သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ခ်ည္တဲ့ၾကိဳး

ကင္းဘတ္စေပၚ ဆက္တိုက္က်ေနတဲ့ သူ႔လက္ေတြက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စုတ္ခ်က္ေတြကို ဖန္တီးေနမွန္း ကိုေက်ာ္ေဝ သိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မတားခ်င္ဘူး။ ေျပးစမ္း ၊ ဆြဲစမ္း ဆိုၿပီးကို လႊတ္ထားလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲက မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို လက္ေပၚတင္ေပးလိုက္ၿပီး စုတ္တံကို အသက္သြင္းလိုက္တဲ့အခါမွာ သူတစ္ခါမွ မရဘူးတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ရုပ္လံုးေပၚလာေတာ့တယ္။ သူ႔အေရွ႕မွာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးဆင္းေနတဲ့ ၿမစ္ေရျပင္က သူေဒါသတရားေအာက္မွာ လိႈင္းထန္ေနတဲ့ ျမစ္ရိုင္းတစ္စင္းျဖစ္သြားတယ္။ သာယာၾကည္လင္ေနတဲ့ ေနေရာင္က ကားခ်ပ္ထဲမွာ ည အေမွာင္ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ အေမွာင္ထုေအာက္က လိႈင္းထန္ေနတဲ့ ျမစ္ျပင္။ ဒါက လက္ရိွသူ႔စိတ္အေျခအေနကို ျပေနတဲ့ ျပယုဂ္ ပန္းခ်ီကားပဲ။

ကိုေက်ာ္ေဝက ဒီျမစ္ေဘးမွာ ခဏခဏ ပန္းခ်ီလာဆြဲတယ္။ ဆြဲခဲ့သမွ်လည္း သာသာယာယာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျမင္ကြင္းေတြခ်ည္းပဲ။ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ျမက္ရိုင္းေတာေလးေတြ၊ ဗ်ဳိင္းငွက္ေလးေတြ ေပ်ာ္ျမဴးေနပံု ဆြဲဖူးတယ္။ သားသည္အေမ ကေလးေရခ်ဳိးေပးေနပံု ဆြဲဖူးတယ္။ ကြ်ဲလည္တိုင္က ရြံ႕ေတြကို ျမစ္ေရနဲ႔ ေဆးေပးေနတဲ့ ကြ်ဲေက်ာင္းသားပံု ဆြဲဖူးတယ္။ ေအးေအးလူလူ ေလွေလွာ္ေနပံုေတြ ၊ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေလွေလးေပၚမွာ ပိုက္ကြန္ပစ္ေနပံုေတြ ဆြဲဖူးတယ္။ တာေပၚလင္စေပၚမွာ စားစရာေတြျပင္ေနတဲ့ သူ႔မိန္းမ ပံုတူကိုလည္း ျမစ္ေရျပင္ ေနာက္ခံထားျပီးဆြဲဖူးတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ အရင္က ဆြဲခဲ့သမွ် စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ျမင္ကြင္းေတြခ်ည္းပဲ။

အခုတစ္ခါေတာ့ ညအေမွာင္ေအာက္က လိႈင္းထန္ေနတဲ့ ျမစ္ရိုင္းတစ္စင္းပံုကို ဆြဲမိခဲ့ၿပီ။ ဒါကလည္း သူ႔စိတ္ေတြကို ဇက္ႀကိဳးလႊတ္ၿပီး ဆြဲျဖစ္တဲ့ပံု။ ေျပာရရင္ ကိုေက်ာ္ေဝ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ေနခဲ့တာ။ အျဖစ္က ေထြေထြထူးထူးလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ မိန္းမနဲ႔ ရန္ျဖစ္ခဲ့တာ။ လင္မယားေတြ စကားမ်ားၾကတာက အထူးအဆန္း မဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ အိမ္ေထာင္သက္ သံုး ႏွစ္အတြင္းမွာ ပထမဆံုးျဖစ္ဖူးတဲ့ ရန္ပြဲဆိုေတာ့ ကိုေက်ာ္ေဝအတြက္ေတာ့ အစိမ္းသက္သက္ အေတြ႔အၾကံဳပဲ ဆိုပါေတာ့။

