*****************************************************************
ညီမေရ
ညီမေမြးေန႔မွာ အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ေရာ၊ ကုသုိလ္တရားေတြကို ေရွးကထက္ပိုအာရံုျပဳႏိုင္ဖို႔အတြက္ေရာ ရည္ရြယ္ျပီး ဒီစာစုကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေရးပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ ညီမသိျပီးသားျဖစ္မယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ အကိုစဥ္းစားမိတဲ့ရႈေထာင့္ကေန ေရးထားတာမို႔ စဥ္းစားစရာအေတြးသစ္ေတြ ထပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းေတြတုန္းက အကိုခရီးတစ္ပတ္ေလာက္ထြက္သြားတာ ညီမသိလိုက္မယ္လို႔ထင္တယ္။ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ အရပ္ေဒသေတြကိုသြားလည္ျပီး ေဒသႏၱရဗဟုသုတရွာမွီးရင္း၊ အပန္းလည္းေျဖရင္းဆိုျပီး ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အေနာက္ပိုင္းက ထင္ရွားတဲ့ျမိဳ ႔ေတြဆီကို သြားလည္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းခရီးရွည္သြားတာဆိုေတာ့ လူကေတာ့ အေတာ္ေလးပင္ပန္းေပမယ့္ စိတ္လြတ္လပ္မႈေတာ့အျပည့္ရခဲ့တယ္။ ဒီလိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုး အိမ္ကိုျပန္ဖို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ရက္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔မနက္မွာ စိတ္ခ်ရေအာင္ ဘူတာမွာ အျပန္ရထားလက္မွတ္ကို အရင္သြား၀ယ္ထားလိုက္တယ္။ ညဘက္ေနာက္ဆံုးရထားႏွင့္ ျပန္မယ္လို႔စိတ္ကူးျပီးေပါ့။
ရထားလက္မွတ္၀ယ္ျပီးေတာ့မွ ဒီေန႔ မျပန္ခင္ ဘယ္ေနရာေတြ သြားရင္ေကာင္းမလဲလို႔ ခရီးစဥ္ဆြဲတယ္။ အဲဒီအခါမွာ သြားသင့္တယ္လို႔ ေျပာထားတဲ့ေနရာ (၁၀) ခုေလာက္ထြက္လာတယ္။ အရင္ေရွးရက္ေတြတုန္းကဆိုရင္ ေရာက္တဲ့ျမိဳ ႔မွာ သြားသင့္တယ္လို႔ ေျပာထားတဲ့ေနရာေတြကို တစ္ခုျပီးတစ္ခုအခ်ိန္ရသေလာက္ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီေန႔က်ေတာ့ ျပန္ဖို႔ကရွိေနျပီဆိုေတာ့ ရထားစီးဖို႔ ဘူတာျပန္ေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္ကို ထည့္စဥ္းစားရေတာ့တယ္။ မျဖစ္မေနသြားသင့္တဲ့ေနရာမ်ိဳးလား၊ သြားရင္ တကယ္အက်ိဳးရွိႏိုင္မလား၊ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ကုန္ႏိုင္မလဲ၊ အဲဒီေနရာေတြကေန ညဘက္ ရထားျပန္စီးရမယ့္ဘူတာဆီကို ျပန္လာရင္ လမ္းသင့္ႏိုင္မလား စတာေတြႏွင့္ ခ်ိန္ရတယ္။ ဒီလိုႏွင့္ဘဲ သြားသင့္တဲ့ ေနရာ (၁၀)ခုထဲကေန အဓိကေနရာ ေလးခုေလာက္ကိုပဲ ေရြးျဖစ္လိုက္ေတာ့တယ္။
