၂၀၀၁ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၉ရက္ေန႔က “ျပဴအာတုိရီကို တက္ကသိုလ္” (University of Puerto Rico) မွာ မဟက္တမဂန္နီ ရဲ႕ေျမးျဖစ္သူ ေဒါက္တာေအရန္ဂန္နီက သင္ၾကားပို႔ခ်ခဲ႔ပါတယ္။ အဲသည္႔ ပို႔ခ်ခ်က္ထဲက ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကေတာ႔ သားသမီးေတြကို အျပစ္ေပးဒဏ္ခတ္တဲ႔နည္းနဲ႔ ဆံုးမရင္ ကေလးေတြလိမ္မာလာလိမ္႔မယ္လို႕ ယံုၾကည္တတ္ေလသူ မိဘမ်ားအတြက္ နမူနာယူခ်င္စရာ ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခုပါပဲ။
ေဒါက္တာေအရန္ဂန္နီရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္အျပည္႔အစံုကို ဖတ္ၾကည္႔လိုက္ၾကပါစို႔လား။
အဲတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ၁၆ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္။ မိဘေတြနဲ႔အတူ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံရဲ႕ ဒါဘန္ျမိဳ႕ျပင္ ၁၈ မိုင္မွာရွိတဲ႔ ျခံ၀ိုင္းေလးမွာ ေနေနတဲ႔အခ်ိန္ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲသည့္ျခံ၀ိုင္းေလးက ကြ်န္ေတာ့္အဘိုးတည္ခဲ႔တဲ႔ ျခံေလးပဲဗ်။
ျခံ၀ိုင္းေလးက ၾကံစိုက္ခင္းေတြအလယ္မွာဆိုေတာ႔ တကယ့္ေတာေခါင္ေခါင္ထဲ ေရာက္ေနသလိုပါပဲ။ အိမ္နီးနားခ်င္းဆိုလို႕လည္း အနီးအနားမွာ တစ္အိမ္မွမရွိဘူး။ အဲေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အတြက္ ျမိဳ႕တက္ရမယ့္အခ်ိန္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနရတာေပါ႔။ ျမိဳ႕ကိုတက္ေတာ႔မွပဲ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔ရ၊ ရုပ္ရွင္ေလး ဘာေလး ၾကည္႔ရႏိုင္တာကိုး။
တစ္ေန႔က်ေတာ႔ အေဖက သူ႕ကိုကားလိုက္ေမာင္းေပးဖို႔ေျပာတယ္။ အေဖ႔မွာ တစ္ေနကုန္ တက္ရမယ့္ အစည္းအေ၀းတစ္ခုရွိေနသတဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေဖ႔ကိုလိုက္ပို႔ရင္း ျမိဳ႕ထဲသြားရမယ္႔ အခြင္႔အေရးဆိုေတာ႔ ေပ်ာ္သြားတယ္။
ျမိဳ႕တက္မွာဆိုေတာ႔ အေမကလည္း အိမ္အတြက္၀ယ္ရျခမ္းရမယ္႔ စာရင္းေတြ ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲ ထည္႔ေပးပါတယ္။ အေဖကလည္း ျမိဳ႕မွာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ တစ္ေနကုန္ေနေနရမယ့္အတူတူ ကားၾကံ့ခိုင္ေရးလုပ္တာ၊ ေရေဆးဆီထိုးတာအပါအ၀င္ တျခားဗာဟီယေလးေတြ လုပ္ထားခိုင္းျပန္တယ္။
အဲလိုနဲ႕ အဲသည့္ေန႔မနက္က အေဖသြားတဲ႔အစည္းအေ၀းခန္းမရွိရာ အေဆာက္အအံုေရွ႕ကို ေရာက္သြားေတာ႔ အေဖက ကားေပၚက မဆင္းခင္ ကြ်န္ေတာ႔ကို မွာသြားတယ္။
ေဖေဖ႔ကို ညေန၅နာရီက် ျပန္လာၾကိဳေနာ္၊ သား.. တဲ႔။
အေဖ႔ကို အစည္းအေ၀းမွာထားခဲ႔ျပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေမနဲ႔အေဖတို႔ ခိုင္းထားတာေတြကို ခပ္သြက္သြက္လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ အနီးဆံုး ရုပ္ရွင္ရံုကို ေျပးေတာ႔တာပဲ။
