ကေလးမ်ား၏ အေလ့အက်င့္

ဤအခန္းသည္ မိဘမ်ားပူပန္တတ္ေသာ အမ်ားျဖစ္တတ္သည့္ အေလ့အက်င့္မ်ားရွိေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ပါသည္။ မိဘေတြအမ်ားဆုံး အၾကံဉာဏ္ေတာင္းတတ္ၾကေသာ ေလ့အက်င့္မ်ား အေၾကာင္း လည္းျဖစ္ပါသည္။

**လက္မစုတ္ျခင္း**
သာမန္ကေလးတုိင္လုိုလို တစ္ခါမဟုတ္တစ္ခါေတာ့ လက္မစုတ္တတ္မည္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ခဏပဲစုတ္ သည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ အၾကာႀကီးစုတ္သည္။ ဤသုိ႔လက္မစုတ္၍ ဘာမွ်မထိခုိက္ႏုိင္ပါ။ အေျခအေန ကုိ မွားယြင္းစြာ ကုိင္တြယ္၍သာ ျပႆနာေပၚႏုိင္ပါမည္။ မိခင္ရင္ႏုိ႔ကုိစုိ႔ရေသာကေလးသည္ စုတ္ရ သည့္ အရသာကုိသိသြားသည္။ ႏုိ႔စုိ႔ရေသာ အခ်ိန္နည္း၍ျဖစ္ေစ၊ ႏုိ႔ဗူးႏုိ႔သီးေခါင္းေပါက္ဝ သိပ္က်ယ္ ေန၍ျဖစ္ေစ၊ ကေလးသည္ စုတ္ရသည့္အလုပ္ကုိ မဝေရစာ လုပ္ရတတ္၏။ ထုိ႔အတြက္ အစားထုိးစရာ မွာသူ႔လက္မကုိသူစုတ္ျခင္းပင္။ ႏုိ႕ျဖတ္ခ်ိန္တြင္ မိခင္ႏုိ႔မစုိ႔ရ။ ႏုိ႔ဗူးမေသာက္ရသည့္အခါ သူကကုိယ့္ လက္မကုိ ျပန္စုတ္တတ္ၾက၏။ ကေလးသည္ ပင္ပန္းလာေသာအခါ၊ ညီးေငြ႕လာေသာအခါ၊ အိပ္ခ်င္ လာေသာအခါ လက္မစုတ္သည့္အက်င့္ရွိလာသည္။ လက္မကုိ အတင္းဖယ္ပစ္လွ်င္ သူကဇိမ္ပ်က္ တတ္၏။ ထုိအခါ ေဒါသထြက္လာမည္။ စိတ္ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္လာမည္။ ကေလး ကုိလက္မ အတင္းဆဲြဖယ္တာတုိ႔၊ လက္အိတ္စြပ္ေပးတာတုိ႔သည္ ႏွိပ္စက္ျခင္းပုံံစံတစ္မ်ဳိးဟုပင္ ဆုိရမည္။ မိဘကေတာ့ စီးကရက္ကုိ မီးမျပတ္ေစဘဲ ဆက္တုိက္ေသာက္တတ္ၿပီး ကေလးကုိေတာ့ လက္မေလး စုတ္တာပင္ ခြင့္မျပဳၾကသည္မွာ အေတာ္မတရားေသာ အမႈပင္ျဖစ္သည္။
ႏုိ႔ေစာေစာျဖတ္ေသာ ကေလးအမ်ားစုသည္ ဤလက္မစုတ္သည့္ အေလ့အက်င့္စဲြတတ္သည္ဟု ထင္ ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ (၉) လ၊ (၁ဝ) လ ေလာက္မိခင္ႏုိ႔စုိ႔ရသူမ်ားသည္လည္း လက္မစုတ္တတ္သည္ကုိ ေတြ႕ရျပန္သည္။

အခ်ဳိ႕ကေျပာသည္။ လက္မစုတ္သည့္ကေလး၏ သြားေပါက္ႏႈန္းမွာ မူမမွန္ပါတဲ့။ သက္ေသအတိ အက်ေတာ့မျပႏုိင္ၾကပါ။ ဤအခ်က္သာမွန္လွ်င္ လူႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတုိ႔၏ သြားႏွင့္ေမး႐ုိးဖဲြ႕ စည္းပုံေတြ ပုံစံပ်က္ေနမည္သာ ျဖစ္၏။ လက္မစုတ္တာမ်ား၍ လက္မေလးနည္းနည္း ပုိသိမ္သြားတာ တုိ႔၊ နည္းနည္းပုိရွည္လာတာတုိ႔ေတာ့ ရွိေကာင္းရွိမည္။ ဒါကလည္း ျပႆနာမဟုတ္ပါ။

