"သစ္ပင္စိုက္ၿပီးရင္ ေရေလာင္းပါ"

ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က အညတရာအမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

အညတရာဆိုတာ မထင္ရွားတဲ့သူလ႔ ို အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ သူက မိေထြးေတာ္ေဂါတမီဆီမွာ အလုပ္အေကၽြး

အပ်ဳိေတာ္အျဖစ္ အမႈထမ္းပါတယ္။

မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ ရဟန္းျပဳသြားတဲ့အခါမွာလည္း သူက သခင္မနဲ႔အတူ လိုက္ၿပီးရဟန္းျပဳခဲ့ပါတယ္။

ရဟန္းျပဳေတာ့လည္း အညတရာေထရီလို႔ပဲ နာမည္တြင္ခဲ့ပါတယ္။ သခင္မကို သံေယာဇဥ္ရွိလို႔ လိုက္ျပဳတာ

ျဖစ္တဲ့အတြက္ သာသနာမွာ မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူး။ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ပတ္လံုး ကာမရာဂစိတ္ေတြ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့အတြက္

မ်က္စိတမိွတ္ လွ်ပ္တစ္ျပက္စာေလာက္ေတာင္ သမာဓိမရဘူး လို႔ ဆိုပါတယ္။ စိတ္ေတြက အိမ္ရာ

တည္ေထာင္ ကာမဂုဏ္ဘက္ကိုပဲ ညြတ္ေနခဲ့ပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကာမရာဂစိတ္ေတြ ႏွိပ္စက္လြန္းလို႔ လက္ေမာင္းႏွစ္ဘက္ကိုေျမႇာက္ၿပီး ငိုေႂကြးရင္း

ဓမၼဒိႏၷာေထရီဆီ ေျပးသြားပါေတာ့တယ္။ ဓမၼဒိႏၷာေထရီဆီေရာက္ေတာ့ ကာမရာဂစိတ္ေတြႏွိပ္စက္လ႔ို ငိုရတဲ့

အေၾကာင္းေလွ်ာက္ျပပါတယ္။ဒီေတာ့ဓမၼဒိႏၷာေထရီကခႏၶာ,အာယတန,ဓာတ္တရားစကားေတြ ေဟာေပးခဲ့ပါတယ္။

အညတရာေထရီလည္း ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္ကိုသြားျပီး ဓမၼဒိႏၷာေထရီသင္ေပးလိုက္တဲ့ကမၼ႒ာန္းနည္း

အတိုင္း ႀကိဳးစားအားထုတ္ပါေတာ့တယ္။ ေန႔ညမျပတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္လိုက္တာ မၾကာခင္ကာလမွာပဲ

အာသေဝါကုန္ခမ္းၿပီး အဘိဉာဏ္ေျခာက္ပါးနဲ႔တကြ ရဟႏၱာမ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ရဟႏၱာမျဖစ္သြားေတာ့

သူ႔ဘဝ ဇာတ္ေၾကာင္း ျဖစ္စဥ္ေတြကို ဂါထာေလးေတြနဲ႔ ျပန္ေဟာျပၿပီး မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။

(ေထရီအ႒ကထာ၊ စာမ်က္ႏွာ ၇၈-၇၉)

ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လည္း ဝိပႆနာကပဲ လက္ရွိဘဝျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးလိုက္တာပါပဲေလ။

ေရွးေရွးေထရီေထရာ အရွင္ျမတ္ေတြဟာ ဘဝျပႆနာ ေလာကဓံဆိုးေတြကို ဝိပႆနာနဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းသြား

ၾကတာပါ။ ဝိပႆနာလမ္းေၾကာင္းေပၚေလွ်ာက္လို ဆိုင္ရာမဂ္အဆင့္ဆင့္ကုိ ရသြားတဲ့အခါမွာေတာ့

ဘယ္ေသာအခါမွ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မလွည့္ေတာ့ပါဘူး။ ေအးၿငိမ္းတဲ့ဘဝကိုယ္စီ ရသြားၾကပါၿပီ။

