ေမတၱာကို စနစ္တက်နဲ႔ပြားျပီး စိတ္ရဲ႕ထြက္ေပါက္ကို ရွာမယ္

★ ဘုန္းၾကီးတို႔ေတြ ရံဖန္ရံခါ စိတ္ထဲမွာ အလိုမက်မႈဆိုတာ ျဖစ္တယ္။ထိုအလိုမက်မႈဟာ ၾကီးထြားလာရင္ ေပါက္ကြဲတယ္။ ဒါကိုေဒါသ ဗ်ာပါဒ လို႔ေခၚတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ စိတ္ကေလး ပ်က္စီးလာတယ္။ စိတ္ရဲ႕အလိုက်မႈကို တခ်ိဳ႕က ကိုယ္မေက်နပ္တဲ့ဟာကို တျခားဟာနဲ႔ အစားထိုးတယ္။ သို႔မဟုတ္ မေက်နပ္တဲ့သူကို အနိဳင္ယူလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအနိဳင္ယူလိုက္တာ စိတ္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္မဟုတ္ဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားက "နိႆရဏံ ဧတံ ဗ်ာပါဒႆ ယဒိဒံ ေမတၱာ ေစေတာ၀ိမုတၱိ" တဲ့။ စိတ္ထဲမွာ အလိုမက်တဲ့ ဗ်ာပါဒရဲ႕ထြက္ေပါက္အစစ္က
ေမတၱာပါတဲ့။ ေမတၱာပြားရမယ္တဲ့။ ေမတၱာပြားျခင္းျဖင့္ ဗ်ာပါဒရဲ႕ ထြက္ေပါက္ကို ရရိွနိဳင္တယ္တဲ့။

★ ေမတၱာဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေမတၱာရဲ႕စြမ္းရည္သတၱိေတြဟာ အဆင့္ဆင့္ရိွတယ္ ဆိုတာကို သတိထားဖို႔လိုတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေမတၱာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေလ့က်င့္နည္း အက်ဥ္းေလးကို ေျပာျပရယ္ဆိုရင္ - ပထမလုပ္ရမွာက ကိုယ့္ရဲ႕သႏၲာန္မွာ ေမတၱာဆိုတဲ့အရာကို ေတြေအာင္ရွာဖို႔လိုတယ္။ အရပ္ထဲမွာေျပာတဲ့ တဏွာရာဂနဲ႕ခ်စ္တဲ့ေမတၱာနဲ႔ ေရာေထြးသြားတတ္တယ္။ ဘာက၀င္ျပီး ေမတၱာေယာင္ ေဆာင္တတ္သလဲဆိုေတာ့ ရာဂက၀င္ျပီး ေမတၱာေယာင္ ေဆာင္တတ္တယ္။ လွည့္စားမႈလို႔ေခၚတယ္။
ပထမေရႊက်င္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးေရးတဲ့ “၀ဥၨနာ ဒီပနီ” က်မ္းထဲမွာ လွည့္စားမႈေတြကို ထင္ရွားစြာ ျပသထားတယ္။ ေမတၱာဆိုတာ
သူ႔အက်ိဳးကို လိုလားတဲ့သေဘာ။ တဏွာဆိုတာ ကိုယ့္အက်ိဳးကို ဦးစားေပးတဲ့သေဘာ အင္မတန္မွ ကြဲျပားတယ္။ လူေတြက ဘယ္သူ႕ကိုခင္ပါတယ္ ခ်စ္ပါတယ္ေျပာျပီး ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕ကိုခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ကိုျမင္ရင္ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။
ထိုစိတ္ခ်မ္းသာမႈေလးကို ခ်စ္တာေနာ္။ ဒါကိုလူေတြ မ်က္စိလည္သြားၾကတယ္။ ရွင္းေအာင္ေျပာရင္ ေမတၱာဆိုတာ“မိတၱႆ ဧသာ ေမတၱာ” မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထား အဲ့ဒါဟာေမတၱာပဲ။

★ ေမတၱာဟာ မိမိရဲ႕သႏၲာန္မွာ ပင္ကိုယ္ကရိွေနေပမယ့္ ေလ့က်င့္ေပးမွ အစြမ္းထက္မယ္။ မေလ့က်င့္ရင္ အစြမ္းမထက္ဘူး။အဲ့ဒီေတာ့ ေမတၱာဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို ဘာနဲ႔ေလ့က်င့္ရမလဲဆိုေတာ့ အာရံုနဲ႔ပဲ ေလ့က်င့္ရမယ္။ စိတ္တစ္ခုကို ထက္ျမတ္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ခ်င္ရင္ အာရံုနဲ႔ပဲ ေလ့က်င့္ရမယ္။ ၀ိသုဒိၶမဂ္ က်မ္းၾကီးထဲက ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခုက ေမတၱာေလ့က်င့္ခန္း ၀င္ျပီဆိုတာနဲ႕ Meditation အလုပ္ကို လုပ္ရမွာကိုေျပာတာ။ Meditation ပံုစံျဖင့္ ေမတၱာကို အာရံုနဲ႔ေလ့က်င့္ရမယ္။ ေကာင္းျပီ.. ေလ့က်င့္မယ္ဆိုရင္ ပုဂၢိဳလ္ကိုေရြးခ်ယ္ရမယ္။ နံပါတ္(၁) အသက္ရွင္ဆဲပုဂၢိဳလ္၊ ေသတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆိုျပီး ႏွစ္မ်ိဳးရိွတဲ့အထဲမွ
ေသသြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို ေမတၱာမပို႕နဲ႔။ ဘယ္ေတာ့မွ မေအာင္ျမင္ဘူးတဲ့။ေမတၱာကိုေလ့က်င့္ျပီး ယူခ်င္တယ္ဆိုရင္ အသက္ထင္ရွားရိွတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကိုပဲ ေရြးရမယ္။

★ အဲ့ဒီလိုေရြးတဲ့အခါမွာလည္းပဲ (၃)မ်ိဳးေလာက္ခြဲလိုက္။ တစ္ဦးက ကိုယ္နဲ႔ အင္မတန္ ခင္မင္ရင္းႏီွးတဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ ေနာက္တစ္ဦးက ခင္လည္းမခင္ မုန္းလည္းမမုန္းတဲ့ သာမန္ပုဂၢိဳလ္၊ ေနာက္တစ္ဦးက မုန္းတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ရန္သူ။ လူတိုင္းဟာ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ဒီသံုးမ်ိဳး
ရိွေနမွာပဲ။ အဲ့ဒီထဲမယ္ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ကို ေရြးမလဲ။ ေမတၱာ စပ်ိဳးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကုိယ္နဲ႕ ခင္လည္းမခင္၊ မုန္းလည္းမမုန္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကိုေရြးမယ္ဆိုရင္ ေမတၱာပ်ိဳးဖို႔ ခက္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူအေပၚမွာ ခင္လို႔မွမရဘဲကို။ သူ႕ကိုပထမအေနနဲ႔ ေရြးလို႔မရဘူး။ရန္သူကိုေရြးမလားဆိုေတာ့ ရန္သူကိုေရြးရင္ ေဒါသျဖစ္မွာပဲ။ ရန္သူကိုလည္း မေရြးနဲ႕။ အဲ့ဒီေတာ့ “ပိယပုဂၢလ” ဆိုတာ ကိုယ္ခင္မင္တဲ့ ခ်စ္ခင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို ေရြးလိုက္ပါတဲ့။ေရြးထဲ့ေနရာမွာ ေနာက္သတိထားရမွာက လိင္တူကိုပဲေရြးပါ။ လိင္ကြဲကို သြားမေရြးရဘူး။ အမ်ိဳးသားဆို အမ်ိဳးသားကိုေရြး အမ်ိဳးသမီးဆိုု အမ်ိဳးသမီးကိုေရြး။ လိင္မတူတာကိုေရြးရင္ ေမတၱာျဖစ္မဲ့အစား တဏွာရာဂေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ အႏၲရာယ္ရိွတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လိင္မတူတာ မေရြးရဘူး။

