ဥပုသ္သည္နဲ႔ နတ္ျပည္

တစ္ခါတုန္းက တာ၀တိႎသာနတ္ျပည္က နတ္သမီးေလးတစ္ပါးဟာ လူ႔ျပည္ကို နတ္မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္မိသတဲ့။ အဲဒီလိုၾကည့္မိတဲ့အခါ လူ႔ျပည္မွာ ၀ါတြင္းကာလျဖစ္တာမို႔ လူေတြအမ်ားႀကီး ဥပုသ္ေစာင့္ၾကတာကို ေတြ႕ရတာေပါ့။ အဲဒီအခါ နတ္သမီးေလးက သိၾကားမင္းႀကီးကို

အရွင္သိၾကားမင္း၊ လူ႔ျပည္မွ လူေတြဒီေလာက္ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကရင္ သူတို႔ကြယ္လြန္တဲ့အခါ နတ္ျပည္ေရာက္ၾကမွာမို႔ နတ္ျပည္မွာေနစရာမွ ရွိပါဦးမလားလို႔ ေလွ်ာက္ထားလုိက္တယ္။

သိၾကားမင္းက တရားေတာ္နဲ႔အညီ ဥပုသ္ေစာင့္တတ္မွ ကုသိုလ္ကရတာ။ ကုသုိလ္ရမွ နတ္ျပည္ေရာက္ႏုိင္တာ။ ဥပုသ္ေစာင့္တိုင္း နတ္ျပည္ေရာက္ႏုိင္တာ မဟုတ္ဘူး။ သင္မယံုၾကည္ရင္ လူေတြ ဥပုသ္ေစာင့္တတ္ မေစာင့္တတ္နဲ႔ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့သူေတြထဲက နတ္ျပည္ေရာက္ႏုိင္တဲ့သူ ပါမပါကို ငါလက္ေတြ႕ျပမယ္လို႔ နတ္သမီးေလးကိုေျပာပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ သိၾကားမင္းဟာ မိမိကိုယ္ကို အသက္(၆၀)ေက်ာ္ အဘိုးႀကီးအသြင္ ဖန္ဆင္းလုိက္ၿပီး နတ္သမီးေလးကိုေတာ့ (၁၆)ႏွစ္အရြယ္ အပ်ဳိမေလးလို ဖန္ဆင္းကာ လူ႔ျပည္ကို  ဆင္းသက္လုိက္တယ္။ လူ႔ျပည္ေရာက္တဲ့အခါ ဥပုသ္သည္ေတြ စုေ၀းေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဇရပ္ေတြဘက္ကို
စံုတြဲခုတ္ၿပီး သြားလာလည္ပတ္ၾကသတဲ့။

အဲဒီအခါ ဇရပ္တစ္ေဆာင္ေပၚမွာ အမ်ဳိးသမီးတစ္စုဟာ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆိုၿပီး စုေ၀း၀ိုင္းဖြဲ႕ကာ သူမ်ားအတင္းေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒီအနား လူေယာင္ဖန္ဆင္းတဲ့ သိၾကားမင္းတို႔စံုတြဲွံ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ဇရပ္ေပၚက အမ်ဳိးသမီးတစ္စုက (၁၆)ႏွစ္ရြယ္ သမီးပ်ဳိေလးကို ဟဲ့သူငယ္မ ညည္းနဲ႔အဘိုးႀကီး ဘာေတာ္သလဲ။ ညည္း
အေဖလား ေယာက္်ားလားလို႔ စပ္စပ္စုစု ေမးၾကသတဲ့။

မိန္းမပ်ဳိေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ နတ္သမီးက

အဘိုးႀကီးဟာ ကၽြန္မရဲ႕ခင္ပြန္းပါရွင့္လုိ႔ ေျဖတဲ့အခါ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြက ေမးေငါ့ၿပီး ၾကည့္စမ္းပါဦးေတာ္ ရုပ္ကေလး
သနားကမား ပ်ဳိပ်ဳိရြယ္ရြယ္ကေလးနဲ႔ ဒီေသခါနီး အဘိုးႀကီးကိုပဲ ယူရသလား။ တကယ္ဆိုရင္ ရြယ္တူတန္းတူ ယူေရာေပါ့ေအ။
ဟိုအဘိုးႀကီးကလည္း ေသခါနီးမွ ရိကၡာယူရတယ္လို႔။ ႏြားအိုျမက္ႏုႀကိဳက္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေပါ့လို႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အတင္း
ေျပာၾကသတဲ့။

အဲဒီကေန ေနာက္တစ္ေနရာကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ အမ်ဳိးသားေတြစုၿပီးေနတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုအနားကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီနားကို သူတို႔စံုတြဲ ေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ေယာက္်ားေတြက 

ၾကည့္စမ္းေဟ့ မလုိက္တဲ့စံုတြဲကြာ။ အဘိုးႀကီးကလည္း မေခဘူးေနာ္။ ေကာင္မေလးကို မုန္႔ေပးၿပီးႀကိဳက္တာေနမွာ။ ေကာင္မေလးကေတာ့ ကံဆိုးတာပဲ။ မၾကာခင္မွာ မုဆိုးမ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဟဲ့ေကာင္ မုဆုိးမျဖစ္သြားရင္ တို႔သြားၿပီး တန္းစီၾကရင္ မေကာင္းဘူလားလို႔ မၾကားတၾကား သေရာ္ၾကသတဲ့။

အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္ဘက္က ထြက္ၿပီးေနာက္ ေရအုိးစင္ တစ္ခုနားကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီေရအုိးစင္နားမွာ အဘြားအိုတစ္ဦးဟာ
ဘယ္သူနဲ႔မွ် စကားမေျပာဘဲ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး စိပ္ပုတီးကိုပဲ အသာစိပ္ေနသတဲ့။ မိန္းမပ်ဳိေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ နတ္သမီးေလးက
အဖြားအိုနားကိုသြားၿပီး 

အဖြား ဒီေရအိုးစင္မွာ ေရရွိသလား။ ကၽြန္မခင္ပြန္း ေရဆာေနလို႔ပါရွင္လို႔ ခြင့္ေတာင္းတဲ့အခါ အဘြားအိုက

ရွိပါတယ္ သူငယ္မရယ္။ သေဘာရွိေသာက္ပါ။ ကုသိုလ္လုိခ်င္လုိ႔ အဘြားကိုယ္တုိင္ ခပ္ထားတာပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အဘိုးႀကီးေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ သိၾကားမင္းကို တစ္ခ်က္ေလာက္
ၾကည့္လုိက္ၿပီး ေၾသာ္ေမာင္ႀကီးရယ္ သူငယ္မရဲ႕ ခင္ပြန္းသည္ကိုး။ ဒီလိုေပါ့ေအရယ္ ေရွးကေရစက္ဆိုတာ အမ်ဳိးမ်ဳိးဆံုစည္းရတာပဲ။ စိတ္ေကာင္းေကာင္းထားၿပီး ဖခင္နဲ႔တူေသာ ခင္ပြန္းရယ္လုိ႔
သေဘာထားရမွာပဲ။ ရိုရိုေသေသျပဳစုေပါ့ကြယ္လို႔ ဆံုးမစကားေျပာပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ သိၾကားမင္းနဲ႔ နတ္သမီးေလးတို႔ဟာ နတ္ျပည္ကုိျပန္သြားသတ့ဲ။ နတ္ျပည္ေရာက္တဲ့အခါ သိၾကားမင္းက ကိုင္း ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစ၊ လူ႔ျပည္မွာ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့ သူေတြကေတာ့
မ်ားပါရဲ႕၊ အမ်ားစုက ေစတနာမသန္႔ၾကဘူး။ ရိုးရိုးသားသား ကုသိုလ္လိုလားၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့သူက နည္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခု ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့သူေတြထဲမွာ ေနာက္ဆံုးေတြ႕တဲ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ပဲ  နတ္ျပည္ေရာက္လိမ့္မယ္။ က်န္လူေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေအာက္ျပည္သြားၾကရမွာပဲလို႔ နတ္သမီးေလးကို ေျပာျပပါတယ္။

ဒီပံုျပင္ကေလးက ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းရဲ႕ အသြင္သ႑ာန္နဲ႔ အႏွစ္သာရ မတူကြဲျပားပံုကို ခြဲျခား ေဖာ္ျပလုိတာပါ။ အႏွစ္သာရမပါတဲ့ အသြင္သ႑ာန္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အကာသက္သက္ပါပဲ။

ဒီပံုျပင္ကေလးကိုဖတ္ၿပီး ဒါအမ်ားစုျဖစ္ေနက် ထံုးစံပါပဲလို႔ ေပါ့ေပါ့ေလးေတြးလို႔ ရႏုိင္ေပမယ့္ မိမိတို႔ရဲ႕တရားဓမၼ က်င့္စဥ္သိကၡာေတြကို အေလးဂရုမျပဳ။ ေပါ့တီးေပါ့ဆ မရိုမေသျပဳမႈျခင္းဟာ ဘာသာ သာသနာ ကြယ္ေပ်ာက္ေၾကာင္းျဖစ္လုိ႔ အထူးသတိျပဳၾကရမွာပါ။

ပိဋကတ္စာေပမွာေတာ့ အေပၚယံ အသြင္သ႑ာန္မွ်သာျဖစ္ၿပီး အႏွစ္သာရမပါတဲ့ ဥပုသ္မ်ဳိးကို ေဂါပါလဥပုသ္ (ႏြားေက်ာင္းသား ဥပုသ္) အသြင္သ႑ာန္ေရာ အႏွစ္သာရပါ ျပည့္၀ေသာ ဥပုသ္မ်ဳိးကို အရိယ
ဥပုသ္(ျမင့္ျမတ္ေသာ ဥပုသ္)လို႔ ေခၚဆိုသတ္မွတ္ပါတယ္။

အႏွစ္သာရျပည့္၀တဲ့ အရိယဥပုသ္တစ္ရက္ေစာင့္ရတဲ့ အက်ဳိးဟာ ဇမၺဴဒိပ္တစ္ကၽြန္းလံုးကို အုပ္စိုးရတဲ့ မင္း မိဖုရားအျဖစ္မ်ဳိးထက္ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေၾကာင္း ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာမိန္႔ေတာ္မူထားပါတယ္။

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆိုတာ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ေတြရဲ႕ ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ဘ၀ကို အတုယူအားက်ၿပီး တဒဂၤခဏ၊ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ၀င္စားၾကည့္တာပါ။ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္သူေတြရဲ႕ အသက္ရွင္ေနထုိင္ပံုမ်ဳိးကို တစ္ရက္တာမွ် အတုခိုးက်င့္ႀကံတာမ်ဳိးပါ။ ဒီအခ်က္ေတြကို ေထာက္ဆၾကည့္ရင့္ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္လွတယ္ဆိုတာ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ရွိသူတိုင္း သိၾကမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ေလာက ဓမၼႏွစ္ဖက္လွၿပီး အစဥ္အလာေကာင္းတဲ့ ဘာသာေရး ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္တစ္ခု အလြယ္တကူ မတိမ္ေကာ မကြယ္ေပ်ာက္ရေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ တာ၀န္ဟာ လူမ်ဳိးဘာသာ သာသနာေတာ္ အဆင့္အတန္းျမင့္မားေရးကို
လိုလားၾကတဲ့ ဥပုသ္သည္တိုင္းရဲ႕သမိုင္းေပး တာ၀န္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိေပးေျပာၾကားလုိပါတယ္။

ေတာ္၀င္ႏြယ္
အပၸမာဒဓမၼရသမဂၢဇင္း၊
၂၀၀၂ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ

မာန၏ အထင္

{{{ သဗၺဒါနံ ဓမၼဒါနံ ဇိနာတိ }}}

မာနမညနာ တဲ႕
ဘဝတစ္ခု ရလာျပီဆ္ုိရင္ လူေတြရဲ႕သက္တမ္းက ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ ေသမယ့္ရက္ကို ဘယ္သူမွ မစဥ္းစားႏိုင္ႀကဘူး။ သိလည္း မသိႀကဘူး။

ဘဝရလာတာနဲ႕ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ နိစၥထာဝရ မေသေတာ့မယ့္ပံုမ်ိဳးပဲ ေနႀကတယ္။ မအိုမယ့္ပံု မေသမယ့္ပံုနဲ႕ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနတာေတြကို ႀကည့္ရင္ ေသျခင္းတရားကို ေတြးျပီးေႀကာက္ေနတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။

ဘုန္းႀကီးတို႕ တစ္ခါတစ္ခါ ျမင္မိတယ္။ ႀကက္ကေလးေတြ ဖမ္းျပီးျခင္းေတာင္းထဲ ထည့္ထားတယ္။ အဲဒီႀကက္ကေလးေတြဟာ
ျခင္းေတာင္းထဲကေနျပီး တြန္ေနႀကတယ္။ တစ္ေကာင္နဲ႕တစ္ေကာင္ ဆိတ္ႀကတယ္။

ႀကည့္လိုက္တဲ႕အခါ သူတို႕မွာ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ပံု မရွိဘူး။ ေပ်ာ္ေနႀကတဲ႕ပံုပဲရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕တုန္းဆိုေတာ့ သူတို႕မွာ `` တို႕ ေသရေတာ့မွာပဲ ´´ ဆိုတဲ႕ အေတြးမရွိလို႕ပဲ။

ဒီျခင္းေတာင္းထဲ ေရာက္လာတာကို ဘာေႀကာင့္ေရာက္တယ္။ ငါတို႕မႀကာခင္ ဘာျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ႕ အသိစိတ္က မရွိဘူး။
ရလာတဲ႕အခ်ိန္ပိုင္းေလးမွာ ေပ်ာ္ဖို႕ပဲ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနႀကတယ္။

အဲဒီလိုပဲ ပုထုဇဥ္ သတၲဝါေတြ ဘဝတစ္ခု ရလာရင္ ဒီဘဝႀကီးဟာ နိစၥထာဝရလို႕ ေအာက္ေမ့လာတယ္။

စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြ ရလာလို႕ရွိရင္လည္း ထာဝရစည္းစိမ္ႀကီးလို႕ သတ္မွတ္လာႀကတယ္။ လူေတြက ရာထူးဌာနႏၲရ ရလာလို႕ရွိရင္လည္း
ထာဝရႀကီးလို႕ ဒီလိုထင္ႀကတယ္ေပါ့။

အဲဒီလိုအထင္ေတြ ေရာက္လာတဲ႕အခါက်ေတာ့ မာနဆိုတဲ့ အထင္အျမင္ေတြ ဝင္လာတယ္။ အထင္မွားမႈေတြ ဝင္လာတယ္။

( ေဒါက္တာ အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ - အထင္မွား
အျမင္မွား တရားေတာ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ပူေဇာ္ပါသည္ ။ )

ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေမးခြန္း

ဒကာ။ ။ ဒါထက္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေမးတတ္ရန္ေကာ ဆိုလို႔ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာထဲကပဲ ေမးစရာတစ္ခု သတိရလာျပန္ပါၿပီဘုရား။ ေမးဖို႔ ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါဘုရား။

ဆရာ။ ။ မသိေမး အေျဖရ။ မစင္ေဆး မေပရေပါ့ကြ။ မင္းစိတ္ထဲ သံသယရွိေနတာကိုေမးႏုိင္ပါတယ္။ ေမးစမ္းကြာ။

ဒကာ။ ။ မွန္ပါ့။ ဟန္က်လုိက္တာဘုရား။
တပည့္ေတာ္ကလည္း မစင္ကိုေမးမွာမို႔အံကိုက္ပဲ။
ေပါက္ေပါက္ရွာရွာလို႔ ဆိုခ်င္ရင္ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

ေယာဂီေတြဟာ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ စြန္တဲ့အခါမွာလည္း ကမၼ႒ာန္းနဲ႔မလြတ္ေအာင္ ႐ႈမွတ္ၿပီးေတာ့ စြန္႔ရမယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ဒါတြင္မကေသးပါဘူး။ အျဗဟၼစရိယာေခၚတဲ့ ဟိုအမႈထဲမွာလည္း
ျပဳက်င့္ဆဲခဏမွာေတာင္မွ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ ေက်းဇူးေတာ္မ်ားကို မေမ့ရဘူးတဲ့။ သားေကာင္းရတနာမ်ား ရတတ္တယ္လို႔ အဘိုးတို႔ေျပာစကားကို ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတယ္။ ဒါေတြဟာ ဘုရားေဟာတာ ဟုတ္မွန္ရဲ႕လားဘုရား။

ဆရာ။ ။ ေအး သတိပ႒ာန္ပါဠိေတာ္ ကာယာႏုပႆနာ သမၸဇညပိုင္းမွာက်င္ႀကီး က်င္ငယ္စြန္႔မႈနဲ႔စပ္ၿပီး ႐ႈမွတ္ဖို႔ ဘုရားေဟာတာ ဟုတ္မွန္ပါတယ္။ မင္းသိခ်င္ရင္ ပါဠိေရာအနက္ေရာေရးမွတ္ထားေဟ့။

ဥစၥာရ ပႆာ၀ ကေမၼ သမၸဇာနကာရီ ေဟာတိ။
ဥစၥာရ ပႆာ၀ ကေမၼ= က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ကို စြန္႔မႈကို ျပဳတဲ့အခါတိုင္း။ သမၸဇာနကာရီ= သိမွတ္မႈကိုျပဳ၍ စြန္႔၏တဲ့။