အတိတ္အတိတ္ဘဝေတြက ပါလာတဲ့ အကုသိုလ္ဝါသနာ စရိုက္ဆိုးေတြဟာ ဒီပစၥဳပၸန္ဘဝမွာ လူကို

ကေမာက္ကမျဖစ္သြားေအာင္ သိပ္ဒုကၡေပးတာပါ။ ကိေလသာရဲ႕ႏွိပ္စက္မႈကို အလူးအလဲခံရေတာ့ လူက

ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။



စရိုက္ေတြကေတာ့ ပံုစံမ်ဳိးစံုနဲ႔ ပါလာၾကတာပါ။ ရာဂစရိုက္ပါလာတဲ့လူက ေဒါသျဖစ္စရာ ေလာဘ

ျဖစ္စရာ စသည္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲေတြ႔ေတြ႔ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း

တပ္မက္စရာ အာရံုနဲ႔ ေတြ႔ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ပံုမွန္ထက္ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ျဖစ္သြားၾကရပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ

ေဒါသစရိုက္ပါလာတဲ့သူကလည္း တပ္မက္စရာအာရံုန႔ဲ ၾကံဳလာရေပမယ့္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ေဒါသျဖစ္စရာ

အာရံုနဲ႔ ၾကံဳလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေပါက္ကြဲၾကေတာ့တာပါ။



တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ပါလာတ့ဲ အထံုစရိုက္ခ်င္းကေတာ့ တၾူကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ စရုိက္စံု

၀ါသနာစုံ ရွိေနၾကမွာပါ။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တာ၊ သူတစ္ပါးကို ညႇဥ္းဆဲတတ္တာ၊ သူတစ္ပါးကို အႏိုင္

ယူတာ၊ အရြဲ႕တုိက္တာ၊ ရာထူးတပ္မက္တာ၊ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳတာ၊ သူတစ္ပါးကို ကူညီတတ္တာ၊

ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံတတ္တာ၊ တရားပြဲက်င္းပခ်င္တာ စသျဖင့္ စရုိက္မ်ဳိးစံု၊ ၀ါသနာမ်ိဳးစံုရွိေနၾကတာပါ။

တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အကုသိုလ္ကိေလသာကို မႏိုင္လို႔ မွားသြားၾကရတာ

ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာမွပဲ မွားသြားၿပီဆိုတာ သိရေတာ့တာပါ။ သိေတာ့လည္း ျပန္တည္

ေဆာက္ႏိုင္ရမွာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း လူ႔ဘဝေရာက္လာတာနဲ႔ ကာမဂုဏ္ခံစားခ်င္စိတ္မရွိဘဲ ေတာထြက္

ဖို႔ တရားအားထုတ္ဖို႔ကိုပဲ စိတ္ညြတ္ေနၾကတာပါ။ ဥပမာ - ပိပၸလိဇနီးေမာင္ႏွံမ်ဳိးပါ။ သူတို႔ကေတာ့ ကိေလသာ

ရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈကို သိပ္မခံလိုက္ရပါဘူး။ သက္သက္သာသာန႔ပဲ ဲ တရားထူး တရားျမတ္ေတြ ရသြားၾကတာပါ။

မဟာဝိသုဒၶါရံုဆရာေတာ္ႀကီးက ေရွးအေၾကာင္းအားေလွ်ာ္စြာ ဒီဘဝမွာ ထူေျပာအားႀကီးျဖစ္လာတဲ့

ရာဂ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ ဝိတက္ေတြကို ေနာက္ဘဝေတြမွာ ထူေျပာအားႀကီးစြာ မျဖစ္ရေအာင္ ကုသိုလ္ျပဳတဲ့အခါ

ဆုေတာင္းဖို႔ ေရးျပထားပါတယ္။



ဆုေတာင္း

ဣမိနာ ေမ ရာဂါဒေယာ၊ တႏူ ေဟာႏဳၱ ဘဝါဘေဝ။

ေဟာမိ'ဟံ သီလဝါ သေဒၶါ၊ ပညဝါ သုသမာဟိေတာ။

ေမ၊ ငါ၏ ။ ဣမိနာ၊ ဤေကာင္းမႈေၾကာင့္။ ေမ၊ ငါ့အား။ ဘဝါဘေ၀၊ ႀကီးငယ္ဘဝျဖစ္သမွ်၌။

ရာဂါဒေယာ၊ ဒိ႒ိ, မာန စသည္ဝန္းေရြ ရံေျခြႏွင့္တကြ ျဖစ္ကုန္ေသာ ရာဂ, ေဒါသ, ေမာဟ, ဝိတက္

တရားပ်က္တို႔သည္။ တႏူ၊ ယင္ေတာင္ ပုစဥ္းေတာင္အလား ေခါင္းပါးကုန္သည္။ ေဟာႏဳၱ၊ ျဖစ္ေစကုန္သတည္း။

အဟံ၊ ငါသည္။ ဣမိနာ၊ ဤေကာင္းမႈေၾကာင့္၊ သီလဝါ၊ ပကတူပ အထံုရ၍ သီလႏွင့္ျပည့္စံုသည္။ ေဟာမိ၊

ျဖစ္ရလို၏။ သေဒၶါ၊ ရတနာသံုးတန္ ကံ၊ ကံ၏အက်ဳိးကို ယံုၾကည္ျခင္းသဒၶါရွိသည္။ ေဟာမိ၊ ျဖစ္ရလို၏။ ပညဝါ၊

ဆုတ္ဆိုင္းမရွိ ဟုတ္တိုင္း သိေသာ ပညာႏွင့္ျပည့္စံုသည္။ ေဟာမိ၊ ျဖစ္ရလို၏။ သုသမာဟိေတာ၊ လြန္စြာၾကံ့ခိုင္

ယိမ္းယိုင္မရွိ တည္ၾကည္ျခင္း သမာဓိႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။ ေဟာမိ၊ ျဖစ္ရလို၏။

(ပရမတၳသရူပေဘဒနီက်မ္း။ ဒုတိယတြဲ၊စာမ်က္ႏွာ ၁၆ဝ)



ဥပမာ - ျမတ္စြာဘုရားကို ေသာက္ေတာ္ေရကပ္ၿပီး "ဤေသာက္ေတာ္ေရ ကပ္လွဴရေသာ ေကာင္းမႈ

သည္ နိဗၺာန္၏အေထာက္အပံ့ျဖစ္ပါေစ၊ နိဗၺာန္ရဖို႔ရာ ပါရမီျဖည့္စဥ္ကာလအတြင္း ေဒါသနည္းသူ ျဖစ္ရပါလို၏"

စသည္ျဖင့္ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ဝါသနာစရိုက္ဆိုးကို "နာမည္တပ္"ၿပီး ကိုယ္နားလည္သေဘာေပါက္ သလို

ဆုေတာင္းလ႔လို ည္း ရပါတယ္။ စကားလုံးကြဲျပားေပမယ့္ သေဘာသက္ေရာက္မႈကေတာ့ အတူတူပါပဲ။

ဒါဆ ိုတျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ေလ်ာ့လာမွာပါ။



ဝါသနာစရိုက္ဆိုးေတြ ေခါင္းပါးေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဆုေတာင္းျခင္းကိုလည္း အားကိုးတစ္ခုအေနနဲ႔

လုပ္ရမွာပါ။ ကိုယ္က အလြတ္ဆုေတာင္းတာမဟုတ္ဘဲ အလုပ္နဲ႔တြဲၿပီး ဆုေတာင္းတာျဖစ္တဲ့အတြက္

အမ်ားႀကီး အေထာက္အပံ့ေပးမွာပါ။ အလုပ္နဲ႔ဆုေတာင္း အစဥ္သျဖင့္ရွိေနရင္ အကုသိုလ္လုပ္ခ်င္စရာ

ေတြးဦး, ေတြ႔ဦးေတာ့ ကိုယ္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ေတာင္းေနတဲ့ ဆုေတာင္းေလးကို သတိရၿပီး လုပ္ခ်င္စိတ္

ေလ်ာ့သြား မွာပါ။



သာသနာမွာ " စာတတ္ငါးခုန္၊ စာကုန္မန္က်ည္းေတာ၊ စာေျပာသဲအင္း " ဆိုၿပီး သမိုင္းတင္ခဲ့ပါတယ္။

