ရိွတဲ႔ အတိုင္းလည္းသိဖို႔ သိတဲ႔ အတိုင္းလည္ရိွေနဖို႔ - ၿမသန္းစံ (၁)

ညသန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္ၾကီး ဘယ္ကမ်ား ဖုန္းဆက္တာပါလိမ္႔။

ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာက ဆရာၾကီးဓမၼာစရိယ ဦးေဌးလိွဳင္ရဲ ႔ ဇနီး သည္္ဆီက ဖုန္းၿဖစ္ေနတယ္။ “ဆရာၾကီး အခုေလးတင္ပဲ ဆံုးသြားၿပီ”တဲ႔။ အခ်ိန္အတိအက်ေတာ႔ နံနက္(၀၁:၂၅) နာရီေပါ႔ေလ။ ထင္ေတာ႔ထင္ထားၿပီးသားပါ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ငါးရက္တုန္းက ဆရာၾကီးဆီကို လူမမာေမးဖို႔ သြားကတည္းက သိႏွင္႔ၿပီးသားပါ။ အဲဒီေန႔က ၿမင္ခဲ႔ရတဲ႔ ၿမင္ကြင္းဟာ ဆရာၾကီးရဲ ႔ သက္ရိွထင္ရွားရုပ္ပံုလႊာရဲ ႔ ေနာက္ဆံုး ၿမင္ကြင္းပါပဲ။ သည္ၿမင္ကြင္းကို ၿမင္ခဲ႔ရၿ႔ပီးကတည္းက ဆရာၾကီး မရႏိုင္ေတာ႔ဘူးဆိုတာ သိခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။ ဆရာၾကီး အေနနဲ႔လည္း ကိုယ္တိုင္ သိၿပီးသား ၿဖစ္မွာပါ။


သည္ငါးရက္ေလာက္ အေတာအတြင္းမွာပဲ ဆရာၾကီးဟာ ေ၀ဒနာေတြကို အလူးအလဲ ခံသြားခဲ႔ရမွာပါဘဲ။ ခႏၶာရခဲ႔ၿခင္းရဲ ႔ဒုကၡကို ဆရာၾကီးခမ်ာ အသက္ေပးရင္း သိသြားခဲ႔မွာပါပဲ။ ဆရာၾကီး ေနမေကာင္းၿဖစ္တယ္၊ အိပ္ရာထဲ လဲေနတယ္၊ ေဆးရံုက ဆရာ၀န္ေတြက လက္ေလ်ွာ႔လိုက္ၿပီ၊ အိမ္မွာပဲ ေနေစခ်င္ေတာ႔တယ္ - စတဲ႔ သတင္းေတြကို ၾကားကတည္းက ဆရာၾကီးအနားကို အေၿပးလာခ်င္တာ။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ႔ေလ။ ကိစၥမ်ားေၿမာင္ လူတို႔ေဘာင္ ဆိုတဲ႔အတိုင္း လူမွဳကိစၥေတြဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ အၿပီးသတ္တယ္လို႔ မရိွဘူး။ ေပၚလာသမ်ွ အာရံုအသစ္ေတြကို “စိတ္” အသစ္ေတြ၊ ရုပ္ အသစ္ေတြနဲ႔ လိုက္လိုက္လုပ္ေနရတာ အမ်ွင္ကို မၿပတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ မို႔လို႔လည္း သူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြ မွန္သမွ်ဟာ ဃရာ၀ါသ-အိ္မ္ရာထည္ေထာင္ လူတို႔ေဘာင္ကို စက္ဆုပ္ ရြံရွာၾကတာ မဟုတ္လား။


