ရသေလာက္,မိသေလာက္ေလး ဖမ္းထားလိုက္ပါေနာ္

ျမတ္စြာဘုရား သာဝတၱိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံးေနစဥ္အခါက ဒကာဒကာမေတြဟာ ဥပုသ္ေန႔ေရာက္ျပီဆုိရင္ မနက္ပိုင္းမွာ အဝတ္ျဖဴေလးေတြဝတ္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းကုိသြားေလ့ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဆြမ္းဒါနျပဳျပီး ေန႔လည္ပုိင္းမွာေတာ့ ကုိယ္နဲ႔အကြ်မ္းဝင္းရာ ကုိယ္ၾကည္ညိဳရာ ရဟန္းေတြဆီသြားၿပီး ဆည္းကပ္ၾကပါတယ္။

ညေနခ်မ္း ေရာက္လာရင္ေတာ့ တရားပြဲ က်င္းပေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အလွည့္က် ရဟန္းေတာ္ေတြက တရားေဟာၾကပါတယ္။ တရားေဟာခ်ိန ္ေရာက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ တရားပြဲရွိရာကုိ သြားနာၾကပါတယ္။
တစ္ေန႔ညေနမွာေတာ့ တရားေဟာေနရင္းနဲ႔ ေမွာင္သြားပါတယ္။ ေမွာင္သြားတာကုိ သတိထားမိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္က “ဒီအခ်ိန္မွာ ဆီမီးထြန္းရမယ့္အခ်ိန္ပဲ” လုိ႔ ေတြးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ကဆီမီးကုိယူျပီး တရားေဟာပလႅင္ေရွ႕မွာ ထြန္းေပးထားလုိက္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေလးက လွဴထားတဲ့ ဆီမီးေလးကုိၾကည့္ျပီး ဝမ္းေျမာက္လို႔မဆံုးျဖစ္ေနပါတယ္။တရားဆုံးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဝမ္းသာေက်နပ္စိတ္နဲ႔ပဲ အိမ္ကုိျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေလးက သူလွဴလုိက္ရတဲ့ ဆီမီးအလွဴေလးကုိ ေမ့လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေရာဂါတစ္ခုနဲ႔ပဲ ျပဳခဲ့တဲ့ဆီမီးကုသိုလ္ေလးကုိ အာရုံျပဳျပီး ေသလြန္သြားပါတယ္။ ေသလြန္သြားေတာ့ တာဝတိႎသာနတ္ျပည္မွာ ေဇာတိရသ နတ္သမီးရယ္လုိ႔ သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေဇာတိရသနတ္သမီးေလးရဲ့ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္ဝါဟာ ဆီမီးလွဴရတဲ့ကုသိုလ္ေၾကာင့္ တျခားနတ္ေတြထက္ ပုိေတာက္ပေနတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
တစ္ရက္မွာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ တာဝတိႎသာ နတ္ျပည္ကုိၾကြလာပါတယ္။ အေရာင္အဝါေတာက္ပမႈ သူမ်ားထက္သာလြန္ေနတဲ့ ေဇာတိရသ နတ္သမီးေလးကုိ ေတြ႔ရေတာ့ “ဘယ္ကုသိုလ္ေၾကာင့္ အေရာင္အဝါေတြ တင့္တယ္ေတာက္ပ ေနတာလဲ”လုိ႔ေမးပါတယ္။ ေဇာတိရသနတ္သမီးေလးက “တရားပြဲတစ္ခုမွာ ဆီမီး လွဴရတဲ့ကုသိုလ္ေၾကာင့္ တာဝတိႎသာနတ္ျပည္မွာျဖစ္ျပီး အေရာင္အဝါ ေတာက္ပ ေနရတာပါ”လုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ျပပါတယ္။

အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ေဇာတိရသနတ္သမီးေလးရဲ့ အေျဖစကားဆုံးေတာ့ ဒါနအေၾကာင္းကစျပီး တရားေဟာျပေပးပါတယ္။ ေဟာရင္းနဲ႔ နတ္သမီးေလး ၾကည္လင္ခုိင္ခံ့တဲ့စိတ္ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ သစၥာေလးပါးကုိ ဆက္ေဟာျပေပးပါတယ္။ တရားအဆုံးမွာေတာ့ ေဇာတိရသနတ္သမီးေလးနဲ႔အတူ အျခံအရံအားလုံး ေသာတာပတၱိဖုိလ္ တည္သြားခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခါတေလ ကုသိုလ္ေတြက ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ေဇာတိရသနတ္သမီးရဲ့ ကုသိုလ္ေလးက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲရလုိက္တဲ့ကုသုိလ္ေလးပါ။ တကူးတက ဆီမီးလွဴဖုိ႔သြားတာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ လုိအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ လုိအပ္ေနတဲ့အရာေလးကုိ ေပးလွဴလုိက္တာပါ။ ျပီးေတာ့ ကုသိုလ္ေလးက အႀကီးႀကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေသးေသးေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေလးကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးနဲ႔ တန္ဖုိးထားလုပ္သြားတာပါ။

အေျခခံလူတန္းစားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကုသိုလ္ေတြစုံေအာင္လုပ္ဖုိ႔, ကုသုိလ္ အႀကီးႀကီးေတြလုပ္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ပါဘူး။ မလြယ္ေပမယ့္ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြကုိ တန္ဖိုးထားျပီးလုပ္ဖုိ႔ပါပဲ။ ကုိယ့္ကုသိုလ္အေပၚ တန္ဖုိးထားတယ္ေျပာလုိက္ရင္ ေလးစားတာ,ရုိေသတာ, ျမတ္ႏုိးတာ, ဝမ္းေျမာက္တာ, ေက်နပ္တာစသည္ေတြလည္း ပါေနပါတယ္။ ဒါေတြကုိ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ပဲသိပါတယ္။ သူမ်ားမသိပါဘူး၊ သူမ်ားသိဖုိ႔က အဓိကလည္းမက်ပါဘူး။ သူမ်ားသိဖုိ႔ဘက္ကုိ စိတ္ညြတ္လုိက္ရင္ ကုိယ့္ကုသိုလ္အေပၚ စိတ္ညြတ္မႈကေလ်ာ့သြားႏုိင္ပါတယ္။