အဲ့ဒီလို ေရြးခ်ယ္ျပီးျပီဆိုရင္ အစပထမ ဘာလုပ္ဖို႔လိုလဲ။ ႏိႈင္းယွဥ္မႈဟာ အင္မတန္မွ အေရးၾကီးတယ္။ ျမန္မာလိုေျပာရင္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားတတ္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ဆံုး ေမတၱာပို႔လိုက္ဦး။ ကိုယ့္ကိုယ္ေမတၱာပို႕တာက ဘာ၀နာအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ လြယ္ေအာင္ ျပင္ဆင္လိုက္တဲ့သေဘာပဲ။

★ ဆိုပါဆို႔ - ေမတၱာပို႕တဲ့အခါမွာ ခ်မ္းသာပါေစလို႕ ေျပာခ်င္တာလား က်န္းမာပါေစလို႔ ေျပာခ်င္တာလား။ အရာခပ္သိမ္း အဆင္ေျပပါေစလို႔ပဲ ေျပာေျပာေပါ့။ အဲ့ဒီအေတြးေလးကို ထိုပုဂၢိဳလ္အေပၚမွာ ပ်ိဳးရမယ္။ ေယာက်ၤားေလးဆို ေယာက်ၤားေလးသူငယ္ခ်င္းေပါ့။မိန္းကေလးဆို မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေရြးျပီး တစ္ေယာက္ထဲရိွတဲ့အခ်ိန္ ထိုပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို စိတ္ထဲမွာေပၚလာေအာင္ ပံုေဖာ္လိုက္။ စိတ္ထဲမွာ ပံုေဖာ္လို႔ရရင္ စိတ္ထဲမွာပံုေဖာ္လိုက္။ သူ႕ရဲ႕ရႊင္ျပံဳးတဲ့မ်က္ႏွာ
ၾကည္ႏူးတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ “အစဥ္ထာ၀ရ ျပံဳးနိဳင္ပါေစ ခ်မ္းသာပါေစ က်န္းမာပါေစ” ဆိုျပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ စကားလံုးေလးတစ္ခုနဲ႔ အသံုးခ်ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီစိတ္ကေလး ထပ္တလဲလဲျဖစ္ေနေအာင္ Repeatation လုပ္ေနတာလို႔ေခၚတယ္။ထပ္ထပ္ျပီးေတာ့ျဖစ္ေနတာ တစ္ခါတည္းမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ေမတၱာထပ္ေက်ာ့ေနရတယ္ ဘယ္ႏွစ္ခါထပ္ေက်ာ့ရမလဲဆိုေတာ့ တစ္နာရီလုပ္ရင္ တစ္နာရီလံုးထပ္ေက်ာ့ရမယ္။

★ အဲ့ဒီလိုဓားမ်ားေသြးတဲ့အခါ ေက်ာက္နဲ႔ပြတ္ေနသလို ဒီခ်မ္းသာပါေစဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ ပိယပုဂၢိဳလ္ကို ပြတ္ေပးေနရတယ္။ အဲ့ဒါကို ေလ့က်င့္တာလို႔ေခၚတယ္။ အဲ့ဒီလို ပြတ္ေပးေနလိုက္တဲ့ အခါမွာ ဘယ္လိုအေနအထားထိေအာင္ ေရာက္လာသလဲဆိုရင္
ဘယ္ေနရာသြားသြား ဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕မ်က္ႏွာပဲ ျမင္ေနမယ္။ မ်က္စိထဲက ဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕မ်က္ႏွာ မထြက္ဘူး။ အိပ္မယ္.. အိပ္မေပ်ာ္ေသးခင္ သူ႔မ်က္ႏွာပဲ ျမင္ေယာင္ေနတယ္။ တျခားဟာ မျမင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္က အဲ့ဒီအေပၚမွာပဲ ျငိမ္က်လာတယ္ေပါ့။ အဲ့ဒီလို ျငိမ္က်လာတဲ့အေပၚမွာ
ေမတၱာစိတ္ကေလးနဲ႔ ထပ္ထပ္ျပီးေတာ့ ပြတ္ေပးေနလို႔ရိွရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ သမာဓိစြမ္းအားေတြ ေကာင္းလာလို႔ရိွရင္ စ်ာန္ေတာင္ ရနိဳင္ပါတယ္။

