တစ္ခါက ဥပဓိ႐ုပ္လကၡဏာေကာင္းတဲ႔ လူႀကီးတစ္ဦးဟာ လက္ဆဲြပံုးတစ္ဖက္၊ တံျမက္စည္းတစ္ဖက္နဲ႔ ေဝဘူရိပ္သာထဲ သြားေနတာ ျမင္ဖန္မ်ားလာေတာ့ ေဝဘူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက အေခၚခိုင္းၿပီး မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
"ဒကာႀကီး ဘယ္ကလဲ"
"ဒီၿမိဳ႕ကပါ ဘုရား"
"ဘာအလုပ္လုပ္ပါသလဲ"
"ႏိုင္ငံ႔ဝန္ထမ္း အၿငိမ္းစားပါဘုရား။ အားေနတဲ႔အခိ်န္ ကုသိုလ္ရေအာင္ ကုဋီေတြကို လာၿပီး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာပါဘုရား"
"ေကာင္းပါတယ္ ဒကာႀကီး။ တရားေရာ အားထုတ္ဘူးလား"
"က်က်နနေတာ့ အားမထုတ္ဖူးပါဘူး ဘုရား"
"တရားလည္း အားထုတ္ပါဦး"
"နည္းေပးေတာ္မူပါ ဘုရား"
"ကဲ.. ဒါဆို အခုပဲ ရႈမွတ္ရေအာင္"
ဆိုၿပီး နာရီဝက္ခန္႔ တရားရႈမွတ္ပါတယ္။ တရားရႈမွတ္ၿပီးေတာ့…
"ကဲ… ဒကာႀကီး ဘာေတြသိလဲ။ ေလွ်ာက္ပါဦး"
"တပည့္ေတာ္နဲ႔ ဝိပႆနာတရားနဲ႔ မအပ္စပ္ဘူး ဘုရား"
"ဘာလို႔တုန္း"
"စိတ္ေတြ မၿငိမ္ဘူးဘုရား"
"စိတ္မၿငိမ္တာ သိလား"
"သိပါတယ္ ဘုရား"
"ဘယ္ေလာက္သိလဲ"
"နာရီဝက္လံုးလံုးပါ ဘုရား"
"အပ္စပ္ပါတယ္ ဒကာႀကီး။ ဝိပႆနာတရားဆိုတာ.. စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ သိေအာင္လို႔ အားထုတ္တာ။ စိတ္မၿငိမ္တာကို မၿငိမ္မွန္းသိရင္ တရားျဖစ္ေနၿပီပဲ။ ဆက္သာ အားထုတ္ပါ" လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
တရားအားထုတ္ေနၾကေသာ ေယာဂီမ်ားအတြက္ တန္ဖိုးရွိ၍ အားတက္စရာေကာင္းေသာ ေဝဘူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ နိဗၺာန္တိုင္ေအာင္ ဆံုးမေတာ္မူခ်က္ေပတည္း။
"ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဂုဏ္ေတာ္ ေမတၱာေတာ္ ေက်းဇူးေတာ္ အနႏၲတို႔အား အစဥ္ဦးခိုက္ ႏွလံုးမူလ်က္…"
"သင္ဆရာ ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာ အရိယာ သူေတာ္စင္, သူေတာ္ေကာင္း အေပါင္းတို႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္တို႔ကို အစဥ္ႏွလံုးမူလ်က္.."
Shared from Dhamma Share
No comments:
Post a Comment