စာတတ္တဲ့ေနရာမွာ ငါးခုန္ဆရာေတာ္ဘုရား၊ စာကုန္တဲ႔ေနရာမွာ မန္က်ည္းေတာဆရာေတာ္ဘုရား၊ စာေျပာ

တဲ႔ေနရာမွာ သဲအင္းဆရာေတာ္ဘုရားရယ္လ႔ ို ဆရာစဥ္ဆက္ ေျပာစမွတ္ျပဳခဲ႔ၾကတာပါ၊ အဲဒီအထဲက ငါးခုန္

ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟာ စာတတ္ရုံတင္မကပါဘူး၊ ဘုရားဆုပန္ထားတဲ႔ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးပါ။

ဘုရားဆုပန္ထားတ႔ ဲ ငါးခုန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟာ တစခ္ ါတေလ ပုထုဇဥ္အားေလွ်ာ္စြာ ရင္ထဲမွာ ေဒါသစတဲ့ အကုသိုလ္

တရားေတြျဖစ္လာရင္ ဘုရားေရွ႕ကိုသြားၿပီး “ျမတ္စြာဘုရား...တပည့္ေတာ္ငါးခုန္ရဲ႕ သႏၱာန္မွာ ယုတ္မာ

ဆိုးဝါးတဲ့ ေဒါသေတြ ဝင္ေရာက္ေႏွာင့္ယွက္ ဖ်က္ဆီးေနပါတယ္ဘုရား။ ေဒါသကင္းေဝးေတာ္မူေသာ

ျမတ္စြာဘုရားအား အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွိခိုးကန္ေတာ့ပါ၏ဘုရား။ ဘုရားတပည့္ေတာ္ရဲ႕သႏၱာန္မွာ စြဲလမ္းကပ္ၿငိေနတဲ့

ဆိုးဝါးလွတဲ့ ဒီေဒါသ ကိေလသာကို ကယ္မပယ္ခၽြတ္ေတာ္မူပါဘုရား” လုိ႕ေလွ်ာက္ၿပီး ေဒါသကို တဒဂၤအေနနဲ႔

မၿငိမ္းမခ်င္း ဘုရားရွင္ေရွ႕မွာ ဝတ္ျပဳေနေလ့ရွိတယ္လို႔ ဖတ္ရပါတယ္။

ကိုယ္ကလည္း ငါးခုန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးနည္းကုိ

အတုယူၿပီး အကုသိုလ္တစ္ခုခု ရင္ထဲဝင္လာရင္

ျမတ္စြာဘုရားေရွ႕သြားၿပီး ေလွ်ာက္ထားဆုေတာင္းလို႔လည္း ရတာပါပဲ။ ဘယ္နည္းန႔ပဲ ဲေပ်ာက္ေပ်ာက္

ေပ်ာက္ဖို႔က အဓိကပါ။ ဒါေတြဟာ တကယ့္ မျဖစ္မေန အတုခိုးရမယ္႔နည္းေကာင္းေတြပါပဲ။

စာေရးသူလည္း ကိုယ္မလိုခ်င္တဲ့ အကုသိုလ္ေတြ ရင္ထဲေရာက္လာရင္ ငါးခုန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးနဲ႔

မဟာဝိသုဒၶါရံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးႏွစ္ပါးရဲ႕ နည္းအတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားေရွ႕သြား၊ ျမတ္စြာဘုရားကို

ေသာက္ေတာ္ေရကပ္ၿပီး ကိုယ့္ရင္ထဲမွာျဖစ္ေနတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကို သူမ်ားမၾကားေအာင္ ခပ္တိုးတိုးေလွ်ာက္ျပ၊

ၿပီးေတာ့ "…….. အကုသိုလ္ေတြမျဖစ္ရပါလို၏ဘုရား" လို႔ သံုးၾကိမ္ေလာက္ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ တစ္ခါတေလ

ကိုယ္မလိုခ်င္တဲ့ အကုသိုလ္က နည္းနည္းႀကီးေနမယ္၊ ျဖစ္ေၾကာရွည္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရခ်မ္းအျပင္

