ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ဒႏိၲကာဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒႏိၲကာအရြယ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီးရဲ႕ ေဇတဝန္ေက်ာင္း ေရစက္ခ်အလွဴပဲြႀကီးနဲ႔ ႀကံဳလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းေရစက္ခ်ပဲြႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး သာသနာ့ေဘာင္ကို ဝင္ခ်င္တဲ့စိတ္ စျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းမဝင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ဒႏိၲကာဟာ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေရစက္ခ်ၿပီး ေနာက္ပိုင္း သာသနာ့ေဘာင္ကိုမဝင္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ သရဏဂံုနဲ႔ ငါးပါးသီလကို အၿမဲ ေဆာက္တည္ေနခဲ့ပါတယ္။
ကာလတစ္ခုၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒႏိၲကာဟာ မိဘေတြကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီဆီမွာ ဘိကၡဳနီမ ဝတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘိကၡဳနီမဝတ္လိုက္ေတာ့ ဒႏိၲကာေထရီရယ္လို႔ အမည္တြင္သြားပါတယ္။
ဒႏိၲကာေထရီဟာ ဘိကၡဳနီမဝတ္ၿပီးတာနဲ႔ ဆရာဥပဇၥ်ာယ္ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီရဲ႕ အဆံုးအမ တရားစကားကို နာၾကားၿပီး ဝိပႆနာတရားကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မတည္ၿငိမ္လို႔ သမာဓိမရဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ တရားအားထုတ္ရတာ အဆင္မေျပေတာ့ပါဘူး။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဒႏိၲကာေထရီဟာ ဂီဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ေပၚကို တစ္ပါးတည္း တက္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ အေရွ႕အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ ဝဲယာၾကည့္ရင္း ဆင္တစ္ေကာင္နဲ႔ ဆင္ဆရာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ၾကည့္လက္စနဲ႔ ဆက္ၿပီး ၾကည့္ေနမိပါတယ္။
ဆင္ဆရာက ခြၽန္းကိုကိုင္ၿပီး 'ေျခေထာက္ဆန္႔ေပးစမ္း'လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဆင္ႀကီးကလည္း ေျခေထာက္ဆန္႔ေပးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆင္ထိန္းက ဆင္ေပၚကို လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႕တက္သြားပါတယ္။
ဆင္နဲ႔ ဆင္ဆရာရဲ႕ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး ဒႏိၲကာေထရီဟာ 'ဆင္ဆရာ ခြၽန္းကိုကိုင္ၿပီး ေရွ႕ပိုင္းမွာ မယဥ္ေက်းတဲ့ ဆင္႐ိုင္းကို လူေတြအလိုလိုက္ေအာင္ ဆံုးမသလို ပ်ံ႕လြင့္ေနတဲ့ ငါရဲ႕စိတ္ကို ဆံုးမရင္ ရႏိုင္တယ္။ ဝီရိယခြၽန္းနဲ႕ ငါ့ရဲ႕ ပ်ံ႕လြင့္ေနတဲ့စိတ္ကို ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမမယ္' ဆိုၿပီး အေတြးသံေဝဂ အေျဖရသြားပါတယ္။
