ေဝဘူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဝိပႆနာ ရႈနည္း

ႏွာဖ်ား ႏွာဝမွာ ထြက္ေလ ဝင္ေလသည္ အၿမဲတိုက္ဝင္ေနသည္။ႏွာဖ်ား ႏွာဝမွာ ကာယသာဒေခၚ ရုပ္အၾကည္ဓါတ္က အထိခံေနသည္။

ဝင္ေလထြက္ေလက ထိလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအထိခံႏွင့္ ထိတာသည္ ရုပ္ခ်ည္းျဖစ္ၿပီး ထိတာကို သိတာက နာမ္ျဖစ္သည္။ ကို္ယ့္ႏွာဝကိုဥာဏ္ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ရမည္။ ထိဝင္ ထိထြက္တာကို သိေနေစရမည္ ။သိေအာင္ မွတ္ေနရမည္။ ထိုသို႕ ထိတာကို သိလွ်င္ ေလာဘ ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ျဖစ္ခြင့္ မရသျဖင့္ ျငိမ္းေနသည္။

ဝိပႆနာဟူသည္ ပစၥဳပၸန္ ( ျဖစ္ဆဲ ) ကိုသာ ရႈမွတ္ရသည္။ ႏွာဝကို ဝင္ေလ ထြက္ေလ မထိခင္ မွတ္၍လည္း မျဖစ္ ၊ သိ၍လည္း မျဖစ္ ၊ထိၿပီးေနာက္မွ မွတ္၍ သိ၍ မျဖစ္။ ဝင္ေလထြက္ေလ ထိဆဲကုိသာ ”ထိတယ္ ” ဟု သိေနေအာင္ မွတ္ရသည္ ။ ထိတာကို သိေနလွ်င္ရုပ္ ႏွင့္ နာမ္ သာ ရွိေၾကာင္း ၊ ငါ သူတစ္ပါး ေယာက်ၤား မိန္းမ မရွိေၾကာင္း သူတစ္ပါးကို ေမးေနဖြယ္မရွိ ၊ မိမိဘာသာ သိလာလိမ့္မည္။ထိတာကို သိေနလွ်င္ ဥာဏ္အျမင္စင္ၾကယ္ၿပီး သမၼာဒိ႒ိ (အျမင္မွန္) ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုသို႕ ထိတာကို သိေနလွ်င္ ရုပ္ ႏွင့္နာမ္ ကြဲျပားမႈကိုပါ ဥာဏ္ျဖင့္ သိလာ တတ္သည္။ ထိုသို႕ သိေသာ ဥာဏ္ကို နာမရူပ ပရိေစ ၦဒ ( ရုပ္ႏွင့္နာမ္ကို ခြဲျခားသိမႈ ) ဥာဏ္ဟု ေခၚသည္။

ႏွာဖ်ား ႏွာဝမွာ ထိလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္ တရိပ္ရိပ္ ျဖစ္ပ်က္ေနပုံကို ရႈမွတ္ သိျမင္ေနရမည္ ။ ထိုသို႕ သိျမင္ေနတာ ၾကာလာလွ်င္ဝိပႆနာ သမာဓိ တစထက္ တစ တိုးတက္ၿပီး ႏွာဖ်ား ႏွာဝမွာ သာမက တစ္ကိုယ္လုံးမွာ တရိပ္ရိပ္ တရႊရႊ အနတၱ ( မိမိမစိုးပိုင္မႈ ) သေဘာတို႕ကို သိျမင္လာ လိမ့္မည္။ ပါးစပ္က မဆိုရေပ။ ဝိပႆနာ အလုပ္ဟူသည္ ထိမႈကို ၾကည့္ရူ သိမွတ္ေနရုံသာ ျဖစ္သည္ ။ ထိုသို႔ ရႈမွတ္ေနလွ်င္ တစ္ေန႕ထက္ တစ္ေန႕ တိုးတိုးၿပီး အလိုလို သိလာမည္ျဖစ္သည္။ ဤသို႕ျဖင့္ တရိပ္ရိပ္ ျဖစ္ေပၚေသာ ထိမႈ သိမႈတို႕ကို ရႈမွတ္ေနရင္းပင္ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္တို႕ ဆိုက္ေရာက္လာမည္ ျဖစ္သည္ ။

မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ ရၿပီးေနာက္ ဖလသမာပတ္ကို ဝင္စားခ်င္လွ်င္ မိမိလာခဲ့သည္ ဝိပႆနာ လမ္းကို ျပန္ၾကည့္ရသည္ ။ ဖလသမာပတ္ကိုဝင္စားခ်င္လွ်င္ မိမိလာခဲ့သည့္ ဝိပႆနာလမ္းကို ျပန္ၾကည့္ရသည္။ ဖလသမာပတ္ဟူသည္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ႏွင့္ တူေပသည္ ။သို႕ျဖစ္၍ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ရရွိရန္ ထိမႈ သိမႈကို လုံ႕လဝီရိယျဖင့္ ၾကည့္ရႈ မွတ္သားေနၾက ရပါမည္။

Shared from Ko Kyaw San