အရင္ေန႔ေတြကဆိုရင္ ကိုယ္သြားတဲ့ေနရာေတြမွာ စိတ္ေအးလက္ေအးႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာေလွ်ာက္ၾကည့္၊ နားခ်င္ရင္ ေကာက္နား၊ ထသြားခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွ ျပန္ထသြားလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ေရာက္တဲ့ေနရာတိုင္းမွာ အခ်ိန္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ မလိုအပ္ပဲမသံုးျဖစ္ေအာင္ သတိထားခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္ဒီျမိဳ ႔မွာ ေနဖို႔ အခ်ိန္က သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အသိက အျမဲေခါင္းထဲေရာက္ေနတယ္။ ေနာက္ျပီး ေနာက္ဆံုးရထားကိုအမွီ ဘူတာေရာက္ေအာင္သြားမွျဖစ္မွာဆိုတဲ့အေတြးကလည္း လူကို Alert လုပ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီေန႔က အခ်ိန္အပိုမျဖဳန္းျဖစ္ပဲ သြားရမယ့္ေနရာေတြကိုသြား၊ နားခ်ိန္ကို တိတိက်က်နား၊ ေနရာအသစ္တစ္ခုကို စသြားရမယ့္အခ်ိန္မွာ ေလးဖင့္မေနပဲခ်က္ခ်င္းထသြားရင္း ညအျပန္ရထားအမီ ဘူတာကို ျပန္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
အဲဒီမွာ အကို ဘာကို သြားေတြးမိလိုက္လဲဆိုေတာ့ လူ႔ဘ၀ႏွင့္ ေသျခင္းတရားကိုပါပဲ။ လူေတြမွာ ေသဖို႔အခ်ိန္ တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာတာႏွင့္အမွ် ဘ၀မွာ လုပ္စရာရွိတာေတြအမ်ားၾကီးထဲကေန ကိုယ့္အတြက္ တကယ္မျဖစ္မေန လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာအခ်ိဳ ႔ကိုပဲ စီစစ္ေရြးခ်ယ္ျပီး မေသခင္ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ျပီး အျပီးသတ္ေဆာင္ရြက္သြားဖို႔ လိုအပ္ပါလားဆိုတာကို ဒီခရီးေနာက္ဆံုးေန႔ အေတြ႔အၾကံဳေလးကေနတဆင့္ သင္ခန္းစာယူလိုက္မိတယ္ ညီမေရ။
တိုက္ဆိုင္တာပဲလားေတာ့မသိဘူး။ ခရီးကျပန္ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာမီမွာပဲ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာ ႏွစ္လေလာက္ရွိေနျပီျဖစ္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီကဖုန္းဆက္လာတယ္။ သူ ဒီၾကားထဲ ေဆးရံုတက္ေနရတာမို႔ ေပ်ာက္ေနတာပါလို႔ေျပာေတာ့ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲလို႔ သတင္းေမးမိတာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူက အသည္းကင္ဆာျဖစ္လို႔ ေဆးရံုႏွစ္ခါတက္လိုက္ရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလာတယ္ ညီမေရ။ အကို သူႏွင့္ဖုန္းေျပာေနရင္း စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလးမေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ဒီမိတ္ေဆြေတာ့ ဒီေရာဂါႏွင့္ဆိုရင္ သူရွင္သန္ရမယ့္အခ်ိန္ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးဆိုတာ အကိုနားလည္လိုက္တယ္။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ငါးဆယ္ပတ္ခ်ာလည္ေလာက္ပဲရွိပါေသးတယ္။ သူ႔အတြက္ တကယ္ဆက္ေနခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ လူ႔သက္တမ္းကအမ်ားၾကီး က်န္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေရာဂါအေျခအေနကို အၾကမ္းဖ်င္း နားလည္ထားမိေတာ့ သူ႔အတြက္တကယ္ကို ႏွေျမာ၀မ္းနည္းမိတယ္။ ေသမယ့္အခ်ိန္ကိုလွမ္းျမင္ေနရျပီျဖစ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္အတြက္ က်န္ေနတဲ့ လက္က်န္အခ်ိန္ေတြကို သူဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးေတြအတြက္ ေရြးခ်ယ္အသံုးခ်ပစ္မလဲလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။
အဂၤလိပ္စကားမွာ Effective ဆိုတဲ့စကားႏွင့္ Efficient ဆိုတဲ့စကား ႏွစ္လံုးကို ညီမသိမွာပါ။ ဒီစကားႏွစ္လံုးကို အလုပ္ေတြလုပ္ၾကလို႔ အက်ိဳးရလဒ္ထြက္ရွိမႈ အေနအထားကို ေျပာခ်င္တဲ့အခါေတြမွာ သံုးတတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္လံုးဟာ အဓိပၸါယ္တူသလိုလိုရွိေပမယ္လို႔ အႏွစ္သာရပိုင္းမွာေတာ့ ကြဲတာကို ေတြ႔ရတယ္ညီမေရ။
Effective ဆိုတဲ့ အသံုးက အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ ဒီအလုပ္ကေန အက်ိဳးအျမတ္ေတာ့ထြက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအက်ိဳးအျမတ္ထြက္ဖို႔အတြက္ ေငြကုန္ေၾကးက်လည္း မ်ားရင္မ်ားမယ္၊ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးလည္း ေပးရင္ေပးလိုက္ရမယ္၊ ကိုယ္ေရာစိတ္ေရာ ပင္ပန္းခ်င္လည္း ပင္ပန္းမယ္။ ထြက္လာတဲ့ အက်ိဳးရလဒ္ကလည္း ဒီေလာက္ၾကီး ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းမယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အတြက္ Effective ေတာ့ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။
Efficient ဆိုတာမွာက်ေတာ့ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္၊ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပန္း၊ ေငြကုန္ေၾကးက်မရွိေစပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ အရည္အေသြးေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးရလဒ္ထြက္တဲ့အထိ လုပ္လိုက္ႏိုင္တာမ်ိဳးကို ေျပာခ်င္တာလို႔ဆိုတယ္။ စြမ္းေဆာင္ရည္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ လုပ္လိုက္ႏိုင္တာမ်ိဳးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ Efficient ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးလိုက္ရင္ Effective လည္းျဖစ္ျပီးသားလို႔ ေျပာျပီးသားျဖစ္သြားတယ္။
အကိုတို႔ေတြလည္း ေန႔တိုင္းကိုယ္ႏွင့္ပတ္သက္ရာအလုပ္ေတြ ကိုယ္စီလုပ္ေနၾကရတယ္။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ေရာ၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြအတြက္ေရာ၊ လူမႈေရးကိစၥေတြအတြက္ေရာ၊ ေနာက္ အမ်ိဳးအမည္ေခါင္းစဥ္တပ္မရတဲ့ အလုပ္ေတြလည္းအမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္။ ဒီလိုေန႔စဥ္လုပ္ေနရတဲ့ အကိုတို႔ရဲ ႔အလုပ္ေတြကို ဒီအဂၤလိပ္စကားလံုးေလး ႏွစ္လံုးႏွင့္ အျမဲစမ္းစစ္ေနဖို႔ လိုမယ္လို႔ထင္တယ္။ အခုလုပ္ေနတဲ့အလုပ္က ကိုယ့္အတြက္ Effective မွျဖစ္ရဲ ႔လား၊ Efficient ေရာျဖစ္ေသးလား ဆိုျပီးေပါ့။ တခါတေလ အကိုတို႔လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြက Effective အဆင့္ေတာင္ မေရာက္တာမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ရတတ္ေသးတယ္။ ေပးလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ၊ ေငြေတြသာ ကုန္သြားတယ္။ ဘာအက်ိဳးမွ မယ္မယ္ရရ မရလိုက္တာမ်ိဳးေပါ့။