ဒႏိၲကာေထရီဟာ ဆင္႐ိုင္းနဲ႕ဆင္ဆရာကို ဥပမာယူၿပီး ဝီရိယခြၽန္းနဲ႕ စိတ္ကိုဆံုးမရင္း စိတ္ေတြ ၾကည္လင္လာပါတယ္။ စိတ္ေတြ ၾကည္လင္လာေတာ့ သမာဓိပါ ရလာပါတယ္။ သမာဓိ ရလာတာနဲ႕အမွ် ဝိပႆနာတရားကို ဆက္ အားထုတ္လိုက္တာ ရဟႏၲာျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
(ေထရီအ႒ကထာ-ဒႏိၲကာေထရီဝတၴဳ)
တကယ္ဆို ကိုယ္ အားထုတ္ေနတဲ့ ဝိပႆနာတရားနဲ႔ ဆင္နဲ႔ ဆင္ဆရာရဲ႕အျပဳအမူနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ ထင္စရာ ရွိပါတယ္။ ေဘးက ၾကည့္ရင္လည္း 'ဒီ ဘိကၡဳနီမ ဆင္စီးတာကိုပဲ ၾကည့္ေနရတယ္လို႔ ကိုယ့္တရား ကိုယ္အားထုတ္တာမဟုတ္ဘူး'ဆိုၿပီး ေဝဖန္ခ်င္စရာပါ။ ဒႏိၲကာေထရီအတြက္ေတာ့ ဆင္နဲ႔ ဆင္ဆရာရဲ႕ျမင္ကြင္းေလးကိုပဲ ကိုယ့္ဘဝ ျဖစ္စဥ္နဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ကိုယ့္အတြက္ အသံုးခ် သြားခဲ့တဲ့ တကယ့္ သာဓကေလးတစ္ခုပါပဲ။
တစ္ခါတေလ တခ်ဳိ႕ျမင္ကြင္းေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ထင္ရေပမယ့္ ဒႏိၲကာေထရီတို႔လို ယူတတ္ရင္ ကိုယ့္ အတြက္ေတာ့ တရားအားေလးေတြပါပဲ။
ျမင္ကြင္းကို ႐ိုး႐ိုး မၾကည့္ဘဲ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ ယွဥ္တဲြၿပီး ၾကည့္သြားတာပါ။ အထူးသျဖင့္ တရားနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ၾကည့္သြားတာပါ။ ဒီေတာ့ ျမင္ကြင္းအားလံုးဟာ ၾကည့္တတ္ရင္ တရားေတြခ်ည္းပါပဲ။ မၾကည့္တတ္ရင္ေတာ့ ေဒါသေတြ, အာဃာတေတြ, အမုန္းေတြ, ဣႆာမစၧရိယေတြ, တဏွာရာဂေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနမွာပါ။
ဒႏိၲကာေထရီတို႔လို တရားထူး မရေပမယ့္ ျမင္ကြင္းေတြကို တရားနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္တတ္တာေလးကိုေတာ့ ကိုယ္က အတုယူမွာပါ။
တရားနဲ႔ၾကည့္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး မတရားနဲ႔ၾကည့္ရင္ စိတ္ဆင္းရဲရေတာ့တာပါ။ ဒါက တကယ့္လက္ ေတြ႕ပါ။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရင္ ေပါ့စတစ္အေတြးနဲ႔ နဂၢတစ္အေတြးပါ။ ပါရမီပါခဲ့သူေတြဟာ ႀကံဳလာတဲ့ အာ႐ံုတစ္ခုကို ေပါ့စတစ္အေတြးနဲ႔ေတြးၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းမႈကို ယူသြားၾကတာပါ။ အထူးသျဖင့္ နဂၢတစ္အေတြးနဲ႔ ေတြးရင္ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာ သိထားရလို႔ပါ။
ဘဝရဲ႕တစ္ေန႔တာမွာ အာ႐ံုမ်ဳိးစံုနဲ႔ ႀကံဳေနရမွာပါ။ ႀကိဳက္တဲ့အာ႐ံုေရာ မႀကိဳက္တဲ့ အာ႐ံုေရာ ပါေနမွာပါ။ နဂၢတစ္အေတြးရဲ႕ ဆိုးက်ဳိးဆိုးျပစ္ကို သိထားၿပီး ေပါ့စတစ္အေတြးနဲ႔ ေတြးတတ္တာေလးကို ေလ့က်င့္ထားရမွာပါ။ နဂၢတစ္နဲ႔ၾကည့္မိရင္ ေဒါသ, အာဃာတ စသည္ေတြ ဝင္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီတရားေတြ ဝင္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ရလဒ္က စိတ္ဆင္းရဲရေတာ့တာပါ။
