အပၸမာယု အႏုႆနံ၊
ဟီေဠယ် နံ သုေပါရိေသာ။
စေရယ်ာဒိတၱသီေသာ၀၊
နတၳိ မစၥဳႆ နာဂေမာ။
လူသားေတြရဲ႕အသက္ဟာ အင္မတန္တိုေတာင္းတယ္။ လူသားေတြရဲ႕အသက္ တိုေတာင္းတဲ့အေၾကာင္းကို ပိုျပီးေတာ့ ေလးနက္ေအာင္ဆိုျပီး ျမတ္စြာဘုရားက ..အရက.. ဆရာၾကီးရဲ႕ အဆံုးအမကို နမူနာျပျပီးေတာ့ ဆံုးမခဲ့တယ္။
တစ္ခါတုန္းက အရကလို႕ေခၚတဲ့ ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူက မိမိရဲ႕ တပည့္ ရာေပါင္းမ်ားစြာကို မၾကာခဏ အခုလို ဆံုးမေလ့ရွိတယ္။
..တပည့္တို႕၊ လူေတြရဲ႕အသက္ဟာ အင္မတန္ တိုေတာင္းတယ္၊ အသက္ရွင္သန္ေနရျပန္ေတာ့လည္း အင္မတန္ ပင္ပန္းဆင္းရဲတယ္။ ဒါကို ဥာဏ္နဲ႕ ဆင္ျခင္ျပီးေတာ့ မေသခင္အခ်ိန္ကာလေလးအတြင္းမွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမွုကိုျပဳပါ၊ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္ပါ.. လို႕ အဲဒီလို မၾကာခဏ ဆံုးမေလ့ရွိပါတယ္။
လူ႕သက္တမ္းတိုတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ဥပမာခုနစ္မ်ိဳးနဲ႕ ဆံုးမေလ့ရွိတယ္။ (၁) ဆီးႏွင္း (၂) ေရပြက္ (၃) ေရေပၚမ်ဥ္း (၄) ေတာင္က်ျမစ္ (၅) တံေတြး (၆) အသားတစ္ (၇) သားသတ္ႏြား၊ အဲဒီ ဥပမာခုနစ္မ်ိဳးနဲ႕ လူ႕သက္တမ္း တိုေတာင္းလွတဲ့အေၾကာင္းကို ေပၚလြင္ေအာင္ ရွင္းျပေလ့ရွိတယ္။
လူသားေတြရဲ႕ အသက္၊ လူသားေတြရဲ႕ သက္တမ္းဟာ ဆီးႏွင္းေပါက္နဲ႕ တူတယ္။
ျမက္ဖ်ားေပၚမွာတင္ေနတဲ့ ဆီးႏွင္းေပါက္ေလးတစ္ခုဟာ ၾကာရွည္စြာ တည္တံ့ျခင္းမရွိဘူး၊ ေနေရာင္ျခည္ ထြက္ေပၚလာတာနဲ႕ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရတယ္။
ဆီးႏွင္းတစ္ေပါက္ရဲ႕ သက္တမ္း၊ ဆီးႏွင္းတစ္ေပါက္ရဲ႕ ျဖစ္တည္ရွင္သန္ခြင့္ဟာ အခ်ိန္ကာလ အင္မတန္ တိုေတာင္းတယ္။
အဲဒီလိုပါပဲ၊ လူသားေတြရဲ႕ အသက္ဟာ အင္မတန္ တိုေတာင္းလွပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာပါဘူး။ ဆီးႏွင္းတစ္ေပါက္ရဲ႕ သက္တမ္းလို ေပ်ာက္ပ်က္လြယ္ပါတယ္။
လူသားေတြရဲ႕ အသက္၊ လူသားေတြရဲ႕ သက္တမ္းဟာ ေရပြက္ကေလးနဲ႕လည္း တူတယ္။
ေျမျပင္ေပၚမွာ မိုးရြာခ်လိုက္တဲ့အခါ ေျမျပင္ေပၚက ေအာက္ခံမိုးေရျပင္ေပၚမွာ မိုးေရထိမွန္တဲ့ေနရာတိုင္း ေရပြက္ကေလးေတြ ထလာတယ္။ အဲဒီေရပြက္ကေလးေတြဟာ ၾကာရွည္စြာ တည္တံ့ျခင္း မရွိဘူး။ မိုးေရထိမွန္လို႕ ေရပြက္ထျပီးတာနဲ႕ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရတယ္။
ေရပြက္တစ္ခုရဲ႕ သက္တမ္း၊ ေရပြက္တစ္ခုရဲ႕ ျဖစ္တည္ရွင္သန္ခြင့္ဟာ အခ်ိန္ကာလ အင္မတန္တိုေတာင္းတယ္။
