ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ေသာ့

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ လူ၊ အရာ၀တၳဳ၊ သက္ရွိ၊ သက္မဲ့ပစၥည္းမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ စိတ္အာရံုအား အလြယ္တကူ ထိခိုက္ေစႏိုင္သည္။ မေတာ္တဆ သို႔မဟုတ္ တမင္သက္သက္ ေျပာလိုက္ေသာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ စကားတစ္ခြန္းႏွင့္ အျပဳအမႈသည္ သင့္၏စိတ္အား အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစခဲ့ျပီလား...?

တစ္ခါက ပင္တုိင္ေဆာင္းပါးရွင္ Sydney J.Harries သည္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္အတူ လမ္းေဘးတြင္ သတင္းစာ၀ယ္ေလသည္။ သတင္းစာယူျပီး မိတ္ေဆြကေရာင္းသူအား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာခဲ့ေသာ္လည္း ေရာင္းသူမွာမ်က္ႏွာမာႏွင့္ ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ေပ။ ထိုအခ်င္းအရာကို ျမင္ေသာ Sydney J.Harries က “ဒီေကာင့္အခ်ဳိးက မေျပဘူးေနာ္” ဟုဆို၏။

မိတ္ေဆြ...... “သူပံုစံက အျမဲတမ္း ဒီအတိုင္းပဲ”

Sydney J.Harries........“ဒါကိုမ်ား ခင္ဗ်ားက အားတုန္႔အားနာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေနေသးတယ္”

မိတ္ေဆြ...... “ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕အျပဳအမႈကို ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ေၾကာင့္ေျပာင္းလဲရမလဲဗ်ာ”

ရင့္က်က္ေသာလူတစ္ဦးတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟုေသာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းရွိသည္။ ထိုလူမ်ဳိးသည္ အျခားလူက သူ႔အားေပးမည့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ဳိးကို ေမွ်ာ္လင့္မေနဘဲ ကိုယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုသာ အျခားလူအား မွ်ေ၀ေပးတတ္သည္။

လူတိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ ထုိေသာ့မ်ဳိးရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ထိုေသာ့ကို အျခားလူလက္ထဲသို႔ မသိမသာ ထည့္ေပးေနတတ္သည္။

အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက “ကြ်န္မအမ်ဳိးသားက အိမ္မကပ္ဘူး.. အျမဲခရီးထြက္ေနရတယ္..ကြ်န္မ မေပ်ာ္ဘူး” ဟု ညည္းတြားသည္။ သူ၏ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေသာ့ကို သူ႔ခင္ပြန္းလက္ထဲသို႔ ထည့္ထားသည္။

မိခင္တစ္ဦးက “သားသမီးေတြ မလိမၼာဘူး...ငါ စိတ္ညစ္တယ္” ဟုဆို၏။ သူသည္ ထိုေသာ့ကို သားသမီး လက္ထဲတြင္ထားသည္။

အမ်ဳိးသားတစ္ဦးက “သူေဌးက လခမတိုးေပးဘူး... ငါစိတ္ပ်က္တယ္” ဟုဆို၏။ သူသည္ ေသာ့ကို သူေဌးလက္ထဲသို႔ ထိုးထည့္ထားသည္။

ေယာကၡမတစ္ဦးက “ငါေခြ်းမ ငါ့ကို မရိုေသဘူး... စိတ္ဆင္းရဲတယ္”

လူငယ္တစ္ဦးက “အေရာင္းစာေရးမက မ်က္ႏွာမာနဲ႔...ပိုက္ဆံေပးျပီး ၀ယ္တာကြ”

သူတို႔သည္ တူညီေသာ ညည္းခ်င္းမ်ားကို ညည္းၾကသည္။ သူတို႔၏ စိတ္အာရံုအား အျခားသူကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားေစသည္။ ထိုသို႔ မိမိ၏စိတ္အား အျခားသူကို အထိန္းခ်ဳပ္ခံခြင့္ ေပးလိုက္ေသာအခါ သူတို႔တြင္ ေဒါသ၊ ညည္းတြားမႈႏွင့္ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြသာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟုေသာ ေသာ့ကို ကိုင္ေဆာင္ထားသူသည္ ကိုယ့္စိတ္ကို သူ႔တစ္ပါးအား မထိန္းခ်ဳပ္ေစဘဲ အရာရာကို အေကာင္းျမင္စိတ္ျဖင့္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္သည္။ တစ္ပါးသူေပးမည့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ေမွ်ာ္လင့္မေနတတ္ၾကေပ။

သင္၏ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ေသာ့သည္ မည္သူဆီမွာ ရွိႏိုင္မည္နည္း? အျမန္ဆံုး သြားေရာက္ယူေဆာင္ခဲ့ပါေလ...

original post from : http://www.youthwant.com.tw/

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Saturday, April 28, 2007)

Chit Kae Tar Lar? Yuu Kae Tar Lar?

လင္းလက္ေနတဲ့စကၠဴၾကယ္

အဲဒီႏွစ္က သူမ(၁၆)ႏွစ္

ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို သူမ စစိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးက သန္႔ျပန္႔တဲ့ရုပ္ရည္နဲ႔ အရပ္သိပ္မျမင့္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဘာလံုးကစားတာကို သူဝါသနာပါတယ္။ သူ႔အသံကၾသၿပီး အက္ရွတယ္။ စာေတာ္ၿပီး အခန္းထဲမွာ အၿမဲပထမရတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ငယ္ရြယ္တဲ့အခ်စ္ကို လူေတြအျပစ္မတင္ၾကသလို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ေၾကာင္းစဖြင့္ေျပာလဲ သတင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကာလမဟုတ္ေပမယ့္လည္း သူ႔ကိုဖြင့္ေျပာမယ္လို႔ သူမ ဘယ္ေတာ့မွ ေတြးမထားခဲ့မိဘူး။ အေဝးကေနပဲ သူ႔ကိုေငးၾကည့္ေနရရံုနဲ႔တင္ သူမေက်နပ္ခဲ့တယ္။

သူနဲ႔ လမ္းတစ္ေနရာမွာဆံုမိၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရရင္ သူမအရမ္းေပ်ာ္တတ္တယ္။ သူေဘာလံုးကစားတာကို ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ ေက်ာင္းဆင္းလည္း အိမ္မျပန္ဘဲ ကစားကြင္းေဘးမွာ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္ သူမ အေျပးေလ့က်င့္ေနတတ္တယ္။

စကၠဴၾကယ္ေလးေတြ သူမေခါက္သင္ၿပီး ေန႔တိုင္း စကၠဴေလးေတြေပၚမွာ သူ႔ကိုေျပာခ်င္တဲ့စကားလံုးေတြ ခ်ေရးၿပီး စကၠဴၾကယ္ေလးေတြ သူမေခါက္ခဲ့တယ္။ ၾကယ္ေလးေတြကို ပုလင္းတစ္လံုးထဲထည့္ၿပီး သူမသိမ္းခဲ့တယ္။ သူႏွစ္သက္မယ့္ မိန္းကေလးမ်ဳိးက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ၿပီး ေျဖာင့္စင္းမည္းနက္တဲ့ဆံပင္နဲ႔ အရည္လဲ့ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးပိုင္ရွင္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ သူမ မၾကာခဏေတြးထင္မိတယ္။ အဲဒီမိန္းကေလး ၿပံဳးရယ္တဲ့အခ်ိန္ ပါးစပ္က မဟတဟေလးျဖစ္မယ္လို႔လည္း သူမျမင္ေယာင္မိတယ္။

သူမမွာ မည္းနက္တဲ့ဆံပင္ရွိေပမယ့္ နားရြက္ထိေအာင္တိုတယ္။ သူမမွာ ဝိုင္းစက္တဲ့မ်က္လံုးရွိေပမယ့္ ရယ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းပံုစံ ေမွးသြားတတ္တယ္။ တကယ္လို႔ တစ္ေန႔ေန႔မွာ သူမသာ အဲဒီမိန္းကေလးပံုစံလို ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ သူစိတ္ဝင္စားလာမလားလို႔ မွန္ၾကည့္တိုင္း သူမစိတ္ကူးယဥ္တတ္တယ္။ အဲဒီလိုအၿမဲတမ္း စိတ္ကူးယဥ္ေတြးထင္ေပမယ့္ လစဥ္လတိုင္း ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ေျပးၿပီး အတန္ငယ္ရွည္လာတဲ့ ဆံပင္ကို သူမသြားသြားညႇပ္တတ္တယ္။ ရယ္ေမာစရာေတြ႔ရင္လည္း တဟားဟားနဲ႔ မ်က္လံုးေတြ ေမွးက်သြားတဲ့အထိ သူမေအာ္ရယ္တတ္တယ္။

သူမ(၁၉)ႏွစ္မွာ နာမည္သိပ္မႀကီးေပမယ့္ အရမ္းလည္းအဆင့္မနိမ့္တဲ့ တကၠသိုလ္တစ္ခုကို တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ စာေတာ္တဲ့သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ျခားၿမိဳ႕က နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္ကို တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ရထားေပၚထိုင္ၿပီး သူမကိုေမြးခဲ့၊ ႀကီးခဲ့တဲ့ေမြးရပ္ေျမကို မ်က္စိတစ္စံုေငးေမာရင္း သူနဲ႔ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လြမ္းေဆြးစရာေတြက သူမရင္ဝမွာ လိႈက္တက္လာခဲ့တယ္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘဝအစက ခက္ခဲပင္ပန္းတဲ့ ရက္(၂ဝ)ၾကာေလ့က်င့္မႈေတြနဲ႔ စခဲ့ရတယ္။ ညအိပ္ရာမဝင္ခင္ ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕က ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီး ခ်စ္သူကို ဖုန္းနဲ႔ အလြမ္းေတြတိုင္တည္ၾကတယ္။ အလြတ္ရေနတဲ့ ဂဏန္းတခ်ဳိ႕ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူမ ႏွိပ္ခဲ့ေပမယ့္ ေခၚယူတဲ့ခလုတ္ကို သူမ မႏွိပ္ခဲ့မိဘူး။ အသက္(၁၉)ႏွစ္ေရာက္မွ လြမ္းဆြတ္တမ္းတတဲ့ခံစားမႈကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူမခံစားခဲ့မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ လြမ္းဆြတ္ျခင္းဆိုတာ ေရရာတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ လူတစ္ေယာက္ကို မ်က္ရည္က်ေစေအာင္ ေပးႏိုင္စြမ္းတဲ့ အင္အားေတြျဖစ္တယ္။

(၄)ႏွစ္ဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝက ရွည္လ်ားတယ္လို႔ မဆိုသာဘူး။ အဲဒီမရွည္မလ်ားတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို တစ္ကိုယ္တည္း သူမျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာျဖစ္လို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ၾကင္ေဖာ္မရွာတာလဲလို႔ သူမကိုေမးတဲ့အခါ သူမကရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ "စာေတြမ်ားလို႔ပါ" ဆိုတဲ့ဆင္ေျခကိုပဲေပးခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း သူမ စာႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူတက္ေနတဲ့တကၠသိုလ္မွာ မာစတာဆက္တက္ႏိုင္ဖို႔ သူမႀကိဳးစားခဲ့တယ္။

(၄)ႏွစ္အတြင္းမွာ သူမဆံပင္ေတြ ရွည္လ်ားခဲ့တယ္။ တစ္ခါက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေဟာင္း ေတြ႔ဆံုပဲြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျဖာင့္စင္းရွည္လ်ားတဲ့ သူမဆံပင္ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသခဲ့ၾကတယ္။ ဝိုင္းစက္တဲ့ သူမမ်က္လံုးေတြက အရည္လဲ့လဲ့နဲ႔ ပန္းေရာင္သမ္းေနတဲ့ အသားအရည္၊ မဟတဟရယ္ေမာတတ္တဲ့ အၿပံဳးေတြေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္က ဆတ္ေကာ့ေကာ့ေကာင္မေလးသူ႔ကို လူေတြသိပ္မမွတ္မိခဲ့ၾကဘူး။

သူမကိုေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ သူလည္းတစ္ခ်က္ေတာ့ ေၾကာင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက သူ႔လက္ဟာ သူ႔ေဘးမွာရွိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခါးေသးေသးကို ဖက္ထားပါတယ္။ သူ႔ေဘးက သူမထက္ ပိုႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လွပတဲ့ ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီး နာက်င္သြားတဲ့စိတ္ကို ကြယ္ဝွက္ရင္း "မေတြ႔တာၾကာၿပီေနာ္" လို႔ပဲ သူမႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

သူမ(၂၂)ႏွစ္မွာ ပထမအဆင့္နဲ႔ သူတက္ခဲ့တဲ့တကၠသိုလ္မွာ မာစတာတန္းကို တက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူက ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီတစ္ခုမွ အလုပ္ဝင္ခဲ့တယ္။ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ထက္ျမက္တာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕လခက ဂဏန္းေျခာက္လံုးထိရွိခဲ့တယ္။ သူမက တစ္ကိုယ္ရည္ဘဝနဲ႔ အေျပာင္းအလဲမရွိ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝကို ဆက္လက္ျဖတ္ေက်ာ္ေနပါတယ္။

ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္တဲ့တစ္ေခါက္မွာ အေမကသူ႔လက္ကိုဆဲြၿပီး "သမီး... ပညာသင္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလးဆိုတာ တစ္ေန႔ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳသားေမြးရမွာပဲ။ ဒါမွ ဘဝကလံုၿခံဳသြားမွာ" အေမ့စကားကို သူမေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ အခန္းထဲဝင္ခဲ့တယ္။ ခရီးေဆာင္ေသတၱာကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး ေသတၱာထဲကေန စကၠဴၾကယ္အျပည့္ထည့္ထားတဲ့ ပုလင္းကို သူမအရင္ထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္စင္ေပၚတင္လိုက္တယ္။ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ စကၠဴၾကယ္ပုလင္းေတြ တန္းစီေနတယ္။ စုစုေပါင္း (၆)ပုလင္းရွိခဲ့ပါၿပီ။

သူမ(၂၅)ႏွစ္...

နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္က မာစတာဘဲြ႔နဲ႔ သူမ အေကာင္းဆံုး ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လခေကာင္းတဲ့အလုပ္တစ္ခု သူမရခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက ကိုယ္ပိုင္ကုမၸဏီနဲ႔ စီးပြါးေရးေတြ ႀကီးသထက္ႀကီးေအာင္ ခ်ဲ႕ေနခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ တတိယကုမၸဏီခဲြတစ္ခု ဖြင့္လွစ္ခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္သမီးနဲ႔ သူလက္ထပ္တဲ့ဖိတ္စာကို သူမလက္ခံရရွိခဲ့တယ္။ သူ႔မဂၤလာပဲြကို သူမ တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သတိုးသားက ဘယ္လိုထက္ျမက္ေၾကာင္း၊ သတိုးသမီးဖက္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားျပန္ျဖစ္ေၾကာင္း စတဲ့ခ်ီးမြမ္းစကားေတြ သူမၾကားခဲ့ရတယ္။ ေက်နပ္အားရတဲ့ သူ႔အၿပံဳးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သူမရင္ထဲမွာလည္း အေပ်ာ္ေတြကူးစက္ခဲ့တယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ရယ္ေမာၿပံဳးရႊင္ေနတဲ့သတိုးသမီးဟာ သူကိုယ္တိုင္ပဲလို႔ သူမခံစားမိတယ္။

အသက္(၂၆)ႏွစ္မွာ ကုမၸဏီက လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တစ္ဦးနဲ႔ သူမ မဂၤလာေဆာင္လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးစရင္းႏွီးၿပီး မဂၤလာေဆာင္တဲ့အထိ အခ်ိန္ႏွစ္ဝက္မၾကာခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္တိုတိုေလးအတြင္းမွာ ကိုယ္ယူမယ့္လူနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့၊ မျဖစ္ခဲ့ဆိုတာကိုေတာင္ သူမ မသိခဲ့ဘူး။ မဂၤလာပဲြကို သူမရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္နဲ႔ ရိုးရိုးေလးပဲက်င္းပၿပီး ရင္းႏွီးသူတခ်ဳိ႕သာ ဖိတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီည သူမအရက္ေတြေသာက္ခဲ့တယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အရက္အမ်ားႀကီး ေသာက္ခဲ့မိတယ္။ မမူးေပမယ့္ သူမအန္ခဲ့တယ္။ သန္႔စင္ခန္းထဲမွာ ေရမႈန္နဲ႔ေဝဝါးေနတဲ့မွန္ထဲက ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သူမအားရပါးရ ငိုခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေပၚက မိတ္ကပ္ေတြကိုထပ္ဖို႔ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့သတိုးသမီးအျဖစ္နဲ႔ သူမဟန္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ႕ အေႏြးထည္အိတ္ကပ္ထဲမွာေတာ့ အေစာႀကီးကတည္းက ေခါက္ႏွင့္ထားၿပီျဖစ္တဲ့ စကၠဴၾကယ္ေလးတစ္လံုးက ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ စကၠဴေပၚမွာ ဒီလိုေလးေရးထားပါတယ္။

"ဒီေန႔ ငါဟာ တစ္ျခားလူရဲ႕ဇနီးျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကိုယ္ငါသိတယ္။ နင့္ကိုပဲ ငါခ်စ္တယ္"

သူမ (၃၆)ႏွစ္...ေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ့ သာမန္ဘဝတစ္ခုကို သူမျဖတ္သန္းေနတယ္။

တစ္ေန႔ ေစ်းမွာသူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ဦးနဲ႔ သူမဆံုေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ေျပာမိၾကတယ္။ သူ႔စီးပြါးေရးေတြ မေအာင္ျမင္တဲ့အေၾကာင္း၊ မိန္းမနဲ႔လည္း ကဲြသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ ေန႔တိုင္းလိုလို အရက္ဘား ေရာက္ေနေၾကာင္းေတြ သူမ ၾကားခဲ့ရတယ္။

ရက္အတန္ၾကာ သူမလွည့္ပတ္ရွာခဲ့မွ ဘားတစ္ခုမွာ သူ႔ကိုေတြ႔တယ္။ သူ႔ကို သူမအျပစ္မတင္ဘူး။ ေငြစုဘဏ္စာအုပ္ပဲ သူ႔ကို သူမကမ္းေပးလိုက္တယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ သူမစုေဆာင္းထားသမွ်ေတြရွိတယ္။

"တစ္ ကေန ႐ွင္ျပန္စႏိုင္မယ္လို႔ ကြၽန္မထင္တယ္"

ကမ္းေပးတဲ့ဘဏ္စာအုပ္ကို သူဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ မယံုမၾကည္ျဖစ္မိတယ္။ ေဆြမ်ဳိး၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းလို႔ဆိုသူေတြက သူဆီက "ေငြေခ်းပါ"ဆိုတဲ့ စကားကိုၾကားတာနဲ႔ မ်က္ႏွာေတြေအးစက္တင္းမာၿပီး တစ္ဖက္လွည့္ကုန္ၾကတယ္။ သူမကေတာ့ သူမနာမည္ကိုေတာင္ သူေမ့လုလုျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း တစ္ေယာက္သာျဖစ္တယ္။ ဒါေတာင္ သူ႔အေပၚ ဒီေလာက္ရက္ေရာႏိုင္ခဲ့တယ္။

"သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ ကူညီရိုင္းပင္းသင့္တယ္ မဟုတ္လား?" အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ သူမဆိုတယ္။

ညေရာက္ေတာ့ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို သူမရဲ႕ခင္ပြန္းသိသြားခဲ့တယ္။ ခပ္ျပင္းျပင္းလက္ဝါးေစာင္းတစ္ခုနဲ႔ ေအာ္ေငါက္သံတခ်ဳိ႕ သူမအေပၚ က်ေရာက္လာခဲ့တယ္။

"မေျပာမဆိုနဲ႔ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ေငြကို ေပးလိုက္ရသလား? သူနဲ႔မင္း ရိုးသားရဲ႕လား?"

လက္ဝါးဒဏ္ေၾကာင့္ သူမၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစ္လဲက်သြားတယ္။ မ်က္ရည္တစ္စက္မွ မက်မိသလို ခင္ပြန္းရဲ႕အေမးကိုလည္း သူမ ျပန္မေျဖခဲ့ဘူး။ သူ႔ကို သူမခ်စ္တယ္လို႔ ဘယ္သူ႔ဆီမွ သူမဝန္မခံခဲ့ဖူးသလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနၾကတယ္လို႔ တစ္ျခားလူေတြ ထင္ျမင္ဆံုးျဖတ္တာကိုလည္း သူမ မလိုလားခဲ့ဘူး။

သူမ အသက္(၄ဝ)

အဲဒီႏွစ္မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ကုမၸဏီေတြထဲမွာ သူ႔ကုမၸဏီလည္းပါခဲ့တယ္။ အဲဒီညက ေခ်းေငြေတြနဲ႔ သူ႔ကုမၸဏီရဲ႕ ရွယ္ယာ၁ဝ% လဲြေပးစာနဲ႔အတူ သူမဆီ သူေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕ ခင္ပြန္းက ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္နဲ႔ "ဒီေလာက္ထိ အားနာစရာမလိုပါဘူးဗ်ာ... မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းဆိုတာ အခ်င္းခ်င္း ကူညီၾကဖို႔ပဲ"လို႔ ေျပာဆိုေနေပမယ့္ လက္က လဲြစာေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးေနပါတယ္။ သူမ ဘာမွဝင္မေျပာခဲ့ဘူး။ "ထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္ပါလား" လို႔ပဲေျပာခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးရွင္က ထမင္းဖိတ္ေကြၽးၿပီဆိုမွေတာ့ သူ႔မွာျငင္းဆန္ဖို႔ ဆင္ေျခရွာမရခဲ့ဘူး။

