၇၄ နွစ္ရွိ သက္တမ္းေစ့သူတစ္ေယာက္ဆိုပါေတာ့။ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ သူဟာ ၇၄ နွစ္အသက္ ရွည္တဲ့သူေပါ့။ သူတကယ္ အသက္ရွည္တာ ၃၇ နွစ္လုိ႔ ကၽြႏု္ပ္ ေျပာလုိက္ရင္ လြန္မ်ားေနမလား။ ငါ့စကားႏြားရဆုိတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြႏု္ပ္ေျပာျခင္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာကုိေတာ့ ဖတ္ရင္းနဲ႕ သိလာပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူအမ်ားစုဟာ ေန႔ခင္းမွာ အလုပ္လုပ္ၾကျပီး ညပုိင္းက်ရင္ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္သမွ်ကုိ တစ္ညတာ အိပ္စက္ အနားယူတတ္ၾကတာ သဘာဝပဲေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ရက္မွာ ၂၄နာရီရွိသည့္အနက္ ေန႔ပိုင္း၁၂ နာရီကုိ ႏိုးေနတဲ့အခ်ိန္လို႔သတ္မွတ္ၿပီး ညပုိင္း၁၂နာရီကုိေတာ့ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အိပ္စက္အနားယူတဲ့ အခ်ိန္လို႔ ခြဲျခားလုိက္ပါ။ သက္ရွိသတၱဝါတုိင္း ပဋိသေႏၶၥစိတ္ရယ္(မိခင္ဝမ္းထဲမွာ ရွိေနျခင္း)၊ ဘဝင္စိတ္ရယ္(အိပ္စက္ျခင္း)၊ စုတိစိတ္ရယ္(ေသျခင္း)က အတူတူပဲဆုိတာကုိ ဗုဒၶအဘိဓမၼာမွာ အတိအလင္း ေဟာၾကားထားပါ တယ္။ ဒီလုိဆုိအိပ္ေပ်ာ္ေနသူ တစ္ေယာက္မွာ ဘဝင္စိတ္ျဖစ္ေနတာမို႔ သူ႔မွာ ဘာကုသုိလ္မွ မရသလုိ ဘာအကုသုိလ္မွလည္း မရႏိုင္ပါဘူး။ ကုသုိလ္လည္း မျဖစ္၊ အကုသုိလ္လည္း မျဖစ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ အတြက္ လူ႔ေလာကမွာေနတာဟာ အလကားေနသလုိျဖစ္မေနဘူးလားဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ခုနက ၇၄ နွစ္သက္တမ္းရွိသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္စက္ျခင္းအခ်ိန္ေတြကုိ ႏႈတ္လုိက္မယ္ဆုိ ရင္ သူအသက္ရွည္ တာဟာ ၃၇ နွစ္ပဲ အသက္ရွည္တယ္လုိ႔ ကၽြႏု္ပ္ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
၃၇ႏွစ္ အသက္ရွည္တဲ့လူသားတစ္ေယာက္ လူ႔ဘဝေနရတဲ့အခိုက္ ေကာင္းတာေတြနဲ႔ခ်ည္း ေနခဲ့ရသလား ဆိုတာ ထပ္စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ေရွးဦးစြာ ဗာလဆိုတဲ့စကားလုံးေလးကုိ သတိျပဳၾကည့္လုိက္ပါ။ ဗာလဆိုတဲ့စကားလုံးကုိေတာ့ စာဖတ္သူမ်ား ၾကားဖူးျပီးျဖစ္မွာပါ မဂၤလသုတ္ မွာ ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့ပါ တယ္။ ဗာလကုိ ကြ်ႏု္ပ္က ၂ မ်ိဳးခြဲျပခ်င္တယ္။
၁။ဗာလ=မသိျခင္း။ မသိျခင္း ဆုိတာ ကုသုိလ္+ အကုသုိလ္ခြဲျခားမသိတာကုိဆုိလိုခ်င္တာပါ။ ႏုိ႔စုိ႔အရြယ္ကေလးဘဝကစၿပီး ပညာသင္ၾကားလုိ႔ရမယ့္ အရြယ္ ၄ နွစ္၊၅ႏွစ္အရြယ္ထိဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔တို႔ေလးေတြ ရဲ႕စိတ္ထင္မွာ အခ်ိန္တန္စား အခ်ိန္တန္အိပ္ အခ်ိန္တန္ေဆာ့ဖို႔ေလာက္ပဲသိေသးတာမို႔ ကုသုိလ္+ အကုသုိလ္ တစ္ခုခုျပဳမိေသာ္ လည္း ခြဲျခားမသိေသးတာမို႔ ဗာလ=မသိျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ပါတယ္။
