လူတစ္ေယာက္သည္ အျခားလူတစ္ေယာက္ကို ပါးစပ္က ပြစိပြစိလုပ္၍ မန္းမွုတ္ေပးရုံမွ်ျဖင့္ တကယ္ သိဒၶိေျမာက္သြားႏုိင္ပါသေလာ။
ယင္းသို႔ ေစတစ္လုံးႏွင့္ ဖန္တီးေပးႏုိင္သူကား ေၾကာင္းက်ိဳးဝါဒ ဗုဒၶအယူ၌ ေရွးကလည္း မရွိခ့ဲ။ ယခုလည္း မရွိ။ ေနာင္လည္း ရွိမည္ မဟုတ္ပါ။
ပိဋကတ္သုံးပုံတြင္ သိဒၶိေျမာက္ေစႏုိင္ေသာ ေဒသနာေတာ္ကို ရွာမေတြ႔မိပါ။ ရဟႏၲာမေထရ္ၾကီးမွစ၍ မေထရ္အဆက္ဆက္ ေဆာင္ခ့ဲေသာ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာအလိုအားျဖင့္လည္း သိဒၶိေျမာက္ေစေသာ ဂါထာပါဠိဟူ၍ မရွိပါ။
သို႔ပါလ်က္ 'ဝ' မရွိဘဲ 'ဝိ' လုပ္ေနသူတို႔အျဖစ္မွာ 'ကာလႏွယ္ ဆိုးပါဘိ သူခိုးက လူလူ အေလ့ေပါက္မင္းမူတယ္ အိမ္သူကို ဧည့္ေစာင္' ဟု ဦးပုည ေရးသလို ရယ္စရာ ျပက္လုံးသာ ျဖစ္ေခ်မည္။
ဘုရားေရွ႕၌ ပြစိပြစိလုပ္ျခင္းကို သိဒၶိတင္တယ္ဟု လူအမ်ားက ထင္ဟန္တူ၏။ ယင္းသို႔ သိဒၶိတင္သျဖင့္ ရရွိေသာအက်ိဳးတရားဟူသည္ ရွင္တစ္ပါးကို ဆန္တစ္ဇြန္းေလာင္းလွဴသေလာက္ အက်ိဳးမမ်ားႏုိင္ပါ။ လက္ဖြ႔ဲစသည္ကို အေဆာင္ထား၍ရေသာ အက်ိဳးတရားထက္ သူေတာင္းစား တစ္ေယာက္ကို ေရတစ္ခြက္တိုက္သည္က အက်ိဳးမ်ားႏုိင္ေသးသည္။
---------------------------------------------
(အရွင္အဂၢဥာဏ{ခ်မ္းေျမ႕} ဆရာေတာ္၏ ၾသဝါဒ)
မင္းနန္ ေမာ္က်ြန္း
No comments:
Post a Comment