ဗင္ဂုိးရဲ႕နားရြက္ ႏွင့္ သုဘာေထရီရဲ႕ မ်က္လုံး

ေမာင္ထြန္းသူရဲ႕ “ရမၼက္မီး”ဆုိတဲ့ စာအုပ္ၾကီး ဖတ္ျပီးသြားေတာ့ ဖတ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကြက္ကေလးတစ္ခုကုိ ျပန္အာ႐ုံျပဳျဖစ္ရင္း “႐ူးတာ” လုိ႔ သူမ်ားမၾကားေအာင္ စိတ္ထဲက ေျပာျဖစ္လုိက္ပါတယ္။
စာအုပ္က ဗင္ဂုိးရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိပါ။ ျပန္သတိရျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ကြက္ကေလးက ဒီလုိပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဗင္ဂုိးက ဇိမ္ေဂဟာတစ္ခုကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီ့ ဇိမ္ေဂဟာမွာ ရာခ်ယ္ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ဗင္ဂုိးနားရြက္ကေလးကုိ ကုိင္ျပီး ၊ ေျပာင္သလုိလုိနဲ႔ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ပါတယ္။ အျမဲလာဖုိ႔လည္း ေျပာပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ တစ္ၾကိမ္အသြားမွာေတာ့ ရာခ်ယ္ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးက “ခ်စ္တုန္းပဲလား”လုိ႔ ေမးပါတယ္။ ဗင္ဂုိးကလည္း “ခ်စ္တုန္းပါပဲကြယ္” လုိ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးက ဗင္ဂုိးရဲ႕ နားရြက္ကေလးကုိ အသာအယာ လိမ္ဆြဲျပီး “တကယ္ခ်စ္ရင္
သက္ေသျပတဲ့အေနနဲ႔ ရွင့္ရဲ႕ နားရြက္ကေလးကုိ ေပးမလား” လုိ႔ ေမးလုိက္ပါသတဲ့။

ေနာက္ရက္တစ္ရက္မွာေတာ့ ဗင္ဂုိးက သူ႔ရဲ႕ညာဘက္နားရြက္ တစ္ဖက္ကုိ သင္တုန္းဓားနဲ႔ လွီးျဖတ္ျပီး ေကာင္မေလးကုိ
သြားေပးလုိက္ပါသတဲ့။

ဒီဇာတ္ကြက္ကေလးကုိ ျပန္သတိရျပီး “႐ူးတာ” လုိ႔ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္တာပါ။ တကယ္လုိ႔ စိတ္ထဲက မေျပာဘဲ အသံထြက္ေျပာလိုက္ရင္ စာအုပ္လက္ေဆာင္လာေပးတဲ့သူနဲ႔ တုိးသြားရင္ေတာ့ ေနာက္ေပးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
စာအုပ္လက္ေဆာင္လာေပးတဲ့သူက UNITY စာေပက ကုိသန္းေဆြနဲ႔ ကုိစုိး၀င္းပါ။ စာအုပ္က စာမ်က္ႏွာ ၆၇၇ မ်က္ႏွာ ပါရွိတယ္။ ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္ တစ္အုပ္စာေလာက္ပါ။

ဗင္ဂုိးကုိ ႐ူးတာလုိ႔ အျပစ္တင္လုိက္ျပီး စားပြဲေဘးက ပိဋိကတ္ေတာ္ စာအုပ္ေတြကုိၾကည့္ရင္း “ငါလည္း ဘာထူးေသးလဲ၊ အခုေတာ့ ဗင္ဂုိးအတြက္ အခ်ိန္ေတြ ေလးငါးရက္ေလာက္ အလကား ေပးလုိက္ရတာ။ ငါလည္း ႐ူးတာပဲ၊ ဘာထူးလဲ”လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေျပာရင္း သက္ျပင္းကုိ မသိမသာ ခ်လိုက္မိပါတယ္။
စာေရးသူမွာ စာသာေရးေနတယ္။ မဖတ္ရေသးတဲ့ ပိဋိကတ္စာအုပ္ အေႂကြးေတြက အမ်ားၾကီးပါ။

ဗင္ဂုိးနဲ႔႐ူးျပီးေတာ့ အေကာင္းလုပ္ဖုိ႔ ေထရီအ႒ကထာကုိ ကုိင္ရပါတယ္။ FUTURE LIGHT မဂၢဇင္းအတြက္ပါ။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ကုိ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

ဇာတ္ေဆာင္က အမ်ိဳးသားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးပါ။ အမ်ိဳးသမီးေတာင္ လူ၀တ္ေၾကာင္ အမ်ိဳးသမီး မဟုတ္ပါဘူး။ “အနာဂါမ္”တည္ျပီး ေထရီမတစ္ပါးပါ။

