ဒီေတာ့ ေရခ်ိဳးရင္းနဲ႔ ဘာေတြးမိလဲဆိုေတာ့ တို႔ ဒီအနာခႏၶာၾကီးကို ဖန္ေဆးေပးေနပါလားလို႔။ ေရ အခါခါခ်ိဳးရင္ ဖန္အခါခါေဆးတာေပါ့ေနာ္။ ဒါလည္း လံုေလာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္ျပည့္ ျပည္တစိုစို၊ ေခၽြးတစိုစိုနဲ႔ အနာၾကီးက ထုတ္ေပးေနတာေလ။ ေနာက္ ေရခ်ိဳးျပီးလို႔ သနပ္ခါးလိမ္းတယ္ဆိုရင္ပဲ ဪ.. ဒါ ဒီအနာၾကီးကို ေဆးလူးေပးေနရ ပါလားလို႔ ေတြးမိပါရဲ႕။ အကၤ် ီအဝတ္အစားဝတ္ေတာ့ေရာ ဘာထူးလဲ။ ဒီအနာၾကီးကို က်ပ္စည္းေပးရတာေပါ့။ ဒီ က်ပ္စည္းရတာကို ပဲ ေသာင္းခ်ီ၊ သိန္းခ်ီ အကုန္ခံျပီး ျပိဳင္ေနတာေတြ ရွိတယ္ေနာ္။
သူ႕ပတ္တီး၊ ငါ့ပတ္တီး ဘယ္ဟာက ဘယ္ေလာက္တန္တယ္ဆိုျပီးေတာ့ေလ။ ဒီပတ္တီး ကိုမွ စိန္ေတြ တပ္ျပီး ဂုဏ္ယူခ်င္ေနၾကေသးတယ္။ ဪ ဒုကၡပါပဲ။ ပတ္တီးကလည္း တံဆိပ္အစံုထြက္တယ္ေနာ္။ အကုန္ ေရာဂါသည္ ေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ပတ္တီးမပါလို႔ မွ မရတာေနာ့။ အဲဒီေတာ့ ဒီတံဆိပ္ေတြ အေပၚမွာ လိုက္ျပီး မာန္တက္ေနၾကတာေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ဆိုးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က် လည္း မလံုတလံုေတြဝတ္ျပီး ကိုယ့္ရဲ႕စက္ဆုပ္ဖြယ္ အနာၾကီးကို ၾကြားေန လိုက္တာ။ ဒုကၡ ဒုကၡ။ ဒါကို အငမ္းမရ လိုက္ျပီး သေရယိုတာေတာ့ ျပည္ယိုေနတဲ့အနာကို သကာရည္ ဖံုးတဲ့အေပၚ အညာမိေနၾကတာေနမွာေပါ့။ မသိပါဘူး။ သနားလည္း သနားမိပါရဲ႕။ ကဲ.. ထားပါေတာ့။
ေနာက္ ထမင္းစား တယ္။ ဒါကေတာ့ ဒီအနာအတြက္ ေဆးေသာက္ေပးေနရတာ၊ ဓာတ္စာ ေကၽြးေနရတာပဲမဟုတ္လား။ ဒီလိုေဆးေလးေတြ ပါးစပ္ကေန အခ်ိန္မွန္ ေကၽြးေပးမွ ျပည္ပုပ္ေတြ ျပန္ထြက္လာမွာေပါ့။ ဒါကေတာ့ စြန္႔ုထုတ္တာကို ေျပာတာပါ။ ကဲ.. ဒါဆိုတစ္ေန႔တေန႔ အနာကို ဓာတ္စာေကၽြးလိုက္ ခႏၶာတြင္းက အညစ္ အေၾကးေတြ စြန္႔လိုက္၊ ဖန္ေဆးလိုက္၊ က်ပ္စည္းလိုက္နဲ႔ အားရတယ္ကိုမရွိပါဘူး။ ဒီိလို လုပ္ေပးေနတာေတာင္ ဒီအနာၾကီး က သက္သာ ေပ်ာက္ကင္း သလား ဆိုေတာ့ ေဝးပါေသးတယ္။ အေသဘက္ ကို တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အျမန္ခုတ္ေမာင္းေနလိုက္တာ ေမာေနပါျပီ။ အခုဆိုရင္ မရဏ ဘူတာကို ဆိုက္ေရာက္ဖို႔ သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူးေလ။ ေရာက္ေတာ့မွာပါ့။ ခုလား ? ။ ခဏေနလား ? ။ မၾကာမီလာမည္ ေမွ်ာ္ ရမွာေပါ့ေနာ္။
ေအာ္.. ခုမွပဲ အနာၾကီးဒုကၡသည္ အစစ္နဲ႔ ေတြ႕ရေတာ့တယ္လို႔ မွတ္ပါေနာ္။ ကဲ.. ဒီေန႔ေတာ့ သူ႕ကို ဖန္ေဆးျပီး က်ပ္စည္းမယ္၊ ျပီးရင္ ေဆးလိမ္းေပးမယ္။ ဓာတ္စာ ေကၽြးလို႔ ျပည္ပုပ္အညစ္အေၾကးေတြ ထုတ္ေပး ရမွာမို႔ မအားရွာတဲ့ က်ေနာ့္အျဖစ္ကို နားလည္တဲ့အေနနဲ႔ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေတာ္ၾကမယ္ ေနာ္။
ေစာသဇင္(မႏၲေလး)
Reference: www.forverfriends.ning.com
No comments:
Post a Comment