ရုပ္ရွင္ရံုထဲလည္းေရာက္ေရာ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ႔ ေဂ်ာ္(န္)ေ၀း(န္)ကားနဲ႔ တိုးေနတယ္ဗ်။ ေဂ်ာ္(န္)ေ၀း(န္)နဲ႔လည္းေတြ႔ေရာ အားလံုးကို ေမ႔သြားေတာ႔တာပဲ ဆိုပါဆို႔။ အားလံုး ေမ့ဆို၊ အခ်ိန္ကိုပါ ေမ႔သြားေတာ႔တာဗ်။
ရုပ္ရွင္ျပီးေတာ႔ ၅နာရီခြဲ။ အဲေတာ႔မွ ၅နာရီမွာ အေဖ႔ကို ၾကိဳရမွာ သြားသတိရတယ္။ ကားကို ေရေဆးဆီထိုးရံုမွာ ထားခဲ့တာဆိုေတာ႔ အဲသည္႔ကို အေျပးသြားျပီး ကားျပန္ယူရေသးတယ္။ ျပီးမွ အေဖ႔ကို သြားၾကိဳေတာ့ အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင္႔ေနတယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆နာရီထိုးခါနီးေနျပီ။
အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္ပူေနတဲ့အသံနဲ႕ ေမးတယ္။
ဘာလို႕ ေနာက္က်တာလဲသား… တဲ့။
အေနာက္တိုင္း ရုင္ရွင္ကားတစ္ကားကို ၾကည့္ေနတဲ့အေၾကာင္း အေဖ႔ကို ေျပာလိုက္ရမွာရြံ႕ေနမိတာနဲ႕ ပါးစပ္ထဲရွိသလို ေျဖလိုက္မိရပါတယ္။
ကား ေရေဆးဆီထိုးတဲ့ေနရာမွာ သည္ကေန႔မွ ကားေတြမ်ားေနလို႕ တန္းစီေနရတယ္ ေဖေဖရဲ႕.. ေပါ့။
တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မသိလို႕ပါ။ အေဖက အဲသည့္ကား ေရေဆးဆီထိုးတဲ့အလုပ္ရံုကို တယ္လီဖုန္းဆက္ၾကည့္ျပီးသားဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ မရိပ္မိခဲ့ဘူး။
အေဖက အဲသည့္ကိုလွမ္းဆက္ျပီးသားဆိုေတာ့ သူ႕ကို ကြ်န္ေတာ္လိွမ့္မွန္း တန္းသိသြားမွာေပါ့။
သည္အခါ အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။
ေအးကြာ၊ အေဖနဲ႕သား ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဘာမဆို အမွန္အတိုင္းေျပာရဲေအာင္ သားကိုတစ္သက္လံုး ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္လို႕ ေဖေဖထင္ခဲ့တာ။ အခုက်ေတာ့မွ ေဖေဖ့ဘက္က တစ္ခုခုမွားေနမွန္း သတိထားမိေတာ့တယ္ သားေရ။ သားကို လိမ္တတ္ညာတတ္သူျဖစ္သြားေအာင္ ေဖေဖဘယ္နည္းနဲ႕မ်ားလုပ္မိသြားခဲ့သလဲဆိုတာ စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္ကြာ။ အဲေတာ့ သည္လိုလုပ္၊ သားက ကားေမာင္းျပီးျပန္ေတာ့။ ေဖေဖကေတာ့ ေဖေဖ ဘယ္ေနရာမွာ မွားသြားသလဲဆိုတာ စဥ္းစားရင္းနဲ႕ သည္၁၈မိုင္ကို ေျခလ်င္ပဲေလွ်ာက္ေတာ႔မယ္ေနာ္.. တဲ့။
အဲလိုနဲ႕ အစည္းအေ၀းတက္တဲ့အ၀တ္အစား၊ အစည္းအေ၀းတက္တဲ့ အလွစီးေျခနင္းနဲ႕ အေဖဟာ အိမ္အျပန္လမ္းကို ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ပါေတာ့တယ္။ လမ္းကလည္း ခ်ိဳင့္ေတြ၊ က်င္းေတြ၊ ခလုတ္ေတြ၊ ကန္သင္းေတြနဲ႕။ လမ္းမီးကလည္း မရွိေတာ့ ေမွာင္နဲ႕မည္းမည္း။
