အသိဉာဏ္ပညာဆိုတာ က်ိဳးေၾကာင္းဆက္စပ္တတ္မႈ၊ ထိုးထြင္းသိျမင္မႈ၊ ပိုင္းျခားေ၀ဖန္စီစစ္တတ္မႈ၊ တီထြင္ၾကံဆ တတ္မႈေတြ ေပါင္းစည္းထားတဲ့ အသိပညာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္ အျမင္နဲ႕ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုတာပါ။ (ထပ္ေပါင္းထည့္စရာေတြ လဲ ရွိခ်င္ရွိမွာပါ)
ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျမဲေတြးေခၚ ေနဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီလိုေတြးေခၚတတ္ဖို႔၊ အသိဉာဏ္ပညာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး တတ္ဖို႔ဆိုရင္ ၀မ္းစာ အျဖစ္ ဗဟုသုတ ေလာင္စာေတြကို မ်ားမ်ား ရွာေဖြ သိုမွီးဖို႔ လိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြဟာ သမိုင္းဦး ေခတ္ကေန စျပီး ဆင့္ကဲ ေျပာင္းလဲ လာလိုက္ၾကတာ တျခားေသာ သတၱ၀ါမ်ားအားလံုးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လို႔လာပါတယ္။ လူပဓာန၀ါဒ ဆိုတာေတြေတာင္ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဒီလို ဘာလို႔ ျဖစ္ရလဲ ဆိုေတာ့ လူဆိုတာ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္တတ္မႈ စီမံခန္႔ခြဲ တတ္မႈ ဆိုတဲ့ အသိဉာဏ္ေတြဟာ ဘယ္သတၱ၀ါမွာမွ မရွိတဲ့ ၀ိေသသေတြ ပိုင္ဆိုင္ေနလို႔ပါပဲ။
တေလာကပဲ ကၽြန္ေတာ္ ရုပ္ရွင္တကား အိမ္မွာ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္က ထုတ္တဲ့ One Million years B.C ဆိုတဲ့ ကားေဟာင္း ေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းက ဟိုးေက်ာက္ေခတ္ သမိုင္းဦး ေခတ္ကို ဇာတ္လမ္းဆင္ ရိုက္ကူးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ဇာတ္လမ္းသြားထဲက ရလိုက္တဲ့ အျမင္ေလးပါ။ ဇာတ္လမ္း အစပိုင္းမွာ ေက်ာက္ေခတ္ဲဦး ရိုင္းစိုင္းေသာ လူမ်ိဳးစု တစုရဲ႕ ျပဳမူေနထိုင္ပံုကို ျပပါတယ္။ အမဲလိုက္တဲ့အခါမွာ ခပ္မိုက္မိုက္ လူေကာင္ၾကီးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သူက ၾကြင္းထဲမွာ မိေနတဲ့ ေတာ၀က္ကို ငယ္သား တေယာက္ကို ဆင္းေစျပီး နပန္းလံုး သတ္ခိုင္းပါတယ္။ ေတာ၀က္ေသေတာ့ ေတာ၀က္ အစြယ္ကို သတ္သူက ေတာ၀က္ဆီက ႏႈတ္ယူလိုက္ပါတယ္။ အေပၚ ျပန္တက္လာတဲ့အခါ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက အဲ့ဒိအစြယ္ကို အတင္းလုယူကာ သူေပးခ်င္တဲ့ သူကို ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ သတ္သူ (မင္းသား) က မေက်နပ္လို႔ ရန္ရွာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္က ကာယအားကိုးျဖင့္ အတင္း တြန္းထိုးျပီး အႏိုင္က်င့္ပါတယ္။
အုပ္စုေတြ ေနထိုင္တဲ့ ဂူထဲေရာက္ေတာ့ ေတာ၀က္သားကို မီးကင္စားၾကတယ္။ မီးကင္ျပီးတဲ့အခါ က်က္ေတာ့ ရိုင္းစိုင္းျပီး အသိဉာဏ္နည္းေသာ ေခါင္းေဆာင္က ၀က္ကင္နားမွာ စားခ်င္လို႔ သြားေရက်ျပီး ေငးေနတဲ့ သူေတြကို (ကေလးေတြ မိန္းမေတြပါမက်န္) အတင္းတြန္းထိုးျပီး သူလိုခ်င္တဲ့ စားခ်င္တဲ့ ေတာ၀က္ရဲ႕ ေပါင္ပိုင္းကို အတင္းဆြဲယူ ဖဲ့စားျပီး တျခားသူေတြ အနားမကပ္ႏိုင္ေအာင္ မာန္ဖီတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ စားျပီးေတာ့ တျခား လက္ေအာက္ ငယ္သားထဲက ခြန္အားၾကီးသူေတြဟာ သူ႔ထက္ငါ ႏိုင္လို မင္းထက္ လုယက္စားၾကတယ္။ အၾကြင္းအက်န္ကိုမွ မိန္းမေတြနဲ႕ ကေလးေတြ စားၾကရတယ္။ အလြန္ရိုင္းစိုင္းျပီး လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း နိမ့္ေသာ သမိုင္းဦး ေက်ာက္ေခတ္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ တင္ျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ အုပ္စုဟာ ပစၥည္းတခု သူမ်ား ဆီက လိုခ်င္ျပီဆိုရင္ေတာ့ အတင္းမရမက လုယူတယ္။ ဒါနဲ႕ ငယ္သား ျဖစ္တဲ့ မင္းသားဟာ သူသတ္လို႔ ရလာတဲ့ ၀က္စြယ္ကို ျပန္လိုခ်င္လို႔ အတင္းျပန္လုရင္းက ပဋိပကၡျဖစ္ျပီး ေက်ာက္ဂူရဲ႕ ေအာက္ဘက္ ေခ်ာက္ထဲကို အတြန္းခ်ခံလိုက္ရတယ္။ (သည္းခံ ပါခင္ဗ်.. ဇာတ္ေၾကာင္း ဇာတ္ရည္လည္မွ ေျပာခ်င္တဲ့ အျမင္ေပၚလြင္မွာမို႔ ဆက္ေျပာပါရေစ)
ဒါနဲ႕ မင္းသားျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္ေခတ္လူသား ဟာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ မေသပဲ ဒီအုပ္စုနဲ႕ ေ၀းရာဆီကို ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ သြားရင္းနဲဲ႕ တျခားေသာ အရပ္မွာ အသား၀ါတဲ့ လူမ်ိဳးစုတစုကို မထင္မွတ္ပဲ သြားေတြ႕တယ္။ ဒီလူမ်ိဳးစုေတြက ထူးဆန္းသဗ်ာ။ သူအရင္ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြနဲ႕ မတူပဲ အေတာ္အတန္ ယဥ္ေက်းတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒိအသား၀ါ လူမ်ိဳးစုေတြဟာ အထူးျပဳလုပ္ထားတဲ့ လွံတံေတြနဲ႕ အမဲလိုက္ တတ္တယ္။ ေရထဲက ငါးေတြကို လွံနဲ႕ ဖမ္းတတ္တယ္။ သီးႏွံေတြ စနစ္တက် စိုက္ပ်ိဳး တတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ အေတာ္ေလး စည္းလံုး ညီညြတ္ၾကျပီး သင့္သင့္ ျမတ္ျမတ္ ရွိၾကတယ္။ မိန္းမေတြ ကေလးေတြကို ဦးစားေပးတယ္။ ဒီလို ယဥ္ေက်းတဲ့ သူေတြၾကားထဲ ေရာက္သြားေတာ့ အရိုင္းအစိုင္းျဖစ္တဲ့ မင္းသားက အံမ၀င္ဘူး။ သူက ထိုလူေတြကို တအံ့တၾသ ျဖစ္ရျပီး ထိုလူေတြကလဲ သူ႔ကို တအံ့တၾသ ျဖစ္ရတယ္။ အရိုင္းအစိုင္းကလာတဲ့ သူျဖစ္တဲ့ အတြက္ လွံတံေတြကိုေတြ႕ေတာ့ သူလိုခ်င္တဲ့အတြက္ အတင္းလုယူတယ္။ ေနာက္ ဟိုက မေပးေတာ့ အၾကမ္းဖက္နည္းနဲ႕ တိုက္ခိုက္တယ္။ အသတ္ကိုေတာင္ ေသေအာင္ ၾကံစည္တဲ့ အထိ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဒီလူရိုင္းဟာ ဒီအဖြဲ႕မွာလဲ အံမ၀င္ေတာ့ပဲ သူထပ္ထြက္သြားျပန္တယ္။ အတိုခ်ံဳး ေျပာရရင္ (အဲေလ..ကၽြန္ေတာ့္ အတိုခ်ံဳးက အေတာ္ရွည္ေနျပီ) ေနာက္ဆံုး မင္းသားဟာ အသား၀ါ ယဥ္ေက်းေသာ အုပ္စုက ေကာင္မေလးေၾကာင့္ လူယဥ္ေက်းအဖြဲ႕နဲ႕ ျပန္ပူးေပါင္းမိျပီး သူ႔ဌာေနက အရိုင္းေကာင္ေတြကို ျပန္တိုက္ၾကတယ္။ လူယဥ္ေက်းေတြ ေအာင္ပြဲရသြားၾကတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရလိုက္တာ ၂ခ်က္ရွိတယ္..။ (တျခားသူေတြကလဲ တျခား အခ်က္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ ပိုရခ်င္ရမွာေပါ့)။ တစ္ခ်က္က ႏိုင္လိုမင္းထက္၊ ခြန္အား အားကိုးျဖင့္ မတရား အႏိုင္ယူျခင္းဟာ ဉာဏ္ရည္ နိမ့္ပါးေသာ ၊ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ နိမ့္က်ေသာ သူမ်ားရဲ႕ လုပ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ့ evolution ဆင့္ကဲ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္စဥ္အရ ယဥ္ေက်းေသာ အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူေတြကသာ လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းကို ဦးေဆာင္ အႏိုင္ယူ ပဲ့ကိုင္ ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။