အင္း-သည္အတိုင္းသာ အခ်ိန္ဆြဲေနရင္၊ အားမယ္႔အခိ်န္ကို ေရြးေနရင္ ကိုယ္႔အေပၚမွာ ေက်းဇူးရိွထားတဲ႔ ဆရာသမား တစ္ေယာက္ရဲ ႔ ေနာက္ဆံုး အခိ်န္ကိုေတာင္ မီလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အၿမန္သြားမွပဲဆိုၿပီး ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တြန္းအားေပးၿပီး အတင္းသြားရေတာ႔တာ။ ေလာကမွာ လူေတြဟာ ကိုယ္လည္း ကိုယ္႔ကိစၥနဲ႔ကိုယ္၊ သူလည္း သူ႔ကိစၥနဲ႔သူဆိုၿပီး ကိုယ္စီ ကို္ယ္စီ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကေတာ႔တာ။ ဘယ္ေတာ႔မွ အေတာမသတ္ႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ လူမွဳစီးပြားေရးကိစၥေတြနဲ႔ အခိ်န္ေတြ ကုန္ေနလိုက္ၾကတာ။ ထားခဲ႔ရမယ္႔ အရာေတြ(ရာထူး၊ ဥစၥာ၊ စီးပြား၊ သမီးသား) အတြက္ တစ္ဘ၀လံုး အခိ်န္ကုန္ခံေနၾကသ ေလာက္ ယူသြားရမယ္႔ ကုသိုလ္ရဲ ႔သတၱိအရိွန္အ၀ါအတြက္ ငါးမိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္ေလးေလာက္ေတာင္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တဲ႔ လူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါလား။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာတို႔၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတို႔ဆိုတာေတြ ကို ၾကားဖူးနား၀ ေတာင္မရိွဘဲနဲ႔၊ အခ်ိန္ေပးေလ႔က်င္႔ရေကာင္းမွန္းေတာင္ မသိဘဲနဲ႔ နာေရးေၾကာ္ၿငာစာ ရင္း၀င္သြြားၾကသူေတြ မနည္းလွပါလား ဆိုတာကို ေတြးမိတိုင္း ဓမၼသံေ၀ဂ အၾကီးအက်ယ္ ၿဖစ္ရပါ တယ္။


သစ္ပင္တစ္ပင္ကို မခုတ္ခင္မွာ ကိုယ္လဲေစခ်င္တဲ႔ဘက္ကို အရာေပးၿပီးမွ က်န္တဲ႔ဘက္က ခုတ္ရပါတယ္။ သည္လိုမွ မဟုတ္ရင္ လဲခ်င္ရာလဲဆိုၿပီး ပင္စည္ပတ္ပတ္လည္ကို ထင္ရာေလ်ွာက္ ခုတ္ေနရင္ ဓါတ္ၾကိဳးေပၚ လဲက်ၿပီး ၀ါယာေရွာ႔ ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မယ္။ သူမ်ားအိမ္ေခါင္မိုး၊ ၿခံစည္းရိုး၊ လူသြားလမ္း၊ အၿခားသစ္ပင္ေပၚစတဲ႔ေနရာေတြကို ပရမ္းပတာလြင္႔စဥ္ၿပီး လဲက်သြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ“ ၀ိနိပါတိကေဘး” နဲ႔ အလြန္တူပါရဲ ႔။ လဲေစခ်င္တဲ႔ဘက္ကို ခုတ္ရာေပးၿပီးမွ အၿခားတစ္ဖက္ ကေန ခုတ္တဲ႔အပင္က်ေတာ႔ စနစ္တက်နဲ႔ လဲလို႔ ကိုယ္လိုရာကို ေရာက္ေစပါတယ္။ ဒါေလးေတြ ကိုေတြ႔ထားေတာ႔၊ အင္း-ေတာ္ပါေသးရဲ ႔၊ သတိပ႒ာန္တရားေတာ္နဲ႔အညီ စားစား၊ သြားသြား၊ လာလာနဲ႔ လူမွဳကိစၥေတြ ေဆာင္ရြက္ေနေပလို႔သာ။ တစ္ဖက္ကလည္း တရားအတြက္ အမွတ္ေတြစုေဆာင္းၿပီး သား၊ တစ္ဖက္ကလည္း လူမွဳ၀တၱရားေတြကို မဂၤလာတရား နဲ႔အညီ ေက်ပြန္ၿပီးသားၿဖစ္ေနလို႔ ေၿဖသာ ေသးတာေပါ႔ေလ။ သို႔ေပမယ္႔လည္း ဒါဟာ ရေသ႔စိတ္ေၿဖတဲ႔ သေဘာေလာက္ပဲ ရိွေသးတာ၊ တရားေတာ္နဲ႔ ပက္သက္လို႔ အားရေလာက္တဲ႔ က်င္႔ၾကံအားထုတ္မွဳ မၿဖစ္ေသးဘူးဆိုတာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတိထားေနမိပါရဲ ႔။


ဒါေၾကာင္႔မို႔လည္း ဆရာၾကီးဆီမသြားခင္မွာ ၿမင္၊ ၾကား၊ နံ၊ စား၊ ထိ ဆိုတဲ႔ အာရံုေတြနဲ႔ အတူေရာ ၀င္လာတတ္တဲ႔ ေမာဟကိေလသာစိတ္ေတြကို အခ်ိန္ေပးၿပီး ရွင္းသြားဦးမွ ေတာ္မယ္ဆိုၿပီး နီးစပ္ရာဘုရားတစ္ဆူကို အရင္သြားရပါတယ္။ အေတာ္ပါပဲ။ ဆရာၾကီးအိမ္အသြား၊ လမ္းေၾကာင္းလည္း သင္႔တဲ႔ စြယ္ေတာ္ၿမတ္ေစတီရဲ ႔ လိုဏ္ထဲမွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာရဲ ႔ ၾကီးၿမတ္တဲ႔ဂုဏ္ကို အာရံုၿပဳႏွလံဳး သြင္းၿပီးသကာလ ရုပ္နမ္ဓမၼ သခၤါရေတြကို ရွုၿမင္သံုးသပ္တဲ႔ အေၿခအေနအထိ ဉာဏ္ခရီးေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္လို႔ ရင္ထဲက ကိေလသာ အမိွုက္ထုပ္အခ်ိဳ ႔ကို စြန္႔ပစ္ၿဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ႏွစ္နာရီနီးပါး ေလာက္ ရွုမွတ္ပြားမ်ားလိုက္ေတာ႔ အမိွုက္စြန္႔ပစ္ၿပီးခါစ အမိွုက္ပံုးတစ္ခုလို ရင္ထဲက အနံ႔ဆိုးေတြ ေလ်ာ႔ပါးလို႔ ကိေလသာ အမိွဳက္ထုပ္ အေလးခ်ိန္ေတြေၾကာင္႔ ထံုေပေပ၊ မွဳန္မိွုင္းမိွုင္းၿဖစ္ေနတဲ႔ ရင္ပတ္ၾကီးလည္း ေပါ႔ပါးရွင္းလင္းလို႔၊ စိတ္ေတြလည္း ၾကည္ႏွဳးလန္းဆန္းလို႔ ၿဖစ္ခဲ႔ၿပီးမွ ဆရာၾကီးအိမ္ကို ေရာက္ခဲ႔ေတာ႔တာ။ ဆရာၾကီးအိမ္ကိုေရာက္ေတာ႔ ဆရာၾကီးရဲ ႔ ဇနီးသည္က ဆီးၾကိဳပါတယ္။ မ်က္ႏွာေတာ႔ မေကာင္းရွာဘူး။ စကားမေၿပာၿဖစ္ၾကေပမယ္႔ ဆရာၾကီးရိွတဲ႔ အခန္းထဲကိုေတာ႔ တစ္ပါတည္း ေခၚသြားပါတယ္။ အခန္းထဲေရာက္လို႔ ေတြ႔လိုက္ရတာက ဆရာၾကီးရဲ ႔ ေနာင္ေတာ္ၾကီးၿဖစ္ တဲ႔ ေမာင္းေထာင္ေၿမဇင္းေတာရဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ဆရာၾကီးကို ဗုဒၶါႏုႆတိအာရံုေတြ သြင္းေပး ေန တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။


ေမာင္းေထာင္ေၿမဇင္းေတာရ ဆရာေတာ္ၾကီးက ဆရာၾကီးထက္ အသက္ (၁၁)ႏွစ္ေလာက္ ၾကီးပါတယ္။ အသက္အေတာ္ကြာေတာ႔ ညီငယ္ၿဖစ္သူကို ကရုဏာၾကီးဟန္တူပါရဲ ႔။ “ေမာင္ေဌးလိွဳင္ေရ၊ ဒါက ဘုရားဓါတ္ေတာ္ကြ၊ ဒါကေ၀ဘူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ ႔ ဓါတ္ေတြကြ၊ မင္းအာရံုၿပဳထား” ဆိုၿပီး ညီၿဖစ္သူကို (က်ြန္ေတာ္တို႔ရဲ ႔ဆရာၾကီးကိုေပါ႔ေလ) ဗုဒၶါႏုႆတိ ၊ သံဃာႏုႆတိေတြ အထပ္ထပ္ အာရံုၿပဳ ခိုင္းေနေလရဲ ႔။ ဆရာၾကီးခမ်ာ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ ႔ အဆံုးအမကို အသံေတာ္က တစ္ဆင္႔အာရံုၿပဳ ၾကည္ညိဳေနရင္းက ဘယ္တစ္ေစာင္း လဲေလ်ာင္းရင္းလက္အုပ္ကေလး ခ်ိီမိုးေနေတာ႔တယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ဗုဒၶရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူကို ဆရာၾကီးရဲ ႔ ဥိီးေခါင္းကို ထိထားေပးရင္းက ပါဠိေတာ္ေတြကို ရြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ေနေတာ႔တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ပုလင္းအသီးသီးမွာ ထည္႔ထားတဲ႔ ဓာတ္ေတာ္ေတြကို ဆရာၾကီးဦးေခါင္းေပၚမွာ ပင္႔ထိေပးရင္းက ႏွဳတ္ကလည္း တဖြဖြနဲ႔ ရြတ္ဆိုေန ပါတယ္။