အေဖ႔စိတ္ကိုသိေနေတာ့ ကားေပၚတက္ပါ အေဖရယ္လို႕လည္း မေျပာရဲဘူး။ အေဖ့ကို တစ္ေယာက္တည္းထားျပီးေတာ့လည္း ကားေမာင္းျပီး မျပန္ရက္ဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေဖ့ေနာက္ကေန တစ္လိမ့္ခ်င္းလိမ့္ရံုေမာင္းျပီး လိုက္ခဲ့ရေတာ့တာေပါ့။ အဲသည့္ေန႕က အိမ္ကိုေရာက္ဖို႕ ၅နာရီခြဲတိတိၾကာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕မိုက္မဲစြာ လိမ္လည္ျဖီးျဖန္းမွဳေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္အေဖမွာ နာက်င္ထိခိုက္ေနတာကို ျမင္ေနရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မခ်ိေတာ့ပါဘူး။ အဲသည့္အခ်ိန္ကစျပီး ေနာင္လြဲေနာင္ခါ ဘယ္ေသာအခါမွ မလိမ္ေတာ့၊ မညာေတာ့ဘူးလို႕လည္း ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိရပါေတာ့တယ္။
သည္အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကာၾကာသတိရမိတယ္။ တကယ္လို႕သာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖဟာ ..ငါ့သား မင္းငါ့ကိုလိမ္ရေကာင္းလား.. ဆိုျပီး သားသမီးေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆံုးမေနက် နည္းလမ္းေတြထဲက တစ္နည္းနည္းနဲ႕သာ ကြ်န္ေတာ့္ကို အျပစ္ေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ အဲသေလာက္မွတ္ပါ့မလားလို႕လည္း စဥ္းစားမိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲလိုသာ အေဖက အျပစ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သည္ေလာက္ မွတ္ပါ႔မလဲ။ အေဖေပးတဲ့အျပစ္ဒဏ္ကို နာက်င္စြာခံယူလိုက္ျပီးတဲ့ေနာက္ အလားတူျပစ္မွဳကို လစ္ရင္လစ္သလို က်ဴးလြန္ျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။
ဒါေပမယ္႔ ဘာအျပစ္မွ မေပးဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး၊ အသာတၾကည္နဲ႕ အေဖလုပ္လိုက္တာေလးကေတာ့ သိပ္ကို အစြမ္းထက္လြန္းအားၾကီးလွပါတယ္။ ဘယ့္ကေလာက္မ်ားလဲဆိုရင္ သည္အျဖစ္အပ်က္ဟာ မေန႕တစ္ေန႕က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အျမဲ လတ္ဆတ္ေနျပီး ေနာင္တစ္ၾကိမ္ မလိမ္ျဖစ္ေအာင္လည္း ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် သတိေပးသလို ျဖစ္ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။
သည္ျဖစ္ရပ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ေအးေအးသာၾကည္နည္းရဲ႕ စြမ္းပကားပါပဲ။
စာဖတ္သူလူၾကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား…
ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာတဲ့စာထဲမွာ ပါတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးကေတာ့ သည္ေလာက္ပါပဲ။
တိုက္ဆိုင္တယ္လို႕ဆိုရပါလိမ္႔မယ္။ သည္စာကို ၾသဂုတ္လ(၁၄)ရက္ေန႕မွာရတာပါ။ ၾသဂုတ္လ(၁၁)ရက္ေန႕ညေနခင္းမွာေတာ့ လူရင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ လိမ္လည္မွဳတစ္ခုေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရင္ကြဲခဲ့ရပါေသးတယ္။ လိမ္လည္သူလူရင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ထိခိုက္နစ္နာေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္လံုး၀မရွိဘူးလို႕ က်ိန္တြယ္ေျပာဆိုပါတယ္။ သည္အခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကလည္း နည္းနည္းမွသံသယမရွိပါဘူး၊ လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာ ကြ်န္ေတာ့္ ဘက္ေပါင္းစံုက ထိခိုက္နာက်င္လြန္းလွတာ စာနဲ႕ေတာင္ေရးမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။
