“ပြတ္လိုက္ရင္ ေျပာင္
ေဆာင္ျပန္ေတာ့ေလး
ေရစိမ္ကာ ေသာက္ျပန္ေတာ့
ေသးေပါက္တယ္ေလး”
ကၽြႏုပ္တို႔ငယ္စဥ္ကပင္ ဖခင္ မၾကာခဏ ရြတ္ျပေလ့ရွိေသာ ဓာတ္လံုးစြမ္းရည္ျပ ဂါထာေလးပင္ ျဖစ္၏။
ဓာတ္လံုးမွန္သမွ်တြင္ အထက္ပါ အစြမ္းသံုးခုကား ေသခ်ာေပါက္ရွိ၏။
အသက္ရွည္ျခင္း အာယုသိဒၶိ၊ ဥစၥာေပါမ်ားျခင္း ဓနသိဒၶိ၊
လာဘ္လာဘေကာင္းျခင္း လာဘသိဒိၶ စသည္တို႔ကား ဓာတ္လံုးတြင္မရွိ၊
ဓာတ္လံုးကို ေဆာင္ထားသူ၏ ပါးစပ္တြင္သာ ရွိတတ္၏။
ရွင္အဇၨေဂါဏ ဓာတ္လံုးေအာင္၍ ေရႊျဖစ္သည္ဆိုေသာ အေၾကာင္းအရာမွာလည္း က်မ္းအခိုင္အမာ ရွိသည္မဟုတ္။
ဖိုသမားတို႔၏ ႏႈတ္ထြက္ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုသာ ျဖစ္၏။
အမွန္ႏွင့္ ေရာေနေသာ အမွားကို
လူတို႔သည္ အဆင္အျခင္မရွိ အကန္းယံု၊ အရမ္းယံု ယံုတတ္ၾက၏။
ဥပမာအားျဖင့္ ျမန္မာရာဇဝင္တြင္
ဘိုးေတာ္မင္းတရား (ဦးဝိုင္း)သည္ တကယ္ရွိခဲ့၏။
ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာကို ေမွးမွိန္အားနည္းေစႏိုင္ေသာ
တႏၲရ၊ မႏၲရ အရည္းႀကီးလက္က်န္ ပညာမ်ားျဖစ္သည့္
ေဗဒင္၊ ဓာတ္႐ိုက္၊ အင္း၊ အိုင္၊ ဘိုးေတာ္၊ ဝိဇၨာအလုပ္မ်ားကို
ႏိုင္ငံေတာ္ တစ္ဝန္း ပိတ္ပင္တားျမစ္ခဲ့ဖူး၏။
ဘုရင္အဆက္ဆက္ ၿမိဳ႕႐ိုးတံတိုင္းေအာက္တြင္ ျမွဳပ္ထားၾကေသာ
အင္းမ်ိဳးစံုကို ထုတ္ယူကာ ျပည္သူအမ်ားေရွ႕မွာပင္
ဧရာဝတီျမစ္အတြင္းသို႔ ပစ္ခ်ေစ၏။
ထိုအျဖစ္ကို ဝိဇၨာ၊ ဘိုးေတာ္ဂိုဏ္းဝင္တို႔ ဆက္ဆက္ခါနာခဲ့ၾက၏။
ဆီစိုေနေသာ သူတို႔၏ ပါးစပ္မ်ားေျခာက္ေသြ႔သြားခဲ့ရေသာေၾကာင့္တညး္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေႏွာင္းလူတို႔ ဘိုးေတာ္မင္းတရားကို
လူဆိုးႀကီးအျဖစ္ ျမင္ၿပီး သူတို႔ဘိုးေတာ္မ်ားကို လူစြမ္းေကာင္းအျဖစ္
ထင္ေပၚေစရန္ လုပ္ဇာတ္တစ္ခု ထြင္လုိက္ၾက၏။
ထိုလုပ္ဇာတ္ကား ဘိုးေတာ္မင္းတရားက
ဘိုးဘုိးေအာင္ကိုဖမ္းခိုင္းၿပီး အေသသတ္ပံု၊
ဘိုးဘိုးေအာင္က သူ႔အစြမ္းျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ျပၿပီး
ဝ,လံုးကို ဖ်က္ခိုင္းပံု၊ တစ္လံုး ဖ်က္လိုက္လွ်င္ ႏွစ္လံုးေပၚလာပံုပင္တည္း။
ဘိုးေတာ္မင္းတရား အမွန္တကယ္ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း
ဘိုးဘိုးေအာင္ကို အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာသတ္ေသာ ျဖစ္ရပ္ကား တကယ္မရွိခဲ့ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ အမွန္ႏွင့္ေရာေနေသာ ထိုအမွားကို
ကိုးဆယ့္ကိုးေယာက္ေလာက္က ယေန႔အထိ ယံုၾကည္ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။
