"ခိုနွစ္ေကာင္ေပးေသာ သင္ခန္းစာ"

ဒီေန.မနက္ ခိုေလးေတြအစာေက်ြးဖို. ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင္.လိုက္တယ္။
မ်က္နွာကို လာထိမွန္လိုက္တဲ. နံနက္ခင္းေလႏုေအးက ေအးျမလန္းဆန္းသြားေစတယ္။
ခိုတစ္အုပ္ကို အစာေက်ြးရင္း ျပတင္းေပါက္ကေန ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည္.မိေတာ. ခပ္ေ၀းေ၀း ေဘာင္တစ္ခုမွာ ရြရြ ရြရြသြားေနတဲ. ပိုးေကာင္ေလးေတြကိုေတြ.တယ္။
ခဏေနေတာ. ခို နွစ္ေကာင္ေရာက္လာျပီး ထိုးဆိတ္စားေသာက္ၾကေတာ.တယ္။ အသက္မေသဖို.အေရး စြမ္းနိုင္သမွ် ျမန္ျမန္လြတ္ေအာင္ ေျပးပုန္းရွာၾကေပမယ္. ပိုးေကာင္ေလးေတြရဲ. ေျပးႏႈန္းဟာ ခိုနွစ္ေကာင္ရဲ. ေျခတစ္ခုန္ေအာက္က မလြတ္ေျမာက္ရွာၾကဘူး။ အသက္လြတ္ေအာင္ေျပးပုန္းေပမယ္. ထိုးဆိတ္ျခင္းဒဏ္ကို မခ်ိမဆံ.ခံရင္း သူတို.ကိုယ္နဲ. အသက္ကို ခိုနွစ္ေကာင္ရဲ. အာဟာရအျဖစ္ ေပးဆပ္လိုက္ရတယ္။ ဘယ္သတၱ၀ါပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိအသက္ကို ဒီလိုနည္းနဲ. အဆံုးသတ္ခ်င္ပါမလဲ။ သတၱ၀ါတိုင္းဟာ မိမိအသက္ကို မိမိအခ်စ္ဆံုးသာျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ခါ အသိဥာဏ္ရွိသူ လူေတြကၾကည္.လို. အနည္းဆံုးကိုယ္ခ်င္းစာမိၾကေပမယ္. ခိုနွစ္ေကာင္အေနနဲ.ၾကည္.ရင္ ဒါဟာ မေကာင္းဘူးလို. ဘယ္လိုစဥ္းစားတတ္ပါမည္လဲ။
သူတို.အသက္ရွင္ဖို. အာဟာရဟာ တစ္ျခားအသက္ကို ဒီလိုမျဖစ္မေန ရွာေဖြစားေသာက္ေနရျခင္းပဲျဖစ္ေနေတာ.တယ္။

(သတၱေလာကဟာ )သတၱ၀ါတစ္ေကာင္အသက္ရွင္ဖို.အျခားသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ကို ရွာေဖြစားေသာက္ေနရျခင္းဟာ ဒုကၡသစၥာရဲ.ပံုစံတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနနိုင္ဖို. အစာအာဟာရဟာ ေရွာင္လႊဲလို.မရတဲ. အေရးပါဆံုးတစ္ခုလည္းျဖစ္တယ္။ တနည္းအာျဖင္. အသားစားသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ရဲ. ေန.စဥ္မွီခိုေနရတဲ. အာဟာရဟာ တစ္ျခားသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ရဲ. အသက္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမွ သူမစားရင္ သူေသရမယ္။ သူအသက္ရွင္ဖို. တစ္ခုတည္းေသာ မွီရာဟာ တစ္ျခားသတၱ၀ါတစ္ေကာင္ရဲ. အသားျဖစ္တယ္။
ဒီနည္းနဲ. သတၱ၀ါေတြဟာ ေန.စဥ္နဲ.အမွ် နာက်င္မႈေ၀ဒနာခံစားရင္း ေသေနၾကရတယ္။ နိုင္သူက စားေနၾကတယ္။