ပန္းပါကပ္ျပီး ဆုေတာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ အေရးေပၚဆုေတာင္းၿပီး အကုသိုလ္ပယ္နည္းတစ္ခုပါပဲ။

ဆုေတာင္းလိုက္ရင္ပဲ ျဖစ္ေနတဲ့အကုသိုလ္က သက္သာသြားတာမ်ားပါတယ္။

ရာဂ ေဒါသ ေမာဟ ဣႆာမစၧရိယ စတဲ့ အကုသိုလ္ကိေလသာေတြ ႏွိပ္စက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ကို

တရားစကားေျပာျပေပးမယ့္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြလည္း သိပ္လိုအပ္ပါတယ္။ အညတရာေထရီကို

ေတာ့ ဓမၼဒိႏၷာေထရီက တရားစကားေျပာေပးခဲ့ပါတယ္။

ဓမၼဒိႏၷာဆိုတာ အနာဂါမ္ ဝိသာခရဲ႕ ဇနီးပါ။ ဘိကၡဳနီမ ဝတ္ၿပီး တရားအားထုတ္လိုက္တာ ခင္ပြန္းထက္

တစ္ဆင့္ေက်ာ္ၿပီး ရဟႏၱာျဖစ္သြားတဲ့ ေထရီမပါ။ ဓမၼဒိႏၷာေထရီ တရားထူးရသြားတာလည္း ခင္ပြန္းဝိသာခရဲ႕

ကူညီပံ့ပိုးမႈေတြ အမ်ားႀကီးပါခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏံွလည္း ကိေလသာရဲ႕ ႏိွပ္စက္မႈက ို သိပ္မခံရဘဲ

တရားထူးေတြ ကိုယ္စီရသြားၾကတဲ့သူေတြပါ။

ဘယ္လိုကိေလသာေတြက ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ပဲ ႏွိပ္စက္ႏွိပ္စက္ တကယ္အားကိုးရာကေတာ့ ဝိပႆနာ

ပါပဲ။ တရားထူးမရရင္ေတာင္ တစ္ခ်က္မွတ္ တစ္ခ်က္ကိေလသာကိုပယ္ေနတာဆိုေတာ့ တစ္မွတ္ခ်င္းမွာ

စိတ္ေအးခ်မ္းမႈကုိ ရေနတာပါ။ ကိေလသာႏွိပ္စက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကဓံဆိုးေတြ ႏွိပ္စက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ၊ တရားအားထုတ္ေနလိုက္ရံုပါပဲ။

ျမတ္စြာဘုရားက အဂုၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္ အႏုဂၢဟိတသုတ္မွာ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း(၅)မ်ဳိးနဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ဖို႔

ေဟာၾကားထားပါတယ္။ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း(၅)မ်ဳိးက -

၁။ သီလနဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း

၂။ သုတနဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း

၃။ တရားေဆြးေႏြးျခင္းနဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း

၄။ သမထနဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း

၅။ ဝိပႆနာနဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါကို အ႒ကထာက ဥပမာေလးနဲ႔ ျပထားပါတယ္။ သစ္ပင္စိုက္ထားရင္ ကိုယ္စိုက္ထားတဲ့သစ္ပင္ကို

ျခံလည္းခတ္ထားရပါတယ္။ ေရလည္းေလာင္းေပးရပါတယ္။ ေပါင္းလည္းသင္ေပးရပါတယ္။ သစ္ပင္မွာ

က်လာတဲ့ ပိုးေကာင္ေလးေတြကိုလည္း ဖယ္ရွားေပးရပါတယ္။ ပင့္ကူမွ်င္ႏြယ္ပင္ေတြကိုလည္း ဖယ္ရွားေပး

ရပါတယ္တဲ့။

အတြဲဥပမာေလးေတြက သီလက ျခံခတ္ထားတာနဲ႔တူပါတယ္တဲ့။ သုတက ေရေလာင္းတာနဲ႔ တူပါ

တယ္တ႔ဲ။ ေဆြးေႏြးတာက ေပါင္းသင္တာနဲ႔ တူပါတယ္တ႔။ဲ သမထက ပိုးေကာင္ေလးေတြကို ဖယ္ရွားေပး

