သူရဲေကာင္းၾကီးတဲ့

လြန္ခဲ့ေသာ သုံးေလးလခန္႔က ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ေနသည္ က စမ္းေခ်ာင္း။ ရန္ကုန္ျမဳိ႕တြင္းက ဘတ္စ္ကား စီးျပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ မိုးကလည္း ခပ္ဖြဲဖြဲ ရြာေနသည္။ ဘတ္စ္ကားေပး တက္လုိက္ေတာ့ ထိုင္ခုံေနရာလြတ္မရွိ။ သုိ႔ေသာ္
ကိစၥမရွိ။ ဒီလုိပဲ သြားေနက် လာေနက် ျဖစ္သည္။ မၾကာမီပင္ ကၽြန္ေတာ့္အနီးက
အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ဆင္းရန္ ထလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိေနရာကို အသာ ပင္
၀င္ထိုင္လို္က္ပါသည္။

ခဏေလာက္ ရွိေတာ့ ေနာက္ခုံတန္းတြင္ ထိုင္ေနသူက ကၽြန္ေတာ့္ ပခုံး ကို လက္ႏွင့္ အသာတို႔လုိက္ပါသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ့္သုံးေလးႏွစ္ခန္႔မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ သူက-

“ဘဘ သမီးက ေရွ႕ႏွစ္မွတ္တိုင္ ေလာက္ဆုိရင္ ဆင္းေတာ့မွာ။ သမီးေနရာကို လာျပီးထိုင္ပါ။ ဘဘထိုင္ခုံေနရာက မုိးယိုေနတယ္”

သူက ေျပာရင္းဆုိရင္းပင္ ထိုင္ရာကထျပီး ေနရာေပးလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေရွ႕ခုံက ေနာက္ခုံသုိပ ေျပာင္းျပီးေနရာယူလုိက္ပါသည္။ သူကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခုႏွစ္တန္း ရွစ္တန္း
အရြယ္ေလး ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသုိ႔မဟုတ္ က်ဳရွင္သြားမလုိ႔ထင္သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္
ကေလးလည္း ပါသည္။

“ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္ သမီးေလး”

“ရပါတယ္ ဘဘ”

ေနာက္မွတ္တိုင္ ေရာက္ေတာ့ သူဆင္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွည့္လုိ႔မွ်ပင္ ၾကည့္ေဖာ္မရေတာ့။ သူ႔တာ၀န္ျပီးဆုံး သြားျပီဟု သေဘာထား လုိက္ပုံရသည္။ သူဆင္းသြားေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္၏
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀ကို ျပန္လည္သတိရမိသည္။

ထိုစဥ္အခါက တကၠသိုလ္ႏွင့္ သိမ္ၾကီးေစ်း ကို အသြားအျပန္ ဆြဲေသာ ဘတ္စ္ကားလုိင္းကို “နဂါးလုိင္း” ဟုေခၚသည္။ ဘတ္စ္ကားအမိုးတြင္ နဂါး တံဆိပ္ကို ေထာင္ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယခု
ေခတ္ကဲ့သို႔ လုိင္းနံပါတ္ေတြမရွိေသး။ အ႐ုပ္ေတြႏွင့္ သေကၤတျပဳထားေလ့ရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ နဂါးကားလုိင္းက ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနရေသာ
သက္ၾကီးရြယ္အို ဟူ၍ မရွိေစရ။ ကေလးတြဲေလာင္းပါလာေသာ မတ္တတ္ရပ္ခရီးသည္ဟူ၍
မရွိေစရ။ နီးရာ ေက်ာင္းသားက ေနရာဖယ္ေပးလုိက္သည္ခ်ည္းပင္ျဖစ္သည္။
ေရးမထားေသာ ဥပေဒသဖြယ္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါေလသည္။

ယခု ကၽြန္ေတာ္ အဖိုးၾကီးဘ၀ ေရာက္သည့္တုိင္ေအာင္ ထိုအက်င့္ စြဲေနပါေလသည္။ မိန္းကေလး ပ်ဳိပ်ဳိသန္သန္ အရြယ္ ကို ကၽြန္ေတာ္ ေနရာဖယ္ေပးခ်င္မွ ေပးမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကေလးခ်ီလာေသာ
မိခင္၊ ဖခင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ အနားမွာ ေရာက္လာလွ်င္ ေနရာဖယ္ေပးလိုက္သည္
ခ်ည္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ေယာက္
အနားေရာက္လာလုိက္လွ်င္ လည္း ခ်က္ခ်င္း ေနရာက ထေပးလုိက္မိတတ္ပါသည္။

ခုနင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနရာေပးလုိက္ေသာ သမီးငယ္ကေလးကို လည္း ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ သုံးေလးရက္ခန္႔က ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ ေျမးဦးမကေလးက ဒုတိယ ႏွစ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူျဖစ္ေနပါျပီ။ သူတို႔ေက်ာင္းက အေတာ္ေလး ခရီးလွမ္းေလေတာ့ ေက်ာင္းဖယ္ရီစီးျပီး ေက်ာင္းတက္ၾကရသည္။ သူေျပာတာေလးကို နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။

“ဖိုးဖိုးၾကီးရယ္ သမီးတုိ႔က ဖယ္ရီကုိ အလုအယက္ဦးေအာင္ သြားၾကရတာ။ ေနရာကိုလဲ ဦးေအာင္ တက္ၾကရတာပါပဲ။ ေနရာရတဲ့ အခါလဲ ရပါတယ္ မရရင္ေတာ့လဲ မတ္တပ္ေပါ့။ ဟုိတစ္ေန႕ကေပါ့။ သမီးကေတာ့
ေနရာရပါတယ္။ ေနရာ မရတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြလဲ ပါတတ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြမွာ ေနရာမရရင္ ဘာမွ မထူးျခားေပမဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ထဲ
ေနရာမရရင္ အေတာ္ေလးကို ေၾကာင္တယ္။

အဲ့ဒီမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ က ေနရာမရလုိ႔ မတ္တပ္ရပ္ျပီး လုိက္လာရတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူ႔အနားမွာထိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားက မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္လာတယ္ထင္ပါရဲ႕ အဲ့ဒီ ေက်ာင္းသူကို ေနရာဖယ္ေပးလုိက္တယ္။
မိန္းကေလးကလဲ ၀င္ထုိင္ လုိက္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္ ထင္သလဲ။
ေနာက္ပိုင္းက ေက်ာင္းသားေတြက သူရဲေကာင္းၾကီး၊ လူစြမ္းေကာင္းၾကီးနဲ႕
ေအာ္ၾကတယ္။ ဟုိေက်ာင္းသားခမ်ာမွာ သူတို႔ဘက္ကိုလွည့္မၾကည့္၀ံ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ ကားအျပင္ဘက္ကို မ်က္နွာလြဲျပီး လုိက္လာတာ
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးပဲ။ သမီးေလ၊ ေဒါသလဲျဖစ္တယ္၊ စိတ္လဲ မေကာင္းဘူး။”

စာဖတ္သူေတာ့ျဖင့္မသိ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ေျမးမေလး၏ စကားကို နားထဲက မထြက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနမိသည္။

“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ” ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြကလည္း ေခါင္းထဲတြင္ တရစပ္ေပၚလာေနမိသည္။

စင္စစ္ေနရာေပးလုိက္ေသာ ေက်ာင္းသား၏အျပဳအမူမွာ ရွက္စရာအမႈလား။ ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္ေသာ အမႈမဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ကလည္း
ဒီလုိပင္ျပဴက်င့္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ရွက္စရာဟုလားလားမွ် မထင္သည့္ျပင္
၀တၱရားေက်သည္ ဟုပင္ ထင္လုိက္ မိပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၀ိုင္းေလွာင္
ျခင္းကိုပင္ ခံေနရပါေလျပီ။

တစ္ခု စဥ္းစားမိသည္က-

လူတို႔သည္ ယုတ္နိမ့္မႈ ကိုလည္း သိသည္။ ျမင့္ျမတ္မႈကိုလည္း သိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမင့္ျမတ္မႈကို လူတုိင္း လုပ္ႏိုင္ၾကသည္ မဟုတ္။ ထိုေၾကာင့္ မိမိမလုပ္ႏိုင္သည္ကို သူတစ္ပါး
လုပ္လုိက္သည္ကို ေတြ႔လုိက္ေသာအခါ မိမိ အျဖစ္ကို လိပ္ျပာငယ္ လာတတ္သည္။
ထိုလိပ္ျပာငယ္ျခင္းကို ေဖ်ာက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အမႈကို ျပဳသူအား
ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္ လုိက္ျခင္းအားျဖင့္ မိမိစိတ္ကို ကုစားလုိက္ၾကသည္ဟု
ထင္မိသည္။

သူတို႔ေလွာင္ၾကသလုိသာဆုိရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္က ေက်ာင္းသားတုိင္းဟာ သူရဲေကာင္းၾကီးေတြ လူစြမ္းေကာင္းၾကီး ေတြသာျဖစ္လုိ႔ ေနပါေလေရာ့မည္ဟုလည္း ေတြးလိုက္မိပါေသးသည္။

မွက္ခ်က္.. ဆရာေအာင္သင္း ဘေလာ႕မွကူူလာတာပါ..

The Commerce Journal
အတြဲ (၄)၊ အမွတ္ (၁၈)
ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၀၄ခုႏွစ္။
Posted by ေဆာင္းႏွင္းျဖဴ on July 30, 2010 at 10:08am
အျပံဳးပန္းေစ်းခင္း