ေသဖို႔ရက္ဆီကို တျဖည္းျဖည္းနီးလာျပီျဖစ္တဲ့ အကိုတို႔ေတြဟာ ဘ၀ကို Efficient ျဖစ္ေအာင္ အသံုးခ်ေနထိုင္တတ္ဖို႔က မျဖစ္မေန လိုအပ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးရဲ ႔ အဆံုးအမေတာ္ေတြအတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနတဲ့ အကိုတို႔ ညီမတို႔တေတြဟာ ဒီကိစၥကို ပိုျပီး သတိထားသင့္တယ္။ လူ႔ဘ၀ကို ေရာက္လာ၊ ရလာျခင္းဟာ ကုသိုလ္တရားေတြ စုေဆာင္းဖို႔၊ သံသရာလြတ္ေျမာက္ရာကို ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ အတြက္ပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြလို တရားဓမၼကို အခ်ိန္ျပည့္အားမထုတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြအတြက္ ေလာကီေရးကိစၥေတြေဆာင္ရြက္ရင္း၊ မိသားစုတာ၀န္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ရင္း အားထုတ္ႏိုင္ဖို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သတိပ႒ာန္တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားခဲ့ျပီးျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာမေရြး၊ အခ်ိန္မေရြး၊ ဣရိယာပုဒ္မေရြး၊ အာရံုမေရြးမွာ အားထုတ္တတ္ေအာင္ နည္းညႊန္ျပသေပးခဲ့ပါတယ္။
လူတိုင္းဟာ ဘ၀မွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာႏွင့္ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္းႏွင့္ အသက္ရွင္ေနၾကရတယ္။ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို လူတစ္ေယာက္ရဲ ႔အေျခအေနေပၚမူတည္ျပီး ပညာရွင္ေတြက အဆင့္ေတြခြဲျပီး သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ထင္ရွားတဲ့ သီအိုရီတစ္ခုရွိတယ္။ ညီမလည္း ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ သင္ဖူးခဲ့မယ္ထင္ပါတယ္။ Maslow ရဲ ႔ Hierarchy Of Needs ဆိုတာကိုေလ။ လူေတြရဲ ႔ဘ၀မွာ အရင္းခံအျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ပိရမစ္ပံုႏွင့္ေဖာ္ျပရွင္းလင္းခဲ့တဲ့ သီအိုရီေပါ့။ လူေတြရဲ ႔အမူအက်င့္ႏွင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကရျပီဆိုရင္ ဒီသီအိုရီကို ထည့္ေျပာရစျမဲကိုး။ ပိရမစ္ပံုရဲ ႔သဘာ၀အတိုင္း ေအာက္ဆံုးအဆင့္တစ္ခုကို ရရွိေအာင္ျမင္မွသာ ေနာက္အေပၚကအဆင့္တစ္ခုကို တက္လို႔ရမယ့္သေဘာ၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးေျပာမယ္ဆိုရင္ လူအမ်ားစုသာလွ်င္ ေအာက္ေျခအဆင့္ေတြမွာရွိေနတတ္ျပီး၊ လူအနည္းစုသာလွ်င္ အထက္အထိေပါက္ေျမာက္ေရာက္ရွိႏိုင္ၾကတယ္ဆိုတဲ့သေဘာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္လို႔ရပါတယ္။