စကားမ်ားရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ထက္ အိမ္ေထာင္သက္ တစ္ေလွ်ာက္ အျမဲျငိမ္ခံခဲ့တဲ့ မိန္းမက တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ျပန္ပက္တာကို မေက်နပ္ဆံုးပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ပစၥည္းေတြ ေကာက္ထည့္ၿပီး အိမ္ကထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ထြက္လာျပီးေတာ့လည္း ဘယ္သြားရမွန္း မသိတာနဲ႔ ေရာက္ေနက် ျမစ္ဆိပ္ကိုပဲ ေျခဦးလွည့္မိေတာ့တာ။

ပန္းခ်ီကား ျပီးသြားေတာ့ စိတ္ေတာ္ေတာ္ ေပါ့သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဆးေပါ့လိပ္ေလး ထိုင္ဖြာၿပီး ျမစ္ေရစီးတာကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ စိတ္က ဟိုေတြးဒီေတြး ဆိုေပမယ့္ အဓိကက သူ႔မိန္းမ အေၾကာင္း ေတြးျဖစ္တာပါ။ ကိုေက်ာ္ေဝတို႔လင္မယားက ခ်စ္သူဘဝကတည္း ဒီျမစ္ကမ္းဘက္မွာ အျမဲခ်ိန္းေတြ႔ေလ့ရိွတယ္။ လက္ထပ္ၿပီးေတာ့လည္း မၾကာမၾကာ ေရာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီျမစ္ကမ္းေဘးကို ေရာက္ျပီဆိုရင္ ကိုေက်ာ္ေဝက ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ ပစၥည္းေတြ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ သူ႔မိန္းမကလည္း ယူလာတဲ့ တာေပၚလင္စေလး ျဖန္႔ခင္းၿပီး ဆြဲျခင္းထဲက ေရေႏြးဓါတ္ဘူး ၊ လက္ဖက္ဘူးေတြ ထုတ္ ၊ ထမင္းခ်ဳိင့္ေနရာခ် ၿပီးတာနဲ႔ စာအုပ္ေလး ထုတ္ဖတ္ရင္း ကိုေက်ာ္ေဝ ပန္းခ်ီဆြဲတာကို အေဖာ္လုပ္ေပးေနက်ေပါ့။

ေျပာၿပီးခဲ့သလို အိမ္ေထာင္သက္ သံုးႏွစ္အတြင္းမွာ ရန္တခါမွ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အလိုက္တသိနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးၾကတာဆိုေတာ့ သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးလို႔ ဆိုရမယ္။ သြားအတူ လာအတူ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ၾကည္ႏူးေနၾကတဲ့ သူတို႔လင္မယားကို ပါတ္ဝန္းက်င္က သိပ္ကိုလိုက္ဖက္တဲ့ စံုတြဲလို႔ ထုတ္ေျပာၾကတဲ့အထိပါပဲ။ သံုးႏွစ္အတြင္းမွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူအဆင္ေျပေနတဲ့ လွ်ာနဲ႔သြားက ဒီေန႔မွာေတာ့ ကိုက္မိၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။ အေတြ႔အၾကံဳ မရိွၾကေသးေတာ့ ကိုက္မိတဲ့ဒဏ္ရာက နာတယ္ ထင္ၾကတာေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့ ကိုေက်ာ္ေဝက အိမ္က ထြက္လာတယ္။ သူ႔မိန္းမက အိပ္ယာထဲ အိပ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့တယ္။

