ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္။
အမွန္ကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ဗ်ာ သူက ဒီေလာက္လည္း ေခ်ာေခ်ာေခ်ာလွလွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား
ျဖစ္ေနတာလည္း မရွိဘူး။ သူ႔ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈကလည္း ဘာမွ ထူးျခားတာ မရွိဘူး။
သူ႔ ေခါင္းေနာက္က ဆံပင္ေတြေတာင္ အိပ္ထားတာေၾကာင့္ထင္တယ္ နည္းနည္းေတာင္
ပံုပ်က္လို႔။ အသက္ကလည္း ဒီေလာက္ႀကီး မငယ္ဘူး။ ၃၀ ၀န္းက်င္ေလာက္
ရွိၿပီဆိုေတာ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေကာင္မေလးလို႔ေတာင္
မေခၚသင့္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုက္ ၅၀ အကြာကေနေတာင္ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးဆိုတာ သိေနတယ္ဗ်ာ။ သူ႔ကို စျမင္လိုက္ကတည္းက
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ၀ုန္းခနဲျဖစ္သြားသလို ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကလည္း ကႏၲာရလို
ေျခာက္ကပ္သြားတယ္။
မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လူတိုင္းမွာ ကိုယ့္အၾကိဳက္ကိုယ္ ရွိတတ္ၾကတယ္ေလ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ဗ်ာ၊
ေျခက်င္း၀တ္ သြယ္သြယ္ေလးေတြကို ၾကိဳက္တာမ်ိဳး၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးေလးေတြကို
ၾကိဳက္တာမ်ိဳး၊ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြကို ၾကိဳက္တာမ်ိဳးတို႔၊ ေနာက္
ဘာစားစား အခ်ိန္ဆြဲၿပီး စားေသာက္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို
ဘာေကာင္းကြက္မွ မရွိဘဲ ၿငိတြယ္ေနမိတာမ်ိဳးတို႔ေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း
ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိတာ အေသအခ်ာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခါတေလဆို
စားေသာက္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ ေဘးစားပြဲက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို
သူ႔ႏွာေခါင္းပံုေလးကို သေဘာက်မိတာနဲ႔ပဲ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေငးမိေနတာမ်ိဳး
ျဖစ္ဖူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ႕ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးဟာ ကိုယ္စိတ္ကူးထားတဲ့ အခ်က္ေတြ အကုန္လံုးနဲ႔ေတာ့
ကိုက္ညီရမယ္လို႔ေတာ့ ဇြတ္ေျပာလို႔မရဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းကေလးေတြမွာ
ကိုယ္ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ႏွာေခါင္းပံုစံ ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ သူ႔မွာ
အဲလိုႏွာေခါင္းမ်ိဳး ရွိမရွိဆိုတာေတာင္ ေသခ်ာ မွတ္မိေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ မွတ္မိေနတာ တစ္ခုကေတာ့ သူက ထူးထူးျခားျခားၾကီး
လွပမေနတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ မမိုက္လိုက္လဲဗ်ာ။
“မေန႔က လမ္းမွာ ၁၀၀ % ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးကို ငါ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့မိတယ္” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာမိတယ္။
“ဟုတ္လား။ ေခ်ာလားကြ” သူက ျပန္ေမးတယ္။
“ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး”
“ဒါဆို မင္း အႀကိဳက္ျဖစ္မွာေပါ့”
“မသိဘူးကြ။ သူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြက ဘယ္လို၊ သူ႔ရင္သားေတြက ဘယ္လိုဆိုတာ
ငါ ေရေရရာရာ မွတ္မိတာလည္း မရွိပါဘူးကြာ”
“အဆန္းပဲကြ”
“ေအး။ ဆန္းတယ္”
“ဒါဆို ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ မင္း သူ႔ကို စကားေျပာမိလိုက္လား၊ သူ႔ေနာက္
လိုက္သြားေသးလား” သူငယ္ခ်င္းက စိတ္ပ်က္စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေလသံနဲ႔ေျပာတယ္။
“ဟင့္အင္း။ လမ္းမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတာေလးပဲ ရွိတယ္”
သူက အေရွ႕ကေန အေနာက္ဘက္ ေလွ်ာက္လာတာ၊ ကၽြန္ေတာ္က အေနာက္ဘက္ကေန အေရွ႕ဘက္ကို ေလွ်ာက္လာတာ။ ဧၿပီ မနက္ခင္းကလည္း တကယ့္ကို သာသာယာယာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို စကားေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ နာရီ၀က္ေလာက္ဆိုရင္ပဲ ေတာ္ေတာ္
လံုေလာက္ေနၿပီ။ သူ႔အေၾကာင္းေလးေမး၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းေလး ေျပာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္
သူ႔ကို တကယ္ေျပာျပခ်င္တာလည္း ရွိပါတယ္။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ရဲ႕ သာယာလွပတဲ့ ဧၿပီလ
မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ဟာရာဂ်ဳကု က လမ္းသြယ္တစ္ခုမွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္
ျဖတ္ေလွ်ာက္မိေစတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မွာ ကံတရားရဲ႕ ဆန္းၾကယ္ပံုကို
ရွင္းျပလိုက္ခ်င္တာ။ အဲလုိေျပာလိုက္ရင္ တစ္ခုခု ေသခ်ာတာကေတာ့ ေႏြးေထြးတဲ့
လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကေလးေတြ ျပည့္ႏွက္ေနမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုး
ၿငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့တုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္းနာရီတစ္လံုးလိုေပါ့။
သူနဲ႔ စကားေျပာၿပီးၿပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေနရာရာမွာ ေန႕လည္စာ
သြားစားတာျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ူဒီအယ္လင္ရဲ႕ ရုပ္ရွင္ကား သြားၾကည့္ျဖစ္ရင္လည္း
ၾကည့္ျဖစ္မွာေပါ့။ ဟိုတယ္ဘား တစ္ခုကို ၀င္ၿပီး ေကာ့ေတး ေသာက္ရင္လည္း
ေသာက္ျဖစ္မယ္ေလ။ နည္းနည္းေလး ကံေကာင္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္
အိပ္ရာထဲမွာ အဆံုးသတ္ရင္ အဆံုးသတ္သြားမွာေပါ့။
မျမင္ရတဲ့ ခြန္အားေတြက ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားတံခါးကို လာေခါက္ေနတယ္။
ခုဆို သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ၾကားက အကြာအေ၀းက ၁၅ ကိုက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ဘယ္လို ခ်ဥ္းကပ္ရမလဲ၊ ဘာေျပာရမလဲ။
“မဂၤလာမနက္ခင္းပါ။ စကားနည္းနည္းေျပာဖို႔ နာရီ၀က္ေလာက္မ်ား အခ်ိန္ရႏိုင္ပါ့မလား မသိဘူး”
ဒါလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေလသံက အာမခံအေရာင္းသမား ေလသံ ျဖစ္ေနမယ္။
“တဆိတ္ေလာက္ဗ်ာ။ ဒီအနီးနားတစ္၀ိုက္မွာ တစ္ညလံုးဖြင့္တဲ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဆိုင္ေတြ ရွိမရွိဆိုတာ သိမလားလို႔ပါ”
မဟုတ္ေသးျပန္ဘူး။ ဒီလိုေျပာလည္း အဆီအေငၚ မတည့္လွဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖို႔
တစ္ခုတေလေတာင္ သယ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာဆို ဘယ္သူက
အဲလိုေျပာမွာလဲ။
အမွန္အတိုင္းေျပာျပလိုက္ရင္ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္ေလာက္တယ္။
“မဂၤလာ မနက္ခင္းပါဗ်ာ။ မင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါ”
မျဖစ္ျပန္ဘူး။ အဲလိုေျပာရင္လည္း သူ ယံုမွာ မဟုတ္ဘူး။ ယံုၾကည္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူ
ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေဆာရီးပဲ ရွင္၊ ကၽြန္မက
ရွင့္အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလး ျဖစ္ေပမယ့္ ရွင္ကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္
၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာရင္ ေျပာမွာဗ်။ ဒါ
ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္သာ အဲလိုအေျပာခံလိုက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္စစီေတာင္
ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ အဲဒီအျဖစ္ဆိုးကေန နလန္ေတာင္ ျပန္ထူႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
အခု ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ၃၂ ႏွစ္။ ရင့္က်က္လာတာဆိုလို႔ အသက္ေတြပဲ ရွိတယ္။
ပန္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတယ္။ ေသးငယ္ၿပီး ေႏြးေထြးတဲ့ ေလထုေလးက
ကၽြန္ေတာ့္ အေရျပားကို လာထိတယ္။ ႏိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းက စိုစြတ္လို႔။
ႏွင္းဆီပန္းနံ႔လည္း ရတယ္။ သူ႔ကို စကားေျပာမိဖို႔ ကၽြန္ေတာ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟန္လို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ သူက အျဖဴေရာင္ ဆြယ္တာေလး
၀တ္ထားတယ္။ သူ႔ ညာဘက္လက္ထဲမွာေတာ့ တံဆိပ္ေခါင္းမပါတဲ့ စာအိတ္
ၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြေလး ကိုင္ထားတယ္။ ဒါဆို သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီ
စာေရးထားတာျဖစ္မယ္။ အဲဒီစာအတြက္လည္း တစ္ညလံုး အခ်ိန္ေပးထားပံုပဲ။
ဒီလိုေျပာရတာကလည္း သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲမွာ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ
ျမင္ေနရလို႔ပါ။ စာအိတ္ထဲမွာ သူ႔ရွိသမွ် လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ
အကုန္ရွိေနႏိုင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေလးတိေလးကန္နဲ႔ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္လွမ္းၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူဟာ လူအုပ္ထဲမွာ ေပ်ာက္သြားၿပီ။
ခုမွပဲ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ဘာေျပာသင့္လဲဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရေတာ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေျပာမွေတာ့ျဖစ္မယ္။ စီကာပတ္ကံုးေျပာျပဖို႔
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိန္မ်ားမ်ား ယူရမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေပၚေပၚလာတဲ့
စိတ္ကူးမွန္သမွ်က လက္ေတြ႕ကို မဆန္ဘူးဗ်ာ။
ကဲ ေကာင္းၿပီဗ်ာ။ “ဟိုး တစ္ခါတုန္းက” လို႔ အစခ်ီၿပီး “ေၾကြကြဲစရာ ဇာတ္လမ္းေလးလို႔ မထင္ဘူးလားဟင္” လို႔ အဆံုးသတ္ရမယ္ထင္တယ္ဗ်။
တစ္ခါတုန္းက ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့။ ေကာင္ေလးက ၁၈ ႏွစ္။ ေကာင္မေလးက ၁၆
ႏွစ္။ ေကာင္ကေလးကလည္း ထူးထူးျခားျခား မေခ်ာေမာသလို ေကာင္မေလးကလည္း
ထူးကဲၿပီး လွမေနပါဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တျခားသူေတြလိုပဲ သာမန္
အထီးက်န္ေကာင္ေလးနဲ႔ သာမန္ အထီးက်န္ ေကာင္မေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးေရာ
ေကာင္မေလးပါ ႏွလံုးသားထဲမွာ အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ထားတာက ကမာၻေလာက တစ္ေနရာမွာ
သူတို႔အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္
ရွိေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္။ အဲလို ထူးျခားဆန္းၾကယ္တာမ်ိဳးကို သူတို႔
တကယ့္ကို ယံုၾကည္ၾကတာ။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ လမ္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆံုမိၾကတယ္။
“အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ ကိုယ္မင္းကို တစ္ဘ၀လံုး လိုက္ရွာေနခဲ့တာ။ မင္းေတာ့
ယံုခ်င္မွ ယံုမယ္ မင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးပါ” လို႔
ေကာင္ေလးက ေျပာတယ္။
“ရွင္ကလည္း ကၽြန္မအတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္မ စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုေဖာ္ထားတဲ့ အေသးစိတ္ေတြနဲ႔လည္း
ကြက္တိပဲ။ အိပ္မက္ တစ္ခုလိုပဲေနာ္” လို႔ ေကာင္မေလးက ေျပာတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ပန္းျခံထဲက ထိုင္ခံုေလးမွာ ထိုင္၊ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္
ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး သူ႔အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္း နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္
ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အထီးမက်န္ေတာ့ဘူးေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က
ကိုယ္စီေတာင့္တေနတဲ့ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့သူ ေတြ႕ေနၾကတာကိုး။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့သူမ်ိဳး ေတြ႕ရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား
အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းလိုက္လဲ။ အံ့ဖြယ္မွ အႀကီးမားဆံုး အံ့ဖြယ္ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ စကားထိုင္ေျပာေနရင္းနဲ႔ အလြန္ေသးငယ္တဲ့ သံသယေငြမွ်င္ေလးက
သူတို႔ႏွလံုးသားကိုယ္စီမွာ အျမစ္တြယ္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္က
လြယ္လြယ္ကူကူပဲ လက္ေတြ႕ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ အမွန္တကယ္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါရဲ႕လားဆိုတဲ့
သံသယေလးပါ။
ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ စကားေျပာေနတာ ခဏေလာက္ ရပ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို ေျပာတယ္။
“ကိုယ္တို႔ကိုယ္ ကိုယ္တို႔ စမ္းသပ္ၾကည့္ရေအာင္။ တစ္ႀကိမ္တည္းပါ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၁၀၀%
ျပည့္စံုတဲ့ တကယ့္ ခ်စ္သူေတြဆိုရင္ တစ္ေနရာရာမွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ မပ်က္မကြက္
ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္။ ေတြ႕တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္အတြက္
တစ္ေယာက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ခ်စ္သူေတြဆိုတာ ေသခ်ာၿပီ။ ၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔
လက္ထပ္ၾကမယ္။ မင္းေရာ ဘယ္လို သေဘာရလဲ”
“အင္း။ ဒါ ကၽြန္မတို႔ တကယ္လုပ္သင့္တာပဲေလ”
ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲသြားၾကတယ္။ ေကာင္မေလးက အေရွ႕ဘက္ကို၊ ေကာင္ေလးက အေနာက္ဘက္ကို။
တကယ္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္သေဘာတူမိတဲ့ စမ္းသပ္မႈဆိုတာက မရွိမျဖစ္ လိုအပ္လွတာေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိုစမ္းသပ္မႈ သူတို႔ မလုပ္သင့္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့
သူတို႔ဟာ တကယ့္ကို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ခ်စ္သူေတြ
ျဖစ္ေနၾကလို႔ပါပဲ။ သူတို႔ ဆံုေတြ႔မိတာကိုက အံ့ဖြယ္ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္
သူတို႔အသက္ေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငယ္ေနေသးေတာ့ ဒီေလာက္လည္း
မစဥ္းစားမိခဲ့ၾကဘူး။ ေအးစက္တဲ့၊ အေလးမထားတဲ့ ကံတရားလႈိင္းေတြက
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အၾကင္နာကင္းမဲ့စြာ ရိုက္ခတ္သြားခဲ့တယ္။
ေဆာင္းရာသီ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ရာသီအလိုက္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေၾကာက္စရာ ကူးစက္ဖ်ားနာမႈဒဏ္ကို
ခံစားလိုက္ရရွာတယ္။ အဖ်ားက ျပင္းလြန္းတာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး
ေသမလိုလို ရွင္မလိုလိုနဲ႔ သီတင္းပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမ်ာေနခဲ့ၾကၿပီး
ေစာေစာပိုင္းႏွစ္ေတြက သူတို႔မွတ္ညာဏ္ေတြ ထဲမွာ ရွိခဲ့တာေတြလည္း
ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။ သူတို႔ ေနျပန္ေကာင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕
ေခါင္းေတြဟာ ဒီအိတ္ခ်္ေလာရင့္စ္ရဲ႕ စုဗူးေလးလို ဗလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနၿပီ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ထူးခၽြန္သူေတြ၊ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခ်က္မွန္တဲ့ လူငယ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး မနားမေန
ၾကိဳးစားမႈေတြေၾကာင့္ အသိပညာေတြ ျပန္လည္စုေဆာင္းမိၿပီး လူ႔ပတ္၀န္းက်င္
အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ျပန္ၿပီး လူ၀င္ဆံ့တဲ့ အေနအထားအထိေတာ့
ျပန္ေရာက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ တကယ့္ကို ထူးခၽြန္တဲ့သူေတြ
ျပန္ျဖစ္လာၾကၿပီး ေျမေအာက္ရထား တစ္ဘူတာကေန တစ္ဘူတာ ေျပာင္းစီးႏိုင္တဲ့အထိ
ျပန္အသိတရားေတြ ရရွိလာၾကတယ္။ စာတိုက္မွာသြားၿပီး တကယ့္ကို အေရးႀကီးတဲ့စာေတြ
သြားပို႔ႏိုင္တဲ့အထိ စြမ္းေဆာင္လာႏိုင္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး အခ်စ္ကိုပါ သူတို႔
ခံစား သိရွိႏိုင္တဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အခ်စ္ကို ၇၅%၊ ၈၅%
အထိ ခံစားတတ္လာတယ္။
တုန္လႈပ္ဖြယ္ရာ အခ်ိန္ရဲ႕ ျမန္ဆန္မႈနဲ႔အတူ မၾကာခင္မွာပဲ ေကာင္ေလးက ၃၂ ႏွစ္ ျဖစ္လာၿပီး ေကာင္မေလးက ၃၀ အရြယ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။
လွပတဲ့ ဧၿပီ မနက္ခင္းမွာ ေန႔တစ္ေန႔အစအျဖစ္ ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔ ေနရာရွာရင္း ေကာင္ေလးက
အေနာက္အရပ္ကေန အေရွ႔ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတယ္။ ေကာင္မေလးကလည္း
အေရးႀကီးတဲ့ စာတစ္ေစာင္ပို႔ဖို႔ အေရွ႕ဘက္ကေန အေနာက္ဘက္ကို
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတဲ့ေနရာကလည္း
တိုက်ိဳၿမိဳ႕ရဲ႕ ဟာရာဂ်ဳကု ရပ္ကြက္က လမ္းက်ဥ္းေလး တစ္ခုတည္းမွာ။
လမ္းလယ္ေကာင္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္
ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့
အမွတ္ရမႈေတြထဲမွာ မဆိုစေလာက္ေလး အသီးသီးရင္ခုန္သြားမိတာကေတာ့
အခိုက္အတန္႔ေလးပါပဲ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ရင္ဘတ္ေတြထဲမွာ ၀ုန္းခနဲ
ခဏျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔ စိတ္ကိုယ္စီထဲမွာလည္း သိေနၾကတယ္။
သူက ငါ့အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးပါလား။
သူက ငါ့အတြက္ ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ ေကာင္ေလးပါလား။
ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕႔ သတိရမႈေတြက ဒီေလာက္ႀကီးလည္း မဖြံ႕ၿဖိဳးၾကေသးဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄ ႏွစ္က အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပည့္ျပည့္၀၀
ပံုေဖာ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေသးဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္
စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုဘဲ လမ္းထဲမွာ ျဖတ္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ လူအုပ္ထဲမွာ
ေပ်ာက္သြားၾကတယ္။ ထာ၀ရ။
၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလို႔ ခင္ဗ်ား မထင္ဘူးလား။
ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ တကယ္ ၀မ္းနည္းစရာဇာတ္လမ္း တစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အဲလိုပဲ ေျပာလိုက္ရမွာ။
Posted by cozy.zee
No comments:
Post a Comment