အေဖ

ကြၽန္ေတာ္ 

၄ ႏွစ္သားတုန္းက ငါ့ေဖေဖၾကီး ဘာမဆို လုပ္တတ္တယ္။
၅ ႏွစ္** ငါ့ေဖေဖၾကီး မသိတာ ဘာမွ မရွိဘူး။
၆ ႏွစ္** ငါ့အေဖက မင္းအေဖထက္ တတ္တယ္ကြ။
၈ ႏွစ္** တို႕အေဖက အကုန္လုံးေတာ့လည္း အတိအက် မသိဘူး။
၁၀ ႏွစ္** အေဖတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႕ အခုနဲ႕က တျခားစီပဲ။
၁၂ ႏွစ္** အင္း အဲဒါေတာ့ အေဖလည္း ဘယ္သိပါ့မလဲ၊ သူက အသက္သိပ္ၾကီးျပီဆိုေတာ့ ကေလးတုန္းက အေၾကာင္းေတြ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ဘူး။
၁၄ ႏွစ္** အေဖေတာ့ ထည့္ေျပာမေနနဲ႕၊ သူက ေရွး႐ိုးသမားၾကီး။
၂၁ ႏွစ္** အဖိုးၾကီးလား--- ထားပါ၊ ေအာက္ေနျပီ၊ လုံးဝ ေအာက္ေနျပီ။
၂၅ ႏွစ္** အေဖလည္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ သိတယ္၊ မသိလို႕လည္း မျဖစ္ဘူးေလ၊ လူၾကီးပဲဟာ။
၃၀ ႏွစ္** အေဖကို နည္းနည္းပါးပါး ေမးျမန္းၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ ဘာပဲေျပာေျပာ သူက အေတြ႕အၾကဳံ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။
၃၅ ႏွစ္** အေဖနဲ႕ တိုင္ပင္ျပီးမွပဲ ဒီကိစၥအတြက္ ငါတစ္ခုခု လုပ္ႏိုင္မယ္။
၄၀ ႏွစ္** အေဖသာဆိုရင္ ဒီကိစၥ ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ မသိဘူး၊ အေဖက အေတြ႕အၾကဳံ စုံတယ္၊ အေျမာ္အျမင္လည္း ရွိတယ္။
၅၀ ႏွစ္** ဒီကိစၥ အခုေနသာ အေဖနဲ႕တိုင္ပင္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ေပးရေပးရ ငါေပးပါတယ္။ အေဖ့ အရည္အခ်င္းေတြ သူရွိတုန္းက ေကာင္းေကာင္း သတိမထားခဲ့မိတာ သိတ္ႏွေျမာစရာေကာင္းတယ္၊ တကယ္ဆို ငါ အေဖ့ဆီက အမ်ားၾကီး ရလိုက္ဖို႕ ေကာင္းတယ္။
(မူရင္း။ ။ Ann Landers ၏ My Father When I Was...)