ဆင္းရဲျခင္းမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႔ျခင္း

“သတၱ၀ါတုိ႔ အဖုိ႔၌ ကုိယ္၏ ဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္၏ ဆင္းရဲျခင္း ဟူ၍ ဒုကၡႏွစ္မ်ိဳး ရိွေပရာ၊ ကုိယ္၏ ဆင္းရဲျခင္းသည္ ရံဖန္ရံခါမွ်သာ ႀကံဳရ တတ္ေသာ ဒုကၡမ်ိဳး ျဖစ္၍ စိတ္ဆင္းရဲမႈ သည္သာလွ်င္ မေနတတ္သူမ်ား အဖို႔၌ မႀကာခဏ ႀကံဳေတြ႔ရတတ္ေသာ ဒုကၡမ်ိဳးျဖစ္၏။” ဟူေသာ စာပိုဒ္ေလးကို အမွတ္မထင္ ဖတ္လုိက္မိေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ မေနတတ္တာကို သြားျမင္ မိပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ စာေပတို႔ကား ထိလွေပစြ။ တကယ္တန္း စဥ္းစားႀကည့္လုိက္ေတာ့ ဆင္းရဲ ႏွစ္မ်ိဳးထဲက စိတ္ ဆင္းရဲျခင္းသည္ လြန္စြာမွ အခံရခက္လွပါတယ္။ လူတိုင္းလည္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စံုေစကာမႈ စိတ္ဆင္းရဲမႈကေတာ့ ႀကံဳႀကရတာခ်ည္းပါပဲ။ 

ဆင္းရဲျခင္းကို ေသခ်ာ ခြဲႀကည့္ျပန္ေတာ့ လက္ငင္းႀကံဳေနရတဲ့ ဆင္းရဲ၊ အတိတ္ကို ျပန္ေတြး၍ ခံစားရေသာ ဆင္းရဲရယ္၊ ေနာက္ အနာဂါတ္အတြက္ မွန္းေမွ်ာ္ေတြးဆမိျခင္းအားျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဆင္းရဲလို႔ ဆိုျပီး သံုးမ်ိဳး ေတြ႔ရတယ္ေနာ္။ ဒီသံုးမ်ိဳးထဲကမွ လက္ရိွႀကံဳရတဲ့ ဆင္းရဲထက္ကုိ အတိတ္နဲ႔ အနာ ဂါတ္ေႀကာင့္ ရတဲ့ ဆင္းရဲက ပုိေနပါတယ္။ လူတိုင္းကို အလြန္ကဲဆံုး စိတ္ ဆင္းရဲမႈ ျဖစ္ေစတာကေတာ့ လြန္ေလျပီးေသာ အတိတ္အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္ ေတြးေတာမိျခင္းေႀကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အင္း အနာဂါတ္ ကေတာ့ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ႀကိဳေတြးေနရလုိ႔လားမသိဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တာက အေကာင္းေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ အနာဂါတ္ေႀကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲရတာက နည္း တယ္ထင္တာပဲ။ 

တကယ္လက္ေတြ႔က် ႀကိဳေတြးထားတဲ့ အေကာင္းေတြခ်ည္း က ျဖစ္မလာလုိ႔ လက္ငင္းအခ်ိန္မွာေတြ႔ရတဲ့ မထင္ထားပဲ ရလာတဲ့ အရာေတြ အေပၚ မေက်နပ္ျပန္ေတာ့ တစ္ခါ စိတ္ေတြက ဆင္းရဲ ရျပန္တာေလ။ အဲလို ႀကံဳလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆင္းရဲရတာကေတာ့ ထားပါေတာ့ေလ။ အဲဒီဆင္းရဲျခင္းသည္ တစ္ခဏအခ်ိန္ေလးမ်ားပဲ ကုန္ဆံုး ေပ်ာက္ ကြယ္သြားျပီမို႔ ေနာက္တစ္ခဏ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူဟာ အတိတ္ ျဖစ္သြား ျပီေနာ္။ ဥပမာ ကိုယ့္ကို ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္မႈ ခံရတယ္ ထားေတာ့။ အဲဒီ ကဲ့ရဲ႕မႈက ျပင္းထန္ရင္ ျပင္းထန္သေလာက္ စိတ္ေပါက္မိမယ္ထား။ အဲဒီ အခ်ိန္ေလး ကုန္သြားတဲ့ေနာက္ တစ္ခဏ အခ်ိန္မွာ အဲဒီ ကဲ့ရဲ႕မႈဟာ အတိတ္ျဖစ္ သြားျပီေနာ္။ ကဲ့ရဲ႕သူကလည္း တစ္ႀကိမ္ပဲ ျပဳလုပ္သြားတာပါေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ခံရတဲ့သူအဖို႔ ဒါႀကီးကိုပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္စဥ္းစားျပီး ရင္ထဲမွာ အသစ္ အသစ္ေသာ ဆင္းရဲမႈေတြက အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ေနရျပန္တယ္။ ဒါသည္ပင္ လြန္ေလျပီးေသာ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ျပန္လည္ စဥ္းစား မိတိုင္း ဆက္ျပီးခံေနရတဲ့ ဆင္းရဲပါလားလို႔ သိလာရပါတယ္။ 

