စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းသည္၏ အၿဖစ္ဆိုသည္မွာ သူေသေကာင္၏ ကိုယ္၌သာမဟုတ္ေသး ၊ စင္စစ္မွာမူ အသက္ရွင္ဆဲ လူ၏ကိုယ္၌မူလည္း ရွိေပသည္။
ေသသူ၏ ကုိယ္ကဲ့သို႔ပင္ ရွင္ဆဲ လူ၏ကိုယ္သည္လည္း စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ မတင့္တယ္ေသာ အသုဘသာၿဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ရွင္ဆဲၿဖစ္ေသာ ဤကိုယ္၌ ဧည့္သည္ၿဖစ္ေသာ ေရခ်ိဳးသုတ္သင္ နံ႔သာတင္၍ တန္ဆာဆင္ၿခင္းၿဖင့္ ဖံုးကြယ္ထားေသာေႀကာင့္ စက္ဆုပ္ရြံဖြယ္ မတင့္တယ္ဟု မွတ္စရာ အသုဘလကၡဏာသည္ လူအမ်ားစုအား မထင္ပဲရွိေခ်သည္။ပကတိပင္ကိုယ္အားၿဖင့္မူကား ဤကိုယ္မည္သည္မွာ သံုးရာေက်ာ္ေသာ အရိုးတို႔ၿဖင့္ စိုက္ေထာင္ထားေပသည္။တရာ့ရွစ္ဆယ္ေသာ အဆက္အစပ္တို႔ၿဖင့္ ဆက္စပ္ထားေပသည္။
ကိုးရာေသာအေႀကာတို႔ၿဖင့္ ဖဲြ႔ခ်ည္ထားေပသည္။ကိုးရာေသာ သားတစ္တို႔ၿဖင့္ မြမ္းမံလိမ္းက်ံထားေပသည္။စိုေသာ အေရထူၿဖင့္ ေၿမွးယွက္ထားေပသည္။ အေရပါးၿဖင့္ ဖံုးအုပ္ထားအပ္ေပသည္။အေသးအမႊား အေပါက္မ်ား အနွံ႔အၿပားရွိ၏။
အဆီထည့္ထားေသာ ေျမအုိးေျမခြက္ကဲ့သုိ႔ အထက္ေအာက္ ဆူပြက္ ယုိထြက္လ်က္ ရွိ၏၊ ပုိးအေပါင္း တုိ႔၏ မွီဝဲရာ ေနရာျဖစ္၏၊ အနာေရာဂါတုိ႔၏ စြဲကပ္ရာလည္းျဖစ္၏၊
ဆင္းရဲတရားတုိ႔၏ ျဖစ္ပြါးရာလည္းျဖစ္၏၊ အႏွံ႔အျပား ေပါက္ကြဲေသာ အုိင္းအမာအုိႀကီးကဲ့သုိ႔ ကုိးခုေသာ အမာဝတုိ႔မွ အၿမဲမျပတ္ ယုိထြက္လ်က္ရွိ၏၊
ယုိထြက္ပုံမွာ
ယင္းကုိယ္၏ ႏွစ္ခုေသာ မ်က္စိေပါက္တုိ႔မွ မ်က္ရည္ မ်က္ေခ်း ယုိထြက္၏၊ႏွစ္ခုေသာ နားေပါက္တုိ႔မွ နဖာေခ်း ယုိထြက္၏၊ ႏွစ္ခုေသာ ႏွာေခါင္းေပါက္တုိ႔မွ ႏွာရည္ ႏွပ္ေခ်းယုိထြက္၏၊ ခံတြင္းမွ အစာသစ္ သည္းေျခ သလိပ္ ေသြးတုိ႔ အန္ထြက္ၾက၏၊ ေအာက္ဒြါရတုိ႔မွ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္တုိ႔ (ယုိထြက္ၾက၏)၊ ကုိးေသာင္းကုိးေထာင္ေသာ ေမြးညႇင္းတြင္းတုိ႔မွ စက္ဆုပ္ဖြယ္ ေခြၽးေစး ေခြၽးရည္ ယုိထြက္၏၊
ယင္မမဲ႐ုိင္းစေသာ အေကာင္တုိ႔သည္ (ယင္းကုိယ္ကုိ) ဝန္းရံလ်က္ နားကုန္ တည္ကုန္၏။ ယင္းကုိယ္ကုိ သြားတုိက္ျခင္း, မ်က္ႏွာသစ္ျခင္း, ဦးေခါင္းကုိ ဆီလိမ္းျခင္း, ေရခ်ဳိးျခင္း, ခါးဝတ္ကုိယ္႐ုံ ဝတ္႐ုံျခင္း စသည္ တုိ႔ျဖင့္ မသုတ္သင္ မျပဳျပင္ပဲ မိေမြးတုိင္းသာ ျဖစ္လ်က္ ၾကမ္းတမ္းေသာဆံပင္မ်ား ဖ႐ုိဖရဲႀကဲလ်က္ တ႐ြာမွ တ႐ြာသုိ႔ လွည့္လည္သြားလာေနလွ်င္ ျပည့္ရွင္မင္းသည္၎၊ ပန္းမႈိက္သြန္ဒြန္းစ႑ား စသည္တုိ႔ထဲက တေယာက္ေယာက္သည္၎ စက္ဆုပ္ဖြယ္ကုိယ္ရွိပုံခ်င္း တူညီေနေသာေၾကာင့္ ထူးျခားျခင္း မရွိေတာ့ေပ၊ ဤသုိ႔ မစင္မၾကယ္ ႐ြံဘြယ္ညီႇသုိး အနံ႔ဆုိး ရွိလ်က္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ ေကာင္းၾကသည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပည့္ရွင္မင္း၏ ကုိယ္၌ေသာ္၎ ဒြန္းစ႑ား၏ ကုိယ္၌ ေသာ္၎ (အယုတ္အျမတ္ အေကာင္းအဆုိးအားျဖင့္) ထူးျခားျခင္းမည္သည္ မရွိေတာ့ေပရာ။
ဤသုိ႔ ထူးျခားျခင္း မရွိရာ ေသာ္လည္း သြားတုိက္ျခင္း မ်က္ႏွာသစ္ျခင္း စသည္တုိ႔ျဖင့္ ဤကုိယ္၌ သြားေခ်း စသည္တုိ႔ကုိ သုတ္သင္၍ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အဝတ္အထည္တုိ႔ျဖင့္ ဖုံးထားသင့္ေသာ ရွက္ဖြယ္ကုိယ္အဂၤါကုိ ဖုံးလႊမ္း၍ အေသြးအေရာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ အေမႊး အႀကိဳင္ နံ႔သာျဖင့္ လိမ္းက်ံ၍ ပန္းအဆင္တန္ဆာတုိ႔ျဖင့္ ဆင္ျမန္းလ်က္ ''ငါ, ငါ့ဟာ''ဟု မွတ္ယူအပ္ေသာ အေျခအေနသုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေနၾကေပသည္၊ ထုိသုိ႔ျပဳၾကသျဖင့္ ဧည့္သည္အာဂႏၲဳ ျဖစ္ေသာ ဤ အဆင္တန္ဆာက ဖုံးကြယ္ထားေသာ ေၾကာင့္ ဤကုိယ္၏ဟုတ္တုိင္းမွန္သည့္ သူ႔ပင္ကုိသေဘာျဖစ္ေသာ ထုိအသုဘလကၡဏာကုိ မမွတ္ႏုိင္-မသိႏိုင္ၾကေသာ ေၾကာင့္ ေယာက်္ားတုိ႔သည္ မိန္းမတုိ႔၌၎၊ မိန္းမတုိ႔သည္လည္း ေယာက်္ားတုိ႔၌၎ ေမြ႕ေလ်ာ္ႏွစ္သက္ တပ္မက္ေနၾကေပသည္။
အစစ္အမွန္ ပရမတ္သေဘာအားျဖင့္မူကား ဤကုိယ္ထဲ၌ တပ္မက္ႏွစ္သက္ရန္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အရာမည္သည္ အဏုျမဴမွ်ေသာ္လည္း မရွိေခ်။ ထုိသုိ႔ မရွိေသာေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ဆံပင္ အေမြး လက္သည္း ေျခသည္း သြား တံေတြး ႏွပ္ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ စသည္တုိ႔တြင္ တခုေသာ အဖုိ႔အစုေသာ္လည္း ကုိယ္မွ အျပင္ပသုိ႔ က်သြားလွ်င္ လူသတၱဝါတုိ႔သည္ လက္ျဖင့္ ထိရန္ေသာ္လည္း အလုိမရွိၾကေတာ့ေပ၊ အႏွိပ္စက္ခံရသလုိပင္ မုန္းတီးၾက၏၊ ႐ြံရွာၾက၏၊ စက္ဆုပ္ၾက၏။
သုိ႔ေသာ္လည္း ဤကုိယ္ထဲ၌ က်န္ရွိေနသမွ် အဖုိ႔အစုကုိမူ ထုိ (အျပင္သုိ႔ က်သြားေသာ အဖုိ႔အစု) ကဲ့သုိ႔ပင္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ ျဖစ္ျငားေသာ္လည္း အဝိဇၨာေမွာင္က ေျမႇးယွက္ဖုံးကြယ္ထားေသာေၾကာင့္ မိမိကုိယ္၌ ခ်စ္ခ်င္ေသာ ရာဂျဖင့္ တပ္မက္ၾကလ်က္ ''လုိခ်င္စရာေကာင္းေပသည္၊ ႏွစ္သက္စရာပဲ၊ ၿမဲသည္၊ ခ်မ္းသာသည္၊ အတၱပဲ''ဟု မွတ္ယူၾက၏။ ထုိ သတၱဝါတုိ႔သည္ ဤသုိ႔ မွတ္ယူၾကေသာေၾကာင့္ ေတာထဲ၌ေပါက္ပင္ကုိ ေတြ႕ျမင္၍ ေပါက္ပင္မွ (ေႂကြက်ေသာ ပန္းကုိ ပန္းဟုသိေသာ္လည္း) မေႂကြက်ေသးေသာ အပင္ထက္ရွိ ပန္းကုိ ''အပင္ထက္ရွိ ဤအရာသည္ သားတစ္ပင္''ဟု (ထင္မွတ္ကာေစာင့္ေျမာ္လ်က္) ပင္ပန္းရေသာ ေျမေခြးအုိႏွင့္ တူညီျခင္းသုိ႔ ေရာက္ၾကရေလသည္။
