မႀကားခ်င္ဆံုးေသာ စကားတစ္ခြန္း....

ကၽြန္မဘဝမွာ မႀကားခ်င္ဆံုး စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာပါဆိုလ်င္ မဆိုင္မတြ ျပန္ေျပာမိမွာက

“နင့္ကို မေခၚခ်င္ဘူး”

လို ့ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပါပဲ......။ ဒီစကား တစ္ခြန္းဟာ ကၽြန္မရဲ ့ ရင္ကို နာက်င္ေစတာ ခုခ်ိန္မွာမွ မဟုတ္ပါဘူး...။ လူရယ္လို ့ သိတတ္ခါစ အခ်ိန္ကတည္းကပါပဲ...။ ကိုယ့္ အစ္မေတြက သူတို ့နဲ ့ ပံုစံခ်င္းမတူတဲ့ ကၽြန္မကို သူတို ့ သြားေလရာမွာ ေခၚခ်င္စိတ္ မရွိပဲ မေခၚခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းနဲ ့ ခ်န္လွပ္ထားေလ့ ရွိပါတယ္..။ မိန္းကေလးတန္မဲ့ ၅ေပ၆ လကၼအျမင့္ရွိတဲ့ အရပ္နဲ ့ျဖဴဝင္းေနတဲ့ အသားေရေတြကို ပိုင္ဆိုင္ မ်က္နွာေပါက္လဲ ေခ်ာလွႀကတဲ့ အစ္မေတြက အသားမညိဳဘူးဆိုေပမဲ့ သူတို ့ထက္စာရင္ အမ်ားႀကီး ညိဳေနတဲ့ သူတို ့လိုလဲ ရုပ္မလွတဲ့ ကၽြန္မကို အျပင္ေခၚထြက္ရမွာ မေခၚခ်င္ပါဘူးဆိုျပီး အျမဲ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ႀကတယ္...။ ကၽြန္မရဲ ့ရင္မွာ အဲ့ဒီ ကေလးအရြယ္ကတည္းကေန သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ခိုေအာင္းလာခဲ့ပါတယ္..။

ေက်ာင္းေနအရြယ္ေရာက္ေတာ့လဲ ရြယ္တူေတြနဲ ့ တန္းတူ မကစားနိုင္......။ ကၽြန္မက ဝင္ကစားရင္ သူတို ့ အျမဲရွံဳးတယ္ ၊ အသံုးမက်ဘူးဆိုျပီး ကစားတဲ့ အခါေတြမွာ ကၽြန္မကို ဘယ္သူမွ မေခၚခ်င္ႀကဘူးေလ..။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ ကိုယ္ဟာ သူမ်ားကစားတာကို ေငးေမာရင္း ေဘးအျပင္ဘက္ကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေရာက္လာျပီး အထီးက်န္ျခင္းဆိုတာကို စျပီးခံစားရလာပါတယ္..။ သူမ်ားကစားတာကို ေဘးက ေငးႀကည့္ရင္း တစ္ေယာက္ထဲ ေနတတ္လာခဲ့ပါတယ္..။ ကိုယ့္ရဲ ့ အားလပ္ခ်ိန္အမ်ားစုမွာ ကိုယ့္ကို အေဖာ္ျပဳသူကေတာ့ ကိုယ္ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြေပါ့...။မေခၚခ်င္ဘူးလို ့ အေျပာခံရမွာကို ေႀကာက္လို ့ ဘယ္သူကိုမွ မေခၚျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနခဲ့ပါတယ္...။ ဒီထဲမွာမွ ကိုယ့္ကို ခင္တြယ္လာသူရွိရင္ေတာ့ ထိုသူကို ဘာပဲ လုပ္ေပးရ လုပ္ေပးရ အနစ္ခံျပီး မက္မက္ေမာေမာ တြယ္တာပါေလေရာ.....။

လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို ့ ရတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြကို သံေယာဇဥ္ တြယ္တာရင္း အေပါင္းအသင္းေတြနဲ ့ ေဝးေနခ်ိန္မွွာ ကိုယ့္ရဲ ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ဒိုင္ယာရီထဲ ေရးခ်ရင္း အခ်ိန္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ပါတယ္..။ အလုပ္ထဲကို ေရာက္ေတာ့လဲအလုပ္ေတြကိုသာ ေခါင္းထဲထည့္..အလုပ္ျပီးလ်င္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ ့ ကြန္ျပဴတာေလးက တစ္ဦးတည္းေသာ ကိုယ့္ရဲ ့အေဖာ္ေပါ့...။ ကိုယ္ကိုင္ေဆာင္ေနတဲ့ ဖုန္း ဆိုတာေတာင္မွ တစ္ေန ့လံုးေန လို ့မွ ေခၚဆိုသူ မရွိပဲ ကိုယ္ကလဲ ေခၚရမဲ့သူမရွိပဲ အထီးက်န္စြာ ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။ ဖုန္းဆိုတာကလဲ အေရးေပၚသံုးဖို ့ကလြဲရင္ တျခား အ လပတ္ သတ္လပတ္ ေျပာစရာလူကို မရွိတာေလ..။

အဲ့ဒီလို မေခၚခ်င္ဘူးလို ့ အေျပာခံရမွာကို ေႀကာက္တဲ့ ကၽြန္မ တစ္ခုေသာ ညေနမွာေတာ့ အေႀကာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္းကို မထင္မွတ္သူထံမွ ႀကားလိုက္ရေတာ့ လူက ရုတ္တရက္ ဘာမွ မလုပ္နိုင္ေအာင္ ျငိမ္သက္သြားပါေတာ့သည္...။ ေျပာတဲ့ သူက ဘာမွ မဟုတ္ ေျပာလိုက္တယ္ဆိုေပမဲ့ ဒီစကားတစ္ခြန္းကို စိတၱဇ ေဝဒနာသည္ တစ္ေယာက္လို ေႀကာက္လွန္ ့ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အတြင္းမွာ လွိဳက္စားေနတဲ့ ဒဏ္ရာကို ခၽြန္ျမေနတဲ့ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းနဲ ့ အထိုးခံလိုက္ရသလိုပါပဲ..။

ကိုယ့္ထက္လဲ ငယ္သူမို ့ မသိနားမလည္ပဲ ေျပာတာပါေလလို ့ ေတြးျပီး သူ ့ကို ခြင့္လြတ္နိုင္ေပမဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ ့ကၽြန္မ မထူနိုင္ေအာင္ လဲက်ေနခဲ့ပါတယ္..။ မည္သူ.ဆီကမဆို နင့္ကို မေခၚခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ စကားလံုးက ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေသမိန္ ့ခ်တဲ့ စကားလံုးထက္ကို ထက္တဲ့ ဓားသြားတစ္ေခ်ာင္းပါ...။ ခု ဒီဓားသြားထက္ထက္နဲ ့ နွလံုးသားကို ခပ္နက္နက္ အမႊန္းခံလိုက္ရတာပါ...။

သခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္မဟာ ဒီစကားမ်ိဳး ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မႀကားမိေစဖို ့ ကာကြယ္ရင္း ကၽြန္မရဲ ့ ေန ့ေတြဟာ အထီးက်န္မွဳေတြ ပိုျပီး တိုးပြား ဆိုးရြားလာေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ ့..........။

ေမသဇင္

စိတ္ဆင္းရဲေစတဲ့ ေတြးနည္းေတြ

စိတ္ကုိ ဆင္းရဲေစတဲ့ သဘာ၀မက်တဲ့ေတြးနည္းေတြရွိတယ္ ။ ပထမ တခုက


All - or - Nothing Thinking လို႔ေခၚတယ္။ အဲ့ဒါက ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ျဖစ္ေစ သူမ်ားကုိျဖစ္ေစ အေကာင္းခ်ညး္သက္သက္ (သို႔) အဆိုးခ်ည္းသက္သက္ အျမင္မ်ိဳး အေတြးမ်ိဳးျဖစ္တယ္ ။



ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ေကာင္းမွ အေကာင္းလို႔ လက္ခံတယ္ ။ နဲနဲေလး ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ ရွိေနရင္ လံုးလံုးမေကာင္းဘူး ၊ လက္မခံဘူးဆိုတဲ့ သေဘာထားမ်ိဳး ျဖစ္တယ္ ၊ အျဖဴသက္သက္ျဖစ္ရမယ္ ၊ နဲနဲေလး မီးခိုးေရာင္ သန္းရင္ အမဲလို႔ ယူဆလိုက္တယ္ ။ Black or White သေဘာထားျဖစ္တယ္ ။



လူေတြဟာ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ေန၇ာတိုင္းမွာ ေတာ္တဲ့သူ မရွိဘူး ။ တစ္ေနရာမွာေတာ္မယ္ ၊ ေနာက္တစ္ေနရာမွာ သင့္ရံုပဲ ။ကုိယ္အားသန္တဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ျပီး ကုိယ့္ဘ၀ကိုကုိယ္ အဆင္ေျပေအာင္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနသြားႏိုင္ဖို႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းစာမွာ သင့္ရံုေလာက္နဲ႔ ေအာင္ျပီးေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ စီးပြားျဖစ္ေနတဲ့လူရွိတယ္ ။ ေက်ာင္းစားမွာ ဂုဏ္ထူးေတြမရေပမယ့္ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ သေဘာထားမွန္ျပီး ကၽြမ္းက်င္တဲ့လူ တခ်ိဳ႕ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပေနတာလည္းေတြ႔ရတယ္။



တစ္ခါေအာင္ျမင္ရံုနဲ႔ ၊ တစ္ေနရာမွာ မထူးခၽြန္ရံုနဲ႔ ဘယ္ေနရာမွာမွ သံုးမရေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ အဆင္မေျပႏိုင္ေတာ့ဘူး ။ ဘယ္ေတာ့မွ လူရာမ၀င္ေတာ့ဘူးလို႔ မေတြးသင့္ဘူး ။


This way of evaluating things is unrealistic because life is rarely completely either one way or the other.


ဒီလိုကိစၥတခုထဲကုိ ၾကည့္ျပီး တန္ဖိုးျဖတ္တာ ၊ တိုင္းတာတာဟာ သဘာ၀မက်ပါဘူး ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလို သက္သက္ (သို႔) ဟိုလိုသက္သက္ဆိုတာ ျဖစ္ခဲပါတယ္ ။


ေနရာတိုင္းမွာ ေတာ္တဲ့သူမရွိဘူး ။ ေန၇ာတိုင္းမွာ ညံ့တဲ့သူလညး္မရွိဘူး ။ တစ္ေန၇ာမွာ ညံ့ရင္ တစ္ေနရာမွာေတာ္ပါတယ္။ဥပမာေပးရရင္.. ေက်ာင္းမွာ ေျခာက္တန္းေလာက္ပဲေနရတဲ့ Thomas Edison ဆိုတဲ့လူဟာ ကမၻာေက်ာ္ တီထြင္သူ သိပၸံပညာရွင္္ၾကီး ျဖစ္လာတယ္ ။ လွ်ပ္စစ္မီးဟာ သူစတင္တီထြင္ခဲ့တာပဲ။


အခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ All - or - Nothing Thinking ဆိုတာ ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲဆိုေတာ့

This refers to your tendency to evaluate your personal qualities in extreme, black-or-white categories.

ကိုယ့္ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အရည္အခ်င္းေတြကုိ ျဖဴရင္ ျဖဴ ၊ မျဖဴရင္အမဲပဲလို႔ အတန္းအစားခြဲတတ္တဲ့ တန္ဘိုးျဖတ္တတ္တဲ့ အက်င့္ကိုဆိုလိုတာ ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ေ၇ာက္ေအာင္ မလုပ္သင့္ဘူး ။ ကုိယ္မွန္းသေလာက္ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ျဖစ္မွ ကုိယ္စိတ္ကူးယဥ္ထားသလိုျဖစ္မွ လို႔ ေတြးထားရင္ ကုိယ္တကယ္ ၾကံဳေတြ႔ရတာေတြ ၊ အေျခေနေတြ {ဒီထဲမွာ ကုိယ္လည္းပါတယ္ေနာ္}


ဟာ ကုိယ္မွန္းထားတာနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္မွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ စိတ္ဆင္းရဲရမယ္ ၊ စိတ္ဓါတ္က်မယ္ ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကို အထင္ေသးမယ္။


စိတ္ကို ဆင္းရဲေစတဲ့ ဒုတိယ ေတြးနည္းတစ္ခုက over generalization လို႔ေခၚတယ္


One thing that happened to you once will occur over and over again.

ကုိယ့္မွာတစ္ခါၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အဆိုးဟာ ထပ္ခါထပ္ခါျဖစ္လာအံုးမွာပဲလို႔ ေတြးတာမ်ိဳးကုိ over generalization လို႔ေခၚတယ္ ။ တခုခုလုပ္တာ တခါမေအာင္ျမင္တာနဲ႕ ငါေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးတာမ်ိဳးကုိ ဆိုလိုတယ္။


အဆင္မေျပတာတခုခု ၾကံဳတိုင္း ငါကံဆိုးတယ္ လို႔ေျပာတာဟာ ငါအျမဲတမ္း ကံဆိုးတယ္ဆုိတဲ့ အဓိပါယ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ၀ါးလံုးရွည္ရွည္နဲ႔ သိမ္းျပီး ရမ္းတာနဲ႔တူတယ္ ။ ဒီလို သိမ္းၾကံဳးျပီး ေကာက္ခ်က္ခ်တတ္တဲ့သူဟာ စိတ္ဓါတ္က်မယ္။တစ္ခါအဆင္မေျပတာ ၾကံဳရင္ ဒီအေတြ႔ၾကံဳထဲက ပညာ ယူျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ အဆင္မေျပမျဖစ္ရေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဳးေမြးရမယ္။



ငါကံဆိုးတယ္ ။ ငါဘယ္ေတာ့မွ အဆင္မေျပဘူး ဘယ္သူမွငါ့အေပၚ မေကာင္းဘူး လူေတြက စိတ္ေကာငး္မရွိၾကဘူး ။ လူေတြေၾကာင့္အျမဲတမ္း စိတ္ဆင္းရဲရတယ္ ။ ဘယ္သူမွ ငါ့ကို မခ်စ္ဘူး ၊ ငါအျမဲတမ္း အနစ္နာခံရတယ္ ။ ၀ဋ္ေၾကြးေတြပါ ။လူတိုင္းပဲ ငါ့ကုိ အခြင့္ေကာငး္ယူတယ္ ။ သိမ္းက်ံဳးျပီး ေကာက္ခ်က္ခ်တဲ့စကားေတြျဖစ္တယ္။ always , never ,every ,all ဆိုတဲ့ သိမ္းက်ံဳးတဲ့စကားေတြဟာ အလြန္အကၽြံေတြ ျဖစ္ေနဖို႔ မ်ားပါတယ္ ။ ဒီလိုေတြးတဲ့သူဟာ စိတ္ဓါတ္က်မွာေပါ့။


တတိယ တစ္ခ်က္က MENTAL FILTER လို႔ေခၚတယ္ ။


ကိစၥတစ္ခုကုိ အေျခအေနထဲက အဆိုးေတြကုိခ်ညး္ ေရြးျပီးေတာ့ ၾကည့္တတ္တဲ့အက်င့္ကုိဆိုလိုတယ္။ စစ္ျပီးေတာ့ ေကာငး္တာေတြကုိ ဖယ္ျပီး မေကာင္းတာေတြကုိပဲ ေတြးတတ္တဲ့ အက်င့္ျဖစ္တယ္ ။

When you are depressed you wear a pair of eye-glasses with special lenes that filter our anything positive.

စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့အခါမွာ ေကာင္းတာေတြကို စစ္ထုတ္လိုက္ျပီးေတာ့ မေကာင္းတာေတြကိုပဲ ျမင္ေစႏိုင္တဲ့ အထူး မ်က္မွန္တစ္မ်ိဳးကို တပ္ထားတယ္ ။ အဲ့ဒီေတာ့ ေကာင္းတာေတြ မျမင္၇ေတာ့ဘူး ။ မေကာင္းတာေတြခ်ညး္ပဲ ျမင္ရတယ္။ကုိယ့္သိစိတ္ထဲကုိ ၀င္လာခြင့္ျပဳတာေတြဟာ အဆိုးေတြခ်ညး္ ျဖစ္ေနတယ္ ။ ကိုယ့္စိတ္က မေကာင္းတာေတြကုိ စစ္ယူျပီး ။ ေကာငး္တာေတြကုိ စစ္ထုတ္ပစ္ေနတာကို မသိေတာ့ အရာရာတိုင္းဟာ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။


ဒီလိုေတြးတာဟာ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ျဖစ္တယ္ ။ ဒီမေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ မလိုအပ္ပဲနဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ အမ်ားၾကီးခံရမယ္ ။


လူတိုင္းမွာ အေကာင္းလညး္ရွိတယ္ အဆိုးလည္းရွိတယ္ ။အေျခအေနတိုင္းမွာ အေကာင္းအဆိုးဆိုတာ ရွိတာမို႔ ငါအခုဘာေတြးေနလဲ ၊ ငါ့ေတြးပံုေတြးနည္းက ဘယ္လိုေတြးပံုေတြးနည္းလဲဆိုတာကုိ သတိထားျပီး ၾကည့္တဲ့အက်င့္ကုိ လုပ္ပါလို႔ ....... ။မလိုအပ္ပဲ ကုိယ့္ရဲ့ စိတ္ႏွလံုးကုိ ပူေလာင္ေစ ညစ္ႏြမ္းေစတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္မိၾကပါေစနဲ႔ ။


ကိုယ့္ကုိ တကယ္ ႏွိပ္စက္ႏိုင္တာကိုယ့္အေတြးေတြပဲ ။ တစ္ျခားလူေတြက ကုိယ့္စိတ္ထဲကို ၀င္လာျပီး ႏွိပ္စက္လို႔မရဘူး


စာစုေလးအားဖတ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းတို႔စိတ္ႏွလံုးေတြ အနည္းငယ္ျဖစ္ျဖစ္ေအးခ်မ္းႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္

MALAY !!!!!!

ဆရာဦးေဇာတိကစာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ပါသည္။

(copied)

Good or Bad ?

A bad person

A bad person talks about others’ bad things even without being asked.

A bad person talks about others’ bad things in exaggeration when being asked.

A bad person never talks about others’ good things at all when not being asked.

A bad person talks about others’ good things just a little bit when being asked.

A good person

A good person talks about others’ good things even without being asked.

A good person talks about others’ good things in more details when being asked.

A good person talks about others’ bad dangerous things in hints when being asked.

A good person doesn’t talk about others’ bad things at all if not being asked. 

