သူေတာ္ေကာင္း အစားစားေတြထဲမွာ အားက်ေက်နပ္စရာအေကာင္းဆုံး လုိလားနွစ္သက္ဖြယ္အျဖစ္ဆုံး၊ အတူယူျမတ္ႏုိးဖုိ႔အသင့္ေတာ္ဆုံး ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးကုိ ေရြးခ်ယ္ျပပါ ဆုိလွ်င္ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ကုိ ညြန္းဆုိမိမွာပါ။ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ကူးခတ္လြန္ေျမာက္ဖုိ႔ ခက္ခဲလွတဲ့ဘ၀သံသရာ ပင္လယ္ခရီးၾကမ္းကုိ ကြ်မ္းက်င္လိမၼာတဲ့ မာလိန္မွဴး တစ္ဦးလုိ သက္ေသာင့္သက္သာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔စြာ ကူးျဖတ္ျပခဲ့သလုိ အစုိးမရတဲ့ လူ႔ဘ၀ကုိလည္း အစုိးရတဲ့ နတ္ေဒ၀တာတစ္ဦးလုိ ေနျပသြား ေတာ္မူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
အရွင္ဗာကုလမေထရ္အေလာင္းအလ်ာဟာ အေနာမဒႆီ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ့ ေလနာေရာဂါကုိ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသေပးျပီး "ဘ၀သံသရာမွာ တပည့္ေတာ္ရဲ့ခႏၶာဟာ ႏြားနုိ႔တစ္ညွစ္စာ အခ်ိန္ကေလးေတာင္မွ အနာေရာဂါမျဖစ္ပါေစသား"လုိ႔ ဆုေတာင္းခဲ့သူျဖစ္သလုိ ပဒုမုတၱရ ရွင္ေတာ္ဘုရားထံမွာလည္း "အနာေရာဂါကင္းတဲ့အရာမွာ အသာဆုံး အျမတ္ဆုံး=ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ကုိ ရပါလုိ၏"လုိ႔ ဆုထူးပန္ဆင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိပႆီျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ကႆပျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔ လက္ထက္ေတာ္မွာ ေက်ာင္းေဆာင္အသစ္ေတြကုိ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကုိ ေဆးပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မပင္မပန္း ခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
undefined
အရွင္ဗာကုလမေထရ္ရဲ့ ေနာက္ဆုံးဘ၀ျဖစ္ရပ္ေတြမွာ လြန္စြာမွ သည္းထိတ္ရင္ဖုိ ဆန္လွသလုိ အင္မတန္မွလည္း ထူးေထြဆန္းၾကယ္လွပါတယ္။ အရွင္ဗာကုလ မေထရ္အေလာင္းသူေတာ္ေကာင္းဟာ စာေရးသူတုိ႔ကုိးကြယ္ရာရွင္ေတာ္ဘုရား ပြင့္ ထြန္းေတာ္ မမူေသးမီမွာပဲ ေကာသမၻီျပည္ သူေဌးႀကီးရဲ့အိမ္ေတာ္မွာ ပဋိသေႏၶ ေနပါ တယ္။ပဋိသေႏၶတည္ေနခ်ိန္ကစျပီး သူေဌးႀကီးရဲ့ အိမ္ေတာ္ဟာ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ၾကြယ္ ၀မႈ၊ ေက်ာ္ေစာမႈေတြနဲ႔ ျပည့္စုံျပီး အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဖြားျမင္ျပီးတဲ့ ေနာက္ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ မိခင္သူေဌးကေတာ္ႀကီးဟာ ဘုန္းကံႀကီးမားတဲ့ သား ရတနာေလးကုိ အသက္ရွည္ၾကာ အနာကင္းဖုိ႔ ရည္ရြယ္ျပီး ယမုံနာျဖစ္အတြင္းကုိ ေရခ်ိဳးဆင္းဖုိ႔ အခမ္းအနားနဲ႔ ပုိ႔ေစပါတယ္။
