ေဒါသခပ္သိမ္း ျငိမ္းႀကပါေစ

က်ေနာ္နဲ႔ ေရစက္လုိ႔ ေျပာရမလားပါပဲ။ ဘယ္လိုေႀကာင့္မ်ားပါလိမ့္ ။ ဒီလို ျမင္ကြင္းေတြက ေရွ႕မွာ အျမဲေရာက္ေရာက္လာတတ္တာေလ။ ငယ္ကတည္းက ခုထိပါပဲ။ က်ေနာ့စာႀကည့္စားပြဲေလး က ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ တည့္တည့္ေလ။ အိမ္ေပၚထပ္မွာလည္း ျဖစ္ျပန္။ ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ကလည္း တည့္ ေနေလေတာ့ မျမင္ခ်င္မွ အဆံုးပါပဲ။ ဘာဓါတ္လဲေတာ့မသိပါဗ်ာ။ လမ္းသြားေတြထဲကလည္း သြားရင္း လာရင္းက ထသတ္ႀကရင္ က်ေနာ့ျမင္ကြင္းေရွ႕ေရာက္မွခ်ည္းပါပဲ။ ဒါမ်ိဳးက ဘာလို႔မ်ား တုိက္ဆိုင္ သလဲမေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ တျခားေနရာမွာ ေပါက္ကြဲရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔။ က်ေနာ္ေအးေအးေဆးေဆး စာႀကည့္ေနခ်ိန္မ်ိဳးမွ စာေရးေနခ်ိန္မ်ိဳးက်မွ ေရွ႕တည့္တည့္ကေန ျဖစ္လိုက္ႀကတဲ့ ရန္ပြဲေတြေလ။

ခုလည္းႀကည့္ပါဦး။ စာေရးတဲ့ထဲ စ်ာန္၀င္ေနပါတယ္ဆိုမွ…..။

မလွမ္းမကမ္းမွ ဆူညံဆူညံ အသံမ်ားက နားထဲ က်ယ္ေလာင္စြာ ၀င္ေရာက္ လာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ အသံလာရာသို႔ လွမ္းႀကည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ လမ္းေဒါင့္ တစ္ေနရာမွာ ေဒါသႀကီးစြာနဲ႔ ရန္ေတြေထာင္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ေအာ္.. ဘာေတြေႀကာင့္မ်ား အဲေလာက္ထိ ေဒါသေတြ ႀကီးေနတာပါလိမ့္ေနာ္လို႔သာ ေတြးမိပါတယ္။

မႀကာပါဘူး။ သူမ ေအာ္ဟစ္တာကို အစပိုင္းမွာ ျငိမ္ခံေနတဲ့ ေယာက္်ားျဖစ္သူက ထလို႔ ကန္ထည့္လိုက္တဲ့ ျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရျပန္ပါတယ္။ ေအာ္…ဒုကၡ…ဒုကၡ လို႔သာ ေတြးရင္း ဒီျမင္ကြင္းကို ႀကည့္လုိ႔ သံေ၀ဂတရားေတြ တိုးပြားလာရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေဒါသခ်င္းျပိဳင္ေနတဲ့ ျပိဳင္ပြဲေလးတစ္ခုဆိုရင္လည္း မွားမယ္ မထင္ပါေနာ္။ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ အဘယ္သို႔ပင္ ရိုက္ပုတ္ေနပါေသာ္လည္း ေဒါသကို ဘယ္ေသာအခါမွ မထိနိဳင္ပါဘူး။ ေဒါသကို လက္ခံထားတဲ့ ခႏၶာအိမ္ႀကီးကသာလွ်င္ အထိေတြနာလို႔ အနာတရနဲ႔ ပင္ပန္း ေနရတာပါလားရယ္လို႔ ႀကည့္ရင္းက သိလာရပါတယ္။

အင္း ျမန္ျမန္ေအးခ်မ္းႀကပါေစလို႔ စိတ္မွာ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ေမတၱာေတြ ပို႔ေပးေန မိျပန္ပါတယ္။ တဆက္တည္းလည္း စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ႀကီးကို ေျပးလို႔ သတိရမိပါ ေသးတယ္။

တစ္ေန႔ေသာအခါ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ႀကီးဟာ စြန္းလြန္းရြာမွာ ပရိတ္ရြတ္၊ ဆြမ္းစဥ္ကိစၥ ပင့္ေလွ်ာက္တာေႀကာင့္ ႀကြသြားရာမွ ျပန္လာတဲ့အခါ ရြာထဲမွာ ကေလးမႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ေန တာကို ေတြ႔ေတာ္မူတယ္ေလ။ အဲဒီအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကပၸိယဒကာကို ေခၚျပီး “အဲဒီက ကေလးမႏွစ္ေယာက္ တရားေဟာေနႀကတယ္ကြယ့္။ ေမာလွေရာ့မယ္ ထင္တယ္။ ေဟာသည္ ငွက္ေပ်ာတစ္ဖီးကို ထက္၀က္ခြဲျပီး တစ္ေယာက္ တစ္ခုစီ သြားေပးစမ္း။ အဲဒါ တရားပူေဇာ္ပါတယ္။ အေမာေျပေအာင္ စားျပီးမွ ဆက္ျဖစ္ခ်င္ရင္လဲ ျဖစ္ႀကေသးတာေပါ့” လုိ႔ မွာႀကားျပီး ေစလႊတ္ ေတာ္မူတယ္။