စားပဲြေပၚက ဟင္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူအံ့ၾသမိတယ္။ ထမင္းဝိုင္းမွာ သူအရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ဟင္းတခ်ဳိ႕ ပါေနတယ္။ သူေခါင္းေမာ့ၿပီး သူမကိုၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူမက နဂိုေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ခင္ပြန္းကို ဟင္းေတြ ခူးခပ္ထည့္ေပးေနခဲ့တယ္။ အၾကည့္ကိုရုပ္သိမ္းၿပီး သူအေတြးမ်ားသြားတာျဖစ္မယ္လို႔ သူထင္မိတယ္။

ျပန္ခါနီး အကၤ်ီအိတ္ထဲကေန ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ကို ထုတ္ၿပီး "အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလာခဲ့ပါေနာ္" လို႔ သူရယ္က်ဲက်ဲေျပာခဲ့တယ္။ ကုမၸဏီခဲြဖြင့္ပဲြျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ၿပီး ဖိတ္စာကိုယူၿပီး သူမဖြင့္မၾကည့္ဘဲ ဆိုဖာေပၚ လွမ္းတင္လိုက္တယ္။ သူ႔ကိုအိမ္ေပါက္ဝထိ လိုက္ပို႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီး မီးဖိုထဲမွာ သူမ ပန္းကန္ေတြေဆးေနခဲ့တယ္။ ရုတ္တရက္ ခင္ပြန္းဆီကေန ေအာ္ေျပာသံတစ္ခုကို သူမၾကားလိုက္မိတယ္။

"လူေတြက ပိုက္ဆံေလးရွိတာနဲ႔ ေဗြရႈပ္ေတာ့တာပဲဆိုတဲ့စကားက သိပ္မွန္တာပဲ။ ၾကည့္စမ္း... မင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းႀကီး ဘယ္ေလာက္ျမန္သလဲ! ေနာက္မိန္းမယူေတာ့မယ္တဲ့"

ပန္းကန္ေဆးေနရာက သူမလက္ ဆတ္ခနဲ႔ျဖစ္သြားတယ္။ ပဲ့ေနတဲ့ပန္းကန္အနားက သူမလက္ကို တိခနဲ႔ရွလိုက္တယ္။ ရွမိတဲ့ေနရာကေန ေသြးေတြ တစ္စက္ခ်င္းစီးက်လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္း နီလာတဲ့ေရေတြကိုၾကည့္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့(၁၅)ႏွစ္တုန္းက သူ႔ေဘးမွာၿပံဳးရႊင္ၿပီး ရယ္ေမာေနတဲ့ သတိုးသမီးရဲ႕ဝတ္စံုကို သူမျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက သတိုးသမီးဝတ္ထားတာ ဒီအေရာင္ပဲ မဟုတ္လား!

သူမ အသက္(၅၅)ႏွစ္

တစ္ေန႔ အိမ္မွာေနရင္း သူမ ရုတ္တရက္မူးလဲသြားတယ္။ ေဆးရံုပို႔စစ္ေဆးေတာ့ ဆရာဝန္က သုန္မႈန္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ တစ္ခုခုကိုေျပာဖို႔ ခင္ပြန္းကို အခန္းထဲကေခၚထုတ္တယ္။ သူမ အဲဒီေလာက္ထိ မထံုအခဲ့ပါဘူး။ ဆရာဝန္ကုိ လွမ္းေခၚၿပီး သူမတိုက္ရိုက္ေမးခဲ့တယ္။

"ကြၽန္မ ဘယ္ႏွစ္ရက္ အသက္ရွင္ႏိုင္ဦးမလဲ?"

(၃)လတဲ့! လူ႔ဘဝက ျပဇာတ္ဆန္လြန္းခဲ့တယ္။ ေဆးရံုဆက္တက္ဖို႔ သူမျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ၿပီး ေနာင္ေရးအတြက္ လုပ္စရာရွိတာကို သူမလုပ္ခဲ့တယ္။ သက္တမ္းတစ္ဝက္ေလာက္ ရွင္သန္ခဲ့တဲ့အတြက္ မွာစရာေတြကလည္း သူမမွာမ်ားခဲ့တယ္။ သတင္းၾကားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ သူမကို ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္အေနနဲ႔ လာၾကည့္ၾကတယ္။ သူက ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္လာခဲ့သူပါ။ ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းၿပီး သူမမွိန္းေမာေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လက္ထဲက စကၠဴၾကယ္တစ္ပြင့္ကိုေတြ႔ေတာ့ သူမခ်က္ခ်င္းႏိုးထလာခဲ့တယ္။

"ဒီစကၠဴၾကယ္က ကြၽန္မအတြက္လား?"

သူ႔လက္ထဲက စကၠဴၾကယ္ကိုထိုးျပၿပီး မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးတစနဲ႔ သူမေမးတယ္။

"ဟို.. ဟို.. ေအာ္... ဟုတ္.. ဟုတ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ယူခဲ့တာပါ"

တကယ္ေတာ့ အဲဒီၾကယ္ပြင့္က သူေလယာဥ္ကြင္းကအထြက္ အလွဴခံေနတဲ့ၾကက္ေျခနီအသင္းနဲ႔ တုိးခဲ့လို႔ ရခဲ့တဲ့ၾကယ္ေလးျဖစ္တယ္။ သူမကိုေတြ႔ဖို႔ပဲ သူစိတ္ေလာေနခဲ့လို႔ အလွဴေငြထည့္ၿပီး တစ္ဖက္က ကမ္းေပးလိုက္တဲ့အရာကို မၾကည့္ဘဲ ကတိုက္ကရိုက္ယူၿပီး သူမဆီ သူအေျပးလာခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေလာေနလို႔ လက္မွာဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့အရာကို သူသတိမရခဲ့မိဘူး။

ၾကယ္ကိုလွမ္းယူၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚ သူမတင္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘးစားပဲြေပၚ သူမလက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္တယ္။ စားပဲြေပၚမွာလည္း ေခါက္ၿပီးသား စကၠဴၾကယ္တစ္ပြင့္ရွိေနခဲ့တယ္။ အဲဒီၾကယ္ကို အခ်ိန္တစ္နာရီယူၿပီး သူမေခါက္ခဲ့ရတယ္။

"အရင္ ကြၽန္မေနခဲ့တဲ့အိမ္မွာ ၾကယ္ေလးေတြ(၃၉)ပုလင္းရွိတယ္။ ကြၽန္မကို မီးသၿဂိၤဳလ္တဲ့အခါ ဒီၾကယ္ႏွစ္ပြင့္နဲ႔ အဲဒီၾကယ္ေလးေတြကို ကြၽန္မနဲ႔အတူသၿဂိၤဳလ္ေပးပါေနာ္" ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာရင္း သူမမ်က္လံုးေတြ မွိတ္က်သြားခဲ့တယ္။

သူမရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ကို သူေခါင္းညိတ္မျပႏိုင္ခင္ သူမက ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထြက္သြားခဲ့ပါၿပီ။

သူမကိုသၿဂိၤဳလ္တဲ့ရက္မွာ သူမေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ၾကယ္(၃၉)ပုလင္းလံုး သူမနဲ႔အတူ မီး႐ႈိ႕ေပးခဲ့တယ္။ ပုလင္းထဲကေန ၾကယ္ကေလးေတြ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ထြက္က်လာခဲ့တယ္။ မီး႐ႈိ႕ၿပီး သူလွည့္အထြက္မွာ ေျမႀကီးေပၚက်ေနတဲ့ ၾကယ္ေလးႏွစ္လံုးကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေကာက္ယူၿပီး မီးထဲပစ္ထည့္ဟန္ျပင္ၿပီးမွ သူမနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရအျဖစ္ သိမ္းထားဖို႔ သူယူထားလိုက္မိတယ္။

သူအသက္(၇ဝ)

မ်က္မွန္ထူႀကီးတပ္ၿပီး ပန္းၿခံမွာသူစာဖတ္ေနတယ္။ (၄)ႏွစ္အရြယ္ ေျမးမေလးက စကၠဴစႏွစ္ရြက္ယူၿပီး သူ႔ဆီေျပးလာတယ္။

"ဘိုးဘိုး.. ဘိုးဘိုး... သမီးကို စာဖတ္ျပပါ"

မ်က္မွန္ကို တစ္ခ်က္ပင့္တင္ရင္း ပထမစကၠဴေပၚကစာကို သူဖတ္လိုက္တယ္။

"ေအာင္... ဒီေန႔ဝတ္ထားတဲ့ အျပာေရာင္အားကစားဝတ္စံုက နင္နဲ႔အရမ္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ငါလည္းနံပါတ္(၉)ဂဏန္းကို ႀကိဳက္တယ္သိလား!"

သူ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္က်ဳံ႕သြားၿပီး ေျမးမေလးကို ေမးတယ္။

"ဒီစကၠဴေတြ ဘယ္ကရတာလဲ?"

"ဒါ စကၠဴေတြမဟုတ္ဘူး ဘိုးဘိုး... စာၾကည့္စားပဲြေပၚမွာ ဘိုးဘိုးတင္ထားတဲ့ ၾကယ္ေလးႏွစ္ပြင့္ကို သမီးျဖည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ စာေရးထားတာေတြ႔တယ္ ဘုိးဘိုး"

သူတစ္ခ်က္ မင္သက္သြားၿပီး ဒုတိယစကၠဴကို ကပ်ာကယာၾကည့္လိုက္တယ္။

"ေအာင္... ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတစ္မ်ဳိးက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူကို ေပးဆပ္ျခင္းသက္သက္နဲ႔ တစ္သက္လံုးခ်စ္ေနတာပါပဲ"

"ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတစ္မ်ဳိးက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူကို ေပးဆပ္ျခင္းသက္သက္နဲ႔ တစ္သက္လံုးခ်စ္ေနတာပါပဲ" အဖန္တလဲလဲ တီးတိုးရြတ္ဖတ္ရင္း သူ႔ပါးျပင္ထက္ မ်က္ရည္ေတြ အဆက္မျပတ္ စီးက်လို႔လာခဲ့ေတာ့တယ္။

မူရင္း--- http://www.duwenzhang.com/wenzhang/xiaoyuanwenzhang/aiqing/20070819/786.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Tuesday, December 08, 2009)

Phyu Sin Swar!