လူဟာ တစ္ခုခုကို လုပ္ပါမ်ားရင္ စြဲေနတတ္ပါတယ္။ နဂၢတစ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တာ အက်င့္ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္ျမင္ ကြင္းပဲၾကည့္ၾကည့္ နဂၢတစ္နဲ႔ပဲၾကည့္ေနေတာ့တာပါ။ စဲြေနတဲ့အစဲြကိုေဖ်ာက္ဖို႔ သိပ္ခက္ပါတယ္။ နဂၢတစ္နဲ႔ၾကည့္မိ လိုက္လို႔ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္ဆိုတာလည္း မသိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ မသိတာက ပိုခ်က္ေနေတာ့တာပါ။
နဂၢတစ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တာစဲြေနရင္ ေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္း, ကုသိုလ္ျဖစ္ေစတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ဦးေတာ့ နဂၢတစ္နဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနေတာ့တာပါ။
ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ကိုေဖးမေျပာျပေပးမယ့္ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း သိပ္လိုပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နဂၢတစ္သေဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာသိဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါမွ ေဖးမေပးရတဲ့သူလည္း လြယ္တာပါ။ ကိုယ့္ကို ခ်စ္တဲ့သူကပဲ ေဖးမမွာပါ။ မုန္းတဲ့သူကေတာ့ တကူးတကလာၿပီး မေဖးမပါဘူး။ ဒီသေဘာေလးေတြကို အာ႐ံု ျပဳလုိက္ရင္လည္း ေဖးမလာသူကို တန္ဖိုးထားလာႏိုင္ပါတယ္။ အဓိက ကိုယ္က ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခ်င္စိတ္ရွိဖို႔ပါ။ ဆိုလိုတာက ကိုယ္က အဓိကပါ။
ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ၾကည့္တဲ့အခါ ေပါ့စတစ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တာ, နဂၢတစ္နဲ႔ၾကည့္တတ္တာေတြဟာ အတိတ္ပါရမီ ေတြနဲ႔လည္း ဆိုင္ေနပါတယ္။
ပါရမီပါခဲ့တဲ့သူကေတာ့ ေပါ့စတစ္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး ပါရမီမပါခဲ့တဲ့သူကေတာ့ နဂၢတစ္နဲ႔ ၾကည့္ေတာ့တာပါ။ ကိုယ္က နဂၢတစ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္သူဆိုရင္လည္း ျပန္ေလ့က်င့္ယူရမွာပါ။ ပါရမီပါသူနဲ႔ မပါသူဟာ ေနရာတိုင္းမွာ သိပ္ကြာပါတယ္။
တစ္ခါက ဦးဇင္းအရွင္ဆႏၵာဓိကနဲ႔ တစ္ေနရာကို ဆြမ္းစားႂကြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆြမ္းစားၿပီးလုိ႔ ျပန္ထေတာ့ ဦးဇင္းအရွင္ဆႏၵာဓိကက လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး 'အရွင္ဘုရားကို ေနရာထိုင္ခင္း လွဴပါတယ္။ ဤထိုင္ခင္း လွဴရေသာ
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေဗာဓိဉာဏ္၏ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ပါေစလို႔' ေျပာလာေတာ့ ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ ေအာက္မွာ မိမိထိုင္ထားတာက ဦးဇင္းအရွင္ဆႏၵာဓိကရဲ႕ ထိုင္ခင္းပါ။ ဦးဇင္းအရွင္ဆႏၵာဓိကကလည္း မိမိရဲ႕ထိုင္ခင္း ေပၚ ထိုင္ထားပါတယ္။ ထိုင္ခင္းမွားထိုင္မိၾကတာပါ။