တာနဲ႔ တူပါတယ္တဲ့။ ဝိပႆနာက ပင့္ကူမွ်င္ႏြယ္ပင္ေလးေတြကို ဖယ္ရွားေပးတာနဲ႔ တူပါတယ္တဲ့။

သစ္ပင္တစ္ပင္စိုက္ရင္ ဒီအစီအစဥ္ေလးေတြကို လုပ္ေပးရပါတယ္။ လုပ္မေပးရင္ ကိုယ္စိုက္ထားတဲ့

သစ္ပင္ဟာ ညႇိဳးႏြမ္းၿပီး ေသသြားႏိုင္ပါတယ္။

စာေရးသူ ေလးလေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ခရီးတစ္ခုထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ စိုက္ခဲ့တဲ့

သစ္ပင္ေတြက အရြက္ေတြမရွိေတာ့သေလာက္ ေျခာက္ေသြ႔ေနပါေတာ႔တယ္။ သက္မ့ဲျဖစ္တဲ့ သစ္ပင္ႏြမ္းႏြမ္း

ေျခာက္ေျခာက္ေတြကို ျမင္ရတာ တကယ့္စိတ္မခ်မ္းသာစရာျမင္ကြင္းေ

တြပါပဲ။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စိုက္ခဲ့တဲ့သစ္ပင္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး မေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သစ္ပင္ကြ်မ္းက်င္

တဲ႔သူေတြကို ဖုန္းဆက္ေခၚရပါတယ္။ သူတို႔လည္း ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး သစ္ပင္အေပြးေတြကို လက္သဲနဲ႔

ဆိတၾ္ကည႔၊္ အရြက္ေတြကိုကိုင္ၾကည႔န္ ဲ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က လူနာတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္သလိုပါပဲ။

ၿပီးေတာ႔ "ေရေလာင္းရမယ္၊ ေအာက္ေျချမက္ရွင္းရမယ္၊ ေပါင္းသင္ရမယ္၊ ေျမလုံးခြဲၿပီး ေရေနေအာင္ ခြက္က်င္း

လုပ္ရမယ္၊ ေဆးေကၽြးရမယ္၊ ပိုးသတ္ေဆးျဖန္းရမယ္" လို႔ေျပာၿပီး ကိုယ္တိုင္ပဲလုပ္ေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီအထဲက

"ပိုးသတ္ေဆးေတာ့မျဖန္းပါနဲ႔"လို႔ ေတာင္းပန္ရပါတယ္။ ပိုးေကာင္ေလးေတြ မေသေစခ်င္သလို သတ္လည္း

မသတ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း သံုးသိန္းတန္သစ္ပင္တခ်ိဳ႕ ေအာက္ေျခပိုးကိုက္ၿပီး ေသသြားေတာ့လည္း

ႏွေျမာရျပန္ပါတယ္။ သံုးပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ရြက္ႏုေလးေတြ ျပန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

စိမ္းစိုလာတဲ့သစ္ပင္ေတြ ျပန္ျမင္ရေတာ့လည္း စိတ္က ျပန္ေပ်ာ္သြားရျပန္ပါတယ္။ သစ္ပင္ညႇိဳးႏြမ္းႏြမ္းေတြကို

ကိုယ္တိုင္လည္းမျမင္ခ်င္သလို ေရာက္လာတဲ့သူေတြကိုလည္း မျမင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေရေလာင္းတာ

ပံုမွန္ထက္ရႊဲေအာင္ လူတိုးၿပီး ေလာင္းရပါေတာ့တယ္။

ကိုယ္စိုတ္ထားတဲ့သစ္ပင္ေလး ေရေလာင္းလိုက္လို႔ အညြန္႔တေဝေဝ အရြက္တဖားဖား စိမ္းစိမ္း

စိုစိုျဖစ္လာတဲ့အခါ စိတ္ခ်မ္းသာရသလို ကိုယ္စိုက္ထားတဲ့ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းေအာက္မွာ ထိုင္ရတာလည္း

တကယ့္အရသာတစ္ခုပါပဲ။ ဒီလုိပါပဲ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိေတာ့ ေအးခ်မ္းေအာင္ေနၾကရမွာပါပဲ။

ဘဝကလည္း သစ္ပင္တစ္ပင္လိုပါပဲ။ ေရေလာင္ေပါင္းသင္ေဆးေကၽြးေနႏုိင္မွ စိတ္ကေလးေတြက

လန္းေနတာပါ။ ေရမေလာင္းျဖစ္တာနဲ႔ စိတ္က ညႇိဳးလာတာပါ။ ပုထုဇဥ္သစ္ပင္တစ္ပင္ဟာ စိမ္းစိုတလွည့္

ေျခာက္ေသြ႔တလွည့္ပါပဲ။ အျမဲတမ္းလည္း စိမ္းစိုမေနႏိုင္သလို အျမဲတမ္းလည္း ေျခာက္ေသြ႔မေနႏိုင္ပါဘူး။ စိတ္

ညႇိဳးႏြမ္းလာတဲ့အခါ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း ငါးမ်ဳိးနဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ေပးရပါမယ္။ စိတ္ညႇိဳးႏြမ္းရင္ ဘဝက ေနရတာလည္း

မေပ်ာ္ေတာ႔ပါဘူး။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္ရုပ္နဲ႔စိတ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ၾကားကပဲ အာရံုတခ်ဳိ႕

ေၾကာင့္ ညႇိဳးႏြမ္းသြားရတာေတြလည္း ရိွတတ္ပါတယ္။ဒီေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရျပန္ေလာင္းရံုပါပဲ။

ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝမွာ ကိုယ့္စိတ္ကေလးကို အထူးေစာင့္ေရွာက္ေပးေနမွ ေတာ္ကာက်တာပါ။

ဒါေတြက အသက္ႀကီးတာငယ္တာေတြနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ အသက္ႀကီးေပမယ့္လည္း ရင့္က်က္ခ်င္မွ

ရင့္က်က္တာပါ။ အသက္ငယ္ေပမယ့္လည္း ရင့္က်က္ခ်င္ ရင့္က်က္ေနတာပါ။

အထူးသျဖင့္ ရုပ္နာမ္ေတြ ညႇိဳးႏြမ္းလာရင္ ဘုရားခန္းထဲသြားၿပီး သီလယူ သမထ ဝိပႆနာ

ပြားေနလိုက္တာကအေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဒါဆို ညႇိဳးႏြမ္းေနတဲ့ ရုပ္နာမ္ေတြက ျပန္လန္းလာတာမ်ားပါတယ္။

ရုပ္ႏြမ္းစိတ္ႏြမ္းကို ေျဖေဖ်ာက္စရာ အာရံုမ်ဳိးစံုေတာ့ ရွိေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားထားတဲ့

ေရေလာင္းေပါင္းသင္မႈေတြနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္တာကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။

ကိုယ့္ရုပ္နာမ္ေတြ ၾကည္လင္လာတဲ့အခါ ကိုယ္လည္းစိတ္ခ်မ္းသာရသလို ကိုယ့္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး

လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရေတာ့တာပါ။ ကိုယ္စိတ္မခ်မ္းသာရင္ ကိုယ္နဲ႔ဆက္စပ္သမွ် ဝန္းက်င္အားလံုး စိတ္

မခ်မ္းသာရပါဘူး။ အမ်ားနဲ႔ထိေတြ႔ဆက္ဆံေနရတဲ့သူဆုိ ပုိလုိ႔ေတာင္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနရဦးမွာပါ။ ဒါမွ

ကုိယ္နဲ႔ထိေတြ႔ဆက္ဆံရသူအားလုံး ကိုယ့္ကိုမီွျပဳၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာၾကမွာပါ။

ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားတဲ့ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း(၅)မ်ဳိးက လူတစ္ေယာက္အတြက္ မျဖစ္မေနလိုအပ္တဲ့

ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္းေတြပါ။ သူမ်ားကို ခ်ီးေျမႇာက္ရတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ခ်ီးေျမႇာက္ရတာျဖစ္တဲ့