ကဲ-ေမာင္ေဌးလိွဳင္ေရ၊ မင္းရဲ ႔ေသြးသားေတြ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္သြားၿပိီေဟ႔၊ ေရာဂါေတြလည္း မၾကာခင္ေပ်ာက္သြားေတာ႔မွာကြ လို႔ အားေပးစကား ေၿပာေနပါတယ္။ ဒီအားေပးစကားဟာ ဆရာၾကိီး အတြက္ စိတ္အားေဆး တစ္ခြက္ၿဖစ္ေစေလာက္ပါရဲ ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေဘးကေန ၾကည္႔ေနရတဲ႔ က်ြန္ေတာ္ အဖို႔ ဆရာၾကီးရဲ ႔ ယိုယြင္းညိွဳးခ်ဳံးႏုံးေခြေနတဲ႔ ရုပ္ခႏၶာၾကီးဟာ ဘယ္လိုမွ ထူမတ္ မလာႏိုင္ေတာ႔ဘူး ဆိုတာ ရိပ္မိေနပါၿပီ။ ကင္ဆာပိုးေတြရဲ ႔ အတြင္းလိွဳက္ ကိုက္စားမွဳဒဏ္ေၾကာင္႔ ဆရာၾကီးဟာ ၿပဳသမ်ွ ႏုရမယ္႔ အေနအထားကို ေရာက္ေနပါၿပီ။


အာဟာရ မသြင္းႏိုင္တာ ၾကာၿပီၿဖစ္တဲ႔ ရုပ္ခႏၶာၾကီးဟာ ၿပိဳလဲပံုက်ၿပီး ေခြေခြကေလးၿဖစ္ေနရွာ ပါၿပီ။ ပိုးမႊားမိ်ဳးစံု ကိုက္စား မင္းမူေနတဲ႔အတြက္ အတြင္းပူ၊ အၿပင္ပူၿဖစ္ေနတဲ႔ ဆရာၾကီးရဲ ႔ ရုပ္ခႏၶာၾကီးကို ေဘးကတပည္႔ႏွစ္ဦးက ယပ္ေတာင္ေတြခတ္ေပးရင္း၊ ရုပ္တရားၾကိီးရဲ ႔ေဖာက္ၿပန္မွုကို ၿပင္ပလွဳံ ႔ေဆာ္မွဳ အသံုးၿပဳလို႔ အတင္းၿပဳၿပင္ေပးေနရပါၿပီ။ ဆရာၾကီးခမ်ာ မ်က္လံုးေတာင္ မဖြင္႔ႏိုင္ရွာေတာ႔ပါဘူး။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို ၾကည္ညိဳအာရံုၿပဳေနေပမယ္႔ လက္အုပ္ကိုေတာင္ ဘယ္လက္ငါးေခ်ာင္း၊ ညာလက္ငါး ေခ်ာင္းထပ္ၿပီး အာရံုမၿပဳႏိုင္ရွာေတာ႔ပါဘူး။ ဘယ္၊ညာလက္ေခ်ာင္းေတြဟာ တစ္ေခ်ာင္းၾကား တစ္ေခ်ာင္းေနရာယူရင္းက ယိုင္ေခြေခြၿဖစ္လို႔ ဘယ္ညာလက္ႏွစ္ဖက္ေပါင္း လက္သီးဆုပ္လို႔ ေၿပာရမလို ေတာင္ၿဖစ္ေနတဲ႔ လက္အုပ္နဲ႔ အာရံုၿပဳေနရရွာတာ။