ဒီေတာ့ မိမိကလည္း 'ဘုန္းႀကီးကိုလည္း ထိုင္ခင္းလွဴပါတယ္။ ဤကုသိုလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ နိဗၺာန္႔အေထာက္ အပံ့ျဖစ္ပါေစ'လို႔ ေကာက္ကာငင္ကာ အျမန္ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ 'ေၾသာ္..အရွင္ဘုရားရယ္ ကုသိုလ္ယူတတ္လိုက္တာ'လို႔ စိတ္ထဲက ေလးစားၾကည္ညိဳလိုက္မိပါတယ္။
တရားနဲ႔ေတြးတတ္တာဟာ အတိတ္ပါရမီ, အေလ့အက်င့္ေတြနဲ႔လည္း ဆိုင္ေနတာဆိုေတာ့ ပါရမီဆိုတာလည္း အေလ့အက်င့္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတာပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္က အထံုျဖစ္ေအာင္ေလ့က်င့္ယူရမွာပါပဲ။
ပါရမီပါခဲ့သူကေတာ့ သစ္ရြက္ေႂကြတာလည္း တရားနဲ႔ ၾကည့္မွာပါပဲ။ မီးပ်က္တာလည္း တရားနဲ႔ၾကည့္မွာပါပဲ။ ေခြးခ်င္းကိုက္တာလည္း တရားနဲ႔ၾကည့္မွာပါပဲ။ သစ္ရြက္ေလးေတြေႂကြတာၾကည့္ၿပီး 'ေၾသာ္..သက္မဲ့ျဖစ္တဲ့ သစ္ရြက္ကေလးေတြ မၿမဲသလို ငါရဲ႕႐ုပ္ နာမ္လည္း မၿမဲဘူး။ မေသခင္ ကုသိုလ္တရားေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္ထားမွ ေတာ္ကာက်မယ္'လို႔ ဆင္ျခင္မိသလို ေခြးခ်င္းကိုက္တာၾကည့္ၿပီးလည္း 'ေၾသာ္..ေဒါသဆိုတာ တိရစၧာန္ေတြမွာလည္း ရွိတာပဲ။ ငါလည္း ေဒါသ မျဖစ္ေအာင္ေနမွ ေတာ္ကာက်မယ္'လို႔ တရားသေဘာနဲ႔ၾကည့္ေတာ့တာပါ။
ဒီေတာ့ သစ္ရြက္ေႂကြတာ, မီးပ်က္တာ, ေခြးခ်င္း ကိုက္တာေတြဟာလည္း တရားနဲ႔ ၾကည့္တတ္သူအတြက္ ေတာ့ တရားေတြ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ပါရမီမပါေသးရင္လည္း ဘာမွ စိတ္ပ်က္စရာ မလိုပါဘူး။ ရႏိုင္သမွ် ျဖည့္ျဖည့္ ယူသြားရမွာပါပဲ။ သံသရာ အမ်ားႀကီး က်င္လည္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ပါရမီလံုးဝမပါတဲ့သူေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ပါရမီရွင္ေတြနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ကိုယ္က နည္းေနတာပဲျဖစ္မွာပါ။ ပါရမီနည္းေနရင္ ပိုျဖည့္႐ံုပဲ ရွိေတာ့တာပါ။
ဒီေနရာမွာ ပုဂိၢဳလ္ေလးမ်ဳိးကို အာ႐ံုျပဳၾကည့္ရေအာင္ပါ။
ပုဂိၢဳလ္ေလးမ်ဳိး -
၁။ ဥဂၢါဋိတညဴပုဂိၢဳလ္ = အက်ဥ္းေဟာလိုက္တာနဲ႔ မဂ္ဖိုလ္ ရႏိုင္တဲ့ပုဂိၢဳလ္။
၂။ ဝိပဥိၥတညဴပုဂိၢဳလ္ = အက်ယ္ေဟာျပမွ မဂ္ဖိုလ္ ရႏိုင္တဲ့ပုဂိၢဳလ္။
၃။ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္ = အက်ဥ္းအက်ယ္ေဟာ႐ံုမက က်က္သင့္ က်က္ထိုက္တာက်က္, ေဆာင္သင့္ ေဆာင္ထိုက္တာ ေဆာင္, ဆရာသမားကလည္း ဂ႐ုစိုက္ေပး, ကိုယ္တိုင္လည္း ႏွစ္ လ ရက္ရွည္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္ပါမွ မဂ္ဖိုလ္ ရႏိုင္တဲ့ပုဂိၢဳလ္။
၄။ ပဒပရမပုဂိၢဳလ္ = ဒီဘဝ ဘယ္ေလာက္ပဲ အားထုတ္ အားထုတ္ မဂ္ဖိုလ္ မရႏိုင္တဲ့ပုဂိၢဳလ္။
ဒါေပမယ့္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဒီဘဝမရႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ဘဝ ဤ ဘုရားသာသနာမွာ ကြၽတ္ႏိုင္သလို ေနာက္ေနာက္ ဘုရားသာသနာေတြမွာလည္း ကြၽတ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ဆတၱမာဏဝလုလင္, ဖားနတ္သားဝတၴဳ, သစၥကပရိဗိုဇ္တို႔ကို သာဓကျပၿပီး အားေပးထားပါတယ္။
