“ကံ”ဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလား၊
“တဏွာ”ဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလားဆုိေတာ့
တဏွာက ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ၊
ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေတာ့
အကုသိုလ္ကံႏွိပ္စက္မွာ ေၾကာက္လုိက္ၾကတာ၊
တဏွာေၾကာက္တယ္လုိ႔မပါဘူး။
အကုသုိလ္ကံ
အက်ဳိးေပးလုိ႔
ဒုိင္းကနဲ ေသမွာ၊
စီးပြားေရးပ်က္သြားမွာပဲ
ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေၾကာက္ေနၾကတာ၊
တစ္သက္လုံး
မုဆုိးလုပ္စားေနတဲ့
မုဆုိးႀကီးဟာ
အကုသုိလ္ကံေတြ မနည္းဘူး လုပ္ထားတာ။
သုိ႔ေသာ္လည္း ဘုရားနဲ႔ေတြ႕လုိ႔
ဘုရားရဲ႕ တရားကုိနာၿပီး
၀ိပႆနာအလုပ္ လုပ္လုိက္ေတာ့
အဲဒီ အကုသိုလ္ကံေတြဟာ
အက်ဳိးဆက္ မေပးႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ဘာျပဳလုိ႔လဲ၊
တဏွာခ်ဳပ္သြားလုိ႔ ။
ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔တေတြ
“ကုသုိလ္ကံ”ေတြကုိလည္း
ဒီေလာက္အားကုိးစရာ မလုိပါဘူး။
“အကုသုိလ္ကံ”ေတြကုိလည္း
ဒီေလာက္ေၾကာက္စရာ မရွိပါဘူး။
ခင္ဗ်ားတုိ႔
ဘ၀မ်ားစြာက
၀ဋ္ထဲလည္မယ့္
၀ဋ္ကုသိုလ္ကံေတြ
အကုသုိလ္ကံေတြ တစ္ပုံႀကီးရွိမွာပဲ။
အဲဒီအကုသုိလ္ကံေတြကုိ မေၾကာက္ပါနဲ႔၊
ဘ၀ဆက္တတ္တဲ့
“တဏွာ” ေသရင္
အဲဒီ ကုသုိလ္ကံ အကုသုိလ္ကံေတြဟာ
“အေဟာသိကံ” ျဖစ္ပါတယ္။
အက်ဳိးမေပးေတာ့ပါဘူး။
တဏွာေခါင္းေဆာင္တဲ့
ကံကသာ အက်ဳိးေပးႏုိင္ေတာ့
ေခါင္းေဆာင္တဏွာကုိ သတ္လုိက္ရင္
“ကံ”က မဆက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ “ကံ”ကုိ မေၾကာက္ပါနဲ႔။
သစၥာေလးပါးမွာ
ကုသုိလ္၊အကုသုိလ္ကံေတြ
ဒီေလာက္မေဟာပါဘူး။
သမုဒယ=တဏွာေသရင္ၿပီးတာပဲလုိ႔
ဘုရားက ဒီတစ္လုံးတည္းေဟာထားတယ္။
တဏွာ=သမုဒယကုိ
မဂ္နဲ႔ ပယ္သတ္လုိက္ရင္
ဘာမွပူစရာမရွိပါဘူး။
ခင္ဗ်ားတုိ႔က
ကုသုိလ္ကံေလးေတြ ၀င္လာရင္ တၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔
အကုသုိလ္ကံေလးေတြ၀င္လာရင္
တမဲ့မဲ့ တ႐ြဲ႕႐ြဲ႕နဲ႔မဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ကုသုိလ္ကံကုိ ၀မ္းေျမာက္တာလည္းမွားတယ္။
အကုသုိလ္ကံကုိ ေၾကာက္တာလည္း မွားတယ္။
သစၥာနဲ႔ေ၀ဖန္လုိက္ေတာ့၊
သမုဒယသစၥာ
တဏွာေလာဘကုိ ေၾကာက္မွ အေၾကာက္မွန္။
ဘုရားက “တဏွာအပ္ခ်ဳပ္သမား”လုိ႔သာ ေဟာတယ္။
“ကံအပ္ခ်ဳပ္သမား”လုိ႔ မေဟာခဲ့ဘူး။
ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ တကယ္ဒုကၡေပးေနတာဟာ ဒီတဏွာပဲ။
ဒုကၡအေပးဆုံးျဖစ္တဲ့တဏွာက
အေရွာင္ေကာင္း အပုန္းေကာင္းဆုိေတာ့
သူ႔ကုိဖမ္းရတာမလြယ္ဘူး။
ဥာဏ္နဲ႔ဖမ္းမွ မိတယ္။
ဘုရားေတာင္မွ
ေဗာဓိပင္နဲ႔ ေ႐ႊပလႅင္ေပၚေရာက္မွ
တဏွာကုိ မင္းအေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိၿပီ၊
ေနာက္ကုိ မင္းဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ကုိ
ဒုကၡေပးလုိ႔ မရေတာ့ဘူးလုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ရဲတာ။
ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေတာ့
တဏွာကုိ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ခံေနတယ္။
မခက္ဘူးလား။
ဒီေတာ့ ဒီတဏွာကုိသတ္ရမယ္။
တဏွာကုိ သတ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္
ဒီတဏွာမွီေနတဲ့ ကပ္ေနတဲ့ ေနရာကုိရွာရမယ္။
ဒီ တဏွာက ဘယ္ေနရာေတြမွာ ကပ္ေနသတုံး။
ဒီတဏွာက
ခင္ဗ်ားတုိ႔ သႏၲာန္မွာရွိတဲ့
မ်က္လုံး၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္၊ စိတ္ဆုိတဲ့
ဒြါရေျခာက္ပါး(အတြင္းအာယတန ၆-ပါး)မွာ ကပ္ေနတယ္။
ၿပီးေတာ့ “႐ူပါ႐ုံ”စတဲ့ အာ႐ုံ ၆-ပါး
(အျပင္အာယတန ၆-ပါး)မွာလဲ ကပ္ေနတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဒြါရ ၆-ပါးနဲ႔ အာ႐ုံ ၆-ပါး
အသီးသီးေတြ႕ဆုံလုိ႔ သိလာတဲ့
“ျမင္စိတ္၊ ၾကားစိတ္၊ နံစိတ္၊ စားစိတ္၊
ေတြ႕ထိစိတ္၊ ႀကံသိစိတ္”ဆုိတဲ့
စကၡဳ၀ိညာဏ္ စတဲ့ ၀ိညာဏ္ ၆-ပါးမွာလဲ ကပ္ေနတယ္။
ဒီေတာ့ တဏွာကပ္ေနတဲ့ ေနရာဟာ
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ၁၈-ပါးေတာင္ရွိေနတာ။
အုိ ..... တစ္ကုိယ္လုံးကုိ
ဒီ တဏွာကကပ္ေနတာ။
ဒီေတာ့ ဒီတဏွာကုိ သတ္ရမယ္။
ဘယ္လုိသတ္မလဲ။
၀ိပႆနာလုပ္ၿပီးသတ္ရမယ္။
ဒီတဏွာေနတဲ့ ၁၈-ေနရာကို
၀ိပႆနာဥာဏ္နဲ႔
ျဖစ္ပ်က္ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱေတြ ျမင္ေအာင္႐ႈရမယ္။
ဒါေတြျမင္သိလာေတာ့
ဒီ ၁၈-ပါးေသာအရာေတြကုိ
သာယာႏွစ္သက္မႈမရွိေတာ့ဘူး။
႐ြံ႕မုန္းလာမယ္။
မရခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဒါေတြမရွိတာေကာင္းတယ္လုိ႔ သိလာေတာ့
တဏွာဟာ တျဖည္းျဖည္း ပါးပါးသြားၿပီး၊
ေနာက္ဆုံးလုံး၀ခ်ဳပ္သြားမယ္။
အဲ တဏွာခ်ဳပ္ရင္ နိဗၺာန္ေရာက္တာပဲ။
(ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏
“ကံ”ဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလား?၊
“တဏွာ”ဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလား..? )
ဤေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ ေစတနာအေပါင္းတို႔သည္
အားထုတ္ဆဲျဖစ္ေသာ
ဝိပႆနာဉာဏ္မွ
မဂ္ဉာဏ္သို႔ေက်းဇူးျပဳျခင္းငွာ
အေထာက္အပံ့ ပစၥည္းအျဖစ္ျဖင့္
တည္ရွိပါေစသတည္း ။
အရွင္ဉာဏဓဇ
No comments:
Post a Comment