲ ျပဳံးျပဳံးႀကီးလုပ္ကာ ေနာက္တစ္ဦးဦးထံ သြားေရာင္းဖုိ႔ ေစ်းထဲကုိ ေနာက္ထပ္ ေစလႊတ္ျပန္ပါတယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ သူေဌးႀကီးရဲ့ လူယုံတပည့္ဟာ အ၀တ္အထည္ေတြ ေရာင္းေနသူ တစ္ဦးထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီး စိန္တစ္ပြင့္ေရာင္းလုိေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ အထည္သည္က လည္း ေလာေလာဆယ္ သူ့မွာ ေငြမရွိေသးေၾကာင္းနဲ႔ အထည္နဲ႔ လွဲလွယ္ရမယ္ဆုိရင္ အက်ၤ ီ(၉)ထည္ ေပးႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ သူေဌးႀကီးႀကီးရဲ့ တပည့္ကလည္း "ကဲ.. ကဲ.. ဒါဆုိရင္ ေနာက္ထပ္ အကၤ် ီတစ္ထည္တုိးျပီး အကၤ် ီ(၁၀)ထည္ေပးပါး။ ေရာင္း ပါမယ္"လုိ႔ ထပ္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခါ အထည္သည္က "စိတ္မ၀တ္ရလုိ႔ ဘာမွ်မျဖစ္ ဘူး၊ ဒီအကၤ် ီေတြက တန္ဖုိးႀကီးအထည္ေတြ၊ ေရာင္းခ်င္ရင္ေရာင္း၊ မေရာင္းနုိင္ရင္ေန၊ အကၤ် ီကုိေတာ့ (၁၀)ထည္ မေပးႏုိင္ပါဘူး"လုိ႔ ေျပာျပီး ျငင္းဆုိလုိက္ျပန္ပါတယ္။

သူေဌးႀကီးရဲ့ လူယုံတပည့္လည္း ပုိင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ သူေဌးႀကီးထံ ျပန္လာျပီး အထည္ သည္နဲ႔ ေျပာဆုိခဲ့ရသမွ်ကုိ ျပန္လည္တင္ျပပါတယ္။ဒီတစ္ေခါက္လည္း သူေဌးႀကီးက ဘမွ် မေျပာဆုိဘဲ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ကာ ေနာက္တစ္ဦးထံ သြားေရာင္းဖုိ႔ ေစ်းထဲကုိ ထပ္မံ ေစလႊတ္လုိ္ကပါတယ္။

ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ သူေဌးႀကီးရဲ့ တပည့္ဟာ ရတနာကုန္သည္တစ္ဦးထံ သြားျပီး ေရာင္းပါတယ္။ ရတနာကုန္သည္က စိန္ပြင့္ကုိ ယူျပီး ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ အဖုိးမျဖတ္ ႏုိင္ေအာင္ တန္ဖုိးႀကီးတဲ့ စိန္ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္ယ။ ဒါေၾကာင့္ သူက သူေဌးႀကီး တပည့္ကုိ "ေမာင္ရင္ ဒီစိန္ဟာ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ အဖုိးတန္တဲ့ ရတနာပါ။ ဒီစိန္ရဲ့ တန္ဖုိးနဲ႔ ညီမွ်တဲ့ ဥစၥာဓန အကြ်ႏု္ပ္ထံမွာ မရွိပါဘူး။ ေမာင္ရင္ ေရာင္းလုိတယ္ဆုိပါက အကြ်ႏိုပ္ပုိင္ဆုိင္သမွ် အားလုံးေပးအပ္ျပီး ၀ယ္ယူလုိပါတယ္"လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ လူယုံတပည့္ဟာ သူေဌးႀကီးထံ ျပန္လာျပီး ရတနာကုန္သည္ မွာၾကား လုိက္တဲ့အတုိင္း ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူေဌးႀကီးကသူ့တပည့္ကုိ "ေမာင္ရင္ ငါဟာ ဒီ စိန္ကုိ တကယ္ေရာင္းခ်င္လုိ႔ ခုိင္းတာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဒီစိန္ရဲ့ တန္ဖုိးကုိ နဂုိကတည္းက ငါသိျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြဟာ တန္ဖုိးမွန္ကုိ သိျမင္ႏုိင္ရဲ့လား ဆုိတာကုိ သိခ်င္စိတ္ရွိတာနဲ႔ စမ္းသပ္ၾကည့္တာပါ"လုိ႔ ျပန္လည္ ေျပာျပပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ လူယုံတပည့္ဟာ သူေဌးႀကီးရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ သိနားလည္သြား သလုိ သူေဌးႀကီးကလည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆရာေတာ္ ဓမၼာနႏၵမွာၾကားခဲ့တဲ့စကား (၃) ခြန္းရဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ "ေၾသာ္.. တန္ဖုိးသိသူ ဟာ တန္ဖုိးရွိတယ္ ဆုိတာ တယ္မွန္ပါကလား၊ တကယ္ေတာ့ ငါလည္း စိန္၊ ေရႊ၊ ေငြစတဲ့ ေလာကီရတနာေတြရဲ့ တန္ဖုိးေလာက္ကုိသာ သိျမင္ႏုိင္တာပါ။ ေလာကကုတၱရာ ရတနာေတြရဲ့ တန္ဖုိးကုိေတာ့ မသိျမင္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္သာ ဆရာေတာ္ ဓမၼာနႏၵက "တရားသိသူဟာ တရားရွိတယ္"လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာေပါ့။ ဒီေန႔ကစျပီး ငါဟာ ေလာကုတၧတရာ ရတနာေတြရဲ့ တန္ဖုိးမွန္ကုိ သိျမင္ႏုိင္တဲ့ သူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေတာ့မယ္"လုိ႔ သနၷိ႒ာန္ခ်မွတ္လုိက္ပါသတဲ့။

