*********************************************
က်မသိပါျပီ
နံနက္(၆)နာရီတြင္ အိမ္မွထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အေမျပန္မည့္ေန ့မို ့ ေလယာဥ္ကြင္းသို ့ ေစာေစာ ထြက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ေလယာဥ္သံုးစီး ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ထြက္ၾကမည္ျဖစ္သျဖင့္ ေလယာဥ္ကြင္းတြင္ ခရီးသည္မ်ား ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ လိုက္ပို ့ၾကသူမ်ား ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလ်က္ရွိ၏။ ေကာင္တာတြင္ေနစရာမရွိေအာင္ ပစၥည္းမ်ား လူမ်ားျဖင့္ ရွဳတ္ရွက္ခက္ေနသျဖင့္ က်မသည္ ခံုလြတ္တစ္ေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္ကာ စာဖတ္ေနမိသည္။ ေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္လံုး ရွိေနသျဖင့္ ပစၥည္းခ်ိန္ရန္ က်မမွာ စိတ္ခ်ေန၏။
အေမျပန္သြားျပီး သံုးေလးရက္ၾကာလ်င္ ေမာင္ေလးဆီကို အေမ့စာေရာက္လာသည္။ က်မသည္ ဝတၱရားမေက်ေၾကာင္း၊ ေလယာဥ္ကြင္းတြင္ သူ ့ကိုလ်စ္လွ်ဴ႐ႈျပီး စာအုပ္သာတြင္တြင္ဖတ္ေန ေၾကာင္း မေက်မနပ္စာေရးလာသည္။ အေမ့အျမင္ကေတာ့ ဟုတ္ေပလိမ့္မည္။ သို ့ေသာ္... က်မက တမင္တကာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈသည္ေတာ့မဟုတ္။
လူ ့စိတ္သဘာဝသည္ အျပင္ေလာကတြင္ အလြန္က်က္စားလိုသည္။ အမွန္ေတာ့ က်မအေမ သည္ သူ၏စိတ္ခ်မ္းသာမႈ လံုျခံဳမႈကု္ သမီးျဖစ္သူက်မဆီက ရွာေနျခင္းပင္ျဖစ္၏။ သူမ်ားဆီကရေသာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈသည္ ရသည့္အခါရ၍ မရသည့္အခါမရ ျဖစ္တတ္သျဖင့္ မရသည့္အခါတြင္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ေလသည္။ ဟိုသူက ဝတၱရားမေက်တာ၊ သည္သူကတာဝန္မသိတာ စသည္ျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုခ်ည္း အျပစ္ျမင္ေလသည္။
က်မကိုယ္တိုင္ကလည္း အေမ့ဆီတြင္ လံုျခံဳမႈကိုရွာခဲ့သည္။ ရသည့္အခါရသလို မရသည့္အခါမရခဲ့ပါ။ အေမ မေက်နပ္သလို က်မလည္း မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေမ့တြင္သာမက ပတ္ဝန္းက်င္ အႏွံ ့ကိုလည္း ကိုးကြယ္ရာရွာခဲ့ပါသည္။
က်မတြင္ ေရွ ့သိေနာက္သိ သိနိဳင္ေသာ အေဒၚတစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ သူႏွင့္ေတြ ့ရလ်င္ က်မအလြန္စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ က်မကိုလည္း နားလည္သည္ကတစ္ေၾကာင္း က်မသိလိုေသာ ေရွ ့ျဖစ္ေနာက္ျဖစ္မ်ားကိုလည္း သူ ့ကိုေမးနိဳင္သည္ကတစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ သူ ့ ကိုေမးရသည္မွာ ၾကာေတာ့ အားမရျဖစ္လာသည္။ က်မတြင္လည္း ဤသတၱိမ်ိဳး ရွိလာနိဳင္သည္ ဟုေျပာသည္။ သို ့ျဖင့္ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရွာခဲ့သည္။ ေတြ ့သင့္သေလာက္ေတာ့ ေတြ ့ခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ မလိုလားအပ္ေသာ စိတ္အေလ့အက်င့္မ်ား ပါလာျပန္သည္။ ဒြိဟစိတ္မ်ားႏွင့္ မိမိစိတ္ ကိုမိမိ ဆံုးမျဖတ္နိဳင္ေသာ မလံုျခံဳမႈမ်ားပင္ျဖစ္၏။ ၾကာေတာ့မျဖစ္ေခ်ဟူ၍ သည္ဘက္ကို လက္လႊတ္လိုက္ရသည္။