★ ျမန္မာေတြက စ်ာန္ဆိုရင္ ေကာင္းကင္ပ်ံတာခ်ည္းပဲ ေအာက္ေမ့ေနတာ။ ဒါေကာင္းကင္ပ်ံတာကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။စ်ာန္ရတယ္ဆိုတာ အဲ့ဒီအာရံုေပၚကို စူးစိုက္ျပီးေတာ့ေနတဲ့ စြမ္းအားသတၱိေလး ရလာတာကိုေျပာတာ။ ပထမစ်ာန္ဆိုတာ အဲ့ဒီအာရံုေပၚကို စူးစိုက္ျပီးေတာ့ေနတဲ့ စြမ္းအားသတၱိေလး ရလာတာကိုေျပာတာ။ စ်ာန္ဆိုတာ ခုနက သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိတ္ကေလး အျမဲေရာက္ေနေအာင္ ပို႔ေပးေနတဲ့ ၀ိတက္လို႔ေခၚတဲ့
သေဘာတရား (Initial application)၊ စိတ္က ထိုမ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ ခြာလို႔မရေလာက္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။

★ “၀ိတက္” ဆိုတာ အာရံုေပၚ စိတ္ကေလးကို ပို႕တင္ေပးေနရတာ။ “၀ိစာရ”ဆိုတာ အာရံုနဲ႔စိတ္ကေလး ကြာမသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးတဲ့သေဘာ၊ အဲ့ဒီအာရံုေလးနဲ႔ စိတ္ေက်နပ္ေနတာကို “ပီတိ”၊ စိတ္ေက်နပ္ေနသလို စိတ္ထဲမွာျငိမ္းခ်မ္းေနတာက
“သုခ”၊ အဲ့ဒီအာရံုေလးကို စိတ္က ခြာလို႔မရတာက “ဧကဂၢ”၊ အဲ့ဒီ ၅ခု ဟန္ခ်က္ညီညီလုပ္ေနျပီဆိုရင္ ပထမစ်ာန္လို႔ေခၚတယ္။
ပထမစ်ာန္ရပီေပါ့။ ဒီထက္ အစြမ္းျမင့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေတြးေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ “၀ိတက္” ဆိုတာ မလိုေတာ့ဘဲနဲ႔ အာရံုေလးက ခြာလို႔မရတာရယ္ စိတ္ထဲကေက်နပ္တာရယ္
ခ်မ္းေျမ႔တာရယ္ တည္ျငိမ္ေနတာရယ္ - ဒီသေဘာ ၄ မ်ိဳးနဲ႕
ဖြဲ႕စည္းလိုက္တာက်ေတာ့ ဒုတိယစ်ာန္အဆင့္လို႔ေခၚတယ္။