အဲလို ငွက္ေပ်ာသီးလည္း ေပးလိုက္ေရာ ကေလးမႏွစ္ေယာက္လည္း ဟုိႀကည့္ သည္ႀကည့္ႏွင့္ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ငွက္ေပ်ာသီးကုိင္ျပီး အေႀကာင္သား ျငိမ္ေနႀကတယ္တဲ့ေလ။

ခုလည္း ဘာထူးလဲေနာ္။ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ ဆိုသလိုပါပဲ။ ေဘးကျမင္ရတဲ့လူက သူတို႔ရင္ထဲက ေဒါသႀကီးကို အတိုင္းသား ျမင္လုိ႔ ေတာင္ ေႀကာက္တတ္လာပါျပီ။ ဆရာေတာ္ႀကီးကို သတိရလိုက္ေပမယ့္ ဆရာေတာ္ႀကီးလိုေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီး သြားမေပးရဲပါဘူးေနာ္။ ေတာ္ေနမွ ေဒါသေတြက ရမ္းပံုမီးက်ျဖစ္သြားပါဦးမယ္ေလ။

ဒါေႀကာင့္ပဲ “ေဒါသခပ္သိမ္း ၿငိမ္းၾကပါေစ ” လို႔ ေမတၱာဓါတ္ေတြ သူတို႔အေပၚ လႊမ္းျခံဳလုိ႔ ပို႔ေပး ေနမိပါတယ္။ တဆက္တည္းလည္း ဒီေမတၱာပို႔ေလးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေလးကို ပံုေဖာ္မိေနပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အခုရေနတာသည္ ဒုကၡခႏၶာ ၊၊ ေနာက္ထပ္ ထပ္ျပီး ရခ်င္ေနတာက သမုဒယ သစၥာပါေနာ္။ အင္း သမုဒယကေနပဲ ေဒါသကိေလသာေတြ ပြားတုိးလာရတာပါလားဆိုတာ ဆက္မိ သြားပါျပီ။ ဘယ္လိုပါလိမ့္ဆိုေတာ့….

ကိုယ္နဲ ႔ ထိုက္သေလာက္ေတြ ရေနတဲ့အေပၚ ေၾသာ္ ငါနဲ ့ ထုိက္သေလာက္ ငါရတာပဲေလလို႔ သေဘာမထားတတ္တဲ့အခါ မေက်နပ္တာေတြ ၿဖစ္လာမယ္ ။ ဒါသည္ ေဒါသပဲေလ။ ပိုေကာင္းတာကုိ ရခ်င္ေနတာသည္ အခုရ ေနတာကို မေက်နပ္နိဳင္လို႔ပဲ ဒီ့ထက္ေကာင္းတာ ရခ်င္ေန တာမဟုတ္လား။ မေက်နပ္ ၿဖစ္ေနသမွ် ေဒါသပဲေလ ။

ဒီေဒါသသည္ လိုခ်င္၊ ရခ်င္ၿခင္းဆုိတဲ့ သမုဒယက ေပါက္ပြား လာတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေၾကာင့္ “ေဒါသခပ္သိမ္း ၿငိမ္းရပါလို၏” “ၿငိမ္းၾကပါေစ” လုိ႔ဆုိရင္ပဲ ဒါကုိ ၿဖစ္ေစတဲ့ သမုဒယန႔ဲ ဒုကၡေတြ ၿငိမ္းႏုိင္ပါေစလို႕စိတ္ကုိ အာရံုၿပဳထား ရပါမယ္ဆိုတာ ေပၚလာပါတယ္။

ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ဒီလိုခ်င္ေနတဲ့ သမုဒယေႀကာင့္သာ ဒီလို ေဒါသေတြ ရေနရတာကို သိျမင္ျပီး သမုဒယျငိမ္းမွ ေဒါသျငိမ္းနိဳင္ေတာ့မွာပါလားလို႔ အျမင္မွန္စြာနဲ႔ “ေဒါသခပ္သိမ္းျငိမ္း ရပါလို၏ ”လို႔ ေမတၱာပို႔ေပးေနမိျပန္ပါတယ္။

ေအာ္ သူတို႔ေတြ အားလံုးလည္း သမုဒယေတြ ျငိမ္းနိဳင္လို႔ ေဒါသေတြ သိမ္းနိဳင္ႀကပါေစရယ္လို႔ လွမ္းျပီး ေမတၱာပို႔တုိင္း ဒီသမုသယနဲ႔ ဒုကၡကေန လြတ္ျငိမ္း နိဳင္ႀကပါေစလုိ႔သာ ပို႔ေပးေနရပါျပီ။

အင္း ဒါမွသာ ပညာနဲ႔ ယွဥ္တဲ့ ေမတၱာဓါတ္ေလးေတြ တြဲပါသြားမယ္ဆိုတာေလး ေတြးမိသမွ် ျပန္လည္ ေ၀မွ်ရင္း အားလံုးလည္း “ေဒါသခပ္သိမ္း ျငိမ္းနိဳင္ႀကလို႔ ” သမုဒယ ပိုက္ကြန္တြင္းမွ အလြတ္ရုန္းထြက္နိဳင္ႀကပါေစ။

Posted by dimplemit

[Myanmar Friends Day Group]