(က) ကုသိုလ္စိတ္ႏွင့္ အကုသိုလ္စိတ္တို႔ကုိ ခြဲျခားသိ႐ွိလာသျဖင့္ အကုသိုလ္စိတ္ အျဖစ္နည္းၿပီး ကုသိုလ္စိတ္ အျဖစ္မ်ားရန္ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္လာသည္။
(ခ) စိတ္ကို ျခယ္လွယ္ေနေသာ ေစတသိက္တရားမ်ား၏ သေဘာကို သိနားလည္လာေသာအခါ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ စသည့္ အကုသိုလ္ ေစတသိက္မ်ား အားနည္းလာေအာင္ က်င့္ႀကံႏိုင္လာသည္။ သဒၶါ၊ သတိ၊ ဟီရိ၊ ၾသတၱပၸ စေသာ ကုသိုလ္ ေစတသိက္မ်ား အားေကာင္းလာရန္လည္း အားထုတ္ႏိုင္လာသည္။
(ဂ) ႐ုပ္၊ နာမ္ တို႔ကို ပိုင္းျခား၍ သိေသာသူသည္ အတၱ ဒိ႒ိ၊ သကၠာယ ဒိ႒ိ တို႔ကို ကာလ အပိုင္းအျခားအားျဖင့္ ပယ္ခြာထားႏိုင္၏။
(ဃ) ႐ုပ္၊ နာမ္ တရား တို႔၌ ဥာဏ္မ်က္စိကန္းေနေသာ အႏၶပုထုဇဥ္ အျဖစ္မွ ႐ုပ္နာမ္ တရားတို႔ကို သိျမင္ေသာ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ အဆင့္သို႔ တက္လွမ္းႏိုင္၏။
(င) ႐ုပ္နာမ္တရားတို႔သည္ အေၾကာင္းမဲ့ ျဖစ္ေပၚလာေသာ တရားမ်ား မဟုတ္၊ ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာၾကေသာ တရားတို႔ တည္းဟု သိျမင္လာသည့္ ပစၥယပရိဂၢဟဥာဏ္ ကိုလည္း ရ႐ွိလာႏိုင္၏။
ထိုဥာဏ္ကို ရ႐ွိေသာအခါ ႐ုပ္နာမ္တရားတို႔သည္ အေၾကာင္းမ႐ွိဘဲ ျဖစ္ေပၚလာၾကသည္ဟူေသာ အေဟတုကဒိ႒ိ (အေၾကာင္းမဲ့၀ါဒ) ကိုလည္းေကာင္း၊ ထာ၀ရဘုရား စေသာ တန္ခိုး႐ွင္တို႔က ဖန္ဆင္းသည္ဟူေသာ ဣသရနိမၼာနဒိ႒ိ (ဖန္ဆင္း႐ွင္၀ါဒ) ကိုလည္းေကာင္း ပယ္စြန္႔ႏိုင္၏။
ထို႔ျပင္ အလံုးစံုကိုသိျမင္ႏိုင္ေသာ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဟူသည္ တကယ္႐ွိႏိုင္ပါ့မလား၊ ငါသည္ ေ႐ွးကျဖစ္ခဲ့ဖူးသလား၊ ေနာင္ဘ၀ တဖန္ျဖစ္ရေလမည္လား စသည့္ ယံုမွားမႈအားလံုးကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္၏။
ဤကဲ့သို႔ သကၠာယဒိ႒ိႏွင့္ ယံုမွားမႈ ၀ိစိကိစၦာတို႔ကို ၾကာ႐ွည္စြာ ပယ္႐ွားထားႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ေသာတပန္ႏွင့္ အလားတူသျဖင့္္ စူ႒ေသာတပန္ ျဖစ္ၿပီဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ဤ ပုဂၢိဳလ္သည္ ေနာက္ဘ၀၌ ဧကန္မုခ် အပါယ္ မလားေတာ့ေခ်။
ဤ အဆင့္သို႔ ေရာက္ၿပီးေသာသူသည္ ဆက္လက္၍ ၀ိပသနာ တရားကို အားထုတ္ပါက မဂ္ဥာဏ္၊ ဖိုလ္ဥာဏ္ သို႔ မၾကာမတင္ ဧကန္မုခ်ဆိုက္ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္၏ တကၠသိုလ္ အဘိဓမၼာေပါင္းခ်ဳပ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၃၈- ၃၉ မွ
Download at:
http://dhammadownload.com/File-Library/DrMehmTinMon/DrMehmTinMon-AhPhoTanSoneBaWaPyanaAbidhamma123.pdf
No comments:
Post a Comment