သူ႔အမည္ကား စဝ္ႏြံၾကည္၊ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕သား၊ ရွမ္းအမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ သူသည္ ယခင္က ရွမ္းေသာင္းက်န္းသူ တစ္ေယာက္ပင္။ ေနာက္လက္နက္ခ် အလင္းဝင္၍ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕မွာပင္ အေျခတည္ကာ သမၼာအာဇီဝျဖင့္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနခဲ့သည္။ စဝ္ႏြံၾကည္ အလင္းဝင္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ငယ္ဆရာေတာ္အား လွဴဖြယ္ဝတၱဳမ်ိဳးစံုျဖင့္ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့သည္။
လွဴဖြယ္ဝတၱဳအကပ္ခံသည္ႏွင့္ ဆရာေတာ္ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းက စဝ္ႏြံၾကည္ရင္ကို ဒိတ္ကနဲျဖစ္သြားေစသည္။
“စဝ္ႏြံၾကည္၊ ဒီေလးငါးလအတြင္းမွာ မင္းအတြက္ အသက္အႏၲရာယ္ရွိေနတယ္”
ဆရာေတာ္၏သမာဓိ မည္မွ်ႀကီးမားသည္ကို စဝ္ႏြံၾကည္ ငယ္ငယ္ကတည္းက သိထားၿပီးသား။ တပည့္ရင္းျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ယခုလိုထုတ္ေဖာ္ သတိေပးျခင္းျဖစ္ေပသည္။ စိတ္၏တုန္လွုပ္မွုက အသံထိကူးစက္ မလာေစရန္သတိထားၿပီး -
“တပည့္ေတာ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ကယ္တင္ေတာ္မူပါဘုရား”
“တို႔က ကယ္တင္မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ေတာင္ သူ႔သာကီဝင္ မင္းမ်ိဳးေတြကို ဝီဋဋဴပက က်ဴပင္ခုတ္၊ က်ဴငုတ္ပါမက်န္ေအာင္ သတ္တာကို မကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး မဟုတ္လား” အားကိုရာမဲ့ေလၿပီဟူေသာအသိေၾကာင့္ တုန္လွုပ္ေျခာက္ျခားမွုက တစ္ကိုယ္လံုးကို ဝါးမ်ိဳသြားသည္။ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာ ႏွုတ္ဆိတ္သြားေသာ ငယ္တပည့္ကို ဆရာေတာ္က က႐ုဏာမ်က္ဝန္းျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ရင္း -
“စဝ္ႏြံၾကည္၊ အားငယ္မသြားနဲ႔၊ မင္းအသက္အႏၲရာယ္ကို မင္းကုိယ္တိုင္ ျပန္ကယ္လို႔ရပါတယ္။ မင္းတို႔က ေတြးမၾကည့္ၾကလို႔ ရတနာသံုးပါးကိုလွဴဒါန္းတဲ့အခါ ရတနာသံုးပါးကလာၿပီး မင္းတို႔ကို အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္၊ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးတာမဟုတ္ဘူး ရတနာသံုးပါးအေပၚ ၾကည္ညိဳတဲ့ မင္းတို႔ရဲ႕ သဒၶါအႀကီးအေသး အလိုက္ အႏၲရာယ္ကင္းမွု၊ ခ်မ္းသာမွုလည္း ကြာျခားသြားတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္႐ုပ္ပြား၊ ဘယ္ေစတီကိုပဲ ရွိခိုး ရွိခိုး မိမိရဲ႕ ၾကည္ညိဳတဲ့သဒၶါဓါတ္ကို အႀကီးမားဆံုး အသန္႔ရွင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ အဓိကထားရတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီေန႔ကစၿပီး သရဏဂံုသံုးပါးကို အၿမဲမျပတ္၊ ရြတ္ဖတ္၊ သရဇၥ်ာယ္ ပြားမ်ားပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ သီဟိုဠ္ကၽြန္းက ‘ဝသဘ’ မင္းႀကီးရဲ႕ နည္းအတိုင္း အသက္ရွည္ရာ ရွည္ေၾကာင္း ကုသိုလ္ေတြကိုလည္း မိမိစြမ္းႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ပါ”