ကုသိုလ္ရဲ့သေဘာက ျပန္ျပန္ေတြးတုိင္း ထပ္ထပ္ကုသိုလ္ရေနတာပါ။ ဒီေတာ့
ကုိယ္လုပ္တဲ့ကုသုိလ္ေလးကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးေလးလုပ္ထားလုိက္ရင္ သတိရတိုင္းကုသိုလ္ေတြ ထပ္ပြါးေနေတာ့မွာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ကုသိုလ္ေလးေတြက ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေရာက္ေရာက္ ေနမွာပါ။

 ေရာက္လာတဲ့ကုသိုလ္ေလးေတြကုိ ကုိယ္က မိသေလာက္ ဖမ္းထားလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဒီလုိပါပဲ၊ အကုသုိလ္ေလးေတြကလည္း ကုိယ့္ေရွ႕ကုိပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေရာက္ေရာက္လာေနမွာပါ။ ကုိယ္က အဲဒီအကုသုိလ္ေတြကုိ မဖမ္းမိဖုိ႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ပုထုဇဥ္အားေလွ်ာ္စြာ အကုသိုလ္ေတြကုိဖမ္းမိခဲ့ရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ပစ္ရမွာပါ။
ဒါဆုိလူ႔ဘဝမွာ ဖမ္းျခင္းႏွစ္မ်ိဳးရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ကုသုိလ္ဖမ္းတာရယ္၊ အကုသိုလ္ဖမ္းတာရယ္ပါ။ ကုသိုလ္ေတြကေတာ့ ရသေလာက္ဖမ္းထားရမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုသိုလ္နဲ႔ အကုသုိလ္မွာေတာ့ ကုသိုလ္ဖမ္းဖုိ႔ထက္ အကုသုိလ္မဖမ္းမိဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးပါတယ္။ ကုသိုလ္မဖမ္းရင္ ကုသိုလ္မျဖစ္ရုံဘဲရွိပါတယ္။ အကုသိုလ္ေတြ ဖမ္းမိရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ရဲ့အက်ိဳးအျပစ္ကုိ ခံရေတာ့မွာပါ။ တကယ္လုိ႔ အကုသိုလ္ေတြဖမ္းမိရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ႏုိင္ရပါမယ္။ သတိရွိတဲ့လူေတြက်ေတာ့ အကုသုိလ္ေတြဖမ္းမိရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လႊတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အၾကာႀကီးဖမ္းမထားပါဘူး။ အၾကာႀကီးဖမ္းထားရင္ သံသရာမွာ အတုိးနဲ႔ျပန္ဆပ္ေနရမွာပါ။တခ်ိဳ႕က ကုသိုလ္ဖမ္းရတာဝါသနာပါတယ္။

 ျမင္သမွ်ေတြ႔သမွ်ကုသိုလ္ ဖမ္းေတာ့တာပါ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အကုသိုလ္ဖမ္းရတာ ဝါသနာပါပါတယ္။ ဝါသနာစြဲသြားရင္ ေနာက္ဘဝအထိ အထုံလုိက္သြားတတ္ပါတယ္။
ကုသိုလ္ဖမ္းမိရင္ လက္ငင္းအက်ဳိးက စိတ္ခ်မ္းသာရတာပါပဲ။ ဒါလည္း ကိုယ္ေတြ႔သိေနၾကတာပါပဲ။ ကုသိုလ္ဖမ္းလို႔ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အကုသိုလ္ဖမ္းလို႔ပဲ စိတ္ဆင္းရဲၾကရတာပါ။
တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ တကယ့္ခဏေလးပါပဲ။ ခဏေလးအခိုက္မွာ သာသနာနဲ႔ ၾကံဳေနရတာပါ။ သာသနာနဲ႔ၾကံဳခိုက္မွာ သာသနာရဲ႕အႏွစ္ျဖစ္တဲ့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သိကၡာသံုးပါးကို ရေအာင္ယူထားရမွာပါ။ ဒါေတာင္ ဘာမွမသိတဲ့ ကေလးဘ၀၊ အိပ္ခ်ိန္၊ စားခ်ိန္၊ ေသာက္ခ်ိန္၊ လိုင္းကားေစာင့္ခ်ိန္၊ လူၾကီးေစာင့္ခ်ိန္ေတြ ႏႈတ္လိုက္ရင္ ဘာမွမက်န္ေတာ့ပါဘူး။
ဘာပဲေျပာေျပာ အခုပစၥဳပၸန္အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ကိုယ့္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြကို ရသေလာက္,မိသေလာက္ေလး ဖမ္းထားလိုက္ဖို႔ပါပဲေလ။


မွတ္ခ်တ္.......ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)ေရးသားခဲ ့ေသာဖမ္းျခင္းလွြတ္ျခင္းမွေကာတ္နွဳတ္တင္ျပပါသည္။
ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ) - http://yawainwe.com
က်မ္းကိုး
၀ိမာန၀တၳဳေတာ္ၾကီး၊
ျမိဳ႕မိဆရာေတာ္။

Posted by mraungmintun on ဇန္န၀ါရီ 3, 2012 at 12:25am