အဲဒီလိုပါပဲ၊ လူသားေတြရဲ႕ အသက္ဟာ အင္မတန္တိုေတာင္းလွပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာပါဘူး။ ေရပြက္တစ္ခုရဲ႕ သက္တမ္းလို ေပ်ာက္ပ်က္လြယ္ပါတယ္။
လူသားေတြရဲ႕အသက္၊ လူသားေတြရဲ႕ သက္တမ္းဟာ ေရေပၚမွာ တုတ္နဲ႕ေရးထားတဲ့ အေရးအေၾကာင္း၊ မ်ဥ္းေၾကာင္းနဲ႕လည္း တူတယ္။
ေရေပၚမွာ တုတ္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ မ်ဥ္းေၾကာင္းေလးတစ္ခု ေရးလိုက္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္၊ စာလံုးေလးတစ္လံုး ေရးလိုက္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီမ်ဥ္းေၾကာင္း၊ အဲဒီစာလံုးဟာ ၾကာျမင့္စြာ တည္တံ့ျခင္း မရွိဘူး။ ေရွ႕ကေရး ေနာက္ကေပ်ာက္၊ ေရွ႕ကေရး ေနာက္ကေပ်ာက္နဲ႕ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရတယ္။
ေရေပၚမ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းရဲ႕ သက္တမ္း ေရေပၚမ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းရဲ႕ ျဖစ္တည္ရွင္သန္ခြင့္ဟာ အခ်ိန္ကာလ အင္မတန္တိုေတာင္းတယ္။
အဲဒီလိုပါပဲ၊ လူသားေတြရဲ႕ အသက္ဟာလည္း အင္မတန္ တိုေတာင္းလွပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာပါဘူး၊ ေရေပၚမ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းရဲ႕ သက္တမ္းလို ေပ်ာက္ပ်က္လြယ္ပါတယ္။
လူသားေတြရဲ႕အသက္၊ လူသားေတြရဲ႕ သက္တမ္းဟာ ေတာင္ေပၚက စီးဆင္းလာတဲ့ ျမစ္ေရနဲ႕လည္း တူတယ္။
ေတာင္ေပၚကေန အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာနဲ႕ စီးဆင္းလာတဲ့ ေရဟာ ေနာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မျပန္ဘဲ ေရွ႕ကိုသာ ေတာက္ေလွ်ာက္ စီးဆင္းသြားတယ္။
ေတာင္ေပၚကေန အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ စီးဆင္းလာရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေတာင္က်ျမစ္ေရဟာ ေနရာတစ္ေနရာမွာ အခ်ိန္ၾကာရွည္စြာ တည္တံ့ျခင္း မရွိဘူး။ ျမစ္ေရ ထိျဖတ္ျပီးတာနဲ႕ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ စီးဆင္းကြယ္ေပ်ာက္သြားရတယ္။
ေတာင္က်ျမစ္ေရရဲ႕သက္တမ္း၊ ေတာင္က်ျမစ္ေရရဲ႕ ျဖစ္တည္ရွင္သန္ခြင့္ဟာ အခ်ိန္ကာလ အင္မတန္တိုေတာင္းတယ္။
အဲဒီလိုပါပဲ၊ လူသားေတြရဲ႕ အသက္ဟာလည္း အင္မတန္ တိုေတာင္းလွပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာပါဘူး။ ေတာင္က်ျမစ္တစ္စင္းရဲ႕ သက္တမ္းလို ေပ်ာက္ပ်က္လြယ္ပါတယ္။
လူသားေတြရဲ႕အသက္၊ လူသားေတြရဲ႕ သက္တမ္းဟာ တံေတြးေပါက္နဲ႕လည္း တူတယ္။ လူတစ္ေယာက္ တံေတြးေထြးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ခံတြင္းထဲမွာရွိတဲ့ တံေတြးေတြကို လွ်ာဖ်ားမွာ အရင္ စုလိုက္တယ္။ စုျပီးေတာ့မွ ေထြးလိုက္တယ္။ တံေတြးေတြကို လွ်ာဖ်ားမွာ စုလိုက္တဲ့အခ်ိန္၊ လွ်ာဖ်ားမွာ စုျပီးသားတံေတြးကို ေထြးလိုက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ ဘာမွမၾကာဘူး။
ေထြးဖို႕ရည္ရြယ္ျပီး လွ်ာဖ်ားမွာ စုထားလိုက္တဲ့ တံေတြးဟာ အျပင္ဖက္ကို မေထြးစြန္႕ခင္ လွ်ာဖ်ားေပၚမွာ ၾကာရွည္စြာ တည္တံ့ျခင္းမရွိဘူး။ ပ်စ္ခနဲ ေထြးလိုက္တာနဲ႕ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရတယ္။
လွ်ာဖ်ားေပၚက တံေတြးေပါက္ရဲ႕ သက္တမ္း၊ လွ်ာဖ်ားေပၚက တံေတြးေပါက္ရဲ႕ ျဖစ္တည္ရွင္သန္ခြင့္ဟာ အခ်ိန္ကာလ အင္မတန္ တိုေတာင္းတယ္။
အဲဒီလိုပါပဲ၊ လူသားေတြရဲ႕ အသက္ဟာလည္း အင္မတန္ တိုေတာင္းလွပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာပါဘူး။ တံေတြးတစ္ေပါက္ရဲ႕ သက္တမ္းလို ေပ်ာက္ပ်က္လြယ္ပါတယ္။
လူသားေတြရဲ႕ အသက္၊ လူသားေတြရဲ႕ သက္တမ္းဟာ အသားတစ္နဲ႕လည္း တူတယ္။
တစ္ေန႕လံုး အပူေပးထားတဲ့ သံအိုးကင္းၾကီးထဲကို အသားတံုးေလးတစ္တံုး ပစ္ခ်လိုက္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအသားတံုးကေလးဟာ ရွဲကနဲျမည္ျပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေလာင္ကြ်မ္းေၾကမြသြားရတယ္။
သံပူအိုးကင္းထဲ ထည့္လိုက္တဲ့ အသားတံုးဟာ သံပူအိုးထဲမွာ ၾကာရွည္စြာ တည္တံ့ျခင္းမရွိဘူး။ ထည့္လိုက္တာနဲ႕ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ေလာင္ကြ်မ္းတူးျခစ္ျပီးေတာ့ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရတယ္။
သံပူအိုးကင္းထဲက အသားတစ္တစ္ခုရဲ႕ သက္တမ္း သံပူအိုးကင္းထဲက အသားတစ္တစ္ခုရဲ႕ ျဖစ္တည္ရွင္သန္ခြင့္ဟာ အခ်ိန္ကာလ အင္မတန္ တိုေတာင္းတယ္။
အဲဒီလိုပါပဲ၊ လူသားေတြရဲ႕ အသက္ဟာလည္း အင္မတန္ တိုေတာင္းလွပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာပါဘူး။ သံပူအိုးကင္းထဲက သားတစ္တစ္ခုရဲ႕ သက္တမ္းလို ေပ်ာက္ပ်က္လြယ္ပါတယ္။
လူသားေတြရဲ႕အသက္၊ လူသားေတြရဲ႕ သက္တမ္းဟာ အသတ္ခံရမယ့္ ႏြားနဲ႕လည္း တူတယ္။
သားသတ္ရံုမွာ သတ္ဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ႏြားတစ္ေကာင္ကို သားသတ္ရံုရွိရာ ေခၚသြားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီႏြားရဲ႕ ေျခလွမ္းတိုင္း၊ ေျခလွမ္းတိုင္းဟာ သားသတ္ရံုနဲ႕ နီးလာတယ္။ ေသျခင္းတရားနဲ႕ နီးလာတယ္။ အသတ္ခံရဖို႕၊ ေသရဖို႕နဲ႕ နီးနီးလာတယ္။