အဲ့ဒိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယေန႔ ျပဳမူ လုပ္ေဆာင္ေနမႈ မ်ားသည္ evolution ဆင့္ကဲ ေျပာင္းလဲမႈ ရွိရဲ႕လား၊ ဉာဏ္ပညာအားျဖင့္၊ စာရိတၱအားျဖင့္ တိုးတက္သြားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ devolution ျပန္လည္ ဆုတ္ယုတ္ နိမ့္က် သြားလား ဆိုတာ ဆင္ျခင္ ၾကည့္ ၾကဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္လို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ရုပ္၀တၳဳပိုင္း ဆိုင္ရာေတြ တမုဟုတ္ခ်င္း တိုးတက္ လွ်က္ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာမ်ားတြင္ (တခ်ိဳ႕တြင္) ညစ္တြန္းတြန္း ေနၾကတာ၊ အခ်င္းခ်င္း ေခ်ာက္ခ် ေနၾကတာ၊ လက္နက္အားကိုး၊ ခြန္အား အားကိုးျဖင့္ ႏိုင္လိုမင္းထက္ ျပဳမူေနၾက တာေတြဟာ တိုးတက္သလား ဆုတ္ယုတ္သြားသလား ခင္ဗ်ာ။ ေခတ္ေနာက္ျပန္ျပီး လူ႔အရိုင္းအစိုင္း ေခတ္ကို ျပန္လည္ မေဖာ္ေဆာင္မိဖို႔ အေရးၾကီးလွပါတယ္။
ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားျခင္းဟာ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္က်က္သေရ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္း ဒီလူမ်ိဳး ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အဆင့္အတန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မား တယ္ဆိုတာ ရုပ္၀တၳဳပိုင္း ဆုိင္ရာ တိုးတက္ တာေတြ အျပင္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေတြးအေခၚပိုင္းဆိုင္ရာ မွာ တျခားလူမ်ိဳးေတြထက္ ေခါင္းတလံုး သာေန တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
“ရွိျပီးသား အေတြး အျမင္ေတြကို ျပန္လည္သံုးသပ္ပါ။ ေခတ္ကာလႏွင့္ မကိုက္ညီေတာ့ေသာ အေတြးမ်ားကို လွီးဖယ္ ထုတ္ျပီး စြန္႔ပစ္ပါ။ အေတြးအျမင္သစ္ေတြ တီထြင္ ၾကံဆပါ။ ျပီးေတာ့ လက္ေတြ႕ အေကာင္ အထည္ေဖာ္ပါ။”
မိမိကိုယ္ကို မိမိ တိုးတက္ေအာင္ အျမဲတမ္း ေတြးေတာ ဆင္ျခင္ေနရပါမယ္။ ဉာဏ္ပညာ အေတြးအေခၚေတြ ျမင့္မား ေစဖို႔ မ်ားမ်ား ေတြးေခၚေပးဖို႔ ဖတ္ရႈေလ့လာ ဆည္းပူး ဖို႔၊ သင္ခန္းစာ ယူဖို႔ အမ်ားၾကီး လိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဦးေႏွာက္ေတြကို တိုးတက္ေနေသာ ရုပ္၀တၳဳ ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ား ေပၚမွာ တင္ အလုိက္သင့္ ေမွ်ာမေနပါနဲ႕။ ကိုယ္တိုင္ ၾကံစည္ ေတြးေတာ ၾကည့္ပါ။ လမ္းစ ထြင္ၾကည့္ပါ။ သဘာ၀ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ ဦးေႏွာက္ဆိုတာ ေတြးဖို႔ အတြက္ ျဖစ္လို႔ အလကား မထားပါနဲ႕။မ်ားမ်ား ေတြးပါ။ မ်ားမ်ား အလုပ္ေပးပါ။ ဦးေႏွာက္ အဟာရလဲ ျပည့္၀ေနပါေစ။ ဒါမွ အသံုးမ်ားလာတဲ့ အတြက္ အျမဲ ထက္ျမက္ ေနျပီး သူမ်ားထက္ ေရွ႕ၾကိဳျမင္ ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ဘယ္ေတာ့မွ ေခတ္အေျခအေန ေၾကာင့္ ၊ လြတ္လပ္မႈ မရွိတာေၾကာင့္ အခ်ိန္မရတာေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ ညာေၾကာင့္ ရယ္လိုပ ဆင္ေျခ မေပးပါနဲ႕။ ဒါေတြဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သံေခ်းတက္ ေစမယ့္ ခပ္ညံ့ညံ့ ဆင္ေျခေတြ ျဖစ္ပါတယ္”
ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ထဲက အေတြးအျမင္ေတြ၊ အသိဉာဏ္ပညာေတြကို ဘယသူမွ လာထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရပါဘူး။ ဆိုေတာ့ မိမိ အသိဉာဏ္ပညာ တိုးတက္ေစမႈသည္ မိမိဘာသာ ရွာၾကံဆည္းပူး ရမည္သာ ျဖစ္ျပီး အျခား မည္သည့္ ဗဟိႏၶ အေႏွာင့္အယွက္ကိုမွ အျပစ္ပံုခ်ေန စရာ မလိုေပ။ ေခတ္အေျခအေန မေကာင္းတာေၾကာင့္ ဆိုကာ ထိုင္ျပီး စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ေနလဲ ဒီေခတ္အေျခအေနၾကီးက တိုးတက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္စရာ ရွိတာ ကိုယ္ဆည္းပူး စရာရွိတာေတြကို ဆက္လက္ ျပဳလုပ္ေနရမွာပါ။ Globalization ေခတ္ၾကီးထဲမွာ အျမဲတမ္း ေျပးမေနရင္ ေနာက္ေကာက္ က်သြားမွာပါပဲ။
လူတိုင္းဟာ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ႏိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ အဲ့ဒိလို ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ကိုယ့္ဘက္က ၾကိဳတင္ အျမဲ ျဖည့္ယူထား ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္က ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ႏိုင္မယ့္ အရည္ေသြး ျပည့္ျပီးသား ျဖစ္ေနရင္ အေျခအေန အခ်ိန္အခါ မေရြး၊ ဘယ္ေနရာ မေရြး မွန္ကန္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
နိဂံုးခ်ဳပ္ အေနနဲ႕ ေျပာခ်င္တာက မ်ားမ်ားေတြးပါ။ မ်ားမ်ား တီထြင္ၾကံဆပါ။ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး တိုးတက္ေစတာဟာ အသိဉာဏ္ပညာ သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာရွိ ပညာတတ္ လူတန္းစားမ်ားေလေလ တိုင္းျပည္ တျပည္ဟာ အလွ်င္ အျမန္ တိုးတက္ ေလေလပါပဲ။ လူငယ္မ်ား စနစ္တက် ဆည္းပူး ေလ့လာ ၾကပါ။ ေဖာက္ထြက္ ေတြးၾကပါ။ ေရွ႕ကလဲ မဦးေဆာင္ႏိုင္၊ လမ္းေဟာင္းလဲ ေနာက္က မလိုက္၊ လမ္းသစ္လဲ မထြင္ႏိုင္ပဲ ဂဏန္းသြား သြားမေန ၾကပါနဲ႕။ အက်ိဳးမဲ့ ျငင္းခုန္ျခင္းေတြ ေလွ်ာ့ၾကပါ။ မည္သည့္ ဘက္ အစြန္းျဖစ္ေစ အႏၱရာယ္မ်ားလွပါတယ္။ အစြန္းလြတ္ေအာင္ ဉာဏ္ပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ဗဟုသုတကို အာသာငမ္းငမ္း လိုက္စား ၾကပါ။ အနာဂတ္ တိုးတက္ေသာ ၊ လြတ္လပ္ေသာ ၊ အင္အားၾကီးေသာ လူ႔ေဘာင္ အဖြဲ႕အစည္းၾကီး ေပၚထြန္းလာေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္သည့္ စြမ္းပကားမွာ အသိဉာဏ္ပညာမွ တပါး အျခား မရွိပါေၾကာင္း..။
(ရုပ္၀တၳဳပိုင္း ဆိုင္ရာမ်ားေပၚတြင္သာ သာယာေနေသာ ညီငယ္၊ ညီမငယ္ေလးမ်ားႏွင့္၊ ေခတ္အေျခအေန မေကာင္းဘူးကြာ လို႔ မၾကာခဏ ညည္းညဴေလ့ရွိေသာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕အား ရည္ရြယ္၍ ေရးသား အပ္ပါတယ္…)
မင္းယြန္းသစ္
by ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ရပ္ဆီသုိ႔ on Thursday, May 31, 2012 at 1:20pm