ပိုၿပီး ရွင္းသြားေအာင္ ဆတၱမာဏဝလုလင္, ဖားနတ္သားအေၾကာင္းတို႔ကို နည္းနည္းေလာက္ ေျပာျပရေအာင္ပါ။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ဆတၱမာဏဝဆိုတဲ့ လုလင္တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အေဖလုပ္သူက ေပါကၡရသာတိပုဏၰားႀကီးဆီမွာ ပညာသင္ခိုင္းပါတယ္။ ပညာသင္မႈၿပီးဆံုးေတာ့ ဆရာက ပညာသင္ခ အသျပာတစ္ေထာင္ေတာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆတၱမာဏဝလုလင္ဟာ အိမ္ျပန္ၿပီး အေဖ့ဆီမွာ ေငြျပန္ေတာင္းပါ တယ္။ ဒီသတင္းကို သူခိုးေတြသိသြားၿပီး လမ္းကေစာင့္ေနပါတယ္။
ဒါကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သိေတာ္မူလို႔ သူခိုးေတြထက္ ဦးေအာင္ လမ္းက ႀကိဳေစာင့္ၿပီး သရဏဂံုနဲ႔ ငါးပါးသီလ ေပးပါတယ္။ ေသဖို႔ကံ ပါလာရင္ ျမတ္စြာဘုရားလည္း တားလို႔မရပါဘူး။ ဆတၱမာဏဝ လုလင္ဟာ သရဏဂံုသံုးပါးကို ႏွလံုးသြင္းၿပီး လမ္းခရီးကို ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ခရီးတစ္ဝက္မွာ သူခိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕ျမားခ်က္နဲ႔ ေသသြားရပါတယ္။ ေသလြန္ေတာ့ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ရပါတယ္။
လူ႔ျပည္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဆတၱမာဏဝ လုလင္ရဲ႕အေလာင္းကို မိဘ ဆရာသမား မိတ္ေဆြေတြက မီးသၿဂႋဳဟ္ေပး ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က စ်ာပနနဲ႔မနီးမေဝး သစ္ပင္ရိပ္မွာႂကြၿပီး သီတင္းသံုးေနလိုက္ပါတယ္။
ဆတၱမာဏဝ လုလင္ဟာ နတ္သားအျဖစ္နဲ႔ လာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားတရားနာၿပီး ဆတၱမာဏဝ နတ္သားေရာ မိဘေတြေရာ ေသာတာပန္ တည္သြားပါတယ္။
ဆတၱမာဏဝလုလင္ဟာ ပထမ ဘဝမွာ တရားထူး မရေပမယ့္ ဒုတိယဘဝမွာေတာ့ တရားထူး ရသြားခဲ့ပါတယ္။
ဖာနတ္သားဝတၴဳမွာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားတရားေဟာေနစဥ္ ေရကန္တစ္ကန္က ဖားေလးတစ္ေကာင္တက္လာၿပီး 'ဒါတရားပဲ'ဆိုတဲ့ အမွတ္နဲ႔ အဓိပၸါယ္မသိေပမယ့္ တရားဆိုတဲ့ အမွတ္နဲ႔ ဝပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏြားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကလည္း တရားနာဖို႔ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ေထာက္ၿပီး ရပ္ေနလိုက္တာ ဖားေခါင္းေပၚ တုတ္ေထာက္မိလ်က္သားျဖစ္သြားၿပီး ဖားငယ္ေသသြားပါေတာ့တယ္။ တရားအမွတ္နဲ႔ ေသသြားတဲ့အတြက္ နတ္ျပည္ မွာျဖစ္ၿပီး နတ္သားဘဝနဲ႔ တရားျပန္နာရလို႔ ေသာတာပန္တည္သြားရပါတယ္။
ဒီဘဝမွာမရႏိုင္ေပမယ့္ ဒုတိယ တတိယဘဝ စသည္ေတြမွာ ရႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက အား ေပးထားပါတယ္။
လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ေဗာဓိပကိၡယဒီပနီ စာမ်က္ႏွာ ၁၃ မွာ-