★ ေနာက္တစ္ခါ ဒီထက္သမာဓိစြမ္းအားေတြ ျမွင့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အာရံုနဲ႔စိတ္ တြယ္ကပ္ေအာင္ လုပ္စရာမလိုေတာ့ဘဲ ထိုအာရံုေလးအေပၚမွာ ေက်နပ္ေနတာရယ္ ႏွစ္သက္ေနတာရယ္ တည္ျငိမ္ေနတာရယ္ ဒီအေျခအေန သံုးရပ္ကေလးနဲ႔
ထိုအာရံုေပၚမွာ ရပ္တည္ေနလို႔ရိွရင္ တတိယစ်ာန္လို႔ေခၚတယ္။ ေမတၱာပြားတဲ့သူဟာ အဲ့ဒီစ်ာန္ ၃ဆင့္ထိေအာင္ ရနိဳင္တယ္။ အဲ့ဒီစ်ာန္ ၃ဆင့္ရသြားမွ “ေစေတာ၀ိမုတၱိ” လို႔ေခၚတယ္။ “ေစေတာ၀ိမုတၱိ”ဆိုတာ ဒီလံုး၀လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ အေနအထား
တစ္ခုေရာက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ယူထားတဲ့ ေမတၱာကိုေျပာတာ။သာမန္ေမတၱာကို ေမတၱာလို႔ပဲသံုးတယ္။ “ေစေတာ၀ိမုတၱိ” ဆိုတဲ့စကားေလး ထည့္သံုးလိုက္ရင္ ထိုေမတၱာသည္ စ်ာန္အေျခအေနထိေအာင္ ေရာက္ေနတဲ့ေမတၱာကိုေျပာတာ။

★ ကဲေကာင္းျပီ “ပိယပုဂၢလ” လို႔ေခၚတဲ့ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ ပုဂိၢဳလ္နဲ႔ေလ့က်င့္လိုက္လို႔ ေအာင္ျမင္သြားတဲ့ေမတၱာေလးကို ဒီတိုင္းမထားနဲ႔ဦး။ ေမတၱာကိုျဖန္႕က်က္ဦး။ ထိုေမတၱာေလးကို Transfer လုပ္ရမယ္။ ဘယ္သူ႕အေပၚမွာ Transfer လုပ္မလဲဆိုရင္ ခ်စ္လည္းမခ်စ္ မုန္းလည္းမမုန္းတဲ့ ကိုယ္မသိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အေပၚမွာ ေျပာင္းၾကည့္လိုက္တဲ့။ ေျပာင္းၾကည့္လိုက္လို႔ ေမတၱာတရားဟာ ေလ်ာ့က်သြားတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္အေျခအေနဟာလည္း မုန္းလည္းမမုန္း ခ်စ္လည္းမခ်စ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပၚမွာ သြားထားလိုက္လို႔ အေျခအေန ေျပာင္းလဲသြားတယ္ဆိုရင္ ဒီမွာျပန္ေလ့က်င့္ရမယ္။ မေျပာင္းလဲဘူးဆိုရင္ ဒါ ဒုတိယအဆင့္အေနနဲ႔ အဆင္ေျပသြားျပီ။

★ ကဲ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ေယာက္ ေျပာင္းျပီးျပီေနာ္။ ပိယပုဂၢလ နဲ႕ မဇၥ်တၱ အလယ္အလတ္ပုဂၢိဳလ္ေပၚမွာ ေျပာင္းၾကည့္လို႔ အေျခအေန မေျပာင္းဘူးဆိုရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ေပၚမွာ ေျပာင္းၾကည့္။ကိုယ္နဲ႔မတည့္တဲ့ ရန္သူပုဂၢိဳလ္အေပၚ ေျပာင္းၾကည့္လိုက္လို႔
ေဒါသျဖစ္လာလို႔ရိွရင္ ေမတၱာဟာ မၾကံ႕ခိုင္ေသးဘူး။ ျပန္ျပီးေတာ့ ေမတၱာကိုေလ့က်င့္ပါ။ ျပန္ေလ့က်င့္ျပီးရင္ ျပန္စမ္းသပ္လိုက္။ ထားလို႔ရသြားျပီဆိုရင္ ဒီေမတၱာဟာ ေတာ္ေတာ္ခိုင္သြားျပီလို႔ ေျပာရမယ္။ ဒါက စမ္းသပ္တဲ့နည္း။ အဲ့ဒီလိုနည္းနဲ႔ တစ္ေလာကလံုးမွာရိွတဲ့ သတၱ၀ါေတြေပၚမွာ ေမတၱာထားနိဳင္ေအာင္ ၾကိဳးစား။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူ(၄)ေယာက္... နံပါတ္(၁)က မိမိကိုယ္တိုင္၊
နံပါတ္(၂)က ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ နံပါတ္(၃)က ခ်စ္လည္းမခ်စ္ မုန္းလည္းမမုန္းတဲ့ သာမန္ပုဂၢိဳလ္၊ နံပါတ္(၄)က ရန္သူ။ အဲ့ဒီေလးေယာက္ကို ရန္သူလို႔လဲ မျမင္ေတာ့ဘူး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း မျမင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြလို႔လဲ မျမင္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္ရန္သူလို႔လဲ မျမင္ေတာ့ဘူး။ အာလံုး ဒီေလးေယာက္လံုးဟာ
တစ္မ်ိဳးတည္းလို႔ ျမင္သြားျပီဆိုရင္ အဲဒီလူရဲ႕ေမတၱာဟာ အစြမ္းအထက္ဆံုး အဆင့္ကို ေရာက္သြားပါျပီ။

