အျဖဴေရာင္အဇၩတၲ

မေကာင္းမႈေရွာင္။
(သဗၺပါပႆ အကရဏံ)
ေကာင္းမႈေဆာင္။

(ကုသလႆ ဥပသမၸဒါ)
စိတ္ကိုျဖဴေအာင္ထား။
(သစိတၱပရိေယာဒပနံ)
ဆူဆူဗုဒၶ ေဟာေဖာ္ျပ
ဆံုးမျမတ္တရား။
(ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ)

ဂဂၤါ၀ါလု သဲစုအတူ (ဂဂၤါျမစ္နံေဘးရွိ သဲပြင့္ေလးေတြႏွင့္ အေရအတြက္အညီအမွ်) ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ၾကေသာ ဘုရားရွင္အဆူဆူတို႔၏ အဆံုးအမသည္ တစ္ပါးတစ္မ်ဳိး အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပားျခားနားျခင္းမရွိ၊ မ်ားမ်ားစားစားလည္းမဟုတ္။ သံုးမ်ဳိးတည္းသာျဖစ္၏။ သံုးမ်ဳိးတည္းသာဆံုးမခဲ့ၾက၏။ နိကာယ္ငါးရပ္၊ ပိဋကတ္သံုးပံုဟုဆိုေသာ္လည္း ျခံဳလိုက္လွ်င္ ဤသံုးခြန္းသာျဖစ္၏။

ယင္းကား
မေကာင္းမွန္သမွ် ေရွာင္ပါ။
ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ေဆာင္ပါ။
မိမိစိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ထားပါ ဟူ၍ျဖစ္၏။

ဗုဒၶအဆူဆူတို႔က ဆံုးမခဲ့သျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာဟုဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း အမွန္က ဤသံုးခ်က္သည္ တံဆိပ္မဲ့ဘာသာ၀ါဒျဖစ္၏။ ဘာသာ၀ါဒတို႔ကို အမည္နာမတံဆိပ္တပ္၍ ေခၚေ၀ၚသည္မွာ ေဘာင္က်ဥ္းသေယာင္ရွိ၏။ ဒိ႒ိေတြ၊ မာနေတြ၊ အတၱေတြ၊ အာဃာတေတြကို အားေပးအားေျမႇာက္ ျပဳတတ္၏။ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္မ်ားက သက္ေသျဖစ္၏။

အမွန္က ကမၻာ၌ ဘာသာတစ္ခုတည္းသာရွိ၏။ ထိုဘာသာသည္ မေကာင္းမႈမွန္သမွ်မျပဳ၊ မလုပ္ၾကဖို႔၊ ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ျပဳၾက၊ လုပ္ၾကဖို႔၊ မိမိတို႔အဇၩတၱ(စိတ္)ကိုျဖဴျဖဴစင္စင္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းျဖစ္ေအာင္ထားၾကဖို႔ ျဖစ္၏။ မေကာင္းမႈမွန္သမွ်မျပဳ၊ မလုပ္ေရွာင္ခဲ့လွ်င္ ေကာင္းမႈမွန္သမွ်ျပဳလုပ္ေဆာင္လွ်င္ မိမိတို႔စိတ္ကို ျဖဴေအာင္၊ စင္ေအာင္၊ သန္႔ေအာင္၊ ရွင္းေအာင္ထားလွ်င္ ဘာသာေရးက်င့္၀တ္က ၿပီးျပည့္စံုေလၿပီ။

မေကာင္းမႈကိုေရွာင္ႏိုင္ဖို႔ မေကာင္းမႈက စ၍ေျပာရမည္။ မေကာင္းမႈဟူသည္ ဒုစ႐ိုက္အမႈျဖစ္၏။ မေကာင္းေသာအက်င့္ျဖစ္၏။ ဒုစ႐ိုက္ကိုစာက ၁၀ မ်ဳိးျပ၏။ သူ႕အသက္သတ္မႈ၊ သူ႕ဥစၥာခိုးယူမႈ၊ သူတစ္ပါးအိမ္ရာက်ဴးေက်ာ္မႈ၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ လူမႈေရးစည္းေဖာက္မႈ၊ ကာယကံသံုးပါး၊ လိမ္ညာေျပာမႈ၊ ကုန္းေခ်ာစကားေျပာမႈ၊ ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားေျပာမႈ၊ အက်ဳိးမဲ့စကားေျပာမႈ၊ ၀စီကံေလးပါး၊ မိမိမရသင့္တာ သူတစ္ပါးဥစၥာရပိုင္ခြင့္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္တို႔ကို မေတာ္မတရားရယူလိုမႈ၊ သူတစ္ပါးအေပၚ မေကာင္းၾကံမႈ၊ အယူမွားမႈ မေနာကံသံုးပါးေပါင္းေတာ့ ဒုစ႐ိုက္ ၁၀ ပါးျဖစ္၏။