သည္ကိတ္စကိုေျပာတဲ့အခါ မိတ္ေဆြေလးတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို လိမ္လည္သူ လူရင္းဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္ပါတယ္။ လိမ္ညာဖံုးဖိရျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းရင္းကို ေထာက္ညွာေပးဖို႕ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ရွင္းျပရပါတယ္။ မိသားစုတစ္ခုမွာျဖစ္ေစ၊ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ားၾကားမွာျဖစ္ေစ၊ လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုခု၊ အသင္းအဖြဲ႕တစ္ခုခုအတြင္းမွာျဖစ္ေစ၊ တျခားဆက္ဆံေရးတစ္ခုခုမွာျဖစ္ေစ လိမ္ညာဖံုးဖိမွဳေတြ ေပၚေပါက္ျပီဆိုတာနဲ႕ ယံုၾကည္မွဳပ်က္ယြင္းသြားျပီး ဆက္ဆံေရးတစ္ရပ္လံုး ယိမ္းယိုင္ျပိဳလဲသြားတတ္ျမဲ သဘာ၀ကိုပါ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ အတြင္းလိွဳက္စားတဲ့ဆက္ဆံေရးဆိုတာ အဲလိုလိမ္ညာ ဖံုးဖိမွဳေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးပါပဲ။ ဘာေအၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ေစ၊ လိမ္ညာဖံုးဖိတာဟာ ယံုၾကည္မွဳကို ေလ်ာ့ပါးေစတဲ့အက်ိဳးဆက္ကို ျဖစ္ေပၚေစတာခ်ည္းပါပဲ။
တစ္ဆက္တည္းမွာ ျမန္မာစကားအမွတ္မွားေနတာတစ္ခုကိုလည္း စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ ေထာက္ျပလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ..မုသားမပါ၊ လကၤာမေခ်ာ.. လို႕ အမွတ္မွားေနတာကိုပါ။ မူရင္းဆိုရိုးစကားအမွန္က ..မုတမပါ၊ လကၤာမေခ်ာ..ပါ၊ ..မုတ.. လို႕ ပါလိလိုေခၚတဲ့၊ သိုးေဆာင္းဘာသာစကားနဲ႕ mood လို႕ေခၚတဲ့၊ အာရံု၀င္စားမွဳ (၀ါ) ခံစားခ်က္မပါရင္ လကၤာမေခ်ာႏိုင္ဘူးလို႕ ဆိုလိုရင္းပါ။ အဲဒါကိုမွ လိမ္ညာေျပာဆိုဖို႕ အထံုပါသူမ်ားက ၾကားဖူးနား၀နဲ႕လိုရာဆြဲျပီး ..မုတ.. ကို ..မုသား.. လုပ္ထည့္ကာ လိမ္ညာဖံုးဖိတာပဲတရားသလိုလို၊ ဘာလိုလို ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ၾကတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္သားသမီးေလးေတြကို တစ္ခုပဲသင္ပါတယ္၊ မလိမ္ဖို႕ပါပဲ။ မွားတာကို ကြ်န္ေတာ္သည္းခံႏိုင္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် ဘယ္သူမွ အမွားမကင္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၾကိဳက္သေလာက္ မွားလို႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မလိမ္ပါနဲ႕လို႕ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အထပ္ထပ္မွာထားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္မိသားစုကို