ယမုံနာျမစ္အတြင္းမွာ အထိန္းေတာ္ႀကီးဟာ သားရတနာေလးကုိ ငုပ္ခ်ည္းေပၚ ခ်ည္လုပ္ကာ ေရခ်ိဳးေပးေနတုန္း ငါးႀကီးတစ္ေကာင္ဟာ သူငယ္ကုိ အစာအမွတ္နဲ႔ ေျပးဟပက္ဖုိ႔ ပါးစပ္ႀကီးဟလာပါတယ္။ အထိန္းေတာ္ႀကီးက ေၾကာက္လန္႔ျပီး ထြက္ေျပးတဲ့အခါ ငါးႀကီးက သူငယ္ကုိ မ်ိဳခ်လုိက္ပါတယ္။ သူငယ္ေလးဟာ ဘုန္းကံ ႀကီးမားသူ ျဖစ္တဲ့အေလွ်ာက္ ငါးဗုိက္ထဲမွာ ဆင္းရဲဒုကၡမေရာက္ဘဲ အိပ္ရာပုခက္ထဲမွာ အိပ္စက္လဲေလ်ာင္းရသလုိ ခ်မ္းသာစြာ ေနထုိင္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူငယ္ ေတာ္ရဲ့ တန္ခုိးရွိန္ေၾကာင့္ အဲဒီငါးႀကီးဟာ တံငါသည္ေတြရဲ့ လက္ထဲက တစ္ဆင့္ ဗာရာဏသီျမိဳံက ကုေဋရွစ္ဆယ္ၾကြယ္၀ျပီး သားသမီးမရတဲ့ သူေဌးကေတာ္ႀကီး လက္ထဲကုိ ေရာက္သြားရပါတယ္။
တစ္ခါမွ သားငါးမကုိင္တြယ္ဖူးတဲ့ သူေဌးကေတာ္ႀကီးဟာ ငါးႀကီးရဲ့ ေက်ာဘက္ ကုိ ဓားနဲ႔ ခြဲျခမ္းလုိက္တဲ့အခါ ငါး၀မ္းဗုိက္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေရႊအဆင္းလုိ ၀ါ၀င္းျပီး ခ်စ္စဖြယ္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ရတဲ့အခါ ၀မ္းသာအားရ ေပြ႔ခ်ီျပီး သူေဌး ႀကီးကုိ သားအျဖစ္နဲ႔ ျပသပါတယ္။သူေဌးႀကီးက ခ်က္ခ်င္း ဗာရာဏသီျမိဳ႔ထဲကုိ စည္လည္ေစျပီး ဘုရင္ျမင္းျမတ္ထံကုိလည္း သံေတာ္ဦးတင္ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဗာရာဏသီမင္းႀကီးက "ငါး၀မ္းထဲမွာ အနာမဲ့စြာ ခ်မ္းသာစြာ ေနႏုိင္တဲံ ဒီကေလးဟာ ဧကႏၱဘုန္းကံ ႀကီးမားသူျဖစ္တယ္။ သင္သူေဌးႀကီး သားအျဖစ္နဲ႔ ေမြးစားေစ"လုိ႔ အမိန္႔ ေတာ္ျမတ္ ခ်မွတ္တဲ့အခါ သူေဌးႀကီးတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သားအျဖစ္နဲ႔ အိမ္ေတာ္မွာ ျပဳစုေကြ်းေမြးၾကပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကုိ မိဘအရင္းျဖစ္တဲ့ ေကာသမၻီျပည္က သူေဌးႀကီးေတြက ၾကား သိရတဲ့အခါ ေမြးမယ္ေတာ္နဲ႔ ေကြ်းမယ္ေတာ္တုိ႔ဟာ သူ့သား ငါ့သား အျငင္းပြားျပီး ဗာရဏသီမင္းႀကီးထံ အဆုံးအျဖတ္ခံဖုိ႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ မင္းႀကီးလည္း ဘယ္ဘက္ ကုိမွ အသာေပးျပီး မဆုံးျဖတ္ႏုိင္တာမုိ႔ ဒီသူငယ္ဟာ ေကာသမၻီသူေဌးအိမ္၊ ဗာရဏသီ သူေဌးအိမ္ ႏွစ္လုံးလုံးရဲ့ အေမြခံသာျဖစ္ေစ"လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္ေတာ္ မူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး သူငယ္ေတာ္ဟာ သူေဌးႀကီးႏွစ္ဦးရဲ့ အိမ္ေတာ္ေတြမွာပဲ အလွည့္က် ေနထုိင္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသလုိ သူငယ္ေတာ္ရဲ့ နာမည္ဟာလည္း"ဗာကုလ သူေဌးသား " လုိ႔ အမည္ တြင္ခဲ့ပါတယ္။ (ဗာ=ႏွစ္ခုေသာ၊ ကုလ=မိသားစု၊ အမ်ိဳး။ ဗာကုလ=မိသားစု အမ်ိဳးႏွစ္ခုရွိသူ)