၂။ဗာလ=မိုက္မဲျခင္း(လူမိုက္)။ လူမိုက္ဆိုကတည္းက သိလ်က္နဲ႔မိုက္တယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ သင့္ပါျပီ။ အသက္ၾကီးလာ အသိၾကီး လာေပမယ့္ အမွားကုိ မွားမွန္းသိလ်က္နဲ႔ မျပဳျပင္ဘဲ မိုက္ေနၾက သူေတြကုိ ဆိုလုိတာပါ။ စာဖတ္ သူမ်ားရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေလ့လာၾကည့္ ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ဇရာဆုိတဲ့ပါဠိစကားလုံးေလးတစ္လုံးပါ။ ျမန္မာလုိေတာ့ အိုမင္းျခင္းသေဘာလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ လူ႔သားတို႔ အိုးမင္း မစြမ္းျဖစ္လာျပီဆိုရင္ နီးလ်က္နဲ႔ေဝးရတဲ့ ရထားသံလမ္းမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဆုံျဖစ္ၾကသလုိ စိတ္နဲ႔ကုိယ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္နီးေနေပမယ့္လုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္မပါႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ခ်င္စိတ္ရွိေပမယ့္ ကုိယ့္အိမ္က ဘုရားစင္ေရွ႕ သြားဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ဘယ္ေလာက္ျပဳခ်င္ေပမယ့္ ျပဳလုပ္ဖို႔အခြင့္အလမ္းေတြ ကင္းမဲ့ေနတာကုိ ေတြ႔ရမွာပါ။ စာဖတ္သူမ်ားအေနနဲ႔ ၃၇ နွစ္ပဲအသက္ရွည္တယ္ ဆုိတာကို မေမ့လုိက္ပါနဲ႔။ အဲ့ဒီ ၃၇ႏွစ္ကုိ ဗာလနဲ႔ဇရာတရားက ဝါးမ်ိဳးသြားလုိက္တာ ထက္ဝက္ ေလ်ာ့သြားျပီဆုိတာကုိ သိလုိက္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ လူေတြအသက္ရွင္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကုသုိလ္မျဖစ္ရင္ အကုသုိလ္ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ ဗာလနဲ႕ဇရာတရား လက္ဝယ္ပုိက္ေထြး ထားသူမ်ားအတြက္ ကုသုိလ္နဲ႔အကုသုိလ္ ဘယ္ဟာျဖစ္မလဲဆိုတာ ကို ေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ ကြ်ႏ္ုပ္ေျပာတာ လက္ခံမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဒါဆို သက္တမ္းေစ့ေနသူ တစ္ေယာက္ တကယ္အသက္ ရွည္ ေနသြားရတာက ၁၈ နွစ္နဲ႔ ၆လပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။
အဲ့ဒီ ၁၈နွစ္နဲ႕၆လကုိေရာ ကုသုိလ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ အသက္ရွင္ခဲ့ရသလားဆုိတာ သုံးသပ္ၾကည့္ၾကအုံးစုိ႔။ ဗ်ာဓိ=နာျခင္းတရား ဆိုတာကုိ ၾကားဖူး ၾကမွာပါ။ ေမြးဖြားလာစဥ္ကတည္းက လူသားႏွင့္ အတူလက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ပါလာခဲ့တဲ့တရားလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ လူ႔ဘဝခဏတာ ေလးအတြင္းမွာ နာျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ၾကဖူးပါျပီ။ ေသးေသးမႊားမႊားဗ်ာဓိေရာ ၾကီးၾကီးမားမားဗ်ာဓိေရာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါ အစားအေသာက္မွားလို႔ ဗိုက္ေအာင့္ဗိုက္နာျဖစ္တာတုိ႔၊ ေလနာတာတုိ႔ ခံစားရျပီဆုိမွျဖင့္ ေသတာကမွ ေကာင္းေသးတယ္ လုိ႔ ေသျခင္းတရားကုိေတာင္ လက္ယပ္ေခၚမိၾကတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ကၽြႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အူအတက္ေပါက္လုိ႔ ဗုိက္ေအာင့္တဲ့ေဝဒနာခံစားရတုန္းကေတာ့ "ဒီေဝဒနာခံစားရတာထက္ ေသတာကမွ ေကာင္းေသးတယ္ကြာ"ဟု ညည္းတြားသံကုိ ကုိယ္တုိင္ၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၈ႏွစ္ ၆လ လုံးလုံး အေကာင္းနဲ႔ခ်ည္း အသက္ရွင္ရသည္မဟုတ္၊ ဗ်ာဓိတရားနဲ႔ နပန္းလုံးျပီးမွ အသက္ရွင္ၾကရပါသည္။
