(၁) ပစၥည္းဥစၥာကို ႏွေျမာ၀န္တိုတဲ႔ မစၧရိယပုဂၢိဳလ္၊
(၂) ကာမဂုဏ္အၾကား၌ ေမ႔ေလ်ာ့ေနေသာ ပမာဒပုဂၢိဳလ္ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိမွာပါ။
မစၧရိယဆိုတာ ၀န္တိုျခင္း၊ ၀န္တိုတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ပါ။ ျမန္မာစကားအဓိပၸါယ္ အႏွစ္သားအရ ၀န္ဆိုတာ သူတစ္ပါး ႀကီးပြား ခ်မ္းသာတာကို ၀မ္းေျမာက္ရမည့္တာ၀န္ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ တာ၀န္အသီးသီးရွိၾကရာမွာ ကိုယ့္ထက္သာ လြန္သူကို အမွန္တကယ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ၀မ္းေျမာက္ရမည့္တာ၀န္ ဆိုတာလည္း ရိွရမွာပါ။ ကိုယ့္ထက္သာလွ်င္လည္း ခ်ီးမြမ္းရပါ့မယ္၊ ေျမွာက္စားရပါ့မယ္၊ ၀မ္းေျမာက္ရပါ့မယ္။ ဒါမွ ၀န္ ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္ျဖင့္ ျပည့္စံုမွာပါ။ သို႔ေပမယ့္ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုၾကဘူး၊ ကိုယ္သာဖို႔အတြက္ သူတစ္ပါးကို နင္းတက္တတ္ၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္ တာ၀န္မသိသူ၊ ၀န္ဆိုတာနဲ႔ မျပည့္စံုသူေတြပါပဲ။
တို ဆိုတာကေတာ့ တြန္႔တိုတာ၊ တိုေတာင္းတာလို႔ ယူရမွာပါ။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ မစၧရိယစိတ္ရွိတဲ႔သူဟာ ကိုယ္သာ ခ်မ္းသာ လိုတယ္၊ သူတစ္ပါး မခ်မ္းသာေစခ်င္ဘူး။ အလွဴအရိပ္ေရာင္ ျမင္ရင္ပဲ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေရွာင္ကြင္းသြားတတ္တာပါ။ ထိုယ့္ထက္နိမ္႔ပါးသူ၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူကို ေပးလွဴလိုစိတ္ မရွိဘူး။ သူတစ္ပါးဆီကလိုခ်င္တယ္၊ ကိုယ့္ဆီက ေပးဖို႔က်ေတာ့ တြန္႔တိုေနတယ္။ ဤအရာေတြသည္ မစၧရိယ၏ သေဘာအာနိသင္ေတြပါပဲ။ သုတ္မဟာ၀ါ သကၠပဥၥသုတ္မွာ သိၾကားမင္း က ဘုရားရွင္အား-
အရွင္ဘုရား..သတၱ၀ါေတြဟာ ပင္ပန္းညိႈးႏြမ္းျခင္း၊ ဒဏ္ထိျခင္း၊ ရန္မ်ားျခင္း၊ စိတ္မခ်မ္းသာျခင္း မျဖစ္လိုပါဘဲလ်က္ ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္၊ ဤသို႔ ဒုကၡမျဖစ္လိုပါပဲ ဒုကၡျဖစ္ရျခင္းဟာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ပါလဲဘုရား..လို႔ ေလွ်ာက္ထား တယ္။ ဘုရားရွင္က- အိုသိၾကားမင္း…သတၱ၀ါေတြဟာ ဒုကၡမျဖစ္လိုပါပဲ ဒုကၡျဖစ္ရျခင္းဟာ တစ္ျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ မစၧရိယဆိုတဲ႔ ကိုယ့္ပစၥည္းအေပၚ မခြဲႏိုင္ မခြါရက္ တပ္မက္ျခင္းႏွင့္ ဣသာေခၚတဲ႔ သူတစ္ပါး ၾကီးပြားခ်မ္းသာ တာ မနာလိုျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျဖၾကားေတာ္မူပါတယ္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡကို ျဖစ္ေစတတ္တဲ႔ ထို မစၧရိယတရား ကင္းပါးေအာင္ တတ္အားသမွ် အလွဴဒါန ျပဳသင့္ပါတယ္။ အလွဴဒါန ျပဳတယ္ဆိုရာမွာလည္း ဘုရားေလာင္းေတာ္ဆိုလွ်င္ ဖန္ခြက္တစ္ခုထဲမွ ေရကို ေမွာင္သြန္ခ်လိုက္သလို လွဴဒါန္း လိုက္တာပါ။ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ထိုသို႔ လွဴဒါန္းဘူးသလားဆိုတာ ျပန္လည္ စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ ဥပမာ- မရွိဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ႔ ဘ၀၀ိပါတ္ ဒုကၡတိေရာက္ေနတဲ႔သူမ်ားကို လမ္းမွာ ေတြ႔ရင္ ကိုယ့္ပုိက္ဆံအိတ္ကို အကုန္ေမွာက္၍ လွဴခဲ႔ဘူးၿပီလား။ ဘယ္အတိုင္းတာထိပါ လွဴဒါန္းဘူးၿပီလည္း စသျဖင့္ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး ရြာတစ္ရြာမွာ ၾကြသြားေတာ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္က သူတို႔ရြာကို တိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္ ၾကြလာတာ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ သူ႔မွာရွိတဲ႔ ရွိသမွ် ပစၥည္းေလးကို ပုခံုးထက္က တံဘက္စြန္းမွာ ခ်ည္ၿပီး လာကန္ေတာ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကို အကုန္လွဴလိုက္ပါတယ္။
သူ႔မွာ ရွိသမွ် အကုန္ပါပဲတဲ႔။ ဆရာေတာ္ၾကီးက ဒကာမၾကီး၏ သဒၶါ တရားကို ခ်ီးေျမွာက္ေသာအားျဖင့္ အဘြားကို တစ္နာရီၾကာၾကာ တစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ တရားခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူပါတယ္။ အဘြားလွဴလိုက္တာ စိန္၊ ေရႊ၊ လက္၀တ္လက္စားမ်ား မဟုတ္ပါ။ သူ႔မွာ ပိုင္ဆိုင္ေသာ တစ္က်ပ္ႏွင့္ ခုႏွစ္ဆယ့္ငါးျပား မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ အရမ္းပီတိျဖစ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ နည္းတာမ်ားတာ ပဓာနမဟုတ္ အကုန္သြန္၍ လွဴဒါန္းလိုေသာ ေစတနာသာ အဓိက ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အလွဴဒါနတစ္ခုေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ညဴးမႈ မျဖစ္ေစလိုပါ။ သူတစ္ပါးတိုက္တြန္းလြန္းလို႔သာ လွဴလိုက္ရတယ္၊ စိတ္က ႏွေျမာေနတာမ်ိဳးလည္း မျဖစသင့္ပါ။ လွဴမိတာ မွားေပါ့ဆိုတဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ပစၥည္းဥစၥာေပၚ ျပန္လည္ ႏွေျမာေနလွ်င္လည္း ပစၥည္းလည္း မျမဲ၊ မိမိလည္း မျမဲ၊ ဘာမွ မျမဲေသာ သေဘာကို ဆင္ျခင္ပါ။ အလွဴ၀တၳဳ နည္းသည္ျဖစ္ေစ၊ အလွဴ၀တၳဳညံ့သည္ျဖစ္ေစ ေစတနာ သဒၶါတရားဆိုတဲ႔ အရည္အခ်င္းေကာင္းခဲ႔လွ်င္ မစၧရိယကို ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။
မလွဴျဖစ္ေသာအရာ ႏွစ္မ်ိဳးအနက္ ဒုတိယျဖစ္တဲ႔ ပမာဒပုဂၢိဳလ္ပါပဲ။ ပမာဒဆိုတာ ေမ႔ေလ်ာ့ေနတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာကို ေမ႔တာလည္းဆိုလွ်င္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ရမွာ ေမ႔ေလ်ာ့ေနတာပါ။ ေမ႔ေလ်ာ့ျခင္းမွာလည္း အေၾကာင္းတရား ႏွစ္မ်ိဳးရွိျပန္ပါတယ္။
(၁) အခ်ိဳ႕ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ တိရစၧန္မ်ားလိုပဲ ကုသိုလ္ဆိုတာလည္း မသိဘူး၊ ကုသိုလ္ရဲ႕အက်ိဳးဆိုတာလည္း မသိဘူး၊ အကုသိုလ္ကိုလည္း မသိဘူး၊ အကုသိုလ္ရဲ႕ အက်ိဳးကိုလည္း မသိဘူး၊ မသိတဲ႔အတြက္ ကုသိုလ္ကို မလုပ္ဘူး၊ ကုသိုလ္လုပ္ဖို႔ ေမ႔ေနတယ္၊ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုေတာ့ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ ေမ႔တဲ႔လူ လို႔ ေခၚဆိုပါတယ္။
(၂) အခ်ိဳ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ကံ-ကံရဲ႕အက်ိဳးကို သိသင့္သေလာက္ သိၾကပါတယ္၊ ႏို႔ေပမယ့္ စား၀တ္ေနေရး အ တြက္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရတာနဲ႔ ကုသိုလ္ျပဳဖို႔ ေမ႔ေလ်ာ့ေနၾကတယ္၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုေတာ့ တဏွာေၾကာင့္ေမ႔တဲ႔သူလို႔ ေခၚဆိုပါတယ္။