ဗာကုလသူေဌးသားရဲ့ လူဘဘ၀စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြဟာ အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားလွပါတယ္။ ဗာကုလသူေဌးသား အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ ေကာသမၻီျပည္၊ ဗာရဏသီျပည္ ႏွစ္ခုလုံးမွာရွိတဲ့ မယ္ေတာ္ ခမည္းေတာ္ေတြက ေႏြ မုိး ေဆာင္း ရာသီ သုံးမ်ိဳးအတြက္ စံအိမ္ေတာ္ ၃-ခုစီ တည္ေဆာက္ၾကျပီး ကေခ်သည္ ေမာင္းမ မိႆံ အေျခြအရံ မ်ားစြာေတြကုိ ျပဳစုေဖ်ာ္ေျဖ ခစားေစၾကပါတယ္။ ဗာကုလသူေဌးသားဟာ တစ္ျမိဳ႔ တစ္ျမိဳ့မွာ ေလးလ ေလးလပဲ စံေနပါတယ္။ ေကာသမၻီျပည္မွာ ေလးလပတ္လုံး သူေဌးစည္းစိမ္ကုိ ခံစားသုံးေဆာင္ေနထုိင္ျပီးတဲ့အခါ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတဲ့ နန္းေတာ္ ေဆာင္ပါတဲ့ ကရ၀ိတ္ေဖာင္ေတာ္ေပၚမွာ ကေခ်သည္ ေမာင္းမမိႆံေတြနဲ႔တကြ ဗာကုလသူေဌးသားကုိ သယ္ေဆာင္ျပီး ဗာရာဏသီျပည္ကုိ ပုိ႔ေဆာင္ေပးပါတယ္။ ဗာကုလသူေဌးသားဟာ ေဖာင္ေတာ္ေပၚမွာ ႀကီးက်ယ္တဲ့ သူေဌးစည္းစိမ္ကုိ ေပွ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့စြာ ခံစားသုံးေဆာင္ရင္း ေလးလၾကာမွ ဗာရဏသီကုိ ဆုိက္ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိနည္းနဲံ ေကာသမၻီမွာ ေလးလ၊ လမ္းခရီးမွာ ေလးလ၊ ဗာရဏသီမွာ ေလးလ စသည္ျဖင့္ တစ္ႏွစ္တာကုိ ကုန္လြန္ေစျပီး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနလာခဲ့တာ ႏွးစ္ေပါင္း ရွစ္ဆယ္တုိင္ေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗာကုလသူေဌးသား အသက္(၈၀)အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ ေကာသမၻီျပည္ကုိ ၾကြခ်ီေတာ္မူလာခဲ့ပါတယ္။ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ့ တရားေတာ္ကုိ နာယူရတဲ့အခါ ဗာကုလသေဌးသားဟာ သဒၶါတရား ႀကီးမားစြာျဖစ္ျပီး သာသနာ့၀န္ ထမ္း ရွင္ရဟန္းျပဳပါတယ္။ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ရဟန္းျပဳေတာ္မူျပီးတဲ့ေနာက္ (၇)ရက္မွ်သာ ပုထုဇဥ္ဘ၀နဲ႔ ေနရျပီး (ဂ)ရက္ေျမာက္အရုဏ္မွာ "ဆ႒ာဘိည၊ ပိဋိသမၻီဒါ ပတၱ ရဟႏၱာ"အရွင္ျမတ္ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ အရွင္သာရိပုတၱရာ ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္၊ အရွင္မ ေခမာေထရီတုိ႔နဲ႔အတူ မဟာအဘိညဥ္ရ ပုဂၢိဳလ္(၄)ဦးထဲမွာ အ၀င္အပါျဖစ္သလုိ ႏွစ္ သတ္မွတ္ခ်က္အလုိက္ မက်ိန္းစက္ မအိပ္ေတာ္မူၾကတဲ့ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္း အာဇာနည္မေထရ္(၁၁)ပါးထဲမွာလည္း တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ အရွင္ဗာာကုလမေထရ္ဟာ ရဟန္းျဖစ္ေတာ္မူခ်ိန္ကစျပီး ႏွစ္ေပါင္း(၈၀)ကာလပတ္လုံး တံကဲပ်ဥ္၊ နံရံ၊ တုိင္ကုိမွီျပီး တစ္ခါမွ မက်ိန္းစက္ဘူး၊ အိပ္ရာ၀င္ကာ လဲေလ်ာင္းျပီး တစ္ခါမွ မအိပ္ခဲ့ဘူးပါ။
အရွင္ဗာကုလမေထရ္ ရဟန္းျပဳခ်ိန္ကစျပီး ေကာသမၻီျပည္၊ ဗာရဏသီျပည္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ ေရွးလူျဖစ္စဥ္ သူေဌးသားဘ၀က အလုပ္အေကြ်း အေဖ်ာ္အေျဖ ကေခ် သည္ ေမာင္းမမိႆံေတြဟာ မိမိတုိ႔ရဲ့ မိဘအိမ္သုိ႔ ျပန္ၾကကာ မိမိတုိ႔ရဲ့ မိဘအိမ္မွာ ေနထုိင္ၾကရင္းက သကၤန္း၊ ဆြမ္း စတာေတြကုိ စီရင္ျပီး အရွင္ဗာကုလမေထရ္ ျမတ္ထံ သုိ႔သလွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ လ၀က္=(၁၅-ရက္) ပတ္လုံး ေကာသမၻီေနသူေတြက ေပးပုိ႔လွဴဒါန္းတဲ့ သကၤန္း၊ ဆြမ္းတုိ႔ကုိ သုံးေဆာင္ေတာ္မူျပီး ၊ ေနာက္လ၀က္(၁၅-ရက္)ပတ္လုံး ဗာရာဏသီေန သူေတြက ပုိ႔သလွဴဒါန္းတဲ့ဆြမ္း၊ သကၤန္းတုိ႔ကုိ ဘုဥ္းေပးသုံး ေဆာင္ေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ရဟန္းျပဳခ်ိန္ကစျပီး ႏွစ္ေပါင္း(၈၀)ကာလအတြင္း ဒါယကာေတြ ပင့္ဖိတ္တဲ့ဆြမ္းကုိ တစ္ႀကိမ္မွ လက္မခံဖူးသလုိ၊ "ဒါယကာတစ္ဦးဦးက ငါ့ကုိ ပင့္ဖိတ္ပါမူ ေကာင္းေလစြ"လုိ႔ စိတ္ေတာင္မွ မကူးမိဖူးသူ ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ ရြာနီးေက်ာင္းမွာ ၀ါမဆုိဘဲ အျမဲေတာရေဆာက္တည္ေတာ္မူကာ ျမိဳ႔ရြာအတြင္း အိမ္တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ဆြမ္းမစားဖူးသူလည္း ျဖစ္ေတာ္မူပါ တယ္။
ရဟန္း၀ါေတာ္နဲ႔အမွ် အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး ပစၥည္းေလးပါးကိစၥမွာ တစ္စုံတစ္ရာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္မႈ တစ္ခုမွ်မရွိဘဲ ပံ့သကူသကၤန္း၊ ပ႑ပတ္ဆြမ္း၊ေတရာေက်ာင္းနဲ့ပဲ ေပွ်ာ္ေမြ႔ေတာ္မူပါတယ္။ လူဘ၀ အႏွစ္(၈၀)ရဟန္း ဘ၀အႏွစ္(၈၀)သက္တမ္း(၁၆၀)အတြင္း နြားနုိ့တစ္ညွစ္စာ အခ်ိန္ကေလးေလာက္ ေတာင္မွ အနာေရာဂါ မျဖစ္ပြားဘူးဘဲ ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္ဆုိရင္ သွ်ိသွ်ားသီးတစ္စိတ္စာကုိ ေတာင္မွ ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ရဖူးျဖင္း ရွိေတာ္မမူပါဘူး။ တစ္သက္တာပတ္လုံး ေညာင္း ညာကုိက္ခဲျခင္းမွ် မျဖစ္ေပၚဘူးတာေၾကာင့္ သီတင္းသုံးေဖာ္ တစ္ဦးဦးကုိ တစ္ခါမွ် နွိပ္ နယ္ခုိင္းျခင္းလည္း ရွိေတာ္မမူပါ။ ေရခ်ိဳးခန္းမွာ၀င္ျပီး ေရမခ်ိဳးဖူးသလုိ၊ ဆပ္ျပာအသုံးျပဳ