“လူတစ္ခု ပူမႈရယ္တဲ့ဆယ္ကုေဋ”ဆိုသည့္စကားအတိုင္း လူသားတစ္ေယာက္အဖို႔ လူမႈကိစၥ အဝဝ ရွိၾကမည္မွာ မလြဲေပ။ လူျဖစ္လာစ အခ်ိန္ကစၿပီး လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕တာဝန္သည္ အလုိအေလ်ာက္ ပါလာစၿမဲျဖစ္၏။ အရြယ္ၾကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် လုိခ်င္မႈမ်ားလည္း ပုိပိုၾကီးလာၾကေပသည္။ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ရွာေဖြရုန္းကန္ၾကရင္း ေလာဘတဏွာေတြရဲ႕ ႀကီးစုိးမႈဒဏ္ကုိ အလူးအလဲ ခံစား ၾကရေပသည္။ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္သာ ရွာေဖြစားေသာက္ေနရုံနွင့္ အားမရ မတင္းတိမ္ ႏိုင္ၾကဘဲ ေလာဘတဏွာတုိ႔က ႏွစ္ဝမ္းႏွစ္ခါး အတြက္ ရွာေဖြရန္ေစခိုင္းေသာအခါ “အခ်စ္” ဆိုတာႀကီး လူသားတုိ႔၏ ႏွလုံးသားဝယ္ ကိန္းေအာင္းလာရေတာ့သည္။
ထုိအခါ လင္မယားဇနီးေမာင္ႏွံ ျဖစ္ဖုိ႔အေရး (ဝါ) နွစ္ဝမ္းႏွစ္ခါးရွာေဖြစားေသာက္ဖုိ႔အေရး လူသားတုိ႔ မရအရ ႀကိဳးပမ္းၾကေတာ့၏။ ဒါကိုပဲ လူသားတုိ႔က “အခ်စ္”(တပ္မက္ျခင္း)ဟု နာမည္ကင္ပြန္းတပ္ကာ ေလာကကို အေရာင္ျခယ္လိုက္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ "အခ်စ္တစ္ခုရွိရင္ ဒုကၡတစ္ခုရွိသည္" ဆိုသည့္အတုိင္း အခ်စ္တို႔ေပါင္းဆုံရာမွ ဒုကၡတုံးေလးမ်ား ေလာကထဲ ေပါမ်ားလာၾက၏။ ဒုကၡတုံးေလး မ်ားဟူသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ လူသားမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဒုကၡတုံးေလးမ်ားေလ ပုိရွာေဖြရေလျဖစ္၏။ ႏွစ္ဝမ္းႏွစ္ခါးတင္ မဟုတ္ေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ေပါင္းမ်ားစြာ အတြက္၊ တိုးပြားလာသည့္ သားစဥ္ေျမးဆက္အတြက္၊ ေဆြစဥ္မ်ိဳး ဆက္အတြက္၊ ရပ္က်ိဳးရြာက်ိဳးအတြက္၊ ထို႔မွတဆင့္ ျမိဳ႕နယ္-တိုင္း-ႏိုင္ငံ အက်ိဳးအတြက္ စသည္စသည္ …။
၁၈နွစ္ ၆လပတ္လုံး လူမႈဝန္ထမ္းဘဝျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ကာ ဝမ္းစရွာခဲ့ရ၏။ ထိုလူသား၏ ဘဝ ေနာက္ဆုံးခရီးတြင္ မိမိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးရသည့္ ဇနီးမယား သမီးသားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကုိ ထာဝရအျပီး အပုိင္ ခြဲခြါသြားရေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ ထိုလူသားအတြက္ လူ႔ခ်မ္းသာ ဆုိသည္မွာ အင္မ တန္မွ နည္းပါးလွေပသည္။
အို.... စာရႈသူ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းတုိ႔…. လူ႔ဘဝရခုိက္ ဘုရားသာသနာေတာ္ႏွင့္လည္းႀကဳံခုိက္ လူ႔သက္တမ္းဟာ တကယ္ပင္ တိုေတာင္းလွသမို႔ မေဝးေတာ့တဲ့ ေသျခင္းတရားကုိေျပးျမင္ ဆင္ျခင္ကာ လူ႔ခ်မ္းသာအစစ္(ကုသုိလ္တရားမ်ား)ကုိ အရယူၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ ၾကမယ္ဆုိရင္........ေအာက္ပါကဗ်ာျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳလုိက္ခ်င္ပါသည္။
လူ႔အသက္… အလုအယက္တစ္ရာ။
အိပ္ျခင္း ထက္ဝက္ျခမ္း… ျခမ္းဝက္ႏိုးလာ။
ဗာလနဲ႔ဇရာ… တာတဝက္ကုန္သြား။
ဗ်ာဓိရယ္ လာၿငိတယ္ မၾကာမၾကာေပါ့
တခါတခါ ေသေလာက္နီးပါပဲ။
ႀကီးလုိက္ေလ လူမႈထမ္းရာက
ဝမ္းစာရွာ ခင္တာနဲ႔ခြဲရရင္
သုခရယ္ဆိုဖုိ႔ပဲ
နည္းလွခ်ည္လား…။
by ဇဝန အရွင္ on Tuesday, March 20, 2012 at 4:42am
No comments:
Post a Comment