လူပ်ဳိႀကီး

ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္တေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေက်ာင္းဆရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ စာေရးဆရာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္တာေတြခ်ည္း ေျပာေနတယ္၊ ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားက ဘာလဲလို႔ေတာ့ မေမးလိုက္ပါနဲ႔... ကၽြန္ေတာ္က ေျဖခ်င္ေနလို႔ပါ။ ဟုတ္ကဲ့... ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ဳိႀကီးပါ။

လူပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ရတာ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလိုေျပာလိုက္လို႔ မဲ့ရြဲ႕လို႔ စကားတင္း မဆုိလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္... တကယ္ေကာင္းလို႔ ေကာင္းတယ္ ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ား အထူးသျဖင့္ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ား ရတဲ့အခါ မိတ္ဆက္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ဘယ္သူပါ၊ အသက္က ဘယ္ေလာက္ပါ၊ အဲ... ၿပီးေတာ့ ဘာေျပာတယ္ ထင္ပါသလဲ။ ဟဲ ဟဲ... ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ဳိႀကီးပါလို႔...။ မပိုင္ဘူးလားဗ်ာ။

လူပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ရတာ ေကာင္းပါတယ္၊ ဂုဏ္ရည္တခုလည္း ရွိတယ္လို႔ အလိုလို ထင္မိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တံဆိပ္ကပ္ထားတာ မခံရေသးတဲ့ ပစၥည္း၊ ပိုင္ရွင္ မရွိေသးတဲ့ အရာ၀တၳဳ ျဖစ္တာမို႔ လူတိုင္းမွာ အဲဒီပစၥည္း၊ အဲဒီအရာကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရွိသလို လူတုိင္း ၀ယ္ခ်င္လာေအာင္ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုလည္း လုပ္လို႔ ရပါတယ္။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ဆိုတာက ပက္ကင္ ေျပာင္းထုတ္တာ၊ အေရာင္တင္တာ၊ ေဆးျခယ္တာကို ေျပာတာပါ။

ဒီေတာ့ ဟိုလိုလုိ ဒီလုိလို လုပ္ခ်င္တဲ့ စရိုက္ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဟိုလိုလို ဒီလုိလို လုပ္သာတဲ့ အခြင့္အေရးရွိတဲ့ လူပ်ဳိႀကီးဂုဏ္တို႔ဟာ အံက် ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ လူပ်ဳိႀကီးဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာေတာ့ နည္းနည္းပြင့္တာေပါ့ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေပါ့။ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ၊ ဟုတ္ခ်င္လည္း တကယ္ ဟုတ္ေနမွာပါ။

ဒီေနရာမွာ အပ်ဳိႀကီးနဲ႔ လူပ်ဳိႀကီး မတူပါဘူး။ ႏွိမ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... အပ်ဳိႀကီးဆိုတာက အိတ္စ္ပါရာ ဒိတ္ ပါေနသလိုပါပဲ... ခဏေန သိုးေတာ့မွာကိုးဗ်။ လူပ်ဳိႀကီးကေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး... အဲဗား ရယ္ဒီဆိုတာမ်ဳိးပါ။ ဒါေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့လည္း ေစ်းႀကီးတတ္ပါတယ္။ ဟဲ ဟဲ... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေစ်းမႀကီးပါဘူး။ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းေလးပါ (ႀကဳံတုန္း ေၾကာ္ျငာ၀င္ထားတာပါ)။

ဆက္ရရင္ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴးေလး စကားေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။ ဥပမာတခု ေဆာင္ျပပါ့မယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းက လန္ဒန္မွာ အဓိကရုဏ္းေတြျဖစ္ၿပီး ဆိုးသြမ္းလူငယ္တခ်ဳိ႕ ခုိးဆိုး လုယက္၊ ဖ်က္ဆီး၊ ဆိုင္ေတြ မီးရႈိ႕ၾကေတာ့ စိတ္ပူတဲ့ (ခင္တဲ့) သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕က လွမ္းေမးၾက၊ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ဘာျပန္ေျပာတယ္ ထင္ပါသလဲ။ ``မေသ ေသးပါဘူးဗ်ာ`` ``မာမာခ်ာခ်ာ ရွိေနပါေသးတယ္`` စသျဖင့္ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ တေယာက္က တကယ့္လူပ်ဳိႀကီးပဲလို႔ စကားျပန္ဆိုပါတယ္။ အမယ္... လူပ်ဳိႀကီးဆို ဒီလို ျပန္ေျပာသလား။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မသိပါ၊ လူပ်ဳိႀကီးမို႔ လူပ်ဳိႀကီး စကား ေျပာလိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ထဲ ရွိတာကို ေျပာတတ္ပါတယ္၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴး စကားေျပာခ်င္ပါတယ္။ တေနကုန္ (တေန႔ ၁၀ နာရီေလာက္) အလုပ္ လုပ္ထားၿပီးၿပီ၊ ေတာ္ၿပီေပါ့ဗ်ာ... မဟုတ္လား။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆိုရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရႊတ္ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာသင့္တယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလိုပဲ ခံယူ က်င့္သုံး ေျပာဆုိပါတယ္။ အၿမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့... ဒါေပမဲ့ အၿမဲတမ္းနီးပါးပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ဳိႀကီးျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္း ေနာက္တခ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း အဲဒီရႊတ္ေနာက္တတ္တာက ျပႆနာတခုအေနနဲ႔ သြားရွိေနပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ရႊတ္ေနာက္တယ္လို႔ မေခၚပါဘူး၊ ေပါတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူတုိ႔က ``ဟယ္... ေပါရဲလိုက္တာ`` တဲ့။ အဲဒီလို ေျပာတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေပါတယ္ဆိုတာ ရွားတာထက္ေတာ့ လူေတြကို စိတ္ခ်မ္းသာေစတယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။ ရွားတယ္ဆိုရင္ လူေတြ အလြယ္မရႏိုင္လို႔ စိတ္ဒုကၡ ေရာက္ၾကရတယ္ မဟုတ္လား။

တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကသာ လူပ်ဳိႀကီး တန္မဲ့ ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အကုန္ထုတ္ေျပာေနတာ ေနရာက်ရဲ႕လားေတာင္ မသိပါဘူး။ ကဲဗ်ာ... မထူးေတာ့ပါဘူး၊ ေျပာလက္စနဲ႔မို႔ ဆက္ႀကဲလိုက္ပါဦးမယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္း ေနာက္တေၾကာင္းလည္း ရွိျပန္ပါေသးတယ္။

အဲဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကသာ စိတ္ထဲ အတည္ႀကံစည္ ေတြးေတာ့မိလုိ႔ တကယ္ေျပာေပမယ့္ အမ်ားအတြက္ေတာ့ ရယ္စရာ ျဖစ္ေနမွာပါ၊ မရွက္ေတာ့ပါဘူး... ေျပာျပပါဦးမယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ကိုရီးယားယဥ္ေက်းမႈ စတင္ရိုက္ခတ္ ေခတ္စားလာတဲ့ ဂၽြန္ေစာ အြန္ေစာတို႔ပါတဲ့ ``ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြ ခ်စ္သက္ေသ`` က စလို႔ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လိုက္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္၊ ႀကိဳက္လည္း ႀကိဳက္ပါတယ္၊ ခံလည္း ခံစားလို႔ရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက အဲဒီမွာ ဇာတ္လိုက္မင္းသမီးလုပ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြက မင္းသားလုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ ဆရာ၊ ဦးေလးအရြယ္ စသျဖင့္ကို ခ်စ္ေၾကာင္း ႀကိဳက္ေၾကာင္း စေျပာပါတယ္။ ``ဟ... တယ္မိုက္ပါလား`` လို႔ ထခုန္မိမတတ္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာသြားပါတယ္။ ငါ့ လာေျပာလို႔ကေတာ့ အကိုက္ပဲ လုိ႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။

အဲဒီ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ဳိႀကီး ျဖစ္သြားေစတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္း တခုဆိုရင္ မမွားေလာက္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလို ဇာတ္လိုက္မင္းသမီးေလးလို အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ၿပီး ေျပာလာမယ့္ ေကာင္မေလးကို ေစာင့္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္သြားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္က ေကာင္မေလးေတြက တျခားအရာေတြ ျဖစ္တဲ့ ဘီယာေသာက္ခ်င္ ေသာက္မယ္၊ စကတ္တုိတုိ ၀တ္ခ်င္၀တ္တယ္၊ က်န္တဲ့ တျခား ေကာ္ပီေတြဆို အလြယ္ ကူူးတတ္ေပမယ့္ ရည္းစားစကား စေျပာဖို႔ၾကေတာ့ လိုက္မလုပ္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္မုန္းပါတယ္။

အဲ... အြန္လိုင္းမွာက်ေတာ့ တခ်ဳိ႕ေကာင္မေလးေတြက သိပ္ရဲျပန္ပါတယ္။ ကိုရီးယားဇာတ္လိုက္ မင္းသမီးထက္ေတာင္ အျပန္တရာေလာက္ သာေနျပန္ပါေသးတယ္။ ``ေဟ့ လူႀကီး... မေျပးနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို ရေအာင္ယူမယ္`` တို႔၊ ``ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ... ေယာက္်ားေလးျဖစ္ၿပီး စကားနည္းလိုက္တာ`` တို႔၊ ``ခင္ဗ်ားႀကီးက ေဂၚေတး (ေဂး) ႀကီးလား မသိပါဘူး`` တို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွိပ္စက္ၾကပါတယ္။

အဲဒီလိုအခါမ်ဳိးက်ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္မိပါတယ္၊ အားလည္း ငယ္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ျပင္းထန္လွတဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ စကားေတြကို ေၾကာက္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ တကယ္ မလုပ္ၾကမွာစိုးလို႔ စိတ္ညစ္တာရယ္... စကား စကား အြန္လိုင္းမွာပဲ ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးလို႔ရယ္သာပါ။

အင္း... အခ်ဳပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲ...။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ဘယ္သူပါ၊ အသက္က ဘယ္ေလာက္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က လူပ်ဳိႀကီးပါလို႔ အခုခ်ိန္ထိ ေျပာေနတုန္းပါပဲ။ အရသာ ရွိလိုက္တာဗ်ာ...။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၂ ရက္။

ည ၉ နာရီ။

www.septembermyo.wordpress.com မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။