ျပီးေတာ့့လည္း ေရးခ်ိဳးေတာ္မမူဘူးပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ အရွင္ဗာကုလ မေထရ္ကုိ က်န္းမာျခင္းအရာမွာ အသာလြန္ဆုံး ဧတဒဂ္ဘြဲ့ထူးကုိ ေပးအပ္ေတာ္မူခဲ့ တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ရဟန္းျဖစ္ျပီးခ်ိန္ကစျပီး ၀ါေတာ္(၈၀) အတြင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြကုိ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် တရားမေဟာဖူးသလုိ"မိန္းမဆုိတဲ့ အမွတ္ လကၡဏာ နဲ႔ လည္း တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ၾကည့္ျေတာ္မမူဖူးပါဘူး။ ရဟန္းအျဖစ္နဲ႔ ေနစဥ္ကာလပတ္ လုံး ကာမဂုဏ္အာရုံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စိတ္ကူး အႀကံအစည္ အမွတ္ သညာ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွလည္း ျဖစ္ဖူးျခင္း လုံး၀ရွိေတာ္မမူပါ။ အမ်က္ေဒါသနဲ႔ စပ္ျပီးေတာ့လည္း သူတစ္ပါးကုိ ပ်က္စီးေစလုိတဲ့ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းလုိတဲ့ စိတ္ကူး၊ အႀကံအစည္၊ အမွတ္သညာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ ျဖစ္ေပၚဖူးျခင္း ရွိေတာ္မမူခဲ့ပါ။ ဒီအခ်က္ေတြဟာ သူတစ္ပါးေတြနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မတူညီႏုိင္တဲ့ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ရဲ့ အံ့ဖြယ္ရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ လူ၀တ္ေၾကာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ကင္းရွင္းရုံမွ်မကဘဲ ရဟန္း၀တ္ ဘိကၡဳနီ၊ သိကၡမာန္၊ သာမေဏမေတြနဲ႔လည္း ေတြ႔ဆုံဆက္ဆံျခင္း အလ်ဥ္း ရွိေတာ္မူပါဘူး။ အမိ်ဳးသားေတြကုိလည္း ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာအျဖစ္နဲ့ ရွင္ျပဳေပးျခင္း၊ရဟန္း ခံေပးျခင္း၊ တပည့္အျဖစ္ လက္ခံျခင္း လုံး၀ ျပဳေတာ္မူသလုိ ရွင္ငယ္၊ ရဟန္းငယ္ေတြ ကုိလည္း အလုပ္အေကြ်းအျဖစ္ အနီးအပါးမွာ လုံး၀ထားေတာ္မမူပါ။ ၀ါေတာ္(၈၀) သက္ေတာ္(၁၆၀) ပရိနိဗၺာန္၀င္စံခ်ိန္အထိ ကုိယ့္ဘ၀၊ ကုိယ့္ခႏၶာ၀န္ကုိ ကုိယ့္ဘာသာ ထမ္းရြက္ေတာ္မူသြားတဲ့ အံ့ဖြယ္မေထရ္ႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။
သက္ေတာ္(၁၆၀)ျပည့္လုိ႔ သက္တမ္းကုန္ဆုံးလုနီးတဲ့အခါ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ ဟာ တစ္ေက်ာင္း၀င္ တစ္ေက်ာင္းထြက္ လွည့္လည္ေတာ္မူကာ"အရွင္ဘုရားတုိ႔ ညီမူရာတန္ေစာင္းအတြင္းသုိ႔ ၾကြေတာ္မူၾကပါ။ ယေန႔ တပည့္ေတာ္ရဲ့ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံ ခ်ဳပ္ျငိမ္းမႈ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အရွင္ဘုရားတုိ႔ ၾကြေတာ္မူၾကပါ"လုိ႔ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေလွ်ာက္ထားဖိတ္ၾကားျပီး သံဃာစုေ၀းေစပါတယ္။သီတင္းသုံးေဖာ္ သံဃာေတာ္မ်ား စုရုံးစည္းေ၀းမိတဲ့အခါ "ငါဟာ အသက္ရွင္စဥ္မွာ ငါ့ရဲ့ ခႏၶာကုိယ္အတြက္ သူတစ္ပါး ေတြကုိ တာ၀န္မတက္ေစခဲ့သလုိ ယခုလုိ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံခ်ိန္မွာလည္း ငါ့ရဲ့ ခႏၶာကုိယ္ ဟာ သီတင္းသုံးေဖာ္ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ ပလိေဗာဓ ေၾကာင့္ၾကဖြယ္ မျဖစ္ ေပၚပါေစနဲ႔"လုိ႔ နွလုံးသြင္းဆင္ျခင္ေတာ္မူကာ စ်ာန္အဘိညာဥ္ကုိ ၀င္စားေတာ္မူျပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ့ အလယ္မွာ ထုိင္ေတာ္မူလ်က္ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူပါတယ္။ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူတာနဲ႔တစ္ျပိဳင္နက္ ထုိင္ေတာ္မူဆဲ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ဟာ သူအလုိလုိ မီးထေတာက္ျပီး ေလာင္ကြ်မ္းကာ မုေလးပန္းရုံအဆင္းရွိတဲ့ ဓာတ္ေတာ္ ေတြသာ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္ဗာကုလမေထရဟာ လက္၀ဲေတာ္ရံ မဟာသာ၀ကအပါး(၄၀)ထဲမွာ တစ္ပါး အပါအ၀င္ျဖစ္သလုိ က်န္းမာျခင္း အရာမွာ ဧတဒဂ္ ရေတာ္မူျပီး တန္ခုိးႀကီးေတာ္မူတဲ့ သက္ေတာ္ရွည္ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ႀကီးတစ္ပါးလည္း ျဖစ္ေတယ္မူပါတယ္။ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ျမတ္ရဲ့ ပါရမီခရီးမွာ အားက်ၾကည္ညုိဖြယ္ရာေကာင္းသလုိ ကုိယ့္ဘ၀ ကုိယ့္ကံၾကမၼာကုိ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ပုံစံအတုိင္း ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေအာင္ အကြက္ခ်စီမံေတာ္မူပုံဟာလည္း အတုယူ လုိက္နာဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္။ အရွင္ျမတ္ ဟာ သာသနာေတာ္နဲ႔ ႀကဳံတုန္းဆုံခုိ္က လူ့ဘ၀ရဲ့ရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အေရး အရင္းအျမစ္ အသီးအပြင့္အားလုံးကုိ သိမ္းက်ံဳးေထြးပုိက္ ရယူေတာ္မူလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။
