#emg_opinions
(Written by: ခင္ၿငိမ္းသစ္)
အရာ၀တၳဳတစ္ခုကို မလိုခ်င္ေတာ့လို႔ ကိုယ္နဲ႔ေ၀းရာကို ပစ္လိုက္တာဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါကို စြန္႔ပစ္လိုက္တယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ကိုယ္က ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လို႔ ေဆာင္ထားပါရဲ႕နဲ႔ ကိုယ့္ဆီမွာ မရွိေတာ့ရင္ေတာ့ အဲဒါ က်ေပ်ာက္သြားခဲ့တာပါပဲ။ ဒီလိုပါပဲ ကြၽန္မတို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ သႀကၤန္ရက္ေတြထဲက သံခ်ပ္ကားေတြ၊ ဆုေပးမ႑ပ္ေတြ က်ေပ်ာက္ခဲ့တာ ၂၆ ႏွစ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ကြၽန္မတို႔ ငယ္ငယ္ကေနခဲ့တဲ့ ေနရာက ဦးေန၀င္းလက္ထက္မွာ တည္ခဲ့တဲ့ သု၀ဏၰၿမိဳ႕သစ္ပါ။ ၿမိဳ႕သစ္တို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကလည္း ခက္ခဲလွပါတယ္။ ဒီ့အျပင္ ေရလည္းရွားလို႔ ေရပက္မ႑ပ္ အမ်ားႀကီးမရွိပါဘူး။ လမ္းထဲမွာရွိတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းပဲ ေရပက္ကစားၾကပါတယ္။ ကားေတြေျပးတဲ့ လမ္းမႀကီးေတြေပၚမွာ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား သႀကၤန္ဆိုရင္ ေပ်ာ္ခ်င္ၾကတဲ့၊ လူႀကီးေတြကစားၾကတဲ့ ေရပက္မ႑ပ္ေတြ ခပ္က်ဲက်ဲ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရပက္ခံမယ့္လူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ ဘယ္ေရပက္ခံကားမွ သု၀ဏၰကို မလာပါဘူး။ သု၀ဏၰမွာေနတဲ့ တခ်ဳိ႕လူေတြထြက္တဲ့ ေရပက္ခံကားေတြကိုပဲ အသြား၊ အျပန္ ေစာင့္ပက္ၾကရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ ကြၽန္မသႀကၤန္မွာ ေရကစားရတာကို အရမ္းမႀကိဳက္ခဲ့ပါဘူး။
သႀကၤန္မွာ သေဘာက်ခဲ့တာက အလွျပကားေတြနဲ႔ ဆုေပးမ႑ပ္ေတြကိုပါပဲ။ သႀကၤန္မွာ သံခ်ပ္ကားေတြၿပိဳင္တဲ့ ဓေလ့ကို ကိုလိုနီ ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းကတည္းက ဗိုလ္တေထာင္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ေနထိုင္တဲ့ ျမန္မာသူေဌးတစ္ဦးကေန စတင္ခဲ့တယ္လို႔ မွတ္ထားဖူးပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ေလာက္ ကတည္းက အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ အၿမီးအေမာက္ မတည့္မႈေတြကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဖဆပလ အစိုးရေခတ္ကို ေရာက္ေတာ့လည္း သံခ်ပ္ေတြ ဆက္လက္ထြန္းကားၾကပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ထင္ရွားတဲ့ သံခ်ပ္သမားေတြက ဆရာႀကီးေနေသြးနီ၊ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြတို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ့ေခတ္က ထင္ရွားတဲ့ သံခ်ပ္ကားနာမည္က ဘုရားေပးတဲ့ ပုဒ္မ (၅) လို႔ အမည္ရပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေဖာ္လုပ္ဖက္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ပုဒ္မ(၅) နဲ႔ ေထာင္နန္းစံၾကရတာေတြ ရွိတာကို သေရာ္ထားတာပါ။ ၁၉၆၂ ခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္မွာ သံခ်ပ္ေတြကို ဆက္လက္ခြင့္ျပဳေပးခဲ့ေပမယ့္ မဟာသႀကၤန္ ႀကီးၾကပ္ေရးေကာ္မတီဆိုတာကိုဖြဲ႔ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ အရမ္းႀကီး မတင္းက်ပ္ဘဲနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ သေဘာမ်ဳိးေလာက္ပါပဲ။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ပါတီ၊ ေကာင္စီက လူႀကီးေတြနဲ႔ မဟာသႀကၤန္ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔လို႔ အမည္ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆုအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳတံဆိပ္ေတြကိုပဲ ခ်ီးျမႇင့္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ေရာက္မွ ေငြသားကို ဆုအျဖစ္ ခ်ီးျမႇင့္ပါတယ္။ အလွကားတစ္စီး ထြက္မယ္ဆိုရင္ ျဖတ္ေက်ာ္ရတဲ့အဆင့္ေတြ ရွိပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး အသင္းကိုေခါင္းေဆာင္သူဟာ အသင္းအဖြဲ႔အျဖစ္ မွတ္ပံုတင္ရပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ မဟာသႀကၤန္ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး အဖြဲ႔ထံ ေရးထားတဲ့ သံခ်ပ္ေတြကို တင္ျပရပါတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔က ခြင့္ျပဳမိန္႔က်လာမွ သံခ်ပ္စတင္တိုက္ခြင့္ ရပါတယ္။ သႀကၤန္နားနီးလာၿပီဆိုရင္ ၀တ္စံုျပည့္နဲ႔ ႀကီးၾကပ္ေရးေကာ္မတီမွာ အရင္ဆံုး ကျပရပါတယ္။ ၁၉၇၀ ေက်ာ္ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက နာမည္ႀကီးတဲ့ သံခ်ပ္ကားေတြက ေမာင္ေမာင္ဆိုေလ ထီး႐ုိးရွည္၊ ပဒီးပဒါး၊ သႀကၤန္ျမင္ကြင္းက်ယ္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ကစၿပီး အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစတဲ့ သံခ်ပ္ေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တားျမစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕မ်ားမ်ားပါတဲ့ သံခ်ပ္ကားေတြ နာမည္ႀကီးလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က နာမည္ႀကီးကားေတြက စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ကထြက္တဲ့ ေလာကနတ္၊ တျခားၿမိဳ႕နယ္ေတြက အနႏၲစြမ္းအားရွင္၊ ျပည္သူ႔တရားရွင္၊ ဆလိမ္ဆရာႀကီး၊ ယဥ္ေက်းေမာင္တို႔ဟာ စြယ္စံုဆုရွင္ေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တပ္မေတာ္ (ေရ)၊ တပ္မေတာ္ (ေလ) ကေန အလွကား ထြက္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္က ထြက္တာမို႔လို႔ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေတြ ရြတ္ေနမယ္မထင္ပါနဲ႔။ မ.ဆ.လ ပါတီအတြင္းက ေလာက္ကိုက္ေနတာကို ေဖာ္ထုတ္ျပပါတယ္။ ဧရာ၀တီ ေရတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္က မ႑ပ္မွာေတာ့ ဗိုလ္မွဴး၀င္းေမာင္သိန္းက ႏုိင္ငံေတာ္ကို ေ၀ဖန္ေထာက္ျပတဲ့ သံခ်ပ္ေတြက လိုကိုလိုအပ္တယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူဦးစီးတဲ့ မ႑ပ္မွာေတာ့ အစိုးရအေပၚ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပတဲ့ သံခ်ပ္ကားေကာင္းေကာင္းေတြကိုပဲ ဆုေပးေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္မ လူမွန္းသိတတ္တဲ့ အခ်ိန္က ၁၉၈၀ ေနာက္ပိုင္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ အဲဒီ့အခ်ိန္က သႀကၤန္မွာ ဆုေပးမ႑ပ္ လုပ္ဖို႔အတြက္ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေတြမွာ အလွဴေငြ ေကာက္ခံပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ေတြေနတဲ့ေနရာက အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြမ်ားလို႔ မတ္လကတည္းကစၿပီး အလွဴေငြ ေကာက္ခံပါတယ္။ ၀န္ထမ္းမ်ားတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြက ဆုေပးမ႑ပ္ေတြမွာ ဆုသားေငြ သိပ္မမ်ားလွေပမယ့္ သူေဌးသူၾကြယ္မ်ားတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြမွာေတာ့ ဆုသားအျဖစ္ေပးတဲ့ ေငြပမာဏ မ်ားပါတယ္။ ေနာက္နည္းနည္းထူးျခားတဲ့ အခ်က္အျဖစ္ ကြၽန္မေနထိုင္တဲ့ သဃၤန္းကြၽန္းၿမိဳ႕နယ္ကေန သံခ်ပ္ကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထြက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သဃၤန္းကြၽန္းၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ သႀကၤန္ႀကီးၾကပ္ေရး ေကာ္မတီက သံခ်ပ္ေတြကို စစ္ေဆးရာမွာ သေဘာထား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတာေၾကာင့္ပါ။ ၁၉၈၂-၈၃ ေလာက္မွာ ျမန္မာျပည္ဟာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ေအာက္မွာ ပို၍ပို၍ ဆုတ္ယုတ္လာခဲ့ပါတယ္။ စိစစ္ေရးေတြ ၾကားထဲက တခ်ဳိ႕သံခ်ပ္ေတြဟာ ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ေက်ာ္လာရပါတယ္။ မေအာင္ျမင္တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို မသိမသာ ေ၀ဖန္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုေ၀ဖန္မႈေတြကို ျပည္သူေတြက တစ္ခဲနက္ အားေပးၾကပါတယ္။
၁၉၈၄-၈၅ ခုႏွစ္ေတြမွာ ျပည္သူေတြရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေနက သိသိသာသာ က်ပ္တည္းခဲ့ပါတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြလည္း တက္လာလို႔ ျပည္သူလူထုဟာ ရတဲ့ေငြနဲ႔ ထြက္တဲ့ေငြ မွ်တမႈမရွိတဲ့ အေၾကာင္းကို နည္းမ်ဳိးစံုသံုးလို႔ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကားေတြက သ႐ုပ္ေဖာ္ျပကြက္ေတြနဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက တက္ၿပီးသြားရင္ ျပန္မက်ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း သ႐ုပ္ေဖာ္ၾကသလို ေငြရဲ႕အသံုးမခံတဲ့ပံုကို သီခ်င္းစာသားေတြနဲ႔တစ္မ်ဳိး၊ သံခ်ပ္နဲ႔တစ္ဖံု အမ်ဳိးမ်ဳိး ေဖာ္ျပခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက အႏုပညာအရေရာ ႏုိင္ငံေရးအရပါ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အလွကားေတြက ဆိတ္ပါးစပ္နဲ႔ နတ္မ်က္စိ။ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စိမ္းနီဦးစီးတဲ့ အျပာရဲ႕အနီ၊ ဆူးၾကားကဘူးခါး၊ ဂႏုိင္မွႏွင္းဆီတို႔ကို ျပည္သူေတြ ႏွစ္ၿခိဳက္အားေပးပါတယ္။ ဒိုင္ေတြဆုေရြးခ်ယ္ဖို႔ အတြက္ေတာ့ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ မ႑ပ္ေတြမွာ ဒိုင္ေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ပါတီနဲ႔ ေကာင္စီကလူေတြမ်ားေတာ့ သံခ်ပ္ေတြ ေကာင္းေနရင္ေတာင္ ေပၚလစီအရ ဆုေပးဖို႔ ခက္ခဲေနတာေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြကေတာ့ ေ၀ဖန္တာလိုအပ္တယ္ဆိုၿပီး ဆုေပးေပမယ့္ စြယ္စံုဆုလို႔ေခၚတဲ့ ဆုေၾကးအမ်ားဆံုးကိုေတာ့ ေပးလို႔မရပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဆုမရရင္ေနပါ အစိုးရကို ေ၀ဖန္ခ်င္လို႔ အလွကားထြက္ၾကတဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၈၈ မတ္လမွာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီးေနာက္ တစ္လနီးပါးအၾကာမွာ သႀကၤန္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ မတ္လကျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥဟာ အစိုးရရဲ႕ ကိုင္တြယ္မႈညံ့ဖ်င္းလို႔ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္အေပၚမွာ သံခ်ပ္ေတြက ဘယ္လိုေလွာင္ေျပာင္ၾကမလဲဆိုတာကို ျပည္သူလူထုက သိခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သံခ်ပ္ေတြကို ႏွစ္သက္တတ္တဲ့ ျပည္သူလူထုက ဆုေပးမ႑ပ္ေတြမွာ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စိမ္းနီ ဦးစီးတဲ့ “အျပာရဲ႕အနီ” သံခ်ပ္ကားကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ထြန္းျမတ္သူက သံခ်ပ္တိုင္သူအျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ကားဟာ ဆုရရွိေရးကို ဦးမတည္ဘဲနဲ႔ သူတို႔သံခ်ပ္ကို အမ်ားျပည္သူ နားဆင္ဖို႔အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး မ႑ပ္အားလံုးနီးပါးမွာ ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔သံခ်ပ္ေတြမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ လိုခ်င္ေနတဲ့ အမွန္တရား၊ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚမွာ ဓားမိုးၿပီး ဖိႏွိပ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေရးစပ္သီကုံးထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုကလည္း တစ္ခဲနက္ အားေပးၾကပါတယ္။ သံခ်ပ္ႀကီးၾကပ္ေရး ေကာ္မတီကလည္း ဆင္ဆာမျဖတ္ခဲ့တာေၾကာင့္ သံခ်ပ္ေတြကို တရား၀င္ေဖ်ာ္ေျဖခြင့္ ရေနပါတယ္။ အဲဒီလို ေဖ်ာ္ေျဖခြင့္ ရေနတာေၾကာင့္ ေနာက္ကေန ရဲေထာက္လွမ္းေရးေတြက တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး ဖမ္းဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ပါေသးတယ္။ မ႑ပ္တိုင္းက ျပည္သူေတြ တစ္ခဲနက္ အားေပးၾကလို႔ ရဲေထာက္လွမ္းေရးေတြ ၀င္ဖမ္းဖို႔ အခြင့္အေရး မရခဲ့ပါဘူး။ ႏွစ္ဆန္း ၁ ရက္ေန႔မွာေတာ့ အားလံုးအဖမ္းခံခဲ့ရလို႔ ဆုေတြေတာင္မွ လိုက္မယူႏိုင္ခဲ့ပါ။
သူတို႔အားလံုးကို အစိုးရကို အၾကည္အညိဳပ်က္ေစမႈနဲ႔ ႐ံုးတင္တရားစြဲခဲ့ေပမယ့္ သံခ်ပ္ထဲမွာ သူတို႔သံုးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြက တရား၀င္ ခြင့္ျပဳထားတဲ့ ျမန္မာဖတ္စာထဲက ကဗ်ာေတြျဖစ္ေနလို႔ အမႈမေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႐ံုးေတာ္ကေန တရားေသ ျပန္လႊတ္ခဲ့ရပါတယ္။ သံခ်ပ္ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ေနာက္တစ္မ်ဳိးအားသာခ်က္က အႏုပညာရွင္ေတြကို ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ ထင္ရွားတဲ့ အခ်က္အျဖစ္ ဟာသသ႐ုပ္ေဆာင္ ေဗလု၀ဟာ သံခ်ပ္မင္းသားဘ၀ကေန သ႐ုပ္ေဆာင္ ျဖစ္လာတဲ့သူပါ။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ကေနစၿပီး ၂၀၁၀ ေလာက္အထိ သံခ်ပ္ယဥ္ေက်းမႈဟာ စစ္အစိုးရရဲ႕ သတ္ပစ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ အစိုးရသစ္ တက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ သံခ်ပ္ေတြကို ျပန္လည္ခြင့္ျပဳခဲ့ေပမယ့္ အရင္ကလို ဆုေပးမ႑ပ္ေတြနဲ႔ ဆုေတြေပးတာမ်ဳိး မလုပ္ေပးေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ သံခ်ပ္ေတြကို စိတ္၀င္စားေတာ့မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကြၽန္မတို႔လို သံခ်ပ္ေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့သူေတြ အေနနဲ႔ သံခ်ပ္ယဥ္ေက်းမႈကို လြမ္းေနဆဲ....။
(မႏၱေလးၿမိဳ႕မ သႀကၤန္အဖြဲ႕)
No comments:
Post a Comment