အခ်ိန္ေတြ က်န္ပါေသးတယ္

တစ္ေန႔က ဒီမွာ လစဥ္ထုတ္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ေေစာင္ကို ဦးစီးေနတဲ့ အကိုတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားလက္ဆံုေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူက သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပရင္း သူဒီကို ေရာက္ေနတာ (၁၆) ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီတဲ့။ ေရာက္ခါစႏွစ္ေတြတုန္းက တစ္ရက္ကို (၁၄)နာရီ ေန႔တိုင္း (နားရက္မရွိ) အလုပ္လုပ္တယ္တဲ့။ (၆)နာရီအိပ္တယ္။ ပိုေနတဲ့ (၄)နာရီကိုေတာ့ သူ၀ါသနာပါတာေလးေတြ လုပ္ပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔စကားကို ၾကားေတာ့ သေဘာက်စြာႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

- - - - - - - -

လြန္ခဲ့တဲ့ (၂)လေလာက္က မေတြ႔ျဖစ္တာၾကာေနတဲ့ မိတ္ေဆြညီငယ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ အားတဲ့ တစ္ညေန ခ်ိန္းျပီး စားရင္းေသာက္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္းႏွင့္ ရုပ္ရွင္ရံုတစ္ရံုေရွ ႔ေရာက္ေတာ့ ဘာကားေတြမ်ား ျပေနလဲ၀င္ၾကည့္ရင္းက အစီအစဥ္မရွိပဲ ရုပ္ရွင္တစ္ကား ၾကည့္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ရုပ္ရွင္က Justin Timberlake ရဲ ႔ In Timeဆိုတဲ့ကားပါ။ (http://en.wikipedia.org/wiki/In_Time) (http://youtu.be/efNzhEKm3w4)

ဇာတ္လမ္းက အခ်ိန္အေၾကာင္းကို သိပၸံစိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ရိုက္ထားပါတယ္။ ၂၁၆၁ ခုႏွစ္မွာ လူေတြရဲ ႔သက္တမ္းကို ၂၅ ႏွစ္အထိ သတ္မွတ္ထားျပီး တကယ္လို႔ ဒီထက္ပိုျပီး အသက္ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ သက္တမ္းကို ပိုက္ဆံရွာသလို ရွာရပါေတာ့တယ္။ လူေတြက အဲဒီေခတ္မွာ ေငြေၾကးကို မသံုးစြဲၾကေတာ့ပဲ အခ်ိန္ကို ေငြေၾကးအစား အသံုးခ်ၾကေတာ့တယ္။ သူတို႔ရဲ ႔လက္မွာ ဘ၀လက္က်န္ အခ်ိန္ေတြကို ဒစ္ဂ်စ္တယ္ဂဏန္းေတြႏွင့္ ဆက္တိုက္ျပေပးေနတယ္။ ႏွစ္၊ လ၊ ရက္၊ နာရီ၊ မိနစ္၊ စကၠန္႔ ေတြကို Count Down လုပ္ျပီး ျပေပးေနတယ္။ လူေတြက အဲဒါကို ၾကည့္ျပီး တစ္ေန႔တာ လုပ္ရမွာေတြကို ခ်ိန္ျပီးလုပ္ေနၾကရတယ္။