ဒါဟာ သိပ္မထူးဆန္းတဲ. ျဖစ္ေနက် ေန.စဥ္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုဆိုေပမယ္. အသိဥာဏ္ရွိသူေတြအတြက္ သံေ၀ဂရစရာ အသိတရားျဖစ္နိုင္တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေနတဲ. ေလာကဟာ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ဖန္ဆင္းထားလို.မဟုတ္သလို ဖန္ဆင္းသူတစ္စံုတစ္ေယာက္ဆိုတာလည္း ရွိမေနပါဘူး။
ျဖစ္ေနတဲ.အက်ိဳးတရားေတြဟာ အေၾကာင္းကင္းျပီးျဖစ္ေနတာ တစ္ခုေလးမွမရွိေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားေဟာျပေတာ္မူခဲ.ပါတယ္။
သူအသက္ကို သတ္ျခင္းဆိုတဲ. ပါဏာတိပါတာကံဟာ အပါယ္ေလးပါးဆိုးက်ိဳးကို ေပးေစတဲ.သတၱိရွိတယ္။ ဒီလို သူမ်ားအသက္ကို ရွာေဖြစားသာက္ရတဲ. အပါယ္ဘ၀တစ္ခုကို ေရာက္ရွိသြားခဲ.ရင္ အကုသိုလ္ရယ္လို. မသိမႈေၾကာင္.ပဲ ၀မ္းစာအတြက္ သူ.အသက္ကို သတ္ျဖတ္စားေသာက္ရျခင္းေၾကာင္. ထပ္ခါထပ္ခါ အပါယ္ေလးပါး၌သာ ျမဳပ္ေနရေတာ.တယ္။ ဘယ္ေတာ.လြတ္ပါမည္လဲလို. ခန္.မွန္းတြက္ဆ၍ပင္ မရနိုင္ေလာက္ေအာင္ အပါယ္ေရေၾကာမွာ ကုသိုလ္ကံအက်ိဳးေပးမသာသ၍ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း ျမဳပ္ေနရမည္သာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင္. အပါယ္တစ္ခါက်ရင္ လြတ္ဖို.လမ္းစ၊ သုဂတိျပန္ေရာက္ဖို. လမ္းစဟာ ေ၀းသထက္ ေ၀းသြားၾကရျပန္တယ္။

ယခုရရွိေနတဲ. လူ.ဘ၀ဆိုတာ ကုသိုလ္ကံအေထာက္အပံ.ေကာင္းခဲ.၍သာ ရရွိေနၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားအဆူဆူနဲ.လြဲျပီး လြတ္ျမာက္ေၾကာင္း သစၥာတရားမွန္ကို အားထုတ္ခြင္.မရခဲ.ျခင္းဟာ အပါယ္ေလးပါးကို ကိုယ္.အိမ္ကိုယ္.ယာလို အေနမ်ားခဲ.လို.သာျဖစ္ေပမယ္။ဒါေၾကာင္. လူ.ဘ၀ဟာ ရခဲျခင္း ဒုလႅဘတစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ဖန္လူ.ဘ၀ရျပီး သုဂတိျပန္ေရာက္ဖို. အင္မတန္ခဲယဥ္းေၾကာင္းကို ျမတ္စြာဘုရားက လက္သည္းခြံေပၚ ေျမမႈန္.တင္၍ မဟာပထ၀ီေျမၾကီးနဲ နႈိင္းယဥ္ကာ ဥပမာေပးေတာ္မူခဲ.ပါတယ္။
လူ.ဘ၀မွ သုဂတိျပန္ေရာက္သူဟာ လက္သည္းခြံေပၚတင္ေနတဲ. ေျမမႈန္.ေလာက္သာရွိျပီး လူ.ဘ၀မွ အပါယ္ျပန္က်သြားသည္က မဟာပထ၀ီေျမၾကီးပမာဏရွိတယ္ အာနႏၵာဟု မိန္.ေတာ္မူခဲ.တယ္။
ဘာေၾကာင္.လဲဆိုေတာ. အပါယ္ေရာက္ေၾကာင္း အကုသိုလ္မွန္းမသိဘဲ ျပဳခဲ.ၾကသည္. ကံသတၱိေတြေၾကာင္.သာျဖစ္ပါတယ္။