ဒီ ဓမၼပုံျပင္ကေလးက "ရတနာကုိ ရတနာလုိ သေဘာထားႏုိင္မွ ရတနာရဲ့တန္ဖုိး အျပည့္အ၀ ရတတ္ပုံကုိ" ေဖာ္ျပထားလုိတာပါ။ ရတနာေတြကုိ ထုိက္တန္ေအာင္ မဆက္ဆံႏုိင္ရင္ ရတနာေတြနဲ႔ လြဲရတတ္ပါတယ္။ ရတနာကုန္သည္ေတြကေတာ့ "ရတနာေတြကုိ တန္ဖုိးမွန္ေအာင္ မျဖတ္တတ္ရင္ လာဘ္ကန္တတ္တယ္"လုိ႔ ဆုိပါ တယ္။ ယခုအခါ အျမတ္ဆုံးရတနာသုံးပါနဲ႔ ေတြ့ႀကဳံဆုံေနၾကေပမယ့္ ပုံျပင္ထဲက ဖရဲသီး သည္လုိ ဖရဲသီး(၉)လုံးေလာက္ပဲ တန္တယ္လုိ႔ ထင္ၾကသူေတြဟာ အျပင္မွာလည္း တကယ္ရွိပါတယ္။ ေလာကီရတနာေတြနဲ႔ လြဲရတယ္ဆုိရင္ တစ္ဘ၀၊ တစ္ခႏၶာပဲ နစ္နာတတ္တာပါ။ ေလာကုတၱရာ ရတနာေတြနဲ႔ လြဲသြားလုိ႔ကေတာ့ သံသရာနဲ႔ခ်ီျပီး ဆုံးရႈံးနစ္နာၾကမွာပါ။ ပုထုဇဥ္ဘ၀ရဲ့ အမုိက္အမဲ၊ အလြဲအမွားေတြေၾကာင့္ သံသရာမွာ နစ္နာခဲ့ရတဲ့ ရပုိင္ခြင္ အဆုံးအရႈံးေတြဟာ အသေခၤ်အနႏၱပါ။

တကယ္ေတာ့ ေလာကုတၱရာ ရတနာေတြဆုိတာ ဘုရား၊ ရဟႏၱာ အရိယာ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ့ ရင္တြင္းထြက္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ ေတြပါ။ ကမၻာေတြ အသေခၤ်ခ်ီကာ ျဖစ္တည္လာခဲ့တဲ့ ပါရမီေကာင္းမႈ အစုစုေတြရဲ့ အဆီအႏွစ္ၾသဇာေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကုတၱရာရတနာ ဆုိတာ ေလာကီရတနာေတြနဲ႔ မႏႈိင္းယွဥ္သာေအာင္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လွပါတယ္။ ဒီ ဘုရား၊တရား၊သံဃာ ရတနာျမတ္သုံးပါးသည္သာ "ေလာကဓာတ္ တစ္ခုလုံးမွာ အျမင့္ျမတ္ဆုံးေသာ မဂၤလာ၊ အဖုိးတန္ဆုံးျဖစ္ေသာ ရတနာ၊ အစစ္အမွန္ဆုံးေသာ ကုိးကြယ္ရာ"လုိ႔ အသိဉာဏ္နဲ႔ လက္ခံျပီး သဒၶါတရားနဲ႔ ျမတ္နုိးယုယစြာ နွလုံးသားမွာ ပုိက္ေထြးထားႏုိင္ျခင္းဟာ ပုထုဇဥ္လူသားတစ္ဦး အဖုိ႔ေတာ့ တကယ့္ကုိ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။

ေတာ္၀င္ႏြယ္