[From one of the Shin Zawana's dhamma talks]

မျပတ္ပြားမ်ား သရဏဂံုတရား

သရဏဂံုဆုိသည္မွာ “သရဏဂမန”ဟူေသာ ပါဠိမွ ျမန္မာမႈ ျပဳထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သရဏ ပုဒ္ ႏွင့္ ဂမန ပုဒ္ ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သရဏ- ကိုးကြယ္ရာ အားထားရာအၿဖစ္ျဖင့္ ဂမန- ဆည္းကပ္ျခင္းကို “(သရဏ+ဂမန) သရဏဂံု”ဟု ဆုုိျခင္း ျဖစ္သည္။

သရဏ

ရတနာသံုးပါးသည္ ေၾကာက္ရြံျခင္း ႏွင့္ ထိတ္လန္႔ျခင္းကို ပယ္ေဖ်ာက္ေပးနုိင္ေသာေၾကာင့္ သရဏ (ကိုးကြယ္အားထားရာ) မည္၏။ စိတ္၏ေၾကာက္ရြံျခင္းကိုလည္းေကာင္း၊ ထိတ္လန္႔ျခင္းကို လည္းေကာင္း၊ ကာယိကဒုကၡကိုလည္းေကာင္း၊ ဒုဂၢတိဘဝ၌ ျဖစ္ ေစတတ္ေသာ ဆင္းရဲျခင္း ပူပန္ျခင္းကိုလည္းေကာင္း ဖ်က္ဆီး ဖယ္ရွားေပးနုိင္ေသာေၾကာင့္ ထုိရတနာသံုးပါးကို သရဏ (ကိုး ကြယ္အားထားရာ)ဟု ဆိုလုိသည္။ သရဏ (ကိုးကြယ္အားထား ရာ)ဟူေသာ အမည္ကို ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃာ ဟူေသာ ရတနာသံုးပါး၏ အမည္ဟု မွတ္ယူပါ။

အဘယ္ေၾကာင့္္ဆုိေသာ္---

၁) ျမတ္ဗုဒၶသည္ သတၱဝါတုိ႔၏ အက်ဳိးစီးပြားကို ျဖစ္ေစတတ္ေသာ ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သတၱဝါတို႔၏ အက်ဳိးစီးပြားမဲ့ကို ဖယ္ရွား ေပးတတ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သတၱဝါတုိ႔၏ ေဘးရန္အမ်ဳိး မ်ဳိးကို ဖယ္ရွားေပးတတ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ထုိက္ေပ၏။

၂) ဓမၼသည္ ရွည္လ်ားလွစြာေသာ ဘဝသံသရာ ခရီးၾကမ္းမွ ထုတ္ေဆာင္ ေပးတတ္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ နိဗၺာန္ဟုဆုိ အပ္ေသာ ခ်မ္းသာကို ေပးတတ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သံသရာေဘးကို ပယ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ဆီး တတ္ေသာေၾကာင့္လည္း ေကာင္း ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ထုုိက္ေပ၏။

၃) သံဃာသည္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ(အနည္းငယ္မွ်ပင္ၿဖစ္ပါေစ)ကို ျပဳၾကကုန္ေသာ သတၱဝါတု႔ိ၏ အက်ဳိးစီးပြားကို ျဖစ္ေစတတ္၊ ျပဳေစတတ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သတၱဝါတုိ႔၏ ေဘးအႏၲ ရာယ္အေပါင္းကို ပယ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ဆီး တတ္ေသာေၾကာင့္လည္း ေကာင္း ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ ထုုိက္ေပ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃာဟူေသာ ရတနာသံုးပါးသည္ သရဏ (သရဏဂံု) မည္ပါ၏။ ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃာ ဟူေသာ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ၫိုေသာ၊ အ႐ိုအေသျပဳေသာ၊ ကိုးကြယ္ရာ အားထားရာ အၿဖစ္ဆည္းကပ္ေသာစိတ္ရွိသည့္ ပုဂၢဳိလ္သည္ ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃာ ဟူေသာ သရဏဂံုသံုးပါး၌ တည္ၿပီးသူ၊ မွီဝဲဆည္းကပ္ေသာသူ မည္၏။

သရဏဂံု(၂)မ်ဳိး

ေလာကုတၱရာသရဏဂံု ႏွင့္ ေလာကီသရဏဂံုဟူ၍ ႏွစ္ပါးအျပား ရွိသည္။

ထိုတြင္...

(၁) ေလာကီသရဏဂံုသည္...

ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ သႏၲာန္၌ သရဏဂံုသံုးပါးအေပၚ ယံုၾကည္္ ဆည္းကပ္မႈျဖင့္တည္ေသာ သရဏဂံု ျဖစ္၏။ သရဏဂံု၏ ညစ္ညဴး ေၾကာင္းတရားမ်ားကို ပယ္ေဖ်ာက္လွ်က္ ရတနာျမတ္သံုးပါး၏ဂုဏ္ ကို တုိက္႐ိုက္အာ႐ံုျပဳ၍ ေဆာက္တည္မွ ၿပီးျပည့္စံုေသာ သရဏဂံု မ်ိဳး ျဖစ္သည္။

ထိုေလာကီသရဏဂံုသည္ ညစ္ညဴးတတ္၏၊ ပ်က္စီးႏိုင္၏။ ယခု ဘဝ မညစ္ႏြမ္း၊ မပ်က္စီးခဲ့လွ်င္ပင္ ေနာက္ေနာင္ ထိုထုိဘဝတုိ႔၌ ညစ္ႏြမ္းႏုိင္၊ ပ်က္စီးႏိုင္၏။ ရတနာသံုးပါးကို ေကာင္းစြာမသိျခင္း၊ ရတနာသံုးပါး အေပၚ၌ ဟုတ္မွဟုတ္ေလပါ့မလားဟု ယံုမွားသံသ- ယျဖစ္ျခင္း (ဝိစိကိစၦာ) တုိ႔သည္ ေလာကီသရဏဂံုကို ညစ္ႏြမ္း ေစသည္။ ထုိသုိ႔ မညစ္ႏြမ္းေအာင္ ထိန္းသိမ္းနုိင္ခဲ့လွ်င္ ေကာင္း ေသာဘံုဘဝ၌ ျဖစ္တည္ရျခင္း၊ စည္းစိမ္ဥစၥာႏွင့္ ျပည့္စံုရျခင္း စေသာ အက်ဳိးတရားမ်ားကို ရရွိခံစားႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

(၂) ေလာကုတၱရာသရဏဂံုသည္…

သစၥာေလးပါးတရားေတာ္ကို သိျမင္ၿပီးကုန္ေသာ အရိယာ သူ-ေတာ္စင္မ်ား၏ မဂ္ခဏ၌ ထုိမဂ္ဉာဏ္ႏွင့္အတူ ျဖစ္ေပၚလာေသာ သရဏဂံုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ထိုအရိယာ ပုဂၢဳိလ္တုိ႔သည္ ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃာ ဟူေသာ သရဏဂံုသံုးပါးအေပၚ၌ မမွိတ္မသုန္ ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ ျခင္း ရွိေလေတာ့၏။ ထိုအရိယာပုဂၢဳိလ္တုိ႔သည္ မေဆာက္တည္ရ ဘဲ အၿမဲသရဏဂံု တည္ေနၾကေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ား ျဖစ္၏။ဗုဒၶဘာသာ ဝင္အျဖစ္မွ မည္သည့္အခါမွ မဆံုး႐ံႈးႏုိင္ေတာ့ေပ။

သရဏဂံု၏ ညစ္ညဴးျခင္း၊ ပ်က္စီးျခင္းလည္း မရွိေတာ့ေပ။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ အရိယာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္မွသာလွ်င္ ေလာကုတၱရာ သရဏဂံုကို ရေပမည္။ ပုထုဇဥ္ဘဝျဖင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ မရရွိႏိုင္ေပ၊ မျဖစ္ႏိုင္ ေပ။ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ေလာကုတၱရာ သရဏဂံုသည္ နိဗၺာန္ကို မရမျခင္း ဘဝဆက္တုိင္း တည္ျမဲ ေနလိမ့္မည္။

သရဏဂံုညစ္ႏြမ္းျခင္း အေၾကာင္းသံုးပါး

၁. အဉာဏ-သရဏဂံုသံုးပါးအေပၚ၌ေသခ်ာက်နစြာ မသိျခင္း၊

၂. သံသယ- သရဏဂံုသံုံးပါးအေပၚ၌ ယံုမွားသံသယရွိျခင္း၊

၃. မိစၦာဉာဏ- သရဏဂံုသံုးပါးအေပၚ၌ မွားယြင္းေသာ အၿမင္၊

အယူအဆ ရွိျခင္း။ (မူလ ပဏာသအ႒ကထာ)

ထုိသံုးမ်ဳိးတို႔တြင္ ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃာဟူေသာ သရဏဂံု သံုးပါးအ ေၾကာင္းကို သိေအာင္ ေလ့လာၿခင္းၿဖင့္ နံပါတ္ (၁)ႏွင့္(၂) ညစ္ႏြမ္း မႈကို ပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္သည္။ နံပါတ္ (၃) ညစ္ႏြမ္းမႈကိုကား ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃာ-ဟူေသာ သရဏဂံုအေပၚ၌ ယံုၾကည္ေသာ သဒၶါတရား ႏွင့္ ပညာဉာဏ္ကို ခုိင္မာေအာင္ျပဳလွ်က္ ပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္သည္။ ပယ္ေဖ်ာက္မႈ မျပဳႏုိင္ပါက သရဏဂံုပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္၏။

သရဏဂံုတည္ျခင္း

ရတနာျမတ္သံုးပါးကို သဒၶါ၊ ပညာ ျပည့္စံုစြာျဖင့္ ကိုးကြယ္အား ထားလဲေလ်ာင္းရာ အမွန္ဟူ၍ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ေဆာက္တည္ထား လွ်င္ ထုိရတနာ ျမတ္သံုးပါးအေပၚ၌ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ သည့္စိတ္မေပ်ာက္ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး တည္ၿမဲေန၏။

သရဏဂံုပ်က္ျခင္း ႏွစ္မ်ဳိး

သရဏဂံုပ်က္ျခင္းဟုဆုိရာ၌ အျပစ္ရွိေသာ ပ်က္ျခင္း ႏွင့္ မျပစ္ မရွိေသာ ပ်က္ျခင္း ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိး ရွိသည္။

(၁)ရတနာသံုးပါးကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္မႈ မရွိေတာ့ျခင္း။

(၂) ေသဆံုးသြားျခင္း။

ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃာဟူေသာ သရဏဂံုသံုးပါးမွအပ တပါးေသာ ဂုိဏ္း ဆရာမ်ား၊ ရေသ့မ်ား၊ နတ္မ်ား၊ စသည္တို႔ကို “တပည့္ေတာ္၏ အ-သက္ႏွင့္ ခႏၶာကို အပ္ႏွင္း လွဴဒါန္းပါ၏ဟု ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္ သည္ရွိေသာ္ သရဏဂံုပ်က္၏။ ထုိသို႔ ပ်က္ျခင္းမ်ဳိးသည္ အျပစ္ရွိ ေသာ ပ်က္ျခင္းမည္၏။ မေကာင္းေသာ အက်ဳိးမ်ားကိုသာ ရရွိေစ နုိင္သည္။

ေသဆံုးသြား၍ သရဏဂံုပ်က္ျခင္းသည္ မျပစ္မရွိေသာ ပ်က္ျခင္း မ်ဳိးျဖစ္၏။ ေသဆံုးၿပီးေနာက္ ထုိသူေဆာက္တည္ခဲ့ေသာ ကံအား ေလ်ာ္စြာ နတ္စည္းစိမ္ ခံစားစံစားရၿခင္း ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာ သုခ ႏွင့္ ျပည္စံုျခင္းစေသာ ေကာင္းက်ဳိးမ်ားကို ရရွိနုိင္သည္။

ယခုေခတ္တြင္ ေသဆံုးသြားေသာ သူမ်ားကို သရဏဂံုတင္ၿခင္း ျပဳလုပ္ၾကေလ့ရွိ၏။ ေသသူ၌ စိတ္မရွိ၊ ေစတသိတ္မရွိ၊ ဥတုဇ႐ုပ္ ဟုေခၚေသာ အေလာင္းေကာင္သာ ရွိ၏။ စိတ္မရွိေသာ အေလာင္း ေကာင္ကို အဘယ္သို႔ သရဏဂံုတင္ႏိုင္အံ့နည္း။က်န္ရစ္သူမ်ား၏ သရဏဂံု က်ဳိးျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း၊ ေပါက္ျခင္းမွ ျပန္ လည္ တည္သြားေအာင္သာ သရဏဂံုေပးျခင္း ျဖစ္၏။ သရဏဂံု တည္၍ ေကာင္းမႈအစုစုကုိ ျပဳလုပ္ရျခင္းသည္အက်ဳိးမ်ားလွသည္။ ထုိသို႔ေသာေကာင္းမႈသိုလ္မ်ဳိးကို ေသသြားေသာ သူတို႔အား အမွ် ေပးေဝျခင္း ေသသူအတြက္ အက်ဴိးထူးလွ၏။

သရဏဂံုၿဖစ္ မျဖစ္

၁) ေဆြမ်ဳိးျဖစ္၍ ရွိခုိးျခင္း။

၂) ေၾကာက္၍ ရွိခုိးျခင္း။

၃) ဆရာျဖစ္၍ ရွိခုိးျခင္း။

ဤအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကို ရွိခုိးလွ်င္ သရဏဂံု မျဖစ္တည္ေပ။ ယံုၾကည္ၿပီး ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သည့္ အေနျဖင့္ ရွိခိုးမွသာလွ်င္ သရဏဂံု ျဖစ္တည္သည္။

သရဏဂံုပ်က္ မပ်က္

သရဏဂံုေဆာက္တည္ၿပီးေသာသူသည္ ...

(၁) သာသနာေတာ္မွအပ တပါးေသာအယူရွိေသာ တိတၳိတို႔၌ ရေသ့ရဟန္းျပဳထားေသာ ေဆြမ်ဳိးကို “ဤသူသည္ ငါ၏ ေဆြမ်ဳိး တည္း”ဟုအသိရွိလွ်က္ ရိွခိုးေသာသူသည္ သရဏဂံု မပ်က္ေပ။ ရေသ့ရဟန္း မဟုတ္ေသာ ဦးေလး ဘႀကီး စသည့္ ေဆြမ်ဳိးတုိ႔အား ရွိခိုးေသာ သူသည္လည္း သရဏဂံု မပ်က္သည္သာတည္း။

(၂) ထို႔အတူ ေၾကာက္ရြံ၍ ဘုရင္ (သို႔) ကိုယ့္၏ အထက္ လူႀကီးကို ရွိခိုးျခင္းသည္လည္း သရဏဂံု မပ်က္သည္သာတည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္္ဆိုေသာ္ ဘုရင္ကို ျပည္သူတို႔က ပူေဇာ္အပ္ေသာ ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မရွိခုိးအပ္ မ႐ိုမေသျပဳအပ္သည္ရွိေသာ္ အ က်ဳိးမဲ့ကိုသာ ၿဖစ္ေစေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ရွိခိုးရ၏။ ထုိသို႔ ရွိခိုးခဲ့ေသာ္ သရဏဂံု မပ်က္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုေခတ္ ကိုယ့္အ ထက္ လူႀကီးကို ေၾကာက္သျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီေသာ္ ေဆာက္တည္ ထားေသာ သရဏဂံုသည္ မပ်က္ႏုိင္ဟု မွတ္ယူရမည္။

(၃) တစ္ခုခုေသာ အတတ္ပညာကို သင္ေပးေသာ တိတၳိကို “ဤသူသည္ ငါ၏ ဆရာတည္း”ဟူ၍ မိမိ၏ ဆရာအမွတ္ျဖင့္ ရွိခိုး ျခင္းသည္လည္း သရဏဂံုမပ်က္ေပ။

သရဏဂံုေဆာက္တည္ျခင္း

သရဏဂံုေဆာက္တည္ခ်င္ေသာသူသည္….

ေအာက္ပါအတုိင္းေဆာက္တည္ရမည္။

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ...

ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ။

ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ။

သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ။

ဒုတိယမၸိ ဗုဒၶံ...,

တတိယမၸိ ဗုဒၶံ...

စသည္ျဖင့္ ဆက္ဆုိပါ။

အဇၨတေဂၢ- ယေန႔ကို အစျပဳ၍၊ ပါဏုေပတံ-အသက္ရွည္သမွ် ကာလပတ္လံုး၊ ဗုဒၶံ - ျမတ္စြာဘုရားကို၊ သရဏံ သရဏံဣတိ - ဆင္းရဲကို ေဖ်ာက္တတ္ ခ်မ္းသာကို ေဆာင္ေပတတ္၏ ဟူ၍၊ ဂစၦာမိ- မွီဝဲဆည္းကပ္ပါ၏။

ဓမၼံ- မဂ္ေလးပါး ဖုိလ္ေလးပါး နိဗၺာန္ ပရိယတ္ဟု ဆိုအပ္ေသာ ဆယ္ပါးေသာ တရားေတာ္ျမတ္ကို၊ သရဏံ သရဏံဣတိ- ဆင္းရဲ ကို ပယ္ေဖ်ာက္တတ္ ခ်မ္းသာကို ေဆာင္တတ္၏ ဟူ၍၊ ဂစၦာမိ- မွီဝဲဆည္းကပ္ပါ၏။

သံဃံ- သမုတိ အရိယာ သံဃာေတာ္အေပါင္းကို၊ သရဏံ သရဏံဣတိ - ဆင္းရဲကို ပယ္ေဖ်ာက္တတ္ ခ်မ္းသာကို ေဆာင္ တတ္၏ ဟူ၍၊ ဂစၦာမိ- မွီဝဲ ဆည္းကပ္ပါ၏။

သရဏဂံုတည္ျခင္း၏အက်ဳိး

သရဏဂံုသံုးပါးကို အျမဲမျပတ္ ရြတ္ဆုိပြားမ်ားသျဖင့္ ေကာင္းက်ဳိး မ်ား အဆင့္ဆင့္ ရရွိသြားေသာ တိသရဏဂမနိယမေထရ္ အ- ေၾကာင္းကို သာဓကအျဖစ္ ထုတ္ျပပါမည္။

တိသရဏဂမနိယမေထရ္ ေလာင္းလ်ာအမ်ဳိးေကာင္းသား တစ္ ေယာက္သည္ ေရွးေရွးဘုရားရွင္တုိ႔ ထံေတာ္၌ (ဣဒံေမ ပုညံ နိဗၺာနႆ ပစၥေယာ ေဟာတု) မဂ္ဖိိုလ္နိဗၺာန္ ရလုိပါေၾကာင္း ဆု ေတာင္းခဲ့သည္။ ထုိထိုဘဝ၌ ဝဋ္ကင္းရာ နိဗၺာန္ကို ရျခင္းေရာက္ ၿခင္း၏ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ကုုန္ေသာ ဒါနေကာင္းမႈ သီလေကာင္း မႈ ဘာဝနာေကာင္းမႈတုိ႔ကို ဆည္းပူးျပဳလုပ္ကာ အားထုတ္ခဲ့သည္။

ထုိသုိ႔အားထုတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဝိပႆီျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ ထက္ေတာ္အခါ၌ ဗႏၶဳမတီၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ အမ်ဳိးေကာင္းသား အိမ္္၌ ကံ အားေလ်ာ္စြာ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏မိဘႏွစ္ပါးစလံုးသည္ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္း မရရွိၾကပါ။ တစ္ေန႔တြင္ ဝိပႆီျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္ကို နာၾကားရသည့္အခါ ရ ဟန္းျပဳခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ သိုေသာ္ မိဘႏွစ္ပါးစလံုး သည္ မ်က္မျမင္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရဟန္းျပဳခြင့္ မရရွိခဲ့ပါ။ မ်က္ မျမင္ မိဘႏွစ္ပါးကို ထားခဲ့၍ ရဟန္းျပဳခဲ့ပါက သင့္ေတာ္မည္ မ ဟုတ္ေပ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိဘမ်ားကို လုပ္ေကြ်းရင္း မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ တရားကို က်င့္ၾကံရရင္လွ်င္ ေကာင္းမည္နည္းဟု ရွာေဖြၾကည့္ေသာအခါ သ-ရဏဂုံသံုးပါးကို အျမဲမျပတ္ ရြက္ဆုိေနပါက အက်ဳိးတရား အား- ႀကီးေၾကာင္း သိရွိခဲ့၏။ ထုိအခါ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးထံ၌ သရဏဂုံ သံုးပါးကို ခံယူေဆာက္တည္ကာ သတိရသည့္အခါတုိင္း ရြတ္ဆုိ ပြားမ်ားေနခဲ့သည္။အလုပ္လုပ္ရင္လည္းရြတ္ဆုိပြားမ်ားေနခဲ့သည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္အထိ ရြတ္ဆုိပြားမ်ားေနခဲ့သည္။ မိဘႏွစ္ပါးကို လည္း အသက္ထက္ဆံုး ျပဳစုလုပ္ေကြ်းခဲ့သည္။

မိဘႏွစ္ပါး ကြယ္လြန္ၿပီးသည့္ေနာက္ သူလည္း ထိုဘဝမွ ကြယ္ လြန္ အနိစၥ ေရာက္ခဲ့သည္။ သရဏဂံုသံုးပါးကို ရြတ္ဆုိခဲ့သည့္ အစြမ္းသတၱိ ႏွင့္ မိဘႏွစ္ပါးကို ၿပဳစုလုပ္ေကြ်းခဲ့သည့္ အစြမ္းသတၱိ တုိ႔ေၾကာင့္ ဘဝသံသရာ က်င္လည္စဥ္ သိၾကားမင္းအျဖစ္က ႀကိမ္ (၈ဝ)၊ စၾကာဝေတးမင္းအျဖစ္က (၅၇)ႀကိမ္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သရဏ ဂံု၏အက်ိဳးသည္ ဤမွ်ေလာက္ ၾကီးမားပါေပသည္။

ေနာက္ဆံုးဘဝ ေဂါတမဘုရားရွင္လက္ထက္ သာဝတိၳျပည္ရွိ သူေ႒းတစ္ဦး၏သားအၿဖစ္ ပဋိသေႏၶေန၍ ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။ ခုႏွစ္ နွစ္သား အရြယ္တြင္ ကေလးတို႔သဘာဝအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ ေဆာ့ကစာရင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း အတြင္းသို႔ ေရာက္သြားခဲ့ၾကသည္။ ထုိေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနထိုင္ေသာ ရ-ဟန္းေတာ္မွာ ရဟႏၲာျဖစ္ပါသည္။ ရဟန္းေတာ္မွ ကေလးမ်ားအား ေခၚၿပီး သရဏဂုံကို သင္ေပးသည့္အခါ တိသရဏဂမနိယမေထရ္ ေလာင္းလ်ာ အမ်ဳိးေကာင္းသားေလးမွာ တစ္ႀကိမ္တည္းႏွင့္ အားလံုးကို အလြတ္ရခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ သူ၏စိတ္ထဲတြင္ ဤသရဏဂံုတရားကို သူပြားမ်ားခဲ့ ဘူးသည္ဟု အတိတ္ကို သိေသာဉာဏ္ (ဇာတိႆရဉာဏ္) ေပၚ လာခဲ့သည္။ သူ၏ စိတ္ထဲတြင္လည္း ဝမ္းသာမႈ ပီတိေသာမနႆ မ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ ထုိပီတိေသာမနႆတုိ႔ကို ဉာဏ္ႏွင့္ ဆင္ ၿခင္၍ ႐ႈၾကည့္သည့္အခါ ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ပ်က္ပ်က္သြားေသာ အနိစၥ သေဘာတရားမ်ားျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္းသေဘာ အျမဲမျပတ္ ႏွိပ္စက္ေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲျခင္း ဒုကၡသေဘာ တရား မ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ ထုိသေဘာတရားမ်ားကို အဖန္ဖန္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေသာအခါ အႏွစ္သာရဟူ၍ ဘာမ်ွတစ္ခုမွ် ရွာေဖြ၍ မရေသာ အနတၱသေဘာမ်ားလည္း ေပၚလာခဲ့သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ ဝိပႆနာဉာဏ္မ်ား တဆင့္ထက္တဆင့္ ၿမင့္တက္လာကာ ထိုဝိပႆနာဉာဏ္၏ အဆံုးတြင္ အာသေဝါကင္းကြာ ရဟႏၲာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ ရွိခ့ဲသည္။ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ႏွင့္အတူ မည္သည့္အခါမွ် ပ်က္စီးျခင္း မရွိႏိုင္သည့္ ေလာကုတၱရာ သရဏဂံုကို ခုိင္ၿမဲစြာ ရရွိ သြားခဲ့သည္။

တိသရဏဂမနိယမေထရ္ၿမတ္က ဝမ္းသာလြန္း၍ သူ၏အေၾကာင္း ကို ေျပာျပခ်င္ေသာေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို စုေဝးဖိတ္ၾကား ကာ သူ၏ ဘဝျဖစ္စဥ္ကို ဤသုိ႔ ေလွ်ာက္ထားခဲ့သည္။"စည္းလံုးညီညာ ေရာက္လာၾကကုန္ေသာ သံဃာေတာ္ အရွင္သူ ျမတ္တုိ႔ဘုရား။ အရွင္ျမတ္တုိ႔၌ ၾကားႏိုင္ေသာ ေသာတဝိညာဏ္ဟု ေခၚဆုိအပ္သည့္ နာမ္တရားသည္ ရွိပါေပ၏။ယခုေလွ်ာက္ထားမည့္ ဘုရားတပည့္ေတာ္၏ ကိုယ္တုိင္ၾကံဳေတြ႔ ခဲ့ရေသာ အေၾကာင္း အရာကို အာ႐ံုစိုက္၍ နာယူေတာ္မူၾကပါဘု ရား။”ဟုဆိုကာ သူ၏ ဘဝျဖစ္စဥ္ကို ေဟာၾကားခဲ့သည္။

ထုိေနာက္ ဆက္လက္၍ ”စည္းလံုးညီညာ ေရာက္လာၾကကုန္ ေသာ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္တုိ႔ ဘုရား ေလာကတစ္ခြင္၌ ျမတ္ စြာဘုရားသည္ ဥေဒေတာက္ကၽြန္း ေနစက္ဝန္းကဲ့သို႔ ေပၚေပါက္၍ ေနပါ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္၏ အဆံုးအမတရားေတာ္တုိ႔သည္ လည္း ေလာက၌ အထင္အရွား ျဖစ္ ေပၚ၍ ေနပါေပ၏။စိုးရိိမ္ေသာက ေဘးဒုကၡတည္းဟူေသာ ေညႇာင့္တံသင္းတို႔ကို ပယ္ေပ်ာက္ဖ်က္ဆီးတတ္ေသာ၊ ေသျခင္းကင္းရာျဖစ္ေသာ တရား ဓမၼတည္းဟူေသာ စည္ေတာ္ ႀကီးကိုလည္း တီးခတ္၍ ေနၾကပါေပ ကုန္၏။

ကုသိုလ္ေကာင္းမူျပဳရာ လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္ ျဖစ္ပါေပ ထေသာ အတုမရွိ အျမတ္ဆံုး အသာဆံုးျဖစ္ေတာ္မူေသာ သာသ နာေတာ္ျမတ္ႀကီး၌ စြမ္းႏိုင္ၾကသည့္အားေလ်ာ္စြာေကာင္းစြာျပဳအပ္ ေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားကို ျပဳၾကကုန္ေလာ၊့ ပါရမီ ၿပည့္စံုလံု ေလာက္သည့္အခါ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ေတြ႔ျမင္ခံစားၾကရေပလိမ့္မည္္”ဟု ေလွ်ာက္ထားခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ သရဏဂံု၏အက်ဳိးတရားမ်ားကို ဆက္လက္၍ ေဟာ ၾကားခဲ့သည္။

သရဏဂံုသံုးပါးကို အျမဲမပ်က္ရြတ္ဆိုပြားမ်ားေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ေအာက္ပါ အက်ဳိးတရားမ်ားကို ရရွိနုိင္ပါသည္။

၁. ဒိသာသု ပူဇိေတာ ေဟာမိ = သြားေလရာ အရပ္တိုင္း၌ ေလးစားျမတ္ႏုိးျခင္းခံရမည္။

၂. တိကၡပေညာ ဘဝါမဟံ= ဉာဏ္အလြန္ထက္ျမက္မည္။

၃. သေဗၺ ေဒဝါႏုဝတၱႏၲိ= နတ္တုိ႔၏ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းခံရမည္။

၄. အမိတေဘာဂံ လဘာမဟံ= စီးပြားေရး အဆင္ေျပမည္။

၅. သုဝဏၰဝေဏၰာ သဗၺတၳ= ျဖစ္ေလရာဘဝတုိင္း၌ ႐ုပ္အဆင္းအလြန္လွပမည္။

၆. ပဋိကေႏၲာ ဘဝါမဟံ= ျဖစ္ေလရာ ဘဝတုိင္း၌ လူခ်စ္လူခင္ အလြန္ေပါမည္။

၇. မိတၱာနံ အစေလာ ေဟာမိ= ျဖစ္ေလရာ ဝတုိင္း၌ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း ခုိင္ၿမဲမည္။

၈. ယေသာ အဗၻဳဂၢေတာ မမံ= ျဖစ္ေလရာ ဘဝတုိင္း၌ လူအမ်ား၏ ေလးစားၿခင္းခံရမည္။ေကာင္းေသာစကားမ်ားကိုသာ ေျပာၾကမည္။ ေကာင္းသတင္းမ်ားသာ ေက်ာေဇာလိမ့္မည္ဟု တိသရဏမေထရ္ ရဟႏၲာအရွင္ၿမတ္က ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။

ဒီဃနိကာယ္ (ႏွာ-၃၃၂) သံယုတၱနိကာယ္ (ႏွာ-၃၄၁) တို႔၌ လာေသာ သရဏဂံု၏ အက်ဳိးတရားမ်ားမွာ-

၁။ ယခုပစၥဳပၸန္ဘဝ၌ က်ေရာက္ဆဲ က်ေရာက္လတၱံ႔ေသာ ေဘးရန္ အႏၲရယ္မ်ားရွိၿခင္း၊ ေၾကာက္ရြံျခင္း၊ ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျခင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ အပါယ္ေလးပါးသုိ႔ လားေရာက္ရျခင္းစသည္ တုိ႔ကို တားျမစ္ဖ်က္ဆီးေပးတတ္၏။

၂။ ေနာင္ဘဝ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္လည္း သရဏဂုံ တည္ေသာနတ္သည္ သရဏဂံု မတည္ေသာ နတ္ထက္ အသက္ ရွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ အေႁခြအရံေပါမ်ားျခင္း၊ အပူေဇာ္ခံရျခင္း၊ ထက္ျမက္ေသာ ဉာဏ္ပညာရွိျခင္း၊ မႏႈိင္းယွဥ္ႏိုင္ေသာ စည္းစိမ္း ခ်မ္းသာကုိ ရရွိျခင္း၊ ေရႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ အဆင္းရွိျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္မႈကုိ ရရွိျခင္း၊ ေက်ာ္ေစာထင္ရွားျခင္း၊ အစိုးရျခင္း၊ နတ္ တုိ႔၏ အာ႐ံုငါးပါးတြင္ သာလြန္ျခင္း၊ မိမိ၏အလိုကို အျခားေသာ နတ္မ်ားက လုိက္ေလ်ာၾကရျခင္း၊ မိမိ၏ အေဆြခင္ပြန္းမ်ားကို မည္ သူကမွ်ပ်က္စီးေအာင္ မျပဳလုပ္ႏုိင္ျခင္းစသည့္ အက်ိဳးတရားတုိ႔ျဖင့္ ျပည့္စံု နုိင္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အလြန္အလုပ္မ်ား၍ တရားအားထုတ္ရန္အတြက္ အခ်ိန္မရေသာ သူမ်ားသည္ သရဏဂုံသံုးပါးကုိ အျမဲမျပတ္ ရြတ္ ဆုိပြားမ်ားသင့္ပါသည္။ ထုိသုိ႔ ရြတ္ဆုိပြားမ်ားရျခင္း အက်ိဳးေၾကာင့္ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ၿပဳၾကရပါမည္။ သံ သရာ၌ က်င္လည္ရလွ်င္လည္း ေဖၚျပခ့ဲေသာ အက်ဳိးတရားမ်ားကို ရရွိပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သရဏဂုံ သံုးပါးကို သတိရတုိင္း အမွတ္ ရတိုင္း စိတ္ထဲမွာ ရြတ္ဆိုပြားမ်ားၾကပါဟု တုိက္တြန္းရင္း လကၤာ ေဆာင္ပုဒ္ေလးျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါ သည္။

႐ုပ္ရည္ ေခ်ာေမာ၊ စီးပြားဆင္ေျပ။

ခ်စ္ခင္သူေပါ၊ မိတ္ေကာင္းခုိင္ေစ။

ေလးစားခံရ၊ သြားတုိင္းဆင္ေျပ။

ဉာဏ္လည္းေကာင္း၊ နတ္ေကာင္းခုုိင္မာေစ။

သရဏဂံုတရား၊ ပြားမ်ားႏုိင္ၾကေစ။




အရွင္ဥကၠံသ(ဖားေအာက္ေတာရ)

Ye Yint Aung - Leave Me Alone

ကုိယ္ပုိင္အေတြးေလးမ်ား ၁၈ (သတိတရား လက္ကုိင္ထား ၊ မမွားေစနဲ ့လူငယ္မ်ား )

အသက္ ၂၁ ႏွစ္ ၊ ကၽႊန္ေတာ္ လူငယ္ပါ။



ကုိယ္ကလူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ လူငယ္ေတြအေၾကာင္း လူၾကီးေတြထက္ေတာ့ နည္းနည္းပုိသိပါတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္က တုိင္းတစ္ပါးေရာက္ေနတဲ့အတြက္ တုိင္းတစ္ပါးမွာေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြနဲ ့အေတြ ့အထိ ၊ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းတာပုိမ်ားပါတယ္။ အဲလုိ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းတဲ့အခါ ကၽႊန္ေတာ္ ဘာေတြ ့ရသလဲဆုိေတာ့ ဥပမာ စားပြဲတစ္၀ုိင္းထဲ တူတူထုိင္လုိက္တဲ့အခါ ကၽႊန္ေတာ္က ဘာသာေရးအေၾကာင္းေလးအစခ်ီျပီးေျပာေတာ့မယ္ဆုိ အကုန္လံုးက စိတ္ပ်က္တဲ့ပံုဆန္နဲ ့ဒီေကာင့္ကုိေတာ့ ငါတုိ ့ေဘးမဲ့ေပးလုိက္ျပီ ဆုိတဲ့ ပံုစံေတြကုိ ေတြ ့ရပါတယ္။



လူငယ္ေတြက လူၾကီးမိဘေတြနဲ ့ေ၀းေနတဲ့အခါ ဆံုးမမႈေတြေအာက္က လြတ္လပ္ေရးရေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ကုိယ္လုပ္ခ်င္ရာေတြကုိ မွားမွားမွန္မွန္ တစ္ဇြတ္ထုိး ၊ တစ္ေစာက္ကန္း ဦးစားေပးလုပ္လာၾကတယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ျပီဆုိေတာ့မွသာ စိတ္မထိန္းႏုိင္ပဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ထပ္လုပ္တယ္။ သူတုိ ့မဆင္မျခင္နဲ ့လုပ္လုိက္လုိ ့အမွားေတြလည္းျဖစ္ေရာ ၊ အဲလုိျဖစ္ရပါ့မလားဆုိျပီး ေနာက္ထပ္ တစ္ဇြတ္ထုိး အရြဲ ့တုိက္ျပီး အမွားတစ္ခုထပ္လုပ္လုိက္တယ္။ အမွားကုိ အမွားထပ္ေတာ့ အမွန္ေတာ့ျဖစ္မလာပဲ ၊ အမွားႏွစ္ထပ္ကြမ္းပုိင္ရွင္ေတာ့ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ သခ်ာၤတြက္တဲ့အခါမွာလုိ အႏုတ္ ( - ) နဲ ့အႏုတ္ ( - ) ေပါင္းရင္ အေပါင္း ( + ) ရမယ္လုိ ့သူတုိ ့ထင္ေနေလေရာ့သလားေတာ့မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ လူငယ္ေတြက အနာရတာ သိပ္ႏွစ္သက္တယ္။ အနာရလုိက္ ၊ ျပန္ကုလုိက္ ၊ ျပန္ထပ္ျဖစ္လုိက္နဲ ့ပဲ ခ်ာလည္လုိက္ေနတာ။ အဲဒါကုိ သူတုိ ့က ေပ်ာ္ေနတာ ၊ အံက်ေနတာ ၊ ထံုေနတာ။ အဲဒီ အက်င့္ဆုိးၾကီးကုိ ျပင္ဖုိ ့သူတုိ ့မွာ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဘူးဖူး။



ဒယ္အုိးဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ စင္ကာပူၾကြတုန္းက ကၽႊန္ေတာ္တုိ ့Lotus Foundation အသင္းက အစ္ကုိေတြကုိ မိန္ ့သြားတာေလးတစ္ခု ကၽႊန္ေတာ္ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ ဆရာေတာ္က "ဒုိ ့ဘုန္းၾကီးေတြလည္း ျမန္မာျပည္အႏွံ ့ Repair ခ်ည္းလုိက္လုပ္ေနရတယ္။ Prepare ကုိမလုပ္ရဘူး။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကုိက Prepare လုပ္မယ္မၾကံဘူး။ Repair လုပ္တာပဲ သေဘာက်တယ္" တဲ့။ အခု လူငယ္ေတြကလည္း အဲလုိပါပဲ။ ကုိယ္က အဆုိးေတြျဖစ္တာမၾကိဳက္ရင္ အစကတည္းက အဆုိးေတြမျဖစ္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိေလးထားျပီး ေျပာဆုိ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ေပါ့။ Prepare လုပ္ေပါ့။ အခုေတာ့ မဟုတ္ပဲ ျဖစ္ျပီးသြားျပီ ၊ ခံစားျပီးသြားျပီဆုိမွ repair လုပ္တယ္ဆုိေတာ့ မိေအးႏွစ္ခါနာတာေပါ့။



လူငယ္ေတြကုိ လူငယ္စကားနဲ ့ပဲေျပာပါမယ္။ လူငယ္ေတြ လမ္းမွားမေရာက္ေစဖုိ ့မည့္သည္ကိစၥမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ႏုိင္တာနဲ ့မျဖစ္ႏုိင္တာ ၊ လုပ္ႏုိင္တာ နဲ ့မလုပ္ႏုိင္တာ ၊ လုပ္သင့္တာ နဲ ့မလုပ္သင့္တာေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာကြဲကြဲျပားျပားသိရမယ္။ အဲလုိေတြ ခြဲျခားျပီးမသိဘူးဆုိရင္ အက်ိဳးဆုတ္ယုတ္မႈေတြ ၊ လြဲမွားမႈေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ အဲဒီလုိ ေသေသခ်ာခ်ာခြဲျခားသိဖုိ ့၊ လမ္းမွန္ရဖုိ ့ဆုိတာကလည္း အသိဥာဏ္က အင္မတန္မွ အေရးၾကီးပါတယ္။ အဲဒီ အသိဥာဏ္ကေကာ ဘယ္လုိရႏုိင္မလဲ ?