မႏုႆေဒါဘဂၢံ ၀ါ ဟိ အပါယုပၸတၱိ ၀ါ သဗၺံ ပမာဒမူလကံ ေယ၀။
ဟိ-မွန္၏၊ မႏုႆေဒါဘဂၢံ ၀ါ- ဘုန္းကံမဲ႔ေသာ ေအာက္တန္းစား လူအျဖစ္သည္လည္းေကာင္း၊ အပါယုပၸတၱိ ၀ါ- ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ျပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ အပါယ္၌ျဖစ္ရျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ သဗၺံ-အလံုးစံုေသာ ပ်က္စီးျခင္းသည္၊ ပမာဒမူလကံ ေယ၀-ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔၌ ေမ႔ေလ်ာ့ျခင္းလွ်င္ အေၾကာင္းရင္းရွိသည္သာတည္း လို႔ ဓမၼပဒအ႒ကထာမွာ ဖြင့္ျပေတာ္မူပါတယ္။
သာမာန္ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ လက္ရွိဘ၀ခ်မ္းသာမႈကို အတိတ္ကံေၾကာင့္ဟုလည္း မဆင္ျခင္ဘဲလ်က္ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုမွာ နစ္ ေျမာၾကတာမ်ားပါတယ္။ သားေရး၊ သမီးေရးေတြ၊ ကိုယ့္အတြက္ သူ႔အတြက္စသျဖင့္ ေမ႔ေလ်ာ့ေနၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ ကိုယ့္သ႑ာန္မွာ ကိေလသာေတြ ၀င္ေနသလား ဘယ္လိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာလည္း ေဘးကေနမၾကည့္ၾကဘူး၊ မျမင္တတ္ ၾကဘူး။ ခ်မ္းသာမႈဒဏ္ကိုလည္း ခံႏိုင္ရည္အေတာ္နည္းၾကပါတယ္။ ခ်မ္းသာလာတယ္၊ အဆင္ေျပလာတာနဲ႔အမွ် ကာမဂုဏ္တို႔ျဖင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔ကို ေမ႔ေလ်ာ့တတ္ၾကတယ္။ ဒီလို ေမ႔ေလ်ာ့ျခင္းဆိုတဲ႔ပမာဒတရားကို ပယ္ေဖ်ာက္ ၿပီးေတာ့ ဒါနဆိုေသာအရာကို ျပဳသင့္လွပါတယ္။
အမ်ားအတြက္ လွဴဒါန္းတဲ႔ေနရာ၊ အမ်ားအတြက္ ေဆာင္ရြက္တဲ႔ေနရာမွာ တစ္ေလာကလံုးမွာ ျမတ္ဗုဒၶသာ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ပရဟိတ စြမ္းေဆာင္ရွင္ျဖစ္ပါတယ္။ ပရဟိတ စိတ္နဲ႔ပဲ ခက္ခဲတဲ႔ ပါရမီေတြ ျဖည့္က်င့္ခဲ႔တာပါ။ ပရဟိတေစတနာရွင္ဟာ ကိုယ့္ေက်းဇူးကိုသိလို႔ တုန္႔ျပန္မႈ လံုး၀ေမွ်ာ္စရာမလိုပါဘူး။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔ ျပဳက်င့္တဲ႔ ပါရမီဆိုတာလည္း သဗၺညဳတဉာဏ္ကို ဦးတည္ၿပီးေတာ့ အမ်ားအတြက္ အဆင္ေျပပါေစ၊ အက်ိဳးရွိပါေစေတာ့ရယ္လို႔ ကိုယ့္အတြက္ မငဲ႔ကြက္ပဲ လွဴဒါန္းခဲ႔ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ထိုေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးဟာ-
ဧ၀ေဥၥ ဘိကၡေ၀ ဇာေနယ်ံ၊ ဒါနသံ၀ိဘာဂႆ ၀ိပါကံ ယထာဟံ ဇာနာမိ၊ န ဒတြာ ဘုေဥၥယ်ံ၊ န စ ေနသံ မေစၧရမလံ စိတၱံ ပရိယာဒါယ တိေ႒ယ်
ရဟန္းတို႔…..ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲျခင္း ေစတနာရဲ႕အက်ိဳးကို ငါသိသလို သတၱာ၀ါမ်ား သိၾကမည္ဆိုလွ်င္ ကိုယ္စားမည့္ ၀တၳဳထဲက သူတစ္ပါးကို မေပးမကမ္းဘဲ ဘာကိုမွ် စားႏိုင္မည္ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ပစၥည္းကို မေပးရက္တဲ႔ မေစၧရစိတ္ဟာ လည္း သတၱ၀ါေတြကို ႏွိပ္စက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ မိန္႔ၾကားခဲ႔တာပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ မစၧရိယဆိုတဲ႔ ၀န္တိုမႈ၊ ပမာဒဆိုတဲ႔ ေမ႔ေလ်ာ့မႈ သည္တရားႏွစ္ပါးကို ပယ္ခြာလိုက္လွ်င္ ဒါနကုသိုလ္ျပဳဖို႔ အေျခအေနဟာ မိမိေရွ႕ေမွာက္မွာ ေရာက္ေနမွာပါ။
