ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကိုရင္အျဖစ္ႏွင့္ စေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္းက ဥယ်ဥ္ထဲက အပင္ေတြကို ေပါင္းသင္ရတာ၊ ကန္ပတ္လည္တစ္ေလ ွ်ာက္ သစ္ပင္ေပၚက သစ္ရြက္ေတြကို သပ္ရပ္ေအာင္လို႔ ျဖတ္ရတာ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ပန္းကန္ေတြကို ေဆးရတာ စတဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈတိုင္းမွာ သတိႏွင့္ လုပ္တတ္ဖို႔ကို ေလ့က်င့္ခဲ့ရပါတယ္။ ေန႔စဥ္သတိႏွင့္လုပ္ေဆာင္တတ္ဖို႔ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ သင္ရိုးစာအုပ္ေလးအတိုင္း ေလ့က်င့္ခဲ့ရတယ္။ ဒီစာအုပ္ေလးက ညႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း လႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ သတိလိုက္ကပ္ေပးရတယ္။ အိပ္ယာက ႏိုးႏိုးခ်င္း ႏိုးျပီဆိုတာကို သိေပးရတယ္။ အက်ႌကို ၾကယ္သီးတပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာဆိုရင္ ၾကယ္သီးတပ္ေနတာကို သိေနရတယ္။ လက္ေတြကို သန္႔ရွင္းေအာင္ ေဆးေၾကာေနခ်ိန္မွာလည္း လက္ေဆးေနတာေလးကို သိေနရတယ္။ ဒီလို လက္ေဆးေနတဲ့အခ်ိန္၊ ၾကယ္သီးတပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သတိပိုခိုင္ျမဲေအာင္လို႔ သင္ရိုးစာအုပ္ေလးထဲမွာပါတဲ့ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုစီတိုင္းႏွင့္ သက္ဆိုင္တဲ့ လကၤာအတိုေလးေတြကို လိုက္ျပီး ပါးစပ္ကေန ရြတ္ဆိုေပးရတယ္။
ဥပမာအေနႏွင့္ အက်ႌၾကယ္သီးတပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီကဗ်ာေလးကို ရြတ္ရတယ္။
အက်ႌၾကယ္သီး တပ္ေနခ်ိန္
အားလံုး သတၱ၀ါေတြ
စိတ္ႏွလံုး ေႏြးေထြးလံုျခံဳ ရွိၾကေစ။
ဒီလို ကဗ်ာလကၤာေလးေတြရဲ ႔ အကူအညီႏွင့္ပဲ သတိအလင္းေရာင္ဟာ ခႏၶာကိုယ္ရဲ ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာသာမကပဲ အေတြးေတြႏွင့္ စိတ္ခံစားမႈေတြအေပၚမွာပါ လြယ္လြယ္ကူကူႏွင့္ ျဖာက်လာေစခဲ့ပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အေမက အမေတြကို မိန္းခေလးဆိုတာ သြားလာလႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ သတိထားျပီး လုပ္ရမယ္လို႔ ဆံုးမတာမ်ိဳးကို ခဏခဏၾကားရတတ္တယ္။ ဒီလို အေမက အမေတြကို ဆံုးမတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ငါေတာ့ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္ေနလို႔ သူတို႔ေတြလိုမ်ိဳး သတိထားေနစရာမလိုဘူးလို႔ ေတြးျပီး ၀မ္းသာခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားကို စျပီး အားထုတ္တတ္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့မွ ကိုယ့္ရဲ ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြအေပၚမွာ ထားရတဲ့သတိဟာ အမေတြ ထားခဲ့ရတဲ့ သတိထက္ အဆရာေထာင္မက ပိုျပီး ေပးရတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ခဲ့ရေတာ့တယ္။ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာသာ မကပါဘူး၊ ကိုယ့္ရဲ ႔ အေတြးေတြႏွင့္ ခံစားမႈေတြ အေပၚမွာပါ သတိက လိုက္ျပီး ထားေပးရပါတယ္။
လႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ သတိေလးႏွင့္ လုပ္ေနတဲ့ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ဟာ ပိုျပီး ဣေျႏၵရလာတယ္၊က်က္သေရရွိလာတယ္ ဆိုတာကို အေမေတြက သိထားၾကတယ္။ သူ႔ရဲ ႔ လႈပ္ရွာမႈေတြဟာ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ျပာရိျပာယာမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီမိန္းခေလးဟာ သိမ္ေမြ႔ ေအးခ်မ္းျပီး က်က္သေရရွိလာေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက အေမဟာ သတိမထားမိပဲ အမေတြကို တရားအားထုတ္နည္းစနစ္ကို သင္ၾကားေပးေနခဲ့တာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီနည္းအတိုင္းပါပဲ။ တစံုတစ္ေယာက္ဟာ သတိႏွင့္ ေနထိုင္တဲ့နည္းစနစ္ကို ေလ့က်င့္ေနျပီဆိုရင္ သူ႔ကိုျမင္ရၾကည့္ရတာဟာ အလြန္ကိုပဲ က်က္သေရရွိလွပါတယ္။ တရားျပဆရာလုပ္သူအေနႏွင့္ မိမိတပည့္ရဲ ႔ တရားအဆင့္ကို သိဖို႔အတြက္ဆိုရင္ သူ ဘယ္လို ေခါင္းေလာင္းထိုးေနသလဲ၊ တံျမက္စည္းကို ဘယ္လိုလွည္းေနသလဲ၊ စားေသာက္ဖို႔အတြက္ စားပြဲဘယ္လိုျပင္ဆင္ေနသလဲဆိုတာမ်ိဳးေတြကို ၾကည့္ျပီး ခန္႔မွန္းသိရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈပံုစံေတြဟာ သတိကိုေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ရာကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ သူ႔ရဲ ႔ တရားရင့္က်က္မႈ အေျခအေန (သို႔မဟုတ္) သတိႏွင့္ ေနထိုင္ျခင္းရဲ ႔ အသီးအပြင့္အႏွစ္အရသာပဲျဖစ္ပါတယ္။
Thich Nhat Hanh
(From "The Sun My Heart")
No comments:
Post a Comment