ကဲအဲဒါ ဗုဒၶပါ၀စန ဘုရားေဟာ အစစ္အမွန္ပါပဲဗ်ာ။ ဘာမ်ားေစာဒက တက္ခ်င္ေသးသလဲ။

ဒကာ ။ ။ ဒီလိုညစ္ညမ္းယုတ္ညံ့တဲ့ ကမၼ႒ာန္းနည္းေတြကို ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူပါသလဲဘုရား။ ၀ိပႆနာဘာ၀နာတရားဆိုတာ အင္မတန္ျဖဴစင္သန္႔ရွင္း ျမင့္ျမတ္ျခင္းရွိတဲ့ တရားေတြ မဟုတ္ပါလား။

ဆရာ။ ။ ဟာ ၀ိပႆနာတရားအလုပ္ဆိုတာ ယုတ္ညံ့တာေတြ ျမင့္ျမတ္တာေတြေရြးခ်ယ္ စိစစ္ေနရတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးကြ။ ကိုယ္ကာယနဲ႔စပ္ၿပီး ထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာသမွ် ႐ုပ္နာမ္ဓမၼတို႔ရဲ႕ အမႈအရာသေဘာလကၡဏာေတြကို မိမိစိတ္ထဲက ခိုင္ၿမဲတယ္။ ခ်မ္းသာတယ္။ ငါစိုးငါပိုင္အျဖစ္ရွိတယ္။ ေကာင္းစားတယ္
တင့္တယ္ေနတယ္ဟု စြဲလမ္းထင္ျမင္ယူဆကာ ဇိမ္ရွိရွိနဲ႔သာယာ၊ သာယာၿပီးေတာ့ေနတတ္တယ္။ သကၠာယစြဲ၊ တဏွာစြဲ၊ မာနစြဲ၊
ဒိ႒ိစြဲေတြ ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္တယ္ကြ။

ဒကာ။ ။ ေၾသာ္ ဒီလုိျပဳလုပ္ျဖစ္ေပၚသမွ် အမႈအရာေတြကို မခုိင္ၿမဲမႈ၊ ဆင္းရဲမႈ၊ မတင့္တယ္မႈ၊ မသာယာမႈေတြနဲ႔ လုိက္မွတ္ေနရမွာလား။ တပည့္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အေကာင္းဘက္ကခ်ည္း ႐ႈမွတ္သာယာေနတတ္ၾကတာ။ ဒါမွလည္း ဇိမ္ရွိမွာကိုဘုရား။

ဆရာ။ ။ ေအး အဲသည္လို နိစၥ၊ သုခ၊ အတၱ၊ သုဘဆိုတဲ့ အမွားစြဲ၊ အမွားမွတ္၊ အမွားဇိမ္ရွိဟူသမွ်ေတြကို မၿမဲမႈ အနိစၥ၊ ဆင္းရဲမႈ ဒုကၡ၊ ငါစုိးငါပိုင္စရာ ဘာတစ္ခုမွ် မရွိ အနတၱ၊ မတင့္မတယ္ရြံစဖြယ္ေတြသာ
ျဖစ္၍ အသုဘ၊ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ စိတ္မေအးစရာေတြ ဗရေပြျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဇိမ္မရွိမႈ၊ ေသာကစတဲ့ အမွန္ႀကံ အမွန္သိ၊ အမွန္စြဲ တရားထဲေရာက္ေစလိုတဲ့အတြက္ေၾကာင့္
ျမတ္စြာဘုရားက
ဥစၥာရ ပႆာ၀ ကေမၼ သမၸဇာနကာရီ ေဟာတိ။ ဥစၥာရ ပႆာ၀ ကေမၼ၊ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္စြန္႔တိုင္းစြန္႔တုိင္း သမၸဇာနကာရီ ေဟာတိ၊ ၀ိပႆနာဉာဏ္အျမင္ျဖင့္႐ႈမွတ္ ဆင္ျခင္သိမွတ္လ်က္သာ ျပဳရမည္လို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးေတြက မင္းတို႔ တစ္သက္လံုးျပဳခဲ့တဲ့ ဒါနကုသိုလ္၊ သီလကုသိုလ္ေတြဟာ တို႔ ေခ်းတစ္ခါယိုမွ်ေတာင္ျဖစ္တဲ့
၀ိပႆနာကုသုိလ္ကိုေတာင္ မမွီေသးပါဘူးကြလို႔ ဆို႐ုိးရွိတယ္ကြ။

ဒကာ။ ။ မွန္ပါ။ ဒီပါဠိေတာ္စကားအရေတာ့ တပည့္ေတာ္ နားလည္ပါၿပီ။ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာဘုရား။ ခုမွပဲ တန္ဖိုးရွိမွန္း သိရေတာ့တယ္။

ႏုိ႔ အျဗဟၼစရိယဆိုတဲ့ ဟုိအမႈမ်ဳိး ျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာေတာင္ ရတနာသံုးပါးကို ေအာက္ေမ့ရမယ္ဆိုတဲ့ ပါဠိေတာ္ကေလးကိုေတာ့
ထုတ္မေပးေတာ့ဘူးလားဘုရား။

ဆရာ ။ ။ ဟ ဒီစကားကို တို႔မ်ားငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ၾကားဖူးတာပဲကြ။ ဒါေပမယ့္ ပိဋကတ္ေတာ္ထဲမွာပါတယ္လို႔ေတာ့ သတိ
မထားမိပါဘူးကြာ။ သည္လိုတိုက္႐ုိက္ႀကီးေတာ့လည္း ပါမယ္မထင္ပါဘူး။

ဒကာ ။ ။ ဒါျဖင့္ ဘုရားေဟာ မဟုတ္မမွန္တာကို ေရွးလူႀကီးေတြဟာ လုပ္ႀကံၿပီးေျပာခဲ့တာလို႔ မွတ္ရမွာေပါ့။ သည္လိုဆိုရင္ အျပစ္မရွိဘူးလား ဘုရား။

ဆရာ ။ ။ အား ရတနာသံုးပါးရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ ေက်းဇူးေတာ္မ်ားဆိုတာ ဘယ္အခါမွာမဆို အစဥ္အၿမဲေအာက္ေမ့တသ အမွတ္ရစရာ
တရားမ်ဳိးေတြျဖစ္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက
ကမၼ႒ာန ၀ိနိမုေတၱာ ဓေမၼာ နာမ နတၳိ။
၀ိပႆနာဘာ၀နာကမၼ႒ာန္း လုပ္ငန္းမ်ဳိးနဲ႔ လြတ္တဲ့တရားမည္သည္ မရွိလို႔ ဆိုထားျပန္ေတာ့ လုပ္ႀကံၿပီးေျပာတာျဖစ္ေစကာမူ ဘုရားေဟာနဲ႔ ကိုက္ညီေနလုိ႔ မဟုတ္မမွန္ဘူးလို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာမဆို ေအာက္ေမ့ပြားမ်ား သတိထားမႈ ျပဳႏုိင္ပါတယ္။ အျပစ္လည္းမရွိပါဘူး။ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာကိုရမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အင္း မင္းပဲ ကတ္သီးကပ္သတ္ ရွာရွာေဖြေဖြေတြ ေမးတတ္ပေလတယ္ကြာ။

အေမးအေျဖက႑
စြန္းလြန္း၀ိပႆနာအေမးအေျဖက်မ္းႏွင့္
ေယာဂီအေျခခံက်င့္စဥ္က်မ္း

သုေတသနသ႐ုပ္ျပက်မ္းျပဳဆရာေတာ္
အရွင္ၾသဘာသာဘိ၀ံသ

ကိုးကြယ္ရာ သန္႔ရွင္းမႈ

ကိုးကြယ္ရာအမွားသည္ အမွားတကာတို႔တြင္ အဆိုးဆံုးျဖစ္ပါသည္။ ကိုးကြယ္ရာ ယံုၾကည္ရာ မွားယြင္းလွ်င္ တစ္ဘ၀မွ်သာမဟုတ္။ တစ္သံသရာလံုး စုန္းစုန္းနစ္တတ္ပါသည္။

မိမိ၏ေစတနာကိုယံုၾကည္သူ မိမိ၏ ကိုယ္က်င့္တရားကို ယံုၾကည္သူ မိမိ၏ဉာဏ္ မိမိ၏ လံု႔လ၀ီရိယကို အားကိုးသူ၊ မိစၧာအာဇိ၀နည္းျဖင့္ စီးပြားမရွာသူ၊ ေလာင္းကစားမႈမျပဳသူ၊ ျဖတ္လမ္းက
ႀကီးပြားခ်မ္းသာခ်င္ေသာ ၀ိသမေလာဘ ကင္းစင္သူတို႔သည္ ရတနာျမတ္သံုးပါး သန္႔သန္႔ကိုသာ ကိုးကြယ္ပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ ဘိုးေတာ္ဘြားေတာ္ တန္ခုိးရွင္သိဒၶိရွင္တို႔ထံ သြားေရာက္ေလ့မရွိ။
၀ပ္တြားခယေလ့မရွိ။ တိုးလွ်ဳိးေတာင္းပန္ေလ့ မရွိ။