ကၽႊန္ေတာ့္စိတ္ၾကိဳက္ေျဖရရင္ တစ္ခြန္းတည္းပါပဲ "ဘာသာေရးလမ္းေပၚမွာေလွ်ာက္ပါ"။ ဘာသာေရးသည္ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အလုိအပ္ဆံုးေသာ အရာတစ္ခုပဲ။ တရားစာေလးေတြဖတ္မယ္ ၊ တရားေတြနာမယ္ ၊ အဆံုးအမေလးေတြကုိ နာခံမယ္။ အဲလုိေတြျပဳလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ မသိတာေတြ သိလာတယ္။ သိျပီးသားေတြ ရွင္းသြားတယ္။ အဲဒီေလာက္ဆုိရင္ပဲ ကုိယ့္စိတ္ဓာတ္ကေလးဟာ စတင္နူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းလာေတာ့မွာ။ အသိဥာဏ္ကလည္း အရင္လုိ ညစ္တစ္တစ္ေပေတေတ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အလင္းေလးစရလာျပီ။ အဓိက က ကုိယ့္မွာသာ "စိတ္" ရွိဖုိ ့လုိအပ္တာ။ အဲဒါကုိ ျမတ္စြာဘုရားက "သုႆုသာ လဘေတ ပညံ" ၊ ၾကားနာခ်င္တဲ့စိတ္ရွိျပီဆုိရင္ ပညာရပါတယ္ တဲ့။



ဒါေတြျပဳလုပ္ေနျခင္းသည္ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ကုိယ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေနတာပဲ။ တရားနာလုိက္ရလုိ ့၊ တရားစာအုပ္ေလးျဖစ္ျဖစ္ ၊ စာပုဒ္ေလးျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီက တရားဓမၼနဲ ့ပတ္သတ္တဲ့စကားေလး ၊ အဆံုးအမၾသ၀ါဒေလးျဖစ္ျဖစ္ ၾကားလုိက္တာနဲ ့အရင္ ငါ နဲ ့အခု ငါ တူေသးရဲ ့လား ျပန္ေမးၾကည့္ပါအံုး။ အခု ငါ ကတစ္ခုပုိသိသြားတယ္ေလ။ ေပါ့ေသးေသးေတာ့မထင္လုိက္ပါနဲ ့။တရားဓမၼနဲ ့ပတ္သတ္လုိ ့ရွိရင္ အကုန္လံုးဟာ အက်ိဳးရွိ တန္ဖုိးရွိတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ကုိယ္သာ တရားရဲ ့တန္ဖုိးမသိလုိ ့အသံုးမ၀င္ဘူး ၊ အက်ိဳးမရွိဘူးလုိ ့ထင္ေကာင္းထင္ႏုိင္တာပါ။



အဲဒီေတာ့ ကုိယ့္ဘ၀ ကုိယ္ျပင္ရမွာ။ သူမ်ားက ျပင္တယ္ဆုိတာ အၾကံေပးရံုေလာက္ပဲရမယ္ ၊ ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးရံုေလာက္ပဲရမယ္။ မိမိကုိယ္တုိင္က မျပင္ေသးသမွ် ဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္းမျဖစ္ဘူး။ မိမိကုိယ္တုိင္ျပင္မွ အေကာင္းျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ ့ျမတ္စြာဘုရားက အတၱာနံ ေစ ပိယံ ဇညာ၊ ရေကၡယ် နံ သုရကၡိတံ ၊ ကုိယ့္ကုိကုိယ္အခ်စ္ဆံုးလုိ ့အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ပါတဲ့။ျမတ္စြာဘုရားဆုိလုိတဲ့ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ပါဆုိတာဟာ သတိတရားလက္ကုိင္ထားျပီးေတာ့ မွားမွားယြင္းယြင္းေတြမလုပ္မိေအာင္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖုိ ့တဲ့။



ကုိယ့္အမွားကုိ ကုိယ္သိမွ ၊ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ကုိယ္ျပင္မွ ကုိယ့္အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြရမွာ။ ဒါေတြကုိ ဘယ္သူကမွ လာလုပ္ေပးမွာမဟုတ္သလုိ အလုိလုိလည္းျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာသာေရးေလးကုိ နည္းနည္းမွ မလုပ္မိထားဘူး ၊ မသိထားဘူး ဆုိရင္ အဲဒီလူဟာ သူ ့ဘ၀မွာ အခက္အခဲေတြ ၊ stress ေတြ pressure ေတြ ၾကံဳေတြ ့လာတဲ့အခါ ဘာနည္းနဲ ့ေျဖရွင္းရမွန္းသိမွာမဟုတ္ဘူး။ဘာသာေရးလမ္းေပၚေလွ်ာက္ရင္ အေကာင္းပဲၾကံဳၾကံဳ အဆုိးပဲၾကံဳၾကံဳ တုန္လႈပ္မႈနည္းနည္းေလ်ာ့လာမယ္ ၊ ေနာက္ ပါးလာမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အနည္းဆံုးေတာ့ ေျဖရွင္းနည္းကုိရတယ္ ၊ ခံႏုိင္ရည္ရွိတယ္ ၊ အားရွိတယ္။ မျဖစ္သင့္တာ ၊ မလုပ္သင့္တာ ၊ မျဖစ္ႏုိင္တာ စတာေတြကုိ ကြဲကြဲျပားျပားသိလာမယ္။ အဲဒီေတာ့ အလုိလုိပဲ မဟုတ္တာ ၊ မေကာင္းတာ ၊ မလုပ္သင့္တာ ၊ မျဖစ္သင့္တာေတြကုိ မလုပ္မိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါ ဘာသာေရးရဲ ့အစြမ္းသတိၱတစ္ခုပဲ။



ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ျပင္ဖုိ ့ရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာထားတာေလးရွိတယ္။ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရားက အာတာပီ သမၸဇာေနာ သတိမာ တဲ့။ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီတရားသံုးပါးကုိ အဓိက ထားတယ္။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ျပင္ဆင္ဖုိ ့ရာအတြက္ဆုိ အာတာပ ဆုိတာ ၀ီရိယ ၊ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ။ ေပါ့ေပါ့ဆဆမဟုတ္ဘူး။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ၾကိဳးစားအားထုတ္တာကုိေျပာတာ။ သမၼဇာန ဆုိတာ ဆင္ျခင္တံုတရား။ သတိမာ ဆုိတာ အာရံုနဲ ့ပတ္သတ္ျပီးေတာ့အမွတ္ရေနတာ။ ဒီတရား ၃ မ်ိဳးဟာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ျပင္တဲ့ေနရာမွာအေရးအပါဆံုးတရား ၃ မ်ိဳးပဲ။ ကုိယ့္သႏာၱန္မွာ ဒီတရား ၃ မ်ိဳးအားနည္းေနေသးရင္ အားေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးရမယ္။ အဲလုိ အားေကာင္းလာျပီဆုိရင္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈဟာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ၾကီးျဖစ္ႏုိင္တယ္။



အဲဒီေတာ ့ဘာသာေရးအေျခခံေလးေတြ ကုိယ့္ဆီမွာ မကိန္းေအာင္းထားဘူး ၊ သိခ်င္စိတ္လည္းမရွိဘူးဆုိရင္ ၊ ဖတ္ခ်င္စိတ္လည္းမရွိဘူးဆုိရင္ အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ ဆုိ ကုိယ့္ဆီမွာ ဘာအားမွရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ လူအမ်ားက ထြက္ေပါက္ ထြက္ေပါက္ နဲ ့သမုတ္ထားတဲ့ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ျခင္းျဖင့္ စိတ္သက္သာမႈကုိယူၾကတယ္။ အဲဒါ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူး ၊ နစ္တာ။ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ျပင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး ၊ ဆုိးေအာင္လုပ္ေနတာ။



နိဂံုးခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဘာသာေရးသည္ လူတစ္ေယာက္ရဲ ့စိတ္ကုိ ႏူးညံ့လာေအာင္ ၊ အရာရာတုိင္း ကိစၥတုိင္းတြင္ အမွန္ အမွား ခြဲျခားေ၀ဖန္တတ္လာေအာင္ တန္ဖုိးရွိတဲ့အသိတရားေတြကုိ လမ္းညြန္ေပးတယ္။ အေျခခံေကာင္းေတြရလာေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ တစ္ခုခုလုပ္ေတာ့မယ္ ေျပာေတာ့မယ္ ဆုိရင္ ကုိယ့္ဆီမွာ ဘာသာေရးအေျခခံေလးရွိတဲ့အတြက္ အထိန္းအကြပ္ေလးရွိတယ္။ ရမ္းမလုပ္ေတာ့ဘူး ရမ္းမေျပာေတာ့ဘူး။ ဒါေတြဟာ ဘာသာေရးရဲ ့အက်ိဳးေက်းဇူးေတြပဲ။ ထုိ့ေၾကာင့္ လူငယ္မ်ား အသိတရားလက္ကုိင္ထားျပီးေတာ့ အမွားကင္းကြာျပီး ဘ၀လမ္းကုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလွ်ာက္လမ္းႏုိင္ၾကပါေစလုိ ့ဆုေတာင္းေမတၱာျပဳရင္း.................................................



က်မ္းကုိး။



ေဒါက္တာနႏၵာမာလာဘိ၀ံသေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ျဖစ္ႏုိင္တာ နဲ ့မျဖစ္ႏုိင္တာ တရားေတာ္ ၊ ကုိယ့္ဘ၀ ကုိယ္ျပင္ တရားေတာ္



Htoo Tint Naing

18-11-2011

3:30 am

'မာ' ရင္ေတာ့ 'န' သြားမွာပါပဲ

ျမင့္သူေတြရဲ ့ၾကားမွာ နိမ့္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္ဘ၀နိမ့္သြားလိမ့္မယ္ မထင္ပါနဲ ့။ ျမင့္တဲ့သူေတြရဲ ့ၾကားမွာ နိမ့္လုိက္မွ ကုိယ့္ဘ၀ ျမင့္ႏုိင္တာပါ။ စကားလံုးေတြက ဆန္ ့က်င္ဘက္ေတြခ်ည္း လုပ္ထားတာ။ ဂါထာမွာ ႏွစ္ခုတည္းပါတာ။ "ျမင့္သူေတြရဲ ့ၾကားမွာ နိမ့္ပါ"။ ကုိယ္က လုပ္လုိက္ေတာ့ သုံးခုေတာင္ျဖစ္သြားတာေနာ္။ ဒါက အက်ိဳးဆက္အေနနဲ ့ေျပာတာပါ။ "ျမင့္သူေတြရဲ ့ၾကားမွာ နိမ့္လုိက္လုိ့ နိမ့္မသြားပါဘူး။ ျမင့္လာပါလိမ့္မယ္။" ျမင့္သူၾကားမွာ နိမ့္မွသာ ၊ ျမင့္ရာေရာက္ႏုိင္သည္။

မာနေတြၾကီးျပီးေတာ့ ဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့သူေတြၾကားမွာ မာနကုိႏွိမ့္ခ်ျပီးေတာ့ ဘ၀င္နိမ့္မယ္ဆုိရင္ အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ဘ၀ကုိေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။ လူတုိင္းသိၾကပါတယ္။ မာနၾကီးရင္ သံသရာအက်ိဳးေပးအေနနဲ ့ဘာျဖစ္တတ္သတဲ့တုန္း။ မာနၾကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အမ်ိဳးယုတ္တတ္တယ္တဲ့။ အမ်ိဳးညံ့တတ္တယ္။ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀မွာ ယုတ္ညံ့တဲ့အမ်ိဳးမွာျဖစ္တတ္တယ္။ အၾကီးဆံုးအက်ိဳးကေတာ့ အပါယ္ေလးပါးေပါ့ေလ။ ဟုိလုိၾကီး အကုသုိလ္ေတြနဲ ့မွ အပါယ္ေလးပါးေရာက္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ မာနၾကီးရင္လည္း အဲဒီမာနေၾကာင့္ကုိ အပါယ္ေလးပါးကုိေရာက္မွာပဲ။ အပါယ္ေလးပါးက လြတ္ျပီး လူျပန္ျဖစ္ျပီဆုိရင္လည္း အမ်ိဳးညံ့မွာ ျဖစ္တတ္တယ္။ နိမ့္က်တဲ့အမ်ိဳးမွာ ျဖစ္တတ္တယ္။

ကုိယ့္ရဲ ့အထင္နဲ ့ကေတာ့ တစ္ျခားစီျဖစ္သြားတယ္။ ငါအမ်ိဳးျမတ္တယ္ ၊ ငါအမ်ိဳးျမင့္တယ္ ဆုိျပီးလက္မေထာင္ျပီးေတာ့ ဘ၀င္ျမင့္လုိက္တယ္။ အဲဒါအက်ိဳးေပးေတာ့ ကုိယ္မလုိခ်င္တဲ့ ၊ ကုိယ့္ႏွိမ့္က်ေျပာထားတဲ့ အမ်ိဳးယုတ္ အမ်ိဳးညံ့မွာပဲ သြားျပီးေတာ့ ျဖစ္ရပါတယ္။ 

ျမင့္တဲ့အတြက္ နိမ့္သြားတာပါ။ ဘ၀င္ျမင့္တဲ့အတြက္ ဘ၀နိမ့္သြားတာပါ။ ျမင့္ရင္ မျမင့္ပါဘူး။ နိမ့္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာကေတာ့ ဘ၀င္ျမင့္ရင္ ဘ၀မျမင့္ဘူး ၊ ဘ၀နိမ့္ပါတယ္။ ဆန္ ့က်င္ဘက္အေနနဲ ့မာနမၾကီးဘူး။ ဘ၀င္မျမင့္ဘူးဆုိရင္ ျဖစ္ေလရာဘ၀ အမ်ိဳးျမတ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးျမင့္ပါတယ္။ နိမ့္တဲ့အတြက္ ျမင့္သြားတာပါ။ ဘ၀င္နိမ့္တဲ့ အတြက္ ဘ၀ျမင့္သြားတာပါ။ နိမ့္ရင္ မနိမ့္ပါဘူး။ ျမင့္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာကေတာ့ ဘ၀င္နိမ့္ရင္ ဘ၀မနိမ့္ပါဘူး။ ဘ၀ျမင့္ပါတယ္။

ဒီမာနအေၾကာင္းခ်ည္းပဲ တစ္ရက္ေဟာဖုိ ့ေတာင္ေကာင္းတာေနာ္။ ဂါထာတစ္ပုဒ္မွာ စကားရပ္က ေလးခုရွိေတာ့ စကားရပ္တစ္ခုကုိ တစ္ရက္ႏႈန္းနဲ ့ေလးရက္ အခန္းဆက္ေဟာဖုိ ့ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားသိပ္ရွည္ျပီး ျငီးေငြ ့သြားမွာစုိးလုိ ့ႏွစ္ရက္နဲ ့ပဲ ျပီးေအာင္ေဟာပါမယ္ေနာ္။ စီေျခာက္ဆယ္ ႏွစ္ေခြစာေပါ့။ 

ဦးဇင္းတုိ ့ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္တုန္းက ပုဏၰိကာေထရီဆုိတာ ရွိပါတယ္။ သူက လူ ့ဘ၀တုန္းက အနာထပိဏ္သူေဌးၾကီးရဲ ့အိမ္မွာ ေရခပ္ကြ်န္မရဲ ့၀မ္းမွာ ၀င္စားျပီးေတာ့ ကြ်န္မျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ သူက ဒီလုိကၽႊန္မျဖစ္ရသလဲဆုိရင္ သူဟာ ေရွးဘုရားေျခာက္ဆူရဲ ့လက္ထက္မွာ ပိဋကတ္သံုးပံုကုိ အာဂံုေဆာင္ႏုိင္တဲ့ တိပိဋကဓရ ဘိကၡဳနီမျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေျခာက္ဘ၀လံုးေနာ္။ တရားေဟာကလည္း အင္မတန္ေကာင္းတယ္။ ဗဟုသုတကလည္း အင္မတန္ျပည့္စံုတယ္။ 

ပညာဗဟုသုတ ျပည့္စံုတာ ၊ ပိဋကတ္သံုးပံုကုိ အာဂံုေဆာင္ႏုိင္တာ ၊ တရားေဟာေကာင္းတာကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီးေတာ့ မာနေတြၾကီးေနတယ္။ ေျခာက္ဘ၀လံုး မာနေတြၾကီးခဲ့တယ္။ ဘ၀င္ေတြျမင့္ခဲ့တယ္။ မာနေတြၾကီး ၊ ဘ၀င္ေတြျမင့္ျပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးလည္း ဘုန္းၾကီးမထင္ ၊ ဘိကၡဳနီးမလည္း ဘိကၡဳနီမ မထင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဟုိလူလည္း လူမထင္ ၊ ဒီလူလည္း လူမထင္နဲ ့မာနေတြၾကီးျပီးေတာ့ ဘ၀င္ေတြျမင့္ခဲ့တယ္။

ပိဋကတ္သံုးပံု အာဂံုေဆာင္ျပီး သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသံုးပါးကုိျဖည့္က်င့္ေပမယ့္ ၀ိပႆနာအလုပ္ကုိ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား အားထုတ္ေပမယ့္ မာနေတြၾကီးေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကိေလသာေတြကုိ အျပီးသတ္ ပယ္သတ္ဖုိ ့မစြမ္းႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ တရားထူး တရားျမတ္လံုး၀မရခဲ့ပါဘူး။ သိပ္ကုိ သံေ၀ဂရစရာေကာင္းပါတယ္။ပိဋကတ္သံုးပံု အာဂံုေဆာင္ႏုိင္ ၊ ပရိယတၱိေတြလည္း ျပည့္စံု ၊ ပဋိပတိၱိေတြလည္း ျပည့္စံု ၊ သူမ်ားကုိလည္း ကြ်တ္တမ္း၀င္ေအာင္ ေဟာႏုိင္ေျပာႏုိင္ပါလွ်က္နဲ ့ကုိယ္တုိင္က်ေတာ့ မာနေတြ ခံေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တရားထူး တရားျမတ္မရခဲ့ပါဘူးတဲ့။

မာနမာတုကတၱာ ပန ကိေလေသ သမုစိ ၦႏိၵတံု နာသကိၡ

ပုဏၰိကာေထရီမအေလာင္း ပရိယတ္ ၊ ပဋိပတ္ျပည့္စံုပါလွ်က္ တရားထူးမရျခင္းရဲ ့အေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာမွတ္ေနာ္။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ။ "မာနၾကီးလုိ ့၊ ဘ၀ျမင့္လုိ ့"။ စာဘယ္ေလာက္တတ္တတ္ ၊ တရားဘယ္ေလာက္ အားထုတ္ထုတ္ မာနၾကီးေနရင္ ၊ မာနခံေနရင္ ၊ ဘ၀င္ျမင့္ေနရင္ ၊ ဘ၀င္ခံေနရင္ ၊ ဘယ္ေတာ့မွ တရားထူး တရားျမတ္မရပါဘူး။ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားေျခာက္ဆူနဲ ့ေျခာက္ၾကိမ္တုိင္တုိင္ ဆံုရတာေတာင္ မာနခံေနလုိ ့တရားမရဘူးဆုိမွေတာ့ သက္ေတာ္ထင္ရွားဘုရားနဲ ့မဆံုရတဲ့ အခုလုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာဆုိ ေျပာမေနနဲ ့ေတာ့ေပါ့။ မာနေတြ......မာနေတြ.....သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္။

ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မာနၾကီးတာ ဘာျဖစ္လဲလုိ ့ခါးမေထာက္ပါနဲ ့။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ တရားထူး မရရံု ၊ အပါယ္ငရဲက်ရံု နဲ ့အမ်ိဳးညံ့ရံု ( အမ်ိဳးယုတ္ရံု ) ေလးပါပဲ။ သိပ္မဆုိးပါဘူးေနာ္။

ဘုရားေျခာက္ဆူလံုးလက္ထက္မွာ ပရိယတ္ ၊ ပဋိပတ္ ျပည့္စံုခဲ့ေပမယ့္ ဦးဇင္းတုိ ့ေဂါတမဘုရားရွင္ လက္ထက္က်မွ ရဟႏာၱျဖစ္ရပါတယ္။ ရဟႏာၱျဖစ္ေတာ့လည္းပဲ အမ်ိဳးျမတ္တဲ့ဘ၀ကေန ဘိကၡဳနီမ ၀တ္ျပီးေတာ့ ရဟႏာၱျဖစ္ရတာလား ဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကၽႊန္မဘ၀ကေန ဘိကၡဳနီမ၀တ္ျပီးေတာ့ ရဟႏာၱျဖစ္ရတယ္။

အဲဒီ ကၽႊန္မျဖစ္ရတာဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မာနၾကီးခဲ့လုိ ့ပါပဲ။ တရားထူးမရတာလည္း မာနၾကီးလုိ ့၊ ကၽႊန္ျဖစ္ရတာလည္း မာနၾကီးလုိ ့။ ဒါေၾကာင္ ့မာနကေတာ့ ၾကီးကုိမၾကီးသင့္ပါဘူး ေယာဂီတုိ ့ရယ္။ "မာန္မာန မထားသင့္ပါတယ္" ဆုိတဲ့ သီခ်င္းစာသားေလးကုိ တရားသေဘာေလးနဲ ့အျမဲႏွလံုးသြင္းၾကေပါ့ေနာ္။ 

မွတ္ခ်က္။

ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိက ( ေရႊပါရမီေတာရ ) ၏ ထူးမွထူး စာအုပ္ကုိ ကုိယ္တုိင္ဖတ္ရႈမွတ္သား ၊ ျပန္လည္စာစီစာရုိက္ျခင္းျပဳျပီးသကာလ ၊ ကၽႊန္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ား မွတ္သားနာယူက်င့္ၾကံေစျခင္း အလုိ ့ဌာ ကုသုိလ္ျဖစ္ ျပန္လည္မွ်ေ၀ေဖာ္ျပေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ယေန ့၁၁-၁၁-၂၀၁၁ မွာ ကၽႊန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား ထူးျခားတဲ့အသိေလးရျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ဆံုးမထားတဲ့အတုိင္း မိမိတုိ ့မွာ ရွိတဲ့ မာနေတြ ( တစ္ခါတစ္ေလ ေမာဟ ဦးစီးတဲ့ မာနေတြလည္းရွိတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ကုိယ္ဘာမွမလုပ္ဘူးထင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မသိစိတ္ ၊ ေမာဟ ဦးစီးတဲ ့မာနေလးေတြလည္းရွိပါတယ္။ ) ကုိ အျမစ္က မက်န္ပယ္သတ္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ ့ဆုေတာင္းေမတၱာျပဳရင္း........................................................

Htoo Tint Naing

11-11-2011

11:11 am

ေဒါသခပ္သိမ္း ျငိမ္းႀကပါေစ

က်ေနာ္နဲ႔ ေရစက္လုိ႔ ေျပာရမလားပါပဲ။ ဘယ္လိုေႀကာင့္မ်ားပါလိမ့္ ။ ဒီလို ျမင္ကြင္းေတြက ေရွ႕မွာ အျမဲေရာက္ေရာက္လာတတ္တာေလ။ ငယ္ကတည္းက ခုထိပါပဲ။ က်ေနာ့စာႀကည့္စားပြဲေလး က ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ တည့္တည့္ေလ။ အိမ္ေပၚထပ္မွာလည္း ျဖစ္ျပန္။ ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ကလည္း တည့္ ေနေလေတာ့ မျမင္ခ်င္မွ အဆံုးပါပဲ။ ဘာဓါတ္လဲေတာ့မသိပါဗ်ာ။ လမ္းသြားေတြထဲကလည္း သြားရင္း လာရင္းက ထသတ္ႀကရင္ က်ေနာ့ျမင္ကြင္းေရွ႕ေရာက္မွခ်ည္းပါပဲ။ ဒါမ်ိဳးက ဘာလို႔မ်ား တုိက္ဆိုင္ သလဲမေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ တျခားေနရာမွာ ေပါက္ကြဲရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔။ က်ေနာ္ေအးေအးေဆးေဆး စာႀကည့္ေနခ်ိန္မ်ိဳးမွ စာေရးေနခ်ိန္မ်ိဳးက်မွ ေရွ႕တည့္တည့္ကေန ျဖစ္လိုက္ႀကတဲ့ ရန္ပြဲေတြေလ။

ခုလည္းႀကည့္ပါဦး။ စာေရးတဲ့ထဲ စ်ာန္၀င္ေနပါတယ္ဆိုမွ…..။

မလွမ္းမကမ္းမွ ဆူညံဆူညံ အသံမ်ားက နားထဲ က်ယ္ေလာင္စြာ ၀င္ေရာက္ လာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ အသံလာရာသို႔ လွမ္းႀကည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ လမ္းေဒါင့္ တစ္ေနရာမွာ ေဒါသႀကီးစြာနဲ႔ ရန္ေတြေထာင္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ေအာ္.. ဘာေတြေႀကာင့္မ်ား အဲေလာက္ထိ ေဒါသေတြ ႀကီးေနတာပါလိမ့္ေနာ္လို႔သာ ေတြးမိပါတယ္။

မႀကာပါဘူး။ သူမ ေအာ္ဟစ္တာကို အစပိုင္းမွာ ျငိမ္ခံေနတဲ့ ေယာက္်ားျဖစ္သူက ထလို႔ ကန္ထည့္လိုက္တဲ့ ျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရျပန္ပါတယ္။ ေအာ္…ဒုကၡ…ဒုကၡ လို႔သာ ေတြးရင္း ဒီျမင္ကြင္းကို ႀကည့္လုိ႔ သံေ၀ဂတရားေတြ တိုးပြားလာရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေဒါသခ်င္းျပိဳင္ေနတဲ့ ျပိဳင္ပြဲေလးတစ္ခုဆိုရင္လည္း မွားမယ္ မထင္ပါေနာ္။ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ အဘယ္သို႔ပင္ ရိုက္ပုတ္ေနပါေသာ္လည္း ေဒါသကို ဘယ္ေသာအခါမွ မထိနိဳင္ပါဘူး။ ေဒါသကို လက္ခံထားတဲ့ ခႏၶာအိမ္ႀကီးကသာလွ်င္ အထိေတြနာလို႔ အနာတရနဲ႔ ပင္ပန္း ေနရတာပါလားရယ္လို႔ ႀကည့္ရင္းက သိလာရပါတယ္။

အင္း ျမန္ျမန္ေအးခ်မ္းႀကပါေစလို႔ စိတ္မွာ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ေမတၱာေတြ ပို႔ေပးေန မိျပန္ပါတယ္။ တဆက္တည္းလည္း စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ႀကီးကို ေျပးလို႔ သတိရမိပါ ေသးတယ္။

တစ္ေန႔ေသာအခါ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ႀကီးဟာ စြန္းလြန္းရြာမွာ ပရိတ္ရြတ္၊ ဆြမ္းစဥ္ကိစၥ ပင့္ေလွ်ာက္တာေႀကာင့္ ႀကြသြားရာမွ ျပန္လာတဲ့အခါ ရြာထဲမွာ ကေလးမႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ေန တာကို ေတြ႔ေတာ္မူတယ္ေလ။ အဲဒီအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကပၸိယဒကာကို ေခၚျပီး “အဲဒီက ကေလးမႏွစ္ေယာက္ တရားေဟာေနႀကတယ္ကြယ့္။ ေမာလွေရာ့မယ္ ထင္တယ္။ ေဟာသည္ ငွက္ေပ်ာတစ္ဖီးကို ထက္၀က္ခြဲျပီး တစ္ေယာက္ တစ္ခုစီ သြားေပးစမ္း။ အဲဒါ တရားပူေဇာ္ပါတယ္။ အေမာေျပေအာင္ စားျပီးမွ ဆက္ျဖစ္ခ်င္ရင္လဲ ျဖစ္ႀကေသးတာေပါ့” လုိ႔ မွာႀကားျပီး ေစလႊတ္ ေတာ္မူတယ္။

အဲလို ငွက္ေပ်ာသီးလည္း ေပးလိုက္ေရာ ကေလးမႏွစ္ေယာက္လည္း ဟုိႀကည့္ သည္ႀကည့္ႏွင့္ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ငွက္ေပ်ာသီးကုိင္ျပီး အေႀကာင္သား ျငိမ္ေနႀကတယ္တဲ့ေလ။

ခုလည္း ဘာထူးလဲေနာ္။ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ ဆိုသလိုပါပဲ။ ေဘးကျမင္ရတဲ့လူက သူတို႔ရင္ထဲက ေဒါသႀကီးကို အတိုင္းသား ျမင္လုိ႔ ေတာင္ ေႀကာက္တတ္လာပါျပီ။ ဆရာေတာ္ႀကီးကို သတိရလိုက္ေပမယ့္ ဆရာေတာ္ႀကီးလိုေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီး သြားမေပးရဲပါဘူးေနာ္။ ေတာ္ေနမွ ေဒါသေတြက ရမ္းပံုမီးက်ျဖစ္သြားပါဦးမယ္ေလ။

ဒါေႀကာင့္ပဲ “ေဒါသခပ္သိမ္း ၿငိမ္းၾကပါေစ ” လို႔ ေမတၱာဓါတ္ေတြ သူတို႔အေပၚ လႊမ္းျခံဳလုိ႔ ပို႔ေပး ေနမိပါတယ္။ တဆက္တည္းလည္း ဒီေမတၱာပို႔ေလးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေလးကို ပံုေဖာ္မိေနပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အခုရေနတာသည္ ဒုကၡခႏၶာ ၊၊ ေနာက္ထပ္ ထပ္ျပီး ရခ်င္ေနတာက သမုဒယ သစၥာပါေနာ္။ အင္း သမုဒယကေနပဲ ေဒါသကိေလသာေတြ ပြားတုိးလာရတာပါလားဆိုတာ ဆက္မိ သြားပါျပီ။ ဘယ္လိုပါလိမ့္ဆိုေတာ့….

ကိုယ္နဲ ႔ ထိုက္သေလာက္ေတြ ရေနတဲ့အေပၚ ေၾသာ္ ငါနဲ ့ ထုိက္သေလာက္ ငါရတာပဲေလလို႔ သေဘာမထားတတ္တဲ့အခါ မေက်နပ္တာေတြ ၿဖစ္လာမယ္ ။ ဒါသည္ ေဒါသပဲေလ။ ပိုေကာင္းတာကုိ ရခ်င္ေနတာသည္ အခုရ ေနတာကို မေက်နပ္နိဳင္လို႔ပဲ ဒီ့ထက္ေကာင္းတာ ရခ်င္ေန တာမဟုတ္လား။ မေက်နပ္ ၿဖစ္ေနသမွ် ေဒါသပဲေလ ။

ဒီေဒါသသည္ လိုခ်င္၊ ရခ်င္ၿခင္းဆုိတဲ့ သမုဒယက ေပါက္ပြား လာတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေၾကာင့္ “ေဒါသခပ္သိမ္း ၿငိမ္းရပါလို၏” “ၿငိမ္းၾကပါေစ” လုိ႔ဆုိရင္ပဲ ဒါကုိ ၿဖစ္ေစတဲ့ သမုဒယန႔ဲ ဒုကၡေတြ ၿငိမ္းႏုိင္ပါေစလို႕စိတ္ကုိ အာရံုၿပဳထား ရပါမယ္ဆိုတာ ေပၚလာပါတယ္။

ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ဒီလိုခ်င္ေနတဲ့ သမုဒယေႀကာင့္သာ ဒီလို ေဒါသေတြ ရေနရတာကို သိျမင္ျပီး သမုဒယျငိမ္းမွ ေဒါသျငိမ္းနိဳင္ေတာ့မွာပါလားလို႔ အျမင္မွန္စြာနဲ႔ “ေဒါသခပ္သိမ္းျငိမ္း ရပါလို၏ ”လို႔ ေမတၱာပို႔ေပးေနမိျပန္ပါတယ္။

ေအာ္ သူတို႔ေတြ အားလံုးလည္း သမုဒယေတြ ျငိမ္းနိဳင္လို႔ ေဒါသေတြ သိမ္းနိဳင္ႀကပါေစရယ္လို႔ လွမ္းျပီး ေမတၱာပို႔တုိင္း ဒီသမုသယနဲ႔ ဒုကၡကေန လြတ္ျငိမ္း နိဳင္ႀကပါေစလုိ႔သာ ပို႔ေပးေနရပါျပီ။

အင္း ဒါမွသာ ပညာနဲ႔ ယွဥ္တဲ့ ေမတၱာဓါတ္ေလးေတြ တြဲပါသြားမယ္ဆိုတာေလး ေတြးမိသမွ် ျပန္လည္ ေ၀မွ်ရင္း အားလံုးလည္း “ေဒါသခပ္သိမ္း ျငိမ္းနိဳင္ႀကလို႔ ” သမုဒယ ပိုက္ကြန္တြင္းမွ အလြတ္ရုန္းထြက္နိဳင္ႀကပါေစ။

Posted by dimplemit

[Myanmar Friends Day Group]

အေသေလးမ်ားႏွင့္အတူ ေသျခင္းဆီသို႔.

ေသျခင္းႏွင့္ပတ္သက္လို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံစားခ်က္ေတြက ေျပာင္းလဲလာလိုက္တာ ခုလက္ရိွ စာေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရိွ ေနတဲ့ ေသျခင္းအေပၚ အျမင္ေလးကို သံုးသပ္မိေနျပန္ပါျပီ။ က်ေနာ့အေနနဲ႔ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ အေရးႀကီးဆံုး အလုပ္ဟာ အပါယ္လြတ္ ေရး ႀကိဳးပမ္းဖို႔ပဲဆိုတာကို သိလိုက္ရတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အေသမဦးခင္ ဥာဏ္ ဦးေအာင္ ႀကိဳးစားရပါေတာ့သည္။ အဲလို ႀကိဳးစားရင္းကမွ ကိုယ့္ခႏၶာတြင္းက ရုပ္၊ နာမ္တရားေတြရဲ႕ တရစပ္ ေသေပ်ာက္ေနပံုကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ေႀကာက္စိတ္ေတြ ၀င္လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘာကို ေႀကာက္တာလဲဆိုေတာ့ ျဖစ္သမွ်ေတြအားလံုးဟာ ပ်က္ျခင္းနဲ႔သာ အဆံုးသတ္ေနပါလားဆိုတဲ့ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္းသေဘာေလးေတြကို ႀကည့္ရင္း နဲ႔ပဲ သိေနတာေတြပါ ပ်က္လိုက္ ေနျပန္တာေႀကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမ်ား တည္ျမဲတာရိွလို႔လဲ ။ ျမင္သမွ်ေတြ ပ်က္ေနမွေတာ့။ ပ်က္တာကို သိေနတဲ့ သိျခင္းသေဘာေတြကပါ တစ္ခါေနာက္က လိုက္ျပီး ပ်က္ေနျပန္ေတာ့ မလြန္လြန္ဘူးလား။ နည္းနည္းေလးေလာက္ေတာ့ အပ်က္ေလးေတြ ရပ္ေပး ပါဦးလားလို႔ တားဆီးႀကည့္လို႔ကလည္း မရျပန္တာေႀကာင့္ စိတ္ေတြကလည္း ပ်က္ျပီးရင္း ပ်က္လိုက္ေနျပန္တာေလ။ ေအာ္….အရင္ကေတာ့ ေသျခင္းဆို တာကို ပညတ္ခႏၶာကိုယ္ႀကီး အသက္မဲ့သြားတာကိုပဲ သိခဲ့တာေလ။ ခုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ခႏၶာတြင္းက ပရမတ္သေဘာေတြက မရပ္မနားကို ေမြးျပီး ရင္းေသရင္းဆိုေတာ့ ဟူး……..ေသျခင္းတရားေတြက တရစပ္ကို စကၠန္႔မလပ္ မင္းမူေနမွေတာ့ ဒီအေသမွ မေႀကာက္ ဘာမ်ား ေႀကာက္ရဦးမွာလဲေနာ္။


မရပ္မနား ေသျပီးရင္း ေသျပေနေသာ က်ေနာ့ ခႏၶာတြင္းက ပရမတ္ သေဘာေတြကုိ ျမင္ရပါမ်ားေတာ့ စက္ဆုပ္ရြံ႕ရွာရျပီေပါ့။ ဒီေလာက္ အေသ ေတြ ဆက္ေနမွေတာ့ ဒါႀကီးကို ျမင္ေနရတဲ့ စိတ္အစဥ္က ဘယ္ေလာက္ထိ မ်ားခံနိဳင္မွာမို႔လဲေနာ္။ ေအာ္ဂလီေတြဆန္လို႔ အေသေတြ ရပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားျပန္ တယ္။ မရေတာ့ မနိဳင္ရင္ ထြက္ေျပးမယ္ေပါ့။ အေသလြတ္ရာကို ရွာေနတာ ေလ။ အမယ္ ရမယ္ထင္လို႔လား။ ဘယ္ရလိမ့္မလဲေနာ္။ ပိုျပီးေတာင္ ေသျပ ေနျပန္တာေႀကာင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ ေနေပေတာ့ ဆိုျပီး ႏွလံုးသြင္းေလး ေျပာင္းေပးလိုက္ေတာ့မွသာ အေသလြတ္ သြားေတာ့တယ္။


အင္း ခုေတာ့လည္း ဒီသေဘာတရားေတြကုိ လက္မခံခ်င္လည္း လက္ခံေနရပါျပီ။ ႏွလံုးသြင္းလိုက္တိုင္းပဲ အျမဲမျပတ္ေသေနတဲ့ ေသျခင္း တရားေတြကို မႀကည့္ပဲလဲ သိေနရျပီမို႔ ေသျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ တူယဥ္တြဲလို႔ အေသ ႏွလံုးသြင္းနဲ႔ပဲ ရွင္သန္ေနရပါျပီ။ ထမင္းစားရင္းလည္း ကုိယ္တြင္းက ျပ ေနတဲ့ ေျဗာင္းဆန္ေနေသာ အေသမ်ားစြာႏွင့္အတူ လက္တြဲလို႔ ဟင္းေတြခပ္ ေနရျပန္ပါျပီ။


ခုေတာ့သိသြားပါျပီ။ ဒီခႏၶာႀကီးဟာ တကယ္ေတာ့ ေမြးလိုက္၊ ေသလိုက္ ဆိုတဲ့ ေမြးေသေတြကို တရစပ္ ေမြးထုတ္ေပးေနတဲ့ စက္ရံုႀကီး တစ္ခုဆိုတာကိုေလ။ခုခ်ိန္ေသမွာ ေႀကာက္ေသးလားဆိုရင္ေတာ့ ေႀကာက္ခ်ိန္ မရေအာင္ကို ေသျပေနတာမို႔ က်ေနာ့ အေဖာ္ အေသမ်ားစြာျဖင့္ မေႀကာက္၊ မေႀကာက္လို႔သာ ေျပာရင္း ေသျပေနရပါေတာ့မယ္။


ခႏၶာထဲက စကၠန္႔မလပ္ ကိုယ္မႀကည့္လည္းေသ၊ ကိုယ္ႀကည့္လည္း ေသေနမွာကို ေတြးရင္း ဒီအေသမ်ားစြာ ေမြးထုတ္ေပးေနေသာ ခႏၶာစက္ရံုႀကီး ဘယ္အခ်ိန္ ျပိဳလဲ ပ်က္စီးသြားမယ္ဆိုတာကို ေစာင့္ႀကည့္ေနရပါျပီ။ အင္း …တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မေရမတြက္နိဳင္ေအာင္ ေမြးထုတ္ေပးေနေသာ ေသျခင္းမ်ား ပိုင္ရွင္ က်ေနာ့ ခႏၶာႀကီးကေတာ့ သံသရာအေႀကြးမ်ား ေက်ေအာင္ဆပ္ရင္း ေသျခင္းဆီသို႔ အေသေလးမ်ားႏွင့္ ခ်ီတက္လို႔ေနပါျပီ ဆိုတာေလးကို ခံစားမိသမွ် တင္ျပလိုက္ရပါေတာ့သည္။




Posted by dimplemit

[Myanmar Friends Day Group]

မီးလြတ္က်င့္စဥ္ဆိုတာ

ဒီေန႔ က်ေနာ္ ေရးခ်င္တာေလးကေတာ့“မီးလြတ္က်င့္စဥ္” ဆိုတာေလးေပါ့။

ဟုိးအတိတ္တစ္ခ်ိန္တုန္းကေပါ့။ က်ေနာ္ တရားပြဲတစ္ခုကို သြားနာေတာ့ အဲဒီတရားပြဲက “ အထူးအလုပ္ေပး မီးလြတ္တရား” လို႔ ေရးထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ စဥ္းစားတယ္။ မီးလြတ္က ဘာအဓိပၸာယ္လဲေပ့ါ။

အင္း.. တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ဦးမယ္ဆိုပီး ေဘးက လူတစ္ေယာက္ကို ေမးေတာ့ သူကေျပာတယ္။ အင္း..တရားပြဲက တေနကုန္ဆိုေတာ့ လူေတြက ထမင္းဗူးေတြနဲ႔ အေဝးက လာရေတာ့ အိမ္မွာ ခ်က္ခ်ိန္မရွိလို႔ မီးျငိမ္းလို႔ “မီးျငိမ္းတရားပြဲ”လို႔ ေရးထားတာ ေနမွာေပါ့လို႔ေျဖတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း ေကာင္းေကာင္းမသိဘူးလို႔ ျပန္ေျဖရွာတယ္။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ ဒီမီးျငိမ္းဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ေလးကို တရားေဟာမယ့္ ဆရာေတာ္ ၾကြမလာခင္ ေလွ်ာက္စဥ္းစားၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္ အရင္က ၾကားဖူးတာေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေတြးေနတာေပါ့။ မီးလြတ္ က်င့္စဥ္ ဆိုတာ ငွက္ေပ်ာသီးပဲစားျပီး မီးနဲ႔ခ်က္တာ တခုမွမစားဘဲ က်င့္တာကို ၾကားဖူးတာရွိေတာ့ အဲဒီလိုမ်ားလားေပါ့။ ေလွ်ာက္ေတြးသာ ေနတာပါ။ အေျဖမွန္ကို အဲတုန္းက မသိခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္မွပဲ သိေတာ့တယ္။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္လို မျဖစ္ရေလေအာင္ က်ေနာ္ သိလိုက္ရ တဲ့ “ မီးလြတ္က်င့္စဥ္” ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ “မီးျငိမ္းက်င့္စဥ္”ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခု အားလံုးကို သိေစခ်င္လို႔ ေဝငွလိုက္ပါရေစေနာ္။

လူတိုင္းဟာ မီး(၁၁)မီး အေလာင္ခံေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕က (၁၁)မီး ျငိမ္းရပါလို၏လို႔ ရည္ရြယ္ျပီး ဘုရားကပ္တဲ့အခါ ေရစစ္ဆိုလည္း (၁၁)ခု၊ ပစၥည္းေတြကို (၁၁)ခုစီဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လွဴၾကတာေတြ ေတြ႕ဖူးမွာေပါ့။ အဲဒီ (၁၁)မီးက ဘာေတြလဲဆိုေတာ့-

(၁) ခ်စ္စရာထင္ျခင္း (ေလာဘမီး)

(၂) မုန္းစရာထင္ျခင္း (ေဒါသမီး)

(၃) အဟုတ္ထင္ျခင္း (ေမာဟမီး)

ဒီ (၃) ခုကို အရင္မွတ္လိုက္တာေပါ့ေနာ္။ ဒီ (၃) ခုကေန ကိုယ္လြတ္ရဲ႕လား ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အို..ခ်စ္စရာေတြကေတာ့ ထင္လိုက္ရတာ မေျပာနဲ႔။ မေတြ႕ရမေနႏိုင္၊မၾကားရမေနႏိုင္၊ ဒါေတြက မီးအရွိန္နဲ႔ကို ေလာင္ေနတာေနာ္။ ေနာက္..ကိုယ္မျမင္ခ်င္တဲ့ မ်က္ႏွာျမင္ရျပန္ျပီ။ ဟင္း.. စိတ္ပ်က္စရာပဲ၊ ဘာပဲ ညာပဲေပါ့။ ဒါလည္း ေဒါသမီးေတြေလ။ တဟုန္းဟုန္းနဲ႔ေပါ့။ ကိုယ္လုပ္တာမွ အဟုတ္ထင္၊ သူမ်ားလုပ္ရင္ ကိုယ့္လိုျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ မီးေတြလည္း ေလာင္ခ်င္တိုင္း ေလာင္လို႔ေပါ့။ ဒါေတာင္(၃)ခုပဲ ရွိေသးတယ္ေနာ္။

ဘယ္ (၁) ခုေတာ့ လြတ္ပါတယ္လို႔ေျပာလုိ႔ရျပီလဲ?လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးေနမိတယ္။

အေျဖကေတာ့ သံုးခုလံုး ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနပါတယ္ဆုိတာပဲ ထြက္လာပါတယ္။

ဒါဆို ေနာက္ဆက္ၾကဦးစို႔။ အထက္ကသံုးမီးေတာ့ မလြတ္ဘူးေပါ့။ ေနာက္မီးေတြမ်ား လြတ္ႏိုင္မလား။ ဆက္ၾကည့္ၾကဦးစို႔ ေနာ္-

(၄) ေမြးဖြားျခင္း

(၅) အိုျခင္း

(၆) နာျခင္း

(၇) ေသျခင္း

ဒီ (၄) မ်ိဳး တစ္သုတ္ မွတ္လုိက္ေနာ္။ လူတိုင္းဟာ ေမြးဖြားျခင္း ခံခဲ့ ရတာခ်ည္းပဲ။

ေမြးလာကတည္းက ရီျပီးေမြးတာလား? ငိုျပီး ေမြးတာလား ? စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ငိုေနမွေတာ့ ဒုကၡဆင္းရဲလို႔ေပါ့။

အဲဒီကေန မအိုခ်င္ပါဘူး ဆိုလည္း တားလို႔ ရပါ့မလား။ အိုျခင္းမီးေတြ ေလာင္ေနလိုက္တာ။

ဒီၾကားထဲက နာျခင္းမီးေတြကလည္း အရွိန္ေကာင္း ေနလိုက္တာ။ဟိုလိုျဖစ္လုိက္၊ ဒီလိုျဖစ္လိုက္၊ ရွာမရတဲ့ ေရာဂါေရာ၊ ရွာရတာေတြေရာ စံုလို႔၊ အခုမ်ားဆို ေရာဂါအသစ္ အသစ္ေတြကို ထြက္လာလိုက္ၾကတာ။ ေဆးပညာေတာင္ လိုက္လို႔ မမွီႏိုင္ဘူး။ ဒါ..နာျခင္းမီးေတြ ေလာင္ေနတာပဲ။

နာျပီးရင္ ေသဖို႔ သာျပင္ေပေတာ့။ မေသမယ့္ လူရယ္လို႔ ေလာကမွာ မရွိပါဘူး။ ေသျခင္း မီးေတြ အေလာင္ခံ ရဦးမွာ က်ိန္းေသပဲ။ ဒါဆို ဒီ(၄)မ်ိဳးကေရာ လြတ္ႏိုင္ပါေသးလား?။ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားေနာ္။ မလြတ္ပါဘူး။ အင္း...ခုေျပာျပီးသား မီး(၇)မ်ိဳးကေနေတာ့ လြတ္တာတစ္ခုမွ မေတြ႔ပါဘူးေနာ္။ ေနာက္ထပ္က်န္တဲ့(၄)မ်ိဳး ေတာ့ လြတ္ႏိုင္ေလာက္ပါရဲ႕လို႔ေတြးေနရင္ အခု ဆက္ေျပာမယ္ေနာ္။

(၈) စိုးရိမ္ျခင္း

(၉) ငိုေၾကြးျခင္း

(၁၀) ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း

(၁၁) စိတ္ဆင္းရဲျခင္း

ဒါကေတာ့ ေနာက္ဆံုး(၄)မီးပဲ။ က်ေနာ့္အဖို႔ေတာ့ ပိုေတာင္ဟုန္းဟုန္းေတာက္ ေနေသးတယ္ ထင္တာပါပဲ။ အို..တစ္ခုခုဆို စိတ္ေတြပူလိုက္ရတာ၊ စိုးရိမ္လိုက္ရတာ။ တစ္ခါတေလမ်ား မရွိရွိတာလိုက္ပူေနလိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔။ စိုးရိမ္စရာ မရွိရင္ မေနတတ္ သေလာက္ပဲ။ က်ေနာ့အျဖစ္ကေတာ့ အခုေတာင္ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္တာေတြအတြက္ လိုက္ပူ ေနလို႔ ဒီေလာက္စာေတြ ေရးေနတာေပါ့။

ေၾသာ္..က်ေနာ့မီးက ေတာ္ေတာ္ အားေတြ ေကာင္းေနလိုက္ပါလားလုိ႔ ေရးရင္းျမင္ေနရပါျပီ။ အဲဒီ စိုးရိမ္မႈ႕ေၾကာင့္ ငိုရေပါင္းလည္း မေရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငိုေၾကြးရမွေတာ့ ကိုယ္ေရာ၊ စိတ္ေရာ ခ်မ္းသာပါေတာ့မလား ?။

ဒီ(၄)မီးက Series လို ဆက္ေနေတာ့ တခုေၾကာင့္ ေနာက္တခု ေတြမီးဆက္ ကူးသြားလိုက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ တစ္ကိုယ္လံုးကိုမီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ျပီး ေလာင္ေကာင္းေနတာေပါ့။ ဒါဟာ ကုိယ့္တစ္ေယာက္ ထဲလားဆိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲေနာ္။

သူမ်ားေတြလုိက္ႀကည့္ေတာ့လည္း လူတုိင္းလုိလို ဒီေလးမီးက ေလာင္ျပေနတာ ျမင္ရေတာ့ေလ....အင္း ဘာနဲ႔တူေနပါလိမ့္မယ္ဆိုေတာ့ မီးပုံျပပြဲနဲ႔ တူတယ္လို႔ ေျပာရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ့။ ဒါေတာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပူမွန္း မသိေအာင္ မီးပံုထဲမွာ ေပ်ာ္ေနၾကတာေနာ္။ ေတာ္ေတာ္ သတၱိေကာင္းေနလိုက္ၾကတာ။ ဒီ(၁၁)မီးေလာက္ကေတာ့ ေအးေဆးေပါ့ေလ။

သာမာန္ အပူမီးက ေရတစ္ခြက္နဲ႔လည္း ျငိမ္းသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီမီးကေတာ့ ဘယ္ေရနဲ႔ ႏိုင္လိမ့္မလဲ။ အားေကာင္းလြန္းလို႔ ေတာ္ရံုနဲ႔ေတာ့ ျငိမ္းလုိ႔ရမယ္မထင္။ ဘယ္လိုျငိမ္းရပါ့မလဲဆိုေတာ့ တရားေရေအးနဲ႔သာ ျငိမ္းႏိုင္ပါတယ္တဲ့။

တရားအားထုတ္စဥ္ ဘယ္မီးေတြမ်ား ျငိမ္းေနပါလိမ့္မယ္လို႔ ဆက္ေတြးလိုက္ေတာ့....

လူတစ္ေယာက္ တရားအားထုတ္ ေနစဥ္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္က ေကာင္းေကာင္း control လုပ္ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ဘာေတြျငိမ္းသြားမလဲ။

၁ - စိုးရိမ္ျခင္းမီးေတြ ျငိမ္းမယ္။

အဲဒီ မီးစကို ဆြဲထုတ္ လိုက္တာနဲ႔ သူနဲ႔ တဆက္တည္းျဖစ္တဲ့(၄)စ ျငိမ္းသြားျပီပဲ။

ဘာေတြလိုက္ျငိမ္းမလဲဆိုေတာ့

၂- မစိုးရိမ္ေတာ့ မငိုေႀကြးရေတာ့ဘူးေနာ္။ ငိုေႀကြးျခင္းမီး ျငိမ္းေနပါျပီ။

၃- စိုးရိမ္ျခင္းနဲ႔ ငိုေႀကြးျခင္းမီးေတြ ျငိမ္းေနေတာ့ ကိုယ္လည္းခ်မ္းသာေနျပီမုိ႔ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္းမီးလည္း ျငိမ္းေနပါေပါ့လား။

၄- အေနနဲ႔ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္းမရိွသလို စိတ္ဆင္းရဲျခင္းလည္း ကင္းေနျပီမို႔ ဒီစိတ္ဆင္းရဲျခင္းဆိုတဲ့မီးလည္း ျငိမ္းေနပါျပီေနာ္။

ေအာ္ တရားအားထုတ္ေနစဥ္မွာ ဒီေလးမီးေတာ့ သက္သာေနျပီ။ မီးေလးစေတာ့ ဆြဲထုတ္နိဳင္လုိ႔ ျငိမ္းေနႀကျပီဆိုတာေလး ျမင္လာပါျပီ။ ဒါတင္ပဲလားလုိ႔ ဆက္လုိက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ျငိမ္းတာေတြပါ ထပ္ေတြ႔လာရ ပါတယ္။

ေနာက္ ဘာျငိမ္းႏိုင္မလဲ ဆိုေတာ့ တရားအားထုတ္စဥ္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကို ျငိမ္းေအးေအာင္ထား ေနႏိုင္လို႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ အဝင္မခံတဲ့အတြက္ ေရွ႕သံုးမီးျဖစ္တဲ့

၅- ေလာဘမီး

၆- ေဒါသမီး

၇- ေမာဟမီးေတြပါ ျငိမ္းေနျပန္ပါျပီ။

ဘယ္လိုလုပ္ျငိမ္းရသလဲဆုိေတာ့ ေလာဘျဖစ္ရင္ တန္းသိမယ္။ ေဒါသျဖစ္ရင္ တန္းသိမယ္။ ေမာဟ လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ဘာလို႔ တန္းသိတာလဲ။ တန္းသိေအာင္ သတိနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနလို႔ေပါ့။ ဒါကိုပဲ တရားထုိင္တယ္လို႔ ေျပာတာ။

အဲဒီေတာ့ အေစာက (၄) မီးနဲ႔ အခု (၃)မီး ေပါင္း(၇)မီး ျငိမ္းေနႏိုင္ျပီေပါ့။

ဒါဆို က်န္တာ အလယ္(၄)မီး ရွိေသးတယ္။ အဲဒီထဲက ေမြးဖြားျခင္း လို႔ေခၚတဲ့ ဇာတိမီး တစ္ခုကေတာ့ ျငိမ္းႏိုင္ပါတယ္တဲ့။

၈- ဇာတိမီးလည္း ျငိမ္းေနေပါ့။

က်န္တဲ့ အို၊ နာ၊ ေသကေတာ့ ဘယ္သူမွျငိမ္း လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ တရားထိုင္ရင္းနဲ႕ ေတာင္ နာျခင္း မီးေတြ အေလာင္ခံ၊ အိုျခင္းမီးေတြ အေလာင္ခံေနရတာ၊ ေသျခင္းမီးကလည္း တရားထိုင္ျခင္းနဲ႔ မျငိမ္းႏိုင္လို႔ ဒီ(၃)မီးကေတာ့ ဆက္ေလာင္ေနဦးမွာပါပဲတဲ့။

ဒါဆိုရင္ (၁၁)မီးထဲက တရားထိုင္ေနရင္းနဲ႔ (၈)မီး ဆြဲႏွဳတ္ႏိုင္ပါတယ္။

ကဲ.. (၁၁) မီးေလာင္မယ့္အစား (၃)မီးပဲ အေလာင္ခံရေတာ့ မသက္သာေပဘူးလား။ ဒါေၾကာင့္ တရား တစ္ခါထိုင္ရင္ ဒီမီး(၈)မီးေတာ့ ဆြဲထုတ္ေနနိဳင္ျပီလုိ႔ ျမင္ထားလုိက္ပါျပီ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ပံုမွန္ခ်ိန္မွာ အေလာင္ခံေနရတဲ့ (၁၁)မီးထဲကမွ တရားထိုင္ခ်ိန္မွာ (၈)မီးဆြဲထုတ္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ က်န္တဲ့ အပူေလာက္ပဲခံရေတာ့မွာပါေနာ္။

ဒါေလာက္ေတာင္ အပူေတြ သက္သာသြားမယ့္ က်င့္စဥ္မို႔ မီးျငိမ္းတရား (သို႔မဟုတ္) မီးလြတ္တရားလို႔ ေခၚၾကတာေပါ့။ ဒါဆို က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ ပူေလာင္မႈ႕ေတြ ေလွ်ာ့ခ်င္ရင္ တရားမထိုင္သင့္ေပဘူးလား။ ထိုင္သင့္တယ္ လို႔ ထင္ရင္ စၾကိဳးစားေပေတာ့။