*ခႏၶာအိမ္ကိုအရင္းျပဳ၍ သဘာ၀ဓမၼကို ေလ့လာျခင္း*

ရာဇၿဂိဳဟ္မွ သီရိမာ၏ အသုဘရွဳပြဲႀကီးကား လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ကတည္းက ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအသုဘရွဳပြဲႀကီး၌ ပါ၀င္ခဲ့သူ အသီးသီးတို႔သည္လည္း ကိုယ္စီ တရားအသိဉာဏ္ႏွင့္ ထိုက္တန္ေသာ ဘ၀ေတြကိုလည္း ရရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕သည္ ျမင့္ျမတ္ေသာဘံု၊ ျမတ္ေသာဘ၀၊ ျမတ္ေသာဌာနေတြမွာ ခံစားေနေပၿပီ။ အခ်ိဳ႕လည္း နိဗၺာန္သို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳခဲ့ၾကၿပီ။ သီရိမာကို အေၾကာင္းျပဳ၍ တရားေဒသနာ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ေသာ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ပင္ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳခဲ့ရၿပီ မဟုတ္ပါေလာ။

သီရိမာကို စြဲလမ္းစိတ္ ျဖစ္ခဲ့စဥ္က ရာဂစိတ္ အဓိပတိ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ သုသာန္ တစျပင္မွ သီရိမာ၏ ရုပ္အေလာင္းကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ရင္းမွ ဘုရားရွင္၏ ေဒသနာေတာ္ကို နာၾကားလိုက္ရ ေသာအခါ…။

တင့္တယ္ျခင္းႏွင့္ မတင့္တယ္ျခင္း။ သုဘႏွင့္ အသုဘ။

သုဘနိမိတ္ကို ျမင္ေသာအခါ စိတ္သည္ စြဲလမ္းသည့္ဘက္သို႔ ဦးတည္သည္။ အသုဘနိမိတ္ကို ျမင္ေသာအခါ စိတ္သည္ စက္ဆုပ္ရြံရွာသည့္ ဘက္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ျမင္ကြင္း ေျပာင္းသည့္အခါ စိတ္ေျပာင္းသြားသည္။ ျမင္ကြင္း အေျပာင္းအလဲကို မည္သူက ဖန္တီးသနည္း။ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးတည္းက ဖန္တီးျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကား သီရိမာ။

သီရိမာ၏ ခႏၶာအိမ္ေနရာတြင္ အျခားသူတစ္ဦး၏ ခႏၶာအိမ္ အသစ္တစ္ခု အစားထိုး ၀င္ေရာက္လာျခင္း မဟုတ္ပါ။ နဂိုရွိရင္းစြဲ သီရိမာ၏ ခႏၶာအိမ္ႀကီးကသာ ေဖာက္ျပန္ ေျပာင္းလဲသြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးရက္ခန္႔က ကပိုကရို အလွကေလးႏွင့္ပင္ ၾကည့္၍မ၀ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ သီရိမာ၊ ယခုေတာ့ ဖရိုဖရဲ၊ ၿပိဳကြဲ ယိုစီး နံေစာ္၊ ျမင္မေကာင္း ရွဳမေကာင္း၊ ယင္တေလာင္းေလာင္းႏွင့္ ႏွစ္ခါျပန္ ၾကည့္ခ်င္စရာ မေကာင္းေတာ့သည့္ သီရိမာ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ ထားလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။

ဘယ္မွာလဲ ဟိုတစ္ေန႔က ဆြမ္းမစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စြဲလမ္းခဲ့ရတဲ့ သီရိမာရဲ႕ အလွပံုရိပ္ေတြ။ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ အေငြ႔အသက္ကို မေမ့ရက္စရာ အျဖစ္ သတ္မွတ္သိမ္းဆည္း ထားခ့ဲသည္ပဲ။ မ်က္စိျဖင့္ သီရိမာကို ျမင္သည္။ ျမင္သိစိတ္ ျဖစ္ေပၚသည္။ ျမင္သိစိတ္ေနာက္က လိုခ်င္စိတ္ကေလး ကပ္ပါလာသည္။ ၾကည့္စမ္း.. ျမန္လိုက္သည့္စိတ္။

တပ္မက္မႈ တဏွာစိတ္ကေလးက အျမစ္စတြယ္ေပၿပီ။ အျမစ္ေတြ ပြားလာသည္။ လိုခ်င္စိတ္သည္ ကင္ဆာေရာဂါႏွင့္ တူသည္။ အျမစ္ပြားႏႈန္း ျမန္လွသည္။ ေရွ႕စိတ္သည္ ေနာက္စိတ္ဆီသို႔ ေလာဘ၏ သတၱိကို အဆင့္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္း ေပးသြားသည္။ ေလာဘအိုးႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြားလာေပၿပီ။ စိတ္ႏွင့္မဆန္႔ေအာင္ ႀကီးထြားလာေသာအခါ စိတ္သည္ ထိုေလာဘ၏ ၀န္ထုပ္ကို အေလးအပင္ တစ္ခုအေနျဖင့္ ျပန္ထမ္းေနရေတာ့သည္။ စိတ္ႀကီးကား ေလးလံလွေခ်ၿပီ။ ေလးလံလာေသာအခါ ထိုင္းမိႈင္းလာစျမဲ။ ကိေလသာ ဟူသမွ် ပူရသည္မွာမလြဲ။ ကိေလသာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ ေလာဘသည္ အပူဓာတ္ေတြကို ယူေဆာင္လာသည္။ ထို အပူဓာတ္သည္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈ မရွိေတာ့။ ဘယ္မွာလာ၍ ၿငိမ္းေအးႏိုင္ပါေတာ့ မလဲ။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ သီရိမာ ေလာင္းလွဴလိုက္ေသာ ဆြမ္းကိုပင္ မစားႏိုင္ေတာ့သည္ အထိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကုိယ္ေတာ္ေလး၏ စိတ္အတြင္း၀ယ္ သီရိမာ၏ ပံုရိပ္ အေငြ႔အသက္ေတြသည္ သံုးရက္တိတိ ၀င္ေမႊ ေလာင္ကၽြမ္းေနခဲ့သည္။ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ေနေသာအခါ၊ သညာသည္ တန္ခိုးထြားလာသည္။ ခုနက မွတ္ထားခဲ့ေသာ သီရိမာ၏ ပံုရိပ္ကို သညာက အထပ္ထပ္ ပံုေဖာ္ေပးေနသည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ သညာေခၚရာသို႔ လိုက္သည္။ အေငြ႔အသက္ကို တကယ့္အရွိတရားဟု ကိုယ္ေတာ္ေလး ယံုၾကည္ေနသည္။ အျမင္မွားေပၿပီ။ ဒိ႒ိ၀င္ၿပီ။ ကိုယ္ေတာ္ေလး၏ အာရံုရိပ္တြင္ အေငြ႔အသက္အျဖစ္ ပံုေဖာ္ေနေသာ သီရိမာသည္ အမွန္တကယ္တြင္မူ သုႆာန္တစျပင္၌ အေလာင္းေကာင္အျဖစ္ ေဖာက္ျပန္ခ်င္တိုင္း ေဖာက္ျပန္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ မသိမျမင္။

ဒီေတာ့ သညကၡႏၶာႀကီးက ပံုေဖာ္ေပးလိုက္၊ ေ၀ဒနကၡႏၶာက ခ်ဲ႕ၿပီး ခံစားေပးလိုက္၊ ၀ိညာဏကၡႏၶာႀကီးက လိမ္ၿပီးသိေနလိုက္၊ သခၤါရကၡႏၶာႀကီးက အမွားေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္လံျပဳျပင္ ေပးေနလိုက္ႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္ေလး၏ စိတ္သည္ အလုပ္မ်ားခဲ့ရသည္။ ပင္ပန္းခဲ့ရသည္။ အဆမတန္ ပူေလာင္ခဲ့ရသည္။ အျမင္မွားမႈကို အေျခခံေသာ မိစၦာဒိ႒ိ၏ ေနာက္၌ တန္းလန္း တန္းလန္း ပါလာေသာ အက်ိဳးတရားမ်ားမွာ အကုသိုလ္သတၱိေတြသာ ကိန္းေအာင္းေနေပသည္။

ကုိယ္ေတာ္ေလးခမ်ာ သံုးရက္လံုးလံုး ဆြမ္းခံမထြက္၊ ဆြမ္းမစား၊ တပိန္ပိန္ တလိမ္လိမ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ သီရိမာမွ သီရိမာ။ ထိုသံုးရက္ လြန္ၿပီးေနာက္ သီရိမာဆိုေသာ အသံကို ၾကားရမွ သပိတ္ကို ေဆးခ့ဲသည့္ သူ႔အျဖစ္။ ထိုအခါမွ သပိတ္ထဲမွ ပုပ္သိုးနံေစာ္ေနေသာ ဆြမ္းပုပ္ေတြကို ေတြ႔ရသည္။ ေမ့ေျမာရာမွ သတိလည္လာသူပမာ။ ဒါေတာင္ ဘုရားရွင္ဆိုေသာ အသံထက္ သီရိမာဆိုေသာ အသံကိုသာ သူၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သုႆာန္သို႔ အေျပးတပိုင္းႏွင့္ ထြက္လာခဲ့။ ကဲ.. ေတြ႔ရၿပီ.. သီရိမာ။

အလို.. သူထင္သလို မဟုတ္ေတာ့ပါလား။ သံုးရက္လံုးလံုး သူ႔စိတ္ထဲ၌ အခ်ိန္ျပည့္ ေနရာယူခဲ့သည့္ သီရိမာတည္းဟူေသာ အေငြ႔အသက္သည္ ဒီပံုမဟုတ္။ သူ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့သည့္ ကပိုကရို အလွကေလးႏွင့္ သီရိမာသည္ ဒီပံုစံမဟုတ္။ လံုး၀မဟုတ္။ သူ ထင္မွတ္မွား ေနေရာ့လား။ သူ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနေရာ့လား။ စိတ္ေတြေထြျပား၍ အျမင္မွားေနျခင္း ေပလား။

ေဟာ.. ဘုရားရွင္၏ အေမးတြင္ ပရိသတ္အေပါင္းက တစ္ခဲနက္ ညာသံေပး၍ ေျဖၾကေပၿပီ။ ဒီရုပ္အေလာင္းႀကီးသည္ သီရိမာတဲ့။ မျဖစ္ႏိုင္တာ။ သူ႔စိတ္ထဲက မည္သို႔ ျငင္းပယ္ ျငင္းပယ္၊ ဒီရုပ္အေလာင္းႀကီးသည္ သီရိမာ အစစ္ပင္တည္း။ အားလံုး တစ္ခဲနက္ ေထာက္ခံေနၾကၿပီ။ ေဟာ.. အသက္ရွင္စဥ္က တစ္ရက္လွ်င္ အသျပာတစ္ေထာင္ တန္သည့္ သီရိမာသည္ ယခုေတာ့ အခေၾကးေငြ မဆိုထားႏွင့္၊ အခမဲ့ ယူမည့္သူပင္ မရွိေတာ့ၿပီေကာ။ ကဲ.. ဘယ္မွာလဲ သီရိမာရဲ႕ တန္ဖိုးဆိုတာ..။