အဓိကျပႆနာမွာ လက္မစုတ္ေသာ ကေလးမဟုတ္။ ဒါကုိ ေၾကာင့္က်ပူပင္ေနေသာ ကေလးမိခင္။ မိခင္လုပ္သူက ကေလးလက္မကုိ မၾကာခဏ ဆဲြဖယ္ပစ္ေနေသာအခါ ကေလးမွာ စိတ္ဒုကၡေရာက္ရ ၏။ ကေလးမွာပုိၿပီး စိတ္ကေယာက္ကယက္ျဖစ္၊ ပုိၿပီးစိတ္ဆင္းရဲ၊ ပုိ၍အူလည္လည္ ျဖစ္ရသည္သာ အဖတ္တင္၏။ ဤျပႆနာကုိ အေျဖရွာရန္မွာ တစ္ခုထဲရွိသည္။ သူ႔ဖာသာသူ လက္မစုတ္ေနပါေစ။ မသိခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္ေနပါ။

လက္မစုတ္သလုိပင္ အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားသည္ ေစာင္မွခ်ည္စေတြဆဲြထုတ္ၿပီးပါးေတြ၊ မ်က္လုံးေတြမွာ ေလွ်ာက္ပြတ္တာတုိ႔၊ ငွက္ေမြးႏွင့္ မ်က္ႏွာကုိ ျပန္သပ္တာတုိ႔ လုပ္တတ္၏ ဒါေတြလည္း လက္မ စုတ္တာ ရပ္သြားခ်ိန္တြင္ သူ႔အလုိလုိေပ်ာက္သြားေသာ အက်င့္မ်ားျဖစ္၏။
အက်င့္မွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာစဲြေနလွ်င္ကား ကေလးသည္ အထီးက်န္ႏုိင္ၿပီးအေဖာ္လုိျခင္း သေကၤတဟု ေျပာရမည္။ ကေလးထိန္းေက်ာင္း ေရာက္လွ်င္ ဒါမ်ဳိးအက်င့္ေပ်ာက္သြားတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း သူ႔ကုိ စိတ္ဝင္စားစရာ ကစားစရာေတြဝယ္ေပးၿပီး ကစားခုိင္းပါ။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့ သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚၿပီး အိမ္မွာကစားပါေစ။

**ေခါင္းတုိက္ျခင္း၊ လူးလွိမ့္ျခင္း**
အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားသည္ အိပ္ကာနီးတြင္ ကုတင္ႏွင့္ေခါင္းကုိ ေဆာင့္တတ္၏။ သုိ႔မဟုတ္ ေခါင္းကုိ ေရွ႕တုိးေနာက္ငင္ လွိမ့္တတ္၏။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ကုတင္ေပၚတြင္ ခႏၶာကုိယ္ကုိေဆာင့္ၿပီး ေျမာက္ႂကြ လုပ္တတ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ကေလးေတြ ဤသုိ႔လုပ္သည္ကုိ မသိရ။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ မိခင္၏ ပုိက္ ေထြးယုယမႈနည္းပါး၍ ထုိသုိ႔ကေလးေတြ စိတ္မူမမွန္ျဖစ္ရသည္ဟု ဆုိ၏။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ မိဘမ်ား အေနႏွင့္ အရမ္းကာေရာ စိတ္မပူသင့္ပါ။ မိခင္၏ေမတၱာကုိ ျပသႏုိင္လွ်င္ကေလးတြင္ ထုိအေလ့ အက်င့္မ်ား ေပ်ာက္သြားမည္သာျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ကေလးတြင္အသိဉာဏ္နိမ့္က်၍မဟုတ္။