ဥပမာ အလုပ္လုပ္ရင္ ပိုက္ဆံမေပးပဲ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ အခ်ိန္ကို ေပးတယ္။ အခ်ိန္ကို အလုပ္ရွင္က သူတို႔ကိုယ္ထဲကို လက္ကေနတဆင့္ ထည့္ေပးတယ္။ တစ္ခုခု၀ယ္မယ္၊ ဘက္စ္ကားစီးမယ္၊ ပါတီမွာေပ်ာ္မယ္ဆိုလည္း ကိုယ့္ရဲ ႔သက္တမ္းထဲက အခ်ိန္ကို လက္ကေနတဆင့္ က်သင့္ေငြရွင္းသလို ရွင္းရတယ္။ သူတို႔ကိုယ္ထဲမွာ အခ်ိန္က နာရီပိုင္းပဲက်န္ေတာ့တယ္၊ ထပ္ျပီး ျဖည့္ဖို႔အတြက္ အေျခအေနမေပးေတာ့ဘူးဆိုရင္ လက္က အခ်ိန္က တေျဖးေျဖးႏွင့္ သုညစကၠန္႔ကို ေရာက္ျပီး သြားရင္းလာရင္းႏွင့္ပဲ လဲက်ေသဆံုးၾကရေတာ့တယ္။ Time is money ဆိုတဲ့စကားကို အေတြးအေခၚဆန္းသစ္ျပီး ရိုက္ထားတဲ့ ကားလို႔ ထင္မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနရင္းေရာ၊ ၾကည့္ျပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာေရာ အခ်ိန္ႏွင့္ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္းကို ေတာက္ေလွ်ာက္စဥ္းစားမိေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာလည္း ေနရမယ့္အခ်ိန္ဆိုတာက သတ္မွတ္ထားျပီးသားပါ။ သက္တမ္း ႏွစ္တစ္ရာဆိုေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ေအာင္ မေနႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဘယ္ေန႔ေသရမယ္ဆိုတာကို သိမထားလို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေနေနၾကတာလို႔ ထင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ အဲဒီရုပ္ရွင္ထဲကလို လက္မွာ လက္က်န္အခ်ိန္ကို Count Down စနစ္ႏွင့္သာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ျပေနမယ္ဆိုပါေတာ့။ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္ခုန္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းမွာပါ။ လက္က်န္သက္တမ္းကို အျမဲတမ္း စစ္လို႔ရေနမယ္။ ဥပမာ ဒီလထဲေသရမယ့္သူဆိုရင္ သူ႔ရဲ ႔အခ်ိန္ေတြက ရက္၊ နာရီ၊ မိနစ္၊ စကၠန္႔ ေတြေလာက္ပဲ ျပေတာ့မယ္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေလွ်ာ့လာ ေလွ်ာ့လာျပီး ေနာက္ဆံုး နာရီေလာက္ပဲက်န္ေတာ့မယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးသာဆိုရင္ အဲဒီလူ ဘာေတြမ်ားဆက္လုပ္မလဲ ေတြးမိပါတယ္။ ငါဆိုရင္ေကာ ဘာေတြလုပ္ျဖစ္မလဲေပါ့။

က်ိန္းေသတာေတာ့ အပိုေတြကို အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး လုပ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အခ်ိန္က ကိုယ့္အတြက္ အဖိုးအရမ္းတန္ေနေတာ့ တကယ္လိုအပ္မယ့္ကိစၥေတြ၊ မျဖစ္မေနလုပ္ရမယ့္ ကိစၥေတြကိုပဲ လုပ္ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ ဒီလူတစ္ေယာက္အတြက္ ျဖဳန္းစရာ အခ်ိန္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ သူအက်ိဳးရွိမွာေတြကိုပဲ ေရြးလုပ္ျဖစ္ေတာ့မွာ။ စကၠန္႔ပိုင္းေလးေတြက အစ သူ႔အတြက္ တန္ဖိုးရွိေနမွာ အမွန္ပါပဲ။

- - - - - - -

ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္က ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေျပာျပဖူးတာေလးက စိတ္ထဲေရာက္လာတယ္။ အခ်ိန္ေပးႏိုင္ရင္ ပ႒ာန္းပစၥယနိေဒၵသပါဠိေတာ္ကို တစ္ရက္ကို (၂၄)ေခါက္ႏႈန္းႏွင့္ (၂၄) ရက္ ပူေဇာ္ၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းဖူးတယ္။ အဲဒါကို စိတ္ထဲက စမ္းၾကည့္ပူေဇာ္္ခ်င္လာတာႏွင့္ ကိုယ့္မွာ အခ်ိန္ လံုေလာက္မႈရွိလားလို႔ တြက္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ရက္ကို (၈)နာရီေလာက္ အခ်ိန္အားရေနတာ သတိထားမိတယ္။ ဒါနဲ႔ လုပ္ရင္ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္ေလဆိုတဲ့စိတ္ႏွင့္ အဲဒီအဓိ႒ာန္ကို စျပီး ၀င္ျဖစ္လိုက္တယ္။

အဓိ႒ာန္၀င္ျပီး သံုးေလးရက္ေလာက္ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အလုပ္က တစ္လခြဲေလာက္ ပံုမွန္ထက္ အခ်ိန္တိုးျပီး လုပ္ေပးရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အဓိ႒ာန္ကလည္း ရက္အေတာ္ရေနျပီဆိုေတာ့ ဖ်က္လိုက္ရမွာ အေတာ္ေလးႏွေျမာမိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ စမ္းၾကည့္မယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ တစ္ရက္ (၂၄) နာရီမွာ အလုပ္အတြက္ အခ်ိန္က (၁၄) နာရီ ေပးလိုက္ရတယ္။ (၁၄) နာရီလံုး အလုပ္လုပ္ေနရတာ မဟုတ္ေပမယ့္ တျခားကိစၥမလုပ္ႏိုင္ပဲ သူ႔အတြက္ စိတ္ေရာ၊ ကိုယ္ေရာ အခ်ိန္ဖဲ့ေပးလိုက္ရတာနဲ႔ အဲဒီေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ အိပ္ခ်ိန္က (၅)နာရီခြဲ ပတ္ခ်ာလည္ေလာက္ယူလိုက္တယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္အားလံုးမွာ ပ႒ာန္း (၂၄)ေခါက္ကို မရ၊ ရေအာင္ ပူေဇာ္ပါေတာ့တယ္။

ပထမရက္ေတြမွာေတာ့ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းပါတယ္။ ခဏခဏ အဓိ႒ာန္ကို ဖ်က္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္ျပန္စီစစ္ျပီး ဆံုးမရပါတယ္။ ဘာလို႔ ဖ်က္ခ်င္ရတာလဲ။ ဘာအဆင္မေျပတာရွိလို႔လဲ ဆိုျပီးေတာ့ ေမးၾကည့္တယ္။ တျခားကိစၥလုပ္ဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္ပိုက လံုး၀ကို မရွိေပမယ့္လို႔ ပ႒ာန္းကိုက ပူေဇာ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္က လုံေလာက္ေနတာပဲ။ ဘာလို႔ စိတ္ေလွ်ာ့ခ်င္တာလဲလို႔ ျပန္ျပန္ အားတင္းဆံုးမရပါတယ္။ ဒီလိုႏွင့္ပဲ (၂၄) ရက္ျပည့္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အေခါက္ (၆၀၀) ျပည့္သြားေအာင္ ေနာက္ထပ္ တစ္ရက္ေတာင္ ထပ္ျပီး ပူေဇာ္ျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။

ဒီအေၾကာင္းသိရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ရွိလာေလာက္တယ္။ ဘာအက်ိဳးေမွ်ာ္ျပီး ရြတ္တာလဲ၊ ဘာအက်ိဳးမ်ား ရသြားလဲ၊ ပ႒ာန္းကို ဒီလိုရြတ္ရံုႏွင့္ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ စသျဖင့္ေပါ့။

ရြတ္ျဖစ္တာကေတာ့ မိတ္ေဆြေျပာဖူးတဲ့စကားေလးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကည့္ခ်င္တာရယ္၊ ေနာက္ ဒီလို ရက္ရွည္ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးေပးျပီး လုပ္ရတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ၾကည့္ခ်င္တာရယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားကို ပ႒ာန္းႏွင့္ ပူေဇာ္ဖူးခ်င္တာရယ္၊ အဓိ႒ာန္ပါရမီ ျဖည့္ခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ပါပဲ။