★ အဲ့ဒါကို ဥပမာေလးတစ္ခု ေပးထားတယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္ကို ဆိုပါဆို႔ ေရွးတုန္းက လူကိုသတ္ျပီး ယဇ္ပူေဇာ္တဲ့ အေလ့အထရိွတယ္။ ေတာထဲမွာ ေနတဲ့ရဟန္းေတြ ဒီလိုပဲ ယဇ္ပူေဇာ္တာ ခံလိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီမွာ လာျပီးေတာင္းမယ္။ ယဇ္ပူေဇာ္ဖို႔အတြက္ တစ္ေယာက္ လိုက္ခဲ့ပါ ဆိုလို႔ရိွရင္ အတူေနတာက မိမိကိုယ္တိုင္ရယ္၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြရယ္၊ သာမန္ပုဂၢိဳလ္ရယ္၊ ကိုယ့္ရန္သူရယ္ ၄ေယာက္ ရိွတယ္။ အဲ့ဒီေလးေယာက္ထဲက ဘယ္သူကိုေပးမလဲ? ဘုန္းၾကီးတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ၾက။ တစ္ေယာက္ေတာ့ လိုက္ရမယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ေၾသာ္သူတို႔ ၃ေယာက္ေနပါေစ။ ငါပဲ အနစ္နာခံလိုက္ပါ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအေပၚမွာ ေမတၱာပ်က္ရာေရာက္ပါတယ္။
သူ႕ေမတၱာက မဟုတ္ေသးဘူး။ မမွ်တဘူးလို႔ေျပာရမယ္။အဲ့ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ငါနဲ႔မတည့္တဲ့ေကာင္လိုက္သြားဆိုရင္ ရန္သူအေပၚမွာ အမုန္းစိတ္ မေပ်ာက္ေသးတာပဲ။ အဲ့ဒီေလးေယာက္လံုးကို တစ္ေယာက္မွမေပးဘူး။ အားလံုးဟာ အတူတူပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေရြးလို႔မရေတာ့ဘူး ဆိုရင္ အဲ့ဒီေမတၱာဟာ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားတဲ့ အင္မတန္ခိုင္ခံ့တဲ့ ေမတၱာတရား ျဖစ္သြားျပီ..တဲ့ ဒီလိုဆိုလိုတာ။