သီရိမာရဲ႕ တန္ဖိုးေတြသည္ သီရိမာရဲ႕ ဆံပင္ေတြထဲမွာလား။ ဘယ္မွာ ဟုတ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ မၿဖီးမလိမ္း၊ မျပင္မဆင္ထားေတာ့ ဘယ္မွာလဲ ဆံပင္ပံု၊ ဆံထံုးပံု။ ဖြာလန္ႀကဲ မြဲေျခာက္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြမွာ ဖုန္ေတြ အလိမ္းလိမ္းနဲ႔။ ရုပ္ပ်က္လိုက္တာ။

ကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အေငြ႔အသက္အျဖစ္ အရိပ္ခိုခဲ့တဲ့၊ ကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ႕ စိတ္ကို အလႊမ္းမိုးႀကီး လႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ့တဲ့ သီရိမာရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကေရာ၊ ဘုရား.. ဘုရား.. ၾကည့္ေနရင္းမွပင္ မ်က္လံုးႀကီးႏွစ္ဖက္ ထေပါက္ေတာ့မယ့္ အတိုင္းပါလား။ ဖူးေရာင္ရုန္းႂကြ ခံုးထေနတာ.. ေဖာက္ခနဲ ေပါက္သြားလိုက္ရင္ျဖင့္..။ ႏွာေခါင္းႀကီးကလည္း ပြထ၊ အထက္ႏႈတ္ခမ္း၊ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္း အစံုကလည္း ထူလပ်စ္။ ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ကလည္း ပါးခ်ိတ္ေရာင္.. သြားကိုက္ ေ၀ဒနာသည္လို ေရာင္ကား ေဖာင္းထေနလိုက္တာ။ အလို.. ပါးစပ္ထဲကလည္း အပုပ္ရည္ေတြ စီးက်ေနလိုက္တာ..။ အခုရေနတဲ့ အပုပ္နံ႔ေတြဟာ အဲဒီ့ အပုပ္ရည္ေတြဆီကလား မသိ။

ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ စိတ္ မသက္သာစြာျဖင့္ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္လိုက္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေနရာယူထားေသာ သီရိမာ၏ ပံုရိပ္ အေငြ႔အသက္တို႔သည္ တျဖည္းျဖည္း လြင့္ျပယ္စ ျပဳေလၿပီ။ ဒီပံုႀကီးဆိုရင္ျဖင့္ သီရိမာကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ထည့္သြင္းသိမ္းဆည္း ထားႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ပံုေဖာ္ စိတ္ကူးယဥ္ႏိုင္ပါေတာ့ မလဲ။ ခဏတျဖဳတ္ ၾကည့္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ကေလး မွာေတာင္ ဆက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့လို႔ မ်က္စိကို မွိတ္လိုက္ရတာ။

ၾကည့္ပါဦး.. လည္ပင္းႀကီးကလည္း အဆမတန္ ေရာင္ကုိင္းႀကီးထြား ေနပါပေကာလား။ ပခံုးေတြ၊ လက္ေတြလည္း ေရာင္ကိုင္း ပြထေနလိုက္တာ။ ၀တ္ထားတဲ့ အရွက္လံုအက်ႌ ဖ်င္စေတြပင္လွ်င္ အခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ခ်ဳပ္ရိုးျပဳတ္လိုျပဳတ္၊ ကြဲထြက္လို ကြဲထြက္ ျဖစ္ေနပါေရာ့လား။ ရင္ဘတ္ႀကီး မို႔ေမာက္လိုက္ပံုကလည္း ေတာင္ကုန္းတစ္ကုန္းလို။ အို.. ဗိုက္ေပၚက အ၀တ္စေတြမွာလည္း စိုရႊဲ ရိရြဲလို႔။ အပုပ္ရည္ေတြ စြန္းထင္း ေပက်ံေနပါေရာလား။ နံလိုက္တာေနာ္။

ေပါင္မွသည္ ေျခသလံုး။ နည္းတဲ့ ေရာင္ကိုင္း ပြထမႈႀကီးမဟုတ္။ သီရိမာသည္ မူလခႏၶာကိုယ္ထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ေက်ာ္၊ သံုးဆနီးပါး ရွိေနေခ်ၿပီ။ ေျခေခ်ာင္းတို႔၏ တုတ္ခိုင္ ပြထမႈမ်ားကေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အ၀လြန္ေနသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဖ၀ါးေတြ၊ ေျခေခ်ာင္းေတြလို။ အ၀လြန္သည့္ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ပိုးစိုးပက္စက္ ပစ္စလက္ခတ္ အိပ္ေနသည့္ပံုႀကီးႏွင့္ တူလြန္းလွသည္။

ဒါဟာ အလွဘုရင္မ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရုပ္ကလာပ္တဲ့လား..။ တစ္ကိုယ္လံုးကို ျခံဳၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိႈင္း၀ေနေသာ မီးပံုးပ်ံႀကီးလို ျဖစ္ေနေသည့္ သီရိမာ။

ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေပးေနရေသာ နာမ္ခႏၶာတစ္ပါးျဖစ္သည့္ သခၤါရကၡႏၶာႀကီး အလုပ္မလုပ္ေတာ့ေသာ အခါ ဒီခႏၶာအိမ္ႀကီးသည္ ပိုင္ရွင္မဲ့သူ တစ္ဦးအျဖစ္ က်န္ခဲ့ရသည္။ မွတ္သားျခင္း၊ သိျမင္ျခင္း၊ ခံစားျခင္း၊ ျပဳျပင္ျခင္း ကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ေနေသာ နာမ္ခႏၶာေလးပါးသည္ သူတို႔ အမွီျပဳ အလုပ္လုပ္ရာ ကာယခႏၶာႀကီးကို ရက္စက္စြာ ထားရစ္ စြန္႔ပစ္ခဲ့ၾကေလၿပီ။ ရုပ္ခႏၶာ တစ္ပါးျဖစ္ေသာ ရူပကၡႏၶာႀကီးသည္လည္း ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္ ပီသစြာ နာမ္ခႏၶာ ေလးပါးေနာက္သို႔ တစ္ပါတည္း လိုက္သြားခဲ့ေပၿပီ။ သူတို႔ငါးပါး အုပ္စုသည္ ေနာက္ခႏၶာအိမ္ အသစ္တစ္ခု၌ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ သီရိမာ၏ ခႏၶာအိမ္အေဟာင္းတြင္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ခႏၶာငါးပါးေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါေခ်။ အေဟာင္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၍ အသစ္အသစ္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခႏၶာငါးပါးတို႔သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခါ မူလက သူတို႔ အမွီျပဳ အလုပ္လုပ္ရာ ဌာနႀကီးျဖစ္ေသာ သီရိမာ၏ ခႏၶာအိမ္ အေဟာင္းႀကီးသည္ ယခုမူ ပိုင္ရွင္မဲ့အျဖစ္ သုႆာန္ တစျပင္၌ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနေလၿပီ။

ဤသည္ကို တရားနာ ပရိသတ္အျဖစ္ ေရာက္ရွိေနေသာ သီရိမာ နတ္သမီးကိုယ္တိုင္ ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ သိျမင္ေနရသည္။ ယခင္က ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕က ျပည့္တန္ဆာ သီရိမာ။ ယခုေတာ့ ယာမာနတ္ျပည္က နတ္သမီး သီရိမာ။ သူ႔ခႏၶာအိမ္ အေဟာင္းကို သူကိုယ္တိုင္ အသုဘ ျပန္ရွဳေနရေသာ အျဖစ္။ ဒီခႏၶာအိမ္ကို အမွီျပဳ၍ သီရိမာသည္ ငါမွငါ ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ငါ့ခႏၶာ၊ ငါ့အလွဟူ၍ မာန္ေတြ တက္ခဲ့ေသးသည္။ ထုိမာန္ေတြေၾကာင့္ပင္ ဥတၱရာကို ဆီပူႏွင့္ ေလာင္းခ်ခဲ့သည္အထိ က်ဴးလြန္ခဲ့မိေသးသည္။ ဥတၱရာ၏ ခင္ပြန္းသည္ သုမန သူေဌးသားကို ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ အဲဒီ သီရိမာဆိုတာႀကီးကို အခုဘယ္မွာ အသံုးခ်ႏိုင္ ပါေတာ့မလဲ။ အခုေတာ့ သီရိမာဆိုေသာ အေပါင္းအစု၊ အစုအေ၀းႀကီးသည္ ဘာမွ် တံု႔ျပန္ေျပာဆိုျခင္း မျပဳႏိုင္ေတာ့ၿပီေကာ။ ဒီအစုအေ၀းႀကီးကို ကိုင္စြဲ၍.. ငါဟဲ့၊ သီရိမာဟဲ့ဟု ေျပာဆို ဆက္ဆံခဲ့တာေတြသည္..။

ၾကည့္စမ္း.. ငါတည္းဟူေသာ သီရိမာ၏ ခႏၶာကို အစြဲအလမ္းႀကီး စြဲလမ္း၍ ေသာက ပရိေဒ၀မီး ေတာက္ေလာင္ေနရွာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလး..၊ သီရိမာရဲ႕ ခႏၶာလို႔ ထင္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးခမ်ာ မသက္မသာ ပင္ပန္းေနရွာ ပါလား။ ဒီမွာ ကိုယ္ေတာ္ေလး..။ တပည့္ေတာ္မဟာ ယာမာ နတ္ဘံုမွာ နတ္သမီး သီရိမာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အခု ဘုရားရွင္က တပည့္ေတာ္မ အေလာင္းကို ရွဳၾကည့္ၿပီး တရားေဟာမယ္ ဆိုလို႔ တပည့္ေတာ္မ ယာမာနတ္ျပည္ကေန အေျပးလာခဲ့ရတာ။ တပည့္ေတာ္မရဲ႕ ခႏၶာအိမ္ အသစ္ကို ကိုယ္ေတာ္ေလး ဘယ္ျမင္ႏိုင္ပါဦး မလဲ။ ေကာင္းပါၿပီေလ.. ကိုယ္ေတာ္ေလး အခုျမင္ေနတဲ့ တပည့္ေတာ္မရဲ႕ ခႏၶာအိမ္ အေဟာင္းဟာ ကိုယ္ေတာ္ေလး ေရွ႕မွာပဲ ေဖာက္ျပန္ ေျပာင္းလဲေနပံုကို ကိုယ္ေတာ္ေလး ျမင္ရင္းက သံေ၀ဂ ရပါေစေတာ့..။

ကိုယ့္ရုပ္အေလာင္းကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ရင္းက ျဖစ္ပ်က္တရား၊ ျပဳျပင္မႈ တရား၊ ေဖာက္ျပန္မႈ တရားေတြကို ဉာဏ္ျဖင့္ အထပ္ထပ္ ဆင္ျခင္ ရွဳပြားေလေသာ္ ဘုရားရွင္၏ ေဒသနာအဆံုး၌ နတ္သမီး သီရိမာသည္ အနာဂမ္ တည္ခဲ့ေလၿပီ။

