သဘာ၀ အရွိတရား

ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကိုၾကည့္ျပီး အေနာက္တိုင္းက Western Scholar ေတြ (Philosopher) ေတြ ဗုဒၶ ရဲ႕ အယူအဆနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ေျပာဆိုၾကတာရွိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားဟာ အျမဲတန္း စိတ္ကို အဓိကထား ျပီး ေဟာေလ့ရွိတယ္။ စိတ္ကို အဓိကထားျပီး ေဟာတာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ အယူအဆ ကို Idealism လို႔ေဖာ္ျပၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ Idealism ဆိုတာ စိတ္သာအရွိတရားလိုဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ျမတ္စြာ ဘုရား တရားေတာ္က တကယ္ေတာ့ စိတ္သာအရွိတရားလို႔ ေဟာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔သူတို႔ေျပာတဲ႔ Idealism ဆိုတာ မဟုတ္ဘူး။

Idealism ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္က Materialism. Materialism က နာမ္တရားဆိုတာ တကယ္က ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ဆိုတာ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ရွိတာက ရုပ္တရားပဲ။ ရုပ္သာ အရွိတရားလို႔ ေျပာၾကတဲ႔ ၀ါဒကို Materialism ဆိုၾကတယ္။ အဲဒီလို Idealism လို႔ေျပာတာတု႔ိ၊Materialism လို႔ေျပာတာတို႔ဟာ အစစ္အမွန္ ဗုဒၶ၀ါဒကို ေဖာ္ျပႏိုင္ျခင္း မရွိဘူး။ တကယ္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားေဟာတာက ရုပ္တရားနဲ႔ နာမ္တရားဟာ တစ္ခု နဲ႔ တစ္ခု အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္မႈရွိတယ္။ ရုပ္တရားကိုလည္း ေဟာတယ္၊နာမ္တရားကိုလည္း ေဟာတယ္။ ဒီ ႏွစ္ခုဟာ အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္ျပီးေတာ့ ေနၾကတယ္။ တကယ္ အစစ္အမွန္ကို ေဟာတာျဖစ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရား ရဲ႕ ၀ါဒကို ေျပာမယ္ဆိုရင္ Realism လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ရုပ္သာ အရွိတရားလို႔ လည္းမေေဟာဘူး။နာမ္သာ အရွိတ ရားလို႔လည္းမေဟာဘူး။ ရွိႏုိင္တာ ႏွစ္ခုစလံုးကိုပဲ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာတယ္။ 

တစ္ခ်ဳိ႕ အေနာက္တိုင္းက အယူအဆေတြမွာ စိတ္ဆိုတာ ဦးေႏွာက္ကိုပဲ ေျပာတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက စိတ္ကို “ဝိညာဏ” တို႔ ၊ “မန”တို႔၊ “စိတၱ” တို႔ဆိုတဲ႔ စကားလံုးေတြနဲ႔ သံုးျပီးေဖၚ ျပတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြလည္း “၀ိညာဏ”ကို ဝိညာဥ္လို႔ေခၚတာရွိတယ္။ လူရဲ႕ စိတ္အစဥ္မွာ လူတစ္ေယာက္က ေသဆံုးသြားလို႔ရွိရင္ Physical Body ၾကီး က်န္ရစ္တာေတာ့ လူတိုင္းျငင္းစရာမရွိဘူးေပါ့။ ေနာက္ဆံုး မွာ Crimate လုပ္ပစ္လိုက္ရ တယ္။ သိူ႕ေသာ္ အဲဒါကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ လူရဲ႕ သႏာၱန္မွာရွိတဲ႔ ၀ိညာဥ္ေလးဟာ ထြက္သြားျပီး ေနာင္ဘ၀တစ္ ခုမွာ ၀င္စားတယ္လို႔ဆိုတဲ႔ အယူအဆတစ္ရပ္ ေပၚလာတယ္။ အဲဒါ ဗုဒၶဘာသာ အယူအဆတစ္ခု မဟုတ္ဘူး။ 

ျမတ္စြာဘုရားက “ဝိညာဏံ ပဋိစၥစမုပၸႏၷံ”လို႔ေဟာတယ္။ “၀ိညာဏ္”ဆိုတာ အေၾကာင္းတရားကိုစြဲမွီျပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ အရာသာ ျဖစ္တယ္။ ရွိေနတဲ႔အရာ မဟုတ္ဘူး။ ဥပမာ ျမန္မာေတြ အသံုးျပဳေနတဲ႔ ေစာင္းကိုပဲ ၾကည့္လိုက္။ ေစာင္းမွာ ေစာင္းၾကိဳးရွိတယ္။ ေစာင္းအုိး ရွိတယ္။ တီးခတ္တဲ႔လူရွိတယ္။ ေစာင္းၾကိဳး၊ေစာင္းအိုး ဒီအတိုင္းထားလို႔ရွိရင္ တီးခတ္သူဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းတရားတစ္ခု နဲ႔ မေပါင္းလို႔ရွိရင္ တီးခတ္သူဆိုတဲ႔ အေၾကာင္း တရားတစ္ခုနဲ႔ မေပါင္းလို႔ရွိရင္ အသံဆိုတာ ထြက္မလာဘူး။ တစ္ခါ အဲဒီအသံဟာ ေစာင္းၾကိဳးထဲ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေစာင္းအိုးထဲ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။တီးသူရဲ႕ လက္ထဲမွာ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ အေၾကာင္း ၃-ခု ေပါင္းစံုလိုက္တဲ႔ အခါမွ အသံေလး ေပၚထြက္လာတယ္။ ေပၚလာျပီးေတာ့ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက လူေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာျဖစ္တဲ႔ စိတ္ဆိုတာလည္း အဲ႔ဒီအတိုင္းပဲတဲ႔ ။အေၾကာင္းတရားေတြ ေပါင္းဆံုလိုက္တဲ႔ အခါမွသာျဖစ္တယ္။

ဆိုပါစို႔ ... ေလာက လူေတြေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် မ်က္လံုးေလးႏွစ္လံုး ဖြင့္လိုက္တဲ႔အခါမွာ ျမင္ကြင္း ထဲမွာရွိတဲ႔ အဆင္းအာရုံေတြဟာ မ်က္စီထဲ ထင္ဟပ္လာတယ္။ထင္ဟပ္လာတဲ႔အခါ ျမင္တယ္ဆိုတဲ႔ျမင္သိစိတ္ကေလး ေပၚလာတယ္။ အဲ႔ဒီေပၚလာတဲ႔ ျမင္သိစိတ္ ကေလးဟာ မ်က္စီဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းတရား၊ ထင္ဟပ္လာတဲ႔ ႐ူပါရုံ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းတရား အဲ႔ဒီႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္လိုက္မွ ျမင္သိစိတ္ဆိုတာ ေပၚတာ။နဂိုက ျမင္သိစိတ္ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး။အဲဒီလို သေဘာ၀တရားနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာတာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ Realism လို႔ပဲ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ကိုေျပာရတယ္။ Materialism လည္းမဟုတ္ဘူး၊ Idealism လည္း မဟုတ္ဘူး။

ဆရာေတာ္အရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ
#AshinNandamalabhivamsa
www.drnandamalabhivamsa.com.mm
“ေဘသဇၨဂု႐ု”အေၾကာင္း တရားေဒသနာေတာ္။

Shared from 

Ashin Nandamãlãbhivamsa - အရွင္ နႏၵမာလာဘိဝံသ