ကုတင္ႏွင့္ေခါင္းကုိေဆာင့္တတ္ေသာ ကေလးကုိမထိခုိက္ေစရန္ ကုတင္ေခါင္းရင္းတြင္ အဝတ္ေတြ ခုေပးပါ။ မိခင္လုပ္သူကေန႔အခါႏွင့္ ညအိပ္ယာဝင္ခါနီးတြင္ ကေလးကုိယုယပုိက္ေထြး ေခ်ာ့ျမႇဴေပးပါ။ ကေလးကုိ ဒါမ်ဳိးမလုပ္နဲ႔ဟု မဆူပါႏွင့္။ မမာန္မဲပါႏွင့္။ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းလွ်င္ ထုိအက်င့္မေပ်ာက္သည့္ အျပင္ တာရွည္တတ္သည္ကုိ သတိျပဳပါ။

**လက္သည္းကုိက္ျခင္း**
လူႀကီးတစ္ေယာက္ လက္သည္းေတြကုိက္ေနတာျမင္လွ်င္မည္သူမွ် မႏွစ္ၿမိဳ႕ပါ။ မိမိ၏ ကေလး လက္သည္း ကုိက္တာေတြ႕ရေသာ မိဘေတြကလည္း လူႀကီးေတြႏွင့္ တသေဘာထဲထားကာ မႀကိဳက္လွပါ။ တကယ္ေတာ့ကေလးေတြ လက္သဲကုိက္တာစိတ္မပူပါႏွင့္။ ၾကာလွ်င္ထုိအေလ့အက်င့္ သူ႔ဖာသာသူ ေပ်ာက္သြားပါမည္။ "ကေလးဘာေၾကာင့္ လက္သည္းကုိက္သလဲ" စိတ္လႈပ္ရွားမႈ လကၡဏာဟု ကၽြန္ေတာ္ မယူဆပါ။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈတစ္စုံတစ္ရာေတာ့ ရွိေကာင္းရွိပါမည္။ ကေလး ေပါက္စေလးအဖုိ႔ ပုိင္ဆုိင္မည့္ လက္နက္ဆုိလုိ႔ သူ႔သြားႏွင့္ သူ႔လက္သည္းမ်ားသာရွိသည္။ သူ႔သြားျဖင့္ သူ႔လက္သည္းကုိ ကုိက္ရာလက္ နက္တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု သုံးျခင္းသေဘာသာျဖစ္သည္။ တနည္းဆုိရလွ်င္သူ၏ ရန္လုိစိတ္သဘာဝကုိ ေျပရာေျပေၾကာင္း ထိမ္းသိမ္းသည့္ သေဘာျဖစ္၏။ သူ႔ေရွ႕တြင္ မိဘႏွစ္ပါးရန္ျဖစ္ေနလွ်င္ သူသည္ ဘဝလုံျခံဳမႈမရွိသည္ကုိ ခံစားရ႐ုံမက မိဘႏွစ္ပါးအနက္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေဒါသထြက္လိမ့္မည္။ (အမ်ားအားျဖင့္ အေဖကုိေဒါသထြက္တတ္သည္) သုိ႔ေသာ္ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူ၏အေဖကုိလည္း စစ္မွန္စြာခ်စ္မည္။ သုိ႔ျဖင့္ ပဋိပကၡႏွစ္ခုၾကားတြင္ သူဗ်ာမ်ားရ၏။ ေဒါသႏွင့္ေမတၱာ။ လူတစ္ေယာက္ထဲကုိ ခ်စ္လဲခ်စ္၊ ေဒါသလဲထြက္၊ သူ႔ေဒါသကုိ အျပင္မထြက္ရန္ထိန္းမရ၍ ေျဖဆည္သည့္ အေနႏွင့္ လက္သည္းေတြကုိ ကုိက္ျခင္းျဖစ္၏။
အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားက်ေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံမွာသာ လက္သည္းကုိက္သည္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ႐ုပ္ရွင္မ်ားၾကည့္သည့္အခါ စင္ေပၚသုိ႔ ကုိယ့္အလွည့္ မေရာက္ခင္ေစာင့္ေနရေသာအခါ သုိ႔မဟုတ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုခု ျဖစ္ေပၚေနေသာအခါ လက္သည္းကုိက္သည္။
အမ်ားအားျဖင့္မူ လက္သည္းကုိက္တာသည္ အဓိကေရာဂါ လကၡဏာမဟုတ္ပါ။ ပူပန္စရာလည္းမလုိ ပါ။ ထုိ႔အတူ ၎အက်င့္ကုိ အတင္းအၾကပ္လည္း ဖယ္ရွား၍မရႏုိင္ပါ။ ဖယ္ရွားလွ်င္လည္း ခဏသာ ရမည္။ ကေလးသည္ မသိစိတ္ႏွင့္ ထုိအျပဳအမူကုိ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိဘမ်ားက ဘယ္လုိထားထားသူသည္ လုပ္ခ်ိန္တန္လွ်င္ လုပ္ေနမွာသာျဖစ္၏။ ႐ုိက္မယ္ႏွက္မယ္ ၿခိမ္းေခ်ာက္ ေစကာမူ သူကအေလ့အက်င့္ကုိ ေဖ်ာက္ရမွာထက္ အျပစ္ဒဏ္ခံဖုိ႔ အသင့္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဖ်ာင္းဖ်ျခင္းျဖင့္သာ ျပဳျပင္သင့္သည္။