ဘုရားေဟာ ဒုစ႐ိုက္အျပင္ ေလာကအေနအထား ဒုစ႐ိုက္မ်ားလည္း ေျမာက္ျမားစြာရွိ၏။ သူတစ္ပါးကိုဒုကၡေပးျခင္း၊ အေႏွာင့္အယွက္ေပးျခင္း၊ အႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ ႏိုင္လိုမင္းထက္ျပဳျခင္း၊ ႏိုင္ထက္ကလူျပဳျခင္း၊ ဗလကၠာရျပဳျခင္း၊ ဗလတစ္ခုခုအားကိုးျပဳ၍ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ျခင္း၊ ႏိုင္ထက္စီးနင္းျပဳျခင္းစသည္ တို႔သည္ ဒုစ႐ိုက္-မေကာင္းက်င့္၊ မေကာင္းမႈျဖစ္၏။

အားနာမႈမရွိျခင္း၊ ငဲ့ၫွာမႈမရွိျခင္း၊ စာနာမႈမရွိျခင္း၊ ေထာက္ထားမႈ၊ သက္ၫွာမႈမရွိျခင္း၊ ဦးစားေပးရ ေကာင္းမွန္းမသိျခင္း၊ ဦးစားေပးမႈမရွိျခင္း၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈမရွိျခင္း၊ အေျမာ္အျမင္မရွိျခင္း၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔မေတြး၊ မၾကည့္ျခင္း စသည္ တို႔သည္ ဒုစ႐ိုက္-မေကာင္းက်င့္၊ မေကာင္းမႈျဖစ္ၾက၏။
စည္းကမ္းမရွိျခင္း၊ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေနထိုင္ျခင္း၊ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ အမိႈက္ပစ္ျခင္း၊ တံေထြးေထြးျခင္း၊ ကြမ္းေသြးေထြးျခင္း၊ အကန္႔အသတ္ေဘာင္ကိုေက်ာ္၍ အကန္႔အသတ္မဲ့ လုပ္ကိုင္ေနထိုင္ျခင္းစသည္တို႔သည္ ဒုစ႐ိုက္-မေကာင္းက်င့္၊ မေကာင္းမႈမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ျခံဳ၍ဆိုရလွ်င္ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေသာ၊ ပတ္၀န္းက်င္က လက္ခံသေဘာတူညီမႈမျပဳႏုိင္ေသာ အျပဳအမူဟူသမွ်သည္ ဒုစ႐ိုက္-မေကာင္းက်င့္၊ မေကာင္းမႈမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ထိုမေကာင္းမႈတို႔ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ဖို႔လိုသည္။

ေကာင္းမႈဟူသည္ ေကာင္းေအာင္ျပဳေသာ အမႈျဖစ္၏။ မိမိေကာင္းဖို႔က သာမည၊ အမ်ားေကာင္းဖို႔၊ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းဖို႔က အဓိကျဖစ္၏။ မိမိျပဳေသာ အမႈေကာင္းမႈစာရင္း၀င္ဖို႔ရာ၌ စိတ္ေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္းက ေတာ့ပဓာနက်၏။ ထို႔အျပင္ အရည္အခ်င္းေကာင္းလည္း လို၏။ စိတ္ေစတနာေကာင္းေသာ္လည္း အရည္အခ်င္းကညံ့ေနလွ်င္ ေကာင္းမႈျဖစ္ဖို႔ အာမမခံႏိုင္၊ ေကာင္းမႈဟု ေျပာႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေကာင္းက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ ႐ုပ္လံုးေပၚဖို႔က အေရးႀကီး၏။
ေကာင္းက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ သ႐ုပ္သကန္ကိုအေကာင္အထည္ ထင္ထင္ရွားရွားႏွင့္ သက္ေသသာဓကအျဖစ္ ျပယုဂ္ေကာင္းေကာင္း (မလိမ္ေၾကး၊ မညာေၾကး) မွန္မွန္ကန္ကန္ျပႏိုင္မွသာ ေကာင္းမႈဟုအမ်ားက လက္ခံႏိုင္လိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ျပယုဂ္ေကာင္းေကာင္း မွန္မွန္ကန္ကန္ျပႏိုင္မွသာ မိမိ၏စိတ္ေစတနာကို အေကာင္းဟုအမ်ားက ယံုၾကည္လိမ့္မည္။ ထိုအမ်ားယံုၾကည္လက္ခံႏိုင္ေသာ ေကာင္းမႈမ်ဳိးကို ျပဳလုပ္ရမည္။ ေဆာင္ရမည္။