ကိုယ္ေတာ္ေလးကား လက္ငင္း ျမင္ေတြ႔ေနရသည့္ အမွန္တရားကို လက္မလြတ္စတမ္း ဆုပ္ကိုင္ ဖမ္းယူရင္းမွ ျဖစ္ပ်က္၊ ေဖာက္ျပန္ ျပဳျပင္မႈ၊ အနိစၥ လကၡဏာတို႔ကို ရွဳပြား ဆင္ျခင္မိေသာအခါ ေသာတာပတၱိမဂ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ေလ ေတာ့သည္။

ကုိယ္ေတာ္ေလး၏ အျမင္သည္ မိစၦာဒိ႒ိမွ သမၼာဒိ႒ိသို႔ ေျပာင္းခဲ့ေလၿပီ။

တကယ္ေတာ့ သီရိမာဟူသည္ ေကသာ၊ ေလာမာ၊ နခါ၊ ဒႏၱာ၊ တေစာ ဟူေသာ ဆံပင္၊ ေမြးညင္း၊ ေျခသည္း လက္သည္း၊ သြား၊ အေရထူ၊ အေရျပား စသည့္ ၃၂ ေကာ႒ာသ အစိတ္အပိုင္းတို႔ ေပါင္းစုထားေသာ အစုအေ၀းကို တိုတိုႏွင့္ လြယ္လြယ္ ေခၚလိုက္ျခင္း မဟုတ္ေလာ..။

ကိုယ္ေတာ္ေလး၏ ဉာဏ္အျမင္ ေျပာင္းသြားေလၿပီ။ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ သီရိမာ၏ ခႏၶာအိမ္မွ တစ္ဆင့္ သဘာ၀ ဓမၼတစ္ခုကို ေတြ႔ရွိသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သည့္အတြက္ သီရိမာ၏ ခႏၶာအိမ္သည္ အရင္းအႏွီး တစ္ခုအျဖစ္ ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္။ နတ္သမီး သီရိမာအတြက္ ပင္လွ်င္ သူမ၏ ဘ၀ေဟာင္း ခႏၶာအိမ္သည္ သူမ အနာဂမ္ ျဖစ္ဖို႔အတြက္ အရင္းအႏွီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္သာ။

ခႏၶာအိမ္ကို အရင္းျပဳ၍ သဘာ၀ဓမၼကို ေလ့လာမိျခင္းေၾကာင့္ ရရွိေသာ အက်ိဳးကား ႀကီးမားလွေပစြ..။

******************************

ဆရာျမသန္းစံ ေရးသားေသာ “ခႏၶာအိမ္ကို အရင္းျပဳ၍ သဘာ၀ဓမၼကို ေလ့လာျခင္း” စာအုပ္မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။

 ေလးစားစြာျဖင့္

ဖိုးသား

by Pyae Sone Aung on Friday, January 21, 2011 at 10:32am 

*ႏွလံုးသားခ်င္း ထပ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ*

 ဒီကေန႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ျမန္မာျပည္ ျပန္မည္ျဖစ္၍ ဘူတာကို လိုက္ပို႔ျဖစ္တယ္။ ေန႔လို႔သာ ေျပာတာပါ။ တကယ့္ တကယ္ ရထားထြက္မွာက ည ၁၁- နာရီမွပါ။ လိုက္ပို႔ေပးၾကတဲ့ တျခား သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ ရထားဆိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ပစၥည္းေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု ၀ိုင္းၿပီး တင္ေပးၾကတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမွာလို အထမ္းသမားေတြ မရွိေတာ့ ခရီးသြားတာ ပစၥည္းပစၥယ အထုပ္အပိုး မ်ားရင္ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္ရတာပါ။

အဲသလို ပစၥည္းေတြ ၀ိုင္းတင္ေနတုန္း ဘုတ္ ဘုတ္ ဆိုၿပီး အသံၾကားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ အထုပ္ႏွစ္ထုပ္။ လက္ဆြဲအိတ္ တစ္ထုပ္၊ ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ တစ္ထုပ္။ ဘယ္သူပစ္ခ် သြားမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိလိုက္ဘူး။ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကို ေမးေတာ့လည္း မသိလိုက္ဘူးတဲ့။ “ဘယ္သူ႔ အထုပ္ေတြပါလိမ့္၊ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ခုေန ဆြဲသြားလို႔ကေတာ့ ဒုကၡပဲ” ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနခိုက္ လက္ထဲမွာ အထုပ္ႏွစ္ထုပ္နဲ႔ အူယား ဖားယား ေျပးသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေသခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့ အသက္ ၆၀- ၀န္းက်င္ ပိန္ပိန္ပါးပါး အဖိုးအို တစ္ဦးပဲ။ “ဒီ အဖိုးႀကီးေတာ့ အထုပ္ ေလးထုပ္နဲ႔ ပ်ာယာ ခတ္ေနၿပီေဟ့” လို႔ ေဘးနားက လူတစ္ေယာက္ ေျပာလိုက္သံ ၾကားေတာ့မွ “ေအာ္ ခုန ပစ္ခ်သြားတဲ့ အထုပ္ႏွစ္ထုပ္က ဒီအဖိုးရဲ႕ အထုပ္ႏွစ္ထုပ္ပဲ၊ အထုပ္ ေလးထုပ္ဆုိေတာ့ မႏိုင္တာနဲ႔ ႏွစ္ထုပ္ သယ္လိုက္၊ ပစ္ခ်ခဲ့လိုက္.. ေနာက္ ႏွစ္ထုပ္ ျပန္သည္လိုက္ လုပ္ေနရတာပဲ” ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ ေပါက္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ သြားတယ္။ သနားတာလား၊ ကိုယ္ခ်င္း စာတာလား၊ ကရုဏာလား တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ သိပ္မစဥ္းစား ေတာ့ဘူး..။ အဲဒီ အဖိုး ကၽြန္ေတာ့နားက အထုပ္ ႏွစ္ထုပ္ကို လာယူတဲ့ အခ်ိန္ “ကၽြန္ေတာ္ ဘာကူညီ ေပးရမလဲ အဖိုး” လို႔ ရုရွားလို ေမးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီ အဖိုးလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာလိုက္တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္လိုက္ ေပမယ့္ အကူအညီ လိုတဲ့ စကားေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ သေဘာေပါက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အထုပ္ႏွစ္ထုပ္ကို ဆြဲလုိက္တယ္။ တဆက္တည္း အဲဒီ အဖိုး သြားတဲ့ ေနာက္ အေျပး လိုက္သြားလိုက္တယ္။ “ပထမတြဲ” လို႔ အဖိုးရဲ႕ ေျပာလိုက္သံေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုက္တယ္။ ရထားကလည္း ထြက္ခါနီးေနၿပီ။ အဖိုးကလည္း အထုပ္ႏွစ္ထုပ္ ဆြဲလို႔ ေရွ႕က သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ အေျပးတစ္ပိုင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေနာက္က အူယား ဖားယား။ ရထား မွီမွ မွီပါဦးမလား။ ဘုရား ဘုရား မွီပါေစ။

ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ပထမတြဲ ေရာက္ေတာ့ ရထားေပၚ တက္ေနတဲ့ ခရီးသည္က အဖိုး ေရွ႕မွာ တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒီ တစ္ေယာက္ၿပီးရင္ ဒီအဖိုးက ေနာက္ဆံုး။ အဲဒီ အဖိုးလည္း အထုပ္ေတြ ပစ္ခ်ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္း၊ ရထား လက္မွတ္ဖိုးက ရူဘယ္လ္ ၆၀၀ ေပးရေၾကာင္း.. စသျဖင့္ ေ၀ေ၀ဆာဆာ မေမာမပန္း ေျပာေနေလရဲ႕။ (အခု လက္ရွိ ရူဘယ္လ္ ၆၀၀-က ျမန္မာေငြ ႏွစ္ေသာင္းနီးပါးနဲ႔ ညီမွ်ပါတယ္) ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရပါတယ္၊ ေက်းဇူး တင္ဖို႔ မလိုေၾကာင္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ျပန္ေျပာမိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ပါးစပ္က စကားလံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲက ခံစားေနရတဲ့ ပီတိကိုေတာ့ မွီႏိုင္စြမ္း မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ ၀မ္းသာမိတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ကို ကူညီ လိုက္ႏုိင္တယ္၊ ရထားမွီေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ ႏိုင္တယ္။ ရထားေပၚကို အထုပ္ေတြ ၀ိုင္းတင္ေပးၿပီတာနဲ႔ အဖိုးကို ႏႈတ္ဆက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ အေတြးလိွဳင္းေတြ ပလံုစီလို႔၊ ပီတီလိွဳင္းေတြ ရိုက္ခတ္လို႔…။

——————————

(သီဟိုဠ္ေခတ္ ျဖစ္မည္ထင္သည္) ရဟန္းတစ္ပါး အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကားနာဖူးသည္။ ထိုရဟန္းေတာ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနစဥ္ ဆြမ္း သံုးေလးလုတ္သာ အက်န္တြင္ သားသည္ ေခြးမေလး တစ္ေကာင္ အစာ လာေတာင္း၍ ထို သံုးေလးလုတ္စာ ဆြမ္းကို ခ်ေကၽြးလိုက္၏။ သို႔ေသာ္ သားသည္ မိခင္ ေခြးမေလးသည္ ထို သံုးေလးလုတ္စာျဖင့္ မ၀။ အရွင္ျမတ္ထံ အသနားခံေသာ မ်က္၀န္းတို႔ျဖင့္ အၿမီးေလးႏွံ႔ကာ ေတာင္းေနျပန္၏။ အရွင္ျမတ္လည္း ေခြးမေလး အေပၚ စာနာစိတ္၀င္ကာ မိမိလက္ျဖင့္ အာေခါင္ကို ႏိႈက္၍ အန္ေကၽြးရွာေလ၏။ တစ္ခါ အန္ေကၽြး၍ မ၀ေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္အန္ေကၽြး၊ ဒီလိုနဲ႔ အန္ေကၽြးလိုက္တာ.. သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္။ ဒီတရား နာၾကားမိေတာ့ အရသာ ရွိလိုက္တာ.. ၾကည္ညိဳလိုက္တာ..။

———————————

ဘ၀တစ္ခုတြင္လည္း ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ တြင္းထဲတြင္က်ကာ တြင္းေပၚ ျပန္မတက္ႏိုင္ဘဲ အားအင္ ျပတ္လတ္ေနေသာ က်ားမတစ္ေကာင္အား မိမိကိုယ္တုိင္ တြင္းထဲသို႔ ဆင္းကာ က်ားစာ အျဖစ္ခံသည္ အထိ အသက္ကို ေပးကာ ဘ၀ကို စေတးဖူးသတဲ့။

——————————–

ေလာကတြင္ လူတစ္ဦးက တစ္ဦးကို၊ လူတစ္ဦးက တိရစၦာန္ တစ္ေကာင္ကို.. စသျဖင့္ ကူညီ ေပးဖူးၾကေပမည္။ ကူညီ ေပးဖူးၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္.. ထိုသို႔ ကူညီႏိုင္ေအာင္၊ ကူညီ ျဖစ္သြားေအာင္ ထို ကူညီမည့္ သူသည္ မည္ကဲ့သို႔ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္သြားသနည္း။ မည္ကဲ့သို႔ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္သင့္သနည္း။

ဤေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ နာၾကား မွတ္သားဖူးေသာ ပိုင္းေလာ့ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမအား အေျခခံ၍ ေျပာၾကားလိုပါသည္။

ေလာကတြင္ အကူအညီ လိုအပ္ေနသူ တစ္ဦးအား၊ ဒုကၡေရာက္ေနသူ တစ္ဦးအား၊ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ေနေသာ တိရစၦာန္ တစ္ေကာင္အား စသျဖင့္ ကူညီ ျဖစ္သြားျခင္း၊ ေကၽြးေမြး ေထာက္ပံ့ျဖစ္ျခင္း၊ လွဴဒါန္း ေပးကမ္းျခင္း တို႔သည္ အဓိက အားျဖင့္ ေမတၱာစိတ္ကို အေျခခံေသာ ေၾကာင့္တည္း။ ထို ေမတၱာစိတ္ ေပၚလာရျခင္းမွာလည္း ထုိ ဒုကၡေရာက္ေနေသာသူ၊ ထို ဆာေလာင္ေနေသာ တိရစၱာန္ေနရာတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္ ၀င္ခံစားၾကည့္မိ ေသာေၾကာင့္တည္း။ တစ္နည္း အားျဖင့္ မိမိ ႏွလံုးသားႏွင့္ ထို ဒုကၡေရာက္ေနေသာ သူ၏ ႏွလံုးသား၊ ထုိ ဆာေလာင္ေနေသာ တိရစၦာန္၏ ႏွလံုးသားအား ထပ္တူျပဳ လိုက္ျခင္းေၾကာင့္တည္း။ ထိုသို႔သာ ထပ္တူျပဳ၍ ခံစားတတ္သြားၿပီ ဆိုပါက ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ေလာကတြင္ မစြန္႔လႊတ္ရဲေသာ အရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ရွားသြားေပမည္။

ေခြးကို အန္ေကၽြးေသာ ရဟန္းေတာ္အား ၾကည့္ပါ။ ထိုေနရာတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္ ဆိုလွ်င္ မည္သို႔ ျပဳမူမည္နည္း။ ထုိ ရဟန္းေတာ္လို အန္ေကၽြးရဲပါ့မလား၊ အန္ေကၽြးႏိုင္ပါ့ မလား၊ အန္ေကၽြးဖို႔ေကာ စိတ္ကူးမိၾကမွာလား..။

ေမတၱာစိတ္သာ ေမြးၾကည့္ပါ။ မိမိသာ ထိုေခြးမေလး ေနရာမွာ ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ ဆာေလာင္ရွာမွာပဲ၊ ဆာေလာင္မႈ ဒဏ္ကို ေတာ္ေတာ္ ခံစားရရွာမွာပဲ ဟူ၍ မိမိ ႏွလံုးသားႏွင့္ ထုိေခြးမေလး၏ ႏွလံုးသားအား ထပ္တူသာ ျပဳၾကည့္၍ ခံစားၾကည့္ပါ။ (ေခြးႏွင့္ ႏိႈင္းသည္ဟု မယူဆေစလိုပါ။) ထို ရဟန္းေတာ္လို အန္ေကၽြးရဲပါ လိမ့္မည္။

ေဟာ.. ဘုရား အေလာင္းရဲ႕ ေပးဆပ္မႈကေကာ.. အသက္ကိုေတာင္ စေတးသြားတာ..။ သက္ေတာင့္သက္သာ စေတးရတာမဟုတ္၊ က်ားစာအျဖစ္ခံ.. က်ားအကိုက္ခံၿပီး စေတးရတာ၊ ေပးဆပ္ရတာ..။ သူကေတာ့ ဘုရားအေလာင္းမို႔ိလု႔ိဟု ဆင္ေျခ မကန္ပါႏွင့္.. ထိုအခ်ိန္က ဘုရားေလာင္းသည္လည္း သူလိုကိုယ္လို လူသားတစ္ဦးပဲေလ..။ ေအာ္ ေမတၱာတရား ႀကီးမားလိုက္တာ.. ႏွလံုးသားခ်င္း ထပ္တူျပဳလု႔ိ ခံစား ေပးဆပ္မႈက တုႏိႈင္းမဲ့လိုက္တာ..။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြေကာ.. ရဟန္းေတာ္လို အန္ေကၽြးရဲေအာင္၊ အန္ေကၽြးႏိုင္ေအာင္.. ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ဘုရားအေလာင္းလို မိမိအသက္ကိုပါ အေသခံသည္အထိ ေပးဆပ္တတ္ေအာင္ ဘယ္လို ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္ၾကမလဲ..။ ေမတၱာပါပဲ။ ဟုတ္သည္။ ေမတၱာကို အေျခခံတာပါပဲ။ ေမတၱာအား ႀကီးမားလာသည္ႏွင့္ အမွ် စြန္႔လႊတ္ ေပးဆပ္မႈတို႔ ႀကီးထြားသြားတာ ပါပဲ..။

ထို႔အတူ ဒါန အမႈ၊ သီလ အမႈတို႔ ျပဳၾကေသာ အခါတြင္လည္း ပကာသနကို အေျခခံေသာ၊ သို႔မဟုတ္ ထင္ေပၚလိုေသာ၊ သို႔မဟုတ္ ေနာင္ရရွိမည့္ အက်ိဳးတရားတို႔ကို မစဥ္းစားဘဲ နိဗၺာန္ကို ရည္စူးေသာ စိတ္ျဖင့္ ႏွလံုးသားခ်င္း ထပ္တူျပဳ၍ ေမတၱာေရွ႕ထား တတ္ေသာ စိတ္သေဘာထား အက်င့္မ်ားကို ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္ၾကည့္ ေစခ်င္ပါသည္။

ဥပမာ ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ ဧည့္သည္ တစ္ဦး မိမိအိမ္သို႔ ၀င္ေရာက္လာသည္ ဆုိပါစို႔။ မည္ကဲ့သို႔ေသာ စိတ္ထား၍ ထိုဧည့္သည္အား ဆက္ဆံမည္လဲ။ ထို ဧည့္သည္ ေနရာတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္ ၀င္ခံစား ၾကည့္လိုက္ပါ။ ငါသာ ဆိုရင္ ေနပူက်ဲက်ဲထဲ လာရတာ ေရဆာရွာ မေပါ့။ ဟုတ္ၿပီ ေရ အရင္တိုက္မယ္။ ေခၽြးသံရႊဲရႊဲ ျဖစ္ေနေတာ့ အိုက္ရွာ မေပါ့။ ယပ္ေတာင္ေလး ကမ္းသင့္ရင္ ကမ္း။ ဗိုက္လည္း ဆာခ်င္ ဆာမေပါ့။ ငါ့အိမ္မွာ ဘာစားစရာ ရွိပါလိမ့္။ ရွိတာေလး ခ်ေကၽြးတန္ေကၽြး.. စသျဖင့္ ေမတၱာစိတ္ အျပည့္ထားကာ ကိုယ္ခ်င္းစာေသာ စိတ္ျဖင့္ ႏွလံုးသားခ်င္း ထပ္တူျပဳ၍ ရြက္ေဆာင္ သင့္ေပသည္။

သီလ အမႈတြင္ေကာ.. ႏွလံုးသားခ်င္း ထပ္တူျပဳေသာ ေမတၱာစိတ္ပင္ အေျခခံေပသည္။ “ေအာ္ ငါလည္း ေသမွာ ေၾကာက္သလို သတၱ၀ါေတြဟာ ေသမွာ ေၾကာက္ၾကတာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ သူ႔အသတ္ကို မသတ္ဘူး”၊ “ငါပိုင္တဲ့ ပစၥည္း တစ္ခု ေပ်ာက္ပ်က္သြားခဲ့ရင္ ဆံုးရွံဳးသြားခဲ့ရင္ ငါ ေတာ္ေတာ္ ႏွေျမာတာပဲ၊ ငါ့လိုပဲ သူတစ္ပါးလည္း သူပိုင္တဲ့ ပစၥည္းဥစၥာ ေပ်ာက္ပ်က္သြားရင္ စိတ္ဆင္းရဲ ရွာမွာပဲ၊ ႏွေျမာမွာပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ သူမ်ား ပစၥည္းကို မခိုးဘူး”၊ “ငါ့ သားမယားကို ေစာ္ကားရင္ ငါမႀကိဳက္သလို သူလည္း သူ႔သားမယားကို ဖ်က္ဆီးတာ ဘယ္ႀကိဳက္ပါ့မလဲ၊ ငါ့အိမ္ေထာင္ကို အၿပိဳကြဲ မခံႏိုင္သလို၊ သူလည္း သူ႔အိမ္ေထာင္ကို ဘယ္ ၿပိဳကြဲခ်င္ပါ့မလဲ၊ အဲဒီေတာ့ ငါ သူမ်ား သားမယားကို မျပစ္မွား မေစာ္ကားဘူး” စသည္ စသည္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္းကာ သီလ အမႈကိုလည္း ေစာင့္ထိန္း သင့္ၾကေပသည္။

အစပိုင္းတြင္ေတာ့ ႏွလံုးသားခ်င္း ထပ္တူျပဳ၍ ေမတၱာ ထားမႈသည္ မလုပ္ဖူးေသး သူမ်ား အဖို႔ အနည္းငယ္ ခက္တန္ေကာင္း ခက္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ဒီအလုပ္ဟာ ခက္တာပဲ၊ ငါနဲ႔ မကိုက္ပါဘူး ဆုိၿပီး စမလုပ္ၾကည့္ဘဲ ပစ္မထားသင့္ပါ။ ဘယ္အလုပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အစပိုင္းတြင္ေတာ့ ခက္ၾကသည္ ခ်ည္းသာ။ စမိဖို႔သာ အေရးႀကီးပါသည္။ ထိုသို႔သာ စမိၿပီး ေလ့က်င့္ယူသြားမည္ ဆိုပါက ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ မိမိကိုယ္ကိုပင္ မိမိ အံ့ဩရေအာင္ အသားက်သြားေပမည္။ လုပ္ရဲသြား ေပမည္။ ႏွလံုးသားခ်င္း ထပ္တူျပဳ၍ သတၱ၀ါေတြ အေပၚ ေမတၱာ ထားႏိုင္သြားမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း…။

——–*****——–

ဤကဲ့သို႔ေသာ တရား အသိမ်ားအား ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္ ပြားမ်ား တတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးေတာ္ မူခဲ့ေသာ ပိုင္းေလာ့ ဆရာေတာ္ဘုရား၊ ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလႏွင့္ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာ အေပါင္းတို႔အား ဤ ေဆာင္းပါးျဖင့္ ရိုေသ ၀ပ္တြား ရွိခိုး ကန္ေတာ့အပ္ပါတယ္ ဘုရား..။