'ပဋိသမိၻဒါပတၱရဟႏၲာေခတ္ အႏွစ္တစ္ေထာင္မွ ေနာက္ကာလ၌ ဤသာသနာေတာ္သည္ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္, ပဒပရမပုဂိၢဳလ္ႏွစ္မ်ဳိးတို႔၏ ေခတ္ သမယသာ ျဖစ္၏။ ယခုအခါ၌ သာသနာတြင္းမွာ ထိုပုဂိၢဳလ္ႏွစ္မ်ဳိးသာ ရွိၾကေတာ့သည္' လို႔ ေရးျပထားပါတယ္။ ဆိုလိုရင္းက သာသနာႏွစ္တစ္ေထာင္ ေနာက္ပိုင္း အခုေခတ္မွာ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္နဲ႔ ပဒပရမ ပုဂိၢဳလ္ႏွစ္ဦးပဲ ရႏုိင္ပါေတာ့တယ္တဲ့။ အျပန္အားျဖင့္ ေျပာရင္ ဥဂၢါဋိတညဴပုဂိၢဳလ္နဲ႔ ဝိပဥိၥတညဴပုဂိၢဳလ္ ႏွစ္ဦး မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕စကားကိုေထာက္ၿပီး သႏၲတိအမတ္ႀကီးတို႔လို ဂါထာတစ္ပုဒ္ကို အက်ဥ္းနာၾကားၿပီး တရားထူးရႏိုင္တဲ့ေခတ္ကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားအားထုတ္ႏိုင္မွ တရားရႏိုင္တဲ့ေခတ္ပါ။ ေနယ်ပုဂိၢဳလ္ဆိုတာ အက်ဥ္း အက်ယ္ေဟာ႐ံုမက ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္မွ တရားရႏိုင္တဲ့ပုဂိၢဳလ္ပါ။
လူငယ္စကားနဲ႔ ေျပာရင္ အျပတ္အားထုတ္မွ တရားရႏိုင္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ မျပတ္တျပတ္ အားထုတ္ေနတဲ့သူေတြ အတြက္လည္း တရားထူးမရႏုိင္ေပမယ့္ ကိုယ္အားထုတ္ေနတဲ့ တရားေတြကေတာ့ ေနာက္ဘဝ ေနာက္ဘဝေတြအတြက္ ပါရမီေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။
သံသရာခရီးရွည္ႀကီး ဆက္ရဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဝိပႆနာတစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ဒီဘဝ တရားေတြ အားထုတ္ခဲ့တဲ့ အထံုဓာတ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝမွာလည္း ဆက္ေတာ့ အားထုတ္ေနပါရဲ႕။ ဒါနမျပဳခဲ့လို႔ ေနာက္ဘဝမွာ မဲြေနရင္ ရိပ္သာသြားတဲ့အခါ မ်က္ႏွာငယ္ေနရမွာပါ။
ကိုယ့္မွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ ရိပ္သာသြားရင္ေတာင္ သူမ်ားထက္ ပိုဦးစားေပးခံရပါတယ္။ 'လာပါ လာပါ'ဆိုၿပီး ႐ို႐ိုေသေသ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံခံရတယ္။ အခန္းေကာင္းေကာင္းရတယ္။ ရိပ္သာမွာလည္း ကိုယ္လွဴခ်င္တာ ႀကိဳက္သေလာက္လွဴလို႔ရတယ္ စသည္ျဖင့္ အခြင့္အေရးေတြက အမ်ားႀကီးရယ္ပါ။
ဒါေၾကာင့္ ပါရမီျဖည့္တဲ့ေနရာမွာ စံုေအာင္ ျဖည့္ရပါမယ္။ ေနာက္ဘဝ ဉာဏ္ေကာင္းေအာင္ဆိုၿပီး ဉာဏ္ေကာင္းေၾကာင္းကုသိုလ္ေတြျပဳခဲ့ပါရဲ႕, ဒါနေတာ့ မျပဳခဲ့ဘူးဆိုရင္ ေနာက္ဘဝ ဆယ္တန္းမွာ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္ေတာ့ တက္ခြင့္ရပါရဲ႕ ေဆးတကၠသုိလ္တက္ဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ၿပီး ပိုက္ဆံအတြက္ ပူစရာမလိုဘဲ လင့္ခ႐ူဇာ ကားစီးၿပီး ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေအာင္ ဒါနပါရမီေလးေတြပါ တြဲျဖည့္သြားရပါမယ္။
ဒါနဆိုလို႔ ေက်ာင္းေတြ သိမ္ေတြေဆာက္လွဴမွ ရွင္တစ္ေထာင္ ႐ွင္တစ္ေသာင္းေတြျပဳေပးမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုရင္ေသးေသးေလးကို ဆပ္ျပာခဲတစ္ခဲလွဴလိုက္လည္း ဒါနပါပဲ။ စာသင္သားဘဝမွာ ဆင္းရဲၾကတာမ်ားေတာ့ ရသြားတဲ့ ကိုရင္ေလးမွာလည္း ေပ်ာ္သြားမွာပါ။