သူ႔နာမည္က သုဘာတဲ့။ သုဘာရဲ႕ အဓိပၸာယ္က “႐ုပ္ရည္အဆင္း လွပတင့္တယ္သူ” လုိ႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။

နာမည္နဲ႔ လူနဲ႔လိုက္ေအာင္လည္း သုဘာဟာ လွပ တင့္တယ္ ေခ်ာေမာသူပါတဲ့။ သူမရဲ႕ အလွေတြထဲမွာ အဓိက အလွက “မ်က္လုံး” ပါတဲ့။ သူမရဲ႕မ်က္လုံးက ျမင္ရတဲ့သူကုိ သိပ္ကုိဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတာပါတဲ့။

သုဘာက ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႕က ပုဏၰားၾကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီးပါ။
လူ၀တ္ အပ်ိဳစင္ဘ၀ကတည္းက သဒၶါတရားရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးပါ။ သုဘာက သူ႔မွာ အလွေတြရွိေပမယ့္ မတည္ျမဲတဲ့ အလွရဲ႕ အျပစ္ကုိ ျမင္ျပီး မဟာပဇာပတိ ေဂါတမီဆီမွာ ဘိကၡဳနီမ ျပဳလုိက္ပါတယ္။
ဘိကၡဳနီမျပဳျပီး တရားကုိ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား အားထုတ္လိုက္တာ အနာဂါမိဖိုလ္ကုိ ရသြားပါတယ္။ အရဟတၱဖုိလ္ေတာ့ မရေသးပါဘူး။

တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ဇာတိ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕က ဇီ၀ကရဲ႕ သရက္ဥယ်ာဥ္ကုိ တစ္ပါးတည္း ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ လမ္းက်ဥ္းတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕သားလည္းျဖစ္၊ ေရႊပန္းတိမ္သည္ရဲ႕ သားလည္းျဖစ္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔
ရင္ဆုိင္တုိးပါေတာ့တယ္။ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕သားလူငယ္က သုဘာေထရီကုိ ေတြ႔လုိက္တာနဲ႔ မ်က္လုံးရဲ႕အလွကလည္း အထင္းသားေပၚေနတာဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ခ်စ္တဲ့စိတ္ ျဖစ္သြားပါသတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ လမ္းမဖယ္ေတာ့ပါဘူး။ ေရွ႕က ကာထားလုိက္ပါတယ္။
သုဘာေထရီက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ဖယ္ခုိင္းေပမယ့္ မဖယ္ပါဘူး။
မဖယ္႐ုံတင္မကဘဲ “အုိ... ႏွမရယ္၊ သင္ဟာ ငယ္လည္းငယ္တယ္၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္းလည္း လွတယ္၊ အခုလို ငယ္တုန္းမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရဟန္းျပဳရတာလဲ။ အဲဒီ သကၤန္းၾကီးကုိ ဖယ္ျပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့စမ္းပါ” လို႔ ခ်စ္ေရး စဆုိပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့ သုဘာေထရီမက “အုိ... အမ်ိဳးသား စက္ဆုပ္ဖြယ္ ရြံရွာဖြယ္ေတြ
ျပည့္ေနတဲ့ သုသာန္ေျမကုိ တုိးပြားေစတဲ့ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတတ္တဲ့ ဒီခႏၶာကုိယ္ကုိ သင္က ခ်စ္စရာလုိ႔ ထင္မွတ္ေနတယ္။ ငါရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ေပၚက ဘာကုိမ်ား သင္ႏွစ္သက္ေနတာလဲ”လုိ႔ ေမးလုိက္ပါတယ္။

●လူငယ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပါပဲ။ “သင္ရဲ႕မ်က္လုံးေလးကုိ ခ်စ္တာ”လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္ပါတယ္။

●လူငယ္ရဲ႕အေျဖစကား ၾကားရေတာ့ သုဘာေထရီမက သူ႔ရဲ႕မ်က္လုံးတစ္ဖက္ကုိ လက္နဲ႔ထုတ္ျပီး ေပးလုိက္ပါတယ္။
စာထဲမွာေတာ့ မ်က္လုံးလုိ႔ပဲ သာမန္ျပထားပါတယ္။ ဘယ္လား၊ ညာလားဆုိတာေတာ့ ခြဲျပမထားပါဘူး။

●မထင္မွတ္တဲ့ အျပဳအမူနဲ႔ ျမင္ကြင္းကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ့ လူငယ္လည္း ေၾကာက္လန္႔ျပီး ေတာင္းပန္ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္။