အဲဒီမွာ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ နံပါတ္(၁) က Biological and Physiological Needs တဲ့။ လူတစ္ေယာက္အတြက္အသက္ရွင္ဖို႔ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ အသက္ရွဴဖို႔ေလ၊ ေသာက္ဖို႔ေရ၊ စားဖို႔၊ ၀တ္ဖို႔၊ ေနဖို႔၊ အိပ္ဖို႔၊ ကာမဂုဏ္ခံစားဖို႔။ ဒါေတြဟာ လူတိုင္းအတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့အရာေတြလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုအပ္ခ်က္ေတြ မျပည့္စံုႏိုင္ပဲ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္လိုမွ အထက္အဆင့္ေတြကို တက္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။
ပထမအဆင့္ျပည့္စံုရင္ ဒုတိယအဆင့္ နံပါတ္(၂) က Safety Needs တဲ့။ ကိုယ့္ရဲ ႔ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရမႈေပါ့။ ကိုယ့္ရဲ ႔ ခႏၶာကိုယ္ကို လံုျခံဳမႈရခ်င္တယ္။ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ပတ္သက္ျပီး စိတ္ခ်မႈရခ်င္တယ္။ ေငြေၾကးဆိုင္ရာမွာလည္း စိတ္ခ်မႈရခ်င္တယ္။ က်န္းမာေရးအတြက္၊ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈျဖစ္တာေတြ၊ ရာသီဥတုေဘးအႏၱရာယ္က်ေရာက္မႈေတြ၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး စတာေတြအတြက္ လံုျခံဳစိတ္ခ်မႈရခ်င္တယ္။
ပထမအဆင့္ႏွင့္ ဒုတိယအဆင့္ျပည့္စံုျပီဆိုရင္ တတိယအဆင့္ နံပါတ္(၃) က Love and Belongingness Needs တဲ့။ လူေတြရဲ ႔ စိတ္သဘာ၀မွာ တစ္ဦးဦးဆီကျဖစ္ျဖစ္၊ လူတစ္စုဆီကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုခုဆီကေနျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က သူ႔အတြက္ (သို႔) သူတို႔အတြက္ အေရးပါတဲ့ေနရာက႑ေလးတစ္ခုကို ေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ ႔ၾကည္ျဖဴလက္ခံမႈကို လိုခ်င္တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ႏွင့္ အနီးကပ္ဆက္ဆံေနရတဲ့ မိသားစု၀င္ေတြ၊ ဇနီးခင္ပြန္းေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကေန ဒီလိုအပ္မႈကို ေတာင့္တေနတတ္တယ္။ တခ်ိဳ ႔ျဖစ္စဥ္ေတြမွာ တခါတေလ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္သလို သူတို႔ေတြဆီက ခ်စ္ခင္ေလးစားတန္ဖိုးထားမႈကို မရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးေတြႏွင့္ ၾကံဳရတဲ့သူေတြဟာ ပထမႏွင့္ ဒုတိယအဆင့္လိုအပ္မႈေတြကိုပါ အေရးမစိုက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ျပီး ဒီတတိယလိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ အရူးတစ္ပိုင္း ျဖစ္တတ္တာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတတ္တယ္။
အခုေျပာခဲ့တဲ့ အဆင့္သံုးဆင့္ကို လူသားတစ္ဦးအတြက္ အေျခခံအဆင့္ေတြအျဖစ္ႏွင့္သတ္မွတ္ထားတယ္။ ေနာက္ထပ္လာမယ့္ အဆင့္ ေလးႏွင့္ငါးကိုေတာ့ ျမင့္မားတဲ့ ဘ၀လိုအပ္ခ်က္ေတြအျဖစ္ ခြဲထုတ္ထားတယ္။ ေလးႏွင့္ငါးအဆင့္ကို သီးျခားခြဲထုတ္ထားတယ္ဆိုေပမယ့္လို႔ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုက သေဘာတရားခ်င္း နီးစပ္မႈရွိေနပါတယ္။