ဘယ္ေလာက္ သံေ၀ဂရစရာၿမင္ကြင္းပါလဲ။ “ရဟႏၱာနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ား” စာအုပ္ကို ေရးသားခဲ႔တဲ႔ ဆရာၾကီးတစ္ဦးရဲ ႔ကုသိုလ္ၾကီးကိုမ်ွ မေထာက္ထား၊ မညွာတာ ႏွိပ္စက္ရဲလိုက္တဲ႔ ဗ်ာဓိတရားၾကီးရယ္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္အေပၚ ထားတဲ႔ ေစတနာသဒၶါတရားကုိမ်ွ မေထာက္ထား၊ မညွာတာ ေဖာက္ၿပန္ ၀ံ႔လိုက္တဲ႔ ရူပကၡႏၶာၾကီးရယ္။ ေဘးရံ တပည္႔တပန္းေတြကိုမ်ွ အားမနာ၊ ေဆးထိုးေဆးတိုက္ အသက္ ကယ္တဲ႔ စစ္ကူ၊ ပစ္ကူေတြကိုမ်ွ မေၾကာက္မရြ ႔ံ ေနာက္မတြန္႔နဲ႔ ေအာင္လံတံခြန္လႊင့္ထူေနခ်င္ၿပီၿဖစ္တဲ႔ မရဏမင္းၾကီးရယ္။ ေၾသာ္-အားလံုးဟာ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္၊ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနၾကတာ။ ကုိယ္က ဘာ၀င္လုပ္ေပးလို႔ ရႏိုင္မွာမို႔လဲ။


သည္အခိ်န္မွာပဲ နာခဲ႔ဖူးတဲ႔ တရားေခြမ်ားစြာထဲက မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ ႔ တရားစကား တစ္ပိုဒ္စာ ဖ်တ္ခနဲဆိုသလိုပဲ အာရံုထဲ ေရာက္လာေလရဲ ႔။


“ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ ေအာင္ၿခင္းရွစ္ပါးေတြနဲ႔ ခ်ိီးမြမ္းခန္းဖြင္႔ခဲ႔တဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးေလ၊ ကုသိနာရံု အင္ၾကင္းေတာေရာက္ေတာ႔ ခံႏိုင္ေသးရဲ ႔လား၊ ရူပကၡႏၶာၾကီးက ႏွိပ္စက္ၿပီေလ၊ ညီေတာ္အာနႏၵာေရ…. ငါဘုရားပင္ပန္းေတာ္မူလွၿပီလို႔ မေၿပာရဘူးလား၊ အဲဒါကို ၾကည္႔ထား၊ ကိေလသာရန္သူေတြကို ေအာင္ႏိုင္ေတာ္မူၿပီးတဲ႔ ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ၿမတ္ၾကီးေတာင္မွပဲ ခႏၶာရဲ ႔ဒုကၡကို ခံသြားရေသးတာ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြအဖို႔မွာဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ အဲဒါၾကည္႔ထားပါ။ ဒကာ၊ဒကာမေတြ။ ဒါကိုေလးေလးနက္နက္ သေဘာေပါက္ေစခ်င္လို႔ ဆရာဘုန္းၾကီးက မွာေနရတာ။ ဒီကိစၥေတာ္ေတာ႔္ကို အေရးၾကီးပါတယ္။ ေပါ႔ေသးေသးလို႔ေတာ႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ေတြ၀ိပႆနာဉာဏ္ေတြ ရဖို႔အေရး၊ ခႏၡာရဲ ႔ဒုကၡကို ခံႏိုင္ဖို႔အေရး ဆရာဘုန္းၾကီးက မေနမနား ေဟာေနရတာပါ။”


တရားနာခဲ႔တုန္းကေတာ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးႏွယ္ ေၿပာရက္လိုက္တာလို႔ ထင္ခဲ႔မိေသး။ ေနာက္မွ တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႔ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ ႔ တပည္႔ဒကာ၊ ဒကာမေတြ အေပၚမွာ ထားခဲ႔တဲ႔ ေမတၱာ၊ ကရုဏာတရားေတြကို တေရးေရးနဲ႔ေတြးၾကည္႔ရင္းက တစိမ္႔စိမ္႔နဲ႔ သေဘာေပါက္ခဲ႔ရ တာ။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကိုယ္ေတာ္တိုင္လည္း ခႏၶာ၀န္ခ်ခါနီးမွာ မွာခဲ႔တဲ႔ ေနာက္ဆံုး တရားစကားကို ၾကည္႔ပါ။ ဘယ္ေလာက္ေလးနက္ၿပီး၊ ဘယ္ေလာက္ တရားအဆီအႏွစ္ ၿပည္႔၀လိုက္ပါ သလဲ….။