ဒါနတရားဟာလည္း-
ဒါနံ သဂၢႆ ေသာပါဏံ= နတ္ျပည္ကို တက္ဖို႔ ေစာင္းတန္းေလွကားႏွင့္လည္းတူတယ္။
ဒါနံ ပါေထယ် မုတၱမံ= သံသရာ လမ္းခရီးမွာ စားေသာက္ သံုးေဆာင္ဖို႔ ျမတ္ေသာ ရိကၡာထုပ္ႀကီးလည္း ျဖစ္တယ္။
ဒါနံ ဥဇုဂတံ မဂၢံ= နိဗၺာန္သို႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ သြားႏိုင္ေသာ ခရီးမွန္လည္း ျဖစ္တယ္။
ဒါနံ ေမာကၡပဒံ ၀ရံ= ျမတ္ေသာမဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ရဲ႕အေၾကာင္းစစ္ အေၾကာင္းမွန္လည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။
ထိုေၾကာင့္ ဒါနဆိုေသာ အမႈသည္ ျပဳသင့္ျပဳထိုက္ေသာ၊ ျပဳရမည့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ၾကီးျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတတ္စြမ္းသမွ်ျဖင့္ ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲလွဴဒါန္းၾကရမည္ ျဖစ္ပါတယ္။ လွဴဒါန္းေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲမႈသည္ ျမင့္ျမတ္သူတို႔အလုပ္ျဖစ္သလို၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ သူတို႔သည္လည္း လွဴဒါန္းေပးကမ္းျခင္း ဒါနျပဳေလ႔ရွိပါတယ္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ သူတို႔သည္ အလွဴတစ္ခုကို သာမန္လွဴျခင္းအမႈ မျပဳၾကသလို တခါတရံလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အျမဲျပဳေနၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ လွဴဒါန္းသည့္ေနရာမွာ လည္း သီလရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ၾကားေသာ ပုဂၢိဳလ္မွ မဟုတ္ပဲ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္ကို မဆို ခဏခဏ လွဴဒါန္း ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ကို ဦးတည္ လွဴဒါန္းေသာ ဒါနပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဤသည္ပင္ ဒါနပါရမီေျမာက္ ျဖည့္ဆည္းေတာ္ မူျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပါရမီျဖည့္ဆည္းျခင္းဟူသည္မွာလည္း မိမိ၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ပါရမီျပည့္လို၍ ပါရမီျဖည့္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ အမ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ပါရမီျပည့္လို၍ ပါရမီျဖည့္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
သို႔ရာတြင္ အမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္၍ ေဆာင္ရြက္သျဖင့္ မိမိအတြက္ ရေသာအက်ိဳးသည္ မိမိအတြက္ရည္ရြယ္၍ ေဆာင္ရြက္သျဖင့္ မိမိအတြက္ ရေသာအက်ိဳးထက္ အဆေပါင္း အသေခၤ် ပိုပါတယ္။ ဤသည္မွာလည္း ကမၼနိယာမ သေဘာပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ မေပးကမ္း၊ မစြန္႔ၾကဲ၊ မလွဴဒါန္းလိုေသာ မစၧရိယစိတ္ပယ္ခြါ၊ ကာမဂုဏ္ေတာမွာ ေမ႔ေျမာေနေသာ ပမာဒတရားကို ပယ္ခြါ၍ ဒါနဆိုေသာပန္းကို လက္လွမ္းႏိုင္ၾက၍ လက္၀ယ္သို႔ေရာက္ရွိကာ ထာ၀ရသံုးေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ဓမၼအလင္းေရာင္
No comments:
Post a Comment