***အလိမ္ခံထားရတဲ့ ဘ၀မို႔***

ဒီေန႔ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အလိမ္ခံထားရတဲ့ ဘ၀ေလးအေႀကာင္း မရွက္တမ္းေျပာျပရပါေတာ့မယ္။
ေမြးကတည္းက ခုထိ ဘာေတြမ်ား အလိမ္ခံထားရပါလိမ့္မယ္ဆိုတာေလး စစ္တမ္းထုတ္ ႀကည့္မိေနလုိ႔ပါပဲ။
ေအာ္..ငါေတာ့ အလိမ္ခံေနရပါေပါ့လားဆိုတာ ေတြးရင္းမွ ေရးေရး ေပၚေပၚလာရပါျပီ။ ဘာေတြမ်ား အလိမ္ခံေနရပါလိမ့္ေနာ္။ စဥ္းစားႀကည့္ႀကပါဦး။ သူမ်ားေတြေတာ့မသိ၊ က်မေတာ့ ဒါေတြ အလိမ္ခံေနရပါတယ္။

အေမ ေမြးလို႕ ပါလာတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႕ ျမင္ေန၊ သိေနရတာေတြကို ခုိင္တယ္ျမဲတယ္လုိ႔ ထင္ထားျခင္းသည္ပင္ အလိမ္ခံေနရျခင္း မဟုတ္ပါလား။

တစ္ခါ ဒုကၡကို ဒုကၡပါလားလုိ႔ မသိရွာေတာ့ ဆင္းရဲေနတာကိုပဲ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ထင္ျပီး ေက်နပ္ေနျပန္တယ္ေနာ္။ ဒါလည္း အလိမ္ခံရတယ္ဆို မမွားပါရွင္။

ဒါ့အျပင္ ငါ့ကုိယ္၊ ငါ့ဟာ၊ ငါ့ဥစၥာရယ္လုိ႔ အပိုင္တြက္ အတၱႀကီး ေရွ႕တန္းတင္ေနတာ ကေရာ? အလိမ္ခံရတာ မဟုတ္လုိ႔ ဘာလဲ?။
ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ ဘယ္ကမလဲ တစ္မ်ိဳးထပ္ျပီး အလိမ္ခံထားရေသးတယ္ေလ။ အဲဒါက ေတာ့ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ ခႏၶာေတြအေပၚ သာယာဖြယ္ လိုခ်င္ဖြယ္ အျဖစ္ မွတ္ထင္လုိ႔ စြဲလမ္း တြယ္တာေနတာပဲေပါ့။ အင္း…ခုမွပဲ အလိမ္ေတြ ေပၚကုန္ပါျပီ။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒါေတြဟာ အလိမ္ခံေနရပါလားလို႕ ဥာဏ္မ်က္လံုးေလးပြင့္နိုင္ မွသာ ျမင္ခြင့္ရမွာပါေနာ္ ။ ဘယ္သူကမ်ားတုိ႔ကို လိမ္ထားပါလိမ့္မယ္…??? စဥ္းစားႀကည့္ႀကပါစို႔ ဆိုေတာ့
ဒီအေၾကာင္းေလးကို ဥပမာေလးနဲ႕ ေျပာျပခ်င္တယ္ ။

တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ဟာ ခရီးတစ္ခုကို သူရဲ႕ ႏြားလွည္းနဲ႕ ခရီးႏွင္ခဲ့တယ္ ။ လမ္းခုလတ္ မွာ ခဏနားၾကတဲ့အခါ ႏြားေတြကို အစာေကြ်းဖို႕ အစာရွာလိုက္ေတာ့ ျမက္ေျခာက္ေတြသာေတြ႕ တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ႏြားေတြကို ရိွတဲ့ ျမက္ေျခာက္ပဲ ခ်ေကြ်းတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ႏြားေတြက လံုး၀မွ မစားၾကဘူးေလ။ ျမက္ေျခာက္ႀကီးကိုး။ ဘယ္စားပါ့မလဲ ။

ရိွတာကလည္း ျမက္ေျခာက္ပဲ ရိွတယ္။ ဒါမွ မစားၾကရင္လဲ ခရီးဆက္ဖို႕ ခက္ေတာ့မယ္။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကံမွပဲ ဆိုျပီး အၾကံ ထုတ္ေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆံုး အၾကံရတဲ့အတိုင္း ဒီႏြားေတြကို မ်က္မွန္စိမ္းေတြ တပ္ျပီးမွ ေကြ်းလိုက္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ႏြားေတြက ဒီမ်က္မွန္စိမ္းနဲ႕ ၾကည့္တဲ့ အတြက္ ျမက္ေျခာက္လို႕ မျမင္ေတာ့ပဲ စိမ္းေနတဲ့ ျမက္ေတြလို႕ပဲ ျမင္ေတာ့တာေပါ့။