“အဲဒီ မင္းႀကီးအေၾကာင္းကိုလဲ မိန္႔ေတာ္မူပါဦးဘုရား”
“ေအး...ေျပာမယ္။ ဒီဝသဘ မင္းႀကီးနန္းတက္ေတာ့ သူ႔အသက္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္ ေလာက္ပဲ ဆိုၾကပါေတာ့ကြယ္။ အဲဒါ ပုဏၰားျဖဴ၊ ပုဏၰားညိဳေတြကို သူနန္းစံရမယ့္ ႏွစ္အေရအတြက္ကို တြက္ခ်က္ခိုင္းေတာ့ (၁၂) ႏွစ္လို႔ ထြက္လာတယ္။ အသက္ (၄၂) ႏွစ္ရွိရင္ သူေသရမယ္ သေဘာေပါ့။ အဲဒီမွာ သူကိုးကြယ္တဲ့ သံဃာေတာ္မ်ား ပင့္ဖိတ္ၿပီး အသက္ရွည္ရာ ရွည္ေၾကာင္း အားေပးေထာက္ပ့ံတဲ့ ကုသိုလ္မ်ားကို ေမးျမန္းတဲ့အခါ သံဃာေတာ္မ်ားက ဒီကုသိုလ္ေတြကို စြမ္းႏိုင္သမွ် ျပဳလုပ္ဖို႔ အႀကံေပးၾကတယ္။ အဲဒီ ကုသိုလ္ေတြက -
"အသက္ရွည္ေစသည့္ ကုသိုလ္မ်ား"
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
၁။ ေရစစ္လွဴဒါန္းျခင္း၊
၂။ ေဆးဝါးလွဴဒါန္းျခင္း၊
၃။ ေက်ာင္းဘုရား တံတားပ်က္တို႔ကို ျပဳျပင္ျခင္း၊
၄။ ငါးပါးသီလကို အၿမဲေစာင့္ျခင္း၊
၅။ သီတင္းေန႔တိုင္း ရွစ္ပါးသီလ ေစာင့္ျခင္း၊
၆။ ေက်ာင္းသစ္၊ ဇရပ္သစ္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျခင္းတို႔ပဲ
(ေဆာင္) ေရစစ္ေဆးေက်ာင္း၊ အေဟာင္းျပဳျပင္၊ ပဥၥင္၊ အဌ၊ ဤေျခာက္ဝ၊ မုခ်သက္ရွည္ေၾကာင္း။
“အဲဒီကုသိုလ္ေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္တဲ့အတြက္ ဝသဘမင္းႀကီးဟာ (၄၄) ႏွစ္နန္းစံသြားရတယ္။ (၄၂) ႏွစ္သာ ေနရမယ့္ အသက္ဟာ (၇၄) ႏွစ္ထိ ေနသြားရတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ မင္းလဲ ဒီကုသိုလ္ေျခာက္မ်ိဳးကို စြမ္းႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားျပဳလုပ္၊ ၿပီးေတာ့ သရဏဂံုကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွမေမ့နဲ႔”
“ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ဘုရား၊ ဆရာေတာ္ၾသဝါဒအတိုင္း တေသြမတိမ္း လိုက္နာက်င့္ေဆာင္ပါ့မယ္ဘုရား”
ထိုေန႔မွစ၍ စဝ္ႏြံၾကည္တစ္ေယာက္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာေတြကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲႀကိဳးစားလာခဲ့သည္။ စိတ္ခိုင္းတာလုပ္ေနရေသာ စိတ္ကၽြန္ဘဝမွ စိတ္ကို မိမိလိုရာခိုင္းႏိုင္ေသာ စိတ္သခင္ဘဝသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အေသာက္ အစား၊ ကစား လံုးလံုးကင္းရွင္းသြားသလို ကုသိုလ္ကံအား အမ်ားႀကီးေကာင္းလာခဲ့သည္။
ကုသိုလ္အားေကာင္းလာသျဖင့္ စီးပြားကလည္း ဒီေရအလား တိုးတက္လာသည္။ တစ္ေန႔ည၊ ေနဝင္ရီတေရာတြင္ လက္စြဲေတာ္ စိပ္ပုတီးကိုယူ၍ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္၊ ကေမၻာဇေစတီဆီသို႔ တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့သည္။ ဘုရားရင္ျပင္ေပၚ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေနလည္းဝင္သြားေပၿပီ။