ဘာအက်ိဳးေမွ်ာ္လဲဆိုေတာ့ နိဗၺာန္အက်ိဳးကိုပဲ ေမွ်ာ္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဘာအက်ိဳးမ်ား ရသြားလဲဆိုရင္ ပထမအက်ိဳးအေနႏွင့္ကေတာ့ အခ်ိန္ေတြ ကိုယ့္မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပိုလွ်ံေနတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ပံုမွန္တျခားအခ်ိန္ေတြမွာသာ တစ္ေန႔ (၁၄) နာရီေလာက္ အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ အလုပ္က ျပန္ေရာက္တာႏွင့္ ပင္ပန္းတာ အေၾကာင္းျပျပီး ဘာမွ မယ္မယ္ရရ လုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ အဓိ႒ာန္တစ္ခုကို ထိန္းထားတယ္၊ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့စိတ္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကို မရ ရေအာင္ယူျပီး လုပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာသာေရး အဓိ႒ာန္မွရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ တျခား ေလာကီေရးျဖစ္တဲ့ ပညာရပ္တစ္ခုခုေလ့လာတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ါသနာပါတာတစ္ခုခုကို ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈအေလ့အက်င့္ျဖစ္တဲ့ သမထ၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ တစ္ခုခု လုပ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္မွာ အခ်ိန္ေတြရွိေနေသးတာ သတိထားမိသြားပါတယ္။

ဒုတိယအက်ိဳးအေနႏွင့္ကေတာ့ စိတ္စူးစိုက္မႈအေလ့အထတစ္ခုကို က်င့္မိလ်က္သား ျဖစ္သြားျခင္းပါပဲ။ လမ္းသြားရင္း၊ လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာ လမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ေစာင့္ရင္း၊ ရထားစီးရင္း၊ ဆူညံသံေပါင္းစံုေတြၾကားမွာ ကိုယ္ရြတ္စရာရွိတဲ့ ဘုရားစာကို အာရံုမလြင့္ေအာင္ ထိန္းျပီး ရြတ္ရတာ သမထဘာ၀နာတစ္ခုပြားေနရသလိုပဲ ခံစားရပါတယ္။

တတိယအက်ိဳးအေနႏွင့္ကေတာ့ မနက္ မိုးလင္းလို႔ မ်က္စိႏွစ္လံုးဖြင့္လိုက္တာႏွင့္ ငါပ႒ာန္းရြတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိက စ၀င္လာျပီး အဲဒီအသိက တစ္ေနကုန္ ျဖစ္ေနျခင္းပါပဲ။ နဲနဲေလး မအားလိုက္ႏွင့္။ အားတာႏွင့္ ပ႒ာန္းရြတ္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာလည္း အဲဒီလို ျဖစ္သြားတာကို ေက်နပ္မိပါတယ္။

- - - - - -

ဒါေၾကာင့္ ခုန အေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ ဂ်ာနယ္ထုတ္တဲ့အကိုက အခ်ိန္အေၾကာင္းေျပာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူေျပာတဲ့စကားကို ေလးေလးနက္နက္ႏွင့္ကို ေထာက္ခံခ်က္ ေပးမိလိုက္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္၀ါသနာပါတာ၊ တန္ဖိုးရွိတာေတြကို လုပ္ဖို႔အတြက္ ယူတတ္မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ေတြ က်န္ေနပါေသးတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ မလိုတာေတြ၊ အေရးမၾကီးတာေတြကို လုပ္ေနမိတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ေလွ်ာ့လိုက္ပါ။ လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာေတြကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ စိတ္အဓိ႒ာန္တင္ျပီး လုပ္ၾကည့္ပါ။ ဒါဆိုရင္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ လုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ထားတာေတြဟာ လုပ္ျဖစ္သြားတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေနရဖို႔ အခ်ိန္က လက္က်န္သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အခ်ိန္သိပ္မဆြဲေနပါနဲ႔ေတာ့။ လုပ္ရမွာ တစ္ခုခုကို စျဖစ္ေအာင္ စလုပ္လိုက္ၾကပါလို႔...။


(ဒီေဆာင္းပါးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ Status မွာ တင္ခဲ့တဲ့ သံုးလံုးဂဏန္းေတြရဲ ႔ အဓိပၸါယ္ကို သိခ်င္ေနၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြအားလံုးကို အေျဖေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္။)

ေလးစားစြာျဖင့္
၀ိမုတၱိသုခ
၂၄၊ ၅၊ ၂၀၁၂။ (ၾကာသပေတးေန႔)

Shared from Vimuttisukha Bliss