ေျမေခြးသည္ ေတာထဲ၌ ပန္းပြင့္ေနေသာ ေပါက္ပင္ကုိ ေတြ႕ျမင္၍ ''ငါသည္ အသားပင္ကုိ ရေပၿပီ''ဟု အေဆာတလ်င္ ေျပးသြားၿပီးလွ်င္ က်လာတုိင္း က်လာတုိင္းေသာ ပန္းကုိ အလြန္မက္ေမာလ်က္(ဝါ-အေလာတႀကီး) ကုိက္ခဲ ၍ ''ဤအရာကား အသားမဟုတ္၊ သစ္ပင္ထက္၌ရွိေသာ ထုိအရာကား အသားပင္တည္း''ဟု မွတ္ယူသကဲ့သုိ ႔ပညာ ရွိသည္ ''ကုိယ္မွက်ေသာ ဆံပင္စေသာ ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းတို႔ကုိသာလွ်င္ အသုဘ''ဟု ထုိေျမေခြးကဲ့သုိ႔ မမွတ္ယူမူ၍ ကုိယ္၌ တည္ရွိေနေသာ ယင္းအစိတ္ပိုင္းတို႔ကုိလည္း (ကုိယ္မွက်ေသာ) ထုိအဖုိ႔အစုကဲ့သုိ႔ပင္ အသုဘဟု မွတ္ယူရာ၏။ ထိုသုိ႔ ယူသင့္ျခင္း၏ အေၾကာင္းကား (စက္ဆုပ္ဖြယ္တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ) ဤကုိယ္ကုိ တင့္တယ္သည္ဟု စြဲယူၾက ၍ ထုိကုိယ္၌ မက္ေမာေတြေဝၾကေသာ သူမုိက္တုိ႔သည္ (ကုိယ္က်ဳိးအတြက္)မေကာင္းမႈတုိ႔ကုိ ျပဳၾကေသာေၾကာင့္ အပါယ္ ဆင္းရဲ အစရွိေသာ ဒုကၡမွ မလြတ္ေျမာက္ပဲ ရွိၾကေလသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာရွိသည္ အသက္ရွင္ဆဲမူလည္းျဖစ္ေသာ ေသၿပီးမူလည္းျဖစ္ေသာ ကုိယ္ေကာင္ပုပ္၏ တင့္တယ္ သည္၏ အျဖစ္သည္ၾကဥ္အပ္ေသာ (ဝါ-တင့္တယ္ျခင္း ကင္းေသာ) စက္ဆုပ္ဖြယ္ သေဘာကုိ ႐ႈရာ၏။သုံးဆဲ့ႏွစ္ပါးေသာ အဖုိ႔အစုအေပါင္းျဖစ္ေသာ ကုိယ္သည္ နံေစာ္ညႇီေဟာင္း မေကာင္းေသာ အနံ႔ရွိ၏၊ အဖန္ဖန္ ေဆးေၾကာ သုတ္သင္ေသာ္လည္း မစင္ၾကယ္၊ ေခြးေကာင္ပုပ္ ေႁမြေကာင္ပုပ္ႏွင့္တူ၏၊ က်င္ႀကီးတြင္းႏွင့္(လည္း) တူ၏။ (ဤသုိ႔ စသည္ျဖင့္) ပညာမ်က္စိ ျဖစ္ၿပီးေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔က ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ် (အပ္) ၏။ ပညာမ်က္စိ မျဖစ္ေသးေသာ ဗာလ ပုဂိၢဳလ္တုိ႔ကမူ ယင္း ကုိယ္ကုိ ေမႊးၾကိဳင္သည္ စသည္ျဖင့္ ထင္မွတ္၍ အလြန္ပင္ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးေနေပ၏။
ထို႔ေႀကာင့္ ကြ်နု္ပ္တို႔သည္ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းပုဂိၢဳလ္မ်ား ၿဖစ္လိုပါမူ အသက္ရွင္ဆဲ ကုိယ္၌လည္း စက္ဆုပ္ဖြယ္ သေဘာကုိ ႐ႈအပ္ေပေတာ့ သာတည္း။။။။။။
(၀ိသုဒၶိမဂ္မွ ေကာက္နွဳတ္ေဖာ္ၿပပါသည္)
Shared from Dhamma Rakhita (FB)