ဆည္းဆာေရာင္ျဖင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနေသာ ႐ွုေမွ်ာ္ခင္းမ်ားကို တစ္ဝႀကီး ၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေစတီေတာ္ကို ထိျခင္းငါးပါးျဖင့္ ရွိခိုးလိုက္သည္။ ထိျခင္းငါးပါး ဟူသည္ကား ေျခ၊ လက္၊ နဖူး၊ တံေတာင္၊ ဒူး၊ ငါးဦးညီၫြတ္ ေစဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္အတိုင္း ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ကို ေျခဖမိုး၊ လက္ဝါး၊ နဖူး၊ တံေတာင္၊ ဒူးတို႔ျဖင့္ ထိမိေအာင္ ရွိခိုးျခင္းတည္း။
ၿပီးသည္ႏွင့္ သစ္သားကစ္ပ်စ္ေပၚတြင္ထိုင္ကာ သရဏဂံုသံုးပါးကို ပုတီးစိပ္ပါေတာ့သည္။ အဓိ႒ာန္ျပည့္၍ လက္ကနာရီကို လေရာင္ျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ရွစ္နာရီခြဲၿပီးေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ဦးသံုးႀကိမ္ခ်လိုက္ၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ခဏလွဲလိုက္သည္။
တၿငိမ့္ၿငိမ့္ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ ေစတီေတာ္မွ ဆည္းလည္းသံတို႔က စဝ္ႏြံၾကည္အား ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွ ထြက္ခြာမသြားခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္လ်က္ရွိသည္။ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္လိုက္တာ၊ ဒီခ်မ္းသာမ်ိဳးကို ဒီေနရာမ်ိဳးမွာသာ ရႏိုင္မွာဟူေသာ အေတြးႏွင့္အတူ မ်က္လံုးကို အသာအယာ မွိတ္ထားရာမွ ခဏအၾကာတြင္ စဝ္ႏြံၾကည္တစ္ေယာက္ အိပ္ေမာက်သြားပါေတာ့သည္။
"ေစတီေပၚကအသက္လုပြဲ"
•••••••••••••••••••••••••••••
ထိုအခိ်န္မွာပင္ စဝ္ႏြံၾကည္တစ္ေယာက္ ကေမၻာဇေစတီေပၚ တစ္ေယာက္တည္း ေရာက္ေနေၾကာင္းသတင္ကို ရသြားသျဖင့္ ရွမ္းသူပုန္ေခါင္းေဆာင္သည္ တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားကိုေခၚယူလ်က္ေစတီေတာ္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဝိုင္းလိုက္ၾကသည္။ အလင္းဝင္သြားေသာ စဝ္ႏြံၾကည္ကို သူတို႔တစ္ဖြဲ႕လံုးက သစၥာေဖာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေသသတ္ရန္ ေရာက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကို လမ္းမွာအေစာင့္ထား၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေစတီေဘးပတ္လည္မွာ ဝိုင္းထားခိုင္းၿပီး ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ငယ္သားအခ်ိဳ႕ ေသနတ္ကိုအသင့္ျပင္ကာ ရင္ျပင္ေပၚသို႔ သတိအေနအထားျဖင့္ တက္လာၾကသည္။ ထိုခဏမွာပင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ စဝ္ႏြံၾကည္သည္ သူ႔နာမည္ကို တိုးတိုးေခၚ၍ ႏိွုးသံလိုလို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္
“ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚသလား” ဟုထူးရင္း မ်က္စိကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ရာ ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္ႏွင့္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ အဘိုးအိုက -
“မင္းကအိပ္ေပ်ာ္ေန၊ ဘုရားေအာက္မွာ ရွမ္းေသာင္းက်န္းသူေတြ မင္းကို သတ္ရေအာင္ ဝိုင္းထားၾကၿပီ။ ျမန္ျမန္လာ၊ အဘိုးေနာက္လိုက္ခဲ့။ သူတို႔အေစာင့္လြတ္တဲ့ လမ္းတစ္လမ္းကို အဘိုးျပမယ္” ဟုေျပာၿပီး ေခၚေဆာင္သြားသျဖင့္ စဝ္ႏြံၾကည္လည္း ဘာမွ်မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ အဘိုးအိုေနာက္မွ လိုက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ဘုရားေအာက္ေရာက္၍ မ်က္ေစ့ကို ေဝွ႔ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေသနတ္မ်ားကိုယ္စီ ကိုင္ေဆာင္ထားၾကေသာ ရွမ္းသူပုန္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ရေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူပုန္မ်ားကား စဝ္ႏြံၾကည္ကို တစ္ေယာက္မွ မျမင္ၾက။ လမ္းေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ အဘိုးအိုက -
“ကဲ...ဒီလမ္းအတိုင္း အိမ္ကိုေရာက္ေအာင္ ျမန္ျမန္ေျပးေပေရာ့” ဟုဆိုလိုက္ရာ စဝ္ႏြံၾကည္လည္း အဘိုးအိုနာမည္ကိုပင္ မေမးႏိုင္ေတာ့ဘဲ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ထဲသို႔ သုတ္ေျခတင္ပါေတာ့သည္။ သူပုန္တို႔ကား စဝ္ႏြံၾကည္ကို မေတြ႕ရေတာ့သျဖင့္ ေဒါသႏွင့္ ေတာက္ေခါက္ကာ ေတာတြင္းသို႔ ျပန္သြားၾက၏။
သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ညဥ့္နာရီျပန္တစ္ခ်က္ခြဲေနပါၿပီ။ အိမ္သားေတြကိုပင္ မနည္းႏိွုးၿပီး တံခါးဖြင့္ခိုင္းရသည္။ တစ္လမ္းလံုး စဥ္းစားမရခဲ့ေသာ အေျဖတစ္ခုကို ဘုရာေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕ေရာက္မွာပင္ အေျဖရခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို ရည္မွန္း၍ အရင္ ဦးသံုးႀကိမ္ခ်လိုက္သည္။
အသက္အႏၲရာယ္ၾကားထဲမွ သူ႔ကို ေခၚထုတ္ ကယ္တင္ခဲ့ေသာ အဘိုအိုးကို သူတစ္ခါမွ်မျမင္ဖူးခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူမ်ားျဖစ္ေလမလဲဟု တစ္လမ္းလံုးေတြးခဲ့ေသာ္လည္းအေျဖကမရခဲ့။ ယခုေတာ့ ရပါၿပီ။ သရဂံုႏွင့္ သီလၿမဲသူအား အၿမဲတမ္းေစာင့္ေရွာက္သည့္ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ားမွတပါးဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္ဦးမည္နည္း။
ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)၏
‘သီလအစြမ္း အ့ံမခန္း’ မွမွ်ေဝပါတယ္။
စာဖတ္သူအားလံုး ေဘးရန္ေၾကာင့္ၾကဆင္းရဲကင္း၍ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵ ျပည့္ဝၾကပါေစ။ ။