မေကာင္းမႈကိုေရွာင္ဖို႔ ဟိရီႏွင့္ၾသတၱပၸ - အရွက္ႏွင့္အေၾကာက္ရွိရ၏။ ရွက္ေၾကာက္တတ္သူသာ မေကာင္းမႈကိုေရွာင္၏ ေကာင္းမႈေဆာင္ဖို႔ပထမ မေကာင္းမႈကိုေရွာင္ရ၏။ မေကာင္းမႈမေရွာင္ဘဲ ေကာင္းမႈေဆာင္သူပါဟု အမည္ခံလွ်င္ ေရမႈတ္တစ္ဖက္ မီးစတစ္ဖက္ဟုသာ အေျပာခံရလိမ့္မည္။ စိတ္ကိုျဖဴေအာင္ထားဖို႔ရာ၌ မေကာင္းမႈကိုေရွာင္၍ ေကာင္းမႈကိုေဆာင္ႏိုင္သူမွသာျဖစ္၏။

မေကာင္းမႈမေရွာင္ပါဘဲ ေကာင္းမႈမေဆာင္ပါဘဲ စိတ္ျဖဴဖို႔ဆိုသည္မွာ လံုး၀ယုတၱိမရွိေပ။

စိတ္ျဖဴဖို႔အတြက္ ေကာင္းမႈေဆာင္ရ၏။ ေကာင္းမႈေဆာင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ မေကာင္းမႈေရွာင္ရ၏။ မေကာင္းမႈေရွာင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ဟိရီၾသတၱပၸရွိရ၏။ ဟိရီႏွင့္ၾသတၱပၸသည္ ေလာကပါလတရား၊ သုကၠဓမၼဟုဘုရားမိန္႔၏။ ေလာကပါလဟူသည္ ေလာကကိုေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖစ္၏။ သုကၠဓမၼဟူသည္ ျဖဴစင္ေၾကာင္းတရားျဖစ္၏။

ဘုရားက "ရဟန္းတို႔ ျဖဴစင္တဲ့တရားႏွစ္ပါး (ဟိရီႏွင့္ၾသတၱပၸ) က ေလာကႀကီးကိုေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္။ ဒီတရားႏွစ္ပါးကသာ ေလာကၾကီးကို မေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါမူ လူေတြဟာ ဆိတ္ေတြ၊ သိုးေတြ၊ ၾကက္ေတြ၊ ၀က္ေတြ၊ အိမ္ေခြးေတြ၊ ေတာေခြးေတြနဲ႔ ဘာမွထူးျခားမွာမဟုတ္ေတာ့" ဟု မိန္႔ခဲ့သည္။