စတုတၳအဆင့္ နံပါတ္(၄) က ဘာလဲဆိုေတာ့ Esteem Needs ပါတဲ့။ ကို္ယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားတာ၊ ေလးစားတာ၊ သူမ်ားကလည္း ကိုယ့္ကို တန္ဖိုးထားေလးစားတာ၊ ကိုယ္ကလည္း သူမ်ားကို ေလးစားတန္ဖိုးထားတာ၊ တျခားသူေတြအေပၚတာ၀န္ယူႏိုင္တာ၊ အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုထဲမွာ ကိုယ့္အတြက္ေနရာေပးတာ၊ လြတ္လပ္မႈရွိတာ စတဲ့အခ်က္ေတြကို လိုခ်င္လာပါတယ္တဲ့။ ဒီအဆင့္မွာပဲ ထပ္ျပီး ႏွစ္ပိုင္းခြဲထုတ္လိုက္ၾကတယ္။ Cognitive Needs ရယ္၊ Aesthetic Needs ရယ္ဆိုျပီး။ Cognitive Needsအရ လူေတြက အသိပညာဗဟုသုတကိုရွာေဖြတာေတြ၊ ဘ၀ရဲ ႔အဓိပၸါယ္ကိုရွာေဖြတာေတြကို လုပ္လာၾကတယ္။Aesthetic Needs အရေတာ့ လူေတြဟာ အလွအပတရားေတြကို ခံစားနားလည္ႏိုင္ဖို႔၊ ဟန္ခ်က္ညီတဲ့ဘ၀ပံုစံကို နားလည္ႏိုင္ဖို႔ေတြ ၾကိဳးစားလာၾကတယ္လုိ႔ဆိုတယ္။
ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကေတာ့ Self-Actualization Needs ပါတဲ့။ ဒီအဆင့္ကေတာ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ သူ႔ပါရမီဓါတ္ခံ၊ စရိုက္၀ါသနာအရ သူမွာရွိတဲ့ အစြမ္းအစေတြအကုန္လံုးထုတ္သံုးျပီး သူျဖစ္ခ်င္တဲ့၊ သူျဖစ္ခြင့္ရွိတဲ့ သူ႔ဘ၀ရဲ ႔အိပ္မက္ကို တည္ေဆာက္ခြင့္ ရလိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဆင့္ကို ရႏိုင္ဖို႔ကေတာ့ ေအာက္ကအဆင့္အားလံုးကို ေအာင္ျမင္ျဖတ္သန္းႏိုင္မွသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါမယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီအဆင့္ကိုမွ ေနာက္ထပ္ ထပ္ခ်ဲ ႔လိုက္တာက Transcendence Needs ပါ။ တကယ္လို႔ အစြမ္းအစေတြကို ထုတ္သံုးလိုက္လို႔ လိုခ်င္တဲ့ပန္းတိုင္ကို ရရွိေအာင္ျမင္ျပီးသြားတဲ့သူဟာ တျခားလူေတြကို သူလိုပဲေအာင္ျမင္ေပါက္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကူညီလမ္းျပေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္တဲ့ လိုအင္ဆႏၵကို ေခၚပါတယ္တဲ့။
ဒါကေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား စိတ္ပညာရွင္ Abraham Harold Maslow ရဲ ႔ နာမည္ေက်ာ္ Hierarchy Of Needs Theory ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဆင့္ငါးဆင့္လံုးကို ေရာက္ႏိုင္တဲ့သူဟာ အေယာက္တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ေတာင္ရွိဖို႔မလြယ္ပါဘူးတဲ့။ ေနာက္ျပီး အေပၚကအဆင့္တစ္ခုခုကို ေရာက္ဖို႔ၾကိဳးစားေနတုန္းမွာပဲ ေအာက္က အဆင့္တစ္ခုခုက အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ထိခိုက္ပ်က္စီးခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း ေရာက္ေနတဲ့အဆင့္ကေန နိမ့္ေလွ်ာက်သြားရတတ္တာမ်ိဳးေတြ ရွိေနေသးတာကိုး။ ဒီေတာ့ ပိရမစ္ရဲ ႔ ထိပ္ဆံုးအထိေရာက္ဖို႔ဆိုတာ လူတိုင္းအတြက္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္တာ ေသခ်ာေနပါတယ္။