အင္း ၾကာေတာ့ ဒီမီးေတြ အေလာင္ခံရလြန္းလို႔ ဘယ္ေတာ့ ျပာျဖစ္မလဲေတာင္ မသိပါဘူး။

တျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႔ ဆံပင္ေတြေတာင္ ျဖဴလာတယ္ဆိုရင္ပဲ ေအာ္ငါေတာ့ မီးေလာင္ခံရလြန္းလို႔ ဆံပင္ေတြ ေတာင္ ျပာေရာင္ေပါက္လာပါေပါ့လားလုိ႔ ေတြးလုိ႔ေတာင္ရေနျပီေနာ္။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေဒါသထြက္ရင္ ဟာ.. မီးေတြ ေလာင္ေနျပီလို႔သာ ျပန္ၾကည့္ေပေတာ့။ ဒီလိုပဲ ဒီ(၁၁)မ်ိဳးထဲက တစ္ခုခုျဖစ္လာရင္ မီးေတြ ေလာင္ေနျပီ။ ျမန္ျမန္ျငိမ္းမွပဲလို႔သာ သတိနဲ႔ ေနေပးရပါေတာ့မယ္။ ကဲ..ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီေန႔(၁၁)မီး အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိသြားျပီျဖစ္လို႔၊ (၁၁)မီးမွ (၈)မီးႏွဳတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္တယ္ေနာ္။

ဒါေပမယ့္ ဆုေတာင္းရံုနဲ႔ ေတာ့ မရဘူးေနာ္…။ ကိုယ္တိုင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္မွ ရမွာမုိ႔ လက္ေတြ႔စလုိ႔ မီးစေတြ ဆြဲႏုတ္ႀကပါစို႔လား။

Posted by dimplemit

[Myanmar Friends Day Group]

Nin Shi Hma Pyae Sone Hmar

အၾကိမ္ၾကိမ္ မွာၾကားသြားတယ္

သံသရာႏွင့္ ပတ္သက္လို႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕ စာသားအခ်ိဳ႕ကို မွတ္မိေနပါတယ္။ ..သံသရာဆြဲဆန္႕လို႕… ဘယ္ေလာက္ပင္ရွည္ရွည္… ခ်စ္သူရင္ခြင္ၾကား နားနားေနေန… ေမ်ာရင္လည္းေမ်ာပါေစ၊ ခ်စ္သူရင္ခြင္သည္သာ ျငိမ္းခ်မ္းရာေျမ..တဲ့…။

ပညာတတ္ အျငိမ္းစားအရာရွိၾကီးတစ္ဦးက ေျပာတယ္။ ..သံသရာဆိုတာ ရွိရင္ ရွိမယ္၊ မရွိရင္ မရွိဘူး။ ဒါကို က်ဳပ္ စိတ္မ၀င္စားဘူး..တဲ့…။

လူလတ္ပိုင္းထဲက သံသယ၀ါဒီတစ္ဦးက ဆိုျပန္တယ္။ ..ပိ႗ိကတ္သံုးပံုဆိုတာ တကယ့္ဘုရားေဟာ ဟုတ္ရဲ႕လား..တဲ့။

အျငိမ္းစား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးတစ္ဦးကေတာ့…

..ဘ၀ဇာတ္သိမ္းျငိမ္းရာဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ဆိုတာ မလိုခ်င္ေသးဘူး။ ဥာဏ္လည္းမမီဘူး။ တစ္ဘ၀ျပီးတစ္ဘ၀ ခံစားေနခ်င္ေသးတယ္..တဲ့။

သေဘာတရားဆရာၾကီးတစ္ဦးကေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးေျပာတယ္…

..က်ဳပ္က သံသရာမွာ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကို အထက္တန္းက်က် ေလွ်ာက္လွည့္ျပီး ေလ့လာေနခ်င္ေသးတယ္၊ ကြ်တ္တမ္း၀င္ဖို႕ဆိုတဲ့ အလုပ္ကို က်ဳပ္မလုပ္လိုဘူး..တဲ့။

အဘိဓမၼာသင္တန္း အတူတက္ေနတဲ့ အသက္၇၀ေက်ာ္ ပညာတတ္အျငိမ္းစား အရာရွိၾကီးက ေျပာလာတယ္။

..က်ဳပ္ေတာ့ ေဟာတာ၊ ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရေလေလ သံသယ၀င္ေလေလပဲ၊ ဘာသာေျပာင္းျပီး ေလ့လာရမလားလို႕ေတာင္ စိတ္ကူးေနတယ္..တဲ့။

လူၾကီးတစ္ဦးက ေမးလာျပန္တယ္။ ..ဒီတရားဓမၼေတြ သိလာေအာင္ ဗုဒၶဘုရားကို ဘယ္သူက သင္ေပးသြားတာတံုး..တဲ့။

ဒီလိုမ်ိဳး အေျပာအဆိုေတြ၊ အေမးအျမန္းေတြ၊ သံသယပြားေနတာေတြကို ၾကားသိသြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အခုလို သံုးသပ္တယ္။

..ဒါေတြကို ၾကားရတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အေနနဲ႕ ေသြးလန္႕ေကာင္း ေသြးလန္႕ေပလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္အဖို႕ေတာ့ မဆန္းဘူးဗ်ာ.. Freedom is appreciation of necessary လို႕ဆုိထားတယ္ မဟုတ္လား။ Necessity သိရင္၊ freedom ရတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ဗ်ာ၊ အခုလိုမ်ိဳး ဘုရားတရားေပၚမွာ သံသယ၀င္လာၾကတာဟာ ကမၻာေလာကၾကီး ပ်က္ဖို႕အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ Necessity ေတြပဲဗ်။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ ေဟာထားျပီးသားပါ။ ယခုအခါ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားကလည္း လူေတြသိေအာင္ ေဟာျပေနပါတယ္။ ..ဆုတ္ကပ္..အေၾကာင္း ေလ့လာၾကည့္ပါ။ ဒီလိုမ်ိဳး အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူေတြဟာ ဆုတ္ကပ္ျဖစ္ေပၚမယ့္ အဆင့္တိုင္းမွာ ေပၚလာစျမဲပါ..လို႕ သူက သံုးသပ္တယ္။

သံုးသပ္ခ်က္ကို စိတ္၀င္စားတာေၾကာင့္ ကမၻာေစာင့္တရားမ်ားအေၾကာင္း ေလ့လာၾကည့္မိတယ္။ ကမၻာေစာင့္တရားၾကီး ႏွစ္ပါးရွိေၾကာင္း သိရတယ္။ နံပါတ္(၁)က အာဇီ၀႒မကသီလ ဆိုတဲ့တရား။ နံပါတ္(၂)က ျဗဟၼစိုရ္တရားတို႕ ျဖစ္ၾကတယ္။ နံပါတ္(၁)ျဖစ္တဲ့ အာဇီ၀႒မကသီလတရား ဆိုတာက…

(က) သက္ရွိသတၱ၀ါတို႕ကို သတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊

(ခ) သူ႕ဥစၥာခိုးယူျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊

(ဂ) သူတစ္ပါးသားမယားကို ျပစ္မွားေစာ္ကားျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊

(ဃ) မဟုတ္မမွန္ေသာ စကား(မုသား)ဆိုျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊

(င) ကုန္းေခ်ာျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊

(စ) ဆဲေရးျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊

(ဆ) အတင္းအဖ်င္းေျပာျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊

(ဇ) ဒုစရိုက္လုပ္ငန္းတို႕ျဖင့္ စီးပြားရွာျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းတို႕ ျဖစ္တယ္။

နံပါတ္(၂) ျဗဟၼစိုရ္တရားကေတာ့ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဆိုျပီး ၄-ပါးရွိေၾကာင္း သိရတယ္။

ဒီကမၻာေစာင့္တရားၾကီးႏွစ္ပါး ထြန္းကားေနတဲ့ ကာလမွာ ကမၻာၾကီးဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေနပါတယ္။ သာယာေနတယ္။ သတၱ၀ါေတြဟာ ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္း၊ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္းတို႕နဲ႕ ျပည့္စံုေနၾကတယ္။ လူေတြရဲ႕သက္တမ္းဟာ အသေခ်ၤအထိ တိုးတက္ေနတယ္လို႕ ဆိုတယ္။

ဒါေပမဲ့ လူေတြမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရား (၃)ပါးျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ လူေတြရဲ႕ သက္တမ္းဟာ ေလ်ာ့က်ဆုတ္ယုတ္သြားတယ္။ အသေခ်ၤယတန္းမွ တစ္သိန္းအထိ ဆုတ္ယုတ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အားနည္းေသးတဲ့အတြက္ လူ႕ေလာကၾကီးမွာ ခိုးမွု၊ သတ္မွုဆိုတာ မေပၚေပါက္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ အသက္ရွစ္ေသာင္းတန္းအထိ က်လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ခိုးမွု၊ သတ္မွုဆိုတဲ့ ဒုစရိုက္ႏွစ္ပါး ေပၚထြန္းလာတယ္။ ဒီအခါမွာ အသက္ရွစ္ေသာင္းတန္းမွာရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ အသက္ရွစ္ေသာင္းတန္းအထိ မေနရေတာ့ဘူး။ အသက္ေလးေသာင္းတန္းအထိပဲ ေနၾကရေတာ့တယ္။ သက္တမ္းတစ္၀က္တိတိ ေလ်ာ့က်သြားတယ္။

တစ္ခါ အသက္ေလးေသာင္းတန္းမွာ မုသာ၀ါဒဆိုတဲ့ လိမ္ညာမွုေတြေပၚလာလို႕ သက္တမ္းတစ္၀က္ ေလ်ာ့က်သြားျပန္တယ္။ သက္တမ္း ႏွစ္ေသာင္းတန္း ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ခါကုန္းတိုက္မွု(ပိသုဏ၀ါစာ) ေပၚလာျပန္တဲ့အခါ သက္တမ္းတစ္၀က္ ထပ္ေလ်ာ့သြားျပန္တယ္။ သက္တမ္းတစ္ေသာင္းတန္းမွာ တဏွာရာဂ ပိုမိုထူေျပာလာတဲ့အတြက္ သူတစ္ပါး သားမယားကို မေတာ္မတရား က်ဴးေက်ာ္မွုေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီအခါမွာ အသက္ငါးေထာင္တန္းအထိ က်သြားျပန္တယ္။ ငါးေထာင္တန္းမွာ တစ္ခါၾကမ္းတမ္းစြာ ဆဲဆိုမွု၊ အတင္းအဖ်င္း ေျပာဆိုမွုေတြ ေပၚလာျပန္ေတာ့ သက္တမ္းႏွစ္ေထာင္အထိ ဆုတ္သြားျပန္တယ္။ တစ္ခါ ..သူတစ္ပါး ပစၥည္းဥစၥာ မတရားရယူရန္ ၾကံစည္မွု(အဘိဇၥ်ာ) တရားနဲ႕ သူတစ္ပါးေသေၾကပ်က္စီးေစလိုမွု(ဗ်ာပါဒ)တရား ..ႏွစ္ပါး ေပၚေပါက္လာျပန္တဲ့အခါ သက္တမ္းတစ္ေထာင္တန္းအထိ က်သြားတယ္။

တစ္ခါ တဏွာ၊ ရာဂ ထူေျပာလာတာနဲ႕အမွ် အဓမၼရာဂဆိုတဲ့ မတပ္မက္အပ္ေသာ ..အမိ၊ အေမ၊ အစ္မ၊ သမီး..တို႕အေပၚ တပ္မက္ျခင္း၊ ၀ိသမေလာဘဆိုတဲ့ မိမိဇနီးမယားအေပၚမွာ အလြန္အက်ဴးနည္းလမ္းမက် ေမထုန္မွီ၀ဲျခင္း၊ မစၦာဓမၼဆိုတဲ့ လိင္တူအခ်င္းခ်င္း က်ဴးလြန္ေဖာက္ျပန္ျခင္းဆိုတာေတြ ေပၚလာျပန္ေတာ့ လူေတြရဲ႕သက္တမ္းဟာ ႏွစ္ရာအထိ က်သြားတယ္။

တစ္ခါ ရတနာသံုးပါးနဲ႕ အမိ၊ အဘမ်ားအေပၚ ျပဳသင့္ျပဳထိုက္ေသာ (၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္) က်င့္၀တ္ေတြ၊ အရိုအေသျပဳမွုေတြ ပ်က္စီးလာတဲ့အခါ အသက္တစ္ရာတန္းအထိ က်သြားတယ္။ ဒီေနာက္ ဒုစရိုက္ ဆယ္ပါးလံုး ျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႕ လြန္လြန္ကဲကဲ က်ဴးလြန္လာၾကတဲ့အခါမွာ လူေတြရဲ႕ သက္တမ္းဟာ တစ္ရာအထိေတာင္ မေနၾကရေတာ့ဘူး။ ဒီအခါမွာ ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ ..အရွက္၊ အေၾကာက္ (ဟိရီ၊ ၾသတၱပၸ) တရားလည္း ေပ်ာက္ကြယ္လာတယ္။ ဒီေန႕ကမၻာမွာ လူေတြရဲ႕သက္တမ္းဟာ (၇၅)ႏွစ္အထိ ေနၾကရသူ နည္းလာတယ္။ ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္ေတြနဲ႕ သတ္ေနၾက၊ ေသေနၾကရတယ္။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြနဲ႕ ေသေနၾကရတယ္။ ေဆးကုလို႕မရတဲ့ ေရာဂါေတြနဲ႕ ေသေနၾကရတယ္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးလို႕ ေသေနၾကရတယ္။ ႏွစ္စဥ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေသေနၾကရတယ္။ ဒါ့အျပင္ ယခုလိုမ်ိဳး ဘုရားတရားအေပၚမွာ သံသယေတြ မ်ားလာျခင္းနဲ႕အတူ ေတြ႕မွ၊ ျမင္မွ ယံုမယ္၊ ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ျမင္မွ တကယ္ရွိတယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ အာရံုသိအျဖစ္သို႕ေရာက္မွ ..ရွိျခင္း..ဆိုတာကို လက္ခံျပီး၊ မိမိတို႕ ..အာရံုသိ.. အျဖစ္သို႕ မေရာက္လွ်င္ ..ရွိျခင္း..ဆိုတာ လက္မခံတဲ့သေဘာ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါဟာ ၀ိပႆနာဥာဏ္မွတစ္ဆင့္ တက္လွမ္းရမယ့္ ေလာကုတၱရာဥာဏ္ကြယ္မယ့္သေဘာ (၀ါ) ဘုရားသာသနာကြယ္မယ့္သေဘာ၊ လူေတြရဲ႕သက္တမ္းဟာ (၁၀)ႏွစ္တမ္းအထိ ထိုးဆင္းသြားမယ့္သေဘာရဲ႕ ေရွ႕ေျပးနိမိတ္ေတြ ျဖစ္တယ္။

အမွန္မွာ ကိေလသာ၀႗္၊ ကမၼ၀႗္၊ ၀ိပါက၀႗္ဆိုတဲ့ ၀႗္(၃)ပါးလည္ပတ္ေနတာရယ္၊ ရုပ္နာမ္တို႕ရဲ႕ ေၾကာင္းက်ိဳးျဖစ္စဥ္ကို ဂဃနဏ မေလ့လာ မသိရွိတာရယ္ေၾကာင့္ သံသရာဆိုတာ ရွိခ်င္ရွိမယ္၊ မရွိရင္ မရွိဘူး ဆိုတာတို႕ကစျပီး ဘုရားေဟာ ပိ႗ိကတ္သံုးပံုဟာ တကယ္ဘုရားေဟာ ဟုတ္ရဲ႕လားဆိုတာတို႕ ဘုရားကို ဒီဥာဏ္ေတြ ဘယ္သူသင္ေပးသြားတာတံုးဆိုတာတို႕အထိ အေတြးအျမင္ အလြန္တိမ္ကာ ေသးသိမ္က်ဥ္းေျမာင္းလာၾကတယ္။ သံသယေတြ ၀င္လာၾကတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္လာတာဟာ အမွတ္တမဲ့နဲ႕ အေၾကာင္းမဲ့ ျဖစ္လာတာလို႕ မဆိုႏိုင္ဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳး ကစင့္ကလ်ား ေတြးလာၾကျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွုက လူေတြဟာ ယခုထက္ပိုျပီး အကုသိုလ္ဒုစရိုက္ေတြ လုပ္လာၾကလိမ့္ဦးမယ္၊ ဒီအခါမွာ ယခုထက္ သက္တမ္းေတြ ..တို..လာၾကလိမ့္ဦးမယ္။ အခုဆိုရင္ အာဖရိကတိုက္က ဆြာဇီလန္ႏိုင္ငံမွာ လူေတြရဲ႕သက္တမ္းဟာ (၃၄)ႏွစ္သာရွိျပီး မာလာ၀ီႏိုင္ငံမွာ ပ်မ္းမွ်သက္တမ္း (၂၇)ႏွစ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး (၁၀)ႏွစ္အထိ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ ယခု သတ္ျဖတ္ေသေၾက ေနၾကရတာထက္ အဆတစ္ရာသာမယ့္ ေလာကငရဲကို ေရာက္ၾကရလိမ့္ဦးမယ္ဆိုတဲ့ ေရွ႕ေျပးနိမိတ္ေတြသာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘုရားရွင္က ဤသို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ မွာၾကားသြားခဲ့သည္။

..၀ယဓမၼာ သခၤါရာ၊ အပၸမာ ေဒန၊ သမၼာေဒထ.. ျဖစ္ျခင္းသေဘာရွိေသာ တရားတို႕သည္ ပ်က္ျခင္းသေဘာ ရွိကုန္၏။ သတၱ၀ါတို႕သည္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ဆဆမေနၾကဘဲ သတိပ႒ာန္တရားကို အားထုတ္ကာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတို႕ကို ေဆာက္တည္ၾက၊ သတိတရား လက္ကိုင္ထားကာေနၾကလို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ မွာၾကားသြားပါတယ္။

စိုး၀င္း (ေခ်ာက္)

အပၸမာဒ ဓမၼရသမဂၢဇင္း မွ ရိုက္ကူးမွ်ေ၀ပါသည္။ 

Wyne Su Khine Thein 10 (Chit Oo Pon Pyin)

A way ta nay yar .......