ဒီေလာက္အထိ ျဖစ္ရတယ္ဆိုလို႔ ျပႆနာက ၾကီးသလားဆိုေတာ့လည္း မႀကီးဘူး။ ပစၥည္းအထားမွား ရာကေန ေမးရင္းျမန္းရင္း စကားနဲနဲမ်ားသြားတာ။ ညက မန္ယူအသင္း ရံႈးလို႔ ကိုေက်ာ္ေဝ စိတ္နဲနဲတိုေနတာကေတာ့ ဒီစကားမ်ားပြဲကို နဲနဲအားျဖည့္ေပးတဲ့ အေၾကာင္းလို႔ ယူဆရင္လည္း ရတယ္။ ရန္ျဖစ္ေနက် လင္မယားေတြအတြက္ ေလေျပတေဝွ႔စာေလာက္ပဲရိွတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလင္မယားအတြက္ေတာ့ မုန္တိုင္းအေသးစားေလးလို႔ တင္စားရမွာေပါ့။

ေရာက္တတ္ရာရာ ထိုင္ေတြးရင္းနဲ႔ ေနေစာင္းေတာ့ ကိုေက်ာ္ေဝ ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္။ မင္းမ်က္နာ မၾကည့္ခ်င္လို႔ကြာဆိုၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆို ထြက္လာခဲ့သူဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ရမွာ နဲနဲခ်ီတုံခ်တံု ျဖစ္မိေသးတယ္။ ေနကလည္း ေစာင္းလာၿပီဆိုေတာ့ ျပန္ဖို႔သင့္ၿပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ပဲ ျမစ္ကမ္းေဘးကေန ျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ပန္းခ်ီပစၥည္းအိတ္ကို လက္ကဆြဲရင္း ျမစ္ကမ္းစပ္က တက္လာတဲ့ ကိုေက်ာ္ေဝ တစ္ေယာက္ ျမစ္ဆိပ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရိွတဲ့ ရခိုင္မုန္႔တီဆိုင္ေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။

မုန္႔တီအနံ႔ ပ်ံ႕ခနဲ ႏွာေခါင္းထဲဝင္လာေတာ့ သူ႔မိန္းမကို သတိရမိလိုက္တယ္။ သူ႔မိန္းမက ဒီဆိုင္က မုန္႔တီကို သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ျမစ္ကမ္းေဘးက ျပန္လာတိုင္း ဒီဆိုင္မွာ ဝင္စားၿပီးမွ ျပန္ေလ့ရိွတယ္ဆိုေတာ့ အခုဒီဆိုင္ေရွ႕အေရာက္မွာလည္း သူ႔မိန္းမကို အလိုလို သတိရသြားေတာ့တာ။ မေျပေသးတဲ့ စိတ္အခံေၾကာင့္ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ေပမယ့္ မုန္႔တီအနံ႔က သူနားကကပ္လိုက္ေနတုန္းပဲ။

ဆိုင္ကေန ငါးလွမ္းေလာက္ ေက်ာ္သြားေတာ့ သူရပ္လိုက္တယ္။ ဝယ္သြားေပးရင္ ေကာင္းမလား ေတြးမိတာနဲ႔ ဆက္မေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္လည္း ခ်က္ခ်င္း အသိျပန္ဝင္တယ္။ ျပန္ေခ်ာ့တယ္လို႔ သူ႔မိန္းမ ထင္သြားမွာကို ေတြးမိတာနဲ႔ ကိုေက်ာ္ေဝ ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ ႏွစ္လွမ္း သံုးလွမ္း လွမ္းၿပီးေတာ့ ရပ္သြားျပန္တယ္။ ဒီမုန္႔တီ သူ႔မိန္းမ သိပ္ၾကိဳက္တတ္မွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနတာကို အာရံုထဲက ေဖ်ာက္လို႔မရဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ျပန္လွည့္တယ္။ ၾကံဳလို႔ဝယ္သြားေပးတာပဲ။ စားခ်င္စား မစားခ်င္ေနေပါ့။ ထမင္းစား စားပြဲေပၚ တင္ထားေပးလိုက္ရင္ သူ႔ဘက္က တာဝန္ေက်တာပဲလို႔ ေတြးၿပီး ဝင္ဝယ္ျဖစ္တာ။