“ငါ႔မ်က္လံုးေတြၿပာလာၿပီ၊ ၾကည္႔ထားၾက၊ ခႏၶာရတဲ႔ လူတိုင္း ငါ႔လိုပဲ ခံၾကရမယ္၊ ရီေကာ္ဒါ (Recorder) ထဲမွာ ငါေဟာထားခဲ႔တဲ႔ တရားတိပ္ေခြေတြရိွတယ္။ ဖြင္႔ၿပီးနာရစ္ၾက"


စိတ္ရဲ ႔ အလုပ္လုပ္ပံုေတြထဲမွာ “ဓမၼာရံု” ေလာက္နက္နဲသိမ္ေမြ႔တာ မရိွႏိုင္ဘူးထင္တယ္။ နက္နဲ သိမ္ေမြ႔သလို အာရံုေတြကို ပံုေဖာ္အသိေပးေနပံုေတြကလည္း လ်င္ၿမန္လြန္းမက လ်င္ၿမန္လွပါကလား။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔လည္း ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ၿမတ္ၾကီးက လက္ဖ်စ္တစ္တြက္အတြင္း ကုေဋတစ္သိန္း ၿဖစ္ပ်က္ခဲ႔တဲ႔ စိတ္လို႔ ေဟာေဖာ္ညႊန္ၿပသြားတာ မဟုတ္လား။


အခုလည္းၾကည္႔ေလ။ ပကတိမ်က္စိနဲ႔ ေတြ႔ေနၿမင္ေနရတာက အခန္းက်ဥ္းကေလး တစ္ခုထဲမွာ က်ြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ လူငါးေယာက္။ ဆရာၾကီးက ခုတင္ေပၚမွာ ေခြေခြကေလး လဲေလ်ာင္းလို႔။ ေမာင္းေထာင္ေၿမဇင္း ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ညီၿဖစ္သူ (ဆရာၾကီး) ကို ကရုဏာဓာတ္ အၿပည္႔အ၀နဲ႔ တရားေတာ္ေတြ ခ်ီးၿမွင္႔ေနလို႔။ ဆရာၾကီးရဲ ႔ တပည္႔ႏွစ္ဦးက ဆရာၾကီးကို ဂရုတစိုက္ ယပ္ခတ္ေပးရင္း လိုေလးေသးမရိွ ၿပဳစုေနလို႔။


ဒါေပမယ္႔ စိတ္မ်ားလ်င္ၿမန္ပံုေၿပာပါတယ္။ ပကတိ မ်က္စိနဲ႔ၿမင္ရတဲ႔ အဆင္းကို ႏွလံုးမသြင္းၿဖစ္ ၿပန္ဘူး။ ဓမၼာရံုထဲမွာကေတာ႔ ၁၉၉၆-ခုနွစ္၊ မတ္လတုန္းက ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာဆရာၾကီးနဲ႔ စဆံုၿဖစ္ခဲ႔တာကစလို႔ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေပၚလာလိုက္တဲ႔ ပံုရိပ္ေတြ။ တရားရွုမွတ္ေနတုန္း အာရံုနဲ႔စိတ္ တည္႔မလို႔ရိွေသး၊ အေတြးတစ္ခုေပၚလာတာနဲ႔ အဲဒီအေတြးေနာက္ ေလ်ွာက္လိုက္သြားလိုက္တာ အေတြးကြန္ယက္နယ္ပယ္ၾကီးထဲ လြင္႔ေမ်ာမွန္းမသိ လြင္႔ေမ်ာရင္း တရားထုိ္င္ခ်ိန္ကုန္မွ တရားရွုမွတ္ဖို႔ ၿပန္သတိရလိုက္မိတဲ႔ ေယာဂီတစ္ေယာက္ရဲ ႔ ၿဖစ္ပံုမ်ိဳးနဲ႔ ဆင္ဆင္တူေနေသးေတာ႔…။


(ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။)


*ဤစာစုအား အစမွအဆံုးတိုင္ ေမတၱာေစတနာသဒၶါတရား အျပည့္ႏွင့္ အပင္ပန္းခံ စာစီရိုက္ႏွိပ္ေပးေသာ ညီမငယ္ မ Monica Pyone အား အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း။*

Shared from Vimuttisukha Bliss