အတြက္ ဘာမွႏွေျမာစရာလည္း မလိုပါဘူး။

၁။ သီလနဲ႔ခ်ီးေျမႇာက္ပါတဲ့။ သီလေလ်ာ႔သြားရင္ စိတ္ကပါ ညႇိဳးသြားတာမ်ားပါတယ္။

၂။ သုတနဲ႔လည္း ခ်ီးေျမႇာက္ပါတဲ့။ သုတဆိုတာ စာဖတ္တာ၊ တရားနာတာပါ။ ဒီေခတ္ကေတာ့

တရားနာဖို႔အတြက္ မခက္ေတာ့ပါဘူး။ တရားCDေတြ လမ္းေဘးေနရာတိုင္းမွာ လြယ္လြယ္ကူကူ ဝယ္လို႔ရေန

တာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္ေလာက္ကဆို တရားေခြတစ္ေခြနာရဖို႔ တရားေတးသံသြင္းဆိုင္ႀကီးေတြကို တကူး

တက သြားမွာရတာပါ။ ဒါေတာင္ ခ်က္ခ်င္းမရပါဘူး။ တိပ္ေခြကိုမွာခဲ့ၿပီး ခ်ိန္းတဲ့ရက္က်မွ သြားယူရတာပါ။

အခုေတာ့ ေငြ(၅ဝဝ)ေလာက္ဆို CDတစ္ခ်ပ္နဲ႔ တရားအပုဒ္ေရ သံုးရာ၊ ငါးရာေလာက္ ရေနတာပါ။

ထားရသိမ္းရတာလည္း သိပ္ဝန္က်ဥ္းတာပါ။

၃။ တရားေဆြးေႏြးျခင္းနဲ႔လည္း ခ်ီးေျမႇာက္ပါတဲ့။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သိတာခ်င္းေတာ့ မတူၾက

ပါဘူး။ သူသိတာ ကိုယ္မသိ၊ သူမသိတာ ကိုယ္သိဆိုေတာ့ အခ်င္းခ်င္းလည္း ေဆြးေႏြးရမွာပါ။ အထူးသျဖင့္

ေတာ့ ကိုယ္ထက္သာတဲ့သူန႔ ဲ ေဆြးေႏြးရမွာပါ။

၄။ သမထနဲ႔လည္းခ်ီးေျမႇာက္ပါတဲ့။ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ သမထတစ္ခုခု ပြါးမ်ားေနရင္ စိတ္ကေအးခ်မ္း

ေနတာပါပဲ။

၅။ ဝိပႆနာနဲ႔လည္းခ်ီးေျမႇာက္ပါတဲ့။ ဝိပႆနာကေတာ့ ကိုယ္အားထုတ္ဖူးထားတဲ့အတိုင္း

ခ်ီးေျမႇာက္ရံုပါပဲ။

ျမတ္စြာဘုရားက တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ေယာဂီေတြ ကိုယ့္ရဲ႕ဝိပႆနာသမၼာဒိ႒ိကို ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း

ငါးမ်ဳိးနဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ဖို႔ ေဟာျပထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အျပင္မွာေနေနၾကတဲ့သူေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို

ခ်ီးေျမႇာက္မႈ(၅)မ်ဳိးနဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ေနရင္ စိတ္ခ်မ္းသာေနေတာ့တာပါ။ ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ဟာ အျမဲတမ္း

ၾကည္မေနႏိုင္ပါဘူး။ ၾကည္တလွည့္၊ ေနာက္တလွည့္ပါပဲ။ စိတ္ၾကည္လင္ေနမွလည္း ကိုယ့္အတြက္, ကိုယ့္

မိသားစုအတြက္, ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအတြက္ အားတက္သေရာ လုပ္ႏိုင္မွာပါ။

ဘ၀ဆိုတာ သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္လိုပါပဲ၊ အၿမဲေရေလာင္းေပးေနမွ စိမ္းစိုေနမွာပါ။ အဲဒီလိုေရေလာင္း

ေပးေနတာကကို မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ရဲ႕ အေထာက္အပံ့ေကာင္းေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲေလ။

က်မ္းကိုး

အႏုဂၢဟိတသုတၱန္တရားေတာ္။

သဒၶမၼရံသီရိပ္သာဆရာေတာ္၊

ရေဝႏြယ္ (အင္းမ)

Shared from Cartoon Aung San Kyaw