ဒါဆို အတိတ္ကို မသြားပါနဲ႔လား။ သြားတာနဲ႔ ဆင္းရဲမယ္ေနာ္ လို႔ဆို ျပန္ေတာ့လည္း မစဥ္းစားဘဲ မေနနိဳင္တာကို ေတြ႔ရျပန္တယ္။ အင္း…ဒါဆိုရင္ ေတာ့ ဒီစိတ္ဆင္းရဲမႈ သံသရာက လြတ္ဖို႔ အေႀကာင္းမျမင္ေတာ့တာမုိ႔ နည္း လမ္းေလးေတာ့ ရွာပါဟ ဆိုေတာ့ အဓိက အေဆာင္ေလးရိွဖို႔ လိုလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “သတိ” ရိွဖို႔ပဲေပါ့။ ဘာကို သတိနဲ႔ ေစာင့္မွ ရမွာလဲဆိုရင္ ဒီစိတ္ ကေလးရဲ႕ ေဘးမွာ သတိကိုယ္ရံေတာ္ေလး ခ်ထားမွ ျဖစ္မွာပါေနာ္။ သတိက စိတ္ကေလးကို ပစၥဳပၸန္မွာ ေနနိဳင္ဖို႔ ေစာင့္ထိန္းေပးတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာလည္း သတိနဲ႔ သမၼာသတိ ကြဲျပီးသိဖို႔ လိုလာပါတယ္။ သတိကေတာ့ လမ္းကူးတဲ့အခါ ကားမတိုက္မိေအာင္ သတိထားတာမ်ိဳး။ ေရစိုေနေသာ ႀကမ္းျပင္မွာ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ သတိထားသြားတာမ်ိဳးကို ေျပာတာပါေနာ္။ အဲ..သမၼာသတိ ကေတာ့ မိမိတို႔ စိတ္ကို အလိုမရိွအပ္ေသာ အာရံုမ်ိဳးမွာ ေမ်ာပါမသြားေစဖို႔ အက်ိဳးရိွေစမယ့္ အာရံုတုိ႔မွာသာ ထားနိဳင္ေစဖို႔ ထိန္းေက်ာင္းေပးတဲ့ သတိကို ေျပာတာပါေနာ္။ 

ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ထိန္းနိဳင္မလဲဆိုေတာ့။ ကိုယ္လုပ္မယ့္ အလုပ္ကို လုပ္ေနစဥ္မွာကိုပဲ သိေပးေနရမယ္ေလ။ ေတြးေနရင္းနဲ႔ ေတြးေနပါလားလုိ႔ သိလိုက္တယ္ဆိုရင္ ဒီအေတြးက လူမိသြားလုိ႔ ေျပးရျပီေလ။ အဲလိုပဲ ခု စာရိုက္ ေနတဲ့အခိုက္ စာရိုက္ေနတယ္ေနာ္။ မအားေသးဘူး။ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး မလုပ္ခ်င္နဲ႔လို႔ သတိေပးထားရပါတယ္။ အင္း..လက္က စာရိုက္ရင္းက စိတ္ကေလးကို လွမ္းလွမ္းျပီး ႀကည့္ေပးေနရတာေနာ္။ ခုေတာ့ လိမၼာရွာပါတယ္။ စာလံုးေတြ ေနာက္လိုက္ျပီး သိေနတယ္ေလ။ အင္း ဒါဆို ပစၥဳပၸန္ေပၚမွာ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္လည္းျဖစ္၊ ေဒါသျဖစ္စရာ အာရံုနဲ႔လည္းကင္းေနေတာ့ ျငိမ္ေနရွာျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မႀကာလိုက္ပါဘူး။ အဲလို ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနရတာကို ျငီးေငြ႔လာျပီနဲ႔ တူပါရဲ႕။ ဒါျပီးရင္ ဘာေတြ လုပ္ရဦးမယ္ဆိုတဲ့ လုပ္စရာ အလုပ္ေလးေတြဆီကုိ စိတ္က လွမ္းေနျပန္ပါျပီ။ အင္း ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ထိန္းဖို႔ ခက္သား။ ခုပဲ ျငိမ္ေနတယ္ ေျပာတုန္း မလုပ္ရေသးတဲ့ အနာဂါတ္ကာလကို ေရာက္သြားျပန္ပါျပီ။ ေဟာ ေျပာရင္းနဲ႔ေတာင္ ႀကည့္ပါဦး။ အတိတ္ အေတြး မ်ားဆီသို႔ လွည့္ေတာ့မယ့္ စိတ္ကေလးရဲ႕ လည္တိုင္ေလးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး သတိနဲ႔ လွမ္းထိန္းလိုက္ရင္း “အားလံုးပဲ ဆင္းရဲလြတ္ရာသို႔ သမၼာသတိ ႏွင္တံေလးနဲ႔ ထိန္းလို႔သာ သြားႀကပါစို႔”လို႔ လွမ္းေျပာလုိက္ပါတယ္ေနာ္။

Posted by dimplemit on ဒီဇင္ဘာ 12, 2011 at 10:31am

Myanmar Friends Day Group