ဒါနဲ႕ အေျပးအလႊား အလုအယက္ကိုပဲ ျမက္စိမ္းေတြ အထင္နဲ႕ အားရပါးရ စားၾကပါေတာ့ တယ္တဲ့။ ဒီေတာ့မွပဲ ဒီလူရဲ႕ အၾကံလည္း ေအာင္ျမင္လို႔ လိုရာခရီးေရာက္ပါေတာ့တယ္ ။

ဒါေလးကို တို႕ကိုယ္တို႕ ႏွဳိင္းယွဥ္ စဥ္းစားလုိက္ရင္ တကယ့္ အရိွတရားျဖစ္တဲ့ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ၊ အသုဘ ဆိုတာက ျမက္ေျခာက္ေတြေပါ့ ။

ဒါကို အမွန္အတိုင္းျမင္တဲ့အခါ တို႕ေတာင္ မတို႔၀ံ႕ၾကဘူးေလ။

အမွန္သိေတာ့ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့ ။

ဒါေပမယ့္ ဒီအမွန္တရားကို မ်က္မွန္စိမ္းနဲ႕တူတဲ့ အ၀ိဇၨာ ကဖံုးကြယ္ထားေလေတာ့ “အနိစၥ”ကို “နိစၥ” လို႕ျမင္တယ္၊ “ဒုကၡ” ကို “သုခ”လို႕ ျမင္တယ္၊ “အနတၱ”ကို အတၱ လို႕လက္ခံထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး “အသုဘ” ကို “သုဘ” လို႕ထင္ျပီး ခင္တြယ္ေနႀကျပန္ပါတယ္။

ဒီလို မ်က္မွန္စိမ္းနဲ႕တူတဲ့ အ၀ိဇၨာ အေမွာင္ဖံုးခံထားရတဲ့ အထဲ ခရီးသြား ေယာက်္ားနဲ႕ တူတဲ့ “တဏွာ” က ခိုင္းၿပီေလ။ “နင္ျမင္ေနရတာက ျမက္စိမ္းေတြပဲ၊ စားဟဲ့” လို႕ခိုင္းသလိုမ်ိဳး “အခု ေတြ႕ေနရတာေတြက ခင္စရာ၊ စဲြလမ္း စရာေတြပဲ၊ နင္ မရရေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္စမ္းဟဲ့၊ အားထုတ္ လုိက္ပါဦးလား” လို႕ တဏွာက ႏွင္တံနဲ႕ တို႕ၿပီး ေနာက္ကေန အတင္းခိုင္းေနေတာ့ ဘာေျပာ ေကာင္းပါ့မလဲ ၊ ရုန္းရရွာၿပီ။ လွ်ာကိုထြက္လို႕။

လူပင္ပန္း၊ စိတ္ပင္ပန္း၊ ေမာရမွန္း မသိ၊ ပန္းရမွန္း မသိ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးနဲ႕ လုပ္ေနရျပီေလ။ ဒီမွာ တစ္ခုရိွတာက ဟိုႏြားကေတာ့ ျမက္စိမ္းအထင္နဲ႕ ၀ါးလို႕ ဗိုက္တင္းသြားၿပီးရင္ အလုပ္လုပ္နုိင္ၿပီ ေနာ္။ သူ႕မွာက ကိုယ္စားရတဲ့ အရသာ အေပၚမွာ အေကာင္း၊ အဆိုး ေ၀ဖန္နိုင္တဲ့ ဦးေႏွာက္မွ မရိွတာပဲ။ တို႕ကေတာ့ လူေတြမဟုတ္လား။ လူနဲ႕ တိရိစာၦန္ ရဲ႕ ကြာျခားခ်က္က ဘာလဲ။ အသိဥာဏ္ပဲေလ။ ဒီ အသိဥာဏ္ေပၚ မူတည္ၿပီးမွ ေကာင္း၏ ဆိုး၏ ဆိုတာေတြ အေျဖထြက္ လာရမွာမလား။

ဟုိႏြားမွာေတာ့ ျမက္ေျခာက္ကို ျမက္စိမ္းထင္ျပီး အားရပါးရ ျမိန္ေရ ၊ ရွက္ေရ စားေပမယ့္ အညာခံရမွန္း ေ၀ဖန္နိုင္တဲ့ အသိဥာဏ္မ်ိဳး မရိွရွာဘူးေလ။ တို႕ေတြကေတာ့ သိသင့္တာေပါ့။ အင္း ငါ အစကေတာ့ လိုခ်င္စရာ၊ စဲြမက္စရာလို႕ ထင္ခဲ့လို႕ ရေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီးၿပီ။ အခု ရလာတာေတြက ေတာ့ ခ်မ္းသာသုခလား၊ ဆင္းရဲဒုကၡလား ဆိုတာ ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္ရမယ္ေလ။ ဒီလိုေ၀ဖန္နိုင္မွ ကိုယ့္ေရွ႕ မွာ ကာထားတဲ့ အ၀ိဇၨာ မ်က္မွန္ႀကီး ခြ်တ္ၾကည့္ဖို႕ လမ္းစေပၚလာမွာေပါ့။

မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘ၀ဟာ အလိမ္ခံ ဘ၀နဲ႕သာ ေရစုန္ ေမွ်ာလို႕ စုန္းစုန္းျမွဳပ္ၿပီလို႕သာ ေတြးလိုက္ေပေတာ့။
ဒီေတာ့ တို႕ေတြ ဘာလုပ္သင့္သလဲ ?

ခု လက္ရိွ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာကိုပဲ ေလာကဓံ ရိုက္ခ်က္ ေတြေၾကာင့္ ဒဏ္ရာေတြ ပရပြနဲ႕ ရစရာ မရိွျဖစ္ေနရၿပီ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဒီလိုဒုကၡေတြ ထပ္မခံရေအာင္ ဘ၀ရဲ႕လက္က်န္ အခ်ိန္တိုေလးမွာ ဥာဏ္ဦးစီးမႈရဲ႕ေအာက္မွာေနၿပီး လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာေပါ့ေနာ္။

တစ္သံသရာလံုးက အညာခံလာရတဲ့ ဒီအ၀ိဇၨာ မ်က္မွန္စိမ္းၾကီးကို ခြ်တ္နိုင္ဖို႕ ၀ိဇၨာဥာဏ္ မ်က္လံုးေလး ျမန္ျမန္ပြင့္ဖို႕ အေရးႀကီးလာပါၿပီ။

တို႕မွာ ဒီ ၀ိဇၨာဥာဏ္မ်က္လံုးေလးပြင့္လို႕ အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း ျမင္နိုင္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီတဏွာက ဘယ္လိုပဲ ခိုင္းခိုင္း သူခိုင္းတဲ့ အတိုင္း မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာလို႕လဲ သူက ျမက္ေျခာက္ ကို စား၊ စားဆိုၿပီး အတင္းေကြ်းမွာေလ။ ကိုယ္က ျမက္ေျခာက္ၾကီးမွန္း သိေနမွေတာ့ ဘယ္ စားခ်င္ေတာ့မွာလဲေနာ္။

ဒါဆို တဏွာရဲ႕ ေက်းကြ်န္ဘ၀က တစ္စတစ္စ လြတ္ေအာင္ ရုန္းနိုင္ျပီမို႕ အလိမ္ခံဘ၀က ရုန္းနိုင္ၿပီေပါ့။ ဒါမွသာ တကယ့္ အစစ္အမွန္ျဖစ္တဲ့ ခ်မ္းသာစစ္နဲ႕ေတြ႕ဖို႕ တံခါးပြင့္နိုင္ျပီေပါ့ေနာ္။

ဒါေလးကေတာ့ က်မအေနနဲ႕ သေဘာေပါက္လြယ္ေအာင္ ပံုဥပမာနဲ႕ ခိုင္းနိုင္းထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တိရိစာၦန္နဲ႕ ႏွိဳင္းတယ္လို႕ မယူဆပဲ ဒီပံုျပင္ကေန ကိုယ့္အတြက္ အျမတ္အေနနဲ႕ “အသိတရား” ေလးေတြ ထြက္လာဖို႕ပဲ ရည္ရြယ္ ေရးထားတာပါေနာ္။

ကဲ ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ တို႕ရဲ႕ အ၀ိဇၨာ မ်က္မွန္ႀကီး ျမန္ျမန္ခြ်တ္ၾကဖို႕ အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေလာက္ပါၿပီေနာ္။

တို႕အားလံုး အ၀ိဇၨာ အညာခံဘ၀မွ ၀ိဇၨာ ဥာဏ္ပိုင္ရွင္ဘ၀သို႕ အျမန္ဆံုး တက္လွမ္းနိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကပါစို႕လို႕ တိုက္တြန္းလိုက္ပါရေစ ။

“မသိလို႕…လိုခ်င္၊ လုိခ်င္ေတာ့…စဲြလန္း၊ စဲြလန္းေတာ့…ျပဳလုပ္၊ ျပဳလုပ္ေတာ့… ရရိွ၊ ရရိွေတာ့ … ခံၾကေပေတာ့”။

Shared from Ma Aye Aye Cho (FB)