★ အဲ့ဒီလို ေလ့က်င့္ျပီးတဲ့အခါမွာ တစ္ေလာကလံုးမွာရိွတဲ့ သတၱ၀ါေတြအေပၚမွာ ေမတၱာတရားကို ျဖန္႔က်က္ျပီး ေနမယ္ဆိုရင္ ေဒါသ ဗ်ာပါဒေတြ လံုး၀လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေမတၱာကို အေျခခံျပီးတဲ့အခါမွာ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ထိုေမတၱာ
စိတ္ဓာတ္မွာပါတဲ့ သဘာ၀တရားေတြကို ရႈမွတ္ဆင္ျခင္ျပီး ၀ိပႆနာ ပြားမ်ားအားထုတ္ရတယ္။ ေမတၱာနဲ႔ယွဥ္ျပီးျဖစ္လာတဲ့ စိတ္အေျခအေနေတြက နာမ္တရား။ ထိုေမတၱာရဲ႕တည္ေနရာ ႏွလံုးသားက ရုပ္တရား။ ေဟာ.. ရုပ္နဲ႔နာမ္ နဲ႔ ဒီႏွစ္မ်ိဳးရိွတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာလို႔ရိွရင္ ဒါ၀ိပႆနာလမ္းေၾကာင္းထဲ စ ၀င္တာပဲ။
ဒါသမထကေန ၀ိပႆနာေျပာင္းတယ္လို႔ေခၚတယ္။

★ ေမတၱာစိတ္ဓာတ္ကို ရႈတာဟာ နာမ္တရားကိုရႈတာ။ ထိုေမတၱာစိတ္ဓာတ္ရဲ႕ တည္ေနရာ ႏွလံုးသားကို ရုပ္တရားကို ရႈတာက ရုပ္ကိုရႈတာ။ ဒီလိုရုပ္နဲ႔နာမ္နဲ႔ ကြာသြားျပီလို႔ဆိုရင္ နာမရူပပရိေစၧဒဉာဏ္။ အဲ့ဒီရုပ္နာမ္ႏွစ္ခု ခြဲျခားသိျပီးတဲ့အခါမွာ ဒီရုပ္ဒီနာမ္ေတြဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာတုန္းလို႔ အေၾကာင္းတရားကို ေလ့လာသံုးသပ္တဲ့ အသိဉာဏ္တစ္မ်ိဳး ထပ္ဆင့္ရလာျပီဆိုရင္ ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္။ အဲ့ဒီဉာဏ္ႏွစ္ပါးကို အေျခခံျပီး ဒီရုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရေတြနဲ႔ ဆက္ျပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာ မျမဲတဲ့သေဘာေတြ ေတြ႔လာတယ္။ ျဖစ္ျပီးပ်က္သြားတဲ့ သေဘာေတြ ေတြ႕လာတယ္။ မျဖစ္ရေအာင္ မပ်က္ရေအာင္ ကိုယ့္မွာစြမ္းအင္သတၱိေတြ မရိွဘူးဆိုတာ သိလာတယ္။ ကိုယ့္ဆႏၵအတိုင္း မျဖစ္ဘူးဆိုတာ သိလာတယ္။ အနတၱသေဘာေတြ ေပၚလာတယ္။

★ ဒီလိုေမတၱာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ရုပ္နာမ္ေတြအေပၚမွာ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱလို႔ ရႈလာနိဳင္တယ္။ ဒီလိုရႈလာနိဳင္တာ သမၼသနဉာဏ္လို႔ေခၚတယ္။ အဲ့ဒီကေနဆက္ျပီးေတာ့ ျဖစ္တာပ်က္တာေလးေတြကိုပဲ အာရံုစိုက္မိတဲ့အခါ ဥဒယဗၺယဉာဏ္၊ ထို ဥဒယဗၺဉာဏ္ရင့္သန္လာတဲ့အခါ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို အာရံုမျပဳေတာ့ဘူး။ ပ်က္တာေတြက ျမန္လြန္းအားၾကီးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အပ်က္ အပ်က္ျမင္ေနတာကို ဘဂၤဉာဏ္ လို႔ေခၚတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီလိုပ်က္တာခ်ည္းပဲ ျမင္ေနသည့္အတြက္ ဉာဏ္ထဲမွာ ဘာေပၚလာသလဲဆိုေတာ့ ပ်က္တာဟာ ေၾကာက္စရာၾကီးပါလားလို႔ ေတြးလာတယ္။ အဲ့ဒါ ဘယဉာဏ္လို႔ေခၚတယ္။ ေၾကာက္စရာလို႔ ျမင္လာတဲ့အခါ ျဖစ္ပ်က္မႈေတြက ႏွိပ္စက္လို႔ စိတ္ပ်က္စရာ ျငီးေငြ႕စရာခ်ည္း ပါလားဆိုျပီး အျပစ္ေတြျမင္လာတယ္။ ပ်က္ေနတဲ့ အရာၾကီးတြယ္တာစရာ ေကာင္းဘူးလို႔ အျပစ္ေတြကို ျမင္လာတယ္။ ဒါက အာဒီန၀ဉာဏ္။

