သံဃိကဒါနႏွင့္ ပုဂၢလိကဒါန

မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္၏ နံနက္ခင္းၾသဝါဒ {၁၃} (ဒါနစြမ္းအား ဆြမ္းတရား)

ဘုန္းႀကီးတို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္လာေတာ့ ကုသိုလ္ေတြ ျပဳစရာ ျပည့္ေနတာ ပဲ၊ အခု ဆြမ္းဒကာ ဆြမ္းအမမ်ား စဥ္းစား ၾကည့္ၾက၊ ဗုဒၶျမတ္စြာ သာသနာေတာ္နဲ႔ မေတြ႕ရင္ အခုလို သံဃိကဒါန ဆြမ္းကုသိုလ္ ျပဳဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး၊ သာသနာနဲ႔ေတြ႕လို႔ ဆြမ္းကုသိုလ္ ျပဳရတယ္၊ ကုသိုလ္ေတြ ထဲမွာလဲ သာသနာတြင္းကုသိုလ္, သာသနာပကုသိုလ္ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတဲ့အနက္က သာသနာတြင္းကုသိုလ္က အက်ိဳးအား သန္တယ္၊

ဗုဒၶျမတ္စြာနဲ႔ ေတြ႕ရလို႔ ယခုလို သံဃိကဒါန ကုသိုလ္ေတြ ျပဳရတယ္၊ သာသနာနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ဆြမ္းကုသိုလ္ ျပဳၾကတယ္၊ သူမ်ားျပဳတာျမင္ေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ျပဳခ်င္လာ တယ္၊ ဘုန္းႀကီးက အကုန္အက် နည္းနည္းနဲ႔ ကုသိုလ္ရတာ သေဘာက်တယ္။

ဒါနသည္ ဘာကို အက်ိဳးေပးသလဲ

တခ်ိဳ႕ ပိုက္ဆံေတြ အကုန္အက်ခံၿပီး ကုသိုလ္ေတြ ျပဳၾကတယ္၊ သိပ္ကုန္ၿပီး အက်ိဳး မရေတာ့ အလကားပဲ၊ တခ်ိဳ႕ ကုသိုလ္ျပဳခ်င္ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ၾကဘူး၊ မျပဳႏိုင္ ၾကဘူး၊ ဒါနဟာ အကုန္သက္သာမွ ေကာင္းတယ္၊ ဆြမ္း ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြ ဒါနဟာ ဘာကို အက်ိဳးေပးသလဲ ေတြးၾကည့္ပါ၊ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္ၾကပ္ သေဘာက်ေအာင္ ေတြး ၾကည့္ပါ၊ သာမညေလးပဲလို႔ သေဘာမထားလိုက္ပါနဲ႔၊

ဒါန ဆိုတာ ကိုယ့္ရွိတဲ့ပစၥည္း စြန္႔ႀကဲလိုက္တာပဲ၊ ကုသိုလ္မ်ိဳးေစ့ အႀကဲခံရတဲ့ လယ္ယာေျမနဲ႔ တူတဲ့ အလွဴခံေတြက ေကာင္းေန မွလဲ အပင္ဟာ ေပါက္မယ္၊ လယ္ယာေျမ မေကာင္းရင္ အပင္ မေပါက္ဘူး၊ ယခုျပဳတဲ့ ဒါနဟာ အာယု ဝဏၰ သုခ ဗလ ပဋိဘာနဆိုတဲ့ အက်ိဳးငါးမ်ိဳးကို ေပးတယ္၊ ဒီအက်ိဳးငါးမ်ိဳးကို ရပါတယ္။

လယ္ယာေျမေကာင္း မ်ိဳးေစ့ခ်

ဒီအက်ိဳး ငါးမ်ိဳးဟာ သာသနာပလဲ ရတယ္၊ သာသနာတြင္းလဲ ရတယ္၊ သာသနာတြင္းမွာ ဘုရားပါေနတယ္၊ ဘုရားရဲ႕ ဝိနည္းေတာ္အတိုင္း က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ ေနၾကတဲ့ သံဃာေတြ ပါေနတယ္၊ ပုဂိၢဳလ္ တစ္ပါး ႏွစ္ပါး မဟုတ္ဘူး၊ သံဃာမွာ ပရိနိဗၺာန္ ဝင္စံသြားတဲ့ အရိယာသံဃာ ႀကီးေတြပါ ပါေနတယ္၊ ဘာျပဳလို႔လဲ၊

အသင္းအဖြဲ႕ျဖစ္တဲ့ ဘုရားသားေတာ္အေပါင္း ပါေနတယ္၊ သံဃိကေက်ာင္းေတြ လွဴတယ္၊ ေနေန မေနေန ေက်ာင္းအလွဴလဲ သံဃိကဒါန ျဖစ္တာပဲ၊ အခု ဆြမ္းလဲ ဒီလိုပဲ၊ “သံဃႆ ေဒမ”၊ လယ္ ေျမေကာင္း မ်ိဳးေစ့ ခ်လိုက္တာပဲ၊ ဆိုစမ္း-အလွဴခံမွာ ...

“အလွဴခံမွာ, လယ္ပမာ၊ လွဴရွာသူမ်ား, လယ္သမား၊
အမ်ားလွဴဖြယ္, မ်ိဳးေစ့ႏွယ္၊ ေနာင္ဝယ္ အသီးစား”

ေအး...အလွဴခံပုဂိၢဳလ္ေတြဟာ ဘာနဲ႔ တူသလဲ၊ လယ္ယာ ေျမနဲ႔ တူတယ္၊ အလွဴရွင္က ဘာနဲ႔ တူသလဲ၊ လယ္ယာလုပ္တဲ့ သူနဲ႔ တူတယ္၊ လွဴဖြယ္ပစၥည္းအစုနဲ႔ ေစတနာက မ်ိဳးေစ့နဲ႔ တူတယ္။

ဘက္စံုေကာင္းမွ အက်ိဳးေပးႏိုင္

တို႔လယ္ယာေျမက ေပါင္းျမက္ေတြ ႐ႈပ္ေနရင္ အပင္ေတြဟာ ႀကီးထြားႏိုင္ပါ့မလား၊ မႀကီးထြားႏိုင္ဘူး၊ တစ္ခါ လယ္ယာေျမ ေကာင္းေနေသာ္လဲ မ်ိဳးေစ့ မေကာင္းရင္ အပင္ဟာ ႀကီးထြား ႏိုင္ပါ့မလား၊ မႀကီးထြားႏိုင္ဘူး၊ မ်ိဳးေစ့နဲ႔ လယ္ယာေျမက ေကာင္းေနေသာ္လဲ လယ္လုပ္သူက နားမလည္ႏိုင္ရင္ေကာ အပင္ဟာ ႀကီးထြားႏိုင္ပါ့မလား၊ မႀကီးထြားႏိုင္ဘူး၊ ဒီေတာ့ကာ လယ္ယာေျမနဲ႔တူတဲ့ အလွဴခံပုဂိၢဳလ္ေတြက ေကာင္းရမယ္၊

လယ္ယာလုပ္သူနဲ႔တူတဲ့ အလွဴရွင္ေတြကလဲ လွဴပံု လွဴနည္း နားလည္ရမယ္၊ မ်ိဳးေစ့နဲ႔တူတဲ့ ေစတနာ ဝတၳဳပစၥည္းေတြ ကလဲ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ရမယ္၊ ဒီလို ဘက္စံုမွ အက်ိဳးေပး သန္ႏိုင္တယ္။

အစ္မႀကီးဘဒၵါႏွင့္ ညီမ သုဘဒၵါ

က်မ္းဂန္ေတြထဲမွာ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေတာ္ေတာ္ က်ယ္က်ယ္ ဝန္းဝန္း လာတယ္၊ ဒီေနရာမွာသံဃိကဒါနနဲ႔ပုဂၢလိက ဒါန အက်ိဳးေပး ကြာျခားပံုကို ဘုန္းႀကီး နည္းနည္း ေျပာခ်င္ တယ္၊ ဟိုတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ဘဒၵါနဲ႔သုဘဒၵါဆိုတဲ့ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ေနၾကတယ္၊

အစ္မႀကီးျဖစ္တဲ့သူက အိမ္ေထာင္ သည္ဘဝ ေရာက္ေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ သား သမီးက မထြန္းကားဘူး၊ ဒီေတာ့ အစ္မႀကီးက စဥ္းစားတယ္၊ “ငါတို႔ မရွိတဲ့ေနာက္မွာ ငါတို႔ရဲ႕ စီးပြားဥစၥာေတြကို အေမြဆက္ခံ မည့္သူ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မရွိရင္ အားလံုး ပ်က္စီးကုန္လိမ့္ မယ္”လို႔ စဥ္းစား ႀကံစည္ၿပီး ညီမျဖစ္တဲ့ သုဘဒၵါကို သူ႔ ေယာက်ာ္းနဲ႔ လက္ဆက္ေပးလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ညီမ ကိုလဲ ေန႔စဥ္မျပတ္ ဆံုးမတယ္၊

ဆံုးမပံုကေလးက ....
“ငါ့ညီမ ... ဒါနကို ျပဳရတယ္၊ သီလကို ေဆာက္တည္ ရတယ္၊ ဘာဝနာကို ပြားရတယ္” စသည္ျဖင့္ ဆံုးမလိုက္ေတာ့ ညီမျဖစ္သူကလဲ အစ္မႀကီးရဲ႕ အဆံုးအမေပၚမွာ တည္ၿပီး ေန႔စဥ္အၿမဲ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္တယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ညီမျဖစ္တဲ့ သုဘဒၵါက ဆြမ္းကပ္ခ်င္တယ္၊ ဆြမ္းကပ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ကိုလဲ သူ႔အိမ္မွာ အၿမဲထိုင္ေနတဲ့ အရွင္ေရဝတကို ေလွ်ာက္ ထားတယ္၊ ဒီေတာ့ အရွင္ေရဝတက “သုဘဒၵါ... သင္ ဆြမ္း ကပ္ခ်င္ရင္ ပုဂၢလိက မကပ္နဲ႔ç သံဃိကကပ္၊ သံဃာကို ရည္မွန္းၿပီးေတာ့ ကပ္”လို႔ အမိန္႔ရွိလိုက္တယ္။

ညီအစ္မႏွစ္ဦး အက်ိဳးေပးပံုထူး

သုဘဒၵါလဲ အရွင္ေရဝတ အမိန္႔ရွိလိုက္တဲ့ အတိုင္း သံဃာရွစ္ပါး ပင့္ၿပီး ဆြမ္း ကပ္တယ္။
“သံဃႆ ေဒမ၊ နိဗၺာနပစၥေယာ ေဟာတု=သံဃာေတာ္ အား လွဴပါ၏၊ နိဗၺာန္၏ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ပါေစ”လို႔ ဒီလို အာ႐ံုျပဳၿပီး လွဴလိုက္တယ္၊ ဒါနဲ႔ သူတို႔ စုေတ ေသလြန္တဲ့ အခါ ညီမျဖစ္သူက နိမၼာနရတိနတ္ျပည္မွာ ျဖစ္တယ္၊

အစ္မ ႀကီး ျဖစ္သူက တာဝတႎသာနတ္ျပည္မွာ သြားျဖစ္ရတယ္၊ ညီမ ျဖစ္သူက စဥ္းစားတယ္၊ “ငါဟာ ဒီစည္းစိမ္ ခ်မ္းသာေတြကို ဘယ္သူ႔ အမွီျပဳၿပီး ရခဲ့တာပါလိမ့္မလဲ”လို႔ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ အရွင္ေရဝတ အဆံုးအမေၾကာင့္ ရတာပဲလို႔ သူျမင္တယ္၊
ေနာက္တစ္ခါ “ငါ့အစ္မႀကီးမ်ား ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္မလဲ” လို႔ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ တာဝတႎသာမွာ ျဖစ္ေန တာကို ျမင္ရျပန္တယ္။

အစ္မႀကီးခမ်ာ အံ့ဩရွာ

ဒါနဲ႔ သုဘဒၵါက သူ႔အစ္မႀကီးရွိရာ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္သို႔ သြားတယ္၊ ဘံုခ်င္းကအလြန္ကြာျခားေနေတာ့ အေရာင္ အဝါခ်င္းကလဲ အလြန္ကြာျခားေနတာေပါ့၊ အေရာင္အဝါေတြ ေတာက္ေနတဲ့ နတ္သမီးကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အံ့ဩ သြားတယ္၊ ဒါနဲ႔ အစ္မႀကီးက ေမးတယ္။

“သင္ဟာ ဘယ္ကပါလဲ၊ ငါတို႔ရဲ႕ ဘံုဌာနမွာ ဒီလို အေရာင္ ေတာက္ပတဲ့ နတ္သမီးကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါဘူး၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းနဲ႔မ်ား လာခဲ့ပါသလဲ”
“ကြ်န္မဟာ တျခားလူ မဟုတ္ပါဘူး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ဘဝ တုန္းက သင္နဲ႔ ညီအစ္မ ေတာ္ခဲ့ပါတယ္” စသည္ျဖင့္ ေျပာ ၾကားလိုက္ေတာ့ အစ္မႀကီးျဖစ္သူက ...
“ဒီလိုျဖင့္ သင့္မွာေတာ့ အထက္နတ္ျပည္မွာ ေရာက္ေနၿပီး ငါ့မွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ေအာက္နတ္ျပည္ ေရာက္ေနရပါသလဲ”

ဒီလို ေမးလိုက္ေတာ့ ညီမျဖစ္သူက ....
“ သာ ဒကိၡဏာ သံဃဂတာ, အပၸေမေယ် ပတိ႒ိတာ၊ ပုဂၢေလသု တယာ ဒိႏံၷ, န တံ တဝ မဟပၹလံ။”

“သံဃဂတာ-သံဃာအားေရာက္ေသာ၊ ဝါ-သံဃာအား လွဴေသာ၊ သာ ဒကိၡဏာ-ထိုအလွဴသည္၊ အပၸေမေယ်-မႏိႈင္း အပ္ မႏိႈင္းယွဥ္ႏိုင္ေသာ အက်ိဳး၌၊ ပတိ႒ိတာ-တည္၏၊ တယာ-သင္အစ္မႀကီးသည္၊ ပုဂၢေလသု-ပုဂိၢဳလ္တို႔၌၊ ဒိႏံၷ-ေပးလွဴအပ္ၿပီ၊ တဝ-သင္အစ္မႀကီး၏၊ တံ-ထိုပုဂိၢဳလ္၌ ေပး လွဴအပ္ေသာ အလွဴသည္၊ န မဟပၹလံ-ႀကီးက်ယ္ဖြံ႕ၿဖိဳး မ်ားျမတ္ေသာအက်ိဳး မရွိႏိုင္။”

သံဃိကဒါနႏွင့္ ပုဂၢလိကဒါန

“သင္အစ္မႀကီးက သံဃာကို ရည္မွန္းၿပီးေတာ့မွ မလွဴပဲဘဲ၊ ပုဂိၢဳလ္ကို ရည္မွန္းၿပီး လွဴဒါန္းေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး အက်ိဳးႀကီး ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ”

“အမေလး ညီမရယ္၊ အစ္မလဲ ေစာေစာကသာ ဒီလို သိရရင္ လွဴတာေပါ့” စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကတယ္၊ ဒါ သံဃိက ဒါနနဲ႔ ပုဂၢလိကဒါန ကြာျခားပံုကို ေျပာၾကျခင္း ျဖစ္တယ္၊ ဒီလို လူ႔ဘဝ နတ္ဘဝေတြကို ဆုေတာင္းရမယ္လို႔ မဆိုလို ပါဘူး၊ ဒါကို ဆြမ္းဒကာ ဆြမ္းအမေတြက သိထားၾကပါ။

အသက္ကို ေပးလွဴရာေရာက္

ခုလို သံဃာမ်ားဆြမ္းကပ္ေတာ့ ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးၾကတဲ့ သံဃာမ်ားမွာ အသက္ရွည္တယ္၊ ဘာျပဳလို႔လဲ၊ ၇ ရက္ေလာက္ မ်ား ဆြမ္းမစားရရင္ ဒီသံဃာေတြ ေပ်ာ့ေခြႏံုးခ်ည့္ၿပီး အားအင္ ျပတ္မတ္တတ္ကလဲ ေသပြဲဝင္ရမယ္၊ ခုေတာ့ ဒီဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးလိုက္ရလို႔ အသက္ရွည္တယ္၊ စာေပက်မ္းဂန္မ်ား သင္အံ ေလ့လာႏိုင္တယ္၊ သမထ ဝိပႆနာတရားမ်ား အား ထုတ္ႏိုင္ၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဆြမ္းလွဴတဲ့ ဒါယကာ, ဒါယိကာမေတြဟာ အသက္ကိုလဲ ေပးလွဴသည္မည္တယ္လို႔ ဘုရားေဟာခဲ့တယ္။