တာဝန္ေက်လို႔ ေတြးေပမယ့္လည္း စိတ္နဲ႔ ပါးစပ္က တားမရပါဘူး။ သူ႔မိန္းမ အႀကိဳက္ နံနံပင္မ်ားမ်ား၊ ငါးဖယ္ ႏွစ္ခု နဲ႔ ငရုတ္ရည္မ်ားမ်ား ထည့္ဖို႔ မွာမိျပန္တာပါပဲ။ မုန္႔တီထုပ္ လက္ကဆြဲၿပီး ဆိုင္က အထြက္မွာ သူ႔ကိုယ္သူ ေက်နပ္သလိုလို မေက်နပ္သလိုလို ျဖစ္မိေသးတယ္။ မိန္းမ ျပန္ေခ်ာ့မွ ေက်ေအးမယ္လို႔ အခါခါ ေတြးထားရဲ႕နဲ႔ မုန္႔တီထုပ္ၿပီးဆြဲၿပီး ျပန္လာရတာကို မေက်နပ္သလိုလို ျဖစ္မိတာ။ တဖက္ကလည္း မုန္႔တီထုပ္ျမင္ရင္ သူ႔မိန္းမ ဝမ္းသာသြားမွာပဲ ဆိုၿပီး မသိမသာ ေက်နပ္ေနျပန္တယ္။ ေခ်ာ့ရာမက်ေအာင္ စားပြဲေပၚ ဒီအတိုင္းပဲ တင္ထားလိုက္ဖို႔လည္း သူ႔ကိုယ္သူ အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးရေသးတယ္။

အရင္ကဆို သူအျပင္က ျပန္လာတိုင္း ဝယ္လာတဲ့ မုန္႔ကို ေႏႊးတန္ေႏႊး၊ အသီးဆိုလည္း ခြဲတန္ခြဲ အခြံခြာတန္ခြာ လုပ္ၿပီးမွ သူ႔မိန္းမကို ခ်ေကြ်းေနက်မဟုတ္လား။ ျပဳျပင္ဖြယ္ရာေတြ ၿပီးစီးသြားမွ ကိုေက်ာ္ေဝက မုန္႔ပန္းကန္ေလး ေနာက္ေက်ာဖြက္၊ သူ႔မိန္းမ မ်က္နာေရွ႕ေရာက္မွ ဘြားခနဲထုတ္ျပၿပီး ျပံဳးေပ်ာ္သြားတဲ့ သူ႔မိန္းမရဲ႕ အျပံဳးမ်က္နာကို ျပန္ယူေလ့ရိွတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခုအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဘာမွ မျပင္ဆင္ေပးပဲ မုန္႔တီအထုပ္ကို စားပြဲေပၚ ဒီအတိုင္း တင္ထားလိုက္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးေနရတာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒီေလာက္ ဝယ္လာေပးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ေပါ့။ စိတ္ဆိုးရက္နဲ႔ ဝယ္လာတာ နဲ မွတ္လို႔။

တိတ္တိတ္ေလး ေလွ်ာက္ျပန္လာေပမယ့္ ကိုေက်ာ္ေဝ တစ္ေယာက္ထဲ အလုပ္မ်ားေနတယ္။ အိမ္နားေရာက္လာေလ တင္းထားတဲ့စိတ္ေတြက အိအိက်လာေလဆိုတာကို ခံစားမိေတာ့ စိတ္ကို ျပန္ျပန္ေမာင္းတင္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္မရပါဘူး။ ေရွးအစဥ္အဆက္ထဲက ကမာၻေက်ာ္တဲ့ ေဖာ္ျမဴလာအတိုင္း တည့္တည့္ဝင္တာပါပဲ။ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ သတိတရားကို ႏွလုံးသားက ထြက္လာတဲ့ သံေယာဇဥ္က အျမဲ အနိင္ယူေနက် ေဖာ္ျမဴလာအတိုင္း အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ေဝက မုန္႔တီထုတ္ေလး လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ခပ္ေႏြးေႏြး အထိအေတြ႔ကို စမ္းမိတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ ျပန္ေႏႊးၿပီးမွ စားပြဲေပၚ တင္ထားေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေျပာင္းသြားရျပန္တယ္။ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ မုန္႔တီေလးျမင္ရင္ေတာ့ ဝမ္းသာသြားမွာကိုလည္း တကူးတက မေတြးလည္း ႀကိဳသိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကစၿပီး စကားမေျပာမိဖို႔ေတာ့ မျဖစ္မေန ထိန္းမွျဖစ္မွန္း အထပ္ထပ္သတိေပးရျပန္တယ္။ ဒီတခုေတာ့ ရေအာင္ တင္းဖို႔လိုတယ္လို႔ ကိုေက်ာ္ေဝယူဆထားတယ္။ သူ႔ကို ျပန္ခံေျပာထားတာေတာ့ လြယ္လြယ္ေက်ေပးလို႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။

အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ အခန္းထဲ မဝင္ခ်င္ေသးတာနဲ႔ ဧည့္ခန္းက ႀကိမ္ဆက္တီေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး မ်က္လံုးမိွတ္ထားလိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ဘာသံမွ မၾကားတာနဲ႔ အိပ္ခန္းတံခါး အသာဟ ၾကည့္ေတာ့လည္း အခန္းထဲမွာ သူ႔မိန္းမကို မေတြ႔ရဘူး။ ဒါနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ သြားၾကည့္တယ္။ မရိွျပန္ဘူး။ အိမ္သာ ေရခ်ဳိးခန္း ထဲမွာလည္း မျမင္ေတာ့ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့တယ္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ ေမႊးရနံ႔ေလး ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္။ အခန္းရွင္းၿပီး သံပုရာအေမႊးနံ႔ေလး ဖ်န္းထားပံုရတယ္။ အိပ္ယာကလည္း ဆန္႔ဆန္႔ရန္႔ရန္႔ ခင္းထားတယ္။ ဒါနဲ႔ ဟိုဒီပတ္ၾကည့္ေတာ့ မွန္တင္ခံုေပၚမွာ စာတစ္ေစာင္ ေတြ႔ေလရဲ႕။ သူ႔မိန္းမေရးထားခဲ့တ့ဲ စာမွန္းသိလို႔ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ စာထဲမွာ ေရးထားတာက

“ ကြ်န္မ မ်က္နာမၾကည့္ခ်င္ဘူးဆိုလို႔ အေမ့အိမ္မွာ သြားအိပ္ပါတယ္။ ၾကက္သားေၾကာ္ေပးခဲ့တယ္။ အုပ္ေဆာင္းေအာက္မွာ။ ထမင္းလည္း အခ်ိန္မွန္ စားအံုး” တဲ့။

စာက ခပ္တိုတိုပါပဲ။ စာဖတ္ၿပီးေတာ့ ကိုေက်ာ္ေဝ စိတ္တိုသြားတယ္။ ဒင္းက အိမ္ကေတာင္ ဆင္းရသလားဆိုၿပီး ေတြးမိေတာ့ ေနနိင္ရင္ေနဟာဆိုၿပီး ပစ္ထားမယ့္ စိတ္အေတြးေလး ဝင္လာတယ္။ အိပ္ယာေပၚ ခဏလွဲေပမယ့္လည္း စိတ္တိုတာ မေပ်ာက္ခ်င္ဘူး။ ဒီၾကားထဲ မုန္႔တီထုပ္ကို သတိရမိေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘဲ ေဒါသပိုထြက္လာတယ္။ ကိုယ္ကလည္း သူ႔မ်က္နာ မၾကည့္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာထားမိတာဆိုေတာ့ ခုမွၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ ျပန္လာပါလို႔လည္း သြားမေခၚခ်င္ဘူး။ တျခား ဘယ္လိုေျပာရမွန္းလဲ မသိဘူး။ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ေျခာက္နာရီ ေက်ာ္စျပဳျပီ။