★ အျပစ္ေတြျမင္လာေတာ့ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ စြန္႔လြတ္ခ်င္လာတယ္- နိဗၺိဒါဉာဏ္၊ ျငီးေငြ႕လာတဲ့အခါ လြတ္ခ်င္လာတယ္ -မုစၥိတုကမ်တာဉာဏ္ ၊ လြတ္ဖို႔ရာ အတြက္ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းကို ျပန္ဆင္ျခင္စဥ္းစားတာ -ပဋိသခၤါဉာဏ္၊ ျပန္လည္ စဥ္းစားရင္းက သခၤါရတရားေတြရဲ႕ သဘာ၀ေပၚမွာ ေနသားတက် ျဖစ္သြားျပီး၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ နည္းသြားျပီး တည္ျငိမ္မႈေတြရလာျပီး အသိဉာဏ္ေတြ လႊမ္းမိုးလာျပီဆိုရင္ သခၤါရုေပကၡာဉာဏ္လို႔ေခၚတယ္။ အဲ့ဒီ သခၤါရုေပကၡာဉာဏ္ ရင့္သန္သြားျပီဆိုရင္ ဗ်ာပါဒ ဆိုတဲ့ သဘာ၀တရားကို အဆင့္ဆင့္ ပယ္ရွားသြားနိဳင္တဲ့ ေသာတာပတၱိမဂ္၊ ေသာတာပတၱိဖိုလ္၊ သကဒါဂါမိမဂ္ သကဒါဂါမိဖိုလ္ အနာဂါမ္မဂ္ ဆိုတာလည္း ေပၚလိုက္ေရာ။ ေဒါသဗ်ာပါဒ ဆိုတာေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာတဲ့လမ္း ေရာက္သြားတယ္။ အမုန္းတရားေတြ ႏွလံုးသားထဲမွာ လက္က်န္မရိွေတာ့ဘူး။ အနာဂါမိမဂ္ ရသြားတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ေဒါသက လံုး၀မရိွေတာ့ဘူး။ ေမတၱာတရားကို အေျခခံတဲ့ အနာဂါမိမဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ဟာ ေဒါသရဲ႕ လံုး၀ထြက္ေပါက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါသဆိုတာ လာခ်င္လို႔ေတာင္ မလာေတာ့ဘူး။

★ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ ျမတ္စြာဘုရားက “ယဒိယံ ေမတၱာ ေစေတာ့ ၀ိမုတၱိ” စိတ္ရဲ႕လြတ္ေျမာက္မႈလို႔ဆိုတဲ့ ဒီေမတၱာတရားဟာ ဗ်ာပါဒႆစိတ္ထဲမွာ အလိုမက်ေနတဲ့ ေဒါသရဲ႕၊ နိႆရဏံ- ထြက္ေပါက္ပါပဲတဲ့။ဒီနည္းနဲ႔သာလွ်င္ စိတ္ရဲ႕ထြက္ေပါက္ကို ရနိဳင္တယ္။
ေဒါသဆိုတဲ့ အမုန္းတရား စိတ္ထဲမွာ လံုး၀မက်န္ေအာင္ ေျဖရွင္းပစ္လိုက္တာ... ဒါဟာ ေဒါသဆိုတဲ့ စိတ္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္အစစ္ေပါ့။

(ပါခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး)
(စိတ္ရဲ႕ထြက္ေပါက္မ်ားတရားေတာ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္)
c/o ( မူၾကိဳဆရာ )

Shared from ဓမၼနဒီ (FB)