ေလးစားရိုေသစြာျဖင့္

ဖိုးသား

by Pyae Sone Aung on Monday, April 25, 2011 at 4:16pm

ျမန္မာမေလးေတြရဲ႕ အမ်ိဳးသား၀တ္စံု

ၾကည့္မိတဲ့သူမွာအျပစ္ရွိသလား ၊ ၀တ္တဲ့သူမွာအျပစ္ရွိသလားဆိုတဲ့ ေဆြးေႏြးခန္းေခါင္းစဥ္ ေလးကိုဖတ္မိလို႕ ဒီအေၾကာင္းအရာကိုတင္ဖို႕သတိရသြားတာပါ။ အဲ့ဒီေဆြးေႏြးခန္းေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေဆြးေႏြးထားၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ အေတြးအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုဖတ္ျပီး ေက်နပ္မႈေတြေတြ႕ရသလို ၊ ရင္ေမာရတဲ့အေရးအသားေလးေတြလည္းေတြ႕မိေတာ့ ဒီစာေလးကို ပိုျပီးဖတ္ေစခ်င္မိပါတယ္။

အေမ - လူထုေဒၚအမာ က ကလ်ာမဂၢဇင္း မွာ ေျပာထားတာေလးကို ျမန္မာမိန္းခေလးမ်ား သတိျပဳမိေစဖို႕ ျပန္လည္ေရးသားေပးလိုက္ပါတယ္။

အေမေျပာခဲ့တာက ဒီလိုပါ - ျမန္မာမေတြရဲ႕ အမ်ိဳသား၀တ္စံုဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ အမ်ိဳးသား၀တ္စံုရယ္လို႕ ရွိခ်င္ေသးလား။ မရွိရင္လည္း ရတာပါပဲလို႕ ေအာက္ေမ့ေနၾကသလား။ ရွိခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေအာက္ထစ္ဆံုး ထဘီေတာ့ ၀တ္စံုအျဖစ္သတ္မွတ္ရဦးမွာပါပဲ။ ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ဆာရီဟာ သူတို႕အမ်ိဳးသား၀တ္စံုပါပဲ။

ဒါဟာ အခုျပသနာလုပ္ေနရတယ္။ အမ်ိဳးသား၀တ္စံုရွိေနခ်င္ေသးလား၊ မရွိခ်င္ေတာ့ဘူးလားဆိုတာကို ျငင္းခုန္ေနရတယ္။ ဘာျပဳလို႕လဲဆိုေတာ့ ဒီေခတ္ တက္လူမိန္းကေလးေတြက ခါးမွာထမီမ၀တ္ၾကေတာ့ဘဲနဲ႕ စကတ္ တို႕ ၊ ေဘာင္းဘီ တို႕ ၀တ္ေနၾကလို႔ပါ။ စကတ္ဆိုတာ ထဘီ မဟုတ္ပဲနဲ႕ ထဘီေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ အ၀တ္တမ်ိဳးပါ။ သူက ခါးေပၚမွာေတာ့၀တ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထဘီလို လံုလံုျခံဳျခံဳ ခ်ီထားဖံုးထားတဲ့ အ၀တ္အထည္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေပါင္ရင္းေလာက္တိုတဲ့စကပ္ရွိတယ္ ၊ ဒူးေအာက္ေရာက္တဲ့စကပ္ရွိတယ္ ၊ စကပ္ကို ေပါင္ရင္းအထိခြဲထားတဲ့ စကပ္ရွိတယ္ ၊ အခုေနာက္တည့္တည့္ကခြဲတဲ့စကပ္ေတာင္ရွိေသးတယ္။ အခုျမန္မာမေလးေတြ ၀တ္တဲ့စကပ္က ေပါင္ေလာက္ထိတိုတဲ့ စကပ္ေတာင္ ရွိေနပါျပီ။ ၀တ္ရဲတဲ့သူေတြက ၀တ္ေနၾကျပီ။ ႏို႕ေပမယ့္ ေဘးခြဲ ၊ ေနာက္ခြဲ နဲ႕ စကပ္ရွည္ရွည္ေတြကေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလးတိုင္းလိုလို ၀တ္၀ံ့တာျမင္ေနရျပီ။

အေပၚပိုင္းက်ျပန္ေတာ့လည္း ရင္ညြန္႔အထက္ ဘာမွ မရွိဘူး။ အေမတို႕ေရွးတုန္းက အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ရင္လ်ားၾကီးနဲ႕ လူထဲမထြက္ရဲၾကပါဘူး။ ခုေတာ့ရင္လ်ားထားတဲ့အတိုင္း အေပၚပိုင္းဗလာနဲ႕ လက္သန္းတျခမ္းေလာက္ ၾကိဳးေလးေတြသာ ပခံုးမွာခ်ိတ္လို႕ လူျမင္ကြင္းမွာ သြားေနလာေနၾကတာ မသင့္ေလွ်ာ္လြန္းပါဘူးကြယ္။ ဟိုး ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ကတည္းက ``အရွက္ကို အသက္နဲ႕လဲမယ္ ´´ ဆိုျပီး အေမတို႕ျမန္မာမိန္းမေတြ ေၾကြးေက်ာ္ခဲ့တဲ့စကားရွိပါတယ္။ အရွက္ကို အသက္ထက္ပိုျပီး တန္ဖိုးထားတဲ့စကားပါ။ ဒါေၾကာင့္ သမီးေလးတို႕ကေရာ သမီးေလးတို႕ရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူေတြကပါ ၀ိုင္း၀န္းတည့္မတ္ေပးၾကပါ။

ျပီးေတာ့ ထဘီ နဲ႕ စကပ္ ရဲ႕ ကြာျခားမႈကို အေမနည္းနည္းေျပာျပခ်င္တယ္။ ထဘီက ၀တ္ရင္း ၊ ထိုင္ရင္းကေန တေနရာမွာ တခုခုစြန္းသြားေပသြားလိုကရွိရင္ အဲ့ဒီအစြန္းအေပကို လြယ္လြယ္လွည့္၀တ္လို႕ရတယ္။ ဖံုးကြယ္လို႕ရတာေပါ့။ စကပ္ကေတာ့ ေဘာင္းဘီလိုပဲ ဘယ္ေနရာေပေပ ဒီအေပကို လွည့္လို႕လည္းမရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဖံုးလို႕ကြယ္လို႕မရဘူးေပါ့။

ေနာက္တခုက ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ ေဘာင္းဘီ၀တ္တာကိုလည္းေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ေတာထဲေတာင္ထဲ ခရီးၾကမ္းသြားလို႕ ထိုင္ထေကာင္းတဲ့ေဘာင္းဘီမို႕ ၀တ္တာမ်ိဳးကို အေမမေျပာလိုေပမယ့္ အခုေခတ္ျမိဳ႕ေပၚက ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ၀တ္တဲ့ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကိုေတာ့ အေမအေတာ္အံ့ၾသမိတယ္။ ခ်က္ေပၚေအာင္၀တ္တယ္။ အေပၚအက်ၤ ီ တိုနံ႕နံ႕နဲ႕မို႕ ေဘာင္းဘီနဲ႕ ကုန္းကြေနရင္ အမ်ိဳးသမီးေအာက္ခံ ဘာေရာင္၀တ္တယ္ဆိုတာေတာင္ ေမာင္နဲ႕ႏွမ သားနဲ႕အမိ အျမင္မေတာ္တာေတြေတြေနၾကရျပီ။ အေမတို႕ျမန္မာဓေလံထံုးစံက မိန္းကေလး၀တ္တဲ့ အ၀တ္အစားဟာ ``ဣေျႏၵရတယ္´´ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ပါရတယ္။ အ၀တ္အစားကိုက လွ်ပ္ေပၚတယ္ ၊ ေလာ္လီတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးမျဖစ္ေစရဘူး။ အခုေတာ့တမင္ပဲ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီတဲ့ အဆင္အျပင္ကိုေရြး၀တ္ေနၾကတယ္။ အေမတို႕ျမန္မာမိန္းမေတြမွာ ဖံုးကြယ္အပ္တဲ့အရာဆိုတာရွိတယ္။ ေဖာ္လွစ္သင့္တဲ့အရာဆိုတာရွိတယ္။ ဘယ္ဟာကဘာလဲလို႕မသဲကြဲရင္ အေမ႕ကိုတိုးတိုးေမး။ အခုေတာ့ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြက ဖံုးကြယ္အပ္တဲ့အရာကို အလြန္တရာ ေဖာ္ခ်င္လွစ္ခ်င္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒါဟာ ေခတ္မီတာ ေခတ္ဆန္တာလို႕ ထင္ေနသလား။

အဲ့ဒီေနရာမွာ တို႕အေရွ႕နဲ႕ အေနာက္ကေျပာင္းျပန္ပါ။ အေနာက္ကမိန္းကေလးေတြက ဘာနဲ႕မဆို စြဲေဆာင္ႏိုင္တယ္လို႕ ခံယူတယ္။ တို႕အေရွ႕တိုင္းကအဲ့ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ တို႕အေရွ႕တိုင္းသူမိန္းမေတြဟာ အေနာက္တိုင္းသူမိန္းမေတြနဲ႕မတူတာတခ်က္ရွိတယ္။ တို႕အေရွ႕တိုင္းသူေတြက ကိုယ္မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းအစစ္ေတြနဲ႕ လုပ္စရာရွိတာကို လုပ္ႏိုင္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ တို႕အေရွ႕တိုင္းသူေတြက အေနာက္တိုင္းမိန္းမေတြထက္သာပါတယ္။ သမီးမိန္းကေလးတို႕ ျပိဳင္ခ်င္သပဆိုရင္ေျပာတာပါ။

ခုေခတ္မိန္းကေလးေတြရဲ႕အျမင္က အေမတို႕နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ကို ကြာဟေနတယ္။ ဥပမာဆိုပါေတာ့ အေမတို႕တသက္လံုးလက္ခံလာတာက `ခ်က္´ဆိုတာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဖာ္လွစ္အပ္တဲ့အရာမဟုတ္ဘူး။ လံုလံုျခံဳျခံဳ ဖံုးကြယ္ထားရမဲ့အရာမ်ိဳး။ အခုေခတ္မိန္းကေလးေတြက ဒီခ်က္ၾကီးကို ေဖာ္ရံုလွစ္ရံုမကဘူး ေရႊေငြရတနာမ်ား ဆင္ယင္ေသးသတဲ့။ အံ့ၾသလို႕မဆံုးဘူး။ သူတို႕အေဖေတြကလည္း ဒါကိုၾကည့္ေနၾကသတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ေခတ္ၾကီးကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား လူေတြကဲလာရဲလာတာကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား ၊ အေမအသက္၇ွည္ေနေသးတာကိုပဲအျပစ္တင္ရမလား မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။


[Reference: http://newworldnanda.com/profiles/blogs/3451740:BlogPost:30508]