အိမ္က တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းေတာ့ ကိုေက်ာ္ေဝ ေနရထိုင္ရခက္လာတယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ သံုးႏွစ္အတြင္း အိမ္ထဲမွာ ကိုေက်ာ္ေဝ တစ္ေယာက္ထဲ ရိွတဲ့အခ်ိန္ေတြ ရိွဖူးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုတစ္ခါ တိတ္ဆိတ္ပံုမ်ဳိးနဲ႔ မတူဘူး။ အခုကတိတ္ဆိတ္တဲ့အျပင္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႀကီးလို႔ကို ခံစားေနမိတာ။ ဒါနဲ႔ စိတ္အေျပာင္းလဲ ျဖစ္လိုျဖစ္ျငား ဆိုၿပီး တခုခုထစားဖို႔ ထမင္းစားခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့တယ္။ စားပြဲေပၚက အုပ္ေဆာင္းကိုျမင္မွ ၾကက္သားေၾကာ္ထားေပးခဲ့မွန္း သတိရတယ္။ အုပ္ေဆာင္းဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ၾကက္သားေၾကာ္ေတြက နီနီရဲရဲ နဲ႔ ေမြးပ်ံ႕ေနတယ္။

ၾကက္သားေၾကာ္ဆိုရင္ နီနီရဲရဲ ၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြမွ ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ကိုေက်ာ္ေဝအႀကိဳက္အတိုင္း မိန္းမျဖစ္သူက ေၾကာ္ေပးသြားတာဆိုေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ နဲနဲသေဘာက်သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္တံုးကိုက္စားၿပီး ေဘးက ဟင္းအိုးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘူးသီးဟင္းခါး ခ်က္ထားတာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါလည္း သူ႔အႀကိဳက္ပဲ။ ကုိေက်ာ္ေဝက ထမင္းစားရင္ အရည္ေသာက္တစ္ခြက္ပါမွ စားဝင္သူျဖစ္လို႔ သူ႔မိန္းမက ေန႔စဥ္ အရည္ေသာက္ ဟင္းတခြက္ ထည့္ထည့္ခ်က္ရတယ္။

ၾကက္သားေၾကာ္ေလးကိုက္ၿပီး ဘူးသီးဟင္းခါးေလး ခပ္ေသာက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟင္းခါးက ေအးစက္ေနတယ္။ ဒါေတာ့ ကိုေက်ာ္ေဝ အႀကိဳက္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုေက်ာ္ေဝက ဟင္းခါးဆို ပူပူေလာင္ေလာင္မွ တရွဴးရွဴးနဲ႔ မႈတ္ၿပီး ေသာက္တတ္သူ။ အခုဟင္းခါးက ခ်က္ထားတာ ၾကာေတာ့ ေအးေနၿပီ။ ဟင္းခါးေအးရင္ မေသာက္တတ္တဲ့ ကိုေက်ာ္ေဝ အိပ္ခန္းထဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္ဝင္သြားတယ္။ ခြ်တ္ထားတဲ့ အက်ၤီျပန္ဝတ္တယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ ခါးၾကားထိုးတယ္။ အိမ္ကထြက္ၿပီး လမ္းထိပ္မွာ တကၠစီတားတယ္။ တကၠစီ စထြက္ေတာ့ မိန္းမနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ေျပာဖို႔ စကားကို တခ်က္ ျပန္ေတြးၾကည့္တယ္။

“ ဟင္းခါးေအးေနၿပီ.. ျပန္လာေႏႊးေပးအံုး”

အဆင့္သင့္ျဖစ္ေအာင္ မ်က္နာကို ခပ္တည္တည္ ျပင္ထားေပမယ့္ ဟင္းခါးေအးေနတာကို တိတ္တိတ္ေလး ေက်းဇူးတင္ေနမိေတာ့တယ္။

။………………………………………….။


ခင္မင္ေသာအားျဖင့္

ျမစ္က်ဳိးအင္း

Published By Myat Shu Team On Sunday, May 6th 2012. Under မ်က္ရႈ, ၀တၳဳ