သတိရတဲ ့ဖုန္းျမည္သံ

အဲဒီေန႔က ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးအေၾကာင္းေျပာေနရင္း    

ဆရာကသူနဲ႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။ ဆရာက "အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ

ဆရာတို႔က ဖုန္းေကာက္ကိုင္ၿပီးရင္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔

ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကို ဆရာသတိရရင္ ဖုန္းေကာက္ဆက္လိုက္တယ္။

ဖုန္းသံႏွစ္ခ်က္ျမည္ၿပီးရင္ ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့သူလည္း ဒီလိုပဲ...

ဆရာကို သူသတိရရင္ ဖုန္းဆက္တယ္။ ဖုန္းသံႏွစ္ခ်က္ျမည္ၿပီးရင္ ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။

ဒါဟာ အက်င့္တစ္ခုလို အခုခ်ိန္အထိ ဆရာတို႔ က်င့္သံုးေနၾကေသးတယ္"လို႔

ေျပာျပပါတယ္။

ဆရာ့စကားကို နားေထာင္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္မွာ ခံစားမႈတစ္မ်ဳိးကလိႈက္ထလာၿပီး

ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္မိရက္သား ျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့

အရင္ကအရမ္းေကာင္းခဲ့ၾကၿပီး အေျခအေနေၾကာင့္

အေနေဝးသြားခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ကို ေကာက္ဆက္လိုက္မိတယ္။

ကၽြန္မတို႔ဟာ ဆရာနဲ႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းလို အျပန္အလွန္နားလည္မႈ

ရွိခ်င္မွရွိႏိုင္မယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မေတြးမိလို႔ သူတို႔ဆီကို

မက္ေဆ့တိုေလးတစ္ေၾကာင္း ေရးပို႔လိုက္တယ္။

"ငါတို႔ဆရာကေျပာတယ္... တကယ္လို႔ လူတစ္ေယာက္ကို သတိရမိရင္ သူ႔ဖုန္းကို

ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ေပးျမည္လိုက္ပါတဲ့"

သူတို႔ဆီက မက္ေဆ့ေလးေတြ ကၽြန္မခ်က္ခ်င္းျပန္ရခဲ့တယ္။ မက္ေဆ့ေတြကိုဖတ္ရင္း

သူတို႔လည္း တစ္ခုခုခံစားသြားရၿပီဆိုတာ ကၽြန္မနားလည္လိုက္တယ္။ ၾကည္ႏူးစိတ္နဲ႔

ဖုန္းထဲက မက္ေဆ့ေတြဆီကေန ကၽြန္မအၾကည့္ေတြ မခြာရက္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

အကြာအေဝး... အကြာအေဝးဆိုတာ ႀကီးလည္းမႀကီး၊ ငယ္လည္းမငယ္တဲ့ အဟန္႔အတားတစ္ခုပါ။

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မတို႔ဟာ အတူဖက္ၿပီး ငိုေကာင္းငိုခဲ့ၾကမယ္။ အတူေသာက္စား

ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ၾကမယ္။ မိုးလင္းေပါက္ အတူေဆာ့ကစားခဲ့ၾကမယ္။ ဘာမဆို

ေျပာဆိုတိုင္ပင္ခဲ့ၾကမယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္အခါမွာ ဘာေျပာလို႔ေျပာရမွန္းမသိ

ျဖစ္ၾကရတယ္။ အရင္ကရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေတြ မေျပာင္းခဲ့လည္း

စိတ္ရဲ႕အကြာအေဝးေတြက တေျဖးေျဖးဟလာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီကြာဟလာတဲ့ေနရာမွာ

စိမ္းကားတဲ့ရနံ႔ေတြက ျဖည့္ဝင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ဖို႔ကို ကၽြန္မတို႔

မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ရွိအေျခအေနကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ခက္ခဲခဲ့ၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြက တေျဖးေျဖးထံုက်င္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အတူေဆာ့ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရမိေတာ့

ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ႏွိပ္မယ့္ဆဲဆဲတခဏမွာ

ဘာေျပာရရင္ေကာင္းမလဲဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္က တိုးဝင္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔

ဖုန္းနံပါတ္ကိုဆက္ႏွိပ္မယ့္လက္က ရပ္တန္႔သြားခဲ့တယ္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အခ်ိန္ရဲ႕တိုက္စားမႈေၾကာင့္ ပိုပိုၿပီးပါးလ်ားလာခဲ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးက်န္ခဲ့မွာက ဟိုတုန္းကအမွတ္တရေတြနဲ႔ သက္ျပင္းခ်သံေတြပဲျဖစ္တယ္။

ႏွစ္ေတြ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ကုန္လြန္သြားခဲ့တယ္။ နင့္မွာလည္း နင့္အလုပ္နဲ႔၊

ငါ့မွာလည္း ငါ့အလုပ္နဲ႔ အလုပ္ေတြမ်ားခဲ့ၾကတယ္။ အရင္လို

ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြ ကၽြန္မတို႔မွာ နည္းပါးလာခဲ့ၾကတယ္။ လက္ေတြ႔ဘဝ၊

လက္ရွိအေျခအေနရဲ႕ တိုက္စားမႈေၾကာင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ

ခပ္ပါးပါးျဖစ္လာတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔ရရွိတဲ့

ေမြးေန႔ေတာင္းဆုဟာလည္း တေျဖးေျဖးနည္းလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာင္းဆုနည္းေလ