**ထစ္အမႈ**
သုံးႏွစ္သားေလာက္တြင္ ကေလးသည္စကားေျပာေသာ္လည္း ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ျဖစ္တတ္မည္။ သူ႔အ ေတြးေတြက ျမန္ဆန္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကအမီ မလုိက္ႏုိင္၍ ထစ္အျခင္းျဖစ္သည္။ ဘယ္သန္ကေလးကုိ ညာသန္ကေလးျဖစ္ေအာင္ အတင္းေျပာင္းပစ္ရာတြင္လည္း စကားထစ္တတ္သည္။ စကားေျပာမႈကုိ ထိန္းေသာဦးေႏွာက္၏ ဗဟုိခ်က္မေနရာႏွင့္ လက္လႈပ္ရွားမႈ ထိန္းကြပ္ေသာေနရာတုိ႔သည္ နီးကပ္စြာ ဆက္ႏြယ္ေနၾက၍ျဖစ္၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ လက္အေနအထားကုိ အတင္းေျပာင္းပစ္က စကားေျပာထစ္ အလာမည္မွာ ေသခ်ာ၏။ မည္သည့္လက္ကုိပုိ၍ အသုံးျပဳမွာလဲဆုိတာကုိ ကေလးအားဆုံးျဖတ္ရန္ အခ်ိန္ေပးသင့္သည္။ ဘယ္သန္ျဖစ္သည္က ျပႆနာမဟုတ္။ ဘယ္သန္ကုိညာသန္ျဖစ္ေအာင္ အတင္းေျပာင္းျပစ္သည္က ျပႆနာ။
ကေလးေတြ စကားထစ္ျခင္း၏ ေနာက္အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုမွာစိတ္မတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕စကားထစ္ျခင္းမွာ ယာယီသာ ျဖစ္၏။ မိခင္ေဆး႐ုံတက္သည့္အခါ သုိ႔မဟုတ္ ေနာက္တုိးကေလး ေမြးသည့္အခါမ်ားတြင္ ျဖစ္တတ္၏။ ေဒါသအရမ္းထြက္သည့္အခါ သိပ္ေၾကာက္သည့္အခါတြင္လည္း ထစ္ေငါ့တတ္သည္။ အခ်ဳိ႕ယာယီစကားထစ္ျခင္းမွာ ကိစၥမရွိေသာ္လည္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာထစ္ေငါ့ လွ်င္မူ စိတ္ေရာဂါကု ဆရာဝန္ထံ ျပသသင့္သည္။ စကားေျပာေလ့က်င့္သည့္ သင္တန္းမ်ားလည္း အသုံးဝင္ပါသည္။ စကားထစ္သည့္ကေလးကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပဳျပင္ပါ။ စကားထစ္လုိ႔ မိဘေတြက မခ်စ္ေတာ့ဟု ကေလးမခံစားေစရ။ မိဘေငါက္ငန္း၍ ထုိအက်င့္မေပ်ာက္ႏုိင္။ စိတ္ရွည္ သည္းခံစြာ နားလည္မႈရွိရွိႏွင့္ စကားထစ္တာကုိ ျပဳျပင္ေပးၾကပါ။ မိဘကစိတ္မရွည္ပါက ကေလးကုိ ျပဳျပင္ရာတြင္ ပုိမိုခက္ခဲႏိုင္ပါသည္။

ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနကျပဳစုသည္
K.K(ကေနာင္)