ဒီေနရာမွာ သုဘာေထရီမရဲ႕ အျပဳအမူကုိၾကည့္ျပီး “႐ူးတာ”လုိ႔ ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သုဘာေထရီမအေနနဲ႔
ဒီတစ္ခုတည္းပဲ ေရြးခ်ယ္စရာရွိလုိ႔ပါ။ ျပီးေတာ့ ဒီလုိလုပ္မွလည္း လူငယ္အတြက္ အဆင္ေျပမွာမုိ႔ပါ။

တကယ္လုိ႔ သုဘာေထရီက ဒီလုိမျပဳဘဲ ႏႈတ္နဲ႔ပဲ တရားေဟာေနရင္ လူငယ္က ကာယကံေျမာက္ ဗလကၠာယ ျပဳေတာ့မွာပါ။ ေနရာကလည္း
လူသူကင္းဆိတ္ေနတာဆုိေတာ့ ျပဳမူဖုိ႔လည္း သိပ္လြယ္လွပါတယ္။ ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္မိသြားရင္ေတာ့ လူငယ္အတြက္
“အ၀ီစိငရဲ”က်ေတာ့မွာပါ။ သုဘာေထရီက လူငယ္ရဲ႕ အက်ိဳးကုိငဲ့ျပီး
မျပဳသင့္တဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုကုိ ျပဳေပးလိုက္တာပါပဲ။

သုဘာေထရီဟာ မ်က္စိတစ္ဖက္နဲ႔ပဲ ျမတ္စြာဘုရားရွိရာကုိ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဖူးေတြ႔လုိက္ရတာနဲ႔ ပ်က္စီးသြားတဲ့ မ်က္လုံးဟာ ပကတိအတုိင္း အေကာင္းျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ မ်က္လုံးက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တန္ခုိးေၾကာင့္ ျပန္ေကာင္းရတာဆုိေတာ့ ပီတိေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း သုဘာေထရီ ပီတိျဖစ္ေနတာကုိ သိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အရဟတၱဖုိလ္ ရဖုိ႔အတြက္ ကမၼ႒ာန္းနည္းကုိ ခ်က္ခ်င္းေပးလုိက္ပါတယ္။

သုဘာေထရီက ျမတ္စြာဘုရားေပးတဲ့ ကမၼ႒ာန္းနည္းအတိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ပီတိကုိခြာျပီး ခႏၶာကုိယ္ကုိ ဉာဏ္စုိက္႐ႈလုိက္တာ အရဟတၱဖုိလ္ ရသြားပါေတာ့တယ္။

ဗင္ဂုိးလည္း နားရြက္တစ္ဖက္ကုိ အမ်ိဳးသမီးေလးကုိ ေပးခဲ့တယ္။
သုဘာေထရီလည္း မ်က္လုံးတစ္လုံးကုိ အမ်ိဳးသားေလးကုိ ေပးခဲ့တယ္။
ခႏၶာကုိယ္အစိတ္အပုိင္းတစ္ခုကုိ ေပးခဲ့တာခ်င္းတူေပမယ့္၊
ခံယူခ်က္ျခင္း ဦးတည္ခ်က္ျခင္းေတာ့ မတူပါဘူး။ ဗင္ဂုိးရဲ႕ အျပဳအမူက တရားသေဘာနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ႐ူးတာပါ။ သုဘာေထရီရဲ႕ အျပဳအမူက တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ အက်ဳိးကုိ ငဲ့တာပါ။

တကယ့္အရွိဇာတ္၀တၳဳပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္၀တၳဳပဲျဖစ္ျဖစ္ ဇာတ္ေဆာင္ေတြရဲ႕ ကံသုံးပါးအမူအရာေတြမွာ အဓိပၸာယ္မဲ့မႈ၊
အဓိပၸာယ္ရွိမႈ ေတြကေတာ့ အားျပိဳင္ေနတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဇာတ္၀တၳဳမွာ အဓိပၸာယ္မဲ့မႈေတြ ခပ္မ်ားမ်ားရယ္ပါ။

သက္ရွိလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ေနထုိင္မႈကုိၾကည့္ရင္လည္း
ဒီအတုိင္းပါပဲ။ လူ႔ဘ၀သက္တမ္းေလးက တုိတုိေလးရယ္ပါ။
အဲဒီ့သက္တမ္းတုိတုိေလးရဲ႕ ဘ၀ေနထုိင္မႈေတြထဲမွာ အဓိပၸာယ္မဲ့မဲ့ ေနထုိင္မႈေတြက မ်ားေနရင္ လူ႔ဘ၀ရလာတာ ဘယ္လာ အဓိပၸာယ္ရွိပါေတာ့မလဲ။ တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မန္ယူနဲ႔ အာစင္နယ္ပြဲ မၾကည့္ရလုိ႔လည္း ဘ၀က ဘာမွျဖစ္မသြားပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ေနမယ္။ တရားတိတ္ေခြ နားေထာင္ေနမယ္။ တရားမွတ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဘ၀က တကယ္
အဓိပၸာယ္ရွိေနတာပါ။

အဲဒီလုိေျပာေတာ့ ေဘာသမားေတြကေတာ့ လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံမွာပါ။ ဓမၼသေဘာႏြယ္ေအာင္ ေျပာရရင္ ကုိယ့္ရဲ႕ ကံသုံးပါးအမူအရာေတြဟာ
ကုသုိလ္ျဖစ္ေနရင္ အဓိပၸာယ္ရွိေနတာပါ။ အကုသုိလ္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အဓိပၸာယ္မဲ့ေနတာပါပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႐ူးေနတာပါပဲ။

သူတစ္ပါးသာ အျပစ္ေျပာေနတာပါ။ ကိုယ္က်ေတာ့လည္း ဘာထူးလုိ႔လဲ။ လျပည့္ညမွာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ျဖစ္ဘဲ လကုိ
ထုိင္ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးတာ၊ မသြားဘဲေနရင္ ေနလုိ႔ရတဲ့ေနရာကုိ
အေပ်ာ္သေဘာမ်ိဳး သြားျဖစ္ေအာင္ သြားခဲ့တာ၊ မဖတ္ဘဲေနမယ္ဆုိရင္ ေနလုိ႔ရတဲ့စာကုိ ဖတ္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒါက ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ႏွစ္နဲ႔ ခ်ိန္ျပီး ေျပာတာပါ။

လက္ရွိပစၥဳပၸန္ရဲ႕ ကံသုံးပါးအမူအရာေလးေတြမွာလည္း အဓိပၸာယ္မဲ့တာေလးေတြက အစဥ္သျဖင့္ တြဲတြဲပါေနတတ္ပါတယ္။
●အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့အေတြးေတြ ေတြးေနတာ၊
●အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ စကားေတြ ေျပာေနတာ၊
●အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ အျပဳအမူေလးေတြ ျပဳမူေနတာ ေန႔စဥ္လုိလုိပါပဲ။
ဘာေတြလဲလုိ႔ေမးရင္ အမ်ိဳးအမည္ေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ေျပာျပဖုိ႔ ခပ္ခက္ခက္ရယ္ပါ။ ပန္းပြင့္ေလးေတြပြင့္ မပြင့္ ေအာက္ဆင္းၾကည့္တာ၊
ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ အေရာင္မရလုိ႔ စာမေရးဘဲေနတာ စသည္ျဖင့္ အမ်ားၾကီးပါပဲ။

တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ အလုပ္ကေလးေတြ လုပ္ျဖစ္ရင္ သတိေလးလည္း ၀င္လာလိုက္မယ္ဆုိရင္ “႐ူးတာ” လုိ႔
ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ခပ္တုိးတုိးေလး ေျပာမိလုိက္ပါတယ္။

စိတ္ေတာ့မဆုိးနဲ႔ေနာ္... စာဖတ္သူဟာ တစ္ေန႔ကုိ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ရူးျဖစ္သလဲ၊ ပုထုဇဥ္ပဲ ႐ူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႐ူးခ်ိန္ သိပ္ေတာ့ မမ်ားေစနဲ႔ေပါ့။ တကယ္လုိ႔အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့ အလုပ္ကေလးကုိ လုပ္မိတယ္၊ သတိေလးလည္း ၀င္ျဖစ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ “႐ူးတာ” လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေျပာၾကည့္လုိက္ပါလား။ ဘယ္သူမွ မၾကားေအာင္ေတာ့ ေျပာေနာ္။ ၾကားသြားရင္ ကုိယ့္ကုိ တကယ့္အ႐ူးလို႔ ထင္ေနလိမ့္မယ္။ သတိ၀င္တုိင္း မၾကာမၾကာ ေျပာေျပာေပးရင္
႐ူးခ်ိန္ေတာ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားမွာပါပဲေလ။

-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of Young Buddhist's Association】
က်မ္းကုိး -
၁။ေထရီ အဌကထာ၊သုဘာေထရီဝတၳဳ
၂။ေထရီေထရာရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား(ဝဏၰသီရိ)
Posted by
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
-【ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေဝႏြယ္ - အင္းမ) ၏ “အေတြးမ်ား ႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္း” ႏွာ ၁၇-၂၂ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။】
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။ ။
(Future Light မဂၢဇင္း- မတ္၊ ၂၀၀၅။)