ဆပ္ျပာတစ္ခဲ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးရွိလို႔လဲ။ ဆပ္ျပာ၊ သြားတိုက္ေဆး၊ ေဘာပင္၊ ဗလာစာအုပ္ စသည္ေတြဟာ စာသင္သား ကိုရင္ေပါက္စေတြ အတြက္ သိပ္တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြပါ။
ဒီလိုပါပဲ၊ အိမ္မွာရွိတဲ့ဘုရားမွာ ေရခ်မ္းကပ္တာ၊ ပန္းကပ္တာ၊ ဆြမ္းကပ္တာ၊ ငွက္ကေလးေတြ အစာေကြၽးတာ၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြကို ေကာ္ဖီတိုက္တာ စသည္ေတြဟာ ဒါနေတြခ်ည္းပါပဲ။
တရားသေဘာေလးေတြ အာ႐ံုျပဳေနရင္ေတာ့ တရားသေဘာေတြ ျဖစ္ေနလို႔ ကုသိုလ္ျပဳရတာလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပါပဲ။
မတရားသေဘာေတြ အာ႐ံုျပဳေနရင္ေတာ့ မတရား သေဘာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။ တရားသေဘာပဲ အာ႐ံုျပဳျပဳ မတရားသေဘာပဲ အာ႐ံုျပဳျပဳ တကယ္ေတာ့ စိတ္ပါပဲ။ တကယ္လို႔ မတရား သေဘာ အာ႐ံုျပဳမိလို႔ သိလုိက္တာနဲ႔ 'ေၾသာ္ မတရား သေဘာေတြပါလား'လို႔ ဆင္ျခင္လိုက္ရင္ တရားသေဘာေတြ ျပန္ျဖစ္သြားတာပါ။ အဲဒီလို သိလိုက္ႏိုင္တာကိုက ေတာ္ေတာ္ေလး ေတာ္ေနပါၿပီ။ ဒီလိုပါပဲ စိတ္ကို ေလ့က်င့္ယူရမွာပါပဲ။
လူ႔ဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔လည္း သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ခ်မ္းသာၿပီး စိတ္ဆင္းရဲေနျပန္ရင္လည္း ေနရာမက်ပါဘူး။ မတရား သေဘာေတြ ႏွလံုးသြင္းေနလို႔ကေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲေနေတာ့မွာပါ။
တခ်ဳိ႕ တအား ခ်မ္းသာၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မခ်မ္းသာၾကပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကုသိုလ္ျပဳၾကရင္ ပစၥည္း ဥစၥာ ခ်မ္းသာဖို႔ပဲ ဆုေတာင္းၾကတာပါ။ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔က်ေတာ့ ဆုေတာင္းသူ နည္းၾကပါတယ္။ သူတစ္ပါးကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ရင္၊ လူအမ်ားကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ရင္ ကုိယ္လည္း စိတ္ဆင္းရဲရတတ္ပါတယ္။
စိတ္မခ်မ္းသာရင္ တရား အားထုတ္တာကအစ အဆင္မေျပပါဘူး။ စိတ္ခ်မ္းသာမွ တရားအားထုတ္ရတာလည္း အဆင္ေျပတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ၾကည့္တဲ့အခါ ေပါ့စတစ္နဲ႕ၾကည့္တတ္တဲ့ အေလ့ေလးကို ေလ့က်င့္ထားဖို႔ပါပဲ။ ေပါ့စတစ္နဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာရတာပါပဲေလ။
ဆရာေတာ္ အ႐ွင္ရာဇိႏၵ
(ရေဝႏြယ္ -အင္းမ)
က်မ္းကိုး -
၁။ ေဗာဓိပကိၡယဒီပနီ။ လယ္တီဆရာေတာ္။
၂။ ဓမၼပန္းခ်ီ(၅) သံုးမ်ိဳးသူနာ ဥပမာ ေဆာင္းပါး၊
တည္ေတာဆရာေတာ္၊
၃။ ေထရီအပဒါန္ဝတၱဳေတာ္ႀကီး။ အ႐ွင္ဓမၼႆာမီဘိဝံသ။
[အလင္းတန္း ဂ်ာနယ္]
သာဓု သာဓု သာဓု ပါဘုရား။ဒီတရားကိုဖတ္ရႈနာၾကားရတဲ ့ အတြက္တပည့္ေတာ္မ၏ စိတ္ကို အမ်ားၾကီးေအးခ်မိးရာရပါတယ္ အေကာင္းဘက္က ေတြးတတ္ေအာင္ၾကိဳးစားအားထုပ္ပါမည္ဘုရား
ReplyDelete