ဘိုးေတာ္မင္းတရားလက္ထက္က မင္းႏွင့္ျပည္သူအားလံုး
ငါးပါးသီလ လံုၿခံဳကာ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းခဲ့ၾက၏။
ဥပုသ္ေန႔ဆိုလွ်င္ အမရပူရတစ္နယ္လံုး သားငါးပင္ ေရာင္းခ်ခြင့္ မျပဳ။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း တစ္နယ္လံုးရွိ လူမ်ားအသက္ရွည္ၾက၏။ က်န္းမာၾက၏။
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ေရာဂါႏွင့္ေသသူ မရွိသေလာက္ ရွားပါး၏။
ကိုးဆယ္ေက်ာ္ တစ္ရာနီးပါး ေရာက္မွ ေသၾက၏။
အသုဘခ်ပြဲ ဆိုသည္မွာ ေတြ႔ႏိုင္ခဲ့ေသာ အရာျဖစ္၍
'လူမေသေသာၿမိဳ႕' ဟုပင္ ထင္စရာ ရွိေန၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အမရပူရၿမိဳ႕ (ေသျခင္းမရွိေသာၿမိဳ႕) ဟု မည့္ေခၚခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္၏။
ဘိုးေတာ္မင္းတရားသည္ သၿဂၤ ိဳဟ္ကိုးပိုင္းကို
ေကာင္းမြန္စြာ တတ္ကၽြမ္းနားလည္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ေထရဝါဒ၏ အေျခခံအခ်က္ ျဖစ္ေသာ
ကုသိုလ္ႏွင့္ အကုသိုလ္ အေၾကာင္းကို ကိုယ္ပိုင္အသိျဖင့္ လက္ခံယံုၾကည္သူ ျဖစ္၏။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ ဘုရင္တစ္ပါးက လူေရးလူရာ မဝင္ေသာ ဘိုးေတာ္တစ္ေယာက္ကို မရမက လိုက္လံဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္ ဆိုေသာ အခ်က္ကို ဟုတ္ႏိုင္ မဟုတ္ႏိုင္ စာ႐ႈသူမ်ား ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္၏။
ယခုလည္း ပုဂံျပည္သည္ အေနာ္ရထာမင္း၏
ေထရဝါဒ နည္းက် အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့မႈေၾကာင့္
စီးပြားဥစၥာ ဆန္၊ ေရ၊ စပါး ေပါ မ်ားခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားေစတီေပါင္းမ်ားစြာ တည္ခဲ့ၾက၏။
ဤကား အမွန္တကယ္ရွိခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္ပင္။
ဤအမွတ္ထဲသို႔ ရွင္အဇၨေဂါဏ ဓာတလံုးေအာင္၍ ေရႊျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ပုဂံၿမိဳ႕သားေတြခ်မ္းသာၿပီး ဘုရားတည္ႏိုင္တာ ဟူေသာ အမွားကို
ထည့္ေမႊၿပီး ဖိုသမားတို႔ကို ျမွဴဆြယ္ခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးေတာဆင္ျခင္မႈ မရွိသူမ်ား
ယခုတိုင္ေအာင္ ယံုၾကည္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။
ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ)
ေထရဝါဒမွတ္ေက်ာက္ (ႏွာ-၁၂၂)မွ
ေကာက္ႏုတ္ပါသည္။
Dhamma Dãna Source : ေထရဝါဒ ရနံ႔
No comments:
Post a Comment