အမွားတစ္ခုေၾကာင့္ အဆင္မေျပမႈတစ္ခု ႀကံဳရသည့္အခါ ယင္းအဆင္မေျပမႈေျပလည္စိမ့္ေသာငွါ နတ္ကေတာ္ဘိုးေတာ္တို႔ထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး သူတို႔ေစခုိင္းသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္ျခင္းသည္ အမွားတစ္ခုအေပၚ ေနာက္အမွားတစ္ခု ထပ္ဆင့္လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ေမာဟအေပၚ ေမာဟထပ္ဆင့္ျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ဘ၀တာအတြက္သာမက သံသရာတစ္ခြင္ပါ နစ္မြမ္းေစႏုိင္ပါ၏။

႐ုိးရာဟုဆိုတိုင္း မဆင္မျခင္ လုိက္နာေဆာက္ရြက္ေနျခင္းမွာ ဦးေဏွာက္အက်ဥ္းက်ျခင္း၏ သြင္ျပင္လကၡဏာ ျဖစ္ပါသည္။ ေထရ၀ါဒ အသိအျမင္ ပြင့္လင္းမရွိေသးေသာ ေရွးေခတ္လူသားတို႔၏
႐ုိးရာကိုးကြယ္မႈ ဆိုသည္မ်ားမွာ ဆက္ခံစရာ မလုိအပ္ပါ။

ဥပါသကာဒြန္းစ႑ားမျဖစ္လိုေသာ္ ၃၇ မင္းနတ္၊ အိမ္တြင္း မင္းမဟာဂီရိ၊ ေရငန္ဦးရွင္ႀကီး ေဒသဆိုင္ရာနတ္ႏွင့္၀ိဇၨာ၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ ဘိုးေတာ္မယ္ေတာ္ ကိုးကြယ္မႈတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ရေပမည္။ ကိုးကြယ္ရာ
မသန္႔ရွင္းေသးသမွ်၊ သရဏဂံုမခုိင္ၿမဲေလသမွ်၊ ရတနာသံုးပါး သန္႔သန္႔ကိုသာ မကိုးကြယ္ေသးသမွ် ဥပါသကာ ပဒုမၼာ မျဖစ္ႏုိင္ေသးပါ။

ေထရ၀ါဒဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္ ျဗဟၼာ၊ သိၾကား နတ္တို႔၏ အခန္းက႑ ပါရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ နတ္သိၾကားျဗဟၼာတို႔၏ တည္ရွိမႈကို အသိ
အမွတ္ျပဳ႐ုံမွ်သာျဖစ္ပါ၏။ မည္သည့္နတ္ သိၾကား ျဗဟၼာတို႔ကိုမွ် ကိုးကြယ္ရာအျဖစ္ ေထရ၀ါဒ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားတြင္ ေဖာ္ျပမထားပါ။

ရတနာသံုးပါးမွအပျဖစ္ေသာ ဖန္ဆင္းရွင္၊ တန္ခိုးရွင္မ်ားကို ကုိးကြယ္ျခင္း၊ ရွိခုိး၀တ္ျပဳျခင္း၊ ဆုေတာင္းဆုယူမႈ ျပဳ ျခင္းမ်ားသည္
ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ စစ္စစ္မ်ား၏ အမႈအရာအေလ့အက်င့္မ်ား မဟုတ္ပါ။
မဟာယာနတို႔က ကြမ္ယင္မယ္ေတာ္၊ ဘိုးေတာ္ အမ္းကုန္း စသည္တို႔ကို ကိုးကြယ္၏။ ေထရ၀ါဒအေနျဖင့္ ကြမ္ယင္မယ္ေတာ္
အမ္းကုန္းဘိုးေတာ္တို႔သည္ ကိုးကြယ္ရာ မဟုတ္ပါ။

ဘုရားစကားကို တကယ္တမ္းနားေထာင္ေသာသူ၊ ဘုရားရွင္ကို စစ္စစ္မွန္မွန္ ၾကည္ညိဳေသာသူသည္ ေလာင္းကစားမႈ မျပဳေတာ့။ သမၼာအာဇီ၀နည္းျဖင့္သာ ေငြရွာ၏။ ရသမွ်ႏွင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲ၏။
သင့္သင့္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ ႏွလံုးသြင္း၏။ ထိုသို႔ေသာသူမ်ားက ရတနာသံုးပါးကို ေလာဘကင္းကင္းႏွင့္ ဆည္းကပ္၏။
ႏွစ္လံုးသံုးလံုးေပါက္ဖို႔ဟူေသာ ေလာဘ မျပ႒ာန္း။ ႏွစ္လံုးေပါက္ႏုိး၊ သံုးလံုးေပါက္ႏုိးျဖင့္ ဘုရား႐ုပ္ပြားေတာ္ေရွ႕တြင္ ပုတီးစိပ္၊
ဂါထာရြတ္ျခင္းမ်ဳိးမျပဳ။ စစ္မွန္ေသာ သဒၶါျဖင့္ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေသာေၾကာင့္ ထိုသူတို႔၏ ကိုးကြယ္ျခင္းသည္ မြန္ျမတ္၏။ သန္႔ရွင္း၏။

ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ ကိုးကြယ္ရာ သန္႔ရွင္းခဲ့ပါ၏။ ထိုသူမ်ားသည္ မကိုးကြယ္သင့္ မကိုးကြယ္ထိုက္သူတို႔ကုိ ကိုးကြယ္ျခင္းမျပဳခဲ့။ မရွိခုိးသင့္၊ မရွိခုိးထုိက္သူတို႔ကို ရွိခုိးျခင္းမျပဳခဲ့။ ကိုးကြယ္ခံ ဂုဏ္ရည္မ်ား အျပည့္အ၀လွ်မ္းပ ထြန္းလက္ေနေသာ ရတနာျမတ္သံုးပါး သန္႔သန္႔ကိုသာလွ်င္ ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကပါ၏။

ေတာကိုးကြယ္၊ ေတာင္ကိုးကြယ္၊ ဟုိဘိုးေတာ္ကိုးကြယ္၊ ဒီမယ္ေတာ္ကိုးကြယ္၊ ဟုိပြဲထုိး၊ ဒီပြဲထုိးစသည္မ်ားသည္ ကိုးကြယ္ရာေတြ ႐ႈပ္ေထြးေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အယူအျမင္ေတြ ညစ္ႏြမး္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

႐ႈပ္ေထြးေနေသာ ကိုးကြယ္ရာမ်ားကို တြယ္ဖက္ေနေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး သမၼာဒိ႒ိမတည္ႏုိင္။ ေထရ၀ါဒစစ္စစ္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။

သူရႆတီနတ္သမီးသည္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာႏွင့္ မည္သို႔မွ် မပတ္သက္။ ေထရ၀ါဒ ပိဋကတ္ေတာ္ထဲတြင္ လံုး၀မပါ။
ပိဋကတ္သံုးပံုကို သူရႆတီနတ္သမီး ေစာင့္သည္ဟူေသာအယူမွာ အစဥ္အလာ အမွားတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါ၏။ ယင္းအစဥ္အလာအမွားကို လက္ခံသူ၊ ထိန္းသိမ္းသူ ျဖန္႔ျဖဴးသူမ်ားသည္ ေထရ၀ါဒကို ၾကည္ညိဳသူမ်ားေလာ။ ျဗဟၼဏ၀ါဒကို ကုိးကြယ္သူမ်ားေလာဟူသည္ကို အသိဉာဏ္ရွိသူတိုင္း ေ၀ဖန္ဆံုးျဖတ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦးအေနႏွင့္ ဘယ္နတ္၊ ဘယ္ဘီလူး၊ ဘယ္နဂါးကိုမွ ရွိခိုးဦးခ်စရာ မလုိေပ။ ဘုရားေစတီ ပရိ၀ုဏ္မ်ားတြင္ ဘီလူး႐ုပ္၊ နဂါး႐ုပ္ေတြရွိေနျခင္မွာ သာမာန္အလွအပအေနမွအပ အႏွစ္သာရရွိေသာ လုပ္ရပ္မဟုတ္ပါ။

ေက်ာက္ေခတ္၊ ေၾကးေခတ္က လူသားမ်ား ေတာကိုးကြယ္၊ ေတာင္ကိုးကြယ္စသည္ျဖင့္ ကိုးကြယ္မ်ားခဲ့ မွားခဲ့ၾကသည္မွာ
သဘာ၀က်ပါ၏။ ယေန႔ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ျမတ္ ထြန္းလင္းေတာက္ပေနခ်ိန္တြင္ ကိုးကြယ္ရာမ်ားေန၊ မွားေနၾကျခင္းမွာကား မျဖစ္သင့္မျဖစ္ထိုက္ပါေခ်။

အသက္တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ၀ိဇၨာဓိုရ္ဆိုသူ၏ ပံုေတာ္မ်ားကို ေရာင္းစားသူ ၀ယ္ယူသူမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ရသည့္အခါ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္မရွိရင္ အလြန္ေကာင္းတဲ့ ဗုဒၶဘာသာမွာပဲ ဘာသာေရး မႈိင္းတုိက္ခံရမယ္ဟူေသာ သတိေပးခ်က္ကို အမွတ္မထင္ သတိရမိပါ၏။