တခါ မိတ္ေဆြမ်ားထံတြင္ လံုျခံဳမႈကိုရွာမိျပန္သည္။ အေမ့ဆီကမရေသာ လံုျခံဳမႈကို အေမႏွင့္အမ ႏွင့္တူေသာ လူမ်ားဆီကရေလမလားဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ အေမ့လိုပင္ ရသည့္အခါရ၍ မရ သည့္အခါမရသည္ကို ေတြ ့လာရျပန္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ ရွာမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ရွာခဲ့ သည္။ ဘယ္ေနရာရွာရွာ ေတြ ့သည္ကတစ္မ်ိဳးတည္းပင္။ (ရသည့္အခါရ၍ မရသည့္အခါ မရ)။ သို ့ေၾကာင့္ အသိတစ္ခုေတာ့ရလာသည္။(ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုသည္မွာ မိမိအခ်ိန္ျပည့္ စိတ္အားကိုး ၍မရ။ မိမိကိုယ္တိုင္က ပတ္ဝန္းက်င္ကို အခ်ိန္ျပည့္ အားကိုးမႈမေပးနိဳင္သလို ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း မိမိကို အခ်ိန္ျပည့္ လံုျခံဳမႈ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ မေပးနိဳင္ဆိုေသာ အသိပင္ျဖစ္၏။)
ေနာက္ဆံုးရွာစရာ တစ္ေနရာသာက်န္ေတာ့သည္။ တရားဓမၼသာ ကိုးကြယ္ရာဟု ဆိုစျမဲအတိုင္း တရားဓမၼ၌ ကိုးကြယ္ရာရွာရန္ အားထုတ္ခဲ့သည္။ စာေပက်မ္းဂန္မ်ား သင္ဆရာျမင္ဆရာမ်ားဆီ မွ ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့သည္။ ကိုယ္တိုင္လည္းအနည္းအက်ဥ္း တရားအားထုတ္ျခင္းျပဳခဲ့သည္။ အားထုတ္သည့္အခ်ိန္ ေလ့လာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို အေတာ္ကေလးရသည္။ သို ့ေသာ္...ေလာကဓံႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုးမိတိုင္း တိုးမိတိုင္း ရွာထားေသာတရားမ်ားသည္လည္း ဘယ္ဆီေရာက္ကုန္မွန္းမသိေတာ့။ လမ္းကုန္ေနသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးလုပ္စရာ တစ္ခုသာက်န္ေတာ့ သည္။
အမွန္ေတာ့ က်မဟာ အင္မတန္နံုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္နံုမွန္း အခုမွဘဲ သိေတာ့တယ္။ပညာေတြတတ္ျပီး တရားကေလးဘာေလး နည္းနည္းပါးပါးသိတာနဲ ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဟုတ္လွျပီ ေအာင္းေမ့ေနတာ။ အေျခာက္တိုက္ ဘဝင္ျမင့္ေနတာ။ တကယ္စင္စစ္ေတာ့ က်မဟာ သူေတာင္းစားႏွင့္ ဘာမွမျခားခဲ့ပါဘူး။ သူမ်ားဆီလိုက္ျပီး စိတ္ခ်မ္းသာမႈေပးကမ္းၾကပါ၊ ေဝငွၾကပါလို ့ လိုက္ေတာင္းေနတာႏွင့္ အတူတူဘဲ။ တရားကိုလည္း ဒီလိုဘဲ သြားေတာင္းတာဘဲ။ အမွန္ေတာ့ တရားဟာ တရားဘဲ။ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမွ မဟုတ္ဘဲ။ တရားမွာသြားေတာင္းရင္ တရားဘဲရမွာေပါ့။ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတာ့ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ ဒါကို အခု က်မ သေဘာေပါက္ပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်မစိတ္ကိုက်မ ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္ျပီ။
ယခု က်မ ကိုးကြယ္ရာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ရပါျပီ။ ဘယ္လိုရသလဲ။ ဘယ္တုန္းကရသလဲလို ့ ေမးလ်င္ တစ္ခြန္းဘဲ ေျဖစရာရွိပါသည္။
က်မ ကိုးကြယ္ရာ စိတ္ခ်မ္းသာရာကို မရွာေတာ့တဲ့ေန ့က စျပီး ကိုးကြယ္ရာ စိတ္ခ်မ္းသာရာ ရတာဘဲ။ ယခုက်မ သူေတာင္းစား မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ေဒါက္တာသင္းသင္း၁၉၇၈ ခု၊ ဇန္နဝါရီလ
http://www.vimuttisukha.com/2009/12/blog-post_21.html
Shared from Vimuttisukha Bliss (FB)
No comments:
Post a Comment