ဘယ္တုန္းကမွ မလိမ္ခဲ့၊ မညာခဲ့ပါဘူး။ အားလံုးကို အမွန္အတိုင္းေျပာခဲ့ပါတယ္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ကေလးေတြကို လိမ္ညာတတ္ေအာင္၊ ဖံုဖိတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးသူမ်ားကလည္း မိဘမ်ားကိုယ္တိုင္သာျဖစ္တယ္ဆိုတာ သတိထားမိေနခဲ့တာၾကာပါျပီ။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံလိုက္တဲ့အခါ အျပစ္တင္လိုက္မယ္၊ ေမာင္းမဲလိုက္မယ္၊ အျပစ္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ေနာင္အခါက်အျပစ္တင္ခံရမွာ၊ ေမာင္းမဲခံရမွာ၊ အေဆာ္ခံရမွာေၾကာက္ျပီး အမွန္ကိုေျပာဖို႕၀န္ေလးကုန္တတ္တာ သဘာ၀ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကေလးေတြက အမွန္အတိုင္းေျပာလာရင္ သူတို႕ရဲ႕အမွန္ကို ၀န္ခံရဲတဲ့သတ္သိကို ႏွဳတ္နဲ႕ ထုတ္ဟခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကီးမားတဲ့အျပစ္ကိုျဖစ္ေစခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္အမွန္ကို ေျပာျပတဲ့အတြက္ ဆုေပးလိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။
သည္နည္းနဲ႕ သူတို႕ေတြ အမွန္ကိုအခါခပ္သိမ္း ေျပာရဲလာျပီဆိုရင္ မိသားစုဆက္ဆံေရး လမ္းေၾကာင္းလည္း ပြင့္ထြက္သြားပါျပီ။ ဒါဆိုရင္ တျခားမိသားစု အေရးကိတ္စအားလံုးကို အဆင္ေျပေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႕ အလြန္အင္မတန္ လြယ္ကူသြားပါေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ကို လိမ္ညာဖံုးဖိသူလူရင္းကို ပထမအၾကိမ္ကတည္းက အျပင္းအထန္သတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္တစ္ၾကိမ္ဆိုရင္ ေသခန္းျဖတ္တဲ့အထိ အေရးယူမယ္လို႕ေတာင္ မွာခဲ့တာပါ။ အဲဒါ ၁၉၉၇ခုႏွစ္ေလာက္ကပါ။ အဲဒါ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ဒုတိယနဲ႕ တတိယအမွဳေတြ ၾကံဳရပါတယ္။ ပထမအၾကိမ္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္သတိေပးခဲ့တဲ့အတိုင္းသာ အေရးယူရမယ္ဆိုရင္ နစ္နာမယ့္သူက သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ရတာမို႕ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။
အခု စာထဲက ေဒါက္တာေအရန္ဂန္နီရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးဟာျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေစခဲ့ပါျပီ။
စာဖတ္သူလူၾကီးမင္းမ်ားလည္း သည္ဇာတ္လမ္းေလးကေန ဆင့္ပြားစဥ္းစားစရာေလးေတြ ရလာလိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။
(အလင္းတန္းဂ်ာနယ္၊ ၃၀-၁၀-၀၀)
အက္တေက်ာ္ရဲ႕ “ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀၊ ၾကည္ျမတဲ့ဘ၀င္၊ ရႊင္လန္းတဲ့စိတ္” (ေမာဟေျပ ပံုတိုပတ္စမ်ား) စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment