အိုမင္းသြားတဲ့ ႏုပ်ဳိျခင္း

"ေမႀကီး... သမီးရဲ႕ပစၥည္းကို ေမႀကီးဘယ္နားထားလိုက္သလဲ?"


ရုိးရိုးရွင္းရွင္းစကားေလး တစ္ခြန္းတည္းပါပဲ.. ဒါေပမယ့္ မိခင္အေပၚ မွီခိုျခင္းေတြပါေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔ဟာ မိဘေတြရဲ႕ ကရုဏာအၾကင္နာ၊ ဂရုစိုက္ပ်ဳိးေထာင္မႈေအာက္ကေန တေျဖးေျဖးႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကတယ္။

"သမီး အရြယ္ေရာက္ေနၿပီေနာ္.. ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္ေသခ်ာမသိမ္းဘဲ အေမ့ကို လာေမးေနေသးတယ္"

အေမရဲ႕တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျမည္တြန္းမႈေတြက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအသြင္ ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။

"ျမန္ျမန္ ေမႀကီးရဲ႕.. ဘယ္နားထားလိုက္လဲဆို .. သမီးရံုးေနာက္က်ေတာ့မယ္"

အေမရဲ႕ဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ကို ကၽြန္မတို႔ကအၿမဲတမ္း စိတ္မရွည္၊ စိတ္ရႈပ္တာနဲ႔ တုန္႔ျပန္ခဲ့တယ္။

"သမီး.. ရံုးမသြားခင္ အေမ့ကို အပ္နဲ႔အပ္ခ်ည္ထိုးေပးခဲ့ပါေနာ္"

အရင္တုန္းက အပ္တစ္ပင္ခ်င္းထိုးၿပီး ကၽြန္မတို႔အတြက္ အေမအကၤ်ီေတြဖာေထး၊ ခ်ဳပ္ေပးခဲ့တာေတြကို ကၽြန္မအမွတ္တမဲ့ သတိရလိုက္မိတယ္။ အရင္တုန္းကပံုရိပ္ေလး မေတြ႔တာေတာင္ ၾကာခဲ့ပေပါ့လား!

အခ်ိန္ျဖတ္သန္းကုန္လြန္တာကို သတိမထားမိခ်ိန္ သားသမီးေတြက မိခင္ကိုမွီခိုရာကေန မိခင္က သားသမီးေတြကို ျပန္မွီခိုခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။

အခ်ိန္ျဖတ္သန္းကုန္လြန္တာကို သတိမထားမိခ်ိန္ မိဘေတြရဲ႕ေခါင္းေပၚက ဆံပင္နက္နက္ေတြ ေငြေရာင္သမ္းခဲ့ၿပီ။

အခ်ိန္ျဖတ္သန္းကုန္လြန္တာကို သတိမထားမိခ်ိန္ မိဘေတြရဲ႕မ်က္ေထာင့္က အရစ္ေၾကာင္းေတြ နက္သထက္နက္ခဲ့ၿပီ။

မိဘေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားက တပ်စ္ပ်စ္ေတာက္ေတာက္သံေတြဟာ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါကတည္းက သက္ျပင္းခ်သံေတြအျဖစ္ ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီလဲ?
သူတို႔ ဘာကိုသက္ျပင္းခ်ေနသလဲ? လူ႔ဘဝ တိုေတာင္းတာကိုေပါ့။
သူတို႔ ဘာကိုပူပင္ေသာကေရာက္ေနသလဲ? သားသမီးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကိုေပါ့။
ေလာကမွာ ကိုယ့္သားသမီးကိုမခ်စ္တဲ့ မိဘဆိုတာမရွိသလို၊ ကိုယ့္သားသမီးရဲ႕ အနာဂတ္ကို စိတ္မပူတဲ့မိဘဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။

ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕က သစ္ပင္ႀကီးဟာ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါကတည္းက အိုမင္းရင့္ေရာ္သြားခဲ့ပါသလဲ?
ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ မီးအိမ္ေလးတစ္လံုးက ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါမွာ ၿငိမ္းသြားခဲ့သလဲ?
မိဘေတြရဲ႕စကားေတြမွာ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါကတည္းက ပါေနခဲ့သလဲ?

ျပင္ပေလာကမွာ စိတ္ထိခိုက္ေၾကကဲြစရာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကံဳခဲ့ႀကံဳခဲ့ မိဘေတြက ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ရင္ဖြင့္ရာေနရာ၊ မွီခိုကမ္းကပ္ရာ ဆိပ္ကမ္းႀကီးပါ။ ေႏြမိုးေဆာင္းရာသီေတြ ဘယ္လိုပဲျဖတ္သန္းကုန္လြန္ပါေစ... ဒီရာသီၿပီးရင္ ေနာက္ရာသီကလာစၿမဲ၊ ဒီကေန႔ကုန္ရင္ မနက္ျဖန္ကေရာက္လာစၿမဲ။ အခ်ိန္အလွည့္အေျပာင္းမွာ ကုန္လြန္ျဖတ္သန္းရတာက ဥတုရာသီ၊ ဒီကေန႔၊ မနက္ျဖန္ဆိုတဲ့ ေန႔ရက္ေတြအျပင္ ျမင္သာျမင္ၿပီး ကိုင္တြယ္လို႔မရတဲ့ ႏုပ်ဳိျခင္းေတြလည္း ပါပါတယ္။

မိဘေတြက အိုမင္းသြားလည္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက မေျပာင္းလဲဘူး။ အဲဒီခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို သားသမီးေတြက ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းတယ္။ ဒါဟာ ေလာကႀကီးမွာ မေျပာင္းလဲတဲ့ မေျပာင္းလဲနိယာမပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ၊ ရာထူးႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ရာထူးမဲ့သည္ျဖစ္ေစ မိဘေတြရဲ႕အၾကည့္မွာ၊ မိဘေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ ကၽြန္မတို႔ဟာ အၿမဲတမ္း ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ကိုယ့္သားသမီးေဘးမွာေနၿပီး သားသမီးေတြႀကီးျပင္းလာတာကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္ခ်င္ခဲ့တာ မိဘတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲကဆႏၵပါ။

"ေဖေဖေမေမတို႔ ပင္ပန္းပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ပါၿပီ။ ေဖေဖေမေမတို႔ကို ကၽြန္မတို႔ တစ္လွည့္ျပဳစုပါရေစေနာ္" ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းက မိဘေတြအေပၚ ကၽြန္မတို႔အၿမဲအေၾကြးတင္ေနတဲ့ စကားပဲျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။


မူရင္း---- http://www.duwenzhang.com/wenzhang/qinqingwenzhang/20111014/203288.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Tuesday, January 17, 2012)