အရွင္ျမတ္ရဲ့ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ဘ၀ႏွစ္ခုစလုံးဟာ ေအာင္ျမင္ၾကြယ္၀ မႈေတြ ျပည့္လွ်ံေနတာပါ။ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး ၂-အုပ္စုရဲ့ၾကား အေျခြအရံ ပရိသတ္ေတြ ရဲ့ အလယ္မွာ အသက္ရွည္ရွည္ က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လုိတုိင္းရ၊ တတုိင္း ျဖစ္ေနတဲံ အေျခအေနဟာ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ရာျဖစ္သလုိ ရက္သတၱပတ္မွ်နဲ႔ ဆ႒ာဘိည၊ ပဋိသမၻီဒါပတၱ၊ ဧတဒဂ္ရ၊ မဟာသာ၀က ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ဘ၀ကုိ တက္လွမ္းေတာ္မူ ႏုိင္ခဲ့တာကလည္း အင္မတန္ အားရေက်နပ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ့ကငေတာ့ အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပုိးေဆာင္ရြက္ႏုိင္မႈ ရႈေထာင့္ကၾကည့္ကာ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ရဲ့ အံ့ခ်ီးဖြယ္ရာေတြဟာ ပုဂၢလိကအရာ၀င္ျပီး၊ တသီးတသန္႔ ဆန္တာမုိ႔ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ျမတ္ကုိ"သူေတာ္ေကာင္း"ဆုိတဲ့ နာမ၀ိေသသနအစား "သူေတာစင္"ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ ပူေဇာ္ေစခ်င္ၾကပါတယ္။
စာေရးသူအေနနဲ႔ကေတာ့ "အလွတြင္၊ အယဥ္ဆင့္၊ပင္ျမင့္ထက္က ပန္းပမာ" ဆုိတာလုိ အေၾကာင္းေကာင္းခဲ့လုိ႔ အက်ိဳးေပး လွေတာ္မူတဲ့ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ ျမတ္ရဲ့ နွလုံးသားဥယ်ာဥ္အတြင္းမွာ "မိမိအတြက္ သူတစ္ပါးတုိ႔ တာ၀န္တက္မွာ စုိးလွတယ္"ဆုိတဲ့ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးစရာ အၾကင္နာပန္းတစ္ပြင့္ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ဖူးပြင့္ေနတာကုိ သူေတာ္ေကာင္းရာဇ၀င္မွာ ကမၸည္းတင္ျပီး ပူေဇာ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ သူေတာ္ ေကာင္းပဲဆုိဆုိ၊ သူေတာ္စင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကကုိ ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ အတူတူပါပဲ။ သူေတာ္ေကာင္းေတြရွိမွ ေလာႀကီးလွပႏုိင္သလုိ သူေတာ္စင္ေတြရွိမွလည္း ေလာက ႀကီး ေအးခ်မ္းႏုိင္မွာပါ။ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံခ်ဳပ္ျငိမ္းေတာ္မူသြားတဲ့ အရွင္ဗာကုလ မေထရ္ ျမတ္ႀကီးကုိ ဒီေဆာင္းပါးတုိကေလးနဲ႔ပဲ ရုိေသစြာ ဦးနွိပ္ခ်ိဳးျပီး ရွိခုိးကန္ေတာ့ လုိက္ပါ တယ္။
ေတာ္၀င္ႏြယ္
က်န္းကုိး
၁။ အဂၤတၳိဳရ္ အ႒ကထာ (ပထမတြဲ)
၂။ အပါဒါန္ အ႒ကထာ (ဒုတိယတြဲ)
၃။ ေထရဂါထာ အ႒ကထာ(ပထမတြဲ)
၄။ ဥပရိပဏာသ အ႒ကထာ
၅။ သုတ္မဟာ၀ါ အ႒ကထာ
၆။ မဟာဗုဒၶ၀င္က်မ္း (ဆ႒မတြဲ)
No comments:
Post a Comment