War So

အဆိုးဆံုးေရာဂါ ကုစားပါ

..ေရာဂ..သဒၵါသည္ နာက်င္ျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ထိုေရာဂါသည္ --

(၁) ကုိယ္မွာျဖစ္ေသာ အနာေရာဂါ၊

(၂) စိတ္မွာျဖစ္ေသာ အနာေရာဂါဟု ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိပါသည္။ ထိုတြင္ ကိုယ္မွာျဖစ္ေသာ အနာေရာဂါသည္ ေသြးေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ေရာဂါ၊ ေလေၾကာင့္ျဖစ္ေသာေရာဂါ စသည္ျဖင့္ (၉၆)ပါးသာရွိပါသည္။ စိတ္မွာျဖစ္ေသာ အနာေရာဂါကား (၁၅၀၀)ေတာင္ ရွိပါသည္။ (၉၆)ျဖာ အနာေရာဂါသည္ မိမိသႏၱာန္မွာ ျဖစ္သည္ရွိေသာ္ ေသလုေအာင္လည္း ေရာဂါခံစားခ်င္ခံစားရမည္၊ ေသခ်င္လည္း ေသမည္ (တစ္နည္းေသာ္) ေသလုေအာင္လည္း ႏွိပ္စက္ခ်င္လွ်င္ ႏွိပ္စက္မည္၊ ေသေအာင္လည္း ႏွိပ္စက္ခ်င္လွ်င္ ႏွိပ္စက္မည္။

သို႕ေသာ္ ထို(၉၆)ျဖာ အနာေရာဂါေၾကာင့္ေတာ့ အပၸါယ္(၄)ပါးသို႕ မက်ေရာက္ႏိုင္ေပ။ (၁၅၀၀) ကိေလသာ အနာေရာဂါကား ဤဘ၀မွာလည္း ေဒ၀ဒတ္ေလာင္း ရြဲကုန္သည္ကို ၀ိသမေလာဘကိေလသာ အနာေရာဂါေၾကာင့္ ေသြးပြက္ပြက္ဆူေအာင္ အန္က်ျခင္းကဲ့သို႕ ပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာလည္း ေသလုေအာင္၊ ေသေအာင္ခံစားရသည့္အျပင္ ေသျပီးတမလြန္ ေလာက၊ ေနာင္ဘ၀မွာလည္း အပၸါယ္(၄)ပါးသို႕ က်ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။

* (၁၅၀၀) ကိေလသာအနာေရာဂါ

ကိေလသာဟူေသာပုဒ္သည္ ..ကိလိသ..ဟူေသာ သဒၵါမွ ကိေလသာဟု ျဖစ္လာသည္။ ထိုကိလိသ -- သဒၵါသည္ ..ညစ္ႏြမ္းေစျခင္း..၊ ..ပူေလာင္ေစတတ္ျခင္း..ဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ကိေလသာအနာေရာဂါမရွိေသာ မူရင္းစိတ္ကား အင္မတန္ျဖဴစင္ပါသည္။ ထိုသို႕ ျဖဴစင္ေသာ္လည္း ပင္ကိုျဖဴစင္ေသာ အ၀တ္ကို ေၾကးေညွာ္(ဂ်ီးညွီ)ႏွင့္ထိလွ်င္ ညစ္ႏြမ္းသြားသကဲ့သို႕ ထိုျဖဴစင္ေသာ စိတ္မွာလည္း ကိေလသာေၾကးေညွာ္(ဂ်ီးညွီ) ကပ္ျငိသြားေသာေၾကာင့္ ညစ္ႏြမ္းသြားရတာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိေလသာ -- ဟုဆိုအပ္ေသာ ..ကိလိသ..မူရင္းသဒၵါသည္ ..ညစ္ႏြမ္းေစျခင္း..ဟု အဓိပၸါယ္ရတာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕အတူ ကိေလသာ ကင္းစင္ေသာ ပင္ကိုမူရင္းစိတ္သည္ ျဖဴစင္ေသာ္လည္း ထိုစိတ္အေပၚ ၀ိသမေလာဘကိေလသာ၊ ေဒါသကိေလသာ စသည္မ်ား ကပ္ျငိပါက အင္မတန္ပူေလာင္ပါသည္။ မည္မွ်ပူေလာင္သည္ဆိုသည္မွာလည္း ကပ္ျငိဖူးသူတိုင္း သိၾကပါသည္။ သူတစ္ပါးအေပၚ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ပါက ထိုေဒါသသူတစ္ပါးအေပၚမက်ေရာက္မီ မိမိသည္ပင္ အနည္းဆံုး မ်က္ႏွာနီျမန္းျခင္း၊ ကိုယ္တဆတ္ဆတ္တုန္ျခင္း စသည္ျဖင့္ ျပင္းထန္လွ်င္ျပင္းထန္သေလာက္ ပူေလာင္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ..ကိေလသာ..ဟုဆိုအပ္ေသာ ..ကိလိသ..သဒၵါသည္ ..ပူေလာင္ေစတတ္ျခင္း..ဟုလည္း အဓိပၸါယ္ထြက္တာျဖစ္ပါသည္။

* ကိေလသာ (၁၀) ပါးမွ (၁၅၀၀) ျဖစ္ပံု

ထိုကိေလသာသည္ --

..ေလာ၊ ေဒါ၊ ေမာ၊ မာ၊ တစ္ျဖာ ဒိ႒ိ၊ ၀ိ၊ ထိ၊ ဥဒ္၊ အ၊ ေနာတၱပၸ၊ ဆယ္၀ကိေလသာ..ဟူသည့္အတိုင္း

(၁) ေလာဘ ကိေလသာ = ေလာကီအာရံုကာမဂုဏ္ လိုခ်င္တပ္မက္စြဲလမ္းျခင္း။

(၂) ေဒါသ ကိေလသာ = အမ်က္ထြက္ျခင္း၊ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းျခင္း။

(၃) ေမာဟ ကိေလသာ = အာရံု၏အမွန္သေဘာကို ဖံုးကြယ္ျခင္း၊ မသိမိုက္မဲျခင္း၊ ေတြေ၀ျခင္း။

(၄) မာန ကိေလသာ = ေထာင္လႊားတက္ၾကြျခင္း။

(၅) ဒိ႒ိ ကိေလသာ = မွားမွားယြင္းယြင္းသိေစျခင္း (အယူမွားျခင္း)။

(၆) ၀ိစိကိစၦာ ကိေလသာ = ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာႏွင့္ ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးမွာ ယံုမွားျခင္း။

(၇) ထိန ကိေလသာ = စိတ္မလန္းဘဲ ခပ္ထိုင္းထိုင္း ျဖစ္ေနျခင္း။

(၈) ဥဒၶစၥ ကိေလသာ = စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း။

(၉) အဟိရိက ကိေလသာ = ဒုစရိုက္ (၁၀) ပါးကို ျပဳလုပ္ရမွာ မရွက္ျခင္း။

(၁၀) အေနာတၱပၸ ကိေလသာ = ဒုစရိုက္ (၁၀) ပါးကို ျပဳလုပ္ရမွာ မေၾကာက္လန္႕ျခင္းဟူ၍ ကိေလသာ (၁၀) ပါး ရွိပါသည္။

ထိုအက်ဥ္း (၁၀) ပါးမွ်ရွိေသာ ကိေလသာသည္ --

..နာမ္ေတပညံ၊ ရုပ္နိပၹန္၊ လကၡဏံရုပ္ေလး၊ သႏၱာန္ႏွစ္၀၊ ေျမွာက္ဆင့္က၊ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေရး၊ ဆယ္ကိေလသာ၊ ေျမွာက္ဆင့္ကာ၊ ငါးရာ့တစ္ေထာင္ေတြး..ဟူေသာ လကၤာႏွင့္အညီ ေလာဘကိေလသာသည္ ..နာမ္ေတပညံ..အရ စိတ္(၁)ပါး၊ ေစတသိက္(၅၂)ပါး - ေပါင္း(၅၃)ပါး၊ ..ရုပ္နိပၹန္..အရ နိပၹႏၷရုပ္(၁၈)ပါး၊ ..လကၡဏံရုပ္ေလး..အရ လကၡဏရုပ္(၄)ပါး စုစုေပါင္း (၇၅)ပါးကို အာရံုျပဳ၍ ထို (၇၅)ပါးေသာ အာရံုသည္ ..သႏၱာန္ႏွစ္၀၊ ေျမွာက္ဆင့္က၊ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေရး..အရ မိမိအႏၥ်တၱသႏၱာန္မွာလည္း ရွိ၏။ သူတစ္ပါး ဗဟိဒၶသႏၱာန္မွာလည္း ရွိ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ အဇၥ်တၱသႏၱာန္ကို အာရံုျပု၍ ေလာဘေပါင္း (၇၅)ပါးျဖစ္၏။ ဗဟိဒၶသႏၱာန္ကို အာရံုျပဳ၍ ေလာဘေပါင္း (၇၅)ပါးျဖစ္ရကား ေလာဘေပါင္း (၁၅၀) ျဖစ္၏။

..ဆယ္ကိေလသာ၊ ေျမွာက္ဆင့္ကာ၊ ငါးရာ့တစ္ေထာင္ေတြး..အရ၊ ေလာဘကိေလသာကဲ့သို႕ေသာ ကိေလသာမ်ားလည္း (၁၅၀) စီရွိရကား (၁၅၀)ကိုတည္၍ ကိေလသာ(၁၀)ပါးျဖင့္ ေျမွာက္ပါက (၁၅၀၀) ကိေလသာ ဟူ၍ ျဖစ္လာရပါသည္။

ထိုသို႕ ကိေလသာ အက်ဥ္း(၁၀)ပါး၊ အက်ယ္ (၁၅၀၀) ရွိေသာ္လည္း အေၾကာင္းရင္း (ဟိတ္) ကိေလသာမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ -- ဟုဆိုအပ္ေသာ ကိေလသာ (၃)ပါးသာ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္ပါသည္။

* အကုသိုလ္ ကိေလသာႏွင့္ ကပ္ၾကီး (၃) ပါး

သတၱ၀ါေတြ သႏၱာန္မွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ကိေလသာအနာေရာဂါမ်ား အားၾကီးပါက -- ကပ္ၾကီး (၃) ပါး ဆိုက္ေရာက္တတ္ပါသည္။

(၁) ငတ္မြတ္ေခါင္းပါး အစာရွားျခင္းေဘးဆိုက္၍ ပ်က္စီးျခင္း ဒုဗၻိကၡႏၱရကပ္။

(၂) လက္နက္ေဘးေၾကာင့္ ပ်က္စီးျခင္း သတၳႏၱရကပ္။

(၃) ကူးစက္တတ္ေသာ အနာေရာဂါေဘးေၾကာင့္ ပ်က္စီးျခင္း ေရာဂႏၱရကပ္ ဟု ကပ္ၾကီး(၃)ပါး ရွိသည္တြင္ --

(က) သတၱ၀ါတို႕၏ သႏၱာန္မွာ ၀ိသမေလာဘတရား အားၾကီးေသာအခါ --

..ေလာဘၾကီးက၊ ငတ္မြတ္ၾက၊ ဒုဗၻကပ္ၾကီးဆိုက္..ဆိုသည့္အတိုင္း အစာေရစာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္းေဘးဟူေသာ ဒုဗၻိကၡႏၱရကပ္ ဆိုက္ေရာက္တတ္ပါသည္။

(ခ) သတၱ၀ါတို႕၏ သႏၱာန္မွာ ေဒါသတရား အားၾကီးေသာအခါ --

..ေဒါသၾကီးက၊ သတ္ျဖတ္ၾက၊ သတၳကပ္ၾကီးဆိုက္..ဆိုသည့္အတုိင္း လက္နက္ေဘးဟူေသာ သတၳႏၱရကပ္ ဆိုက္ေရာက္တတ္ပါသည္။

(ဂ) သတၱ၀ါတို႕၏ သႏၱာန္မွာ ေမာဟတရား အားၾကီးေသာအခါ --

..ေမာဟၾကီးက၊ အနာရ၊ ေရာဂကပ္ၾကီးဆိုက္..ဆိုသည့္အတိုင္း အနာေရာဂါေဘးဟူေသာ ေရာဂႏၱရကပ္ ဆိုက္ေရာက္တတ္ပါသည္။

* အကုသိုလ္ကိေလသာ အနာေရာဂါႏွင့္ တမလြန္က ကပ္ေဘး

(က) သတၱ၀ါတို႕၏ သႏၱာန္မွာ ၀ိသမေလာဘအားၾကီးေသာအခါ ဤဘ၀မွာပင္ ဒုဗၻိကၡႏၱရကပ္ ဆိုက္ေရာက္တတ္သည္ မဟုတ္ေသး။ တမလြန္ေလာက ေနာင္ဘ၀မွာလည္း --

..ေလာဘႏွင့္ေသ၊ ျပိတၱာေျပ(ျပည္)၊ ေရာက္ေလဧကန္ မလြဲတည္း..ဆိုသည့္အတိုင္း ျပိတၱာကဲ့သို႕ေသာ ဘ၀မ်ိဳးသို႕ က်ေရာက္တတ္ပါသည္။

(ခ) သတၱ၀ါတို႕၏ သႏၱာန္မွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သည္းမခံႏိုင္ဘဲ ေဒါသတရား အားၾကီးေသာအခါ --

ဤဘ၀မွာပင္ သတၳႏၱရကပ္ ဆိုက္ေရာက္တတ္သည္ မဟုတ္ေသး၊ တမလြန္ေလာက ေနာင္ဘ၀မွာလည္း

..ေဒါသႏွင့္ေသ၊ ငရဲေျပ(ျပည္)၊ ေရာက္ေလဧကန္မလြဲတည္း..ဆိုသည့္အတိုင္း ငရဲဘ၀မ်ိဳးသို႕ က်ေရာက္တတ္ပါသည္။

(ဂ) သတၱ၀ါတို႕၏ သႏၱာန္မွာ မသိမိုက္မဲမွု ေမာဟအားၾကီးေသာအခါ ဤဘ၀မွာပင္ ေရာဂႏၱရကပ္ ဆိုက္ေရာက္တတ္သည္ မဟုတ္ေသး၊ တမလြန္ေလာက ေနာင္ဘ၀မွာလည္း

..ေမာဟႏွင့္ေသ၊ တိရစၦာန္ေျပ(ျပည္)၊ ေရာက္ေလဧကန္ မလြဲတည္း..ဆိုသည့္အတိုင္း တိရစၦာန္ဘ၀မ်ိဳးသို႕ က်ေရာက္တတ္ပါသည္။

ဤသည္တို႕မွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ကိေလသာ အနာေရာဂါရွိသူတို႕ ရရွိခံစားရေသာ အက်ိဳးရင္းႏွင့္ အက်ိဳးဆက္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

 * ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေဆး (၄) မ်ိဳး

သတၱ၀ါတို႕ သႏၱာန္မွာျဖစ္ေသာ (၉၆)ျဖာ အနာေရာဂါစြဲကပ္ပါက ေသာက္ေဆး၊ လိမ္းေဆး၊ ရွဴေဆး၊ ထိုးေဆး၊ စားေဆး စသည္ျဖင့္ မ်ားစြာရွိေသာ္လည္း ကိေလသာ အနာေရာဂါအတြက္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေဆးေတာ္ကေတာ့ ဒါနေဆး၊ သီလေဆး၊ သမထေဆး၊ ၀ိပႆနာေဆး ဟူ၍ ေဆး(၄)မ်ိဳးသာ ရွိပါသည္။ ထိုေဆး(၄)မ်ိဳးကုစားပါက ကိေလသာအနာေရာဂါ သက္သာေပ်ာက္ကင္းပါမည္။

မွန္ပါသည္ --

ေလာကီအာရံု ကာမဂုဏ္တို႕မွာ တပ္မက္စြဲလမ္းျခင္း၊ မိမိပစၥည္းကို သူတစ္ပါးအား မေပးရက္လို ၀န္တိုျခင္း စေသာ ေလာဘကိေလသာ အနာေရာဂါကို တတ္စြမ္းသမွ် စြန္႕ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းျခင္းဟူေသာ ဒါနကုသိုလ္ေဆးျဖင့္ ကုစားရပါမည္။

တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သည္းမခံႏိုင္ဘဲ စိတ္ဆိုးအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ေနေသာ ေဒါသကိေလသာ အနာေရာဂါကို သတၱ၀ါတို႕အေပၚ ေမတၱာပို႕ျခင္း၊ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ ေမတၱာထားျခင္း၊ သမထဘာ၀နာေဆး ျဖင့္လည္းေကာင္း။

တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မလြန္က်ဴးမိေအာင္ သီလကို လံုျခံဳစြာ ေစာင့္ထိန္းျခင္းဟူေသာ သီလေဆးျဖင့္လည္းေကာင္း ကုစားရပါမည္။

အမွန္ကို ဖံုးလႊမ္းျခင္း၊ မသိမိုက္မဲျခင္း၊ ေတြေ၀ျခင္းစေသာ ေမာဟကိေလသာ အနေရာဂါကို တရားေတာ္မ်ား နာၾကားျခင္း ဓမၼႆ၀နဘာ၀နာ၊ တရားစာေပဖတ္ရွဴျခင္း ဓမၼႆ၀နဘာ၀နာဟုဆိုအပ္ေသာ သမထဘာ၀နာေဆး၊ ရုပ္နာမ္၊ ဓမၼသခၤါရတို႕ကို အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱဟူေသာ လကၡဏာယဥ္(၃)ပါးျဖင့္ ပြားမ်ားဆင္ျခင္ျခင္း ၀ိပႆနာေဆးတို႕ျဖင့္ ကုစားရပါမည္။

ဒါနေဆးသည္ ကိေလသာေရာဂါ အထိုက္အေလ်ာက္သက္သာ၏။ သို႕ေသာ္ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ မေပ်ာက္ႏိုင္။

သီလေဆးသည္ ဒါနေဆးထက္ ကိေလသာေရာဂါသက္သာ၏။ သို႕ေသာ္ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ မေပ်ာက္ႏိုင္။

သမထ ဘာ၀နာေဆးသည္ ဒါန၊ သီလေဆးတို႕ထက္ ကိေလသာ ေရာဂါသက္သာ၏။

မည္မွ်အထိ သက္သာသနည္းဟူမူ အထက္ ဘ၀ဂ္ -- ဟု ဆိုအပ္ေသာ ေန၀သညာနာသညာထတန အရူပျဗဟၼာဘံုသားအျဖစ္ မဟာကပ္ (၈၄၀၀၀) ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ထိေအာင္ ပရိယု႒ာန၊ ၀ီတိကၠမကိေလာသာ မျဖစ္ဘဲ သက္သာေပ်ာက္ကင္း၏။ သို႕ေသာ္ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ မေပ်ာက္ႏိုင္။

၀ိပႆနာေဆးေတာ္ကို သံုးစြဲမွသာ ေသာတာပန္ျဖစ္လွ်င္ ဒိ႒ိဂတသမၸယုတ္မွာရွိေသာ ဒိ႒ိႏွင့္ ၀ိစိကိစၦာကိေလသာ အနာေရာဂါအျမစ္ျပတ္၏။

အနာဂါမ္ျဖစ္လွ်င္ ကာမရာဂႏွင့္ ေဒါသကိေလသာ အနာေရာဂါ အျမစ္ျပတ္၏။

ရဟႏၱာျဖစ္လွ်င္ကား ေအာက္မဂ္မ်ား မပယ္ႏိုင္၍ က်န္ေသးေသာ ကိေလသာ(၇)ပါး အနာေရာဂါ အျမစ္ျပတ္၏။

ထို႕ေၾကာင့္ စိတ္မွာျဖစ္ေသာ (၁၅၀၀) ကိေလသာ အဆိုးဆံုးအနာေရာဂါကို ျမတ္ဗုဒၶေပးေတာ္မူေသာ ဒါနေဆး၊ သီလေဆး၊ သမထေဆး၊ ၀ိပႆနာေဆးဟူေသာ ေဆး(၄)မ်ိဳးတို႕ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ကုစားျပီး ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေသာ ၀ိပႆနာေဆးေတာ္ၾကီးျဖင့္ အျမစ္ျပတ္ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုစားႏိုင္ၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳအပ္ပါသည္။

အရွင္စေႏၵာဘာသ

(ရမည္းသင္း)

အပၸမာဒ ဓမၼရသမဂၢဇင္း မွ ရိုက္ကူးမွ်ေ၀ပါသည္။