ဘာသာေရးစာေပမ်ားကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားစုအေနျဖင့္ ယခုထက္ပိုမို၍ ဖတ္႐ႈေလ့လာဖို႔ လုိအပ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္
ေက်းလက္ေန ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုအေနျဖင့္ ယခုထက္ပိုမုိ၍ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဓမၼမ်ားကို ေလ့လာဖတ္႐ႈသင့္ပါၿပီ။

အေသထြက္ အရွင္ထြက္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရမ်ားသည္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ျမတ္ႏွင့္ မည္သို႔မွ် မပတ္သတ္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာ၀င္မ်ားအေနျဖင့္ အေသထြက္ အရွင္ထြက္ ပုဂၢဳိလ္မ်ားကို
ကိုးကြယ္ရန္မလို။ ထိုပုဂၢဳိလ္မ်ားကို ကိုးကြယ္ျခင္းသည္ မွားယြင္းေသာ
ကိုးကြယ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။

မင္းနန္(ေမာ္ကၽြန္း)
ဓမၼလမ္းညႊန္ စာစုမြန္

" ေအာ္ … ေအး "

တရားနယ္ပယ္မွာ ထင္ရွားေၾကာ္ၾကားလွတဲ႔ ဆရာေတာ္ၾကီး တစ္ပါး ရွိခဲ႔ဘူးပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးဟာ အေနရိုး အေျပာရိုးလွတဲ႔ အျပင္ သီလ သမာဓိ ပညာ အက်င္႔ေတြ အားေကာင္းလွတာမို႔ ၾကည္ညိဳတဲ႔ ဒကာ ဒကာမေတြလည္း အလြန္မ်ားျပားလွပါတယ္။

ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးရဲ႕ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တရားအားထုတ္ခ်ိန္နဲ႔ တရားေဟာခ်ိန္သာ ရွိတယ္လို႔ အနီးေနဒကာ ဒကာမမ်ားထံမွ ၾကားသိရတာမို႔ တဆင္႔ၾကားရတာနဲ႔ေတာင္ ၾကည္ညိဳလို႔ မဆံုးနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။

အဲဒီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးဟာ တစ္ေန႔ေတာ႔ ညာဖက္နံရိုးေအာက္က နာေနတာမို႔ ေဆးစစ္ၾကည္႔လိုက္တဲ႔အခါ အသည္းကင္ဆာ ျဖစ္ေနျပီဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။
ဆရာဝန္ဆီက ၾကားလိုက္ရတဲ႔ အေျဖေၾကာင္႔ ဒကာ ဒကာမေတြဟာ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးကို အသိေပးရပါတယ္။

ညိႈးငယ္တဲ႔မ်က္ႏွာထားနဲ႔ မဝံ႔မရဲ အသည္းကင္ဆာ ျဖစ္ေနတဲ႔အေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ထားၾကတဲ႔ ဒကာ ဒကာမေတြကို ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ေအးေဆး တည္ျငိမ္စြာနဲ႔ စကားတစ္ခြန္းျပန္ျပီး မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
" ေအာ္…ေအး "

ကိုယ္႔အသက္ကို အေသသတ္ေတာ႔မယ္႔ ေရာဂါဆိုးၾကီး တစ္ခု ကိုယ္႔မွာျဖစ္ေနတဲ႔ အေၾကာင္း ၾကားရတာကိုပဲ သာမန္ ဆြမ္းစားဖို႔ ပင္႔သလို ဘာမွ မထူးျခားစြာနဲ႔
"ေအာ္…ေအး"လို႔ ျပန္မိန္႔ေတာ္ မူနိုင္ခဲ႔တဲ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတာ္နဲ႔ တုန္႔ျပန္မႈဟာ မိမိအတြက္ေတာ႔အလြန္ ၾကည္ညိဳဖို႔ ေကာင္းလွပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ကိုယ္ၾကံဳဘူးခဲ႔တဲ႔ သူေတြနဲ႔ေတာ႔ ဘယ္တူပါ႔မလဲ။ မိမိအပါအဝင္ အမ်ားစု ကေတာ႔ သာမန္ဖ်ားတာ နာတာ သြားကိုက္ တာေလးကိုေတာင္ မခံႏိုင္တဲ႔သူေတြက မ်ားေနတာကိုး။

ကင္ဆာျဖစ္ေနပါတယ္ လို႔မ်ား ေျပာလိုက္ရင္ ကမ႓ာပ်က္မတတ္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕စြာနဲ႔ ငိုကာရီကာေတြ ျဖစ္ၾကရေတာ႔တာမို႔ သီလ သမာဓိ ပညာ အက်င္႔ေတြနဲ႔ ထံုမႊန္းထားတဲ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးနဲ႔ေတာ႔ ဘယ္ယွဥ္သာပါ႔မလဲ။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ႏွစ္လေလာက္မွာ ဒကာ ဒကာမေတြက အမူအရာပ်က္ေနသေလာက္ ဆရာေတာ္ၾကီးကေတာ႔ ဘာမွမထူးျခားသလို တရားႏွလံုးသြင္းလိုက္ တရာေဟာလိုက္နဲ႔ ခါတိုင္းပံုမွန္ေနသလိုသာ သီတင္းသံုးေတာ္ မူခဲ႔ပါတယ္။

နွစ္လေလာက္ၾကာေတာ႔ ေနာက္တစ္ခါultra sound ျပန္ရိုက္ၾကည္႔တဲ႔အခါ အသည္း ကင္ဆာဟာ အံ႕ၾသဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေပ်ာက္ကင္းေနတာမို႔ ဒကာ ဒကာမေတြက အားရဝမ္းသာစြာနဲ႔ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးကို ကင္ဆာေရာဂါ မရွိေတာ႔တဲ႔အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားၾကတဲ႔အခါ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက စကားတစ္ခြန္းျပန္ျပီးမိန္႔ေတာ္မူျပန္ပါ တယ္။
" ေအာ္ …ေအး "

မိမိတို႔သာဆိုရင္ ထခုန္မိမတတ္ ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္ရမဲ႔စကားကိုဆရာေတာ္ၾကီးကေတာ႔ တစ္ခ်က္ကေလးမွ ထူးျပီးဝမ္းသာျခင္း ျဖစ္ေတာ္ မမူပါဘူး။

ဒါေပမဲ႔ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးရဲ႕ အေျခအေနဟာ ပိုျပီး ဆုတ္ယုတ္ လာတာမို႔ တစ္လေလာက္ အၾကာမွာ တစ္ခါထပ္ျပီး ultra sound ရိုက္ၾကည္႔ေတာ႔ အသည္းကင္ဆာဟာ အလြန္ၾကီးမားေနတဲ႔အျပင္ တစ္ျခားအဂၤါ အစိတ္အပိုင္းေတြကိုပါ ျပန္႔ေနပါျပီ။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ျပန္႔ေနတဲ႔ ကင္ဆာေရာဂါ အေၾကာင္းကို ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးကို ေလွ်ာက္ထားၾကတဲ႔အခါ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ထံုးစံအတိုင္းပဲစကားတစ္ခြန္း ျပန္ျပီး မိန္႔ေတာ္မူျပန္ပါတယ္။
" ေအာ္…ေအး "တဲ႔။

မွတ္မွတ္ရရ စကားတစ္ခြန္းေတာ႔ ေျပာလိုက္ပါ ေသးတယ္။
" လက္စသပ္ေတာ႔ ငါ႔ကိုဒီေလာက္ ႏွိပ္စက္ေနတာ ငါ႔အထဲမွာ ဒီေကာင္ရွိေနလို႔ကိုး" တဲ႔။

ဆရာဝန္ေတြ အေတြ႕အၾကံဳရွိတဲ႔ သူေတြဆိုရင္ ပိုသိပါတယ္။ ကင္ဆာေရာဂါေၾကာင္႔ နာတဲ႔ အနာဟာ အလြန္ဆိုးပါတယ္။တစ္ခ်က္ကေလးမွ သက္သာတယ္ မရွိေလာက္ေအာင္ ဆက္တိုက္ အလြန္ျပင္းထန္စြာ မနားမေနနာတာပါ။ ကင္ဆာpain ကိုမခံနိုင္လြန္းလို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ျမန္ျမန္ေသေအာင္ နံရံနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ေဆာင္႔တဲ႔ လူနာေတြ၊ ကုတင္ေပၚက လွိမ္႔ခ်ျပီး ေသေၾကာင္းၾကံတဲ႔လူနာေတြကိုေတာင္ ေတြ႕ဘူးပါတယ္။

အဲဒီေလာက္ဆိုးတဲ႔ နာက်င္မႈကို တစ္ခ်က္မွ မညည္းဘဲ သည္းခံေတာ္မူနိုင္တဲ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ ဥာဏ္ေတာ္ဟာ မိမိအတြက္ေတာ႔ အံ႔မခန္းၾကီးက်ယ္ ျမင္႔ျမတ္ေတာ္ မူလွပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ ထံုးစံအတိုင္း ေမာရင္နားျပီး တရားႏွလံုးသြင္းလိုက္ သက္သာလာတဲ႔အခါ အနားေန တပည္႔ဒကာ ဒကာမေတြကို တရားေဟာလိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္လြန္ေတာ္မူေစခဲ႔ပါတယ္။
မ်က္ႏွာေတာ္ တစ္ခ်က္ မညွိဳးခဲ႔ပါဘူး။
ေရာဂါနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ခံစားရတဲ႔ ဒုကၡဟူသမွ်ကို အသံတစ္ခ်က္မွွ မျငီးခဲ႔ပါဘူး။

ေနာက္ႏွစ္လေလာက္ အၾကာမွာပဲ "ေအာ္…ေအး"ဆိုတဲ႔ စကားႏွစ္ခြန္းနဲ႔ အသည္းကင္ဆာလို ေရာဂါဆိုးၾကီးကို အလြန္ျမင္႔ျမတ္တဲ႔ ဥာဏ္ေတာ္ၾကီးနဲ႔ သည္းခံျပီး ရင္ဆိုင္ခဲ႔တဲ႔ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးဟာ ေနာက္ဆံုးေန႔အထိ ဒကာ ဒကာမေတြကို တရားေတြေဟာသြားရင္းနဲ႔ ခႏၶာဝန္ခ်သြား ေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။

အနီးေနဒကာ ဒကာမေတြ ဘယ္သူမွ ဆရာေတာ္ဘုရာၾကီးရဲ႕ညႈိးႏြမ္းတဲ႔ အသြင္အျပင္နဲ႔ ညည္းျငဴတဲ႔ အသံကို မျမင္ဘူး မၾကားဘူးလိုက္ ၾကရပါဘူး။

ျမင္႔ျမတ္လွသူေတြရဲ႕ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္သြာၾကပံုဟာ ၾကက္သီးေမြးညွင္း ထေလာက္ေအာင္ ၾကည္ညိဳဖို႔ ေကာင္းလွပါတယ္။
စိတ္ထဲမွာအႏွစ္သက္ရဆံုးစကားကေတာ႔ "ေအာ္…ေအး" ပါပဲ။
ဘာလို႔ႏွစ္သက္ရသလဲေမးရင္လည္း ကိုယ္႔မွာ အဲဒီလို "ေအာ္… ေအး" နိုင္တဲ႔ အရည္အေသြး မရွိလို႔ပါပဲ။

ကိုယ္မထားရွိနိုင္တဲ႔ ျမင္႔ျမတ္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာ ေတြကို ၾကားသိရတဲ႔ အခါတိုင္း အဲဒီစကားဟာ မိမိအတြက္ အလြန္ႏွစ္သက္စြာ အတုယူရမဲ႔ စကားတစ္ခြန္း ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

ပူပူေႏြးေႏြးျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ တခါေျပာဘူးသလိုပါပဲ။ မိမိတို႔ပုထုဇဥ္ေတြမွာ မသိသာေပမဲ႔ အလြန္ၾကီးမား အားေကာင္းလွတဲ႔ ကိေလသာၾကီးတစ္ခု ကေတာ႔
ဘယ္ေနရာ ဘယ္အခ်ိန္မဆို အစစ အရာရာ အလြန္အဆင္ေျပေစခ်င္တဲ႔ ေလာဘ ကိေလသာပါပဲ။

အေၾကာင္းကိစၥေတြေခ်ာေမြ႕ အဆင္ေျပေနတဲ႔ အခ်ိန္၊ ေလာဘနဲ႔ ေက်နပ္ေနခဲ႔တာမို႔ ရွိလို႔ ရွိမွန္းေတာင္ မသိခဲ႔ပါဘူး။
အထစ္အေငါ႔ေတြျဖစ္ျပီး အဆင္မေျပေတာ႔မွသာ စိတ္ေတြ ပင္ပန္းလာရတာမို႔ အဲဒီကိေလသာ ကိုယ္႔မွွာ အထူအထဲ ရွိေနမွန္း ရိပ္မိရတာပါ။

စာအုပ္ထုတ္ေဝဖို႔ကိစၥနဲ႔ ရန္ကုန္ကို ဆင္းခါနီး အျခစ္ရာအစင္းရာေတြနဲ႔ ၾကည္႔မေကာင္းေတာ႔တဲ႔ မ်က္မွန္ကို အသစ္လုပ္လိုက္တာက စျပီး အဆင္မေျပမႈေတြ စလာခဲ႔တာပါပဲ။

ကားထြက္မဲ႔ ညေနမွ ရတာမို႔ အရင္ပါဝါအတိုင္းပဲ အသစ္တတ္လာခဲ႔တဲ႔ မ်က္မွန္ဟာ ၾကည္႔ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ အျမင္ေတြ ဝါးလာေစပါတယ္။
မူးေနာက္ေနာက္နဲ႔ အန္ခ်င္လာပါတယ္။
ကားေပၚက်မွ ပါဝါမကိုက္ဘူးဆိုတာ နားလည္ရပါတယ္။ အခုမွေတာ႔ ဘယ္တတ္နိုင္ပါ႔ မလဲ။
မူးေပါ႔။
အန္ခ်င္လည္းအန္ေပါ႔။

ဒီလိုနဲ႔ မေရာက္တာ (၁၅)နွစ္ေလာက္ ရွိျပီျဖစ္တဲ႔ ရန္ကုန္ကို ပါဝါမကိုက္တဲ႔ မ်က္မွန္တစ္လက္နဲ႔ ဝါးတားတား မူးတူးတူး ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။

Taxiစီးတဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ အလြန္လွ်င္ျမန္စြာ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ေမာင္းေနတဲ႔ taxiကားဟာ ကိုယ္႔အတြက္ ဒုတိယအဆင္မေျပမႈျဖစ္ခဲ႔ပါ တယ္။
ကားခ်င္းတိုက္မလိုလည္း ျဖစ္ခဲ႔ပါ ေသးတယ္။ ကိုယ္အသားက်ေနတဲ႔ ေအးေဆး တဲ႔ ပါတ္ဝန္းက်င္ မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။
အရာရာဟာ အရင္စလို နိုင္လြန္းေနပါတယ္။ ေအးေလ…သူ႔အရပ္နဲ႔သူ႔ဇတ္ ေမာင္းေပါ႔။ တိုက္စရာရွိေတာ႔လည္းတိုက္ေပါ႔။

တစ္ညလံုးကားစီးလာရတာမို႔ ငယ္ငယ္ကဒဏ္ ျဖစ္ခဲ႔ဘူးတဲ႔ ခါးနာေရာဂါကလည္း ျပန္ေပၚလာပါတယ္။
တကယ္နာရင္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ေတာင္ မလြယ္ေလာက္ေအာင္ခက္ခဲတတ္တာမို႔ အေရးထဲအရာေပၚသလိုပါပဲ။ အင္းေလ…ဒါလည္းဘယ္တတ္နိုင္ပါ႔မလဲ။ နာစရာရွိတာနာေပါ႔။

စျပီဆိုကထဲက ကိုယ္ဘာမွမတတ္နိုင္တဲ႔ အဆင္မေျပမႈ ေတြဟာ ဆက္တိုက္လိုလိုအေဖၚ ေတြစုျပီး ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။
စာစီစာရိုက္ေတြ စစ္ရတဲ႔အခ်ိန္က စလို႔
ပိုဆိုးလာပါေတာ႔တယ္။
ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ပါဝါမကိုက္တဲ႔ မ်က္မွန္ တစ္လက္နဲ႔ စာအမွားေတြကို အိပ္ခ်ိန္သံုးနာရီ ေလာက္နဲ႔ ျပီးေအာင္ စစ္ရပါေတာ႔တယ္။

မဟန္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ေခါင္းမူးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ မျမင္တစ္ခ်က္ ျမင္တစ္ခ်က္နဲ႔
စာစစ္ရတာဟာ အလြန္ပင္ပန္းပါတယ္။
ဆက္တိုက္ျဖစ္လာတဲ႔ အဆင္မေျပမႈေတြေၾကာင္႔ ဖိစီးမႈေတြ အားေကာင္းလာတဲ႔ အခါ စိတ္ေတြက စျပီး စကားေျပာ လာပါေတာ႔တယ္။

"ဒါေတာ႔ မမွားသင္႔ဘူး။ တစ္ပိုဒ္ လံုးက်န္ျပန္ုျပီ။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ။ စာစီစာရိုက္တာကို ေသခ်ာ မရိုက္ဘူး။ ဒီလိုျပီးစလြယ္လုပ္ေနလို႔ကေတာ႔ "
စိတ္ထဲမွာ ဟင္ေတြ ဟာေတြ မ်ားစြာနဲ႔ မေက်မနပ္ျဖစ္ရင္း လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ႔ Ballpen ကို ေဒါသတၾကီး ပစ္တင္မိေတာ႔မဲ႔အခ်ိန္မွာပဲ ရွားရွားပါးပါး သတိတစ္ခ်က္ ဝင္လာတာဟာ မိမိအတြက္ေတာ႔ အလြန္ သက္သာ သြားရပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ လူေရွ႕မွာျဖစ္ျဖစ္္ လူမျမင္ကြယ္ ရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိေလသာစိတ္ အရင္းခံနဲ႔ ျပဳသမွ် ေျပာသမွ်ဟာ ဝီတိကၠမကိေလသာ ေတြပါပဲ။