ဒီသီအိုရီကို အကိုတို႔ ဓမၼအျမင္ႏွင့္ ယွဥ္ထိုးစဥ္းစားၾကည့္ၾကမယ္ဆိုပါေတာ့။ သာမန္လူသားတိုင္းအတြက္ေတာ့ ေအာက္ေျခက လိုအပ္ခ်က္ အဆင့္သံုးဆင့္က မျဖစ္မေနျဖည့္ဆည္းၾကရမွာပဲ။ ဒီလိုျဖည့္ဆည္းတဲ့အခါမွာ ကိုယ္လုပ္သမွ်ကို Effective ျဖစ္မျဖစ္၊ Efficient ျဖစ္မျဖစ္ႏွင့္ ခ်ိန္ျပီးေတာ့ လုပ္ႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ အဲဒီအဆင့္ေတြကို အထိုက္အေလွ်ာက္ျပည့္စံုလို႔ စတုတၳအဆင့္ကို ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ ႔ တပည့္သားသာ၀ကဟာ ဘ၀ရဲ ႔ အဓိပၸါယ္ကို ရွာေဖြတဲ့အခါမွာ ဓမၼႏွင့္ ရွာေဖြလာၾကတယ္။ ေလာကရဲ ႔လြတ္ေျမာက္ရာကို သိခ်င္လာၾကတယ္။ ဘ၀ကို ဓမၼႏွင့္တြဲျပီး ဟန္ခ်က္ညီညီႏွင့္ ဘယ္လိုေနထိုင္ႏိုင္မလဲလို႔ စဥ္းစားလာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတိပ႒ာန္တရားေတာ္ဟာ ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာလမ္းဆိုတာကို သိလာၾကတယ္။
စတုတၳအဆင့္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႏွင့္အညီ ေနထိုင္ျပီး လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ၾကိဳးစားလာေတာ့ ေအာက္ေျခက အေျခခံလိုအပ္ခ်က္အဆင့္သံုးဆင့္ကို ျပည့္စံုေအာင္ ဆက္ျပီး ျဖည့္တဲ့ေနရာမွာလည္း အဆင္ေျပလြယ္ကူလာတယ္။ အကုသိုလ္နည္းနည္း၊ စိတ္ပင္ပန္းမႈနည္းနည္းႏွင့္ လုပ္တတ္လာတယ္။ ဘ၀က တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဟန္ခ်က္ညီလာတယ္။ လုပ္တဲ့အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို Efficient ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ကို ဦးတည္စဥ္းစားႏိုင္လာတယ္။ အက်ိဳးမရွိ၊ အႏွစ္သာရမရွိတဲ့ အလုပ္ေတြအတြက္ အခ်ိန္ေပးဖို႔ တြန္႔ဆုတ္လာတယ္။ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။
အကိုတို႔ရဲ ႔ အေရွ ႔မွာ သတိပ႒ာန္တရားကို အားထုတ္ရင္းႏွင့္ပဲ ပဥၥမအဆင့္လိုအပ္ခ်က္ကို ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္သြားႏိုင္ၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ပါရမီဓါတ္ခံအားေလွ်ာ္စြာ မိမိရည္မွန္းတဲ့ပန္းတိုင္ေတြဆီ ေရာက္ရွိေပါက္ေျမာက္သြားၾကသလို ကိုယ္သိထားတဲ့အတိုင္း တျခားသူေတြလည္း သိႏိုင္ေအာင္ ျပန္ျပီး လမ္းျပကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနၾကတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိေနတယ္။ တခ်ိဳ ႔ပုဂၢိဳလ္ေတြက်ေတာ့လည္း ဒီပဥၥမအဆင့္ကို ဓမၼလမ္းေၾကာင္းႏွင့္အညီ ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ဖို႔ ရွိသမွ်အစြမ္းအစေတြ အကုန္ထုတ္သံုးျပီး အသီးသီး တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေနၾကတာ ေတြ႔ေနရတယ္။
ဒီေတာ့ ဒါကိုၾကည့္ျပီး ဘာကို ေကာက္ခ်က္ဆြဲမိလဲဆိုေတာ့ သတိပ႒ာန္တရားေတာ္အတိုင္းသာ လိုက္နာက်င့္သံုးေနထိုင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အကိုတို႔တေတြဟာ Maslow ေျပာခဲ့တဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ဘယ္အဆင့္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္အသက္အရြယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ဘ၀အေျခအေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အႏွစ္သာရရွိရွိ ျဖည့္ဆည္းႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ပဲျဖစ္တယ္။ ေနာက္ျပီး လိုအပ္ခ်က္အဆင့္ငါးဆင့္လံုးကို ဓမၼႏွင့္အညီ က်င့္ၾကံေနထိုင္ျဖည့္ဆည္းသြားႏိုင္တဲ့သူေတြ အရင္တုန္းကေရာ၊ အခုေရာ ရွိေနတယ္ဆိုတာကိုလည္း သတိထားလိုက္မိတယ္ ညီမေရ။ ဒါဟာ အကိုတို႔ေတြအတြက္ေတာ့ အားတက္စရာခြန္အားပါဘဲ။