သားသတ္ရံုဘက္ ဦးတည္ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ ႏြားဟာ ႏြားဘ၀မွာ ၾကာရွည္စြာ တည္တံ့ျခင္း မရွိဘူး။ သားသတ္ရံုေရာက္လို႕ အသတ္ခံရတာနဲ႕ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရတယ္။
သားသတ္ရံုသြားေနတဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္ရဲ႕ သက္တမ္း၊ သားသတ္ရံုသြားေနတဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္ရဲ႕ ျဖစ္တည္ရွင္သန္ခြင့္ဟာ အခ်ိန္ကာလ အင္မတန္ တိုေတာင္းတယ္။
အဲဒီလိုပါပဲ၊ လူသားေတြရဲ႕ အသက္ဟာလည္း အင္မတန္ တိုေတာင္းလွပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာပါဘူး။ သားသတ္ရံုသြားေနတဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္လို ေပ်ာက္ပ်က္လြယ္ပါတယ္။
အဲဒီလို ဥပမာခုနစ္မ်ိဳးနဲ႕ လူ႕သက္တမ္းတိုေတာင္းတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပီးေတာ့ ..တပည့္တို႕…၊ အဲဒီလို လူသက္တမ္းတိုတဲ့အေၾကာင္းကို အျမဲမျပတ္ ဆင္ျခင္ျပီးေတာ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမွုကို ျပဳၾကပါ၊ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္ၾကပါ.. လို႕ အရကဆရာၾကီးက ဆံုးမတယ္။
အမွန္ကေတာ့ အဲဒီအဆံုးအမကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဆံုးမခ်င္တာပါပဲ။ သို႕ေသာ္လည္း တိုက္ရိုက္မဆံုးမဘဲ အရကဆရာၾကီး ဆံုးမခဲ့တာကို နမူနာေပးျပီး ဆံုးမတာဟာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္လဲဆိုရင္ မိမိရဲ႕အဆံုးအမကို ပိုျပီးေလးနက္ေစခ်င္လို႕ပါ။
ဘယ္လိုေလးနက္သြားသလဲဆိုေတာ့…
လူ႕သက္တမ္းတိုလွပါတယ္လို႕ ဆံုးမခဲ့တဲ့ အရကဆရာၾကီးတို႕ ေခတ္တုန္းက လူ႕သက္တမ္းဟာ ဘယ္ေလာက္ရွည္သလဲဆိုရင္ အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းရွည္တယ္။ ဒီကေန႕ေခတ္ သက္တမ္းနဲ႕ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းဆိုတာ အသက္တမ္းရွည္လိုက္တာ၊ ကုန္ခဲလိုက္တာလို႕ ထင္စရာၾကီးပါ။
အဲဒီေလာက္သက္တမ္းရွည္တဲ့ ေခတ္မွာေတာင္မွ လူ႕သက္တမ္းဟာ တိုလိုက္တာလို႕ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းမ်ား ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းျပီး၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမွုျပဳခဲ့ၾကေသးတယ္ဆိုရင္…
ခ်စ္သားတို႕ ခ်စ္သမီးတို႕၊ ဒီကေန႕ေခတ္ လူ႕သက္တမ္းမွာ လူ႕သက္တမ္းတိုလိုက္တာလို႕ ပိုျပီးေတာ့ ဆင္ျခင္သင့္တာေပါ့၊ ဆင္ျခင္ျပီးေတာ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမွုေတြ ပိုျပီးေတာ့ ျပဳသင့္တာေပါ့။
အသက္ရွင္ေနရျပန္ေတာ့လည္း ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ သက္သက္သာသာနဲ႕ ရွင္ရသလားဆိုေတာ့ ဗဟုဒုကၡံ ဗဟုပါယာသံ၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ ပင္ပန္းျခင္းကသာ မ်ားတယ္။
..လူ႕သက္တမ္းက တိုလိုက္တာ။ အသက္ရွင္ေနရျပန္ေတာ့လည္း ဆင္းရဲျခင္းေတြကသာ မ်ားလိုက္တာ၊ ပင္ပန္းျခင္းေတြကသာ မ်ားလိုက္တာ.. လို႕ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းမ်ား ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းခဲ့ၾကပါတယ္။
အသက္ရွင္ရတာ ပင္ပန္းဆင္းရဲလိုက္တာလို႕ ေျပာခဲ့တဲ့ အရကဆရာၾကီးတို႕ရဲ႕ ေခတ္တုန္းက အနာေရာဂါဆိုလို႕ ေျခာက္မ်ိဳးပဲရွိတယ္။
သီတံ၊ ဥဏွံ၊ ဇိဃစၦာ၊ ပိပါသာ၊ ဥစၥာေရာ၊ ပႆာေ၀ါ။
(၁) သီတံ - ေအးတာ ေရာဂါ၊ (၂) ဥဏွံ - ပူတာ ေရာဂါ၊ (၃) ဇိဃစၦာ - ထမင္းဆာတာ ေရာဂါ၊ (၄) ပိပါသာ - ေရငတ္တာ ေရာဂါ၊ (၅) ဥစၥာေရာ - က်င္ၾကီးစြန္႕ခ်င္တာ ေရာဂါ၊ (၆) ပႆာေ၀ါ - က်င္ငယ္စြန္႕ခ်င္တာ ေရာဂါ။
ဒီကေန႕ ေခတ္အေနနဲ႕ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ အဲဒီေရာါဂါ ေျခာက္မ်ိဳးဟာ ေရာဂါလို႕ေတာင္ သတ္မွတ္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာမွ မေျပာပေလာက္တဲ့ သေဘာတရား ေျခာက္မ်ိဳးကိုေတာင္မွ အနာေရာဂါလို႕ သတ္မွတ္ျပီးေတာ့ အသက္ရွင္ရတာ ပင္ပန္းဆင္းရဲလိုက္တာလို႕ ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းခဲ့ေသးတယ္ဆိုရင္…
ဒီကေန႕ေခတ္ အနာေရာဂါေတြ ထူေျပာလွတဲ့ေခတ္၊ စား၀တ္ေနေရး က်န္းမာေရးအတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရုန္းကန္လွုပ္ရွားရတဲ့ေခတ္မွာ အသက္ရွင္သန္ေနရတာဟာ ပင္ပန္းဆင္းရဲလိုက္တာလို႕ ပိုျပီးေတာ့ ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းသင့္ၾကတာေပါ့။
အသိအလိမၼာ ဥာဏ္ပညာရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္း ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အသက္ကို ကဲ့ရဲ႕ရွုတ္ခ်ၾကရပါမယ္။ ..အသက္ကို ကဲ့ရဲ႕ရွုတ္ခ်ရမယ္.. ဆိုတာ ..လူ႕သက္တမ္းဟာ တိုေတာင္းလိုက္တာ၊ အင္မတန္ ကုန္လြယ္လိုက္တာ လို႕ ဥာဏ္နဲ႕ ဆင္ျခင္ရမယ္.. လို႕ ဆိုလိုတာပါပဲ။
အရွင္ဆႏၵာဓိက(ေရႊပါရမီေတာရ) ရဲ႕ ..မေသခင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ.. ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွ ေရးသားမွ်ေ၀ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment