(ညီေတာ္ ေနာင္ေတာ္ ရဟန္းမ်ားကို ေမတၱာျဖင့္ တပည့္ေတာ္ရဲ့ အေတြးအျမင္ေလး မွ်ေဝေပးပါရေစ။)
“ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ပစၥည္း(၄)ပါးကို အဓိကထားရွာရင္ ပစၥည္း(၄)ပါးလည္း မရဘူး။ တရားလည္းမရဘူး။”
“ရဟန္းတစ္ပါးသည္ တရားကို အဓိကထားရွာရင္ ပစၥည္း(၄)ပါးလည္း ရသည္။ တရားလည္းရသည္။”
ဆြမ္း၊သကၤန္း၊ေက်ာင္း၊ေဆး က ဒကာ၊ဒကာမ အလုပ္ေတြပါ။
စာခ်တဲ့ သံဃာေတာ္က စာဘဲ့ခ်၊ တရားက်င့္တဲ့ သံဃာေတာ္က တရားဘဲ့က်င့္ ေသတဲ့အထိအဲဒီ အလုပ္ဘဲ့ လုပ္ၾကပါ။ စာလုပ္တယ္ဆိုတာ တရားက်င့္တာပါဘဲ့ အတူတူပါ။
*ရဟန္းေလာကက ပိုအေရးႀကီးပါတယ္*
အရွင္ဘုရားတို ့-
"လူေတြဆိုတာက ေျမျပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္တာႏွင့္တူတယ္"
"ရဟန္း၊သံဃာဆိုတာက သစ္ပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္တာႏွင့္တူတယ္"
ေျမျပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူက လဲက်ရင္ အနည္းဆံုးပြန္းရုံပဲ့ရုံပါဘဲ။
ေသေလာက္ေအာင္ မျဖစ္ပါဘူး။
သစ္ပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ေခ်ာ္က်ရင္
ေျခက်ိဳးလက္က်ိဳး ဘဝပ်က္ျပီး ေသႏိုင္သကဲ့သို ့
လူ႔ေလာကမွာ ကိုယ့္လုပ္စာကိုယ္စားျပီးေတာ့
မဟုတ္တရုတ္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ခံရလည္း အေတာ္အသင့္ဘဲ
ကိုယ့္လုပ္စာ ကိုယ္စားတာကိုး။
ရဟန္း၊သံဃာမ်ားက်ေတာ့ သကၤန္းးဝတ္တဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး ဒကာ၊ဒကာမ လုပ္စာ စားရတာပါ။ ဒါေႀကာင့္ ရဟန္း၊သံဃာမ်ားက်ေတာ့ ပိုျပီးကိုယ့္ဟာကိုႀကည္ညိဳေအာင္ေနၾကရတယ္။ ကိုယ့္ဟာကို မႀကည္ညိဳမိလို ့အပၸါယ္က်ရင္ လူေတြထက္(၂)ဆ ခံရပါတယ္။ သူမ်ား
ဟာေတြစား သူမ်ားဟာေတြ ဝတ္ထားလို ့ပါ။
(ေမတၱာရွင္ ေရႊျပည္သာ)
Credit - ပရ ဟိတ ဒကာေလး
Shared from ႏွလံုးသားအာဟာရ (FB)
No comments:
Post a Comment