အကိုတို႔ရဲ ႔က်န္ရွိေနတဲ့ ဘ၀အခ်ိန္ေတြမွာ လုပ္ရတဲ့အလုပ္တိုင္း အလုပ္တိုင္းကို Efficient ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားလုပ္ရင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သင္ၾကားျပသေပးခဲ့တဲ့ သတိပ႒ာန္တရားေတာ္ကိုလည္း ၾကိဳးစားအားထုတ္ရင္း၊ ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ဘ၀ရဲ ႔ လိုအပ္ခ်က္အဆင့္ေတြကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းရင္း ေနထိုင္သြားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္အသက္အရြယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဘ၀ကို စြန္႔ခြာသြားရဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာရင္ေတာင္ ေနာင္တရပူပန္ေနစရာ၊ ၀မ္းနည္းပူေဆြးေသာကျဖစ္ေနစရာ ရွိလာမွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာေနပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနအမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးက အကိုတို႔အားလံုးကို လိုေလေသးမရွိ ေဟာၾကားဆံုးမထားခဲ့ျပီးျပီပဲ။
ကတံ ေ၀ါ တံ မယာ။
စ်ာယထ ဘိကၡေ၀ မာ ပမာဒတၳ။
မာ ပစၦာ ၀ိပၸဋိသာရိေနာ အဟု၀တၳ။
အယံ ေ၀ါ အမွာကံ အႏုသာသနီ။
မယာ၊ ငါဘုရားသည္။ တံ၊ ထိုျပဳသင့္ ျပဳထိုက္ေသာ တာ၀န္ကို။ ေ၀ါ၊ သင္တို႔အတြက္။ ကတံ၊ ျပဳျပီးျပီ။
ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔။ စ်ာယထ၊ ၀ိပႆနာတရားကို အားထုတ္ၾကကုန္ေလာ့။ မာပမာဒတၱ၊မေမ့ေလ်ာ့ၾကကုန္လင့္။
ပစၦာ၊ ေနာက္မွ။ ၀ိပၸဋိသာရိေနာ၊ ႏွလံုးမသာမယာျခင္းသည္။ မာအဟု၀တၳ၊ မျဖစ္ၾကကုန္လင့္။
အယံ၊ ဤသည္ကား။ ေ၀ါ၊ သင္တုိ႔အတြက္။ အမွာကံ၊ ငါတို႔၏။ အႏုသာသနီ၊ အဆံုးအမတည္း။
(ေဒြဓာ၀ိတကၠသုတ္။ သီဟနာဒ၀ဂ္၊ မူလပဏၰာသ)
ကဲ... အကိုတို႔ရဲ ႔ ဆရာသခင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးရဲ ႔ တာ၀န္ကေတာ့ ျပီးျပည့္စံုေနပါျပီ။ က်န္တာကေတာ့ တပည့္အလိမၼာေတြျဖစ္ခ်င္ၾကတဲ့ အကိုတို႔၊ ညီမတို႔ တာ၀န္ပဲ ရွိေတာ့တယ္မဟုတ္ပါလား ညီမေရ....။
ညီမရဲ ႔ ေမြးေန႔မွသည္ ေရွ ႔ဆက္ျပီး ေကာင္းမႈကုသိုလ္တရားေတြကို တိုးလို႔စုရင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္လမ္းညႊန္းျပခဲ့တဲ့ တရားအဆံုးအမေတာ္ေတြအတိုင္း က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းေဆာင္ရည္ျမင့္မားတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးတစ္ဦး ျဖစ္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သရင္း...။
ခင္မင္စြာျဖင့္
ကို၀ိ
(၃၀၊ ၈၊ ၂၀၁၂)
Shared from Vimuttisukha Bliss
No comments:
Post a Comment