အေရွ႕အရပ္ကို ဓတရ႒နတ္မင္း ေစာင့္ေရွာက္သတဲ့။ ေတာင္အရပ္ကို ၀ိ႐ူဠကနတ္မင္း ေစာင့္ေရွာက္သတဲ့။ အေနာက္အရပ္ကို ၀ိ႐ူပကၡနတ္မင္း ေစာင့္ေရွာက္သတဲ့။ ေျမာက္အရပ္ကိုကုေ၀ရနတ္မင္း ေစာင့္ေရွာက္သတဲ့။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေလာကႀကီးကို ဗိႆႏိုးနတ္မင္းက ေစာင့္ေရွာက္သတဲ့။ ထိုနတ္မင္းတို႔အမွန္တကယ္ ေစာင့္ေရွာက္၊ မေစာင့္ေရွာက္ တပ္အပ္ေသခ်ာမေျပာႏိုင္။ ေျပာႏိုင္တာကေတာ့ ဟိရီႏွင့္ၾသတၱပၸသာျဖစ္၏။ ဟိရီႏွင့္ၾသတၱပၸကေတာ့ အမွန္တကယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေန၏။ ကမၻာပ်က္ဟူသည္ ဟိရီႏွင့္ၾသတၱပၸပ်က္စီးျခင္းသာျဖစ္၏။ ဟိရီႏွင့္ၾသတၱပၸပ်က္လွ်င္ေတာ့ ကမၻာပ်က္ၿပီ။ အဇၩတၱကမၻာကို ဆိုလို၏။ ျဖဴဖို႔အတြက္ မညစ္ဖို႔လို၏။ ညစ္လွ်င္မျဖဴေတာ့။ ညစ္လို႔မျဖဴ၊ မျဖဴ လို႔ညစ္၊ ေလွ်ာက္လည္းမေလွ်ာ္၊ ဖြပ္လည္းမဖြပ္ ညစ္သည္ထက္ပိုညစ္၊ မည္းသည္ထက္ပိုမည္း၊ အဇၩတၱကမၻာ ပ်က္ေတာ့၏။ အဇၩတၱကမၻာပ်က္လွ်င္ ဗဟိဒၶကမၻာကို မည္သို႔ေစာင့္ေရွာက္မည္နည္း။ အမ်ားအက်ဳိး သယ္ပိုးလုိသူတို႔၊ အမ်ားအက်ဳိး ေဆာင္ရြက္လိုသူတို႔ သတိျပဳဖို႔ပင္။
အျဖဴေရာင္သည္ က်က္သေရရွိ၏။ ဇြန္ပန္းျဖဴ၊ စပယ္ပန္းျဖဴ၊ ဇလပ္ပန္းျဖဴေလးတို႔သည္ အလြန္မွက်က္သေရရွိ၏။ အဆင္းကလည္း က်က္သေရရွိ၏။ ရနံ႔လည္းေမႊးၾကဴ၏။ ျမန္မာေ၀ါဟာရ၌ "၀တ္ျဖဴစင္ၾကယ္" ဟူ၍ရွိ၏။ အျဖဴေရာင္သည္ စင္ၾကယ္ျခင္း အမွတ္လကၡဏာ ျဖစ္၏။ သူေတာ္စင္တို႔ ၀တ္ျဖဴစင္ၾကယ္၀တ္ၾက၏။ ႏြားသမားတို႔သည္ ႏြားျဖဴ (ႏြားျပာ၊ စာဥ)ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾက၏။ ျမင္းသမားတို႔သည္ ျမင္းျဖဴကိုႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾက၏။ ဤကား ဗဟိဒၶအျဖဴေရာင္မ်ားတည္း။

ဘုရားရွင္အဆူဆူတို႔သည္ ဗဟိဒၶအျဖဴေရာင္ကိုဘာမွ်မေျပာ။

"သစိတၱပရိေယာဒပနံ-မိမိစိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ထားပါ" ဟု အဇၩတၱအျဖဴေရာင္ျဖစ္ေရးကိုသာ အေလးေပး၍ မိန္႔ၿမြက္၏။

ဗဟိဒၶအျဖဴေရာင္က ေလာကအတြက္သာမည္ျဖစ္၏။

အဇၩတၱအျဖဴေရာင္ကသာ ေလာကအတြက္ အဓိကက်၏။ အျဖဴေရာင္ အဇၩတၱကသာ ေလာကပါလျဖစ္၏။ ေလာကကိုေစာင့္ေရွာက္၏။ ေလာကသားသည္ ေလာကကိုမဖ်က္ဆီးေကာင္း၊ ေလာကကိုေစာင့္ေရွာက္ရ၏။ ေလာကကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ အဇၩတၱအျဖဴေရာင္သည္သာ အေရးပါတာမို႔ "သစိတၱပရိေယာဒပနံ"ဟု ဘုရားရွင္အဆူဆူတို႔ မိန္႔မွာေတာ္မူခဲ့ၾက၏။

အျဖဴေရာင္အဇၩတၲ
WRITTEN BY အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)
Shared from Thein Naing Ohn