ေလာက၌ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင္.ထြန္းေတာ္မူတဲ.အခါမွသာဒါက သုဂတိေရာက္ေၾကာင္း ကုသုိလ္တရား ၊ ဒါက အပါယ္ေရာက္ေၾကာင္း အကုသိုလ္တရား၊ ဒါက ဒီဒုကၡသစၥာ သံသရာနယ္မွ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း တရားရယ္လို. သိခြင္.ရၾကရတာပါ။ ဒါေၾကာင္. သစၥာေလးပါးကို ကိုယ္တိုင္သိျမင္ျပီး သတၱ၀ါေတြကို သံသရာ၀ဋ္ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လမ္းမွန္ျပေပးတဲ. ဘုရားရွင္ပြင္.ထြန္းဖို.ဟာ ခဲယဥ္းျခင္း ဒုလႅဘတစ္ပါးျဖစ္သလို ဘုရားရွင္အဆံုးအမသာသနာေတာ္နဲ. ၾကံဳၾကိဳက္ဖို.ဟာလည္း အင္မတန္ၾကံဳခဲရတဲ. ဒုလႅဘတစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။
လက္ရွိရရွိခံစားေနတဲ. လူ.ဘ၀ဟာလည္း မျမဲပါဘူး။ ဘယ္ဘံုမွာ ဘယ္လိုဘ၀ပဲရရ ေသၾကရဦးမွာပါ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဒီခႏၶာၾကီးကို ထားခဲ.ၾကရဦးမွာပါ။ တစ္ဘ၀တည္းနဲ. ျပီးသြားၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ သံသရာနယ္မွလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း သစၥာတရားကို မသိေသးသ၍ မိမိတို.ျပဳေနၾကတဲ. ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံအတိုင္းသာ သံသရာခရီးဆက္ေနရဦးမွာပါ။ နွစ္တစ္ရာမွ တစ္ၾကိမ္သာ ေပၚလာတဲ. လိပ္ကန္းၾကီးတစ္ေကာင္ရဲ. ဦးေခါင္းကို တစ္ေပါက္တည္းသာရွိတဲ. ထမ္းပိုးတစ္ေခ်ာင္းစြပ္မိဖို.ရာက လြယ္ပါလိမ္.ဦးမယ္။ အပါယ္ေလးပါးသာ ျပန္က်သြားရင္ျဖင္. သုဂတိတစ္ဖန္ျပန္တက္ဖို.ဟာ အဲဒီထက္ ခဲယဥ္းပါတယ္တဲ.။

မိမိတို.ဟာမသိမႈအ၀ိဇၨာအားၾကီးလို.သာ ေသေရးထက္ ေနေရးပိုအေရးၾကီးေနၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္း အသိဥာဏ္ရွိရွိစဥ္းစားၾကည္.ရင္ျဖင္. ဘယ္ခ်ိန္ေသမည္မသိသည္. ေသေရးဟာ အင္မတန္အေရးၾကီးပါတယ္။ ေသခါနီးခံစားရတဲ. ေ၀ဒနာဟာ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္တဲ.အခ်ိန္ခံစားရတဲ. ေ၀ဒနာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ခံစားရဦးမယ္.။ အဲဒီအခါ အမွန္တရားမသိဘဲ ေဒါသနဲ.တုန္.ျပန္ရင္းေသရင္ျဖင္. ငရဲသို.အက်ိဳးေပးပါေတာ.မယ္။ တကယ္အရွိအထင္၊ ပိုင္ဆိုင္သည္အထင္နဲ. ငါ.အိမ္၊ ငါ.သား ငါ.ပစၥည္းအမွတ္စြဲျပီး ေလာဘနဲ. ေသရင္ျဖင္. ျပိတၱာအပါယ္အက်ိဳးေပးေတာ.မယ္။ အမွန္တရားမသိဘဲ ေမာဟနဲ. ေသရင္ျဖင္. တိရစၦာန္အက်ိဳးကို ေပးေတာ.မယ္။ ေသခါနီးမွာ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ကိုယ္.ဒုကၡကို မကယ္တင္နိုင္ေတာ.ပါဘူး။ ကိုယ္.ကိုကယ္တင္နိုင္တာဟာ ကိုယ္.ျပဳခဲ.တဲ. ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ၀ိပႆနာကုသိုလ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေကာင္းမႈကုသိုလ္လုပ္ဖို. အခြင္.အေရးရပါလ်က္ တကယ္မိမိကို ကယ္တင္မယ္. အလုပ္ကိုမလုပ္ဘဲ ေနခြင္.ရခ်ိန္ေလး ေမ.ေမ.ေလ်ာ.ေလ်ာ. ေပါ.ေပါ.ဆဆ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနသြားရင္ျဖင္. ေသရမယ္.အခ်ိန္မွ ေနာင္တၾကီးစြာရတတ္ပါတယ္။ ေနေရးကိုေတာ. အေျမာ္အျမင္ၾကီးစြာထားျပီး ေသေရးကိုေတာ. ေမ.ေလ်ာ.ေနၾကတာဟာ အင္မတန္မွ အသိဥာဏ္နည္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူေတာ္ေကာင္းတို. အထပ္ထပ္ သတိေပးခဲ.ၾကပါတယ္။ ေနေရးကိုပဲ ေမွ်ာ္ေတြးသူဟာ တစ္ဘ၀အတြက္သာ အေျမာ္အျမင္ရွိသူပါ။ ေသေရးကိုပါ ထည္.တြက္ျပီး သံသရာအတြက္ပါ ေမွ်ာ္ေတြးတတ္မွသာ မိမိကိုယ္ကို ခ်စ္ရာ ကယ္တင္ရာ ေရာက္ၾကပါမယ္။
ဒါေၾကာင္. မိမိကို ကယ္တင္မယ္.ဒါန သီလ ဘာ၀နာ ၀ိပႆနာကုသိုလ္တရားေတြမွာ မေမ.မေလ်ာ.ေသာ သတိရွိေနသင္.ၾကပါတယ္။

ဒီေန.ခိုနွစ္ေကာင္နဲ.ပိုးေကာင္ေလးေတြက သင္ခန္းစာေပးသြားခဲ.ပါတယ္။
......................................

အေရးတကာ့အေရးထဲမွာ အပါယ္မက်ေရးသည္ အေရးအႀကီးဆံုးပဲ၊ အပါယ္မက်ေရး၊ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ့တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာနည္းလမ္းဟာလည္း ၀ိပႆနာရႈမွတ္တဲ့နည္းလမ္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အေရးအႀကီးဆံုးက ရုပ္နာမ္တရားကို အမွန္သိေအာင္ ရႈမွတ္ေနဖို႔ပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စားရစားရ တစ္၀မ္း၀ရံုပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၀တ္ရ၀တ္ရ အေရးျပားဖံုးရံုပဲ။ သတိပဌာန္တရား လက္ကိုင္ထားမွ မလားအပါယ္ ေသခ်ာတယ္။
(ေတာ္ကူးဆရာေတာ္)
...........................................
တရားတစ္ခုခုကို လိုက္စားေနမွ တရားအရသာေကာင္းမွန္းသိပါတယ္၊
တစ္ခုခုေတာ.ရွိၾကပါေစ ၊ ဘာ၀နာကို ေဆးလို သေဘာထားၾကပါ၊
ဘာ၀နာစိတ္ရွိရင္ စိတ္ကၾကည္လင္လာပါတယ္၊
ဘုရားသာသနာမွာ ကုသုိလ္ရေအာင္ေနပါ ၊ မမိုက္ၾကပါနဲ.။
(မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ)
...........................................................

အဆံုးစြန္ေသာဘဝဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွ ဆံုးမယ္မသိဘူး။
တို႔ဒကာေတြ သံသရာ ၾကာခ်င္သေလာက္ၾကာ အဆံုးေတာ့မီမွာပဲလုိ႕
ေအာက္ေမ့ေနၾကသလား မေျပာတတ္ဘူး။
ရယ္စရာေကာင္းေနေတာ့တယ္။
ကိုယ္က မဆံုးခ်င္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးဘူးဆိုတာ တထစ္ခ်မွတ္လိုက္ၾက။
သံသရာဆိုတာ ကိုယ္ဆံုးခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ဆံုးႏိုင္တယ္။
နိဗၺာန္ဟာ ဆံုးတဲ့အခ်ိန္ရတာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန႔ကစၿပီး ေရွးမူေတြဖ်က္ၾက။
သူမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္ အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္းမသိ ဆိုသလို
ျဖစ္ေနၾကမယ္။
နိဗၺာန္ဆိုတာ ေတာင္းလို႔ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။
ေတာင္းလို႔ရရင္ ကူၿပီးေတာင္းေပးပါရဲ႕။
(ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီး)
................................
လူေတြဟာ ေသခါနီးက်မွ ကပ္ျပီးေတာ့ သံေဝဂရၾကတယ္။
အခ်ိန္ေႏွာင္းသြားျပီ ၊ မရေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေသခါနီးမွ ကပ္ၿပီး
ေတာ့ သံေဝဂ မရၾကပါနဲ႔။ ေစာေစာစီးစီး သံေဝဂရၾကပါ။ ေစာေစာ
စီးစီး ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ေတြကို လုပ္ပါ။ လူ႔ဘဝကို
ရတာဟာ အသိဥာဏ္ အရယူဖို႔ပါ။ ဘဝရဲ့အႏွစ္သာရက အသိဥာဏ္
ပါ။
စားဝတ္ေနေရးဟာ ခႏၶာဝန္ထမ္းရံုသက္သက္ပါ။ မလုပ္မျဖစ္
ေတာ့ လုပ္ရပါမယ္ ။ ဒါေပမယ့္ လူ႔ဘဝေရာက္လာရတာဟာ အသိ
ဥာဏ္ကို အရယူဖို႔ပါ။ အဲဒီ အသိဥာဏ္ ရဖို႔ႀကိဳးစားၾကပါ။
( ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက )
.............................................................

သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ား က်င္.ၾကံပြားမ်ားအားထုတ္နိုင္ၾကပါေစ။
ေမတၱာျဖင္. ......
ေဂ်ကို (14.7.2012)

Shared from Lwinoo Ko