ကၽြန္မတို႔ခံစားရေလ၊ စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ရေလျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ရဲ႕တိုက္စားမႈကို

ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈက ပိုတန္ဖိုးရွိခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။

လူ႔ဘဝရဲ႕အခ်ဳိးအဆစ္တိုင္းမွာ မတူတဲ့ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။

ကေလးဘဝ ရြံ႕ေတြနဲ႔ေဆာ့ကစားခဲ့တာ ေဘးအိမ္က က်စ္ဆံၿမီးႏွစ္ခြက်စ္ထားတဲ့

ေကာင္မေလးနဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုးညစ္ပတ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ပါ။

သူငယ္တန္းဘဝ ဟစ္ေအာ္ကခုန္ၾက၊ ႀကိဳးခုန္ၾကနဲ႔ လယ္ေတာျမက္ရိုင္းထဲ

ေျပးလႊားေဆာ့ကစားခဲ့တာ အျပစ္ကင္းျဖဴစင္တဲ့ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။

အလယ္တန္းဘဝ အတူစိတ္ကူးယဥ္၊ အတူဆန္႔က်င္ထၾကြ၊ အတူရူးမိုက္ခဲ့တာ

အက်င့္စရိုက္တူတဲ့ ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြပါ။

အထက္တန္းဘဝ အခ်င္းခ်င္းရင္ဖြင့္ၾက၊ အတူတူႀကိဳးစားၾက၊

စာဖိအားေတြကိုအတူတူအံတုခဲ့ၾကတာ ကိုယ့္ကိုနားလည္ဂရုစိုက္ေပးတဲ့

ေဘာ္ဒါေတြပါ။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝ အတူတူေပ်ာ္ပါး၊ စိတ္ကူးအိပ္မက္အတြက္ အတူတူရုန္းကန္၊

ေရွ႕ဆက္လမ္းအတြက္ အတူတူေဝဝါးခဲ့တာ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုကလာတဲ့

ကိုယ္နဲ႔စိတ္ကူးအိပ္မက္တူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။

ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အျပင္ေလာကေရာက္ေတာ့ အလုပ္အတြက္ အတူႀကိဳးစားပ်ာမ်ားတဲ့၊

အလုပ္အေျခအေနတိုးတက္ဖို႔ အတူႀကိဳးပမ္းခဲ့တာ မ်က္ႏွာေပၚမွာပင္ပန္းဒဏ္ေတြ

ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး ဘဝလိႈင္းၾကားမွာ ျမႇဳပ္လုိက္ေပၚလိုက္ျဖစ္ေနတဲ့

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြပါ။

ရွည္လ်ားတဲ့ လူ႔ဘဝလမ္းမေပၚမွာ ကၽြန္မတို႔နံေဘးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက

အၿမဲအေဖာ္ျပဳရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြက မတူတဲ့ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္နဲ႔

အလွည့္က်သရုပ္ေဆာင္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ခဲြခြာရခ်ိန္တိုင္း၊

စြန္႔ခြာရခ်ိန္တိုင္း ကၽြန္မတို႔မွာ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေတြ

က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ လ်စ္လ်ဴရႈမိတိုင္း၊ ေနာက္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္တိုင္း ကၽြန္မတို႔မွာ

ပူေဆြးေနာင္တနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

"ငါတို႔ရဲ႕ခင္မင္မႈ အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာၿမဲပါေစ" လို႔

ကၽြန္မတို႔ေျပာတတ္ၾကတယ္။ တကယ္ပဲ ခင္မင္မႈေတြက အခ်ိန္ကိုေက်ာ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

အကြာအေဝးကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီခင္မင္မႈကို

ကၽြန္မတို႔ေကာင္းေကာင္း တန္ဖိုးမထားခဲ့ရင္ အခ်ိန္ကိုေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္သည့္တိုင္

ပါးလႊလႊစိတ္ဝိညာဥ္ကိုေတာ့ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သ

ူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရတဲ့အခါ သူ႔ဖုန္းကိုေကာက္ဆက္ၿပီး ျမည္သံႏွစ္ခ်က္ေလာက္

ေပးလိုက္ပါ။ ကမာၻ႔ရဲ႕ေထာင့္တစ္ေနရာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္

သူ႔ကိုသတိရေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သူသိပါေစ။ ခင္မင္မႈတစ္ခုက ကမာၻပ်က္သုန္းတဲ့အထိ

သူ႔အနားမွာရွိေနေၾကာင္း သူသိပါေစ။

တကယ္လို႔ သူ႔ကိုသတိရခဲ့ရင္ သူ႔ဖုန္းကို ျမည္သံႏွစ္ခ်က္ေပးလိုက္ပါ။

အျပန္အလွန္နားလည္မႈတစ္ခု၊ ဂရုစိုက္မႈတစ္ခုကိုထိန္းထားႏိုင္တဲ့

ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈတစ္ခုနဲ႔ အခ်ိန္ကိုေက်ာ္ျဖတ္၊ ေသဆံုးျခင္းကို

ေက်ာ္ျဖတ္ၾကရေအာင္။ အရာရာအားလံုး ပ်က္သုန္းထိတိုင္ေအာင္ေပါ့............

ဒီစာကိုဖတ္ၿပီးရင္ သင္သတိရတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ဖုန္းကို

ျမည္သံႏွစ္ခ်က္ေပးလိုက္ပါ.......

မူရင္း --- http://www.xiaole8.com/youqingwz/8120.html