အဆင္းကိုလဲ လွဴရာေရာက္

ဒါတင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊အဆင္းကိုလဲ ေပးလွဴသည္ မည္တယ္၊ ဘယ္လို ေပးလွဴရာ ေရာက္လဲ၊ ဒီ သံဃာေတြ ဆြမ္းကိုမွ မဘုဥ္းေပးရရင္ မ်က္ႏွာေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ေနမလဲ၊ ဆြမ္း ဒါယကာ ဆြမ္းအမေတြ ေတြးၾကည့္ၾက၊ မ်က္ႏွာေတြ ႐ံႈ႕တြ ေနမယ္၊ မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနမယ္၊ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးလိုက္တဲ့ အခါ မ်က္ႏွာေတြ ၾကည္လင္လာမယ္၊ ဆြမ္းလွဴတဲ့ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားမွာလဲ ဒီအက်ိဳးေတြ မုခ် ခံစားရမယ္။

ခ်မ္းသာကိုလဲ လွဴရာေရာက္

ေနာက္တစ္ခုက ခ်မ္းသာကိုလဲ ေပးလွဴသည္ မည္တယ္၊ ဘယ္လို ေပးလွဴသလဲ၊ ဆြမ္းမစားရေတာ့ ဆင္းရဲတယ္၊ကေလးေတြမ်ားဆို ငိုလိုက္တာ က်ဴက်ဴပါလို႔၊ သံဃာေတြလဲ ဆြမ္းမစားရရင္ ကိုယ္ေတြ ပိန္ခ်ံဳးၿပီး စိတ္ေတြ မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ၾကရမယ္၊ ဒီ ဆြမ္းဘုဥ္းေပး လိုက္ရေတာ့ ကိုယ္လဲ ခ်မ္းသာ၊ စိတ္လဲ ခ်မ္းသာ ျဖစ္ၾကရတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာကိုလဲ ေပးလွဴရာ ေရာက္တယ္။

ခြန္အားကို ေပးလွဴရာေရာက္

လူေတြမွာ ခြန္အားဗလ မရွိရင္ ဘာကိုမွ မလုပ္ႏိုင္သလိုဘဲ၊ ဒီ သံဃာေတြမွာလဲ ဆြမ္းမွ ဘုဥ္းမေပးရရင္ ခြန္အားဗလေတြ ဆုတ္ယုတ္ကုန္မွာပဲ၊ ခြန္အားမရွိရင္ သာသနာ့တာဝန္ကို မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘူး၊ စာေပပရိယတ္ကို မႀကိဳးစားႏိုင္ဘူး၊ ဒီ ဆြမ္းစားရေတာ့ ခြန္အား ရွိလာတယ္၊ ခြန္အား ရွိလာရင္ သာသနာ့တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ခြန္အား ကိုလဲ ေပးလွဴရာ ေရာက္တယ္။

ပညာကိုလဲ ေပးလွဴရာေရာက္
ၿပီးေတာ့ ပညာကိုလဲ ေပးလွဴရာေရာက္ သည္ မည္တယ္၊ ဘယ္လို ေပးလွဴရာ ေရာက္သလဲ၊ ေဘာဇဥ္အာဟာရ မမွ်တ တဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ တရားအားထုတ္ရင္ တရားမရႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း က်မ္းဂန္ေတြထဲမွာ ပါတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆြမ္း မဘုဥ္းေပးရရင္ ကိုယ္စိတ္မခ်မ္းသာဘူး၊ ကိုယ္စိတ္မခ်မ္း သာရင္ ဉာဏ္ေတြ ပြင့္မလာႏိုင္ဘူး၊

ဉာဏ္မပြင့္ရင္ စာေပ က်မ္းဂန္ သင္အံေလ့လာလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ သမထ ဝိပႆနာ တရားေတြကို ပြားမ်ားအားထုတ္လို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ဆြမ္းစားရေတာ့ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာတယ္၊ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့ ဉာဏ္ေတြ ပြင့္လာႏိုင္တယ္၊ ဉာဏ္ပြင့္လာေတာ့ သာသနာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြကို ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏိုင္တယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဉာဏ္ ပညာကို ေပးလွဴရာ ေရာက္တယ္လို႔ ဆိုရတယ္။


Shared from U Myomyat Thu