ေရွာင္လႊဲလို႔ မရနိုင္တဲ႔ အဆက္မျပတ္ျဖစ္လာတဲ႔ အဆင္မေျပမႈ ေတြဟာ ကိုယ္႔ကိုအခါမလပ္ နွိပ္စက္ေနတာမို႔ လူကိုေရာ စိတ္ကိုပါ ပင္ပန္းေစ ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်ိန္ limit ေတြ ကုန္ဆံုးလို႔ မနိုင္ေတာ႔တဲ႔အခါ ကိုယ္႔ရဲ႕အရည္ အေသြးေတြကို အလြန္အမင္း ပံုပ်က္ေစပါတယ္။က်ဆင္းသြားေစတတ္ ပါတယ္။

ကာယကံ ဝစီကံေတြ လြန္ၾကဴးတာေတြ မျဖစ္ရင္ေတာင္မွ စိတ္မွာ ကိေလသာ အေရာင္ေတြနဲ႔ စြန္းထင္း ေနတာမို႔ ေကာင္းတဲ႔ အရည္အေသြးေတြကို ထိခိုက္ေစတတ္ပါတယ္။ သတိျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ေတာင္ အလြန္ကို အားနည္းတတ္ပါတယ္။

တျခားသူေတြ သိတာမသိတာ အသာထား ကိုယ္႔ရဲ႕ ကာယကံ ဝစီကံေတြ အရည္အေသြး မျပည္႔မီတာဟာ အလြန္ထင္ရွားလွပါတယ္။
ဆံုလာတဲ႔ ကိုယ္မႏွစ္သက္တဲ႔ အာရံုေတြအေပၚ တျဖည္းျဖည္း ဘဝင္မက်တာေတြကို စုလာရင္းနဲ႔ စိတ္ပါနာေနမိတာမို႔ ဒါဟာ ကိုယ္႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။

ဘာမဟုတ္တာေလးေတြ အေပၚမွာေတာင္ မေအာ္နိုင္ မေအးနိုင္ ခဲ႔တာ ကိုယ္႔ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ပါ။
ဒီခံစစ္မွာ မလြန္ၾကဴးမိတာ တစ္ခုကလြဲျပီး အဖတ္ဆယ္စရာ မရွိခဲ႔တာဟာ ကိုယ္႔ရဲ႕ သတိဥာဏ္ မျပည္႔စံုမႈ အားနည္းမႈပါ။ ေလာက္ေလာက္လားလားအသိ ဥာဏ္ေတြ မရွိေသးတဲ႔ ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္အရည္အေသြးေတြဟာ အလြန္အတက္ အက်ျမန္လွပါတယ္။

အလြန္မခိုင္ျမဲတဲ႔ သဘာဝေတြသာ ရွိေနတတ္ပါတယ္။
ဘာမွကိုဘာမွ စိတ္ခ်ရတယ္မရွိပါဘူး။
အာရံုေတြရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈကို အကုသိုလ္စိတ္ေတြနဲ႔ တုန္႔ျပန္ရင္း တစ္ခါမဟုတ္ တစ္ခါေတာ႔ အလူးအလဲ ခံလိုက္ရေတာ႔တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင္႔လည္း အခုအခ်ိန္အထိ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ၾကည္ညိဳလို႔ မရနိုင္တာပါ။

ဘဝထဲမွာ သတိပ႒ာန္တရား အားထုတ္ရတာကို အလြန္ ႏွစ္သက္ရတဲ႔ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခု ရွိပါတယ္။
အဲဒါကေတာ႔ အာရံုေတြနဲ႔ ဆံုတိုင္း ကိုယ္႔စိတ္ အေျခအေနေတြကို အမွန္အတိုင္းသာ သိေနရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကို အျမဲတမ္း အမွန္အတိုင္း နားလည္ခြင္႔ ရေစလိုပါပဲ။

ထင္ထင္ရွားရွားမို႔ ညာလို႔ကို မရတာပါ။
အဲဒီလိုနားလည္လိုက္ရတာဟာ အနည္းဆံုးေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တဏွာ မာန ဒိ႒ိ ေတြနဲ႔
အထင္ၾကီး တစ္ခြဲသားနဲ႔ ထင္ခ်င္သလို ထင္တတ္တဲ႔ အျဖစ္ကေနျပီး သက္သာမႈရေစ ပါတယ္။

ဒီတစ္ေခါက္ခရီးထြက္ရတာဟာ မိမိအတြက္ေတာ႔ အလြန္တန္ဖိုး ရွိလွပါတယ္။
ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုပိုျပီး နားလည္လာရသလို ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါး ရဲ႕"ေအာ္…ေအး" နိုင္ေတာ္မူခဲ႔တဲ႔ ဥာဏ္ေတာ္ကို ၾကားနာ ၾကည္ညိဳခြင္႔ ရခဲ႔သလို ကိုယ္႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ အားနည္းခ်က္ေတြကိုလည္း အမွန္အတိုင္း သိခြင္႔ရခဲ႔လို႔ပါပဲ။

ဆံုသမွ် ေလာကဓံဟူသမွ်နဲ႔ ကိုယ္႔အေနအထားနဲ႔ ေလ်ာ္ညီစြာ "ေအာ္…ေအး"နိုင္ဖို႔ သတိပ႒ာန္ အက်င္႔ျမတ္ကို အခုထက္ အေဖၚျပဳ ရင္း ဆံုသမွ်အာရံုနဲ႔ စိတ္မနာတတ္ေအာင္၊ အဆင္မေျပေသာ္လည္း စိတ္ေကာင္းကေလး မေပ်ာက္ေအာင္၊ မ်ားစြာျဖည္႔က်င္႔လို႔ သင္ယူရပါအံုးမယ္။


ေမတၱာျဖင္႔

Dr Pe Thet Tun

အခ်ိန္ပိုင္းနဲ ့တရားအားထုတ္တာဟာ

သတိေလးထားၿပီး သိေနတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ တရားအားထုတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ တရားအားထုတ္ႀကတာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အခ်ိန္ပိုင္းၿပီး အားထုတ္ႀကပါတယ္။
အလုပ္သြားရတဲ့သူက မနက္ျဖစ္ေစ၊ ညဘက္ျဖစ္ေစ၊  တစ္ေန႕တစ္နာရီပဲ အားထုတ္ႏိုင္ႀကပါတယ္။ အလုပ္မလုပ္ႀကေတာ့တဲ့ အသက္ႀကီးသူမ်ားကေတာ့ မနက္မွာ တစ္နာရီ ညဘက္မွာ တစ္နာရီ စသည္ျဖင့္ အခိ်န္ပိုင္းၿပီး အားထုတ္ႀကပါတယ္။

အဲဒီလိုိုအခ်ိန္ပိုင္းၿပီး တရားအားထုတ္တာမ်ိဳးနဲ့ တစ္ေနတာလံုး သတိကပ္ၿပီး သိႏိုင္သမွ် သိေနတဲ့ သတိပ႒ာန္တရား အားထုတ္တာမ်ိဳးမွာ၊ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈၿခင္းဟာ
အင္မတန္ ကြာပါတယ္။ သတိကပ္ၿပီး သိေနတာမ်ိဳးဟာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာႀကားထားတဲ့ "အပၸမာဒ"တရားကို ဘုရားေဟာတဲ့အတိုင္း အားထုတ္ေနတာျဖစ္လို ့ အလြန္အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။

နံနက္မိုးလင္းလို ့ ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္က၊ ည ေရာက္လို ့အိပ္တဲ့အခ်ိန္ထိ ၊တစ္ေန ့မွာ ၁၅ နာရီ၊ ၁၆ နာရီ ႏိုးႀကားၿပီးေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိပါတယ္။လူေတြက တရားအားထုတ္တာကို အခ်ိန္ပိုင္းၿပီး တစ္ေန႕လံုးမွ တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီ အားထုတ္ႀကေတာ့ က်န္တဲ့ ၁၄နာရီ ၁၅ နာရီ အခ်ိန္ေတြဟာ တရားအားမထုတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။ဒီအခ်ိန္ေတြဟာ အဝိဇၨာနဲ ့ေနတဲ့အခ်ိန္ ေမာဟဆိုတဲ့ မသိမႈနဲ႕ ့ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ကိေလသာေတြနဲ ့ ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။
"အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ"နဲ ့မျပည့္စံုေတာ့ပါဘူး။
အဝိဇၨာဆိုတဲ့ မသိမႈတရားေတြက ေန ့စဥ္ ၁၄ နာရီ၊ ၁၅ နာရီျဖစ္ၿပီး၊သိမႈ ဝိဇၨာက တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ ဆိုေတာ့ ေန ့စဥ္၊ ေန ့စဥ္ အဝိဇၨာဆိုတဲ့ ေမာဟေတြနဲ ့ပဲေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ေမာဟနဲ႕ေနရင္ သူ ့အေပါင္းအေဖာ္ျဖစ္တဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ စတဲ့ ကိေလသာ တရားေတြ ပါလာႀကပါတယ္။

ေမာဟရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမ်ားေနရင္ ဒီကိေလသာတရားနဲ႕ပဲေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ တစ္ေန ့မွာ ၁၄ နာရီ၊ ၁၅ နာရီ ၿဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ေမာဟျဖစ္တဲ့ ကိေလသာတရားေတြကိုႏိုင္ဖို ့ ေန ့စဥ္ တရားအားထုတ္ခ်ိန္ကို ဒီထက္ပိုမ်ားေအာင္ ထားဖို ့ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လူေတြမွာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေန႕စဥ္ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီေက်ာ္ အလုပ္လုပ္ေနႀကရေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကလည္း ဒါေတြကိုသိလို ့
အခ်ိန္တိုင္းမွာ ရသေလာက္ သတိေလးကပ္ထားႏိုင္တဲ့၊သတိေလးကပ္ၿပီး သိသိေပးပါဆိုတဲ့ သတိပ႒ာန္တရားကို ေဟာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္နည္းကို ေပးရျခင္း ျဖစ္၏။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာဦးကံညႊန္ ့ေရးသားပူေဇာ္ထားေသာ "သတိပ႒ာန္တရားႏွင့္ ဝိပႆနာ တရားအားထုတ္နည္း" စာအုပ္မွ
မိမိဖတ္ ရႈသိရွိရသလို၊ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကိုလည္း ေလ့လာသိရွိၿပီး၊ ေလ့က်င့္အားထုတ္ ေဆာင္ယူသြားႏိုင္ရန္အတြက္ ရည္ရြယ္လ်က္ ကူးယူပူေဇာ္မွ်ေဝအပ္ပါသည္။
ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ တရားေတာ္မ်ားကို သိသည့္အတိုင္း ေလ့က်င့္မႈေတြျဖင့္ မိမိတို ့လိုရာ အျမိဳက္ နိဗၺာန္သို ့တက္လွမ္းႏိုင္ႀကပါေစ။

Shared from Htin Aung (FB)

*သဒၶါရွိသူရဲ ့စိတ္ထား* (တရားေတာ္)

သဒၶါရွိသူရဲ ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက ဘာေတြရိွလဲလို ့ဆိုေတာ့ သဒၶါတရား စြမ္းအားထက္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ (အဂၤုတၳိဳရ္ပါဠိေတာ္မွာ
ျမတ္စြာဘုရားေဟာထားတယ္)။

"ဒႆနကာေမာ သီလဝတံ "သီလရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဖူးခ်င္တယ္၊ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ ့ ဆံုစည္းခ်င္ တယ္၊ သဒၶါရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ျဖင့္ အက်င့္ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္ဆရာေတာ္ႀကီးျဖင့္ အက်င့္ေကာင္းတယ္၊ သီလရွိလို ့ ႀကည္ညိဳစရာေကာင္းတယ္၊ အက်င့္အေနအထိုင္ ေကာင္းတယ္ဆိုတာမ်ိဳး သြားဖူးေတြ ့ခ်င္တယ္၊ လူ ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲကလည္း ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းတဲ့သူဆိုရင္
ေတြ ့ခ်င္တယ္ေနာ္၊ အရပ္ထဲမွာ ဒီလူကေတာ့ သိပ္ေတာ္တာပဲ၊ အေနအထိုင္ေကာင္းတယ္၊ အေသာက္အစားကင္းတယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရား အင္မတန္ေကာင္းတယ္၊ လိမ္တာ ညာတာမရွိဘူး၊ အေပ်ာ္အပါးမရွိဘူးဆို ေတာ္လိုက္တာ၊ ေတြ ့ခ်င္တယ္ဆိုတာ သဒၶါရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ရဲ ့ စိတ္ထားတစ္ခုပါပဲ။

"သဒၶမၼံ ေသာတု မိစၧတိ " သူေတာ္ေကာင္းတရားဆိုရင္ နာခ်င္တယ္၊ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ တရားပဲြရွိတယ္ဆိုရင္ သြားနာခ်င္တယ္၊ တကယ့္ကို အစစ္အမွန္ တရားဓမၼေတြကို သူက နာယူခ်င္တဲ့စိတ္ျဖစ္တယ္။
"ဝိန ေယ မ ေစၧရမလံ "ႏွေျမာ ဝန္တိုျခင္းဆိုတာ လံုးဝ သူ႕ဆီမွာ မရွိဘူး၊ စိတ္က ေပးဖို ့ကမ္းဖို ့ပဲ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာအတြင္းက ေပးဖို ့ကမ္းဖို ့ အသင့္ျဖစ္ေနတယ္၊ တခ်ိဳ ့က ရွိလည္း ေပးခ်င္မွေပးတာေလ။ မရိွလို ့မ ေပးတာက တျခားေလ၊
"မစၧရိယ "ဆိုတာ ေနရာတကာရွိတာ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ပိုျဖစ္တတ္တယ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာဆိုရင္ ဟင္းေကာင္းေလးခ်က္ရင္ ေဘးမွာထားျပီးေတာ့ ဒါ ငါ့အတြက္ဆို သူမ်ားကို မေပးခ်င္တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္ေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ မစၧရိယဆိုတာက လြယ္လြယ္ေလးနဲ႕ ျဖစ္တာေနာ္၊
မစၧရိယဆိုတဲ့ အညစ္အေႀကးကင္းတဲ့သူမွာ သူ ့ဖို ့ ငါ့ဖို ့ဆိုတာမရွိဘူး၊ အတူတူပဲ ခဲြေဝျခင္း မရွိဘူး၊ ဒါကေတာ့ ဘယ္သူ ့အတြက္ ဒါက
ဘယ္သူ ့အတြက္ ဒီလိုမထားဘူး၊ အကုန္လံုးပဲ ညီတူညီမွ် ဒီလိုဟာမ်ိဳးရွိတယ္၊ ခဲြျခမ္း ခဲြျခမ္း မရွိဘူး၊ ခဲြျခမ္း ခဲြျခမ္းလုပ္လာရင္ေတာ့ အဲဒါ မစၧရိယ ရွိေနျပီေနာ္၊ ဒီလို မွတ္ရမယ္။

လူတစ္ေယာက္ ရဲ ့ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ေျပာျပီဆိုရင္လည္းႀကည့္၊မစၧရိယဝင္ လာျပီဆိုရင္ အေကာင္းမေျပာႏိုင္ဘူး၊ ဟိုလူတစ္ေယာက္က ေတာ္လိုက္တာလို ့ ေျပာလို ့ရွိရင္ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆိုျပီး အျပစ္ေျပာတတ္တယ္၊
အဲဒါ မစၧရိယ အေျခခံျပီးေျပာတာလို ့ မွတ္ေပေတာ့ေနာ္၊ "ဒါေပမယ့္ "တက္လာတာနဲ ့တျပိဳင္္နက္ စိတ္အညစ္အေႀကး တစ္ခုခုေတာ့ လာျပီေနာ္၊ အဲဒီလို ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့။

ေနာက္အရွင္ အာနႏၵာတို ့က်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေျပာတုန္းဆိုရင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ လုပ္တဲ့ေနရာမွာေတာင္ ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ႀကတဲ့အခါ မစၧရိယရိွလာျပီဆိုရင္ သူက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွာလာတာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွာျပီးေတာ့ နည္းနည္း သက္သာတဲ့အလုပ္ကို ေရြးလုပ္လာတယ္၊ အဲဒါ ကိုယ္ရဲ ့ခ်မ္းသာမႈမွာ မစၧရိယျဖစ္တယ္လို ့ေခၚတာ။ ကာယမ ေစၧရဂရုေနာ-ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွာလိုက္တာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွာလိုက္ေတာ့ လုပ္ရမယ့္
လုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့ဘုူး၊ တရားအားထုတ္လို ့ရွိရင္ သိပ္ပင္ပင္ပန္းပန္း အားမထုတ္နဲ ့ က်န္းမာေရးထိခိုက္လိမ့္မယ္
ဆိုျပီး ညွာလိုက္တာ အဲဒါလည္း မစၧရိယသေဘာပဲတဲ့။

* ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာ အရွင္ နႏၵမာလာဘိဝံသ၏ "အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ" တရားေတာ္မွ ပူေဇာ္မွ်ေဝအပ္ပါသည္။
ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာႏိုင္ႀကပါေစ။

Shared from Htin Aung (FB)